De dag komt erg snel dichtbij, die dag dat we nietsvermoedend met een stampvolle auto voor een paar weekjes vertrokken naar Frankrijk. Voor eventjes, om wat schoon te maken, op te ruimen en misschien die boiler op zijn plek te zetten voor warm water. De feestdagen komen eraan en op zo'n feestdag, 2e Kerstdag, zijn we in 1 ruk hier naartoe gereden. De tijd in Nederland die hieraan vooraf ging was verre van relaxted. Zeer heftig, chaotisch, gespannen en natuurlijk zonder de gebruikelijke voorbereidingen die men treft als je gaat emigreren. Wat anderen die ons voorgingen of een emigratie voorbereiden doen, hebben wij niet gedaan. Niet uit onwil, maar het kwam er niet van. Marc was even verliefd op een andere dame wat een storm in een glas huwelijks water veroorzaakte. Op dat moment dwarsboomde dat onze gehele toekomst, het leek er zelfs even op dat alles niet door zou gaan. Ik denk nu steeds terug aan die moeilijke maanden, ruim 2 maanden vol nieuwe onverwachtte zaken die we geen van twee voor konden zijn of anders konden doen, toen.
Ik denk steeds terug aan de gewone momenten, het dagelijks leven dat we in Nederland hadden. Of ik me gerealiseerd heb dat, terwijl ik mijn tanden sta te poetsen in de enorme badkamer, met zijn zachte marmeren platen, zijn jacuzzi-ligbad, zijn stoomkabine met dubbele stortdouche, ik over een jaar of wat in een koud piepklein badkamertje zonder douchegordijn heel gelukkig ook mijn tanden sta te poetsen. Het werkzweet en de modder uit mijn haren spoel. Dat ik in een net zo klein keukentje met een te laag aanrecht bestaande uit 6x6-tegeltjes met kapot voegsel en een bruin plafond veel lekkerder eten weet te fabriceren. Ik heb nooit gedacht aan hoe het leven hier zou zijn. Nooit kunnen bedenken hoe je integreren moet of de taal kan leren spreken. Tuurlijk, je neemt lessen hier, die er nu niet meer zijn, want de vraag ernaar is te klein. (Dus de groep is opgeheven)
Dit alles bevestigd voor mij dat het zo goed als zinloos is je heel erg goed voor te bereiden. Alles uit te stippelen en klaar wilt hebben. Dat ook je zorgen maken volledig zinloos is, want het loopt toch anders als je denkt of had gewilt.
Achteraf, ja makkelijk praten, ik weet het!, achteraf ben ik heel blij met de onverwachte stap gewoon te blijven en onszelf als geemigreerd te zien. De voorzorgen in de dubbele betekenis van het woord, hadden niet veel goeds gebracht. Migraine misschien en slapeloze nachten. Ruzies wellicht, paniekbuien, noem maar op. Nu zitten we hier en moeten we het ermee doen. Het raakt ons in onze essentie en dat neemt al het randgebeuren weg.
Maar toch denk ik; als ik het over mocht doen? Wat dan?
Ik was voor Kerstmis alleen naar Frankrijk vertrokken. Zonder boiler voor warm water, halsoverkop door de trammelant tussen ons. Ik was hier die avond niet aangekomen, ik had niet durven rijden door de stuifsneeuw op de hoogvlaktes en op de kronkelige donkere weggetjes in de gorges. Ik had geen electriciteit gehad en een extreem koud huis aangetroffen. Ik was verwoed aan het improviseren geslagen en waarschijnlijk snel naar Nederland teruggereden. En ja, misschien waren we net als vorig jaar samen gaan rijden, wat had ik dan anders willen doen?? Los van een crisis of een huis-te-koop in Nederland; We hadden ons voorgenomen het eerste jaar dat we er zouden wonen heel veel te doen zoals; dubbel glas plaatsen in het hele huis. Een wenteltrap maken die het middenhuis en de woonkeuken met elkaar verbind. We hadden de tussenwand eruit willen slopen, de schouw af willen werken, een houtkachel willen plaatsen ergens IN huis, we hadden een andere keuken gemaakt en al het houtwerk willen verven. We hadden veel verder willen zijn met het opknappen van de broodoven en het maken van een moestuin. En ik zei vorig jaar nog dat ik in 1 jaar wel bijna vloeiend frans zou spreken....
Weinig van wat we hadden willen doen, maar vooral HOE we het hadden willen doen is uitgekomen of uitgevoerd als gepland. We hadden gepland niet te verhuizen voor het huis in Nederland verkocht zou zijn. Maar zelfs dat bleek voor de realiteit niet eens nodig. Het gebeurde zoals het moest en nu, 1 jaar na die moeilijke tijd nog in Nederland met TE veel zorgen en moeilijke omstandigheden, wonen we hier al bijna een jaar. Soms rozengeur en maneschijn, soms kommer en kwel. Meestal een gewoon leven zoals een ieder ander, met dezelfde zorgen, dezelfde ongemakken, dezelfde wensen en geluksmomenten.
We wilden graag het compacte Nederland verruilen voor rust, ruimte, natuur en vooral vrijheid. Dat is gelukt, ook zonder fantastische basis, zonder geld, zonder de taal al machtig te zijn voor vertrek, zonder vrienden en familie die vakanties mee komen klussen, zonder plannen, zonder ons écht verdiept te hebben in het emigreren naar een land als Frankrijk.
We hebben nergens spijt van, geen van twee hadden we nu dingen toen anders willen doen. Geen van ons beiden mist de gedegen voorbereiding of de plannen voor morgen.
We hebben ons alleen maar verplaatst op de aardbol en zijn doorgegaan, gewoon gaan leven, mee gaan leven met deze voor ons nieuwe plek. We zijn erdoor gegroeit, meegegroeit, nog lang niet uitgegroeit of klaar met (mee)leven...
2e Kerstdag maak ik officieel de balans op. Kort maar krachtig en puntsgewijs met wat we nog zouden willen doen.
Voor zover we iets te willen hebben in het leven............
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/10/een-stukje-geschiedenis-en-heden.html
http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2009/08/back-to-basic.html
Dit is heel herkenbaar! Dat je heel veel plannen hebt en veel ervan komen niet uit of blijken onhaalbaar. Zo had ik al jarenlang het plan: In mijn huis in Rotterdam glas vervangen. Maar ja zoals met vele plannen is dit ook op de lange baan geschoven.
BeantwoordenVerwijderen