Ik biecht

Het is een begrip en een emotie, één van de hoofdzondes zo je wilt. En iets dat enkel negativiteit is, uitstraalt en een vernietigend effect heeft op mensen. Ik denk ook dat het alleen in mensen huist; Jaloezie. Als kind wordt het me heel jong duidelijk gemaakt. Ik ervaar het dagelijks, vooral op school. En thuis krijg ik het mee via de kinderbijbel; Gij zult niet begeren wat van uw naaste is. Begeren klinkt al zo vies en dat 'gij' slaat op mij, mensen. Dat het niet alleen slaat op de vrouw van de buurman, of de bijna volwassen dochter van een collega begreep ik ook al jong. Ik zag jaloers hoe klasgenootjes echte vriendinnetjes hadden, zo'n meisjesclub, waar ik niets van begreep en ver buiten stond. Hoe ik wist dat er een verjaarspartijtje was, waar ik niet voor uitgenodigd zou worden. Jaloers op het gemak om mee te draaien in clubs en verenigingen, terwijl ikzelf altijd overhoop lag met iedereen om me heen. De vlucht terug naar huis, was nog het veiligst, dat was van mij en ik kon me daar urenlang in troosten. Samen met mams op de bank met dropjes in een schaaltje de kindertelevisie kijken op woensdagmiddag. Samen strijken, koekjes bakken en babbelen, eindeloze momenten.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijn eigen gang ging, loskwam van wat anderen van mij zouden denken, verwijderde ik me van die emotie. Ik raakte hem kwijt. Dit is enorm versterkt toen ik mezelf weer openstelde voor mijn geloof in God. Ik begreep Zijn taal en boodschappen op mijn manier en het voelt warm en liefdevol. Het stelde me gerust en de eenzaamheid die juist die jaloezie zo versterken kan, verdween. Ik was nooit alleen en de kindervriend Jezus hield me altijd gezelschap.
Die vriendschap laat ik niet meer los, maar het kind-zijn wel. Het kwam pas weer naar voren, die knagende jaloezie, toen ik een 'rijke' man leerde kennen. (Wat is rijk?? De emotionele armoei stak er nogal bovenuit en het ongeluk, het verdriet en de onvrede ook!!)
Opeens waren er twee zogenoemde vriendinnen die me heel anders bejegenden als voorheen. De één sprak zich uit over dat ze zich in de steek gelaten voelde, hij had mij van haar afgepakt. De vriendschap die we hadden zou door hem verdwijnen, hij zou me gaan claimen en mijn leven gaan bepalen. Zij zou het nakijken hebben en ze pushte me zo nog een tijdje in het rond. De ander vond het na 12,5 jaar vriendschap wel makkelijk, zo'n rijk vriendje in de buurt. Lekker samen shoppen en mij als taxi-chauffeur in de sportwagen overal heen laten rijden. Flaneren op de boulevards en kijk ons eens jong en duur doen. Ik wilde het eigenlijk niet zien en kneep mijn ogen ervoor dicht. Maar die lieve man met zijn grote levensverdriet zag dit goed en maakte me erop attent. Ook hij was gewaarschuwd, 'want die vrouwen zijn bij jou alleen maar uit op je geld; Pas op!!!'
Dit verdriet werd enkel gevoed door de jaloezie en wordt alleen maar groter.
De feedback die we kregen toen we verklaarden een huis in Frankrijk te kopen was over het algemeen hartstikke lief met oprechte belangstelling. Maar na de werkelijke aankoop en het te koop zetten van haven en goed in Nederland, kwam de afgunst gelijk weer terug. Stekende opmerkingen als "zijn jullie nog niet weg?" of "Jullie gaan toch een leven als God in Frankrijk tegemoet", "dat zou ik ook wel willen, lekker rommelen in een 2e huis", en met een ondertoon die groen ziet van afgunst.
Dat een emigratie niet over rozen gaat hoef ik niemand te vertellen, programma's op TV te over en deze blog liegt er ook niet om. Het vanaf de grond opbouwen van een leven in een compleet andere streek, met een ander klimaat, taal en cultuur is niet iets om jaloers op te zijn. Toch blijven we dat ervaren en de meeste bezoekers, of ze nu hier kort zijn of weken blijven, zouden uiteindelijk echt niet met ons willen ruilen. Het zijn onze keuzes, heel persoonlijk en niet te delen. De stilte en de rust lijkt begeerlijk, maar vliegt snel naar de keel als je uit druk Nederland komt. Het gebrek aan luxe is op lange termijn gewoonweg zwaar. De afstanden zijn niet 1-2-3 overbrugt en men loopt hier in zoverre achter, dat je denkt ook terug te moeten in je persoonlijk ontwikkelijk. (Dat is allerminst zo, wij ervaren 'minder' als 'meer' en het 'terug-naar-af' als een meerwaardelijke vooruitgang.)
Als jaloezie op mijn pad komt in de gedaante van andere mensen waarbij ik dat voel in hen, krijg ik ongemakkelijke kriebels. Ik weet bijna zeker dat ze niet beseffen dat ze echt niet jaloers hoeven te zijn. Dat wat ik heb niet past bij de ander, niet voor hen is weggelegd. Het bijzondere is, dat het nooit en te nimmer openlijk wordt uitgesproken. Alsof het een zonde is (daar heb je hem weer), fout, taboe, een zwakte in de mensen die met negativiteit gepaard gaat. Onbespreekbaar. Het werkt heel bevrijdend het wel kenbaar te maken, dan is er opeens openheid om duidelijk te maken wat de keerzijden zijn van wat als zo begeerlijk wordt beschouwd.
En eerlijk is eerlijk, ik ben ook nog steeds jaloers; Op Castel die met vier eeltige poten door de tamme kastanjes in het bos sprintjes kan trekken en bijna loodrecht omhoog kan klauteren met een uithoudingsvermogen waar een sportvrouw jaloers op zou zijn. Ehm, ik dus ook. Dat ze geen last heeft van de regen of koud water. Ik ben vaak jaloers op de katten, die 23 uur per dag kunnen slapen en luieren en bij lichte trek met 1 poot een lekker insect uit te lucht plukken. Ik ben jaloers op mannen die tegen een boom kunnen piesen, zonder hun broek omlaag te hoeven doen en met de billen bloot moeten. Ik ben jaloers op 'de armen van geest' omdat ze zonder zorgen lijken en zonder enkele moeite in het 'nu' leven en daar geen moeite voor hoeven doen. Simpel jaloers op gebrek aan besef. Ik ben zelfs jaloers op bomen, die zo eeuwen goed geaard en geworteld het leven aan zich voorbij zien trekken en zichzelf jaar na jaar weer vernieuwen met nieuw blad, zo productief zijn voor de aarde en alles dat erop leeft. Ik kan er niet aan tippen!!!
Jaloezie is afgunst, het de ander niet gunnen, begeerte naar wat van een ander is of hoe een ander is. Het is een innerlijk gemis in de ander zien en niet eens in de spiegel turen of het in jou ook niet aanwezig is. In een andere vorm weliswaar.
Het is weer buiten jezelf kijken, wat 'de ander' heeft en ikke niet. Het is het niet zien of kunnen tellen van je eigen zegeningen en dat veroorzaakt bijna altijd verdriet en kwaadheid.
De emotie 'jaloezie' heeft mij nooit goed gedaan, het zal altijd aan me blijven vreten. Ik zal moeten accepteren dat ik een mens ben, geen hond, kat of boom. Geen windvlaag die vrij en sterk is of de maan met haar machtige krachten. Beperkt en afhankelijk mens met zoveel andere capaciteiten, waar ik de zingeving nog van vinden wil. Maar heb ik iets te willen???.......
Het is zondag, ik biecht en ben nog niet eens katholiek ;-)