Knorretjes 1 & 2

De dag van de varkens. Het is te goed weer om mijn werplijntje niet uit de Es van zonnebril & sul te gaan halen. Nog een boodschapje en dan door naar de andere kant van de gorges. We hebben geen idee hoe je varkentjes a 25 kg moet vervoeren, de pick-up ligt vol met een reservewiel, zaag- en klimspullen, een zak varkensvoer en een krat boodschappen. Halverwege een steile klim ruiken we verbrande olie in de cabine van de Rode. Het is mis met de oude bak. Er zit nog wel genoeg olie in om de rit te maken, maar toch komt er vieze rook uit de olietank. Zaagspullen bij je hebben betekent ook kettingzaagolie. Maar dat durven we er eigenlijk niet in te gooien. De Rode slikt wel alles, maar kettingzaagolie?? Marc giet een bijna lege kan in een nieuwe kan olie en beklimt de weilanden naast de weg. Misschien dat de boven gelegen boerderij wat heeft staan. Het is prachtig weer om autopech te hebben.

De ontvangst door de boerin is weer hartelijk. Ze schrikt wel als we de klep van de Rode open doen.  Geen plek? Hadden we een kist mee moeten nemen? We weten niet eens hoe groot varkens van 25 kg zijn, laat staan... Nee hoor, maar ze lopen alles ondersteboven en dus biedt de boerin aan dat we twee pallets gebruiken om schotten te plaatsen. Zo geregeld en we duiken de stal in. Die is leeg op 1 vak na waar al twee gecastreerde knorretjes in een hoek angstig staan te kijken. Ik kan wel zeggen dat ze nog geen spareribs worden op korte termijn, maar dit blijkt zinloos. Eerst mijn Varkens maar eens onder de knie krijgen. Boerin grijpt er één terwijl de ander al halverwege een geslaagde ontsnapping is. Marc staat in de weg en het sluwe dier kijkt hem aan met een blik van; "Wat denk jij nou, ik ontsnap toch wel aan jou." Maar hij had niet op mij gerekend. Ik druk het compacte warme stevige lijfje tegen de grond en probeer grip te krijgen op het speenvarken. Het schreeuwt alsof het al op de slachtbank ligt en piest mijn kleren vol.

Eén ding, varkenspies stinkt verschrikkelijk. Na een kwartiertje of 2 lijkt het wel 100% pure parfum, musk welteverstaan. 

 Zoals we de stal aantroffen in juni 2008

de achterkant van de stal

 

de voorkant van de stal

 het schrikdraad dwars door het bos

de trog, nog drogend. gemaakt van een bij de dechetterie gevonden houten bak 

Castel heeft ons al wat laten zien hoe varkens zich gedragen 

voor nu stel ik aan u voor; Jut & Jul

De reis in de auto bleek voor de varkentjes wel te doen. Alleen wat schrammen van het tegen de pallets aan liggen. Ook al hebben we een uur moeten pauzeren om de olie af te laten koelen. Thuis piest Jut of Jul weer mijn vest vol, maar ik stink toch al als een varken wat me favoriet maakt bij Castel. 

Tijdens het avondeten moet ik mijn best doen de pies niet te ruiken. Daarna dan maar extra lang schrobben onder de douche, dat zinloos blijkt te zijn. Het is dus echt net Parfum des Couchons Nr2!

Tegen de schemer aan zijn Jut & Jul pas wat geacclimatiseerd. Ze wroeten niet alleen in de grond, maar proberen ook stenen uit de stalvloer te porren. Ze kiepen de emmer met water om, ze proberen de teil met eten om te gooien (trog moet nog versjouwd worden), spelen met het stro en komen aan me ruiken. 

Ik doe mijn best mijn Varkens beter te articuleren. Warempel, ze verstaan me. De oren recht omhoog komen ze naar me toe, de vieze natte zachte neuzen ruiken aan mijn knie en handen. Ik kan weer onder de douche...

Ja... we hebben varkentjes. Naast 5 katten, 4 kippen, meneer de Haan #5 en een hond.