Pipo

Een zo kort mogelijk portret van Pipo.
Omdat Pipo niet zomaar een kater is. Pipo heeft zijn 9 levens namelijk al geleeft. Pipo is 'klaar'. Misschien al bezig zijn 11de of 12de leven te genieten. Pipo heeft alles al gezien en beleeft en heel wat moeilijke situaties overwonnen. Met een halve staart, gebroken botjes, chronische huidproblemen en overwonnen trauma's blijft het een pitbull met een klein buikje. Niet van het bier, want daar houdt hij niet van. Zo schuw als dat ik hem leerde kennen, zo 'zwaan-kleef-aan' is hij nu. Mijn eerste indruk van Pipo, zo'n 4 jaar geleden, was een vies, stinkende schuwe kat die kopstoten geeft waar je hoofdpijn van krijgt en heel erg kwijlt als hij besluit je aardig te vinden. Pipo is een hele stille en kent geen variaties in geluidjes. Zijn 'miauw' is zeer goed gearticuleerd en kort. Van verre te herkennen.
Na een matpartij tijdens een natte winterdag komt hij uitgeput thuis en laat zich verzorgen. Ik droog Pipo af en helemaal in een groot badlaken gerold valt hij uitgeput op schoot in slaap. Koortsig moet ik hem naast me neerleggen, want ik wil ook wel eens naar bed. De dag erop is er niks meer aan de hand. Of die keer dat hij een bult op zijn schouder had die iedere dag een stukje dikker werd. Iedere dag kwam hij aandacht vragen alsof hij ons wilde vragen; "help me, ik heb er last van". Marc opereert Pipo vakkundig, hij zet het schoongemaakte mes erin en verzorgt de wond met anti-biotica-zalf. Pipo blijft in de buurt en miauwt steeds alsof hij hem bedanken wil. Na een week voelen we een bobbel op dezelfde plek. Er was toch een bot gebroken geweest, maar Pipo geeft geen sjoege van last of pijn. Een taaie dus. Toch bleef Pipo schuw en was hij meer in het weiland van de buren te zien dan thuis bij de kachel. Sinds zijn hachelijke avontuur in de boom (4 dagen, 8 meter hoog tijdens de hittegolf, een kilometer van huis) is Pipo niet van huis weg te slaan. Hij is altijd rond het huis te vinden en bietst met zijn open, haast mensen-ogen een stukje ham tijdens de avond-maaltijd. Pipo heeft een groot hart voor andere dieren, hond of poes, maakt niet uit. Eerst even neuzen en vriendjes maken, dan is het goed. Pipo maakt geen verschil tussen een klein irritant kitten of een hele grote rotweiler, Pipo = Pipo.

Zijn beste maatje; Joppie


Aanvulling;
Pipo heeft een afkeer tegen onrust en herrie! Harde muziek, een slaande deur, ruzie of visite, Pipo smeert hem en verstopt zich ergens waar je hem nooit en te nimmer zal vinden. Voorheen liep hij gewoon weg, een kilometer, of 2. Nu weet hij alle Pipo-plekjes, zoals een holle boomstam, onder een zeiltje of achter de houtstapel. Net een vredesduif. Zou hij daarom zo wit zijn en de zwarte vlekken als tekens van zijn levens?