Nieuw

Een dag na het vertrek van onze 3e gast, omschreef ik onze thuiskomst als een nieuw begin. We ervaren het beide als een nieuwe start, en niet zoals bekend na de jaarwisseling, een verhuizing of het met pensioen gaan. (Mam, Van Harte!!!!) Maar opnieuw starten, omdat onze kijk op de dingen, elkaar, ons plekje, heel anders is. Niets is meer zoals het was en het voelt als een heel mooi geschenk om met nieuwe ogen dezelfde wereld te zien. Hoe klein die ook is, want in de herfst ligt ons spulletje altijd in de dikke mist als we wakker worden. De zon heeft een hele ochtend, soms zelfs langer, nodig om de mist op te lossen, te laten verdampen en weg te jagen met behulp van een briesje, om tot ons door te kunnen dringen. Het licht wordt er letterlijk 'schitterend' van.

Tegen dat felle door de mist gefilterde licht proberen we beide om de ontbrekende lauze te vinden. Vannacht, al bijna in slaap, worden we gewekt door een zwaar iets dat met flink kabaal naar beneden stort op het dak van de slaapkamer. Nu ja, naar beneden, dat kun je moeilijk thuisbrengen en ik vraag wakkergeschrokken aan Marc "Wat was dat nou weer? Een beest ofzo?" Maar uiteraard, mijn fantasie sloeg alweer op hol van een goed klimmend zoogdier, een kat misschien, was het gewoon een lauze die dan stuk springt en naar beneden komt hobbelen. We kunnen niets vinden en ondanks de november-blues is het heerlijk om buiten te zijn. We blijven moeite houden op tijd, als het nog donker is, uit bed te komen om na het ontbijt van Marc, lekker buiten aan de slag te gaan.
Doordat het 's ochtends ook vaak regent starten we de dag binnen. Door alle inspiratie en het avontuur van de laatste gast, heb ik een lang verhaal in mijn hoofd dat mij echt dwingt om er in alle rust voor te gaan zitten. Geen kort verhaal, dat nog vervolgd gaat worden, over Raylaysse het ezeltje, maar een lang verhaal met een rode lijn erin, dat van A tot Z spannend is en een bijzondere ontknoping heeft. Ik kan niet 'lekker schrijven' als ook Marc zijn toetsenbord laat tikken of als ik nog veel buiten en aan het huishouden kan doen. Die werkzaamheden zijn er altijd wel en mijn behoefte om te schrijven ook, die balans is er niet. Het liefst schrijf ik 's nachts, maar dat kan bijna nooit.
Als ik mijn kans schoon zie, omdat Marc lekker buiten bezig is, en juist één pagina geschreven heb, komt hij binnen en plaatst een alles-zeggende opmerking die me abrupt laat stoppen met de zin die ik zojuist probeer te construeren. Hij blokkeert me met "De wereld is groter dan die PC, Tien!" Ik had me voorgenomen eens een dagje vrouw te zijn. Ik had me fris gedoucht en een leuk vrouwelijk set kleding aangetrokken, mijn haar verzorgd en opgemonterd door de verandering van rol me aan m'n verhaal gezet. In alle rust in een warme woonkeuken met slapend poezenspul en een knapperend haardvuur.
Normaliter loop ik altijd in werkkleer, of in een makkelijke sportbroek met een flies-trui. Mijn haar doe ik enkel kammen en laat soms zelfs die beugel-BH achterwege. Functioneel, comfortabel en geen poespas om impulsief te gaan doen waar ik op dat moment zin in heb. Mijn vrouw zijn is dan toch echt verdwenen en na een tijdje krijg ik daar dan genoeg van.
Het mezelf de tijd geven wat van mezelf te maken komt ook door dat nieuwe begin, wakker geworden ervaar ik opeens de behoefte ook eens aan mijn vrouw-zijn aandacht te besteden. (ik zou heel wat overhebben om naar het Wellness centrum te gaan, een half uur rijden hier vandaan, maar de financiele middelen laten deze verwennerij gewoon even niet toe) Voor Marc hoeft het niet, ik ben ik en daar houdt hij van. Maar daar hoort dus ook wel eens een dagje schrijven bij, of een vrouw in kousen met een wollen jurkje erboven. (De desbetreffende kousen zijn heel leuk, maar na iedere stap zakken ze af tot op mijn knieëen!!) Teleurgesteld probeer ik hem uit te leggen waarom er opeens een vrouw achter de PC zit, terwijl buiten de zon zich door de mist wringt en ik binnen zit. Ik was van plan na de maaltijd en de daarop volgende afwas, me om te kleden om een flinke vracht hout te gaan zagen als een zelfstandige bosbouwer die maar net weet hoe een vrouw eruit ziet. Maar die kans om dit te laten zien krijg ik niet, want de opmerking is ver voor het middageten al geplaatst. Een beetje 'pissed' (kortom beledigd) zeg ik dat de middagen door mij altijd gevuld worden met buiten aan de slag. Of het nou de brievenbus legen te voet is, of zagen en in de moestuin. November-blues of geen november-blues.
Het gesprekje met koffie en eigengemaakte cake verloopt ook weer verrassend nieuw. Geen onvertogen woord, maar in liefde weer even begrip krijgen voor elkaar, ons uitspreken in alle rust. De emotie's zijn dus in no-time ook van tafel en opgeveegd de schouw in. In rook opgegaan en weer echt blij gaan we verder met de dag.
's Avonds wil ik wel verder schrijven, maar na een hele lange suikerspin zoete oppervlakkige film van Danielle Steel, besluit ik de PC uit te doen en mee onder de wol te kruipen.
Ik heb nog alle tijd en alle nieuwe gewaarwordingen doen me goed, het is een bevestiging van een juiste beslissing, vorig jaar april per ongeluk genomen en volledig en compleet op ons levenspad.
Zoveel omstandigheden en mensen die een kink in de kabel hadden kunnen vormen, deuken in ons 'blok' hadden kunnen maken.
En veel mensen begrijpen niet dat we 'meewerkende gasten' uitnodigen, maar wij zijn inmiddels overtuigd van het nut hiervan.
Vandaag, met een flinke berg dood hout voor een week stoken, rommel ik 's ochtends weer binnen, in een sportbroek met een paarse fliestrui, slapend poezenvolk en een knapperend haardvuur. Ik bel mijn moeder om eens flink bij te kletsen en pas na 65 minuten en een verdraagzame Marc (zijn vrouw een uur aan de telefoon met haar moeder werkt vaak als een rode lap op de welbekende stier en krijgt het stempel 'stroopwafelpraat') zet ik de telefoon terug op z'n basis. Vanmiddag is het werken geblazen, ik denk het ezelhek vrijmaken van braam en hout... Het licht trekt me toch elke keer weer naar buiten, verblindend, schitterend, voedend bijna, noodzaak!