"Te Huur"

Per heden middag is er weer een kantoor te huur met ADSL in het dorpje vlakbij.
We waren er al snel bang voor nadat we met de eigenaresse een 'deal' hadden voor het laten aansluiten van ADSL aldaar, het voor haar betalen van nieuwe telefoons (3 sets) en het betalen van een leuk sommetje huur en het internet-abonnement....
Eerst moesten we bij gaan betalen voor de antwoordapparaat-service van de provider, toen was het toilet-papier een probleem en later was een bijdrage voor de cartridges toch ook wel 'fair'. (WC papier, dat moesten we zelf maar mee gaan nemen, want de verbouwende buren die ook van haar WC gebruik maken doen dat ook. Een terrastafel wordt neergezet, zodat we daar lekker kunnen eten en wat drinken. (we hebben daar geen keuken of koelkast....) Toen de bliksem insloeg en ook daar een PC gesneuveld is en de modem het niet meer deed, waren de poppen al aan het dansen. Zij kan bellen met haar oude lijn en toestel, dus zij heeft zich teruggetrokken. Nu, na de reparatie van de pc, zijn de telefoons nog steeds op storing. Dus die hebben we thuis, tot we er eens aan toe zijn om die te resetten. (wij bellen vanuit huis en gebruiken ze niet, en zij alleen als ze het buitenland goedkoop wil bellen) Met een hele lijst aan werkzaamheden had ik, na vele discussies en binnenshuis onweer aldaar, de moed weer gevat een middagje te werken. Met een flesje sap, glas en koekjes ben ik aan de slag gegaan. Na 10 minuten komt ze even 'aanwaaien'. Om de paar minuten loopt ze er binnen, rommelt in papieren, zegt weer 'rebonjour' en schuifelt met haar hondje door de gang en het benedenhuis. de TV boven gaat hard aan, haar hondje slaat aan het blaffen en na 2,5 uur ploft ze op het bankje achter mij aan de werktafel. Ze vraagt mijn aandacht en probeert wederom alleen met mij af te dwingen dat de telefoons het snel weer doen. (Marc mijdt ze, stoort hem er nooit en durft niet tegen hem in te gaan, die blij toe is en ook dan zo weinig mogelijk naar boven gaat om te werken) Ze wordt echt grof en raakt steeds meer opgewonden. Ik ben haar ruzie-zoekerij en haar fanatieke houding als intrigante spuugzat. Met mijn armen over elkaar vergezeld van een veels te vriendelijke glimlach laat ik haar zichzelf steeds herhalen. Met de moed der wanhoop probeer ik me rustig te houden en probeer er nog eens tussen te komen, om aan te kaarten dat ze niet luistert en het probleem niet begrijpt. (Tegen marc blijft ze aanzeuren dat ik niet helemaal goed ben. Dat ik een groot probleem heb en dat alle strubbelingen aan mij liggen. 'Bad girl' herhaalt ze maar.... Nu had het gescheelt als ze geen engels had gesproken, zodat ik haar niet zo goed zou horen en begrijpen. Maar aan de andere kant kan ik niet aankomen met 'je ne comprend pas'... Ik krijg het idee dat ze enorm haar best doet me niet naar de keel te vliegen. (Dat zou nog eens wat zijn, een oude dame in een joggingbroek vol gaten, té intelligent, altijd alleen en afgewezen, met een rood hoofd, warrig haar en trillende handen van nijd, zou mij aanvliegen....) Maar ze gaat tot het randje, staat bruusk op, loopt naar de gang en smijt met een rotklap de zware houten deur dicht. De sleutel van de tussendeur vliegt er uit en land voor mijn voeten, terwijl achter de deur het voegsel en steengruis naar beneden komt, pfffffffffffffff. Ik rond mijn emailtje af en kijk 2 seconden in dat zo onvermijdelijke virtuele wereldje om de Costumer Service te checken. Ik stuur Marc een berichtje om raad te vragen. Hij had al 4 keer eerder alle spullen daar weg willen halen. Maar hij heeft het berichtje niet binnen horen komen. Ik tuf naar huis en aldaar gaan we gelijk terug naar boven om alles af te ronden. 31 Augustus 's avonds kunnen we gewoon weg komen met het per direkt stoppen met deze geëscaleerde samenwerking. De van herkomst belgische is ook face-to-face met Marc niet voor rede vatbaar en staat op straat gesticuleerd met hem te redeneren. Ze doet hetzelfde tegen hem en later blijkt dat ze de vloer met me aanveegt. Maar Marc kan haar laten kletsen en zegt nog wel dat het volkomen nieuw is voor hem dat ik zoveel problemen heb met haar, dat het onmogelijk aan mij kan liggen. Hij sluit het uit en gaat verder niet meer in discussie. De oude dame (in de 70 zoals de meerderheid in het dorpje) staat nog te trillen, stottert nu en heeft nog steeds een hoogrode gelaatskleur. Ik blijf vriendelijk lachen en houd mijn mond maar. Later, als we terug naar de parkeerplaats lopen over de enige straat die het gehucht rijk is, zien we haar sloffen met haar ziel onder de armen. Ze is hevig ontdaan en ik snap het. Ik heb zoveel medelijden met 'dat mens', het verteert me. Ik weet net te veel, ik zie net te veel, ik voel haar net iets te veel, om onbewogen te blijven en de woede mijn gevoel voor anderen te laten overschreeuwen. Ze wil dit zo graag aan iemand kwijt, dat onrecht, dat niet begrepen worden of ooit bemind. En iedereen kent haar al heel erg lang, zeker in een gehucht met ongeveer 25 vaste bewoners, 90 procent 65+. Daar sloft ze dan, nog alleen en overstuur, ook al houdt ze zich zo kranig mogelijk. Maar mensen, mensen, wat is zij vervelend geweest afgelopen maanden. Wat kan zij een onrust stoken. Ergens is het wéér improviseren en gebrek aan die moderne communicatie. En dat is 1 van die dingen die we hier nog denken!! nodig te hebben en niet stroken met de back-to-basic en de essentie waarin we hier leven. We missen nu dus even ADSL, zijn bevestigd in dat het goed is geweest de huur op te zeggen vandaag en zijn een zorg en kosten minder. Maar ochoch, wat heb ik ook te doen met de oude eenzame wat gekke dame. Als ze nederlands had gesproken had ik het wel op papier gekregen, maar die taal, die taal. Misschien is dit wel de taal van de balans. 'Balans' ... balance

writersblock

Door alle zorgen en een bepaalde 'zomer-moeheid' moest ik mij grinnikend realiseren dat ik een heuse 'writersblok' onderga.
Wat is een writersblok zou je je afvragen.
Een writersblok is voor mij de afwezigheid van het onderstaande;
.....,het raakte me nauwelijk, betoverd en meegesleept als ik was door het eenzame, fantastische en gevaarlijke geduldspel dat me inspon; met krampachtige pen joeg ik verhit mijn gedachten na, bouwde zinnen op, maakte keus uit de stroom van associaties en hengelde hardnekkig naar de geschikte bewoordingen. De lezer mag dit uiterst lachwekkend vinden, voor ons die schrijven is het schrijven telkens weer een doldrieste aangelegenheid, een vaart in een nietig bootje op hoge zee, een eenzame vlucht door het heelal. Terwijl je een enkel woord zoekt, keus maakt uit drie woorden die zich aanbieden, tegelijktijd de zin waaraan je bezig bent in je gevoel en in je oor te houden-terwijl je aan de zin smeedt, terwijl je de gekozen constructie uitvoert en de schroeven van het staketsel aandraait, tegelijkertijd toon en proporties van het hele hoofdstuk, het hele boek op een geheimzinnige manier aan te blijven voelen,-dat is een opwindende bezigheid.......
((citaat van Hermann Hesse uit zijn roman 'Kuren' 1949))

Dus, lieve lezers, even geen meeslepende mooie schrijfsels. Even af en toe een foto, filmpje of het opsommen van wat feitjes.
Het is er even niet, de belevingen wel, de diepgaande emoties die gepaard gaan bij creatief denken en ervaren ook, maar de woorden op het moment dat ik ze zoek. Die geweldige constructies die het effect hebben om anderen mee te laten beleven. In overdrachtelijke zin de ander meenemen op onze reis en het delen....
Ik kan erom lachen, het is niet erg. Het komt wel weer en het vertrouwen dat ik daarin heb is zo groot als mijn hart is. :-) tot later

Oogsten en verwerken

Er waren al 3 soorten bonen sinds juni, maar nu wordt het spitstijd zonder matrixborden en spitsstroken. Marc helpt mee met het plukken van appels en pruimen. Het dieven en plukken van tomaten, het water geven van de komkommers en verzorgen van de mooie meloen-struiken. Vele kilo's boontjes zijn inmiddels geblancheerd, ik ben blij dat de plantjes wat geel worden. (waar laat ik nog eens zoveel boontjes??) Van de tomaten maak ik pasta-saus, dat ik invries voor de volgende pizza-bak-dag, tesamen met het brood uiteraard. De appels zijn geconcentreerde appelmoes, peren worden gestoofd en verwerkt tot stoofperen-sap en stoofperen-moes. Vandaag heb ik zuurkool gemaakt, want (ja Edith je had gelijk) de kooltjes worden nu ook gegeten door oorwormen, rupsen in allerlei soorten, slakjes die in de bladeren gegroeit zijn, enzovoorts. Een oude grote zuurkool-emmer (gevonden tussen de troep) doet dienst als keulse pot. Het snijden en wassen kost een hele ochtend en de 5 kilo zuurkool moet nog 2 maanden koel en donker staan. Maar dan hebben we ook wat! De broccoli-planten leveren te weinig om te conserveren. De worteltjes hebben het te moeilijk in deze grond. De grond is te snel verdicht en we hebben niet bemest. Dus die eten we zodra ze uit de grond komen, of wat er van over blijft na vraatschade. De noten en de champions (paddenstoelen) volgen nog en we verzinnen een oplossing voor het wekken van veel groentes. We hebben geen enorme lichte pan en geen buitenbrander. Dus zoeken we tussen al het oude ijzer naar een verstelhaak voor in de schouw (hier heel algemeen) en vinden ook een hele grote koperen ketel. Deze is aan de bovenrand erg ingescheurd, maar als de bodem goed is, prima te gebruiken om boven het vuur de weckpotten in te zetten. Het wecken moet dus even wachten tot we 3 haken/ogen in de schoorsteen hebben bevestigd. Met dank aan R., waar ik ook veel heb mogen maaien tegen vergoeding (dubbelglas), zijn we ook wat gietijzeren potten en pannen rijker. Zodra het wat kouder wordt en de schouw hele dagen brandt, kunnen we gaan koken op open vuur. Of we gevarieerd kunnen eten valt in dit begin nog te bezien. Maar het terug naar de tijd, zuinig aan en lekker eten zit er toch wel aan te komen. Verder zijn we best een beetje blij met de geringe moestuin-opbrengsten. We hebben te weinig spullen en kennis om alles te verwerken en te conserveren. Ook is er geen ruimte alle potten, flessen en producten neer te zetten. Het varkenskot kan nog wel wat bergruimte opbrengen, als we extra planken monteren (op ouderwetse wijze). Maar dit 'kot' is nu nog te warm met zijn 19 graden.

Back-to-Basic

We hebben nog 3 luttele weekjes te gaan en dan is het nieuwe huisje één heel jaar van ons. Tijd om de balans op te maken. Wat is er gedaan en gebeurt en wat is er veranderd sinds die eerste post in mei vorig jaar. Ik beschrijf daarin, vlak na het vinden van ons huis en de eerste bezichtiging, wat wij hopen te vinden hier. Waarom we Nederland willen verlaten. Wat we verwachten van ons nieuwe leven. Na ruim een jaar na het beantwoorden van bovenstaande vragen, staat het bericht van toen nog als een huis. We gaan zelfs erg snel met het werken naar een zelf-voorzienend leven. Ik kijk dan naar het wonen hier, de snelheid van het hele proces, het leren van de taal, het afronden van ons leven in Nederland, het opbouwen van de allerbelangrijkste dingen hier die bijdragen aan een zelf-voorzienend leven. Een volle vriezer, eigen brood, geverfde en gerepareerde deuren, luiken en ramen, de contacten met de bijbehorende aperatiefjes en etentjes, wat we kunnen en wat nog niet, waar we nog even geduld voor op moeten brengen of nog heel hard aan moeten trekken komende jaren. (Geduld voor de verkoop van ons huis in NL, voor het leren van de taal, voor het eigen maken van oude technieken, om het ons niet te makkelijk te maken, omdat we geen geld hebben voor het 'gemak', tot de groente volgroeit en het fruit rijp is, voor in het sociale verzekeringsstelsel komen, enz.)
Een lijst met alle dingen die we al gedaan hebben, geeft ons het gevoel dat we wel heel erg hard werken. Geen zware 8-tot-6 baan, maar een 24/7 baan zonder inkomen, maar met een leven in vrijheid, die vele malen meer van waarde is dan dat inkomen voor 40 uur + vakantiegeld + bonus en geen tijd om alle centen uit te geven of te genieten van de tijd die rest.
De lijst van dingen die we nog willen en moeten doen is verschrikkelijk lang. Maar afgezet tegen wat we in 1 jaar al hebben gedaan, kunnen we best een dagje achterover leunen met onze rug tegen een warme rots.
Dat we er af en toe helemaal doorheen zitten, neerslachtig zijn en het moeilijk hebben is niet te voorkomen. Maar het frappante is, dat we dat in Nederland ook ervoeren. Het gras is hier dus niet groener, maar anders groen. Het leven is hier niet gemakkelijker, moeilijker juist. (en wij maken het nog complexer door voor een zelf-voorzienend leven te kiezen op een moment dat de hele wereldeconomie in elkaar klapt) Juist doordat we dit ons zo goed realiseren, kunnen we ook zonder gekleurde bril naar de mensen hier kijken. Het leven is hier geen Zuid-Frans feest; iedereen moet erg hard werken, als je uberhaupt werk kunt vinden. Alle levensmiddelen zijn erg duur, de afstanden zijn groot en het klimaat hard met haar tegenstellingen in extremen. Ook hier wordt geroddeld en geruzied, gevochten en gevreeen, gesjoemeld en bekeurd. Onze back-to-basic-doelstelling had niet in heel Frankrijk voeten aan de grond kunnen krijgen. Hier is het voor onze streekgenoten vaak nog eenzelfde bittere noodzaak het te doen met wat er is. We voelen ons ook erg gesteund door alle locals. We hoeven ook niets uit te leggen als je zegt te willen rommelen, voor onszelf te willen zorgen. Men snapt het direct en dat verlicht ons gekozen isolement.
Onze balans is nog zoek, in ons, tussen elkaar en met de omgeving. Maar de positiviteit is enorm. Die kant van de weegschaal weegt toch meer als het lood aan de andere kant. Alleen die troubadour van vroeger, die komt niet meer langs op zijn ezeltje. Zal ik dan toch maar luit leren spelen??

Vrede in een kleine wereld

Er zijn zo van die momenten, in stilte in de natuur, dat we ons beseffen wat vrede is. Een ander moet op tijd op het werk zijn, presteren, veel en meer. Wij leggen onszelf hetzelfde op, maar in een wereld die de onze is. Ook letterlijk, maar meer figuurlijk bedoeld. We werken hard voor eenvoudige doelen. Een nieuwe deur, of die ketel boven het vuur om groente te wecken. Een gevonden bootje dat eerst gemaakt moet worden, desnoods met lege melkflessen om purschuim te besparen, we hebben behoefte aan vis en hengels en haakjes (ahum....) en we weten hoe de rookbak werkt. Al boen ik me uren een ongeluk om de bak weer schoon te krijgen. Vis is er in overvloed. Fruit en kruiden, hout en licht, bronwater en een verkoelende sterrenhemel.
De vrede is hier alom vertegenwoordigd. Totdat we eruit moeten. Een brief posten, boodschappen doen, naar de dokter of ons gezicht in het dorpje laten zien. Dan is het gedaan met de vrede. Er moet van alles; gordel om, motorrijders accepteren, geld pinnen (de dokter houdt niet zo van ruilhandel). Overal weer asfalt, herrie, electriciteitsleidingen, doodgereden vogels en padden. En dan, zo'n middag aan het water, met de jagende ijsvogeltjes, de vlinders en libellen, een genietende hond die eindelijk zwemmen kan, 2 poezen die spelend zich vermaken in de schaduw van de grote eik, die vrede om ons heen, in ons, voelend voor elkaar. Soms weet ik het zeker; De hemel is op aarde, hier en nu!!

Fotoreportage 'DakProject'

Al vanaf het begin waren ons de lekkage-sporen opgevallen in de keuken. Tijdens iedere regenbui sijpelde het water langs de muren en balken op de tegelvloer. Na het oefenproject om het dak van de secadou te repareren met de eeuwenoude techniek, was nu het woonhuis aan de beurt.
Eerst moest de oude dakbedekking weggehaald worden, om de situatie te inventariseren;

De houten draagplanken voor de lauzestenen zijn vanaf de zijgoot volledig weggerot, enkel gruis, zaagsel en grond rolt verder het dak af zodra je ernaar kijkt....

Met een breekijzer, een hamer en de handen wordt alles dat los zit weggehaald

Het dakje van de keuken is de werkplaats, gelukkig staan alleen in het dakrandje wat zonnebloemen en oostindische kers gezaaid;

Eerst maakt Marc een nieuwe draagbalk en smeert met cement (toen de beton-mixer nog niet stuk was) de brede kier met de dakgoot netjes dicht.

Na lang wachten en er vaak langsrijden kunnen we bij een houthandel nieuwe planken halen voor het dak. In de leer bij een couvreur is van onschatbare waarde en niet alleen voor de techniek;

Het 'zwarte papier' kan er dan eindelijk op. Dit papier is luchtdoorlaten, maar waterdicht. Vanaf nu is er geen haast met het vinden van goede lauze-stenen.

Van onder naar boven, passen en meten, zoeken en wachten, elke keer een klein stukje verder

En bovenaan was het een waar drama, geen lauze die paste, geen pauze te vinden op de 11 hectare, te heet om op het dak te werken, en steeds weer een stukje weghalen, om dan weer een lauze die past te missen, waarna het passen en meten, zuchten en vloeken weer opnieuw kon beginnen.

De laatste loodjes wogen echt het zwaarst

Maar het dak is dicht, gemaakt op traditionele wijze, zonder al te veel nieuwe middelen. De lauzestenen zijn te koop, maar om het toch te doen met alles dat er nog ligt, is een uitdaging gebleken.
Mission Possible !!!

3 jaar

De tijd vliegt. De data gaan aan ons voorbij, is hier nauwelijks van belang. Enkel de seizoenen tellen. Dus ook onze trouwdag vergeten we. Door een vriendin die ons een hele leuke brief, met foto's en een kadootje stuurt, herinneren we ons die regenachtige zomerdag onder de enorme canadese populier, waar wij op blote voetjes elkaar het ja-woord gaven. Geen groot feest voor ons vandaag, maar wel het besef dat we al 3 jaren samen zijn. Alles delen in de unieke M&M-eenheid. Samen doen, samen zijn, samen voelen, samen ervaren, samen beleven, samen gokken, samen huilen, samen lachen, samen samen ;-) Nee, we zouden het niet anders willen. Dit is 'ons' en 'eigen'. Dus we vieren het wel, op onze wijze. En we weten dat we geen feest of extra nadruk hoeven te hebben. We ervaren iedere dag onze kosmische band in Goddelijke liefde. Dat is eigenlijk iedere dag een groot kado; die zielen die elkaar ervaren. 3 Jaar is niet veel, maar voor ons een eeuwigheid. De liefde, de liefde, mmmmm :-)

Gapend gat

Als je hier regelmatig wandelt kom je nog best wat mensen tegen. Zo ook 2 jongeren die in een riviertje verderop de waterloop aan het beklimmen zijn. Marc maakt een praatje en verneemt dat er verderop een oude stuwdam is, waarvan de functie is vervangen door een ondergrondse tunnel. De dam is destijds opgeblazen en de resten zijn blijven staan. Het beeld dat de 2 mensen van dit geheel bij Marc achterlaten blijft zeuren om gezien te worden. Na het 'vishaakjes-relaas' wil hij er erg graag naar op zoek. Alle wegen die er ooit naar toe liepen, schijnen verdwenen te zijn en het is al avond. Dus met 'koek en zopie' en een koplampje vertrekken we snel naar boven. De dam schijnt in 1936 al gebouwd te zijn, dus we verwachten mijn- en bunkerachtige bouwstijl met dito verroest ijzer, ondergrondse gangen en hallen. Het pad ernaar toe is indrukwekkend met een zeer gelijkmatig voetpaadje dat zich omlaag slingerd via de enorm steile helling. Het is een apart stil bos, prachtige oeroude eiken, heide dat bloeit en monsterachtige rotsformaties. Dit avontuur breekt de emotionele impasse waar we in zaten, vrolijkt ons op en geeft weer inspiratie voor weer nieuwe avonturen. Pas vlakbij de dam kunnen we het gat zien, groot, gapend en een bizar gezicht. Een vreemde verstilde wereld, alsof de mensheid is vergaan door een groot ongeluk.
De zwaluwen en vleermuizen vliegen langs elkaar heen achter de dam en beneden stroomt het riviertje door het gat in de dam rustig verder. Castel vindt het allemaal prachtig en wringt zich door de hekken, waar wij overheen kunnen klimmen, en loopt over richeltjes, springt van hoge blokken beton en door de doornstruiken. We beseffen dat we in het donker het ravijn uit moeten, omhoog naar de bergtop, waar de auto staat. Maar dat neemt de pret niet weg. We lonken naar de overkant van de dam, maar het is veels te gevaarlijk over de ronde resten te lopen, om aan de overkant op de muur te klimmen. Dus zinnen we op een manier ons een weg aan de overkant te banen, om zo de andere kant van de dam te bezichtigen. Ook om via het riviertje omhoog te klauteren laat ons bloed sneller stromen, maar dat is voor later. Eerst maar eens abseilen hier en via de andere kant het geheel benaderen, ooit. Zoals zovele dingen die we hier nog willen doen. De lijst wordt steeds langer....

Heb ik weer!

Het waternivo van de rivier staat weer een flink eind hoger als toen we het bootje hebben gehaald. Een goed moment om het vlot te trekken en er een foto van te maken voor op de blog. marc gaat even een tukkie doen en ik pak wat spulletjes in, om na het eten koffie te drinken aan het water en te kijken of ik het bootje de kant op krijg. Halverwege de helling staat veel brem dat we nodig hebben om de broodoven te stoken. Dus een snoeischaar, wat touw en een klein mesje gaan ook mee. Ik heb even geen zin in de springerige drukke hond om me heen, dus vertrek ik via de achterdeur. Aai heeft me de spullen in zien pakken en is de laatste tijd heel aanhankelijk. Ze vraagt luid miauwend om aandacht, wil gekamd worden als ik in de badkamer ben en volgt me de moestuin in. Dus deze kans liet ze zich niet ontzeggen en al 'kletsend' hobbelt ze achter me aan. Het is weer sprookjesachtig stil aan de rivier. Libellen vechten al vliegend om hun territorium en witte grote vlinders dartelen overal waar ik kijk. Aai strekt zich behaaglijk uit op mijn schoot terwijl ik koffie drink. Ze legt een wollig stoffig pootje op iedere knie en strekt haar teentjes in en uit, wat kietelt en me een glimlach ontlokt. Na de verzamelde moed loop ik de helling af en zie het bootje ondersteboven een eind van de kant drijven. Ik haal het touw langzaam in en het bootje is erg zwaar. De luchtkamer is weer volgelopen met water en ik wil een manier bedenken om hem zo vlot te trekken dat we dit kunnen voorkomen. Dus toch die schoenen maar uit en het water in, dat vandaag ijs- en ijskoud is. Stukje bij beetje trek ik de boot steeds verder de kant op, op z'n kop, elke keer een rots hoger. Tot ik hem draaien kan en half op de kant ligt. Er stroomt gelukkig al veel water uit. Na een 2e bakje koffie heb ik weer nieuwe kracht, trek mijn schoenen weer aan en trek, til en sleep net zo lang totdat het bijna bij de els ligt waar ook de hengels staan. Om een beetje bewegingsvrijheid te hebben knip ik wat bramentakken weg en snoei ik de els. Ideaal, want de visdraadjes en haakjes zitten er ook steeds in vast. Aai ligt een mooie lieve poes te wezen in het gras en geeft af en toe een miauw om te laten weten dat ze me gadeslaat en het fijn vindt zo in alle rust samen bij het water in de schaduw te zijn. Nog één tak moet weggeknipt. Ik pak de tak met beide handen en geef hem een zwieper naar achteren. Dan gebeurd er iets dat ik in mijn stomste dromen niet verzinnen kan. Ik voel iets geks in mijn linkerhand en de hengel naast mijn hoofd beweegt. Ik kijk naar mijn hand en zie een mooi zilver met rood blinkertje erin vastzitten. Ik kijk nog iets beter en 1 van de 3 haakjes zit tot het boogje net naast mijn nagel diep in het vlees gedrukt. Gek genoeg voel ik niets, maar beide handen beginnen hevig te trillen van de schrik en het besef dat een vishaakje een weerhaakje heeft en dat deze erg diep in mijn vinger zit. "Dat heb ik weer!!" Het blijft pijnloos, ook als ik het haakje wat draai, maar eraan trekken heeft tot gevolg dat aan de onderkant van mijn vingertopje het vlees naar binnen mee wordt getrokken. Zit ik daar met trillende handen, schrik, een poes en alle meegenomen spullen om mij heen. Ik pak in wat ik in kan pakken en ga in slakkentempo naar boven. Aai is altijd heel traag en probeert iedere bramentak te vermijden... Boven is Marc weg, aan de wandel met Castel verneem ik uit een geeltje dat aan de deur hangt. Wat nu?? Ik pak wat geld en ga toch maar naar de dokter. Met 1,5e hand gaat het rijden redelijk goed, dus een half uurtje later sta ik in de praktijk. Met een kleine verdoving van de vingertop is de haak er zo uit. De dokter trekt de haak door, zodat het weerhaakje geen extra schade veroorzaakt. Het enige van de rits aan medicatie die hij me meegeven wil die ik accepteer, is een tetanus-prikje (2,67 euro). Wéér anti-biotica en pijnstillers wil ik niet. Het desinfecterend spulletje waar ik mijn vinger 3x per dag in moet gaan dopen, zie ik ook niet zitten. Onverzekerd kost een consult, inclusief de gehele behandeling, 22 euro. Thuis ben ik heel blij dat alles zo snel achter de rug is en ik lach er al om. 's Ochtends is er bijna niets meer van te zien. Het is wel wat rood, maar als dat alles is en blijft... "Heb ik weer!"

indrukken

Bootje
Marc zag een groen polyester bootje drijven beneden op de rivier een stuk stroom opwaarts. En dat kunnen we wel gebruiken, maar het bootje dreef wel tot aan de rand onder water, dus stuk is het zowiezo... Toch pakken we wat spulletjes en gaan op het heetst van de dag naar beneden wandelen richting de sluizen. We nemen een touw mee, een hoosemmertje, een fles drinken, handdoek, snoeischaar en een zakmes. Het water staat voor de verandering erg laag en misschien kunnen we via de waterkant dus helemaal naar huis lopen over de keien en rotsen. Het is erg heet zo diep in de gorges, lopend over de gladde keien die de opgenomen warmte ook weer uitstralen. Een paar honderd meter voor onze visstek ziet Marc hem midden op het water drijven tussen drijfhout, boomstronken en andere rommel. Hij heeft zich niet vergist, het is een bootje en het is stuk. Toch laat ik me in het koude water zakken en waad door de houtige rommel. Het bootje is nauwelijks van z'n plek te krijgen doordat het vol water zit. Toch trek en duw ik net zo lang tot het de kant heeft bereikt. De dubbele wand is vol en met veel getrek en moeite krijgen we het half op de kant zodat het leeg kan lopen. Ik blijf even in het water, te heerlijk koel. Samen zitten we even in de schaduw van een grote rots en laten het plaatje en de wandeling tot ons doordringen. De stilte, de hitte vs. de koelte, de groene hellingen, het niemandsland, bijna prehistorisch doet het hier aan. Zodra de dubbele wand leeg lijkt duwen we het weer te water, ik zwem het bootje naar de visstek en Marc loopt met Castel met me mee. We maken het bootje vast aan een els op het droge. Als het water weer eens heel hoog staat kunnen we het vlot trekken en gaan brainstormen over hoe we het gaan repareren.

In de wolken
Ik ga weer eens een avondwandeling met Castel maken. Het was eens heel de dag flink bewolkt met wat spatjes regen en een restje onweer van vanochtend. (zo'n typisch frans onweer met natuurlijk blikseminslag in de telefoonlijn en het beveiligde stopcontact, dit keer geen schade, want alle stekkers waren eruit) Maar nu is de hemel weer bedekt met sterretjes en de melkweg. De wolken hangen laag in de gorges, je kunt er net overheen kijken. Castel is overgelukkig dat we nog even gaan lopen, ze is het terrein nog niet afgeweest. Met mijn koplampje op en een hond voel ik me supersafe en ik wandel al snel voorbij de 2 eiken, die ik vaak niet passeer als ik zo laat nog even ga lopen. Al mijmerend blijft de stilte in het bos oorverdovend. Het valt op. Het ruisen van de rivier hoor ik alleen als ik op de buitenbochten van het pad ben en het lampje op mijn hoofd verblind steeds als ik door een wolk heen loop. Voor ik het weet ben ik al bijna bij de sluizen. Ik aai Castel, die heel uitgelaten is en blij kwispelend voor me uit holt en struint, snuffeld en wroet. Door met mijn hoofd te bewegen kan ik soms uiltjes zien zitten in de bomen. Ik hoop altijd op het zien van wild, maar heb nooit geluk. Ik denk dat dat door Castel komt, die lomp als een olifant door de struiken banjerd en veels te veel herrie maakt.
Tot ik plots op nog geen 5 meter beneden mij op de helling 2 grote ogen zie van een verder onzichtbaar zoogdier. Te groot voor een boommarter, te klein en te laag bij de grond voor een hert of everzwijn. Daar zou Castel me wel voor gewaarschuwd hebben, ze gaat er dan als een speer achteraan, luid blaffend. De nacht is van het bos en de dieren die dan actief zijn. Ik blijf met bonzend hart naar de 2 oplichtende ogen kijken, 1 keer knippert het dier en doet wat stapjes in mijn richting. "Castel, Castel, les bets la, aller!!" Maar Castel reageert niet eens en het onbekende dier komt gewoon de helling op. (is ze ook in de wolken??) En ik maar zeggen dat ik niet bang ben in het donker in het grote bos. pffffff Ik ga maar weer lopen, met iets meer haast als heen. Ik snap niet dat Castel er niet op reageerd, zo dichtbij. Ik kijk nog wel 15 keer achterom, of het dier ons volgt. Ik bedenk me dat hier geentijgers leven, ik ben daar heel blij om. Met een nog niet gerust hart kom ik thuis. Het zal een vos, kat of steenmarter geweest kunnen zijn. Grote ogen in een laag dier, maar ik tast nog steeds in het duister wat het was... Ik voel me een held op sokken met een angsthaas van een hond als ik thuis kom.

Ipomee

Ipomee... Klinkt als vederlicht, dromerig en zacht, de naam van een wolkje aan een diep blauwe hemel. Een plant met bloemen als de gevreesde wingerd, met haar ranke snelle groei, tere witte kolk-vormige bloemen en overwoekerend, klimmend naar het licht. Deze tuinfee onder de bloemen heeft mijn dag helemaal goedgemaakt. Met een verrukkelijk schokje ving mijn hele lijf via mijn ogen een hemelsblauwe kleur aan op borsthoogte. Mijn bloem, mijn pracht, mijn worsteling en strijd , waardoor ik je nu dan eindelijk mag aanschouwen. Hoe groot je bladeren, en fris groen, maar je bloem!! Je hemelsblauwe kolk-klok met haar verflauwende witte hart wat in het niets lijkt te verdwijnen. Het zwarte gat van jouw zo andere buitenkant, schitterend. Ik heb al je zaadjes opgemaakt, wel 2 zakjes vol. En zovele keren was ik net te laat met die slak-bestrijding. Het was zo moeilijk en wat heb ik getreurd. Hoe zeldzaam wordt je hier waargenomen, hoe hoog zijn je eisen. En hier bij ons, heb jij je met je lot verzoend. Je groeit zo snel en al mijn lieve woorden en zorgen zijn beloond. Je ene bloem, zo blauw, zó blauw..... Ipomee, Ipomee, je nam me de hele lange dag met je mee.

crisis

Och en wee, emigreren gaat al nooit over rozen en blijft een vrijwillige manier om het jezelf heel moeilijk te maken. We zien natuurlijk alle voordelen nog, de vrijheid, de genoegens. De schoonheid en de ruimte, maar toch. De crisis is daar steeds meer schepjes bovenop aan het doen. Eerst dat huis in nederland waarvan de vaste kosten gewoon door blijven lopen nu het maar niet verkocht wil worden. (Ook al doen we er samen met de makelaar echt alles aan.) Maar nu gaat de bank waar we ooit een hypotheek bij afsloten ook wat moeilijk doen. Zij zijn natuurlijk bang dat het kostenplaatje voor hen na de crisis niet meer in de + blijft staan. Dus de brieven blijven komen. Daarnaast is ons spaarpotje natuurlijk ookal op, voor zover we die hadden met deze onverwacht vervroegde verhuizing. De onkunde waar we hier tegenaan lopen was ook niet dicht te timmeren. Marc blijft vastlopen op het bouwvakkeren hier. Op de zak met cement staat wat anders als in alle bouwboeken. In het klustijdschrift worden andere adviezen gegeven als in de bouwzaken zelf. En zo blijft het benodigde cement uit de muur vallen, of het is niet te verwijderen daar waar we het juist niet willen zien. Of die lauze-winkel is nooit open en de onderdelen voor een schoorsteenafvoer onbestelbaar. Onze haren rijzen te berge. 2 Weken hebben we niets op internet kunnen doen aan ons internet-'bedrijfje' en net weer wat aan de slag, komt de huisbazin wederom klagen over ditjes en datjes. Het interesseerd haar allemaal niet, zolang ze zelf maar bellen kan. Ook dat gaat niet over rozen. We houden ons hart vast en bijten op onze tong zodra we haar noodgedwongen gedag zeggen op kantoor. Maar op je tong bijten doet net zo zeer als die 450 euro betalen om de reparatie van de computers te betalen. Nu nog even afwachten wat de verzekering gaat doen met onze 2e claim in 2 maanden. Mijn oude ziekekostenverzekeraar heb ik weer mogen bellen, zoveelste keer, om te vragen waar de uitschrijvingsbrief blijft. "nou mevrouw, deze is 23 juli naar u verstuurd". Ik heb deze brief nooit ontvangen en tijdens mijn vorig telefonisch onderhoud is me dit niet medegedeeld. Ook weten ze niet naar welk adres deze brief is verstuurd. Ik vraag de dame vriendelijk of ze de brief nogmaals wil versturen.
Ook het werk zoeken, of me in het sociale verzekeringsstelsel van Frankrijk laten opnemen gaat niet van een lauze-dakje. Donderdag was ik keurig gekleed op tijd op het arbeidsbureau, alwaar ik te horen kreeg dat de dame met wie ik een afspraak had niet aanwezig is die dag. Laat zij nou prima engels spreken en me beloofd hebben me te ondersteunen bij de 'sociale dienst'.... Ik vat even moed achter een computer van het arbeidsbureau en ga dan toch naar het kantoortje beneden om me aan mijn afspraak met mezelf te houden. Dan behelp ik mezelf maar met het woordenboek.
Een vriendelijke meid van mijn leeftijd verwacht me al en ik leg haar onze situatie uit.
Ook de nieuwe wet komt ter sprake die voorkomt dat buitenlanders hier gratis meeprofiteren van de sociale zekerheid en de voortreffelijke gezondheidszorg. Zij kent een regeling of wet die juist mensen die hier net buiten ballen helpt aan een basisverzekering. Maar ik moet me dan op een andere dag, moment en plaats melden met een stapel papieren waar ze zelfs in een burocratie 'u' tegen zeggen. Het is nog te overzien en met nieuwe hoop verlaat ik het kantoor.
De warmte blijft ons gestel parten spelen. Het legt ons lam, maakt ons moe en soms misselijk. Marc draagt dan wel zijn hoed dag in dag uit, en toch is hij een avond opeens zo ziek als een hond. De rillingen lopen over zijn lijf en later heeft hij flinke koorts. Na 1 nacht en een gat in de dag is het het mannetje weer, maar we voelen beide dat dit toch een harde dobber is voor 2 mensen uit de koude klei. Als we te lang stilstaan bij de toekomst, onze lege spaarpot, de crisis en haar effecten en alles wat we nog moeten doen, dan komen de tranen. De onmacht, de teleurstelling, de letterlijk erbarmelijke temperatuur, och en wee. En toch zien wij door alle bomen in 'ons' bos nog bomen staan. Zo sterk, zo mooi, onaangedaan door die droogte en de hete zonnestralen. Toch is er hier altijd het water, de bron is nooit op. Het blijft gul stromen en ik pluk dagelijks weer nieuwe dingen uit eigen tuin. De mist die we 's ochtends mogen voelen en als wolken in het dal mogen zien of de lieve mensen die voor ons klaar staan, het maakt zoveel goed. De vreugde en het verdriet zouden er zonder elkaar ook weer niet zijn. Dus na dit dal, mogen wij ons op een piek verheugen. Dat geeft ons als nieuwe franse burgers wel weer moed!

Barterras

Eindelijk is het 'af' voor zover we kunnen. Van het onbestraatte dichtgegroeide terras met kapotte ruit en luiken is niets meer te zien. We genieten dagelijks van al het werk en kunnen daar eindelijk lekker zitten, slapen, eten en luisteren naar het waterloopje....

M & M

Even tussendoor een foto van ons twee aan het stuwmeer helemaal aan de andere kant bij de stuwdam. (foto van Edith)

En blij dat we zijn met onze twee terrein-'monsters' met frans kenteken!!! Stoere auto's met stoere mogelijkheden.

Deze libelle zien we enkel 's nachts vliegen, dit keer tegen de lamp

236ste

Slapeloosheid is mij niet vreemd. Zeker het in slaap vallen is vaak een crime. De honderd rondjes die ik draai, alle omwentelingen met mijn hoofd, die knie gestrekt om hem toch maar weer in te trekken tot foetus-houding aan ene kant. Toch nog even lezen? en daar 10 minuutjes over nadenken, niks zonde van mijn tijd, ik lig toch wakker terwijl ik zou moeten of kunnen dromen. De tijd kruipt angstaanjagend snel voorbij als ik de oplichtende cijfertjes van mijn wekker met wijd open ogen probeer te ontcijferen. Alsof je de spotjes in een immens plafond probeert te tellen tijdens een oersaaie lezing of college in een grote zaal. Al mijn leven lang lig ik toch vaak een uur in het niets te staren of kijk naar de witte schijnsels die het maanlicht kan maken op de binnenkant van vele soorten slaapkamers. Ik test met één hand of ik een hand voor ogen zie, nee, niets te zien. Ik verleg mijn linkerarm van boven mijn hoofd tot onder mijn dijbeen. Als buikslaper ligt het kussen vaker in de weg, dan dat het comfort biedt en voor de 3e maal schuif ik het kussen achter het hoofeinde op de vloer. Ik heb het altijd te warm. (Op afgelopen winter na in een slaapkamer van 3 graadjes zonder dik warm dekbed. Oude nog ongewassen dekens 'van het huis' en een zomerdekbedje.) De franse zomerwarmte, waar menigeen toch heel erg van genieten kan, zelfs 3 weken lang, beneveld door zonnebrand en goedkope wijn in een tentje op een drukke camping, komt er nu bovenop. Als extra uitdaging zullen we maar zeggen. Ik doe toch iets niet goed. Ik was er juist aan gewend, toen Marc zich zo op zijn gemak voelde naast mij, dat hij het snurken weer aanving. Of was het dat ik het niet heb opgemerkt door de staat van zijn, waarin ik in het begin van onze relatie ging slapen; compleet op en uitgeput door deze ontmoeting met een medemens? Ah wel, 4 doosjes wasoordopjes, 1 stel othoplastieken en gele bouw-oordopjes die niet passen en blijven zitten, later, gaf ik het op. Ik heb lang een half uurtje tot een uur van mijn nachtrust opgeofferd. Ik ben zelfs van zijn gesnurk gaan houden; 'hij slaapt dan zo lief', of 'hij doet het nog :-)', of 'het stopt zo wel'. Soms kies ik voor mezelf, ik vertrek dan naar een andere kamer. Mits deze voorhande is natuurlijk. Twee keer per maand ben ik zelf de boosdoener. Niet te houden, onrustig en klaarwakker, terwijl mijn lijf schreeuwt om een nacht rust.
Eergisteren heb ik me door de sterrenpracht, de stilte met haar nachtdieren en de temperatuur laten overhalen op het barterras te slapen. Een matje, laken en dekbedje hielpen om snel in slaap te vallen, die nacht als een blok door te komen en vroeg wakker te worden zonder wekker. Dat was na lange tijd weer een fijne ervaring. Het bosbed dat ik me al een tijdje fantaseer gaat er echt komen. Dan geen telefoonlijn meer boven mijn hoofd, geen huis in zicht of gemaakte muren en trapjes en voor dit zomerseizoen een verademing. We hebben even moeten stoken in de schouw, niet voor de warmte of om de papier-prullebak op te ruimen. Nee, gek genoeg in deze droge hitte, is ons huis heel langzaam natter en natter aan het worden. Het lichtgrijze voegsel wordt vanachter de schouw bijna zwart, het zweet staat op de tegelvloer in de keuken. Het water van de laatste bui trekt hier door de grond naar beneden waar het op rotsen stuit. Daar is onze oudste muur tegenaan gebouwt. Men vermoedt tegen de 300 jaar staat deze muur hier al. En geen drainage, want dat was allemaal nog niet zo 'van belang'. Elf uur 's avonds is het buiten nog 25 graden. Op de slaapkamers nog 30. De zon heeft heel de dag op de stenen daken geschenen, al ruim een week. Een steen-kachel ter grote van de daken.... Ik ben na 20 minuutjes onder zo'n super zongesteven en gedroogd linnen laken, de kamer uitgevlucht. Mijn huid tintelt van de warmte, voelt oververhit aan, schreeuwt om koele lucht. Er zit dus niets anders op en vertrek naar de bar, waar het matje op me ligt te wachten. Nog steeds klaarwakker...
En morgen, als ik wakker word van die frisse bosgeur die ontwaakt, op haar scherpst is en om me heen kijk, ben ik het allemaal alweer vergeten. Dan zie ik een fijne nevel van ochtend-vocht en ik hoor wat vogels. Cros bijt in mijn grote teen en Marc zet koffie. Mijn huid is afgekoeld, aangenaam verfrist en ik mag weer de dag mijn dag laten leven. Ook met minder uurtjes rust tijdens alle nachten hier, is er toch iets dat mij oplaadt. De energie die deze plek me geeft is enorm. Groots, altijd dáár, verwarmend, wreed en hard, een (h)eerlijke energie die haar reikwijdte altijd probeert te vergroten en vaak oh zo vriendelijk ook. Met de briesjes wind die als een godsgeschenk opeens om de hoek van het huis ons toewuiven, of die fikse regenbui voor de moestuin die het wel heel hard nodig heeft. Of de sneeuw van afgelopen winter, die ligt hier zelden tot nooit en wij hebben het mee mogen maken.
Het schrijven heeft me ook nog eens een uurtje nachtrust ontnomen.
Voor het 236ste bericht op deze blog maak ik graag een uitzondering. ;-)

lamlendig

De aanhoudende warmte die er nu eenmaal bijhoort is iets van ons nieuwe leven hier waar we erg aan moeten wennen. Alhoewel, wennen, dat doen we waarschijnlijk nooit zo blank en blond als we zijn. Het maakt ons slap en loom. Alle benedenruimtes zoals de schuur, woonkeuken of de bar zijn heerlijk koel, maar daar is niets te doen. Met jeukende zwetende handen proberen we al lummelend de dagen door te komen. Een lauze krijgt zijn plek of we verven een balk en luikje. We zakken verveeld af naar de rivier, om daar in-actieve vissen niet te zien te krijgen. De waterstand is te hoog om wat door het water te waden en als je weer omhoog gaat lopen breekt het zweet je na 3 stappen weer uit. De PC's zijn nog steeds niet gemaakt, dus foto's bewerken, filmpjes verkleinen of Second-Life-werk zit er ook niet in. Zelfs m'n favoriete computer-spelletje kan niet gespeeld worden om de tijd te doden. Ik probeer steeds moed te verzamelen warme sokken en werkschoenen aan te trekken om echt wat te gaan doen, maar het is me allemaal echt even te zwaar. 's Avonds kijken we ons ogen uit naar de hemel. De sterren blijven adembenemend, in hun schittering, hun aantal en de overvloedige wensen die we kunnen doen. Er vallen er zoveel, dat we er veel missen, onze kijkwijdte is te klein. De snelle slanke flitsen of de lange brede staarten die als vuurwerk door de hemel schieten zijn talrijk!
We waren ter afleiding op het eten gevraagd bij R. Ook in dat dorp is het een weekje feest, waar niet zomers, en natuurlijk is er dan een vuurwerkshow. (De dorpsfeesten zijn echt allemaal hetzelfde; duren een weekend of een midweek, kennen allemaal het streekgerecht Aligot met saucijzen, altijd een rommelmarkt, altijd een theater- of muziekvoorstelling, vaak een kermis en altijd! een vuurwerkshow met muziek.) Alle dorpen proberen het andere dorp de loef af te steken met nog groter, mooier of beter. Maar voor ons zijn ze eigenlijk allemaal hetzelfde) Dit vuurwerk waar we gedrieëen ruim een uur op hebben mogen wachten, was de moeite waard. Honderden mensen zaten en wachtten met ons aan de overkant van de plas. Het begon 45 minuutjes te laat, maar voor die 5 a 10 minuutjes vuurwerk toch zeker super om de sfeer tot ons door te laten dringen. Het was ook heel fijn even bij R. en haar 2 hondjes te zijn. Ze woont zo heerlijk rustig in een typisch frans huis met een geweldig uitzicht op de omgeving. Die uitjes zijn heerlijk zo nu en dan, maar liever werken we stevig door, verzetten we bergen saampjes.
Nu dus even niets, nada, noppes. Nog geen bijtende vis of herrieschoppende motor-rijders, stilte. Zo stil dat het ons opvalt dat zelfs de vogels geen enkel geluidje laten horen.... pfffffffffffff lamlendigheid ten top, jammer.

Cros is een dievegge

Aai komt het huis binnen met binnensbeks gemiauw en dat geeft altijd aan dat ze weer eens iets gevangen heeft. Zo dik als ze is, is ze wel de beste jager van het hele stel. Dit keer betreft het een hagedisje, één van de weinige die tot op deze dag ontkomen is aan de katten. Alle muizen zijn al 'op' en van de hagedissen zijn alleen de hele kleine jongen nog over. Dit is een volwassen exemplaar die ze even niet goed in haar bek houdt, waardoor Cros het beestje uit haar bek steelt en er mee aan de haal gaat. Cros; "ehm, ik heb een hagedis gevangen. Ehm, maar als ik hem even wil verhappen dan loopt ie weg. Ehm, hij ruikt niet als 'muis'. Ehm, wat moet ik hier nu mee....? Ehm..... Kan ik dit eten??? Ehm,spelen dan?" .... roetsjjj en weg izzie...
Cros weet nog niet zo goed wat ze met nog levende vangsten aan moet. De hagedis weet zich achter de boekenkast te verschuilen. Best kans dat hij daar nog ligt, gestorven aan de beten van de scherpe kattentandjes. Misschien heeft het diertje het overleeft en is het gevlucht.

Typisch Frans Buitje

zomaar een dag

De donderdag is de marktdag. En daarbij doe je gelijk alles dat je kunt doen bij andere winkels, om zo niet iedere dag de auto in te moeten springen voor een pak boter of wat groente. Dus naar het grofvuil met oude verfblikken, naar de agrarische winkel voor een bestelling op te halen, de garage doe ik aan om te vragen of de kentekenplaten er al zijn en dan door naar de markt. Daar zit ook het arbeidsburo waar ik een afspraak wil gaan maken om eens te praten over de mogelijkheden om hier te werken. Full time kan natuurlijk niet, maar ik wil eind dit jaar wel in het 'sociale stelsel' zitten. Dat is niet helemaal voor de zekerheid, want de vrijheid zonder in het arbeidsleven te zitten is me ook veel waard. Alswel om het gewoon mee draaien in de mallemolen. Ik denk dat ik de structuur van het geheel in zo'n rustig en ontvolkt gebied beter aankan. Voor ik naar het kantoor doorloop, stuit ik eerst nog op dorpsgenoten die uiteraard gegroet worden met 2 tot 4 zoenen en een hand. Natuurlijk de vraag "Ça va?" Je kunt daar niet onderuit. Al ontmoet je 30 bekenden op de markt, dit is echt De begroeting in geval van 'ons kent ons'. Dus je doet samen wat boodschappen en opeens scheidt je weer en doe je je eigen ding. Drink een bakje koffie en koop daarna een vestje voor m'n neefje. De supermarkt moet op het laatst tussen neus en lippen, moest ook nog even terug naar de boeren-winkel. Vergeten te betalen!!! (later begreep ik dat het míj juist te snel was gegaan en dat ik het echt niet goed begrepen had; dat rappe frans van de krasse knar uit de regio.)
Op de terugweg naar huis zie ik de couvreur (dakdekker) op het dak van ons dorpje zitten. Dus natuurlijk even op de rem, toch al een vriend van ons te noemen. Z'n meest vaste kracht is een jonge meid die haar vak verstaat. Het is precies 12 uur, dus tijd voor hen om te stoppen. Het is zo'n 40 graden op zo'n dak op het Zuiden en dan met zware stenen werken op een plakje. En zo maak je een praatje en ben je weer een kwartier verder en de passerende postbode doet er nog 5 minuutjes bij. Deze wel heel snelle in levende lijve Woodie-Woodpecker, die geen 'miep-miep' zegt maar 'ciao-ciao', goedlachs, maar gelukkig onverstaanbaar. Na zo'n hectische ochtend vlucht ik naar huis, het aanrecht, eten maken in de koele keuken en pffffff siësta.....
Ik poets gietijzeren potten en pannen en de visroker. Een vies karwij maar in de schaduw onder een mooie acacia was het een prima klus. Daarna pak ik een tas met handdoek en dergelijke en vertrek voor een paar uur naar de rivier. Viervoeter mee en verkoeling zoeken. Daar alleen, weer in het koude water met de stilte om mij heen, blijft zéér indrukwekkend. Alleen maar natuur, deels gemaakt door de stuwdammen, toch nergens iets dat door mensen gemaakt is in het zicht. Via de andere kant van de vallei klim ik rustig naar boven via stijle wildpaadjes. Castel wijst me de weg, die spoort die paadjes op; lekker makkelijk. Via de oude ruïne klim ik het pad op. Ik tref Marc weer op het dak van de keuken als ik thuis kom. Aan de middendeur wordt hard gewerkt. Ik regel het hang en sluitwerk door dingen te bestellen en te halen. Vlak voor het eten maakt Marc een schilderijtje op het enige witte schildersdoek dat hij heeft en ik schilder met een te oude rot-kwast het barluikje lavendel blauw. Bijna klaar is het barterras. Daarna willen we voor het donker nog verder rommelen aan ons test-systeem. Er is iets te krijgen waarmee je draadloos een afstand kunt overbruggen die goed genoeg is om thuis ADSL te hebben. dus moeite spaart Marc niet dit uit te zoeken. Via een nieuwe lijn bij de buren zou dit te realiseren zijn vanaf onze eerste en enige electriciteits-paal. Deze staat hemelsbreed een paar honderd meter bij ons huis vandaan. Dus hebben we gisteravond een lantaarntje op een batterij zo hoog mogelijk in die paal gehangen. Maar helaas, door het boomblad (lees; het bos) was het lichtje niet te zien. Dus zijn we vanavond met de stokzaag en nieuwe batterijen terug gegaan om dit te fixen. De overbuurman, een oud baasje van in de 80 die hoog in de gorges woont, had de buren gebeld, die hier niet vaak zijn. Ze wonen 1,5 uur rijden verderop. De buurvrouw belt ons dan weer; "er hangt volgens hem een nieuw lichtje boven de weg daar bij jullie. Is er wat aan de hand?". Ook hier, ja, zelfs hier!!!, is de sociale controle groot.

Sproeikever

Deze kever werd gespot door Cros. De glimmer met zovele kleuren en nog metallic ook, liep in zijn lage gearing behoedzaam over het achterterras tussen alle onkruidjes en grassprietjes door. Hij banjert over steentjes heen met de gevorkte voetjes door het stof. Cros heeft al een tijdje oog voor bewegend 'spul' om mee te spelen, dus ook deze kever moet het gaan ontzien, dachten we. We leggen onze scones even neer om te kijken wat Cros er mee wil gaan doen. Net als haar zwarte neusje nog een kleine centimeter van het insect verwijderd is, springt Cros met 4 poezepootjes in de lucht, maakt daar een kwart slag en sprint ervan door om 3 meter verderop verbijsterd achterom te kijken en wat verward wast ze haar kop. We schieten onbedaarlijk in de lach door haar reactie. Ook Castel heeft dit toneel gadegeslagen en komt dichterbij. Castel wil de kever onderzoeken en zodra de grote zwarte hondenneus dicht bij de kever is, schrikt Castel ergens van en deinst een half metertje achteruit. Ongelovig benaderd ze de kever een 2e keer en nu schrikt ze weer terug en gaat wat onbeholpen met haar kop op haar rug in het gras liggen wroeten alsof er iets heel vies in haar neus is gekropen. Ook nu weer proesten we het uit, Cros blijft een eind uit de buurt en is al weer afgeleid door een dwarrelend blad. Ik vraag me toch af of ik het ook ruiken kan, wat die kever toch doet met een kleine poes en een middelgrote hond. Dus duik ik nog grinnikend op mijn knieëen en duik met mijn neus op de kever... Dichterbij als 2 centimeter kom ik niet; de slimme kleine kever sproeit iets in mijn gezicht en ogen. Het prikt een beetje en ik schrik ervan en blijf even op mijn knieëen zitten met het aangedane oog dicht. Ik kan hem al snel weer open doen. Blij verrast door dit vernuftige afweermechanisme van zo'n klein diertje lach ik met Marc mee. Super!! Moedig wandelt de kever al weer een stuk verderop, dit keer ongestoord zonder 3 neuzen boven zich. Het vocht waar we mee besproeit zijn ruikt naar Purol, best een lekkere geur eigenlijk. (Bovenstaand spectakel heeft 2 minuutjes geduurd. Het duurde 10 keer zo lang het op de weblog te krijgen, maar het is de herbeleving meer dan waard!)

Oogstlijstje

* Haricots verts
* Snijbonen
* Sperciebonen
* Pepertjes
* Aardappels
* Appels
* Peren
* Pruimen
* Aardbeien
* Koriander
* Komkommer
* Meloenen
* Broccoli
* Witte kool
* Sla
* Chalotjes
* Tomaten
* Basilicum
* Salie
* Peterselie
* Worteltjes
* Radijsjes
Tot zover de opbrengsten, van het één heel veel en soms van het ander bedroevend weinig, maar deze moestuin-leken genieten enorm van wat we zelf hebben verbouwd op deze rotsige harde grond waar eerst een (bramen)bos was!

foto's

Zodra ik kan zal ik bij de berichten van de laatste tijd weer filmpjes en foto's toevoegen.

Forel 2

Na mijn bezoekje aan de Vide de Grenier in een stadje aan de overkant van de rivier was het tijd om naar huis te gaan om eten te maken. Blij met de paar aankopen die ik heb gedaan, want 2 persoons linnen lakens uit de vorige eeuw, in goede staat!, maakt me heel blij. Ze zijn duurzamer, mooier en iets koeler als gewoon katoen. Een snelkookpannetje is ideaal voor 2, zeker als ik nog eens wil proberen escargots klaar te maken met het recept van de overbuurvrouw. Verder een gietijzeren pannetje voor 2 voor het koken op open vuur en een paar leuke laarzen. Een mand om brooddeeg in te laten rijzen voor 2 euro verzadigde mijn koopdrang.
Ik zei al dat de gevangen forel niet lang in de vriezer zou blijven. Bij thuiskomst de vis gewassen en gedroogd en 'gevuld' met wat schijfjes citroen. 15 Minuutjes in de rookbak en voila; gerookte forel! De linzenrijst met groente was een voedzame en lekkere combinatie met de vis. En ik houd al 30 jaar vol geen forel te lusten. Helaas, ik vind forel geweldig lekker!!!! De linzenrijst is zelf verzonnen en zeer smaakvol;
1 deel groene linzen op 3 delen zilvervliesrijst laten koken in water met wat celeri-zout, kruidenzout en zwarte peper. 1 klein uitje, 4 waspeentjes, 2 stengels bleekselderij en eventueel wat paprika, allen gesnipperd bij de rijst en linzen voegen en maximaal 12 a 15 minuutjes mee laten koken. (geen snelkookrijst gebruiken natuurlijk) Na het afgieten een flinke eetlepel roomboter toevoegen. mmmmmm
's middags werden we afgeleid door P&W die hun eigengebakken scones hadden gemist gisteravond. W. had ons stulpje nog nooit gezien en was door P. nieuwsgierig gemaakt. Dus gezellig aan de limonade met scones gezeten. Spetter, hun dalmatiër, heeft Cros de boom in gejaagd, die er door Marc is uitgevist. Blije Cros kruipt weg in huis en durft die avond even niet meer naar buiten.
Marc maakt een 1e deurspant voor de nieuwe middendeur. Als symbool mag ik er getuige van zijn hoe hij hem even op het oog past. Samen halen we de oude deur eruit. Ik heb verschrikkelijk lopen zeuren om die deur, had al 2 nieuwe ijzeren houders en bouten voor hem gekocht ter stimulans. De deur is van onder weggerot, hing scheef, kon niet dicht (geen slot of handvat) en kraakt als je hem dicht of open doet. Dus het één is nog niet af of we starten alweer aan iets anders; c'est notre vie!! 's avonds smullen we van de resterende scones en rommelen nog wat na. De dagen blijven vliegen.

Spectacles Nocturne

Begin deze zomer zagen we het schip al staan in het dorpje, naast het kasteel. Wat doet dat schip hier toch diep in het binnenland op de berg naast het kasteel? Een houten scheepje dat nagebouwd lijkt met een rode rand rondom, een heuse mast waar je in kunt klimmen en verder geen poespas. Het is het decor voor Spectacles Nocturne. De openlucht theater-voorstelling die ik vorig jaar gemist had. We zouden nog vrienden op de koffie krijgen die er net voor uit eten zijn geweest, maar dat halen zij niet en ik wil het begin niet missen. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik me erbij voor moet stellen, dus ik stuur P. een sms-je dat we al vroeg naar boven gaan. (grappig is dat P. pas het berichtje leest met zijn gezelschap, zodra hij in de schemer met het hele gezelschap in een huurauto ons pad afgehobbeld is en niets dan katteoogjes ziet op ons terrein in plaats van een koffietafel. Castel is als de dood en verstopt zich stilletjes in haar huisje, een waakhond van niks dus!) We moeten nog even wachten boven en zelfs een kaartje kopen a 10 euro. maar zeker de moeite waard blijkt later. 5 In het wit gekleede sprookachtige figuren kondigen het begin van het spektakel aan. Hoog boven ons uit verschijnen ze op de muur, verlicht met schijnwerpers, en spelen op een fluit, slaan met een zweep, lokken ons naar boven de kasteeltuin in met gelach en geheimzinnige gebaren. Via een donker smal pad lopen alle toeschouwers naar boven door het poortje en nemen plaats op de houten bankjes.
Het schip is verlicht, evenals de kasteelmuur en er branden vuurtjes rondom het met zand bestrooide 'podium' rond het schip. De muziek brengt ons al in andere sferen en gespannen wachten we af. het blijkt redelijk goed te volgen voor ons. (Acteurs moeten goed articuleren ;-) Het is grappig, lieflijk en vol van kleine details. Geen hoogstaand theater, maar gewoon heel erg leuk. Paarden mogen een rolletje meespelen en we herkennen wat locals die als figuranten door het geheel steeds goed te zien zijn. Het verhaal gaat over die tijd die passeerd, de maan en de zon symboliseren die tijd, ze ontmoeten elkaar en juist op het moment van dié ontmoeting, vind het gezelschap op het strand naast het schip een schatkist. Ze maken hem voorzichtig open en laten zich betoveren door de inhoudt. De eenvoudige schippers en hun gezelschap veranderen in een konkrijkje, met een maankoningin en haar koning, haar ministers, de secretaris en teruggekeerde 'verlorenzoon'. Heel de nacht zijn ze de koningen, de rijken, betoverd en bekleed met prachtige gewaden, een elfachtige witte fee op een paard of de brandende dood die plots op een paard ons op doet schrikken. Zodra de maan de zon weer ontmoet ontnuchtert iedereen en is weer zoals hij en zij was; vol eenvoud, arm en in slaap met de gesloten schatkist weer op het strand. Het stuk duurde 1,5 uur en heeft geen moment verveeld. De muziekanten in het wit waren een schitterende aanvulling op het theater-gezelschap. Samen met de locals en de mannen van het licht & geluid is er inderdaad iets heel moois van gemaakt. Niet uniek, want ieder jaar wordt deze voorstelling gegeven, maar ik ben blij het helemaal meegemaakt te hebben. Volgend jaar wil ik terug, misschien begrijp ik dan alles in plaats van een gedeelte. P. schiet ons aan aan het einde. Hij is toch weer helemaal naar boven gereden en we praten met elkaar wat na, als we met z'n allen naar de auto's lopen.
Een super-spektakel dat ik niet had willen missen.

Forel

Een rustdag in alle opzichten en toch wat leuke dingen gerommeld. (koffie aan de rivier met Castel tijdens de schemering, een barluikje lavendel geschilderd, de 1 na laatste, lekker gegeten en vanochtend vroeg na het schoonmaken van het zaaltje (het dorpshuis) met z'n allen de kroeg in. Over de franse kroegen en barretjes en hun functie en bestaansrecht later een keertje een heel bericht opzich.
Ennnnn de vangst van Marc na een uur vissen; een stevige mooie grote gezonde forel die voor twee weer meer dan genoeg is als maaltje. Gaan we ook roken natuurlijk, korter als die karper. Ligt voor even in de vriezer, ik denk niet voor lang :-).

Godfather Felix

(niks geen brood tussen de middag...) Ik bak flinke spekpannekoeken en met dit zware voedsel gaat het uitbuiken iets makkelijker met een wandeling tussen de buien door. De waterdampen tussen de bomen op het pad zien eruit als nevels omschreven in sprookjes. Hier en daar hoor je een vogel en de druppels die op de bosgrond vallen. verder is het stil. Bij de sluizen gaat het weer flink regenen en we schuilen onder een groepje prunus-bomen. Een visser komt de bruggen over en ziet 2 blonde mensen zonder regenjas of plu daar schuilen en loopt gelijk de andere kant op langs het riviertje. Omdat de bui niet ophoudt gaan we maar weer terug. Na 150 meter stopt de bui en breekt de zon een beetje door. Dit maakt van de doorgang op het pad een stoompad. We trekken onze shirts uit en omdat we onder de bomen lopen, die een mooie groene boog vormen waaronder de damp blijft hangen, voelt iedere drup die op onze huid valt als een wake-up call. Niet koud, maar omringt met deze zoet geurende waterdampen een hele bijzondere gewaarwording. Castel is de helling af het bos in gedoken, ze blaft piepend om te vertellen dat ze een ree of ander groot wild op het spoor is. We laten haar, ze vangt toch niets en wij jagen niet. Ze zou nog eerder vriendschap sluiten met de herten en de vosjes hier. De zon is al weer verdwenen en de volgende antracietgrijze wolken verschijnen alweer vanachter de bergen. Het feest zal wel verplaatst worden naar binnen en terwijl ik me daarop verheug, pluk ik een kamperfoeliebloem. Zomaar in het wild tussen de rijpende bramen die na zulke buien zich volzuigen met water en na een dagje zon zoeter en zoeter gaan smaken. Volgende week de eerste potten bramenjam!! De wilde kruiden waar we over en langs lopen ruiken heel sterk door onze aanraking en het stoombad voelt weldadig aan. We halen het niet droog thuis te komen. 100 Meter voor ons huis breekt die donkere wolk open en neemt een windvlaag mee. Ik zal toch echt de parasol moeten redden, die al gedeeltelijk stuk is gegaan door de wind. Deze wordt uit zijn tafel gewipt en dan breken de draaglatjes af. (De tonnelle is ook stuk gegaan. Door een waterbel op het dak-canvas is een ijzeren lat van de constructie helemaal doorgebogen en heeft de rest van de dakconstructie verbogen. :-( ) In de strortregen ren ik met een volle wasmand naar het zwembad om het op te hangen. Daarna is het alweer droog. Na nog wat lummelen en internetten, wat een opluchting dat we dat weer even kunnen doen, kleden we ons om en gaan eerst de auto halen bij H & T die lekker in pyama voor de buis hangen met een wijntje. Dat mis ik wel eens, zo'n manier van luieren op een lekkere bank in een ruime lichte kamer. Maar wat niet is kan komen!In het dorp is het nog heel rustig, de organisatoren van het feestje zijn druk doende, wij zien alle mensen komen en worden steeds weer voorgesteld aan wie we nog niet kennen en andersom. Al die namen!! iedereen ziet er feestelijk uit, er wordt al snel gelachen en gekletst. Het feest is eigenlijk ter ere van Felix en zijn vrouw Georgette. Ze zijn beide 80 geworden dit jaar. Dat zou je niet zeggen, zeker felix ziet er jonger uit, 70 misschien, met zijn jonge strakke huid en altijd stralende glimlach en dynamiek. De tafels zijn in een U-vorm geplaatst en heel mooi gedekt met bloemen en met varens versiert. Voor we aan tafel gaan hebben we al ruim 2 uur staan kletsen en alle nieuwe gezichten en namen duizelen ons. Tussen de gangen door is er traditionele muziek; een accordeonspeler uit onze gemeente en een Cabret. Een doedelzak met een blaaszak van geitenhuid die onder de arm dienst doet als long. De klank is welhaast hetzelfde en de muziek geeft een keltisch geluid. Al snel laten verschillende mensen hun eten voor wat het is om te dansen met elkaar. We zitten tussen alle andere 'buitenlanders' in en marc precies tussen twee burgermeesters naast de burgermeestersvrouw. Een vlotte slanke dame van net in de 60 die je net 50 levensjaren zou geven. Ze spreekt goed engels en we verbazen ons over het feit dat we haar niet vinden passen naast onze burgermeester. Dat is meer een verlegen boer uit de omgeving. Maar de man is ook hier geboren en getogen, zij komt uit noord Frankrijk. De sfeer is fantastisch met de dartelende kinderen en het gemengde gezelschap. Ook alle vakantiegangers die een huis in ons dorpje hebben zijn hierbij aanwezig en de moderne Parijzenaren mixen de locals en de vreemdelingen tot een bont gezelschap. Gedichten worden voorgedragen en en passant wordt er betaald voor dit feestje. Felix heeft een varkentje bereid in de broodoven en daar worden ook weer grappen over gemaakt. Andere bewoners hebben cakes en taarten gebakken, een enorme brie gekocht met een heerlijke smaak en zo zacht dat ze wegsmelt op je tong.
We worden uitgenodigd om een eenvoudige dans mee te dansen, de muziek wordt steeds sneller en later weer traag en het is met alle kinderen een dolle boel waarin iedereen meedoet en zich amuseerd! Na een ode aan felix wordt er een speciaal muziekje op gezet, felix krijgt een zonnebril op en hij mag , waarschijnlijk voor de zoveelste keer, een perciflage geven van een Franse blinde zanger. Iedereen begint te klappen en te juigen als de 80 jarige zich al dansend midden tussen de tafels uitslooft. Als deze man het dorp ontvalt zal ook ik in diepe rouw zijn, hij IS het dorp, de geschiedenis, de lach en de bloemen. De wijsheid, de tradities, de feesten en de stille winters. Ik probeer niet te veel stil te staan bij wat deze man en zijn lieve vrouw mij doen. Hun zijn hebben ons ook zo'n warm welkom gegeven en ik wil heel graag nog heel lang van hun aanwezigheid genieten. pas rond over elven wordt er opeens opgeruimd. iedereen helpt een handje mee en de herrie is enorm door het gesjouw met tafels en stoelen. Ik bied de organisator aan morgen wat te doen. Dus om 9 uur maandagochtend sta ik present! Felix Felix, je bent de zon en de maan voor iedereen die liefde heeft voor deze gemeenschap, blijf zolang je kunt en blijf dansen en lachen, want anders is het zo lang donker hier.....

Winter perzik Jam

De wekker doet het juist vandaag op zondagochtend beter dan ooit en om half acht sta ik naast mijn bed. Een tropische ochtend, met sluierbewolking, regen en onweer, maar met een zeer aangename temperatuur, houdt ons 's ochtends binnen. We drinken koffie en ik maak me klaar om perzikjam te maken. Het kistje dat ik donderdag op de markt kocht begint heerlijk te geuren en veel langer kan ik niet wachten. Een monnikenklus is het, om ruim 3 kg perziken te ontvellen en te ontpitten bij kaarslicht. Uiteraard is er geen stroom door het onweer en zo kan Marc ook niet de nieuwe modem installeren en kijken of hij thuis weer internet kan regelen.

Recept voor Winter-Perzik-Jam
* 3 kg perziken
* groot blik met stukjes ananas
* 3 kg geleisuiker
* sap van 3 citroenen
* 10 kruidnagels
* 4 stokjes kaneel
* 1 klein gedroogd rood chilli-pepertje
* 150 ml whiskey of brandewijn
Ontvel en ontpit de perziken en snij ze in stukjes, Laat de stukjes ananas uitlekken, Maak een kruidenzakje met de kaneel, kruidnagel en het pepertje.
Doe alle ingredienten en het kruidenzakje in een grote hoge pan met een dikke bodem en breng het op hoog vuur aan de kook. Laat het niet langer dan 4 minuten koken en blijf roeren. Schep met een schuimspaan het schuim van de jam af. Haal het kruidenzakje eruit en check of er niets van in de jam is gekomen. Maak het geheel fijn met een staafmixer. Zorg voor schone droge glazen potjes. Vul ze tot de rand toe en draai de deksel er stevig op. Zet de potten op hun kop op een donkere plek. Bewaar ze koel en donker als ze volledig afgekoeld zijn. Over smaak valt best te twisten, maar de lepel die ik aflik is niet te versmaden en na 10 minuutjes proef ik die lichte peper-tinteling die de wintersmaak benadrukt. Dit is een heel bijzondere jam geworden, trots was ik alles af en ruim te keuken op.
Terwijl ik potjes uit de inbouwkast haal om te vullen met dit heerlijke brouwsel valt mijn oog op een klein dood vleermuisje. Toch knap van één van de katten zo'n dier te vangen. Gelijk zien we een veel grotere door de woonkeuken vliegen. We dachten dat vleermuizen van rust hielden en overdag sliepen. Toch komt er met regelmaat 's avonds één op bezoek en vliegt hongerig zijn/haar rondjes in huis. We proberen de vleermuis met een bezempje en een kussen het huis uit te jagen, openen hiervoor alle ramen en deuren, maar het dier wil echt niet naar buiten. Na een kwartiertje stoppen we hiermee. het dier vlijdt zich uitgeput tegen een balk in het plafond aan en we besluiten vanavond even op te letten of we hem nog zien. Ik wil geen (vleer)muizen in onze leefruimte. Ze hebben de secadou, de stal, de schuur, het chateau en de broodoven om te vertoeven en onder te poepen. Dat mag genoeg zijn. Na de jam is het Marc toch gelukt om internet aan de praat te krijgen. Wat een engelengeduld!! We eten 's middags een boterham, omdat we eind van de dag een gezamelijke maaltijd met alle dorpsbewoners tegemoed mogen zien.

La recette de la Confiture “Pêche-Hiver”

Ingrédients;
3 kg pêches
1 grande boîte d’ananas
2,5-3 kg sucre gelee
Jus des 3 citrons
10 girofles
5 bâtons de cannelle
1 a 2 petites!!!!! Chilli-poivre sec (pas plus, c’est dangereux ;-)
150 ml whiskey

Écorcher et éplucher les pêches.
Laisser s’égoutter l’ananas
Faire un sachet avec les batons, girofles & poivre-Chili
Assembler tous les ingredients dans une grande casserole, mais attender ajouter le whiskey!
Cuire 4 minutes, ajouter le whiskey après 3 minutes.
Continuer tous les 4 minutes remuer!
Enlever le sachet et moudre la confiture chaud. (très fin)
Remplir les les pots et par pot ajouter 1 bâton de cannelle

Fini

8 augustus

Omdat mijn nieuwe rinkelwekker het vaker niet dan wel doet, sta ik op in de veronderstelling dat het tegen negen uur is. Maar als ik later in de auto zit om de gîte schoon te gaan maken blijkt het kwart over acht. Eerst bestel ik kentekenplaten bij de garage voor de blauwe landrover. Dan zijn we echt toerist-af, in de auto's dan, verder zullen we altijd l'etrangeres acceptées (vreemdelingen) blijven. Dat 'acceptées' doet ons wel heel goed, een warm welkom en dat in een regio waar de nederlanders echt geen goede naam hebben. De toeristen niet, maar ook de nederlanders die hier permanent wonen niet. (Ze integreren niet, richten verenigingen op enkel voor landgenoten, kopen weinig in Frankrijk en blijven vasthouden aan hun eigen gewoontes, taal en eten; dit wordt ons regelmatig door de fransen zelf verteld als het ter sprake komt.) Ik loop even bij de bank binnen om ons contactpersoon te vragen om voor de 2e maal onze verzekering te bellen om te informeren of we de reparatie van 2 computers en een (nieuwe) modem mogen declareren en maak hiervoor een afspraak. Na de laatste weekend-boodschapjes rij ik door om met een lichte kater van de tegenspoed van gisteren en een zere bil (spier verrekt of zenuwknoopje?) de hele gîte klaar te maken voor het net getrouwde stelletje dat maandag zal arriveren. Eerst kan ik bij H & T nog even internetten. Dus plaats ik een bericht op de weblog, betaal nieuwe pijlen en een schietschijf zodat die verstuurd kunnen worden en drink een sterke mok koffie. De gasten zijn toch nog niet weg. Op m'n gemak ga ik daar aan de slag en ik ben eind van de middag nog niet klaar of H & T komen terug van hun werk. Samen drinken we een wijntje en ik bericht Marc dat als hij nog langs het stadje rijdt dat hij welkom is voor een hapje en een drankje. Er volgt een spontane onverwachtte lange avond vol goede gesprekken, mergez-worstjes van de BBQ, patatjes, wijn en verdieping in onze vriendschap. Hoe geweldig we ons ook opgenomen voelen in deze regio, toch hebben we behoefte aan vrienden met nederlandse kom-af. Maar de afwisseling moet er blijven, want we houden alle 4 te veel van het leven in Frankrijk, tussen en met de Fransen die dit land toch maken tot wat het nú is. De ezeltjes van buurman Pierre had ik 's middags tijdens een korte pauze al over de witte neuzen geaaid. Nu komen ze bij het hek van H & T staan kijken of er misschien nog iets lekkers te halen valt. Baby-ezel houdt zich afzijdig, maar ik blijf me onweerstaanbaar aangetrokken voelen tot de diepbruine rustige dieren die met hun enorme oren de vliegen wegmeppen en laten zien dat ze nieuwsgierig zijn. Ik open het hek en stap hun terrein op. Binnen 2 minuten ben ik omringt door 6 volwassen ezels die me van alle kanten besnuffelen. Nog wat onwennig en bang dat ze trappen door schrik van het één of ander, probeer ik een beetje afstand te houden. Ik sta er ook op teenslippers tussen en ik heb geen behoefte aan vertrapte tenen. Alsof ze het weten snuffelen ze aan mijn voeten en ik voel de fluweelzachte neuzen en hun warme adem. Ze worden steeds rustiger en 1 vlijdt haar kop tegen me aan. Met zachte dwang wil ze in me kruipen, maar zo'n volwassen ezelin is echt wat te groot voor op schoot. T. knipt wat seringentakken, wat ze wel heel erg lekker vinden, zodat ik met de bos takken bijna verdwijn tussen de gretige koppen. Ze proeven T.'s T-shirt, maar van mijn kleding blijven ze af. Ik krijg mezelf er niet weg, zeker nadat de takken op zijn, want 3 blijven er bij me waarvan diezelfde ezelin van daarstraks zich weer met haar kop tegen me aanvlijdt. Ik smelt en omarm haar. Als ze achterin de landrover had gepast, had ik haar zo graag mee willen nemen. Helaas moet ik wachten, totdat de stal gerepareerd is en het hekwerk klaar. Eigen ezeltjes is niet zozeer voor de lol als ook voor werkzaamheden hier. Rond middernacht stappen we op, Castel is al heel lang alleen en we laten 1 auto daar. Die halen we de dag erop als we toch een dorpsfeestje hebben.