woensdag 31 augustus 2011

Boontjes doppen



De avonden worden duidelijk al langer en het is niet alle avonden zwoel. Meer van de frisse kant. Het krekelkoor is altijd aanwezig en is net zo onlosmakelijk verbonden met deze plek tijdens dit seizoen als de uilen die stil door de bossen kunnen vliegen, onzichtbaar, onhoorbaar en zich regelmatig kenbaar maken door hun roepen die per uil lijken te verschillen. Het ver, diep gekabbel van de beek met de talloze watervalletjes en de bamboeleidingen die bijna rinkelend het water naar alle teilen in de moestuin vervoeren waar in het volle recervoir geen ruimte meer voor is. De aarde is warm en vochtig. De moestuin heeft afgelopen dagen een grote opknapbeurt van me gehad. Alle wilde bloemen, kleine braampjes en hoge grassen maai ik rigoreus plat en klein. Ik baal wel te lang van een per ongeluk weggemaait pompoentje...jammer! Ik strooi extra bio slakkenkorrels -er komt weer een leuk onweer aan als ik mijn neus in de wind steek-, ik wied hier en daar tussen de groente waar dat nog kan en bewonder de nog komende oogsten. Ik zaag en knip nieuwe acaciaboompjes om en af en hak de trapjes weer uit, wat ik twee tot drie keer per jaar moet doen, want de platte stenen liggen gereserveerd klaar voor een stuk van het achterterras. Samen oogsten we weer boontjes.

Tijdens de boterham zitten we al onder een dichtgetrokken lucht met heel licht grijze watten als wolken waar hier en daar nog heel vaag wat lichtblauwe tinten zichtbaar blijven. De allerlaatste zonnestralen van de dag vechten nog tegen de aankomende botsing, nee voedt het nog net met dat laatste perzik roze licht. Met de dreiging van de nacht trekken er al paarse strepen achter de grijzige wollen deken die zich aangetrokken voelt door de warmte, de energie. Het wappert en het waait, de kippen zijn op stok en we hebben eindelijk ergin het pak 'Vlokkenfeest' dat ik meebracht uit Nederland. We willen net gaan werken op de pc als ik de bliksem de schemerende stormlucht zie verlichten, dus alle systemen uit en met koffie op het buitenbed omringt door 5 katten naar de hemel liggen kijken om de overal aanwezige schichten te bewonderen en oh's en ah's te roepen. En 'zag je die??!!'. Vuurwerk au naturel, dank U wel!

M'n lief is heel de dag al gaar, terwijl hij ook heel die dag op het zuidelijk dak van de broodoven heeft gezeten om de boel te repareren. (De broodoven stond na de laatste overdonderende, ons wegspoelende buien nogal blank -lekkage nr 6- en dit rot de spaanplaten!! vloer van het kamertje boven de oven waar ik al mijn kerstdecoratie voorraden heb opgeslagen. Droog en hoog, dacht ik nog... En de kans om door die vloer te zakken is steeds groter aan het worden.) Hij weet van gekkigheid niet meer waar verder te gaan met welk dak van welk gebouw. Petje af, hij houdt het hoofd koel en de weergoden zijn echt op zijn hand deze zomer, waar hij goed gebruik van weet te maken. Dat betekent ook dat hij vroeg naar bed gaat en het onweer 'uitzit' lezend onder de wol. Ik ga maar weer eens boontjes doppen, de kook erover heen en invriezen. En het dondert buiten, de flitsen gaan door, boven ons, boven het kasteeldorpje, op het plateau achter ons en dat voor ons aan de overkant van het meer, dat nu een diep donker zwart gat is waar alleen dat krekelkoor te horen is, onverstoorbaar.

Boontjes doppen is ook zo een voorbeeld van verzadigend weinig.

dinsdag 30 augustus 2011

Weinig

Jeetje, wat blog ik weinig.

Ik kan uit blijven wijden over het oogsten, wekken, courgettes op zoetzuur zetten, tomatensaus maken -die overgens ontzettend lekker is!!- genieten van die enkele zomerdag die wel goed te doen is in je ondergoed op het buitenbed, dakenwerk, maaien in de moestuin, boodschapje doen met om de twee minuten 'bonjour, ca va'-zeggen. Over Castel die snel kan zwemmen, maar de eenden niet te pakken krijgt -ook de enige eend die niet vliegen kan-, over opa kat Shadow die de bovenste trede van de kleine wenteltrap bewoont en zo een extra risico veroorzaakt om ons nek te breken. Over de hoornaars die al een plekje voor de winter aan het zoeken zijn en per ongeluk in het donker op je toetsenbord belanden, over de krekels die al wortel schieten in huis. Over P die komt lunchen en het zich goed laat smaken, over de enorme boontjes-oogst waar geen einde aan lijkt te komen, over hoe rijk en gezegend we ons voelen om op deze plek te mogen wonen ondanks alle bezwaren (lekkages en andere perikelen van het 24/7 samen zijn), over de bramen die talrijk zijn, maar kwa smaak zo tegen vallen. Over een extra virtuele wereld die we gaan bevolken wat ons een punthoofd bezorgd met een verbinding van maar 1Mb, over de taak die m'n lief op zich neemt van die ene Mb toch 2 of meer te maken of over de drukte die nu eenmaal inherent is aan een zelf-voorzienend leven eind augustus....

Vaak val ik in herhaling, zo ook nu.

Ik heb weinig nieuws om over te verhalen, geen tijd of energie dat in een verfijnd verhaal te verpakken. Rond 23 uur is mijn energie op en staan er altijd wel flessen of potjes net op hun kop nog gloeiend heet te zijn en een afwas die ik lekker uitstel voor de dag erop. Kleine zorgen worden geen grote zorgen. Morgen weer een dag. Ik prijs mezelf gelukkig met een speels karakter dat zich concentreert op nu en een zoetsappigheid waar je 'u' tegen kunt zeggen. Relatieve rust... Als dat tenminste bestaat.

Weinig kan ook wel eens verzadigend veel zijn.

vrijdag 26 augustus 2011

Zondag

Stel je voor;



Het is al somber buiten als je opstaat, te koud om zonder ochtendjas via het stenen trapje naar boven te gaan om daar het vuur in de schouw op te porren. De ketel met water gaat gelijk op het vuur voor een lekkere bak koffie en terwijl die geur zich in de kleine woonkeuken verspreidt, krijg je kopjes van 4 katten en laat je de stekkers van pc's en telefoon uit het contact, omdat het gerommel al aardig dichtbij is.

Een stoel bij het zijraam geeft zicht op de moestuin en de oprit waar de blaadjes van de acacia's blauwgroen verbleekt lijken door de regen die de beboste hellingen verzadigd heeft.

Het is oppassen geblazen in huis, want de tegelvloer zweet regenwater, kletsnat is het aan de rotskant waar het huis tegenaan gebouwd is. De koffie gaat er goed in en je luistert naar het ruisen van de regen, het gedrup op de ladder en de tuintent. Een enkele specht komt roepend voorbij en alarmeert Haan², terwijl de kippen schuilen onder de hoge 4x4. Het gedonder, de bliksemschichten en de plensbui zorgen voor het verder ontwaken en je schiet in je meest comfortabele huiskloffie.Zodra de onweersbui voorbij lijkt waag je je naar buiten voor een wandeling richting het ravijntje waar het normaal siepelende beekje veranderd is in een wilde watervalpartij waar de hond van geen ophouden weet en hapt naar het bruinige schuim onder een waterval dat normaal droog staat en je kunt schuilen tegen de hitte vergezeld van kleine zich opwarmende addertjes. Een pad kruist je pad, een dikke druppel glijdt zo je nek in en je slaat een ademhaling over.De afgelegen appelboom die vorige week nog zo rood zag van de rijpe appeltjes, ziet nu weer groen en staat op en in een kleurig tapijt van afgevallen vruchten. De zurige rottingsgeur vermengd met die van paddestoelen en gemaaide tijm en wilde munt.

Terug in huis staat er een lounge-muziekje aan en een wijntje tijdens het koken zou er wel in gaan. Je lief oogst weer eens wat kilo's boontjes totdat de volgende bui zich aandient, het gedonder weer begint en de stroom er nu zo uitklapt, dat een wandeling naar de 800 meter verderop staande paal-met-meterkast even uitgesteld moet worden, omdat je anders, met de helft van het pad, meespoelt de helling af.

Je zult toch echt de winterkaarsen op moeten gaan zoeken met een koplampje op je hoofd, want het is zo donker buiten, dat het licht dat er is, de woonkeuken niet bereiken kan door de diepliggende kleine ramen. Je probeert een boek te lezen bij kaarslicht, maar dat lukt niet echt en kater Shadow gaat in de schouw zitten totdat je de geur van verbrande vacht opsnuift en hem de schouw uitjaagt. De kat voelt niets van de verbrandde haren op het puntje van zijn staart.

Na de warme hap kruip je even je bed in voor een middagdutje om er een uurtje te laat slaapdronken weer uit te komen en je je verslaapt voor je uurtje yoga. En laat die boodschappen ook maar zitten tot morgenmiddag, want maandagochtend is toch alles dicht.

Ach, zo'n zondag, lekker lui, knus, als een natte herfstdag.

Oh nee, het is pas vrijdag....

woensdag 24 augustus 2011

Water zuivert



Ik schrijf regelmatig over de excessen van het klimaat hier; de hitte, het onweer, de lentegeur na een buitje, de sneeuw of vorst. Niet echt interessant, het weer is toch nooit goed, iets waar ook de fransen het meest over klagen. Nu is weer maar gewoon weer en zijn wij heel blij met de koele natte zomer. Het scheelt ons rugklachten -de moestuin water geven met gieters- en het frist zo lekker op. Verder ook geen slapeloze nachten door de warmte, misschien wel slapeloze nachten van andere dingen, die waarschijnlijk meer lezers zouden trekken, maar daar schrijf ik niet voor. Vanochtend trok de hemel wel heel snel dicht en al kokkerellend (raar woord!) hoorde ik de eerste donder al terwijl Marc de pc's uitzet en de stekkers uit de zogenaamde beveiligde stoppendoos haalt. We eten nog wel op het achterterras en kijken hoe de lucht onbeweeglijke wolkenpartijen laat zien, maar wel een stromachtig geruis veroorzaakt in de bossen. Eerst golven de bomen aan de overkant van de gorges om dan na een paar minuten op hun retour aan onze kant alles te laten bewegen wat net nog zo stil aanwezig was. Geen krekels of geen vogels horen we, het is werkelijk doodstil. Stilte voor de storm en wij maken onze borst vast nat. De eerste bliksem komt de hoek van het plateau al om. Wij hebben onze borden leeg als het gaat spetteren.

We kijken altijd uit naar zulke buien, niet alleen om het zo nodige hemelwater of de geur, meer om het fenomeen van een goede zomerstorm, 'orage', wat een prachtwoord ook voor hetgeen ons nu boven het hoofd hangt. Op tijd zijn we wel met wat spullen binnen zetten en het dichtvouwen van de parasol. De eerste 5 minuten moeten ook de ramen en deuren dicht -wat we vergeten op onze slaapkamers...- want het stroomt, spettert en waait naar binnen, op de oostkant van het huis, maar ook aan de westkant. We staan met onze neuzen tegen de kleine facetraampjes, wat een geweld! Wat een enorme kraan hebben ze daarboven toch weer open gezet.

Water zuivert

En echt hoor, we zijn hier al wat gewend en elke keer denken we dat het niet beter kan, niet natter, overdonderender, langer of erger. Toch kan het, zodra we het raam in de meest luwe hoek van het huis openen en samen naar de regen kijken, naar de rivieren en beken, de stroomversnellingen en plassen op een schuin stuk van het terras. Een schuin aflopend vlak naar het trapje toe kan de afvoer niet aan en zet de gieter 3 cm onder water, onvoorstelbaar. Het regengordijn voor onze neus -we hebben aan deze kant nog geen dakgoot-. Het uitspoelende zand heeft al een bergje gevormd onderaan het trapje voor het hek van de moestuin. Daardoor stroomt het ook richting het barterras waar de afvoer het ook niet aankan en ook dat terras volledig onder water zet. We hoeven niet naar het bospad te lopen om daar de 'schade' op te nemen, wij hebben een 'katkat' (4x4).

Water zuivert

En het gekke is; We winden ons al niet meer op over de lekkages, even een optelsom;

1 De schuur, hij is tegen een rotswand aangebouwd zo'n 300 jaar geleden. Stenen stapelen en met balken ertussen en wat pennen staat het geheel nog steeds als een schuur. Maar geen drainage betekend dat het regenwater bij deze hoeveelheden in zo'n korte tijd door de muren naar binnen stroomt en op begane grond een stuk blank zet.

2 De ingang van de keuken die later aangebouwd is als de rest. We denken elke keer te weten hoe dat komt na de grondige renovatie van lief. Lekken blijft het. Nee, regenen, sijpelen en twee dikke dweilen meer dan vol.

3 Het raamkozijn naast de schouw, lekplek hebben we nog niet boven water.

4 Op zolder, de nok is zo rot als een mispel. Marc is dit stuk al aan het schoonmaken en de hele nok moet vernieuwd. Maar de schuur moet eerst af....

5 Op de grote slaapkamer. En niet door de openstaande raampjes, maar achter de schrootjes en isolatie vandaan. Dit slechte plekje weten we.

Water zuivert, ja ... ahum

We leggen getrouw de dweilen neer en iedere vrije minuut die Marc heeft besteedt hij aan de daken. Het is niet leuk te weten dat er nog jaren overheen gaan voor we de dweilen in de kast kunnen laten liggen.

Ons plezier, de verwondering, de opluchting en verfrissingen van de orages hebben het al goed gemaakt voordat we in het keukenkastje grijpen naar de overal en altijd aanwezige dweilen.

Water zuivert, echt waar.

Printers van HP



Ooit hadden we een enorme printer, daar kon zelfs A3 papier in. Maar die heeft de verhuizing niet overleeft, even als muizenhuis dienst gedaan en is deze lente naar de container verhuist.

Dus kochten wij voor 6 tientjes een nieuwe HP Deskjet en konden met de standaard meegeleverde cartridges best lang vooruit. We printen niet zo vaak. Maar och, ja eens, eens gaan ze leeg. Dan koop je gewoon nieuwe die ik moet bestellen -voor de meest standaard printer ooit- en op kan halen na 2 weken. Net als met auto-onderdelen...

Marc wil bezuinigen, dus de eerst volgende keer dat ze weer leeg zijn laat hij ze hervullen. Ze zijn niet beide leeg, maar al zijn enkel de kleuren op, het ding print ook geen zwart meer!! Om de hervulde originele cartridges het te laten doen, moet Marc alles in het werk stellen, de software opnieuw installeren en 20 testjes printen na het wegwerken van net zoveel foutmeldingen. Tevens installeert HP enorm grote bestanden, hulpprogramma's en nog meer update-troep die mijn pc helemaal niet aankan en ik heb er niets aan. De printer gaat het er niet beter van doen en de hervulde originele cartridges zeggen dat ze leeg zijn na een printje of 25...

Dus bestelde Marc op internet goedkope hervulbare cartridges voor de Deskjet 4200. Ook deze weigeren in eerste instantie dienst en is m'n lief wéér een paar uur bezig het apparaat voor de gek te houden om zo toch te kunnen printen.

Ook deze cartridges zijn erg snel leeg. Nog weigert hij gewoon nieuwe originele cartridges te kopen en probeert het nu weer anders; met een vul-kit.

25 Euro per kit, dus voor kleuren één en voor zwarte inkt een pakketje, dat inhoudt: 3 injectienaaldjes, 3 flesjes inkt, een beschrijving, handschoenen en stickertjes om de vulopeningen af te plakken. Als een volleerd chirurg gaat hij aan de gang, ik mis alleen het mondkapje nog.

Dan het moment suprème; slikt die Deskjet dit gerommel?? In 2 jaar zijn we ruim 125 euro kwijt aan cartridges en hebben we misschien, heeeel misschien wel 125 printjes gemaakt. Maar de HP weigert wederom een geprint papiertje uit te spugen!

We vinden dit misdadig, van HP. Dat originele kleur- en zwart-cartridges net zo duur zijn als de hele printer zelf, dat namaak-vullingen niet mogen werken, dat de gevulde originele niet gezien worden als gevuld en wij ons gedwongen voelen nog meer kosten te maken voor dat ene printje af en toe! Weg met HP, ik ken nog wel een vriendelijk mens die voor ons af en toe een printje wil maken.

Wekken



Gewekt blijven groenten en fruit langer houdbaar als in de vriezer. En hebben we de beschikbare ruimte daar nodig voor brood en vlees. De oude wekketel die we vonden in de schuur is nog prima, de brander nieuw en de gasfles komt uit de gaskachel die altijd onder mijn bureau staat. Voor het werkgemak toch maar zo'n wekthermometer aangeschaft, dus na het doppen van alle boontjes gaat het toch echt gebeuren.

Terwijl er ook nog sap staat te stomen zet ik steeds een wekkertje en strek me uit op de bank met alle luiken, deuren en ramen potdicht, want de hitte is niet te doen.

Het is allemaal erg tijdrovend, maar ik ben gezegend met het hebben van tijd.

's Ochtends merk ik dat 1 wekpot een te dunne ring heeft meegekregen van de fabriek. Die boontjes vries ik verder in nadat we er een kostelijk maaltje van gesnoept hebben.

zondag 21 augustus 2011

Zaterdagavond

De dieren liggen hele dagen voor pampus, in huis, in de schuur (ook lekker koel) of op een schaduwmatje. Ik schuw het buiten zijn, want anders stoven mijn hersens of heb ik vanavond laat naast appelsap ook hersensap dat uit mijn oren drupt. Ik was en droog wel alle boontjes terwijl ik een gasslangetje zoek voor de wekketel-brander die we toch maar kochten. We dachten dat er ergens nog één weg lag te roesten. Maar als iets na 2,5 jaar nog onvindbaar is, wordt het tijd voor een investering bovenop die van de keulse potten en een sap-pan. Maar zoveel boontjes blancheren en voor het eerst wekken doe ik liever samen met lief. Dus leg ik de boontjes netjes in een doosje, dek ze af en verplaats het naar een donker hoekje in diezelfde koele schuur. Ik was, ruim op en dwarrel het gehele huis door en doe hier en daar een klein klusje.

Eind van de middag vul ik weer een sap-pan met andere appeltjes en vul dit als laagjes aan met een citroen, beetje suiker en blaadjes eigen bascilicum. Dat ijs in deze combinatie was wel zo lekker, misschien werkt het met sap ook wel. Volgens de beschrijving duurt het wel een flink uur, dat sap trekken uit appels. Volgens mijn klokje duurt dit 4 tot 5 uur. We zien wel en terwijl ik af en toe de keuken in loop om een andere fles onder het afvoerslangetje te zetten rommel ik verder en wacht tot ik het voldoende afgekoeld vind om even met Castel naar de rivier te gaan. Haar even laten zwemmen frist haar op. Dus zodra de kippen op stok zijn, loop ik op slippers met haar naar beneden. Wat geen succes is, want het stalpad moet hoognodig gemaaid. Ik blijf dus met mijn blote enkels in bramensliertjes hangen die heel subtiel laag over het pad groeien en zich verschuilen onder frisse munt, tijm en grassen. Ook zie ik diverse brandnetels over het hoofd, maar tis maar net waar je 'mind-set' is, dus negeer ik de prikkels en volg Castel.

Beneden zie ik gelijk de enorme boom die als drijfhout klem ligt tegen een dode boom die zo decoratief in de oever staan als het niveau van het water hoog is.

Elke keer als we zulke grote stukken hout zien drijven, zien we onszelf ermee verwarmen, maar meestal is het water te koud, kunnen we er dus niet bij en hoe houdt je dat stuk volgezogen hout aan de kant? -Nog niet eens hoe we dit hout helemaal boven krijgen, want het stalpad is al een hele klim zonder hout op je nek.-

Dus terwijl Castel al probeert om die enorme boom, een ton zwaar, naar de kant te brengen, besluit ik de temperatuur van het water te voelen om te weten of het de moeite waard is om helemaal terug naar boven te gaan om m'n nep-crocs te halen, een handdoek en een lang stuk touw.

Even terug boven -dat water is lekker opgewarmd door de zon nu het meer al weken zoveel water bevat- check ik de fles onder de sap-pan; nog niet vol en tijd voor nog een klusje. Weer beneden heb ik het ontzettend warm, de lucht is verzadigd van het vocht en warm door de zon die heel de dag heeft staan blakeren. Ik wil eigenlijk rustig even het touw uitrollen en me uitkleden, maar een wolk van muggen en een enkele daas vinden mijn dagzweet onweerstaanbaar en zwermen om me heen. Dan maar met kleer en al gelijk te water. Ow wat is dat toch lekker!

Castel spettert gelijk naast me, is helemaal door het dolle dat we twee keer naar het water gaan en dat ik mee ga zwemmen. Samen duwen we de enorme boom richting de oever, het is een enorm gevaarte, maar samen lukt het wel. Eenmaal terug op de kant met om de stam een dik touw, probeer ik een boom te vinden om deze boom aan vast te knopen, maar de muggen hebben het echt op mij voorzien, dus even rustig genieten van het stille koele water, de enorme vlakte die het oppervlak maakt in de stilte van de avond is er niet bij. Dan maar genieten vanuit het water, zelfde idee, beter nog. Castel gaat op de kant op jacht en dan is het opeens stil, doodstil.

Met mijn hoofd net boven water kijk ik naar dansende mugjes, hoor ik de stilte, ruik ik het water en kijk omhoog langs de begroeide steile hellingen en de lucht die egaal waterig blauw aan het worden is, de avond glijdt zachtjes de gorges in. Ow.... de appelsap!!

Uit het water kleed ik me sneller uit als dat ik ooit deed, droog me half af, trek een koele schone linnen soepjurk aan, pak zo snel mogelijk m'n spullen en het touw dat nog los op de oever ligt. Ik maak het snel vast aan een stevige eik en loop zo snel ik kan naar boven om de muggen te ontwijken. Een prachtervaring die de dag nog meer de moeite waard maakte.



De appelsap is klaar, 4 wijnflessen vol met allemaal een andere sterkte dus ook een ander kleurtje. Afwassen, daar heb ik geen puf meer voor, dus zak ik achter de pc in plaats van op de bank en ga even Secondlife in voor een praatje.

Gelijk krijg ik een uitnodiging om mijn avatar naar een hollandse club te gaan waar naast vlamingen natuurlijk ook veel expats komen. De DJ ken ik al een beetje, ook een Nederlander en de sfeer zit er al goed in, we dansen een polonaise.... Soms is het ontzettend leuk het typisch Hollandse op te zoeken, even mee te deinen en in je moerstaal te babbelen. Dat kan uitstekend met behulp van een medium als Secondlife, kijk maar.....

zaterdag 20 augustus 2011

Oogsten 2



De wasmachine draait overuren. Er liggen 6 kilo boontjes te wachten om gewekt te worden. De wekketel staat schoon te weken na 30 jaar geen dienst gedaan te hebben. De sap-pan staat weer klaar voor de volgende liters sap. (4kg appels gaf een kleine 2 lt sap!) De waslijnen hangen vol. En ik kan op blote voeten weer in huis rondlopen zonder zwarte voetzolen te krijgen na twee stappen. De mussen vallen weer dood van het dak of krijgen het benauwd door de haast tropische hitte die blijft hangen in de gorges. De enorme wolkbreuk en onweersbui die deze atmosfeer veroorzaken vielen ons donderdagmiddag ten deel. Marc is naar Rodez voor regeldingen en knoopt daar een ontdekkingstocht achteraan in de Corbière. Even op onszelf wat ons altijd een beetje extra innerlijke rust geeft. Ondanks de drukte tijdens het oogsten. Ik heb sinds het vertrek van mijn schoonvader niets in huis gedaan en gewacht tot ik alleen was.

De poezen zoeken de zon ook al niet meer op, dit is een teken aan de wand. Cros komt vaak op het heetst van de dag naar binnen om zich uit te vleien op de koude tegelvloer. -Ben dus zo blij, zo blij, dat ik mijn voeten koelen kan op de vloer.- En als de kleine draak dan buiten is, laat hij zich zijlings vallen daar waar schaduw is...Precies daar en geen centimeter de zon in.

Ik ben heel blij klaar te zijn met oogsten en was ophangen -in de volle zon of de broeikas van het overdekte zwembad!- vòòr het 11 uur is.

Het is dus tijd voor een lekkere warme hap met eigen komkommer; Spaghetti Carbonara! Lekker, om iets te eten waar je je lief dus echt niet blij mee maakt om er nu, in m'n up, extra van te genieten. Gewoon twee dagen achter elkaar de wat vette koolhydraat rijke witte saus verrijkt met extra groenten en spekjes, mmmmm.

vrijdag 19 augustus 2011

Sécurité Sociale

Als je niet in loondienst bent in Frankrijk en geen pied-a-terre hebt in Nederland, ben je niet verplicht, maar is het wel handig om verzekerd te zijn voor ziektekosten. Nu maken wij zulke kosten zelden, maar toch wil ik graag het sociale verzekeringsstelsel in. Het is niet verplicht in Frankrijk en veel mensen hebben dus geen volksverzekering, bewust of omdat ze de premies niet kunnen of willen betalen. Je betaalt ten slotte meer premie dan dat je vaak gebruikt tijdens je leven. Ik pas me het liefst aan zoals wij Nederlanders ook van allochtonen verwachten, dus startte ik begin februari als autoentrepreneuse en blijf ik mijn best doen alles te doen zoals het hoort.

Je wordt automatisch aangemeld bij de verzekeraar naar keuze wat je aangeeft op je inschrijvingsformulier als ondernemer en vergaart zo een papierwinkel die een stukje hoger is als in Nederland.

*** Toch presteert de Nederlandse burocratie het ook drie brieven los van elkaar naar Frankrijk te versturen voor het terugvorderen van iets teveel ontvangen zorgtoeslag. Eerst een brief met de mededeling dat ik terug moet betalen en dat de acceptgiro eraan gaat komen. Na een week liggen er weer twee brieven van de Toeslagen-afdeling in de brievenbus. Jawel, één met de acceptgiro. De ander is weer een brief over de betalingsmogelijkheden. Niks niet digitaal, niks niet besparing van enveloppen en verzendkosten door dit alles in 1 enveloppe te stoppen. In de schouw ligt weer extra aanmaakpapier. ***

Ik krijg de bevestiging van de verzekeraar met alvast een declaratie-formulier voor gemaakte ziektekosten. Begin maart al krijg ik een brief met daarin het verzoek een internationaal of in het frans vertaald uittreksel van het geboorteregister op te sturen. Het retour-adres voor dit uittreksel is onvindbaar, het zou naar 6 verschillende adressen kunnen, dus zoek ik de meest logische uit. We kopen de uittreksels en wachten twee weken voor ze binnen zijn, die ik vervolgens begin april doorstuur naar hetzelfde adres. Dit natuurlijk vergezeld van een kopie van onze paspoorten. De uittreksels zijn 3 maanden geldig en ik ben benieuwd naar de afhandeling en hoe snel we de officiele Carte Vitale mogen toevoegen aan de collectie franse pasjes voor van alles en nog wat. April loopt af en het wordt mei, het wordt juni, juli en half augustus... Een enveloppe van de verzekeraar, wauw, al na 4 maanden bericht, 6 na het starten als zelfstandig ondernemer, wat binnen twee weken geregeld en bevestigd was inclusief bankrekening en declaratieformulieren voor de omzetbelasting. -Die nu keurig digitaal verstuurd worden na een correcte en snelle afhandeling met maar 1 formulier wat als bevestiging met de gewone post moet.-

Ik tref een verzoek aan van de verzekeraar met de opdracht dat ik het uittreksel van het geboorteregister van m'n lief nog op moet sturen. Typisch, ik heb ze in april beide opgestuurd met beide kopieën van de paspoorten in 1 enveloppe. Die van mij is -waarschijnlijk- ontvangen en die van Marc niet en de uittreksels zijn inmiddels niet meer geldig! Grrrr Nu kregen we de brieven met de verzoeken om de uittreksels te verschaffen los van elkaar, er zat een week tussen. Nu komt er dus een brief dat ze die van Marc nog niet hebben. Ik houd mijn hart vast of er volgende week weer een brief ligt met de melding dat ze die van mij dus ook niet ontvangen hebben. Beide natuurlijk al lang niet meer geldig en dus het hele rideltje opnieuw, ggrrrrr...

Als ik het telefonisch probeer is de lijn tijdens de vakantieperiode té bezet en ik word verzocht een andere keer terug te bellen. Via internet kan dit niet, er is geen email-adres beschikbaar om de formulieren digitaal te verzenden naar een juiste afdeling.

Vive la France!! Ok, dik nadeel van het echt goed willen integreren, maar de aanhouder wint. Ook al is de deur van het kantoortje dat 1 middag per week open is potdicht tot 8 september, waar ze een iets snellere hulplijn tot hun beschikking hebben en ik het face to face aan iemand uitleggen kan.



Wat Sécurité Sociale betreft; ik voel me hier sociaal heel zeker èn verzekerd, dus hangt dát niet af van een nummer of pasje. De zekerheid zit in jezelf, net als je ware nationaliteit. Die staat niet op pasjes of in paspoorten!

pruttel pruttel



donderdag 18 augustus 2011

Oogsten 1



Het huishouden versloft, maar ik sta ingesteld op oogsten en verwerken van die oogst. Er staat nog een appelboom beneden aan de bocht van het stalpad die rood ziet van de appeltjes alsof ze flink te lang in het zuid-franse zonnetje gehangen hebben. De boom is vorig jaar heel flink teruggesnoeit en dat werpt letterlijk zijn vruchten af. Dus de ladder staat al tegen een tak, een emmer ernaast en een paar meter van de stam af zie ik wroetsporen. Zo te zien is de hoeveelheid die reeds onder de boom ligt tussen stug maaisel al een hoorn des overvloeds. Laat staan wat ik er nog af kan plukken als de boom rood oplicht van al die appeltjes. En ik zag vorige week de dikste bramen ooit, natuurlijk op een onbereikbaar plekje onder de hoge voetgangersbrug tegen de muur op geklommen om net halverwege de 4 meter hoge muur buiten bereik te blijven, hoe je de struik ook benaderd. Gewapend met twee emmers, handschoenen, snoeischaar en stevig in lange werkbroek en goede schoenen gestoken ga ik vroeg op pad naar een wel heel mooi plekje om daar de zon over de heuvelrug te zien komen. Castel sprint letterlijk als een ware kunstenaar dwars door de stroom heen, precies wetende waar de stenen liggen onder water om de indruk te wekken dat ze over water rennen kan. Dat kan ze dus ook, naast kippen omver rennen, vliegen vangen en steeds vaker blaffen als er mensen in zicht zijn.

Het is een heel zware klus, moet aan iedere elleboog een emmer met inhoud hangen om zo twee handen te hebben voor het maken van een doorgang om toch dat ene trosje bramen daar boven het water of onderin de manshoge struiken te pakken te krijgen. Het is er een goede dag voor, ze zijn bedauwd, stevig en fris, mooi rond en bol, diep zwart soms. Als de voorraad daar een beetje op is -over twee weken weer!- klim ik buitenlangs het hek van de EDF langs, weer met 2 emmers aan mijn onderarm. Castel loopt om, als een razende; heerlijk, en ik loop langs de achterrand van een gemaait veldje dat grenst aan een onregelmatige deels begroeide helling die ooit een deel van een muur van de barrage was. Er schiet iets in perfecte schutkleuren door het verdorde korte gras voor mijn voeten weg. Het is een enorme spin.

Waar een beestje zo kan veranderen in een Beest, jakkes!

Inclusief poten, zeer gespierde poten, is het wel een 5cm groot, jakkes!!

En dit creatuurtje rent niet gewoon op 8 poten, wat die hele grote spinnen doen wat al griezelig is zo vlak voor je neus, nee, deze spin kan springen, jakkes!!!

Dus 'hop-hop-hop' zo over de bramenstruiken heen, niks niet over de grond, veilig laag, dicht bij schoenzolen, ook niet, hij blijft gewoon op buikhoogte en houdt mij nauwkeurig in de gaten. De griezel!(klik maar op de foto, heb de afbeelding niet verkleind!

Goed, ik was met bramen in de weer en loop verder op het terrein, vogels, krekels, andere praatjesmakers en de geur van een nieuwe dag waarin alles rijp ruikt, geur heeft, op barsten staat en waarin de herfst zich laat ruiken. Het emmertje is al over de helft vol en gaat zwaar aanvoelen, ik ga terug naar de auto en rij richting huis waar ik nog een walnotenboom aantref die bereikbare walnoten heeft hangen. Vanaf het dak van de hard-top kan ik bij de onderste tak en pluk er wat voor notenwijn oftewel Porto. Alle recepten en werkwijze verschillen, dus mix ik zelf wel wat in elkaar. Thuis sta ik dan te koken met bramen die uit staan te lekken, een emmer met noten, kilo's bonen komende dagen, heel erg veel appels, heel veel... voor twee en 4 kg komkommers. Lief is er erg op gebrand om alles dat we kunnen eten, maken, drinken en doen van producten van eigen land, dat we dat dan ook moeten doen. Ik maak een boodschappenlijstje en na de afwas ga ik als vanouds naar boven, maar ná de markt.

Ik heb ook een kleine missie; Eerst naar Nadines huis gaan terwijl zij niet thuis is om een mapje met papieren van mezelf op te halen. Ik heb ze onverwacht nu nodig. Het bureau van de Sécurité Sociale is altijd open op donderdagmiddag. Haar man hangt uit het raam na het aanbellen en ik mag mijn hoofd kantelen om te zeggen wat ik kom doen. Het is een heel bijzonder intelligente oudere man die me uitdaagt om mijn verhaal zo uitvoerig mogelijk uit te leggen, zodat ik geprikkeld word om me te leren uitdrukken in het frans. Met papieren en een beproeving rijker, dat blijft het nog wel even in zulke gevallen, heb ik wel de moed naar het bureau te gaan om iets typisch frans proberen recht te zetten. We hebben namelijk nog steeds geen Carte Vitale, wel een nummer, maar dat staat zo raar als je een verzekeringsbewijs nodig hebt, en je trekt een geel memo'tje met het 'BSN'-nummer uit je portefeuille.

Alle moed en beproevingen ten spijt, het bureau is gesloten tot en met 8 september. Dan ga ik mezelf maar eens verwennen met een keulse pot en een sap-pan. Hoeven de appels niet te rotten en kan ik m'n notenwijn vanavond maken. Praatje pot en een compliment van de winkeljuf -winkel van sinkel-winkel- later haal ik de auto op en parkeer hem voor de deur voor het inladen van 2 keulse potten in verschillende maten en een sap-pan.

6 Potten bramenjam, bijna 5 liter notenwijn in de pot en 8 potten komkommer op zoetzuur. Morgen de sap-pan testen met de geoogste emmer appeltjes van deze ochtend.

Het recept voor de notenwijn geef ik pas vrij over 3 maanden als het goedje te drinken is.

Als ik op de muren van de barrage sta zie ik dit recht voor me uit.



Kijk ik naar links, dan mogen mijn ogen dit plaatje vangen.



Pffff, wat wonen we toch op een schitterend stukje aarde.



Naschrift:

Nog even wat over die spin.

Deze foto is in het aanrecht in de keuken genomen. Dit zijn de grote huisspinnen die zich ophouden in donkere liefst wat vochtige hoekjes en flinke webben kunnen bouwen. Ze bijten!! Daar weet onze vriendin W alles vanaf. Zij is van de zomer gebeten door deze huisspin en had daarna te lijden onder een enorme allergische reactie en dat midden op het voorhoofd! Dat de spring-spin die ik hierboven beschreef ook kan bijten, weet ik zeker. Dus het foto's maken was toch een nogal angstaanjagend gedoe. Hetzelfde als ik slangen van dichterbij zou willen fotograferen of ooit toch eens een wild zwijn met jongen als het even kan; link! Het enge diertje van 5 cm boezemde me een terecht ontzag in door het springen dat hij kan. Mijn fototoestel is een keer aangevallen door een enorme dikke boze pad. (Klik op titel voor log over de aanvaring met de pad.)

woensdag 17 augustus 2011

Potager

Een rondje moestuin levert de volgende plaatjes op;

Dauw





Natuurlijke compositie





Oh Ipomee, neem mij mee, in je onpeilbaar diepe koele hart, Ipomee, alsjeblieft, neem me mee....





Nog 4 perziken te gaan





Komkommers, groot en veel





Boontjes, niet te zuinig





IKEAgladiolen





Broccoli





Tabac is mooi!





Tabac met bewoner





Ontwakende sprinkhaan





Nog steeds aardbeien





Nog meer IKEA





Bijgetrokken rabarber





Siergras, het is goed geaard met de nederlandse wortels in franse grond





Gele pompoen, dat wordt ook wat





Druif met gas op de plank

dinsdag 16 augustus 2011

Keek op de week(en)

Even een kort kijkje op mijn week.

Ik had niet zoveel schrijfzin. Hiernaast ben ik iets vaker als normaal de moestuin ingedoken tussen de buien door om achterstallig werk te doen. Frambozen steunen, onkruiden weghalen die teveel zon wegpakken, boontjes oogsten en courgettes op zoetzuur brauwen. Van eigen makelij is dat zo ontzettend lekker en snel gedaan. Als je het snijden van de groenten niet meerekent.

Onderwijl vergeet ik mijn vitamientjes te eten, dus loop ik tegen een te hoge hormoonspiegel aan en kom hier natuurlijk te laat achter.



* Landelijk verkeer

Dit betreft alleen het kleine trekkertje van Roger met Felix achter het stuur en de twee honden die onafscheidelijk zijn.Op de weg tussen dorp en stad zie je de grootste combi's die anderhalve rijbaan nodig hebben met een escortewagentje ervoor. Het is dus èn druk met toeristenverkeer, erg druk, en druk met landbouw verkeer, wat nu ook hoogseizoen is.







* De rode Laro

29 Juli ging er iets stuk in de koppeling toen we aan de overkant van het meer bij een restaurant geparkeerd hebben gestaan. De dag erop hebben we de wagen naar de garage gebracht. De Rode, boodschappenauto, bomenverplaats-vehicel, tank, trekker, 4x4, hondenhok en meer staat daar nu dus nog steeds. Eerst zou het 600 euro gaan kosten. Toen kwam er nog wat bij. Ja, arbeid nog niet meegeteld. Of je nu een reguliere garage neemt in de buurt, of een specialist ver weg; voor de kosten en de tijd dat je je auto kwijt bent maakt het weinig uit. En het is natuurlijk een engelse auto, daar zijn ze in Frankrijk doorgaans nogal wars van. Dan nog liever een japanner of duitse wagen, gggrrrr.



* Aai

Zij is vanaf begin juli niet van haar plaats geweken; een mandje op een tafel naast de wasmachine in een akelig donker hoekje met om de bocht een raampje op het oosten van zo'n 14x14 cm! Bij gebrek aan beweging, daglicht en brokjes dichtbij kun je er zo wieltjes onder plaatsen. Maar het gaat absoluut niet goed met onze freule! Als we haar gewoon buiten zetten, is ze in no time terug in haar mandje, hoog en droog. Als we haar mee uit wandelen nemen is dat een stressvolle bezigheid voor de altijd zo montere en toch actieve poes. Ze liep voorgaande jaren nog helemaal mee naar de rivier. Geen denken aan sinds ze weer aanvaringen had met Joppie. Ze heeft sinds enkele dagen een wondje op haar tong dat blijft bloeden zo nu en dan. Het wordt ook niet kleiner, dus heeft ze nu al een vitamine gebrek. Als ik haar buiten zet daar waar Joppie in geen velden of wegen te bekennen is en het luikje dichtdoe -zo kan ze niet haar mand of het huis in- krabt ze desnoods alle horretjes kapot om toch maar een veilig heenkomen te vinden. Arme poes, dit kan zo niet langer. We nemen het besluit met een 'annonce' te proberen Aai een rustiger, veiliger en gezonder thuis te bieden.



* Vleermuis

Een paar dagen geleden zie ik 's ochtends aan de buitenflap van de grote parasol een erg klein vleermuisje hangen. Ongenadig beschenen door de felle ochtendzon na een regenachtige nacht. Het is nog herfstachtig fris en ik begrijp niet wat het beestje hier doet. 's middags heeft het diertje zich verplaatst naar de onderkant van de parasol en het zit er tegen de schemering nog. Wij hopen maar, na bestudering op afstand, dat het vliegende muisje weer wat opgeknapt is en terug op zijn oude stek.



* Gratis sjalotjes omdat fransen niet verkopen willen

Dat klinkt als stelen, maar heus, ik kreeg ruim 2 kilo verse super-chalotjes. Van de knoflookman die ik ergens zomaar op een parking tref onder hetzelfde parasolletje als op de markt, aan hetzelfde houten tafeltje met dezelfde camionette volgestauwd met knoflook en grote zakken chalotjes. De man heeft een enorme stacaravan aan de middellandse zee die hij zomers verhuurt, omdat hij dan in zijn lievelings departement zijn knoflook verkoopt; mooi en spierwitte gevlochten trosjes, rommelige, gronderige biologische knoflook slordig samengebonden en soms een partij chalotjes. We kregen de tip om een uurtje rijden van ons huis naar de biologische jaarmarkt te gaan. Lief gaat mee, zo hebben we een leuk middaguitje. Het kleine maar ruim opgezette oude boeren dorpje staat half vol kraampjes. Het ligt aan het einde van een lange vallei in de weilanden en bosstruweel verborgen met een bronbeek die ons meer weer voedt. We struinen en ik koop wat olieën, kruiden voor thee en aluin voor vachten te prepareren. We eten een ijsje, bio natuurlijk, met de smaak 'appel-bascilicum-citroen-....LEKKERRRRRRR!!! Ik zie twee groentekraampjes en bedenk me dat onze uien op zijn. De markt is niet druk bezocht en de oude hippie's zien er ook verveeld uit. Iedere bio-koopman of -vrouw is met wat anders bezig als met verkopen. De oliekraam die ik uitzoek is ook onbemand en ik schiet een man met een pet op aan of de kraam van hem is. Gelijk loopt hij naar het enige terrasje in het dorp om daar één van de overjarige hippie's aan te spreken. Ik zie ze alle vier kijken, natuurlijk inclusief een dame met dreadlocks... Ik voel me gelijk stokoud en op de verkeerde plaats en hoor de vijftiger zeggen dat hij er zo aankomt. Dus kan ik even wachten tot zijn drankje op is en koop dan mijn flesjes olie. Hij informeert nog wel of ik een toeriste ben en ik blijf blij dat ik dat ontkennend kan beantwoorden.

Bij de groentekraam voor uien gaat het nog anders; er is niemand in de buurt die blijk geeft dat hij of zij bij de groentekraam hoort. Ik ben die houding wel eens beu. Vaak lijkt het alsof ze niet willen verkopen. Ze kunnen het heel goed en zeker hier; geen concurrentie, dus wil je het goedkoper? Koop dan maar niet. Dus lopen we door, terug naar de auto en rijden weg om met een lekkere ijssmaak in ons mond een creatieve nieuwe route naar huis te rijden. De hitte van de motor slaat bij de Blauwe naar binnen tegen de rechterkuit van de bestuurder. En die hitte is niet gewoon heet, nee, die brandt letterlijk de haren van je benen af. Dus Marc rijdt een parking op en daar treffen we de man van de knoflook en krijg ik die kilo's chalotjes. En nee, ik mag absoluut niet betalen, 'ik ben een vriend'. -Ja, toch vlijd me dat dan hè....

(http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2010/07/de-knoflookman.html)

De auto verzwaard met mooie sjalotten rijden we verder langs een zo goed als leeg stuwmeer. Door zeer geringe sneeuwval zijn de meeste meren half leeg en zodoende zal het toerisme rond de meren flink tegenvallen dit jaar. Van het weer nog maar niet te spreken. We zien vaak bij zulke meren dat er huizen gestaan hebben waar nu meestal water staat. De ruines liggen droog en vaak is er wel een paadje -van de EDF natuurlijk- naar het water toe. De kanten van het meer zien groen en rood van de grassen en zuring, maar eigenlijk hoort dit niet. Het levert een bijna prehistorische blik op zonder welke cultivering dan ook. (Denk de brug op de achtergrond even weg.) De ruine bevat een keldergewelf dat al eeuwenoud moet zijn. Een wel heel vakkundige stenen boog die zo prachtig rond gezet is, dat we dit echt even van dichtbij gezien willen hebben.





* Meshes

Ik ga op deze blog niet uitleggen wat 'meshes' precies zijn, maar om het simpel te houden; meshes zijn 3D objecten en bestaan dus alleen uit pixels. Er worden animatie-films mee gemaakt, reclames, en computerspelletjes. In virtuele werelden dus vaak ook, maar in Secondlife is dit een nieuwe ontwikkeling die net operationeel is gemaakt. Marc is al bijna 2 jaar bezig om het maken van meshes onder de knie te krijgen. De spanning liep vaak hoog op, in hem, op de forums en op zijn computerscherm. Nu zijn de meshes 'online' en presenteren we als M&M Creations onze eerste meshes. Hij maakt ze als vorm, spierwit met enkel een schaduw erop. Ik geef ze dessin, stofje, hout, metaal, alles wat je maar nodig hebt.



* Jachthond

Als we net van het pad af zijn en omhoog rijden richting de bio-markt passeren we een parking voor 4 auto's. Een bellevue en met recht want je kijkt twee kanten op de gorges in. De zon schijnt en er staat een heerlijk briesje; perfect vakantieweer, heerlijk om rond te toeren. Ik geef de toeristen echt geen ongelijk, het is alleen jammer dat het zo geconcentreerd plaats heeft binnen 6 weken. Net voorbij dit parkeerplaatsje rijdt een auto met nederlands kenteken langzaam heuvelaf met in hun kielzog een enorme half lang en ruigharige rossige jachthond. De grote lap tong ver scheef uit de bek, bezweet en keikapot met vieze poten door aangekoekte modder. Er stroomt wat bloed uit een teen, het asfalt is heet op het midden van de dag en het dier is het duidelijk spuugzat. We stoppen accuut de auto na het passeren van de Nederlanders. Marc stapt uit, zoekt op de halsbanden naar een telefoonnummer. Wel twee, waarvan ik bij de 2e poging iemand te spreken krijg. Ik leg hem uit waar we staan, terwijl Marc naar de P hobbelt met in zijn rechterhand één van de flinke halsbanden van het dier. Ik rijd in z'n achteruit diezelfde heuvel af en parkeer hem naast de Nederlanders die daar uitgestapt zijn terwijl een jonge vrouw weer heuvelopwaarts loopt om te vragen of ze wat kunnen doen. Dus de opluchting is groot als ik hen daar in het nederlands kan vertellen dat dit vaker voorkomt.

Jachthonden zijn hier goud waard en worden vertroeteld op een jachthond-waardige manier met de juiste training, aandacht en krachtvoer. De eigenaar komt de heuvel afscheuren in een Peaugeot 105 met een hondenkooi achterin gebouwd. Marc heeft de hond aan de auto gebonden met een dun klimlijntje (de Blauwe is een 2e huis zoals jullie inmiddels wel weten, daar zit alles in, maar dan ook echt alles.) en we staan allemaal voor de hond die wat achter de Blauwe is gekropen -en erin-, want het enige dat hij wil is schaduw. Marc heeft de telefoon overgenomen en wordt gebeld door de eigenaar van Demon, zoals de jachthond is gedoopt. Die komt zo spoedig terug, dat we verwonderd staan te kijken naar zijn chauffeurskunsten. -Geef mij zo'n karretje, wauw. Passen alleen geen bomen in.- De hond heeft ook een zware zender aan zijn halsband, met twee antennetjes die erg ver rijken. De nederlanders opgelucht en een bezienswaardigheid rijker, wij een goede daad verricht en weer iemand leren kennen en de eigenaar van het goud op vier poten ook erg blij dat hij zijn uitgeputte macho weer terug heeft.



* Het weer



Ik denk dat ik geen lezers heb die het niet met me eens zijn dat we de zomer ervaren als een heel koud en nat seizoen, sinds lange lange tijd. Dat geldt natuurlijk ook voor ons? Want je stelt je bij het zuid franse weer wel wat anders voor. Het is waar; onze oprit heeft nog nooit zo groen gezien. Ondanks 4 scharrelende kakeldieren en ons heen en weer geloop. Voor ons is deze zomer een ware zegen. We kunnen relatief veel doen, de moestuin is voorzien van 7 waterbakken en nog droogt onze grond in en verhard waar je bijstaat. Dit jaar dus niet en de oogst is de grootste tot nu toe. Ook al zijn er ook erg veel dingen de mist in gelopen, opgevroten en geslijmt, bloempjes afgehakt door punaises en andere vraatzuchtigen op micro-niveau. Marc kan iedere ochtend veel doen als we regelmatig een buiige dag hebben. Ook de lamlendigheid is minder, dus komt er meer uit de vingers. Nee, we hebben geen weet van echt 'op vakantie gaan'. Marc hekelt de term alleen al en ik zou wel eens thuis echt vakantie willen hebben, weer of geen weer. Weer is voor ons gewoon weer. Slecht, goed, nat en koud of heerlijk op en top. De extremen ervaren we, maar niet als extreem. Weer is toch gewoon weer??

zondag 14 augustus 2011

c'est moi

Vaak bedenk ik me twee maal voor ik op de knop 'publiceren' druk met de snelle rechter wijsvinger.

De print op de 'supprimer'-toets is toch echt al flink vervaagd.

Ook houd ik rekening met enkele tere zielen.

En mensen die me letterlijk 'ter harte' gaan.

Meest nog denk ik aan mijn lief voor ik publiceer, terwijl mijn schrijven hem voorkomt alsof ik echt van Venus kom, en hij van Mars, natuurlijk. -Hij snapt niets van mijn beleving van dezelfde dingen en leest dus ook echt mijn weblog niet.

Ook log ik niet over zaken die me net even te persoonlijk zijn, iedere lezer mag veel van me weten, zoniet alles.

Ik blijf mezelf confronteren met de vraag waarom ik niet gewoon schrijf èn publiceer wat ik kwijt wil. Dè grens van het World Wide Web??

Wat ik niet begrijp, meer van mezelf dan juist van die ander met zijn of haar commentaar, is dat ik me er toch mee bezig houd. Mezelf beperkingen opleg en niet vertrouw op de lezer die ten slotte de vrijheid en de eigen verantwoordelijkheid heeft op het witte kruisje te klikken rechts bovenaan. Of zwart, ok, hangt van je instellingen af.

Ook niet dat ik me hier, in the middle of nowhere, toch bezig blijf houden met wat mensen vinden, denken of veronderstellen, terwijl ze in een andere wereld leven dan ik. -Zelfs mijn lief leeft in een andere wereld. Het is waar, mijn groen is nog niet het zijne of dat van de buurvrouw, die ik niet heb.-





zaterdag 13 augustus 2011

Actie









Afgelopen dagen heb ik wat moeite met opstaan. Ik word hier steeds liever voor mezelf, alleen mis ik dus het mooiste stukje van de dag, das jammer. Ik ga dan ook niet eerder slapen dan tegen eenen, ook al ga ik vroeger naar bed, fijne boeken pinnen me vast op de vroege uurtjes van de nieuwe dagen. Vooruit dan maar. Met flinke house-muziek werkten we nog wat aan onze entreprise d'internet en ik kijk over het spatluik even naar buiten als ik de volle, erg volle maan als een spierwit vlakje de hemel en het terras zie verlichten. Geen enkele ster is sterk genoeg om zich te onderscheiden door een maanlicht als dat van gisterenavond, prachtig. De oude katers zitten buiten gewoon maar wat te zitten, Castel is al lang onder de wol en ligt met 1 oog open te wachten op haar welterusten-brokjes en dit geheel wordt opgeluisterd door een uilen-vergadering-op-lange-afstand. Het blijft magisch, dit moment van die volle maan die zoveel doet met wat er hier op aarde is en het effect. Ik droomde; Ik ben met twee vrienden golven in een flink wilde beekbedding aan het tellen en analyseren. Woest stromen ze over de rotsen heen die in ons blikveld liggen en nemen zelfs flinke keien mee. Wij staan wat hoger op in de bedding, droog en op veilige afstand, denk ik. Op het moment dat ik zie dat een kei zo groot als een flinke skippie-bal over de rotsen wordt geduwd door de enorme kracht van de golf, doet een enorme schaduw ons naar boven kijken... Een rots zo groot als een klein huis komt over ons, met zo een snelheid, dat ik geen tijd heb mijn uitroep naar een vriend links van mij af te maken. Splut. Zo snel gaat dat dus, zo snel kan het voorbij zijn, terwijl ik nog wacht op de verpletterende indruk van een vallende steen, maar nee, niets meer. Ik ben natuurlijk gelijk wakker, einde droom, nogal abrupt! En echt goed wakker ook! Om 6:24, tijd om op te staan, het was Haan² die me al riep. Volle maan, vallende rotsen, energie, dus die vervelende maandboodschappen dan maar...

Wat een energie door het verpletterende wakker-worden vandaag!







vrijdag 12 augustus 2011

Recoltes

Voor de Bio-winkel om te verkopen.




Het is meer een moestuin-update die nu volgt.

We mogen ons verheugen in het plukken van 4 kratjes met appeltjes van dat ene kleine miezerige half verbrandde appelboompje onderin de moestuin. Ok ik geef het toe, ik heb met dit boompje veel gesproken, het half verbrande stammetje gekoesterd, in de stevige uitgelopen takken geklommen. Cros heeft er zijn sport-boom van gemaakt en de rest van de poezen gebruiken de boom vaak als krabpaal. Maar de lente was ook goed, het regenwater voldoende om ons 4 kistjes mooie frisse stevige appeltjes te geven. Eén kratje is al als appel-compote in het kot verdwenen, voor als we zin hebben bij de rode kool of de frietjes. Waarschijnlijk alleen bij de laatste.

Ook plukte ik 4 van de 7 'abrikozen', ja dat was het labeltje dat aan het boompje hing toen ik het kocht. De top is er al lang uitgevroren. Maar de jonge scheutjes onderop doen het prima, wat resulteert in perziken in plaats van de abrikozen. Niks mis mee, de perzikboom die we als zodanig kochtten is ook al ter ziele. Maar zo'n eerste eigen perzik eten is een feest.

De pruimenboom die bij de broodoven staat geeft ook ieder jaar meer vruchtjes. Kleine harde zure pruimpjes die niet zachter of zoeter schijnen te worden. Ik zoek een liefhebber voor een emmertje, want donkere pruimen vind ik al niet zo lekker, dus wat ik met deze soort aan kan vangen? Er zijn al twee flinke takken uitgebroken door het gewicht van de vruchten. Misschien dat we er maar een ander fruitboompje planten met fruit dat we wel lekker vinden.

De snijbonen zijn mislukt, na karige oogst hangen er nog wel aan, maar die zijn korter dan sperciebonen en in no time te dik. Nieuwe zaden, verkeerd soort? Overbemesting kan ook, aldoende leren we... De haricot-planten staan er mooi bij, dus dat is nog even afwachten, die hebben we pas in juni gezaaid. Onze komkommers zijn wèl erg goed dit seizoen. De smaak is heerlijk, en bijna zo groot als de courgettes die het ook prima doen.

De broccoli uit eigen tuin is nooit veel, maar de smaak is onbetwistbaar beter als gekochte bloemetjes. De kolen gaan als kool, hoe kan het anders, terwijl de preiplantjes ook mooi sterk worden. De laat ingezaaide sla moet ik snel eens uitpoten en de tabac groeit naar de hemel met erg veel bloemen erin die luis aantrekken. De aardbeiplantjes blijven ook maar bloemen geven, dus die gaan we in de gaten houden en stekken de uitlopers binnenkort.

Alleen de aardappels zijn erg verdrietig. Geen aardappel heeft kunnen vormen door onbekende beestjes die de bloemen eruit vraten, helaas, geen piepers van eigen bandenbodem.



Naschrift



Er is geen belangstelling voor biologische groenten en fruit; de drie kistjes die ze al heeft staan zijn vol en blijven vol... Dus gaat ons kistje met de mooiste appels weer mee naar huis. We komen dit jaar dus om in de appels, de moes en de taarten...

donderdag 11 augustus 2011

Finalement

Zaterdag naderden we het bospad en er staat een bord, jaaaa, niet zomaar één bord van de achterkant gezien met 'voorrangsweg', maar een bord extra met de melding dat na 2.8 km het asfalt ophoudt en daaronder een snelheidslimiet van 30 per uur. Na dit asfalt wil dat zeggen dat het officieel verboden is om met gemotoriseerd vervoer verder te rijden, als er maar zo'n bordje staat.



Tot onze grote vreugde staan er ook twee bordjes, beneden en boven, met 'verboden voor motoren' en is het paaltje van de wandelroute goed geplaatst. Ons eerste verzoek is gedaan vroeg in de lente van 2009. Eindelijk, eindelijk is het dan zover dat ons verzoek ingewilligd en uitgevoerd is. We zijn hier dan ook heel blij mee!








Ook heeft Marc de vorige verhuisronde de grote parasol verhuisd. Het gevaarte heeft wel flinke verzwaring van de voet nodig. Nooit meer de stoelen schuifdans, geen verbrande stukjes huid meer na even een hapje eten en een drankje doen, ruimte genoeg voor ons, de visite en hond en katten, ideaal! Demonteerbaar is hij ook, dus ruimen we hem na ieder seizoen gewoon weer op, zoals we dat in Nederland ook deden. Dankzij een speciaal spulletje dat ik kocht in Nederland, is de parasol erg schoon en bijna wit, het ziet er stukken verzorgder uit zo!


Een lieflijk plantje met babyblauwe bolbloemetjes en de grootste distel die ik ooit zag in deze regio. De distelbloem is ongeveer 10 cm groot, wat mijn ogen zien, kan ik wederom niet goed vastleggen op foto, maar distel komt best over vond ik zelf.

















dinsdag 9 augustus 2011

bijkomen

M&M wil even tot de eenheid komen. Wat we tijdens onze trip naar de Pyreneën aangevangen zijn, maakten we gisteren zo goed als af. Ik ruim wat rommel, doe een wasje, stuur wat mails en ga sinds weken weer eens een uurtje online in Secondlife. Marc maakt cement om de rand van het zwembaddak af te smeren tegen het regenwater en plaatst gelijk de grote parasolvoet door deze in te metselen in het muurtje bij de voordeur. Het gevaarte is lekker groot, demonteerbaar voor tijdens de winter, maar moet wel tegen een stootje kunnen. Ik ga grind scheppen bij de oude verlaten groeven en zo storten we het binnenwerk vol met beton. We hebben al de rust en de vrijheid ons te uiten, dat lucht op!! 's Avonds stuurt Nadine me een berichtje of ik deze dag tijd heb om te picknicken samen bij de waterval diep in een vallei een stukje rijden, om dan toch ook gelijk maar wilde frambozen te plukken die nu wèl rijp zijn om daarna een uur naar yoga te gaan. Goeie ideëen heeft die meid toch!!



Dus deed ik mijn ding zoals altijd vanmorgen, haal wat vlees en boontjes uit de vriezer voor m'n lief, zet koffie om mee te nemen en zet Marc me in het stadje af. Ik bel aan, wacht altijd even om daarna de enorme ijzeren ovaalvormige deurklopper cq klink om te draaien en loop naar binnen als de deur al open is van één van de oudste pandjes daar. Nu ook, de hal is donker als ik binnenstap, alle tussendeuren dicht, stilte in het ruime trappenhuis. Na wat seconden de geur opsnuiven van dit eeuwenoude pand hoor ik gestommel op de trappen en komt ze de trap af met haar op half 7 en twee flinke pleisters op haar polsen. Even schrikken, maar ik vraag toch even wat ze gedaan heeft. Maar eerst zegt ze de dag af, haar carpale tunnels waren beide voor de zoveelste keer volledig geblokkeerd. Dus heeft de dokter er gisterenavond injecties in gegeven. Ik ken ze, ze zijn venijnig, even, maar de pijn is echt wel even weg na een nacht goed slapen. Dit weet ik, maar zij nog niet. Na 1 koffie en een douche is ze tintelfris; " niks aan de hand, hier, m'n boodschappentas, 20 euro en daar moet je dat even halen, ben er klaar voor als je terugkomt, a tout suite" Ok, daar sta ik dan met in mijn hoofd haar boodschappenlijstje, die slager daar voor 4 plakjes gerookte ham zeer dun gesneden -nog dik naar nederlandse maatstaven van plakjesdikte-, een Baguette siegle bij die bakker, nee die niet, die andere, en bij het kruideniertje nog wat als je wilt.


Dus daar ga ik dan. Met haar boodschappentasje. Ok, en bij binnenkomst is er de kleine doop van het weggeweest zijn en er dan weer inkomen. Het is erg druk in het kleine zaakje, deze slagerij is ouder dan 200 jaar en maken alles nog zelf. Als ik langs de klanten in de vitrine kijk, zie ik dan ook geen Mickey-Mouse Boterhamworst. Geen gebraden gehakt in 5 smaken of strakke blokken paté. Dit is echt heel veel jaren terug in de tijd, een echte slagerij, inclusief de ambiance, de geuren, de gesprekken, geen seconde een stilte en het deurbelletje dat blijft tingelen. 'quatre tranches de jambon fumée très fine svp', vraag ik. En terwijl ze vraagt of het dun genoeg is, bedenk ik de volgende zin wat nou lekker is voor een uit-het-vuistje-picknick. Zoals fransen brood eten, hapje beleg, hap afgescheurd brood. Een stuk saucisse en een paar euro armer sta ik buiten. Op de terugweg zie ik voor het steegje waar ik doorheen moet een bord op de grond staan met de tekst 'slager' en een pijl het steegje in. En zo is de concurrentie hard, want dit bord op de hoek van de steeg is nog geen 5 meter verwijderd van de slager. Het kan nooit meevallen met 5 slagerijen in een klein stadje, dat we in Nederland echt een klein dorp zullen noemen.


Klaar voor vertrek en we rijden een kortere weg naar het einde van de vallei waar een beek gevormd wordt die heel veel kilometers verderop, bij ons, in het meer stroomt. Een stukje van de oorsprong, maar op ruim 1100 m hoogte is het echt hartstikke koud, met een koude wind en dan bij een waterval in een gat gaan zitten eten... Maar lege magen moeten gevuld voor we uren frambozen gaan plukken. De koffie doet haar werk goed, dus het plukken wil wel lukken. Wel zijn anderen ons al voor geweest, maar er hangt weer genoeg voor een kilo of 6.


Tijdens het plukken raken we elkaar steeds kwijt. Zij helemaal daar, ik nog een stuk terug. Het frambozenperspectief is een ergere ruggenbreker dan het bosaardbeienperspectief. Voor die kleine rode vruchtjes moet je geheel door de knieën, voor frambozen moet je door je rug, darn! De opbouwbare emmer die ik meenam vult de bodem nog steeds niet. Maar dan vind ik een helling diep het bos in met grote fluweelzacht maar stevige frambozen. Dus, pluk, pluk, pluk, auw. Meer nog van de kleine doorntjes, de grotere van de bramen die nog even op zich laten wachten op die hoogte en het geprik van brandnetels... Ach, ik heb nu een andere mind-set, dus pluk, pluk, pluk ik door. Ik ruik opeens iets heeeel erg vies, nee, geen kadaver, stront. Echt gewoon vieze mensachtige poep, heel vers, maar waar dan???? Ik gluur en tuur en pluk, pluk, pluk. Zodra ik een voet verzet om een andere struik aan te doen, moet ik die ene voet uit een smurrie trekken. Gatver, bah, getsie, nee, verse vijg.. Een vijg ja, maar niet van een koe, die kunnen niet zo stinken, die hebben een ander dieet. Ik vraag me af van welk beest dit zou kunnen zijn en pluk verder terwijl ik walging moet slikken en iets zaligs aan het plukken ben. Plots hoor ik aardig dichtbij een wild zwijn knorren, ehm, schreeuwen? Roepen misschien? Ik weet niet wat wilde zwijnen doen, fluiten in ieder geval niet. Ben ik soms in de vijg van dat grommende beest gestapt?? Ik ben even op mijn hoede, misschien heb ik in een vijandig geurtje geroerd.... Oeps.


Ik kijk misnoegd in mijn knalgele emmer, bodem is niet meer te zien, maar wat een armoei na zoveel uren en moeite. Van mijn rug nog maar niet te spreken. Allemaal beestjes, 2mm kleine lancetvormige zwarte kevertjes, hele fijne aaltjes in 3 kleuren, vliegjes, een slakje, hier kan ik toch geen jam van maken? Maar ze smaken zooo zoet, zoo frambozerig. Ach ja, fransen eten alles, laat ik het daar maar op houden. Vier flinke jampotten krijg ik ermee vol, toch netjes en weer eens wat anders.


Na yoga stuurt Nadine me in haar bus naar huis. "Neem maar mee zolang die van jullie in de garage staat." Ach ja, de Rode zijn we weer 2 weken kwijt aan een reparatie. Hij is eigenlijk al een tijdje 'total-loss', maar vervanging is onvindbaar en -betaalbaar. En ook dit tijdelijk probleem lost zichzelf dan weer op, zoals allen, geeft de burger weer moed.


maandag 8 augustus 2011

Foto's

Nog een paar, omdat ik het niet laten kan....






- Een schimmel in een mijngang -






- Het Opperschaap -







- Een mooie brug naar de andere wereld -







- Kronkelgedrocht -







- Groen & Rood -







- Blauwe Distel -