Pierre

Pierre, Peter, Petra, Pedro, steen of rots. Sterk, steun, toeverlaat. We komen aan bij het huis van H & T. Na het laatste bochtje parkeert Marc de landrover op een boerenoprit naar een weilandje. Het huis is feestelijk versiert, kaarsen branden in de windlichten en er brandt een vuurtje op het erf met stoelen er omheen. Vlaggen met een lachende Abraham hangen aan de gevels en slingers verbinden ze met elkaar. Er zit maar één persoon; Pierre. De buurman. Een oud baasje, geniet daar een sigaartje. De deur staat open, maar het huis is nog leeg. We kussen hem gedag en verlegen als hij is, kijkt hij ons schuin even aan. Zo'n opa'tje met waterige ogen, kromme benen die stevig op de grond staan. Alsof hij mijn opa is, waar ik jaren voor gezorgt heb in Nederland. Bij toeval terecht gekomen, omdat ik simpel wekr zocht om wat bij te verdienen, trof ik opa aan in de grote stad, zijn vrouw al verloren en wat vereenzamend in een viezig huis met veel huisdieren. Opbloeiend als er bezoek is, altijd verlegen om een praatje onlosmakelijk verbonden met de essentie van het leven. Alsof deze in zijn broekzak zit en zonder behoefte aan nog meer en de afleiding. Altijd daar, altijd dezelfde, nooit verandering en stevig als een rots, een steen waar je even met je rug tegenaan kan leunen om uit te rusten, zonder dat je verder moet of hoeft te praten. Zo is Pierre ook daar op het feest. Hij begrijpt niet veel van al het engels en nederlands dat er gesproken wordt. Pikt hier en daar wat op van de franse gasten en H. vertaald veel en haalt iedereen die een beetje frans spreekt ongemerkt over de babbel in het frans te doen. Pierre is altijd alleen geweest, geen vrouw en kinderen, in dat kleine gehuchtje dichtbij het stadje. Iedereen kent hem, hij draait al jaren mee, 70 jaar, 80?
Met zijn ezeltjes, waarvan hij de namen maar met moeite op kan sommen, en hondje Papi. Een klein zwart-wit bandenbijtertje die zich wel eens vergist in waar hij in bijt. Een mensenhand of kattenstaart wil ook wel. Zo onzichtbaar als Pierre lijkt, zo aanwezig is hij toch. Hij smult en drinkt mee en door de glinstering in zijn ogen weet je dat hij geniet. Ook al zegt hij weinig en mengt hij zich niet in de gesprekken. We genieten een geweldige verjaardag vol met lekkere hapjes en drankjes zoveel we maar willen. De deur blijft open, de rokers buiten vermengen zich moeiteloos met de niet-rokers binnen. Het maakt niet uit en er is genoeg te kletsen. H & T voelen als een Pierre en een Petra, altijd daar en bereid te helpen. Ze zijn er altijd voor iedereen en offeren hun privacy vaker op dan dat ze het beschermen en voor zichzelf houden. Het is fijn te weten dat ze er zijn. Zonder opsmuk.
Als eerste vertrekken we weer, het waren emotionele weken en de spanning is er hier afgevallen. Heerlijk even! Het is lastig afscheid nemen van dit warme feestje, als eerste weggaan is al moeilijk, laat staan gedag zeggen. Maar het was goed. Thuis duiken we gelijk ons bed in. Ze zijn er morgen nog, die Petra's en de Pierre's...