onzeker

Gasten voor langere tijd betekend voor ons altijd turbulentie. Het zet je dagelijks ritme even stop en we zoeken vervolgens naar een nieuwe balans. Het stille samenzijn maakt plaats voor open staan voor elkaar, gesprekken met nieuwe denkbeelden en invalshoeken. Ook verleidt het ons tot doen van nieuwe uitspraken, gevoelens of ideëen uitspreken die we naar elkaar nog nooit hebben verwoord. Spannend maar zeker ook altijd confronterend. Met eerste gaste M. moest ik toch toegeven aan het spiegelbeeld dat ik zag; een overgeorganiseerde vrouw die alles netjes en schoon wil houden op haar eigen manier. Geen mens kan aan dat beeld voldoen, al ben je nog zo flexibel. Dat maakt niet alleen de gasten onzeker, maar ons ook. Marc is wat stoicijns, gaat zijn eigen gang en stoort zich niet snel. Ik liep toen verschrikkelijk te stressen over de sporen van een extra mens in huis. Alle onbeschreven regels werden met voeten overschreden, maar onbeschreven is onbekend. Lijstjes met regeltjes (de M&M Wetten???) maken het leven hier te complex en krampachtig, juist iets wat we geen van twee willen. Maar de leefruimtes zijn extreem klein en geimproviseerd. Midden in de natuur wil ook betekenen dat de natuur bij je binnen komt met diens insecten en afvalproducten.
Nu met 2 mannen lijkt het makkelijker wat dát betreft. Tuurlijk; rondslingerend wasgoed, scheerhaartjes verspreidt over de wastafel en kraan, moddersporen in huis zijn enkel de praktische dingetjes waar ik me normaliter al aan kan storen.
Maar de emotionele impact, extra's, uitdagingen en invloeden zijn dit keer wat groter. Het niet koesteren/hebben van verwachtingen scheelt teleurstellingen en verdriet. Daar staat wel tegenover dat je je laat verrassen. In dit geval gebeurd dit ook en ik voel me enorm geconfronteerd met mezelf, met onze relatie , De M&M-eenheid, en het delen daarvan.
We krijgen tegengas en dat willen we ook. We hebben weerklank nodig, andere invalshoeken, inspiratie en ideëen, zodat we kunnen delen naar 2 kanten toe. Het fysieke isolement is al groot genoeg. Maar ik krijg niet te horen waarvan we beiden overtuigd zijn. Het tegendeel wordt ons meegedeeld; we zijn egoistisch. Ik schrik hier enorm van, ook Marc is het er niet mee eens. Met alle respect mag iedereen zijn mening hebben, maar deze opmerking raakt me enorm.
We delen ons hart, onze leefwereld, onze kennis en ons eten. We delen de natuur, het bronwater en wat we kunnen missen. We delen de zware werkzaamheden en onzekerheden. We delen de warmte van het schouwvuur, de sterrenpracht en de stilte... Wat is daar toch egoistisch aan? Ik pieker me suf en kan niet begrijpen wat aan deze gedachte of mening ten grondslag ligt. We delen onze liefde, onze harten, voor dieren en gasten, familie en vrienden, onbekenden en vertrouwelingen. Wie dan ook die onze oprit op rijdt, krijgt een warm welkom met alles wat we te bieden hebben.
Nee, we gaan niet de barricade op, met leuzen en spandoeken. Nee, we hebben geen bijval in ons gedachtengoed en weten ons als mosterdzaadjes zo klein en nietig. Nee, we hangen geen grote complexe beweging aan of scharen ons onder algemeen geaccepteerd en beschreven gedachtengoed. Nee, onze religie is geen religie en heeft geen Bijbel of Koran, maar wel onze harten en onze ziel. We leven wat we denken en voelen. We dragen uit naar alles wat ons omgeeft, zelfs via mail of weblog. We laten elkaar zijn zoals we zijn, veranderen niet, koesteren geen illusies en proberen in het 'nu' te leven.
Wat is hier egoistisch aan? Ik voel me een beetje ontgoocheld en heel erg onzeker. na 1 weekje met tussendoor 2 andere gasten, is er te weinig tijd en ruimte geweest om hier eens goed over te bomen. Ik voel me als vrouw te emotioneel en te onzeker om dit ter sprake te brengen. Ik wens ons de tijd om telaten leven en te laten zien wie M&M werkelijk zijn. Uniek en eigen. Maar het woord is al zo duidelijk uitgesproken en ik heb me al laten raken. :-( 
Marc is wijs en vraagt me met Castel te gaan wandelen voor het slapen gaan. Hij zegt lieve dingen en we ervaren samen even een enorme intimiteit, we nemen het moment gretig in ons op en het stelt me gerust. Toch borrelt het in mij van opstandigheid, onrecht dat ons ten deel valt door het begrek aan tijd om alles zich te laten vormen. het te snel onder woorden brengen van indrukken en ideëen, het overspoeld worden van een realiteit die ons niet eigen is.
Ik lig een uurtje wakker, ik worstel met het idee dit toch te beschrijven en op de blog te plaatsen. Hoe wil ik dit verwoorden terwijl het nog een onzekere brij is.
De nieuwe dag en gemijmer tijdens het fotograferen van paddestoelen geeft me de moed na het eten toch mijn gevoel onder woorden te brengen.
Ik denk aan het blog-bericht 'Waarom ik blog', en doe het toch.