dinsdag 30 november 2010

ouderwets winkelen


Terwijl de foto's al gedateerd zijn, ga ik naar boven om H op te halen. Eén van hun auto's heeft winterbanden, ze hebben alletwee een werkafspraak en H en ik willen naar dezelfde stad. Zij natuurlijk voor haar afspraak, ik om nog wat goedkope kerstversierselen te kopen. De B-wegen zijn een keer geschoven en in de bochten aan de zuidkant van hellingen is de sneeuw aangereden en vaak glad.

De middag op deze stralende dag, de enige dag voorlopig, is het moment eruit te gaan als je moet.
Tussen het een beetje 'shoppen' door praten we over ons leventje hier. We hebben niet vaak contact, lopen de deur niet bij elkaar plat, mailen niet uigebreid en babbelen aan de telefoon doen we al helemaal nooit. Maar nu komt wel alles ter sprake en het blijkt dat we alle twee als geëmigreerde stellen, in exact hetzelfde schuitje zitten. De familie en vrienden die we achterlieten die blijk geven het niet helemaal goed te begrijpen (op enkele uitzonderingen na die net zo machteloos staan als wijzelf) en met adviezen komen die naast de realiteit staan. Verder signaleren we om ons heen hetzelfde als zijnde 'de fransen' vs nieuwkomers, vreemdelingen, expats. Het klinkt raar, maar fransen zijn in onze ogen racisten, wars van vreemden, anderen. Het interesseert ze gewoon niet en Frankrijk lijkt voor hen het middenpunt van de aarde. Maar dit terzijde.
Ik bewonder haar beheersing van de franse taal, we drinken koffie met wel heel erg lekkere mini-beignets, lopen een rondje door het equivalent van AH*****, Géant en bezoeken een pharmacie. Ik heb advies nodig waar ik m'n pms mee kan verlichten. Google leert me dat magnesium en vitamine B6 veel kan doen. Naast anticonceptie of anti-depressiva, waar ik echt neverniet aanwil, want pms is toch echt heel wat anders. Tevreden en 30 euro armer verlaten we ook deze winkel.
Voorzichtig rij ik in de schemer weer naar haar huis, waar ik nog een wijntje met haar drink en doorklets.
Hoe langer ik wacht met naar huis gaan, want ik wil nog niet, hoe vaster de aangereden sneeuw op de wegen aan zal vriezen. Dus kies ik er toch voor half 8 naar huis te rijden, weer rustig aan.
Er komt meer sneeuw en het wordt nog kouder....
Maar het ouderwets winkelen heeft me goed gedaan en ik heb me met gemak in kunnen houden om niet meer te kopen dan nodig.

.



zondag 28 november 2010

kracht



Ik voel me al geinspireerd door haar muziek sinds de 'Eurithmics', de tijd van 'Sweet Dreams'. Nu even midden in de nacht kom ik op het idee even te googlen naar het nummer 'A Thousend Beautiful Things' naar aanleiding van een medeblogger haar post, en weer..... ontroert het me diep!

zaterdag 27 november 2010

Stille zaterdag


Het is eind november en wij worden wakker in een heel witte wereld. 10 cm en er blijft vallen. Het licht maakt blij, de stilte geeft rust, hout moet het gaan doen vandaag en dit weer zal nooit gaan vervelen.
De kleden gaan op hun kop de sneeuw in, Marc veegt het terras, paadje naar de schuur en het trapje schoon en we eten linzensoep met brood.

vrijdag 26 november 2010

Kraanvogel


Weer een koude dag met op de toppen van de bergen al een witte waas van sneeuw. De lucht belooft nog meer sneeuw en we verwachten weer die vlokkerige druppels van gisteren. Rond half twaalf stuift Marc naar binnen en roept me om een kraanvogel te zien cirkelen boven ons huis. Ik schiet in de lach, hier? kraanvogels?? Nee!!!!
Toch loop ik ook op slippers naar buiten om te kijken of hij geen reiger bedoeld.
Maar nee hoor, we zien, en horen, toch echt een kraanvogel die één groot rondje boven ons huis vliegt en heel gestaag de gorges uit, richting het zuiden wiekt.
Nu ken ik niet zoveel medebloggers en ik heb ook niet de expliciete vraag gekregen mee te doen aan het lezersspel, om 15 favoriete schrijvers op te sommen in een blogbericht om te inspireren. Maar ik zou in de top 5 toch zeker Christiane Beerlandt vermelden, die boeken schrijft op een heel aparte manier. Over de mens, met name de relatie tussen de mens en ziektes, de mens en voedsel of 'Als dieren spreken konden' over de mens en dieren.
Heel veel dieren passeren de revue en ze beschrijft de dieren zoals ze zijn als ze mensen zouden zijn. Ook wat je zouden kunnen vertellen over jezelf, als ze maar spreken konden.
Met sommige dieren heb je wat meer. Of je komt ze overal tegen terwijl niemand ze juist ziet. Of je hebt er iets mee of juist tegen.
Ik heb het hoofdstukje over ezels tientallen keren gelezen. En elke keer blijf ik smelten als ik ezels zie. Nog nooit een valse ezel meegemaakt die een hapje uit me wilde nemen of een trap na. Ezels worden door haar op een heel leuke manier neergezet, niet kinderlijk, maar wie de ezel eigenlijk is. Als ik over 'haar' ezels lees, schrijft ze eigenlijk over mij, helemaal puur over Tien. Ik kan me er helemaal in vinden. Of de gewone merel. Een winter lang hoorde ik over verongelukte merels, zag ik ze plat op de weg of zonder kopje op ons eigen gazon. Begin van die lente kreeg ik een boog en oefende op een rustige maandagmorgen in de tuin met op de achtergrond een hoge composthoop. Kan geen kwaad, dacht ik nog, om hier voor het eerst te oefenen op een met purschuim gevulde verhuisdoos. Maar één van de pijlen ging ernaast en was snel gevonden op de composthoop. Met precies in het midden een vrouwtjesmerel. Onder de vleugels geschoten, het arme ding.... Na het lezen over de merel in datzelfde boek, blijkt dat ik die tijd niet voor niets steeds met het ongeluk van merels in aanraking kwam. Een heel duidelijke boodschap dus!
Dus duiken we beiden gelijk in 'Als dieren spreken konden' en lezen het hoofdstuk over de kraanvogel.
Hij kwam m'n lief roepen om wat duidelijk te maken. We zijn alletwee verbluft hoe het klopt. Christiane Beerlandt bedient zich niet van de sterren of een wichelroede. Ze bedient zich ook niet van haar fantasie, dan zou het subjectief zijn en misschien alleen maar leuk om te lezen. Het blijft ons een raadsel hoe ze met alles de spijker op z'n kop weet te slaan. Een hoge gepromoveerde geleerde is ze namelijk ook niet.
Maar de kraanvogel kwam aan, riep en trok Marc's aandacht, die omhoog keek en de vogel volgde terwijl deze zijn rondje inzette. Einde van het eerste rondje, riep Marc mij en toen ik eenmaal buiten was, was de vogel al richting zuiden aan het vliegen. Geen extra rondje, alleen wegstervend gekoer.... En dan de boodschap wat de kraanvogel duidelijk wil maken als je hem ziet! Onomwonden, zoals m'n lief is en dit nooit kan verwoorden. Helemaal hem.
Heel bijzonder.... We zijn daar weer tot in de middag stil van.

Ik bak pannekoeken met gewone bacon uit Nederland die Harry voor ons meebracht. Franse bacon vinden we ranzig, alsof je een stukje rauw varken op je bord krijgt. Bij de zuurkool niet zo erg, maar in je pannekoek?? Met geimporteerde stroop maken we er een klein feestje van.
's Middags wil ik gaan wandelen in de tere sneeuwvlokjes die niet blijven liggen, maar wel droog zijn. Marc heeft hulp nodig bij het uit het ravijn trekken van de bomen. De rode landrover redde het vorige week niet. Dus lieren we ze maar op het stalpad, zodat hij ze later klein kan zagen en kan kloven.
Warm gewerkt stoken we het huis op. Het vriest hier 's nachts, dus is het de moeite om 's avonds flink te stoken. Overdag doen we zuinig aan, dan werken we ons liever warm.

donderdag 25 november 2010

sneeuw

Natte sneeuw hier vandaag, koud!!!!
Maar de volgende spreuk doet me goed;
"problems can only be important if we allow them to be important"

Het blijft natte klets buiten,
dus bak ik een appeltaart om vanavond met warme chocolademelk met slagroom een nestje te bouwen.


Ik schil de appeltjes, die niet meer goed genoeg zijn, gooi ik in de kooltjes. Het huisje gaat geuren naar appelmoes terwijl een zacht muziekje door de kamer zweeft. Ik heb geen haast en Marc slaapt de kou uit z'n lijf. Castel ligt in haar opgeruimde huisje met nieuw speelgoed. (Houtjes en plastic troep die ze gapt uit de schuur) Als ik achter me kijk zie ik 4 katten in zwijm en Cros knort tevreden op een stoel achter mijn pc. De kachel brandt al heel de dag waardoor het behaaglijk is.
Over een klein uurtje geurt het ook naar taart....
Sferen jullie mee???

woensdag 24 november 2010

Werkdag

Gewoon thuis, heel de dag. Marc gaat verder met de zwembadoverkapping, die nu dus helemaal dicht is met zeil, doek en golfplaten. Nu kunnen we een idee vormen over het kippenhok dat we willen maken in de nok van deze ruimte. Voorzichtigheid geboden voor de nog altijd kapotte vinger. Ik freubel 6 kippengazen kransen in elkaar, tafellopers die voetjes krijgen en een waxinelichtjes-verhoging en ik probeer wat anders dan kransen... M'n koude vingers en de scherpe puntjes van het gaas jagen me met alle materialen naar binnen. Ik kijk uit naar het verzamelen van groen voor al deze kale ijzeren staketsels! 's Avonds zit ik nog wat te werken aan een Winterwinkel in SecondLife als Cros bijna als vanouds voor de monitoren komt liggen. Zodra hij de virtuele sneeuw in het oog krijgt is het gedaan met zijn katzwijm....


Ik heb nu ook een heus facturenboekje en een administratieschrifte.... Het wordt wel heel echt nu, dat autoentepreneurschap.

dinsdag 23 november 2010

Geloof, Hoop & Liefde

Ik loop al een maandje te dubben over deze post. Hij moet eruit, het zit me dwars en toch is het niet zo 1-2-3 gedaan, geschreven zoals het is, gelijkwaardig, aan twee zijden belicht.
Het effect van het isolement en de financiele kant op onze relatie is groot aan het worden. We worden zo in beslag genomen door de invloed van deze twee belangrijke factoren, dat we het gevoel hebben aan het begin van het einde te staan.
Ik probeer gewoon mee te groeien met het geheel van; de mensen, de taal, het land -cultuur-, de gang van zaken, de Franse Republiek, de omgang met de mensen hier, ons gedoetje, de veranderde situatie met betrekking tot de financiële middelen, het bos, ons plekje zo specifiek en een geheel nieuwe manier van leven door de haast verplichte bewustwording die hier nu eenmaal optreedt.
M'n lief houdt vast aan het beeld dat vanzelf ontstond in de korte tijd tussen dit plekje voor het eerst zien en de handtekening bij de notaris al hier. Samen rommelen, improviseren, alles delen natuurlijk en samen ertegen aan als het moeilijk wordt. Het is een man die graag alleen is, met z'n maatje, en wars is van de ruis die ons tegenstond in Nederland. (Ter verduidelijking; die ruis is hier exact hetzelfde, in Frankrijk. Alleen bij ons is deze minimaal doordat we geen dagblad hebben, geen TV kijken en in één van de meest afgelegen gebieden van Frankrijk wonen op een nogal afgelegen plekje.)
Ik wist, we wisten, van tevoren dat ik meer mensen nodig heb, die ik desgewenst op kan zoeken. Wat ik ook blijf doen, hoe eng het ook is om alleen een groep of een gemeente binnen te stappen of me open te stellen voor de mensen hier. Het eerste anderhalf jaar kregen we regelmatig bezoek, afgelopen jaar is het stil, heel stil. Ook in het hoogseizoen. De nieuwsgierigheid naar les étrangérs is er wel af na deze 2 jaren.
Ik doe mijn ding, me laten leven, me mee laten nemen op dit nieuwe pad, dit mooie weggetje vol eenvoudige natuurlijke verrassingen. Ik groei zo mee met de wereld om me heen, ook al is deze klein.
Marc blijft waar hij is en ziet mij gaan en weer komen, met verhalen, informatie, een aardig woordje frans (niet stuitend goed hoor) en nieuwe namen; voor hem allemaal oude bekende ongewenste ruis die ik mezelf geef en zijn stille isolement verbreekt.
De weerstand is stilletjes gegroeid, zo'n ontwikkeling waardoor gescheiden mensen vaak schouderophalend als oorzaak vermelden dat ze 'uit elkaar gegroeid zijn', zo ongemerkt maar toch aan het fundament aan het knagen. Het doet ons geen goed en we voelen ons onmachtig en geblokkeerd. We zijn ons er beiden van bewust, kunnen het zelfs bespreken. Al gaat dit niet vaak alsof we zoete broodjes bakken. En we willen beide graag terug naar hoe we in dit leven zijn gestapt op een ochtend in januari 2009. De M&M eenheid was het met elkaar eens, en op sommige momentjes is die eenheid er nog. Maar deze twee individueën ontwikkelen zich alletwee anders als dat je kunt voorzien. Ehm, vraagje aan mezelf; kun je zulke ontwikkelingen voorzien?? Overzien misschien?? Tien denkt nu toch echt 'nee'.
We missen de eenheid, mijn neus staat op integreren voor zover binnen mijn wilsbereik ligt en saampjes wat rommelen hier om een toch zeer eenvoudig natuurlijk leven te leven. Dat gaat volgens m'n schat niet lukken, die twee zijn in zijn ogen onverenigbaar en standvastig als hij gelooft in wat hij ziet en ervaart, treurt hij en is verdrietig om mijn manier van zijn in deze situatie.
Hij neemt de volledige verantwoordelijkheid op zich voor de financiën, wat niet hoeft, maar het zit in de man gebakken. Hij werkt zich een bult om hier te kunnen leven, maar de rekenfout zit hem in die crisis. Wat ik uitgeef moet ik op een weegschaaltje leggen en op eten bezuinigen we nauwelijks. Wat hij koopt zijn in mijn ogen dure dingen die vaak op de plank of in de doos blijven, omdat hij er niet aan toe komt ze te gebruiken. Ehm..... weerstand.
En of ik het nu met de paplepel ingegoten heb gekregen, of het is me aangeboren; ik wil ten alle tijden een mate van zelfstandigheid behouden. Onafhankelijkheid hoeft niet, maar zelfstandig m'n ding kunnen doen, me kunnen redden, dat is een soort basisbehoefte waar eigenlijk niemand aan mag zitten. Daar horen initiatieven bij die ik blijf nemen, ondanks, ja daar izzie weer, weerstand. Weerstand van een man die zich te verantwoordelijk voelt voor alles dat hem lief is, inclusief een mens dat graag een mate van zelfstandigheid wil hebben en dit krampachtig vast zal houden als eraan getrokken dreigt te worden. Ik ga speels door het leven, Marc neemt dat leven heel serieus, ook al maakt hem dat heel verdrietig op zijn tijd, omdat hij ziet hoe de wereld is...geworden.
Na langere tijd met wederzijdse weerstand leven maakt dat we ons beide gecontroleerd voelen. Zodra ik ergens naar toe ga en weer thuis kom met nieuwe dingen, voelt m'n lief zich gepasseerd dat ik dit niet uit onze eenheid kan halen. Dat ik dingen deel met anderen, dat ik behoefte heb aan 'ruis', wat voor mij geen ruis is maar gewoon leven. Zijn gewoon is het mijne niet en zeker ook andersom.....

En door dit alles loopt onze liefde als een sterk draadje. Die liefde zorgt voor de ontladingen -in welke zin dan ook-, de liefde zorgt voor het samen eten, het samen praten en het samen op klus gaan of rommelen in en rond het huis. Die liefde zorgt voor toch warme handen terwijl de kachel niet brand en een blije hond, omdat we weer gaan wandelen met haar. Die liefde zorgt ervoor dat we elkaar toch nog niet zo uit het oog verloren hebben, dat we elkaar niet meer zien en stug ons weegs gaan. De liefde zorgt ervoor dat we een lach vaak niet kunnen onderdrukken, elkaar wijzen op de eekhoorns die door de boomtoppen vliegen alsof ze geen pootjes hebben en om Cros zijn geweldige capriolen. De liefde zit in die warme hap waar hij zich tegoed aan doet. Als dit niet zo is, zou hij het bord halfvol van zich af schuiven met een vies gezicht. Ik kan niet (zo goed) koken, maar de brandstof is met liefde bereid.

We hebben alletwee de hoop dat ons huis toch een keer verkocht gaat worden. Ik hoop dat mijn 'eruit gaan' een stabiele situatie oplevert, een evenwicht in thuis en uit. Dat dat evenwicht een klein stukje van de financiën aanvult, wat m'n lief weer kan gebruiken om meer buiten bezig te zijn dan achter de PC. Hij voelt zich er verantwoordelijk voor, maar wil heel graag minder op die bureaustoel geplakt zitten.
Hij hoopt op het terugzien van zijn rommelende vrouwvrouw, lekker in de weer met bamboestokken, kruidjes en groente, jammetjes en andere probeersels. We hopen weer in elkaar te kunnen geloven, zodra we ons niet meer zo laten beinvloeden door het isolement en de financiële situatie. Hij hoopt op een moment dat hij kan zeggen in dit klimaat te kunnen leven, te kunnen functioneren zo hij wil en hoopt dat hij op een dag de zee niet meer zo zal missen.
We hopen dat onze eenheid weer terug zal komen. We missen het.

We geloven in onszelf. We geloven in deze plek, het huis, de bossen en de moestuin met zijn stenige grond. We geloven in het goede en zeker in het goede dat in ons mag huizen. Ik geloof in mezelf, dat ik het juiste doe. Dat ik voldoende initiatief neem en doe wat goed is voor ons beiden. Ik geloof dat mijn gedrag naar 'buiten' ook voor m'n lief heel goed is. Hij gelooft in zichzelf, sterker dan ooit tevoren. Wat het hem ook weer heel moeilijk maakt, door de weerstand van de wereld, de mensen, waar hij niet (meer) in gelooft. (En ik, die dan wat argeloos die grote boze mensenwereld in stap, keer op keer....) We geloven dat we het gaan redden, M&M, hier en dan, niet nu.

Voor ons is het even erg moeilijk, moeilijk om maar gewoon te blijven doen wat je moet doen en wilt doen. Zoveel kleine niet-zo-heel essentiële dingen die niet kunnen of misgaan, die voor afleiding zorgen voor onze eenheid in geloof, hoop en liefde. Elkaar zo missen in hoe we elkaar dachten te kennen. Een extra spannende tijd waar het seizoen op mee lijkt te deinen, in plaats van andersom.

maandag 22 november 2010

ditjes en datjes


Regenboog
Na de lange natte klets van zaterdagmiddag, vertrekken we in N's busje naar het centrum dat aan de westkant van een berghelling ligt. De donkergrijze lucht vermengd zich al met een beginnende zonsondergang, ééntje van veel ondergang en weinig zon.
Op de parkeerplaats hebben we een kostelijk uitzicht op de vallei met een typisch frans dorp met een Aveyronaisse kerktoren, een bruggetje en de weilanden daarachter die oplopen tot op de volgende berg. De zon is al achter de berg verdwenen, maar de wolken breken toch wat open om het laatste licht van die dag door te laten.
N trapt gewoon op de rem, op z'n frans, impulsief alsof er kinderen van plan zijn om over te steken. We zijn bij het centrum gearriveerd, maar dat is de reden niet. Het is de dubbele regenboog.....
De binnenste boog omspant de volledige vallei, de kleuren zijn zo fel, dat ze in deze schemer heel fel aandoen. Iemand die kleurenblind is, had ook deze regenboog schitterend gevonden. Zo volledig en fel van kleur als de binnenste boog is, zo volledig en wat zachter is de tweeede boog die de ander helemaal omspant.
We zien in onze ooghoeken mensen met kapouchon op en paraplu's voorover gebogen op een drafje de trappen oplopen van het centrum, om maar snel binnen in de warmte te zijn en zich desgewenst in het nog warmere zweet te werken.
Wij blijven staan waar we staan, een beetje dwars op de weg met lopende motor en kijken ademloos.... Tot er een wagen toetert achter ons, tijd om de bogen los te laten, ontspannen.


Franse maaltijd.
Ik heb er inmiddels al heel wat mogen genieten; franse maaltijden in deze regio. Dat laatste is wel belangrijk, het verschilt in ieder departement. Geen gewone maaltijd zal hetzelfde gezien of bereid worden, en zeker ook niet zo gegeten.
Hier kent men geen liflafjes of de twee ons groenten per dag. Hoofdmaaltijden zijn zonder uitzonderingen 'veel vlees' met aardappelen in welke vorm dan ook, maar zelden gewoon in water gekookt.
Groente apart erbij is heel bijzonder. Een paar blaadjes sla en wat schijfjes tomaat weer wel, maar dan alleen zomers natuurlijk.
De avondmaaltijd is vaak soep (zelfgemaakt en simpel, soms enigszins smaakloos), daarna wat brood, stuk worst -neeee, niet in plakjes van 0.8 millimeter- en kaas, alles uit het vuistje. Je stuk brood leg je op tafel, niet op je bord. En als je toch niet thuis eet, eet dan je brood niet helemaal op, want men kan denken dat je onverzadigbaar bent en de gastheer & -vrouw het gevoel geven dat ze te weinig serveren. En niet voor 8 uur 's avonds eten verwachten, dat is veel te vroeg.
Een yoghurtje na of een stukje droge taart en anders koffie of thee, water en eventueel de wijnkan die nog op tafel staat.
De midi-maaltijden zijn en blijven makkelijke boerenhappen die veel energie verschaffen voor alle werkenden die nog minimaal 4 uur moeten presteren. De gietijzeren pan met een kalkoen-poot en wat in blokjes gesneden aardappels was de hoofdmaaltijd. Een blik asperges wordt ook nog even verwarmd met een vinigraitte geserveerd. Een soort dunne slasaus die de fransen overal op doen, behalve op toetjes geloof ik ;-)
Ik kreeg 3 asperges, er zaten er maar 9 in het blik. Heerlijk, zeker ook door de vinigraitte. En wat maak ik toch een heisa van die middagmaaltijden als ik dat elke keer weer zo zie.
Voor culinaire belevenissen hoef je niet naar de Aveyron.


Zwart & Wit
Nu heb ik het eens over werken. Het verschil tussen zwart en wit werken is hier wat kleiner. Voor de klant en voor de zogenoemde ondernemer. De klant betaalt per bankcheque -die kennen ze hier nog hoor- of contant. Ieder papiertje waar op staat wat je betaalt hebt met een vaag paraafje van de werkman en werkvrouw, is voldoende voor de eigen administratie als je dat wilt. De werkman/werkvrouw stopt het geld in de portefeuille en kan dit inboeken, of niet inboeken, wat je maar wilt.
Het verschil komt vaak pas naar boven bij een controle van de belasting. (Wat je maar wilt)
Ik ga een facturenboekje kopen en een schriftje om alles netjes in bij te houden.
Onkosten, investeringen en inkomsten, reiskosten. Niet omdat ik het allemaal zo leuk vind, maar om een net begin te maken. Ik moet er niet aan denken dat ik het allemaal maar laat versloffen, de bonnetjes per ongeluk met de oude kassabonnen in de schouw mik als de portefeuille te dik wordt, om dan bij een controle of m'n aangifte in de knoei te zitten tussen de kleine franse lettertjes door...

zondag 21 november 2010

Efficiënt uitje

Met drie grote volle tassen verlaat ik thuis, een tas met werkgereedschap, een tas met sport-spullen en een logeertas met een pak sap en ontdooide linzensoep. Ik koop er nog een broodje bij boven en rij in de natte klets naar N toe. We kletsen en drinken wat en gaan een uurtje aan de slag om een kub hout netjes op te stapelen. We drinken en kletsen wat in een mengelmoes van frans en engels. N. is makkelijk, flexibel, energiek en we vertrekken naar het centrum voor wat meer lichaamsbeweging en een sauna'tje. N. Kan nergens lang mee bezig zijn, tanig is ze wel. Je zou de jaren haar niet aanrekenen als je ziet wat ze allemaal doet. Helemaal en alles op de biologische toer. 's Avonds komt haar man mee eten. We zitten in haar familiehuis, waar ze buiten het hoogseizoen om, ieder weekend verblijft om daar wat te werken en zich terug te trekken met een boek. Ze woont gewoon in het stadje met een heel breed sociaal leven. Nu ik samen met haar de papieren rond heb voor het starten als zelfstandige, kan ze me inhuren voor haar tuinwerk.
Haar man is al flink op leeftijd, zoals ik dat durf te noemen als je 75 bent. Het leeftijdverschil is groot, net als de overige contrasten. Maar dat smeedt toch goede relaties, ik herken M&M erin en daar word ik wel blij van. Het ontspant ook en na het eerste stroeve uurtje -hij spreekt geen engels en we tasten alletwee een beetje af- is het ontspannen en gezellig aan tafel.
Als hij weer naar huis is, praten we door tot middernacht en gaan lekker slapen. Het geluid van het volle riviertje naast het huis overstemd alles, maar verder is de stilte hetzelfde als thuis.
Het is een normaal frans huis dat achteraf ligt aan het riviertje, het was eerst de watermolen van dit dorp, met een boomgaard en moestuin erachter. Een slakkenfarm bezet een stuk van de moestuin en naast een oud gerenoveerd stukje van de watermolen staat twee flink hoge oude lindebomen. Snoeiwerk; leuk!
We slapen tot we zelf wakker worden. Zij gaat er om half 6 even uit om de cuisiniaire au bois bij te vullen (CV en warm-water-voorziening & fornuis in 1) en ik zoek me rot voor de koffie in de keuken, als zij om half 10 nog op 1 oor ligt en ik wakker wil worden als vanouds; met koffie en de geur van een vers eikenblok in die cuisiniaire.
Later blijkt dit in de koelkast te staan om het langer vers te houden, ze drinkt bijna nooit koffie.
Eind van de ochtend komt er een neef even aanwaaien, hij was paddestoelen gaan zoeken en had haar mee willen vragen. Maar de luiken dicht is een signaal dat je nog niet wakker bent, dus even een kop koffie voor hij weer zijnsweegs gaat na het groeten.
Ik zaag even twee bomen achter de schuur vast weg en als ik wil starten met de tot een parasol geleidde es, komt N me helpen. Daarna jeuken mijn handen om aan die twee hoge lindebomen te starten met de trap en de ladder. Het handzaagje volstaat, het hout is zo zacht, dat gaat snel!! Zij ruimt takken op, ik snoei van onder naar boven. Tot de hoogte is bereikt dat ik van die ladder de boom in moet stappen, en dat doe ik nooit alleen zonder m'n maatje Marc. Tussen de middag eet haar man weer mee, kalkoen en aardappeltje uit die stokoude cuisiniaire en asperges. Er is nog appeltaart over die ze gister 'even' bakte in een half uurtje, niet de appeltaart die wij kennen mensen.... nee, appeltjes in een prefab deegplak die in een taartvorm past, 50 gram suiker erover heen en 20 minuten in de oven; klaar! Puur en erg lekker met appels uit eigen boom.
Rustig lunchen a 2 uur is heerlijk. Onthaastend, sociaal, informatief, opladen, uitrusten, zoveel meer dan het aanvullen van je brandstof.
Na het eten is het weer gaan regenen, toch maak ik de twee lindes af voor zover gaat met twee voeten stevig op die ladder.
De rest van de bomen en het tuinwerk doe ik later een keer met m'n lief.
Ik zit nog even uit te zakken en we willen beiden nog naar het centrum, de sluitingsavond. Zij wil eerst nog een uurtje lezen, maar zodra ik in de auto naar het centrum rij, voel ik hoe moe ik ben van het werken op die ladder en hoe vol indrukken ik zit.
Ik zie de drukte op de parkeerplaats al en bedank ervoor, door toch naar huis te rijden...
Ik leen een stapel stripboeken voor de taal, altijd leuk op deze manier.
Ik heb gewerkt en verdiend, ontspannen, gelachen, veel frans geleerd, gesocialiseerd, heerlijk ontspannen, gesport en gezwommen, nog één keertje in de sauna gezeten, goed geslapen en ze kan mijn klimtuigje professioneel verkleinen, zodat ik weer beter materiaal heb om in de bomen te werken.....
Een leuk efficient weekend, ik zit vol!!!!

En al 1 kerstkrans verkocht, op voorhand....

vrijdag 19 november 2010

eruit

Ik ga er even uit. Eén nachtje maar. N. boodt me aan om wat tuinwerk te doen, zo heb ik een betaald excuus om in de buurt van het fitness-centrum wat te werken, frans te kletsen, als vrouwen onder elkaar te zijn, 2 dagen in de kleurensauna licht en hitte tot me te nemen, in een andere omgeving te zijn, Marc zijn ding te laten doen, te lachen, te ontspannen en me in te spannen, zodat ik zondagavond weer naar m'n huisje verlang, naar m'n lief wil en de poezen kan knuffelen.
Een grote Ikea-tas is gepakt met werkspullen, mijn SecondLife-werk is op orde, het huis ook en al begeef ik me echt niet graag een nacht buiten m'n eigen gedoetje, toch heb ik het even nodig.
Zo zie je maar, je krijgt wat je nodig hebt als je het maar kenbaar maakt. Ik heb N. namelijk gewoon uitgelegd waarom ze me de laatste weken niet zou zien op het roeiapparaat of in het zwembad. Eigenlijk smeet ik de spreekwoordelijke deur dicht, en zo gaan er gewoon weer een paar andere deuren open.
Een weekend stilte op de blog, dus ik wens iedereen een heerlijk weekend en tot zondagavond!

donderdag 18 november 2010

Inktviszwam


M'n lief heeft een pechdag. Tijdens het droge hout naar de schuur verplaatsen komt een vinger tussen, nee onder een zwaar blok terecht. Ik sta aan de werkbank de kettingzaag een troetelbeurt te geven als hij me laat schrikken door een hard gevloek terwijl hij de schuur uitbeent. Alle huid van de nagelriem en verder naar boven toe is vermorzeld, de nagel zal wel blauw worden vanmiddag en mijn maag draait zich om bij zulke pijnlijke ongelukjes. Hij heeft er zwaar de pee in, aan zijn linkerhand een pleister door een verrroest spijkerbraampje dat een rotsneetje achterliet, en nu dit aan zijn andere hand. De rest van de dag heeft hij vrij, rommelt wat achter de pc met zijn rechterhand omhoog (hij is rechts, maar 'muist' links), doet een tukje en de kachel gaat wat eerder aan als gepland.
Tijdens een weer regenachtige middag ga ik maar weer wandelen. Op zoek naar zwammen en paddestoelen die ik kan drogen en plekjes waar ik bijna nooit komt.
De gevonden vijg onder de eik staat er goed bij, toch maar eens snoeien en verplaatsen als dit lukt. Castel wil best een rondje rivier zwemmen, maar ik loop me daar doorweekt te raken. Onderaan het stalpad besluit ik eens zig-zag terug naar boven te lopen, over de terrassen om in de moestuin uit te komen. Castel volgt me daar gedwee op de voet, ze weet dat 'moestuin' alleen onder begeleiding toegankelijk is. Op eens zie ik wat roods tussen het eikenblad..... Al reeds verteerde sponzige restjes liggen daar als rode zeesterren op de bosbodem met een naaktslakje dat zich nog te goed doet. Net een paar dagen te laat om de Inktviszwam in volle glorie te kunnen bewonderen. (http://www.tuttel.com/natuur&landschap/inktviszwam.html)
Deze tentakels (5) ontvouwen zich uit een wit duivelsei, zoals deze witte boleet-achtige 'bloemknop' genoemd wordt. Ze schijnen in grotere groepen te groeien. Ik speur de omgeving van de vindplaats af, onder een hoge 50 jaar oude eik... Maar er staan er echt maar twee.
We kijken een filmpje, ik lees een boek. Een dag met een flauw hoogtepunt; een inktviszwam, een reeds half vergane sponzige slappe zwam......

woensdag 17 november 2010

kerst '10


Terwijl in Nederland Pieten en de Sint overal aanwezig zijn en in andere landen Thanksgiving in aantocht, ben ik bezig met Kerstmis.
De enorme guirlande van 1.80m lang met 50 lichtjes ben ik niet vergeten. Ontdaan van versiering en groen staat het gevaarte nog in de schuur. Evenals een krans van kippengaas en een tafelloper. Door alle complimenten over m'n geknutsel van vorig jaar en onze situatie, ga ik nogmaals een gok doen om iets toe te voegen aan de kerstbeleving in deze regio; kerstdecoraties verkopen op kerstmarkten.
De franse (boeren) hebben echt geen smaak kwa kerstversiering en decoratie. Daar getuigen de dorpspleintjes van die alle kleuren van de regenboog laten flikkeren, dag en nacht, en de kale toppen van naaldbomen aanzien als DE kerstboom van het jaar met folie in alle kleuren waar ze rommelige toffees van maken en er een paar van in die toppen bevestigen. 'Zo, ons dorp is versierd en we laten het staan tot minimaal eind januari.'
Ik heb al flink wat bij elkaar gesprokkeld het afgelopen jaar, ouders en vrienden van hen die steeds wat spulletjes opstuurden of meegaven als één van hen deze kant uitkwam. De oase-voorraad (dat kennen ze hier niet) is voldoende, lichtsnoertjes ook, wel tien en ze zijn in orde. Met het lint kom ik ook wel aardig uit denk ik. De natuurlijke decoraties als dennenappels en papaver-bollen met zelfs uitgeharde zwammetjes en een kunstige boomknoest zijn een mooie aanvulling op de kerstballetjes in alle kleuren. Het lijkt heel wat, maar voor wat ik van plan ben kun je nooit genoeg hebben.Kaarsjes zijn het grootse probleem, die zijn hier schreeuwend duur, dus m'n eigen voorraad moet ik toch aan gaan spreken. Die wordt na kerst weer aangevuld door P&W die wat voor ons meebrengen. Ook moet ik nog op zoek naar oude bakjes of schalen voor de gewone kerststukjes die ik in gedachte heb. Vorig jaar zag ik er een paar in de supermarkt te koop; gemaakt van enkel plastic 'ingredienten' met één kaars in het midden in een kleine potje voor 15 euro. Ik denk het zelden, maar nu weet ik het zeker; dit kan ik echt beter.
Ik zal nog wel wat moeten investeren, in slingertjes, breed lint misschien en balletjes en spuitsneeuw of -glitters. Kippengaas heb ik geloof ik wel genoeg, voor de guirlandes, de kransen en de tafellopers. Tot eind november heb ik de tijd om 2 guirlande-frames in elkaar te knutselen en de lichtjes erop te maken, voor 8 kransen van gaas te buigen en 2 of 3 tafellopers. Dan zal ik de natuur in moeten om al het groen en bessen te verzamelen. Begin december hoop ik in een weekje de voorraad kersstukken af te kunnen maken om dan een standje te timmeren om alles goed te presenteren.
Ik heb geen idee of het gaat lopen, mooi is het zeker wat ik maak, maar wil men iets nieuws??
Het is een beetje als met de slakkenrace deze lente. Dat liep ook goed als een 'nieuwigheidje' ondanks dat het weer verschrikkelijk was die dag.
Ik heb er zin in, dit komt helemaal uit mij. Ik heb alleen mijn ervaring in dit geknutsel van vorig jaar en nu wel meer spulletjes en een inschrijving als autoentrepreneur....

Broer & zus

"This makes you..."


Deze dag was mooi. Omdat hij zo gewoon was, heel gewoon.

Ik maak een kerstmarkt in een virtuele wereld, kook lekkere kippenpootjes met rijst, kan de was buiten ophangen en samen gaan we de voortuin van iemand doen. Een winterbeurtje dat zo gedaan is. De schaapjes van een buurboer hebben het weiland netjes kort gehouden dit jaar. Ook het stuk gras naast de schuur en de voortuin, wat minder is voor geinteresseerden in het pand. De twee hekjes zijn erg slecht en erg frans in elkaar gezet met schapengaas, golfplaat(-fragment), prikkeldraad, stukje bedhout, plankjes, spijkers, ijzerdraad in vier soorten, een steen en een bezemsteel. Nog vallen beide hekjes uit elkaar door het gedrang van de schapen. We merken al snel dat er één opperschaap is dat de rest over de dam trekt. Ze zijn heel nieuwsgierig, frisse blonde schone schaapjes die je bijna onder de voet lopen als ik rozentakken op de brandnetels gooi.
Dat vinden ze lekker, roos.

Op de terugweg, voor de brug over de rivier, rijden we een stukje 4x4-pad langs de rivier, Marc om naar de enorme granietblokken te kijken die daar onlangs zijn 'gestort' (altijd handig voor een muur of straatje) en ik voor het kerstgroen voor de decoraties die ik wil gaan maken. Wat staat er en is het in goede staat. De bemoste takjes zijn er in overvloed, rozenbottels ook, maar niet zo stevig en mooi als vorig jaar. De witte glazige pluisjes van de bosrank kleuren de struiken wit. Ze zijn erover heen gewoekerd en die uitgebloeide bloemetjes vormen een sneeuwachtig kleed over de struiken heen. Dus ik weet dat ik ook dit jaar hier kan gaan verzamelen.

In de brievenbus vind ik weer een pakketje van mijn ouders.
De inhoud beurt me op;
2 hele kleine geurkaarsjes, een kinderboekje dat ik volgekrast heb 'De koe die in het water viel', pijnboompitjes (hier 5,50 per ons!!) kerstdecoraties en lint voor m'n handeltje van december, hoe je met risotto om hoort te gaan -mijn experiment was een keer mislukt- en 'Nietzsche & Kant lezen de krant' van Rob Wijnberg.

Als je ook maar enigszins interesse hebt in filosofie is dit boek een must. Het zal je doen lachen, doen inzien, doen denken en doen praten!!! Tis ook nog eens een leuke schrijverskop om naar te kijken en dat gebeurt ook niet veel.

Er staat een wat ijzige wind vandaag, de laatste zonnestralen verwarmen niet meer, maar zetten wel de bergranden in een koperen gloed. Met de wolken die ook een laatste straaltje meepikken is het een prachtgezicht.

Bij de buren staat Grishou naar ons te staren. De ezel is niet moeders mooiste, hij is pas een jaar of 6, maar lief is hij wel. Hij is uiteraard zo genoemd omdat hij grijs is. De ruige wintervacht heeft hij al, hem kan weinig meer gebeuren. Zijn vriendjes zien eruit als bruine Ieoor, de ezel in Whinney de Pooh, en kunnen gemeen zijn, trappen snel en bijten graag. Grishoe staat altijd wat terzijde van die twee.

We zijn weer benieuwd naar de waterstand van dat bergriviertje en rijden door nadat we Castel hebben geroepen met ons mee te rennen.

Die wil best achter stokken aan het water in, maar begint al moeite te hebben met het net te koude water. Blij met de extra aandacht is ze wel en ze mag zich lekker warmrennen op de terugweg. Het water is al flink gezakt, maar aan de sporen zien we dat de brug onder water heeft gestaan, het moet een machtig gezicht zijn geweest!


Vanavond werken we weer, met het schouwvuur en de kachel aan, want het is winterskoud, wat ze in Nederland 'waterkoud' noemen.

Een gewone dag, zo mooi.





maandag 15 november 2010

drup 'n drup

Eén zonnige zaterdag had een warme winderige bewolkte dag tot gevolg, om op te laden voor een volgend regenweekje.
We gingen zondag eten bij P die een heerlijke zuurkoolstamp op tafel zette, met rookworst en een broccoli-soepje vooraf met een errug lekker wijntje erbij.
Het is erg fijn om samen even ergens anders te zijn, bij een vriend die dezelfde taal spreekt. Hij vraagt Marc's hulp voor het versjouwen van een kast, die mag brandhout worden. Maar de kast vinden we zo leuk en mooi en goed, dat hij 1-2-3 de laadbak van de landrover in mag en een mooi plekje krijgt op de grote slaapkamer. Binnenkort zijn er dus weer wat dozen uit de bar weg en het deklaken gewassen in een kast.
We wilden wel buiten eten, maar het is net even te koud.
Onderweg naar huis begint het weer te spetteren, de watervalletjes die we passeren spuiten nog de hellingen af. En het is weer somber, nat en koud.
Als ik net onder de wol lig en een spannend stuk van mijn boek bereikt heb hoor ik 'drup'..... 'drup'..... 'drup'.
In m'n niksie kruip ik via de schuine smalle latjes over het plafond van de trap richting zolder, om daar mijn adem in te houden en te luisteren waar die 'drup' vandaan komt. Van het dak natuurlijk, maar waar? Tot de 'drup' op mijn warme rug valt en ik bijna van dat hele schuine dakje afglijd. De ontbrekende lauze ligt er al een maandje af, maar de eigenaar van de haakladder had hem al opgehaald, hij had hem nodig. We kunnen er dus nu niet bij om dit te repareren en ik improviseer een anti-drup-geluid oplossing. Weer lig ik te lang wakker in de wetenschap dat ik de dag erop, vandaag, vroeg weg moet voor de maandboodschappen.
Gelukkig viel het opstaan mee en pak ik de kratten en boodschappentassen om me in de regen van het natte terrein op de weg te begeven.
Na 12 uur ben ik pas thuis, dus we doen een keer een boterham om daarna Pipo te verleiden zich vrijwillig te melden voor de dierenarts. Zij kan dan zo lief zijn voor Pipo, de autorit is hem een gruwel.
Maar door hem te laten denken dat ik alleen een kopje wil, komt hij toch op me af buiten en laat zich met lichte dwang in het mandje wurmen.
Hij wurmt zich er net zo snel weer uit in de auto, dus laat ik hem de cabine maar verkennen. Zolang poes niet aan mijn kant komt, vind ik zijn geschuifel in de kleine ruimte best. Net om een bocht, geheel onverwacht, zie ik een gendarmewagen achter me rijden, ik noem het bumperkleven, maar a la, ik rij toch voorzichtig.
Pipo besluit om achter me op mijn schouders en in mijn nek te komen liggen. Met meneer gendarme in mijn zijspiegels vind ik dit minder geslaagd, dus bezoek ik een P om hem toch maar weer op te sluiten met het deurtje naar de rugleuning van de stoel.
Pipo wordt weer vriendelijk bevoeld en bekeken en krijgt het advies de cortison te blijven slikken. Bij een stabiele reactie moeten we hiermee doorgaan, tot de pruimentijd zeg maar. Wisselt de reactie op de medicijnen te sterk, dan moet ik even terugkomen.

Thuis heeft castel door dat de sfeer gezakt is en ze gaat weer enthousiast dingen stuk kauwen die ze niet mag hebben. Een potje met bascilicum mag eraan geloven en ze loopt voor onze voeten. Dat zegt ons alweer genoeg; M&M zit even niet zo lekker.
We praten er maar weer eens over. Lief probeert mij te begrijpen en ik hem. Maar wit zegt dat ie wit is, terwijl zwart het ziet als zwart, leuk, die tegenpolen.
We troosten elkaar met de welbekende dooddoener, werken wat, kijken een film en m'n lief kookt eens eten, want ik heb er even echt de drive niet voor. Voor weinig eigenlijk. Veel van wat ik nu doe is omdat het moet, om rechtop te blijven staan. Emo heeft mij te pakken en m'n lief pakt de ratio. Misschien ook een evenwicht, voor M&M misschien. Voor ons als mens is het als lopen op één been.

Wat me wel enorm goed doet, zijn een paar hele lieve reacties op mijn blog, hele lieve vrienden die we te weinig zien en spreken, maar er wel gewoon zijn en de liefde die gewoon is, op zichzelf staat, altijd daar, dwars door de druppels heen, achter de ratio en onder de emo, altijd :-)

zaterdag 13 november 2010

Vers van de pers


Nog geen 10 minuutjes geleden gemaakt, je begrijpt, ik ga niet meer naar binnen vandaag! Verders zijn woorden overbodig bij deze foto's.

als een reactie op een reactie


Ik kreeg een reactie op m'n blog per mail en al is het al na 1 uur in de nacht, de woorden bleven even stromen als reactie op zijn woorden.... Woorden!

Soms krijg ik zomaar kado'tjes, van die juweeltjes uit het niets
Ze vallen nooit uit de lucht, ik kan ze ook niet vasthouden,
betasten, er zit zelfs geen geur aan
En hoe krachteloos woorden vaak zijn, hoe snel vervlogen ook,
je weet wel wat ik bedoel
Die onzichtbare nabijheid, zonder de mens te zien, te kennen
Toch zijn het die woorden, zo gewoon en vaak gebruikt
In een context zo anders als verschenen voor mijn ogen
Op een beeldscherm, getypt op een toetsenbord
Door een ander mens, eenzelfde wezen
Met twee armen en twee benen, twee ogen en 10 vingers
Onbegrenst, vanuit alle werelden, alle werelddelen
Woorden die de twist verexcuseerden
Die samenvoegingen van letters waar de mens zich mee bedient
Jouw woorden, in dit geval
Zijn me meer waard dan die zonnestraal van van de week!

vrijdag 12 november 2010

Pipo & de rest

Pipo
Pipo is afgelopen dinsdag weer op controle geweest. De ontsteking op z'n ene oor was iets minder erg door de cortison. Nu kon ze (een schat die dierenarts) zien of ze met een goede marge van een kleine centimeter de oortjes zou kunnen amputeren.
Dit om Pipo te verlossen van de jeuk en irritatie, waardoor hij het open blijft krabbelen met ontstekingen tot gevolg. Maar helaas is het te ver in z'n oren gekropen, dus hij houdt z'n oortjes. Moet dus nu wel een zonnemutsje voor hem naaien van de winter, 1 die op z'n plek blijft en niet irriteerd. Maar of me dat gaat lukken?? De huidkanker zit waarschijnlijk al in z'n hele lijfje of in ieder geval via de klieren op weg naar....
Maar de arts schatte in dat het nog geen kwaadaardige gezwellen had ontwikkeld, want Pipo is bijna vijf kilo, heeft geen rare bulten in z'n lijf, voelbare zwellingen of pijn, waar hij ook gevoeld en 'beknepen' werd. Pipo moet z'n cortisonkuurtje afmaken en krijgt twee maal daags een beetje betadine op beide oortjes. Z'n neusje laten we zo, dat ziet er al zoveel jaren zo uit, valt ook niets aan te doen verder.
Maandag gaan we weer terug om de voortgang te laten zien en om te kijken welke dosering cortison hij zal moeten blijven slikken om hem zo weinig irritatie te laten hebben aan het wat wegterende oortje.
Shadow
Opa Shadow, 3 jaar jonger dan bovengenoemde kater, is erg mager aan het worden. Zijn gebit blijft slecht en we geven hem geweekte brokjes, zodat hij net als de rest gewoon aan de dis kan. Er blijft steeds minder van hem over wat hij compenseerd met zijn gemiauw wat alleen maar toeneemt.
Joppie
Joppie is als altijd, die lijkt onsterfelijk en geneest altijd zichzelf wel als hij zich heeft laten bijten door een beest of na een aanvaring met zijn huisgenoten.
Aai
Poesje Aai is ronduit vierkant aan het worden. Harry zei nog "het is net of zij uit een doosje komt en in vorm gebleven is". het is waar, Aai is een tientonner, vierkant, zwaar, lange vachtharen die verveelvuldigd zijn voor de komende winter. (Alle katten en Castel, nu wij nog die dikke wintervacht) Ze is in haar staart gepakt door Joppie, wie anders. Ik voelde van de week al een bobbel daar waar deze zachte fluisstaart in haar rug overgaat. Vannacht ging het open en heeft ze uren aanéén zich zachtjes mauwend schoon zitten wassen. Ook zij lost het liever zelf op als ze wat heeft. (Kom ook niet in de buurt van haar staart nu, een echte feeks is het en verschrikkelijk snel met die flinke klauwtjes)
Cros
Ach ja, Cros, onze oogappel. Ook hij is vacht aan het sparen en wordt een echt sneeuwtijgertje. Uit verveling door de regen gaat hij iedere avond bij het raampje in de schuur zitten, achter de verwarmingsketel. En we kunnen het echt al zeker weten na een week; hij komt zo weer met een muis door het raamluikje om te laten zien dat hij de enige is die wat doet voor de kost. Na een drie kwartier het muisje murw spelen -lees 'dood'- legt hij het naast de brokbakjes en eet de zachte voorgeweekte brokjes van opa op.... Om daarna weer naar zijn plek in het raam van de schuur te gaan om de volgende muizenhinderlaag in stelling te brengen.


De lange muur is gewit. Het werken met de blokkwast is zwaar, maar wel leuker als een spetterende roller, die ik na een x aantal vierkante meters altijd kapot rol.
Nu het laatste kleine muurtje achter Marc nog, waar ik om een radiator heen moet verven. Niks aan te doen. Het frist wel enorm op.

Woest

Aan het einde van het bospad, wat eigenlijk geen einde is, maar enkel een bocht, maar wij vaak op de twee bruggen wat blijven hangen en naar een spelende Castel kijken, komt een bergriviertje al kabbelend een kloof uit om zich bij het rivier-meer te voegen.
Het is een diep uitgesleten smalle kloof met een bedding van misschien 20 meter breed en vaak smaller. Na millennia liggen er grote rond afgesleten rotsen die het stroompje breken en waar rond de lage ijzeren brug 's zomers vaak vissers staan op zoek naar rivierkreeft of mensen een boek op lezen en van de zon genieten. De kanten zijn omzoomd met kornoelje, marjorein, munt, braam en waterminnende bomen. Het kabbelen wordt wel eens vaker een ruisen, maar Castel heeft er altijd in kunnen springen om te proberen vastgedreven stukken boom tussen die mooie rotsen uit te trekken.
De ijzeren brug is ooit aangelegd om het dorpje dat hier aan onze kant lag 'op te ruimen'. Er zijn nu alleen nog wat bemoste muren van over, overwoekerd door een bamboebos. Deze brug is de enige manier om met gemotoriseerd verkeer aan de andere kant te komen, benedenlangs dan. Hij is aan deze kant versperd door een aarden wal die te smal en te steil is voor een auto. Aan de overkant hebben de vissers, wandelaars en jagers een wildpaadje vrijgelopen, zoals overal hier op de hellingen.

De voetgangersbrug ligt hoog boven het water en is ons 'keerpunt' op de zovele wandelingen. Na 8 dagen regenval is het grote riviermeer al een volle snel stromende bruine massa van water die er dreigend uitziet, alles met zich meesleurend tot hele bomen met kroon.
We zien alle bronnetjes en beekjes de hellingen af kletsen, ook nieuwe watervalletjes ontstaan. Dus is een wandeling in de regen de moeite waard om even bij de bruggen te gaan kijken. Koud is het niet, nat wel, maar dat went.
Het aanzicht van een stalen ijzeren brug die gebeukt wordt door dat bruine schuimige water is wel even bijzonder. De brug zal geen milimeter wijken, verankerd in gewapend beton. Maar de golven zijn hoog door die afgeronde rotsen die wij nog nooit hebben zien verdwijnen onder zoveel water.
Water, water en nog eens water, alleen maar water, op de grond, de bosbodem, de bladeren en takken, in de lucht als mist en wolken, als regenwater, rivierwater, waterplassen, bronwater, warm douchewater met een klein uitzicht raampje op ... water.

Ik ga nu even plassen.

anti-depressiva


Bij het woord alleen al, denk ik aan een pillen-kuur van een paar maanden die de mens nog meer afvlakt als dat hij zich al voelde voor de kuur. De kuurtjes worden veelal voorgeschreven, of alleen maar?, als er al sprake is van een depressie. Te laat mijns inziens. Uit ervaring kan ik spreken; je wordt er niet 'beter' van, het lijkt alleen draaglijker door de invloed van die pharmaceutica.
Omdat ik me hier absoluut nog niet uiten kan, geen zin heb in pilletjes en nog minder trek heb om zo vroeg in het koude stille seizoen al weg te zakken in een donkere gure gorges van mijn hersenpan, besluit ik de anti-depressiva te gebruiken die ik al in huis heb; een flink tablet dat de smaak heeft van chocolade, de geur van muurverf, de kleuren van make-up, het geluid van softe chill-muziek en aanvoelt als een extra lange warme douche.
Accuut stoppen met de kuur heeft geen bijwerkingen. Ook een geringe overdosis richt geen schade aan. De partner, indien aanwezig, zal verheugd zijn over het effect van deze kuur. Kosten worden door geen enkele verzekering vergoed, waarschijnlijk omdat de farmaceutische industrie geen lobby heeft in de cosmetica, chocolade-business of Mr.Bricolage. En je hoeft er niet voor naar je huisarts.

donderdag 11 november 2010

Recept

Tien’s winter-maaltijd-soep
Een dik stuk rundvlees met bot (500 gram)
2,5 liter water
4 blokjes runderbouillon
450 gram blonde linzen
Kruidenbuiltje van 5 kleine laurierblaadjes, 15 kruidnagelen, bergje zwarte peperkorrels en wat gedroogde korianderwortels.
2 uur laten koken op zacht vuur

Vlees en kruidenbuiltje uit de pan nemen
Een grote winterpeen, 2 middelgrote aardappels, halve grote selderijknol, een flinke prei en een mooie bos selderij wassen en in blokjes of fijn snijden en deze in de pan met soep doen.
Een ruim half uur laten koken en dan de staafmixer er even doorheen. Niet te lang zodat er nog wat groente herkenbaar in de soep drijft.

Het vlees van het bot halen en in kleine stukjes snijden.
400 gram spekblokjes bakken tot ze bijna krokant zijn.
Een rookworst in kleine stukjes snijden.
Doe al het vlees in de soep en roer het goed door.

Warm het nog even goed op en smakelijk eten.
Als je niet wilt dat je soeplepel rechtop kan blijven staan, wat aanlengen met water.

Energie


Verhuizen kost energie, emigreren net iets meer. Je zult de gebruiken, taal en cultuur je ook eigen moeten maken, naast het settelen en een leven opbouwen in een nieuwe omgeving.
Je kunt je batterijen niet overvol laden om zo de extra energie te hebben om de verhuizing en emigratie makkelijk te doorlopen. (Je bent er ook niet zo even ‘klaar mee’) Ook al heb je een volle spaarpot en alles jaren van tevoren goed geregeld, dan nog gaan er dingen tegenvallen of zo anders dat het je extra energie kost.
In ons geval was de grootste tegenvaller al snel ter plaatse. Een week na het tekenen van het koopcontract, terwijl we het hier nog aan het vieren waren, brak de crisis los met de grote onzekerheid voor iedereen die een spaarcentje had bij de bank, of een huis te koop, hoe dit af zou lopen, verder zou gaan. Wij hadden beide, nu nog steeds een huis te koop.
We dachten dat we onze handen vrij zouden hebben om onze energie te steken in het een beetje leefbaarder maken van het huis, het aanleggen en onderhouden van de moestuin en het vergaren van haardhout. Maar die crisis woekerde onverminderd voort, de huizenmarkt stortte zo in dat misschien alleen de waardevaste kleine starterwoningen nog wel verkocht wilden worden en wij onze laatste centen zagen verdampen, die voor later moesten zorgen of voor gevalletjes als een kapotte auto of een nieuwe wasmachine.
Voor leerzaam vertier hadden we natuurlijk SecondLife, wat nog wel iets aanvulde voor de tekorten. Maar al die euro’s moesten toch naar een Nederlandse bank met wie m’n lief jaren geleden een verplichting is aangegaan om te wonen.
Dat virtuele spel dat nog wat oplevert, kost ons toch een x aantal uren per dag, we hebben de vrijheid, dus dat varieert.
Het blijft voelen als vechten tegen de bierkaai, het een kant op gedwongen worden die tegen al onze waarden, ideeën indruist.
Ik ken mezelf redelijk goed, mijn alarm gaat pas af als mijn accu en reservetank zover leeg zijn dat de machine eigenlijk al gestopt is met draaien en ik me realiseer dat het op is.
Dat is natuurlijk te laat, maar dat alarm ging maar niet af, dit is nou typisch Tien.
Daar zit ik dan met een lege accu, een lege oplaadbare batterij zonder lader.
Mijn lader is hier opnieuw gevormd. In Nederland had ik een koor, een zwemvereniging, een keuze uit auto’s om eens mee uit te gaan en een luxe badkamer waar ik de kraan van het bad open kon draaien om dan de energieverslindende bubbels en jetstralen aan te zetten.
Tuurlijk was het ook afleiding, je even verzetten, je even op andere dingen en mensen richten dan je realiteit, maar opladen was het toch zeker ook.
Werken zorgde voor wat centen, maar m’n liefs nivo van inkomen had ik nooit kunnen halen, ik had geen twee bedrijven die wel liepen, die hij besloot te verkopen. Soms ben je klaar met de dingen in je leven en volg je je hart.
Ik zit een beetje met die reeds lege accu. Het is zo zinloos de accu op te laden om de energie gelijk weg te zien stromen.
De mensen op de markt, de ca-va?-contacten, de prachtige natuur, m’n lef met beloning om me op nieuwe plekken te wagen, in nieuwe groepen te begeven, het bronwater en de eerlijke houtwarmte laden me op.
Ik voel me dan zo fit als een hoentje als ik tijdens een koude regenperiode 3 keer per week naar het centrum ga om lekker te sporten en een sauna te genieten, maar wat als dit 80 euro per maand kost? Ik ben soms wat onnadenkend en naïef. 20 Euro voor een maandkaart is noppes natuurlijk. Maar de 60 euro om met een gare auto 480 km per maand ermee naartoe te rijden vergeet ik dan subiet. 80 Euro om de batterij op te laden, al is het maar voor even, hebben we gewoon niet. Dat gaat van het boodschappenpotje af. En begrijp me niet verkeerd, -lief dagboek- we hebben een nog warm huis, kleding en eten. In noodgevallen is er nog steeds een rijdende auto die ons naar een supermarkt of dokter kan brengen. Maar die batterij ligt op de lader met het apparaat eraan, dat apparaat staat aan en verbruikt alles wat er via de stekker, door de lader naar die batterij gaat.
Ik voel me gevangen in dit prachtige bos, op deze sprookjesachtige locatie, op een plek waar ik niet weg zou willen. Als je nog wat kanten uitkan, wil je niet. Als je niks meer kunt, wil je maar al te graag. Wat is dat toch?
Natuurlijk komt het allemaal wel goed. Maar ik leef niet dan of in die tijd. Ik leef nu!
Eerlijk is eerlijk, het is me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Het regent maar door, het begint echt koud te worden. De droge hout voorraad slinkt zienderogen en het (oplaad)centrum gaat de 21ste voor twee maanden dicht. Er gebeurd even niets, typisch Aveyron-winterseizoen……

Het is menselijk om dan hard te werken aan een oplossing om ‘hier’ uit te komen. Alleen in dit geval is de oplossing gewoon door te gaan met wat we al deden. Energie of geen energie; genieten van de lekkere warme hap tussen de middag en het enige zonnestraaltje in de week opzuigen en dan even alles laten vallen waarmee je bezig was.

Ik troost me met de grootse dooddoener die ik ken; “het komt wel goed.”

maandag 8 november 2010

fit

Door dat regenseizoen in november gaan we ons al snel lamlendig voelen. Alleen maar dikke regenplens, dag in, nacht in, nacht uit de dag weer in. Die mooie gele acaciablaadjes liggen na een plasje en het halen van een kruiwagen schouwhout niet alleen meer buiten op het terras. De katten liggen zwaar verveeld op de bank en Castel loopt in de regen te treuren dat we niets buiten doen, doorweekt en wel.
M'n was heeft 5 dagen nodig om te drogen op het rek in het al volle washok en ik krijg dan behoefte aan een Wellness centrum en lichaamsbeweging.
Nu ben ik die enorm luxe centra in Nederland gewend, waar je eerst toch zeker drie kwartier naar toe moet rijden om dan voor 25 euro er een hele (zware) dag gebruik te maken van alle faciliteiten en het dure eten, je wilt toch waar voor je geld.
Toen -vroegah- deed ik de stenensauna aan, de kleurensauna, stoombad, natte sauna en twee andere sauna's met verschillende temperaturen, at een luxe broodje en dronk een cappucino, of twee. Dan een baantje zwemmen en even de ijsgrot in, rondje door de weelderige tuinen van het complex om dan even te drijven in het dode zeebad en me goed af te spoelen onder de warme stralen van de douche. De neveltuin deed er nog een schepje bovenop voor mijn fantasiewereld en dan maar weer die ruimtes af van voor af aan om het geheel zo te plannen dat ik voor de drukte in het verkeer naar huis zou zitten. Wat meestal niet lukte om dan gaar en rozig, licht gestoomd toch in de file te belanden in net zulk donker, nat en guur herfstweer als dat je in Zuid-Frankrijk ook treffen kan. Wat nou 'opgefrist en gelaafd' uit de Thermen thuis komen?
Gisteren was er de stemming naar en het weer om weer naar het centrum hier te rijden, 20 minuten, als ik opschiet en geen wild zie oversteken. Na de jacht van de dag ervoor zal het wel rustig zijn. Eerst naar de fitnessruimte waar van alle soorten toestellen er één staat en wel precies hutje mutje naast elkaar. Een kleine ruimte dus, voor de begrippen hier heel groot en luxe. Het kneuterige gehalte doet me een beetje lachen. Het centrum is net open en het is zondagmiddag, dus alle kinderen komen uit het dorp met pappa of mamma mee en vliegen op de apparaten af om ze allemaal te testen. Ik neem plaats op een roeiapparaat; een vertrouwde beweging dankzij m'n roeiachtergrond bij de Koninklijke Dordtse Roeivereniging. Ik druk op de knopjes om een programma te kiezen, leuk hoor, zo'n display in het frans.... Ik ga maar voor de 30 minuten, even de diesel opstarten en warm laten draaien om zo de kids bezig te zien, de oudere dames die binnenkomen en om zich heen kijken met een blik alsof ze op een andere planeet zijn gezet en een stoere net even te dikke kerel die wil laten zien dat hij het allemaal wel snapt en teveel gewichten plaatst op een laat-je-kuiten-groeien-apparaat. Oma blijft verdwaast op de step-machine stilstaan, ze heeft geen idee wat dit nou zou moeten doen voor je lijf en ik roei nog een kilometer door terwijl ze daar maar blijft staan. Tijdens de 3e kilometer komen de vingers van een ventje bijna tussen de gewichten van het buikspier-apparaat en zijn vader heft een waarschuwende vinger op. De 4e kilometer doe ik maar met mijn ogen dicht terwijl ik me op laat zwepen door de dansmuziek uit de negentiger jaren. Een lange kale man met bril doet netjes z'n oefeningen in serie op alle apparaten en lijkt het geheel in de gaten te houden als een ervaren trainer terwijl de receptioniste ook steeds even naar boven komt om te kijken of het wel ordentelijk verloopt. (Een standje voor het doorlopen op mijn schoenen de kleedkamer in, heb ik al binnen. Maar de zwembad-kleedhokjes zijn dezelfde als die voor de fitness ruimte boven, de yoga-zaal en de squash-ruimtes en ze hebben er maar 10 voor het hele complex. Je kent ze wel, met zo'n klapbankje dat beide deuren sluit, met daarachter de kastjes voor je spullen om dan de rest van je centrum-ervaring met een geel bandje-met-sleutel rond te lopen)
De enige die ik niet verveeld en serieus zie fitnessen is de eigenaar van de motorzaak waar we onze tuinmachines laten maken of de generator. Hij is met zijn dochtertje rustig aan het fietsen. Ik ben de helft van de middenstand hier al tegen gekomen tijdens een bezoekje of vier, dus dat er behoefte is aan deze faciliteit is zeker. Het centrum draait een maandje op proef na de grote langdurige verbouwing en gaat 21 november voor ruim twee maanden gewoon dicht, omdat ze de animo swinters niet hebben het geheel te laten draaien. Daarna komen de vakantiegangers en rijkere mensen weer naar het zuiden om te leven in hun tweëede huis en zal het weer rendabel open kunnen. Dit geldt trouwens ook voor de meeste restaurants, hotels en andere gelegenheden en winkels die alleen recht van bestaan hebben buiten de winter om; een seizoensgebonden arbeidsmarkt dus. Na 5,5 kilometer roeien en zere billen van het harde stoeltje zijn alleen de 'trainer' en de moto-man met zijn dochter nog aanwezig. Omdat het zwembad nu wel heel vol is met mamma's, pappa's, kinderen en een groep verstandelijk gehandicapten met begeleiding, besluit ik mezelf nog wat verder af te matten op een step-machine en kies, onnozel als ik ben met de voorgeprogrammeerde apparaten, program 7 uit. 25 Minuten later stap ik volledig doorgezweet de step af en krijg in het engels van de trainer een compliment over mijn training die gepaard gaat met een mooie brede glimlach. Op naar het zwembad en de sauna!
Eerst zweet ik even uit in de hal waar ik naar de krioelende zwemmende massa kijk. Niets nieuws onder de zon, alleen dat ze zoveel mensen toelaten in zo'n klein zwembad. Alles relatief natuurlijk....
De verstandelijk gehandicapten voegen zich gewoon tussen de ouders, oudjes en kinderen, de sfeer is gewoon ontspannen, er wordt gespeeld, gelachen, gebubbeld en gezwommen. Het water is best koud, zo ook in de twee bubbelbaden. De douches zijn echt te heet en een koude douche voor na de sauna is er niet... Al slalommend trek ik wat baantjes en laat me afkoelen tot ik echt die sauna in wil. Dit is zo'n tuinsauna met drie ligplaatsen en een armatuur met 5 verschillende kleuren tl-balken erin. Maar warm is hij, ehm, vergeleken met buiten of het zwemwater. 'Heerlijke temperatuur vandaag' zegt een yoga-kennis met haar hemelblauwe badmuts me nog, maar die 60 graden vind ik maar lauwig voor een sauna. Zodra ik de ruimte heb giet ik het emmertje water op de lavastenen en laat me in de flinke hitte lekker zakken op de bovenste bank. De volgende dame die binnen komt is gelijk weer vertrokken onder de gemompelde klacht dat het veels te warm is vandaag. Weer moet ik glimlachen.
Ik geniet, ook al blijft het eng om als vreemdelinge gezien en bejegend te worden, nagekeken met oplettende en observerende ogen altijd en overal, gewoon m'n ding te doen. Voor twee tientjes, zes dagen per week, kunnen sporten, zwemmen, stomen en zweten en waarschijnlijk volgend jaar ook iets van yoga erbij. Wat een luxe en veel beter dan die ene dure lange uitputtende dag per half jaar in zo'n net even te groot te luxe centrum in Nederland. Geef mij maar het kneuterige.

Marc haalt wat zwijnenvlees uit de vriezer en bakt wat in een pan om bij het brood te eten. De katten, hij en ik uiteindelijk krijgen een stukje rauw te eten. Om de smaak goed te leren. De katten hoeven het niet, ze kennen het niet, vinden het vreemd. Ik vermaal het stukje vlees goed en proef, proef eens echt.... Het is ontzettend zacht, vol van een onbekende vleessmaak, het smaakt naar echt vlees, mager, mals. Ook het gebakken stukje vlees is heel bijzonder. Ik begrijp de vreugde van de vrouwen als de mannen met sanglier thuis komen, maar toch .....
Zorgen dat ze niet meer op ons terrein mogen jagen, ook al rent het opgejaagde wild van veraf ons terrein op, is vragen om nog meer moeilijkheden dan wat gestolen waar.
We proberen erop te vertrouwen dat ze ons voortaan informeren voor ze in de gorges gaan jagen, werkt dit niet, dan zullen we eens bij de Marie gaan praten wat we het beste kunnen doen.
Eind van de middag ga ik wandelen met Castel, netjes over het bospad. Ze blijft zelf ook op het pad, schiet niet meer de hellingen op en af en op de terugweg verlies ik haar even uit het oog. Voorbij een bocht hoor ik haar blaffen en zie haar naar me toe rennen, blaft weer, gromt, draait zich defensief om naar de richting van 'thuis'. Steeds weer blaft en gromt ze, kijkt de helling op, maar blijft op het bospad. Ik zie niets, geen schaduw, geen jager of quad, niets. Thuis in haar hok bespeur ik verregend bloed op haar dijen en leg haar op haar rug. Ze is voor het eerst gewond!! Een gat van een halve centimeter opzij van haar buik en dij, waar het bloed uitsijpeld.... Heel vreemd, ik heb haar niets zien doen wat het had kunnen veroorzaken. Marc komt ook kijken, geen alarm, maar ze is wel heel tam de rest van de avond. Ik schud haar 'bed' op, geef haar extra brokjes en wrijf haar wat droog. Toch blijft ze voor de voordeur zitten in plaats van haar warme nestje en ik moet haar echt dwingen om in haar hok op de dekens te gaan liggen, zo tam!

Een rare dag, deze maandag, regen, alleen maar regen, een stil telefoontje (waar niets gezegd wordt), een vlakke lief die alleen maar pc-werk doet en ik die zich niet naar het centrum weet te heisen, omdat ik gewoon thuis wil zijn.
Fit voel ik me wel, dus neem ik me voor morgen en overmorgen wel te gaan.

zaterdag 6 november 2010

Jacht & veiligheid

Ik kom ook wel eens niet goed uit mijn woorden;
Vanmiddag ga ik een stukje van de oprit schoonzagen. Dode boompjes, takken en het vrijzagen van de mooie bomen. Marc heeft een baaldag en voelt zich al niet lekker. Dus is hij stilletjes en zit maar te studeren achter de pc met oordopjes in om zoveel mogelijk te leren om mee te kunnen in de ontwikkelingen in SecondLife. Ik kijk nog wel een film, maar wil verder buiten, het is even droog en de wolken hangen eens niet in, maar boven de gorges.
De jachthonden hoor ik weer en geroep en geschreeuw met zware schoten en 'yippie'-geroep erna... Ik denk altijd dat het aan de overkant is, maar Marc vertelde me niet dat hij tijdens een korte middagwandeling de jagers juist aan onze kant van de gorges had gezien met een stuk of 6 a 7 kleine 4x4 auto's en 3 keer zoveel jagers met knaloranje petjes op.
De schoten zijn hard, dichtbij en Marc komt even bij mij kijken als er weer drie schoten klinken. We besluiten naar de rivier te lopen, want hij is ervan overtuigd dat ze op ons terrein aan het jagen zijn.
Hij heeft gelijk; precies daar waar ik altijd met castel ga zwemmen, waar we vissen, waar we dromen en wandelen, praten en van het zicht genieten, de stilte, de verlatenheid. Marc is boos en hij kan er geen kant mee op. We zijn niet geinformeerd, kunnen geen hek zetten rond de 4 hectaren of iets anders ondernemen tegen deze eeuwenoude traditie en heilig huisje van de fransen in deze regio.
Het blijft hetzelfde; schouders ophalen, uitgestreken gezichten en het doen-alsof-ze-ons-frans-niet-verstaan. Onveranderbaar en voor m'n lief de reden om afgelegen te gaan wonen en zich terug te trekken in zijn isolement.
Ik daarintegen ga erop uit, ontmoet veel mensen, hoe oppervlakkig het contact ook blijft. Tuurlijk blijven we hier de vreemdelingen. Maar met stroop vang je meer vliegen als met azijn. Twee flinke mannen en een ventje van een jaar of 13 die het geweer mag dragen staan aan de waterkant met een heel klein fel hondje dat de neus van het vrouwtjeszwijn dat geschoten is, als lekkernij mag aanvreten.
Het moet gezegd; het is een walgelijk gezicht.
Ze jagen hier natuurlijk al decennia, geen vreemdeling die daar wat aan kan doen.
Overal bordjes ophangen met 'Chasser Interdit' willen we ook niet. Een hek plaatsen is hier niet te doen net als het omver schoppen van hun heilig huisje; de jacht.
Dus we schudden handen, zeggen bonjour en Marc krijgt nog net over zijn lippen dat hij het te gevaarlijk vindt zo dicht bij ons huis, op ons terrein.
Het ongeveer 40 kilo wegende dier moet nog helemaal naar het bospad gesjouwd worden, maar wij draaien ons om en lopen over ons paadje naar boven. Het zwijn volgt pas een half uur later, opgehaald door een jonge vent die het op zijn schouders naar boven mag sjouwen als wij al een tijdje met Felix staan te praten die de situatie als een echte godfather 'in den minne schikt'.
Uit ons dak gaan werkt niet, de drie geschoten zwijnen incasseren die bij ons geschoten zijn ook niet, boos worden werkt ook niet en vriendelijk ja en amen knikken ook niet.
Marc zegt Felix wat norsig gedag en gaat naar binnen. Ik zeg dat ze ons even moeten bellen voordat ze gaan jagen ter hoogte van ons terrein. Dus ren ik naar binnen, schrijf de vraag op en onze telefoonnummers en ren met een potje zelfgemaakte noten-choco pasta en mijn fototoestel weer naar buiten. Het zwijn is boven, het briefje met onze nummers erop wordt doorgegeven en ik maak drie foto's. (ik kijk nu net naar de drie foto's van de jachtmeute, het geschoten zwijn dat van ver en ver beneden moest komen en van de heren-met-buit. Ik besluit om er geen één te plaatsen. Ik ben een beetje van de kaart door de desinteresse in onze bezorgdheid, het uitblijven van ook maar enig respect voor onze privacy, ons terrein, onze veiligheid en de norse lompe houding van deze jagende boeren. De foto's vind ik alle drie te walgelijk om te plaatsen. Het bevestigd dat ik er niet achter sta dat de mens zo jaagt. Ga met een boog het bos in, zet een strik of bespring deze dieren met een zelfgemaakt mes ofzo.) Ik druk Felix samen met het potje pasta nogmaals op het hart dat ze moeten bellen voordat ze hier komen spelen. (Omdat ze zich anders te pletter vervelen zodra de oogsten binnen zijn.) Dan ga ik eens niet naar de rivier met Castel en zagen we wat hoger op de helling in plaats van op het bospad.
Castel gedroeg zich voorbeeldig. Bij de eerste mens die zichtbaar op ons terrein rond het huis liep, begon ze te blaffen en te grommen en wilde niet meer ophouden, helemaal top dus. Ze had nog een aanvaring met het kleine felle viezige bruine hondje met het bloed nog op de snuit en dat vreselijk tegen haar tekeer ging, ze liet zich niet intimideren op haar terrein. De grote jonge jachthond met de naam 'Espère' vond ze een stuk, het kan verschillen!!
Voorlopig zijn er drie wilde zwijnen minder op een helling van 100 hectare!!
Voor mij een reden om te vloeken, uitzonderlijk....
Marc kan niet lekker in zijn vel zitten sinds gisterenmiddag, maar huize M&M doet in z'n geheel even met hem mee.

vrijdag 5 november 2010

ooit.....


Ik oefen af en toe.
Ik heb er m'n papieren voor.
Ik heb het lef,
en de back up op de grond.
Ik heb niet zulke goede materialen als deze kunstenaar.
In het klein doe ik dit ook.
En ooit, ooit, ja ooit krijg ik de kans deze truuk ook te doen.
Johnny 'kleed een boom uit', zoals dat in vakjargon heet.
Zo fantastisch om te zien, nog leuker om te doen!!!
Respect Johnny, respect!!

donderdag 4 november 2010

Pipo


19 Jaar geleden werd hij in een oud verlaten pand gevonden, een paar weken oud, vies en ondervoed, een klein wit mauwend bolletje met wat zwarte vlekjes; Pipo.
Katertje lief werd liefdevol geadopteerd, vertroeteld en grootgebracht tot een sterke albinokater. Niet bijster groot van stuk maar hollands stevig en anders als andere katten door gebrek aan kattenmoeder inprenting en een zachtaardig karakter. Beste maatjes met de grootste rotweiler van de regio en graag z'n rust zoekend tussen paarden op stal. Hij is wel schrikkerig, harde geluiden of onverwachte bewegingen van mens of dier jagen hem de hoogste bomen in. Gekwetst door een man heeft hem gemaakt tot wat Pipo nu is; zachtaardig, de mens beter kennend als zijn soortgenoten en bang voor vreemden, met name mannen.
Pipo heeft zijn halve staart eens verloren door een dichtwaaiende deur, botten gebroken zonder dat dit ooit opgemerkt is, alleen een uitstekend schouderbotje is nog voelbaar, zware gevechten overleeft om daarna in een handdoek op onze schoot in slaap te vallen, warm van de koorts en ontstekingen gehad waar hij zich lang niet mee liet zien, om dan uiteindelijk toch maar om hulp te komen vragen. Een kleine incisie en wat anti-biotica-zalf, meer had hij nooit nodig. Pipo is een zonaanbidder, meer buiten dan binnen op de vensterbank. We zagen hem soms weken niet en gezien al op leeftijd, vermoedden we altijd dat het gedaan was met deze witte teddybeer met sprekende ogen. Maar keer op keer was daar Pipo weer.
Eenmaal verhuisd naar het zuiden van Frankrijk wilde hij als vanouds zijn wat zwervende bestaan weer oppakken. De 2e dag dat hij hier woonde verliet Pipo het huis in de regen om niet meer zelf terug te komen. We vonden hem terug op de helling tussen de natte hedera en riep of we hem alsjeblieft weer mee naar huis wilden dragen... De schat. Hij is de enige die we rustig een kilometer van huis in een boom zien zitten met oplichtende ogen als we met koplampjes op 's avonds laat een wandeling maken. We zijn vaak geschrokken van die oogjes die blauw oplichten in kunstlicht. Tijdens één van zijn nachtelijke uitstapjes tijdens een hittegolf is hij groot wild tegen het lijf gelopen en zo geschrokken dat hij een enorme eik in klom en daar zoek bleef een dag of 3. De zware onweersbui heeft hem er niet uitgejaagd en uitgedroogd en hongerig hebben we hem met veel moeite uit die boom kunnen redden.
Pipo kreeg hier wel veel last van zijn oren; zonnebrand. Dat heb je met albino's. Een gezwel van wild vlees ter grootte van een golfballetje was hem tot last. Krabbelen eraan scheelde, want de bal viel er in stukjes af, geen viezigheid, gewoon wild vlees. Tot het oortje toch echt weer helemaal genas.
Afgelopen weken werd de zonnebrand toch wel heel erg, korsterig, rood, stinkend en veel irritatie. Maar Pipo houdt niet van vreemden en een onrustige situatie's, dus we zagen hem alleen 's avonds laat tijdens het bezoek van mijn ouders, Harry en Miska.
Gisteren google ik op oortjes, albino, problemen met kattenoren enzovoorts en vind iets dat eruit ziet als Pipo's oor. Toch een carcinoom, huidkanker; een bekend probleem bij witte katten als ze veel in de zon komen. Pipo al een 19 jaar lijkt ons zo. Maar zijn oor ziet er veel erger uit als op het plaatje op internet, dus bezoeken we vanmiddag de dierenarts die dezelfde conclusie trekt als wij. Arme poes.
Hij krijgt een anti-biotica spuitje, een ontstekingsremmend kuurtje en volgende week wordt er gekeken of de oortjes eraf moeten. Meer of dat nog zin heeft, want misschien is het oor al veel te ver aangetast. Ik zie me al een poezenmutsje naaien, een petje om wat er nog van rest te beschermen tegen de hete zon.....
Wat de dierenarts nog wel bevestigde is dat ze zelden zo'n oude kat heeft gezien die er zo sterk, mooi en gezond uitziet, nog zoveel tanden heeft en zo helder uit de oogjes kijkt.
We hopen er het beste van en vertrouwen op zijn weerstand die echt heel goed is.
Luid krijsend gaat Pipo weer mee naar huis waar hij gedwee een pilletje slikt, de schat. Dat krijsen omdat hij in de auto zit gaat ons door merg en been, maar als dat nu alles is.
Nu ligt hij, als vanouds, naast zijn gebroeders op de bank te slapen in alle rust. Niks aan de hand dus.

Wordt vervolgd.

ps;
een kat in Frankrijk heeft geen 9 levens, maar 7. We zeiden al dat hij toch al met zijn 10e leven bezig is, correctie, zijn 8e leven....

woensdag 3 november 2010

Gewoon herfst


Het is gewoon herfst, niets bijzonders. De periode waarin het kouder wordt, gure dagen, soms weken telt, je paddenstoelen ziet en druilerige dagen hebt waar de donkere avonden al snel op volgen. De feestmaand moet nog een ruime dertig dagen wachten, de treinwagonwieltjes krijgen platte vlakken door het blad en alles wordt al snel zo kaal.
Ook hier natuurlijk, ook hier is het stiller op straat, vroeg donker, soms ook een flink stuk kouder en regent het hele dagen.
Zondag was het viezig weer, nat ook en maandag wordt de gorges weer wakker in de wolken die de zon al snel wegschijnt en er twee heerlijke herfstdagen volgen. We eten buiten in onze t-shirts en laten die warmte nog even goed tot ons doordringen.
Ik werk in een oud legerhemd van Marc in de notenboom, tot aan de schemer aan toe.
Tussen de middag tijdens het uitbuiken kijken we naar de blaadjes-regen. De gele kleine ronde acacia-blaadjes dwarrelen door de wind omhoog, een confetti-wolk die fel afsteekt tegen de blauwe hemel, overal waar we kijken, blaadjes en gonzende bijen die op ons komen zitten als rustpunt tijdens het zoeken naar een holletje in de muren om te overwinteren. Wat late vlinders doen hetzelfde en vliegjes worden door Castel opgejaagd en af en toe succesvol met klappende kaken verorberd.
Harry durft niet te blijven kijken hoe ik een boom wat kopjes kleiner maak en gaat wandelen met de honden, terwijl Cros me toemiauwt vanuit het bamboe-bos en Marc aanwijzingen geeft en takken van de groente haalt.
Het bonen-klimrek sneuvelt doordat één tak één bamboe-staander doet breken en twee reeds aangevreten koolplantjes kan ik weggooien blijkt later als ik de takken kleinzaag voor de brandstapel op het onderste terras waar de twee kleine geënte appelboompjes staan.
Tegen het donker aan is de klus echt helemaal geklaard. Ik heb nog net tijd de was binnen te halen.
's Avonds laat voel ik aan een op schoot springende kat dat het regent en vandaag is het weer nat en haast somber. Maar de wolken zijn verspreidt over het landschap en de regenwolken hangen daar een heel eind boven met af en toe een lichte plek om wat licht door te laten.
Met Harry heb ik bekokstoofd dat we vanmiddag uit eten gaan in één van de beste restaurants die er hier zijn en nog dichtbij ook. Marc lichten we niet in, wij vinden dit leuk en hij gaat toch wel mee zeker omdat het niet te ver weg is en gewoon tussen de middag. Een warme hap willen we wel; hij heeft in het druilerige weer toch even drie eiken gezaagd vanochtend.
Menu du jour (4 gangen), een fles wijn en drie grote koffie kost onze gast een luttele 45 euro en Harry vond het een groot succes, deze houden we er dus in.
Morgen gaat hij om 5 uur 's ochtends rijden en zo'n afscheidsmaal is toch wel erg leuk. We toeren op de terugweg via de andere kant van de gorges door de bossen en kleine weggetjes terug naar huis. Een onverwacht uitje dat we alledrie leuk vinden in de kleine vochtige cabine van de landrover. Dat ik met iedere bil op een gordelsluiting zit die mij twee beurse plekken bezorgen laat ik maar even voor lief.
We zien alle drie hetzelfde;
De meest fantastische kleuren die je in de herfst ook maar tegen kan komen in de mooiste combinaties op alle hellingen en plateau's die we doorkruisen.
Ik krijg er de rillingen van, Harry zegt het wel tien keer en Marc zie ik ook zoveel mogelijk om zich heen kijken en knikken als we het voor de zoveelste keer aanhalen.
Twee weken geleden toen m'n schoonvader aankwam was het nog groen, te groen voor de tijd van het jaar.
Maar de groen-, geel-, bruin-, oranje- en roodtinten die onze ogen mogen zien, zijn nog maar net te bevatten. En dat zonder zonlicht, zonder contrasterende blauwe hemel, met in iedere bocht een verrassende mistflard of juist de weg geheel helder.
Een sterk dalend bospad naar het riviertje de Bromme wordt bedekt onder een beukenbos, waarvan de bladerdaken geleidelijk overlopen van felgeel naar donker oranje en rood. Het groen van de hedera en de mossen op de bosbodem doen, nat in de regen, onecht aan.
Deze week, nee, deze dag is de mooiste, de allermooiste herfstdag die ik ooit heb meegemaakt.