vrijdag 30 oktober 2009

wanhoop

Je weet het, je kent de verhalen en toch kunnen we ons niet laten weerhouden door alle scenario's die we te horen en te lezen hebben gekregen. Toch wil je bepaalde dingen gewoon doen. Het was een zware dag met zware weken die eraan vooraf gingen.
Niet alleen de LiveBox die maar niet komen wil en daardoor veel in de war schopt.

Een 'LiveBox'

Maar ook de CV-koppelingen die blijven lekken, test na test na test. Na iedere test moet het hele systeem leeglopen (ketel, leidingen en 1 radiator)na het afkoelen natuurlijk. Dan kan de verdichtende kit in de open koppeling. De 6 tubes die Marc in de schuur gevonden heeft zijn erg oud. De doosjes zien eruit alsof ze uit de sixties komen. Eén tube schijnt wel goed te zijn, maar dan zijn de andere 5 al geprobeerd en dus ben je 5 tests verder.
Verdrietig komt Marc na de zoveelste mislukking het huis in. We zeggen niets meer, geen woorden. Bedeesd eten we een droge boterham, ook het brood is niet zo uitgepakt als we hadden gehoopt. De zuurstof in de woonkeuken wordt weggeslurpt door het hout in de schouw en we hebben behoefte aan frisse lucht. De lange wandeling in het prachtige maanlicht is verfrissend, maar mist haar kracht. Een bommetje in Marc wil niet exploderen en ik voel me met mijn rug tegen een granieten metersdikke muur.... Joppie heeft Aai weer te pakken genomen, het bloed van een (verdwenen/opgegeten) prooi ligt overal op de tegelvloer en een TV-decodeur in een legubere zwarte glossy doos staart me vijandig aan.
En toch gaat die prachtige verwarmende zon morgen weer een lichtshow geven in samenwerking met de loofbossen en de mist in de rivierloop. Wat zijn we toch nietig, en waar maken we ons, als mensheid, toch druk om...

ADSL-update

Via de bevestigings-brief van Orange (France Telecom) waarin ons nieuwe telefoonnummer staat, kunnen we inloggen op de site van Orange om de ADSL-aanvraag te volgen. Dinsdag staan alle gegevens keurig op de site. Ook dat er een pakket per post onderweg is. Wij gaan er natuurlijk vanuit dat het de LiveBox is, de naam van de modem. Twee dagen na Marc's eerste aanvraag een week of 4 geleden kregen we een brief met de bevestiging van aanvraag van digitale TV met leveringsvoorwaarden toegestuurd. Verder niets. Marc verteld me dat de telefonische verkoper ons naast de ADSL-aanvraag graag ook de informatie voor digitale TV wil toesturen. Marc vind dat best, ook al willen we geen TV en al helemaal niet in onze kleine leefruimte die al propvol staat met de meest belangrijke spullen en meubels.
Tijdens onze terugtocht van het bezoeken van een nieuwe klant, wordt hij gebeld door het postkantoor dat het pakket gearriveerd is. Dus met een flinke vaart sjezen we naar het postkantoor en misschien nog harder naar huis. We openen de immens grote doos en we treffen er enkel een TV-decodeur aan voor satelliet-TV...
Huilen doen we niet snel, maar de stilte die valt is onbeschrijfelijk! We staan verbaast naar de overvolle tafel te kijken met enkel papieren, snoertjes, afstandbediening en een decodeur die we helemaal niet willen.
Om de decodeur aan de praat te krijgen zul je eerst je LiveBox aan moeten sluiten....
Hoe gek kun je mensen maken????? We zijn op z'n zachtst gezegd gedesillusioneerd, boos, verdrietig, onmachtig, lamgeslagen....
Ook het service-nummer is onbereikbaar ivm de lange lunchtijd en ons geduld wordt wederom ernstig op de proef gesteld.
Ongelooflijk, onbeschrijflijk, niet van deze aarde....

Ik moest dit even kwijt voor ik kan gaan koken, om deze prachtige herfstdag met een beetje goede moed voort te zetten....

Tijdens het koken van een geweldig 'regio-biefstuk' komt Marc erachter dat de LiveBox óók onderweg is, maar niet met La Poste, maar een distributie-bedrijf. Als onze naam niet op de brievenbus staat, zal de LiveBox afzender retour gaan of op het postkantoor worden afgegeven. Het briefje dat ze langs zijn geweest om het pakket met handtekening af te geven gaat in de brievenbus van onze buren. Het aansluit-adres is tenslotte bij de buren, maar op onze naam.
Marc gaat met de moed der wanhoop naar de brievenbus, terwijl de worteltjes koken. Om een plakkertje met onze naam op de brievenbus te plakken.
Hoe ingewikkeld kun je het maken???
Wat moeten we doen met een decodeur die we niet willen?
En gaan de ramen eruit en het dak eraf als het pakket met de LiveBox afzender retour is gegaan?
Ik zou een boek kunnen schrijven over het verkrijgen van internet op het platteland van Frankrijk, maar ik bewaar mijn creativiteit liever voor een echt boek...
pfffffff

donderdag 29 oktober 2009

Automne




Een stukje geschiedenis en heden

Net als de meeste mensen die een huis in een ander land kopen, was onze intensie niet om er gelijk te gaan wonen. Terugbladerend in de archieven van de weblog vind ik er niets van terug. Zoals een ieder ander wilden we na de overdracht rustig doorleven in Nederland en wachten tot ons huis daar verkocht zou zijn. Daarna zouden we nog wel de tijd hebben een verhuizing te regelen en vast wat te klussen daar. Maar tot die tijd zou ons leventje gewoon verlopen zoals we gewoon waren en eens in de paar maanden een paar weken naar 'ons huisje' in Frankrijk gaan. Crisis of geen crisis, ons huis in Nederland verkocht of niet.
Het huis is 3 maanden in ons bezit als we met kerst de auto volpakken voor 2 weken. Langer wilden we onze bedrijvigheid in Nederland niet in de steek laten en onze katten- en huisoppas kan in het nieuwe jaar ook niet te lang die extra zorgen op zich dragen. 2e Kerstdag vertrekken we 's ochtends vroeg om pas laat op die dag in het donker, moe aan te komen. Los van het huis dat afgekoeld is tot rond het vriespunt, los van de bevroren spullen in huis, los van het niet hebben van electriciteit of warme douche, zijn we Nederland even helemaal vergeten. Na anderhalve week hebben we even telefonisch contact met onze vriendin die voor onze beesten zorgt in Nederland. Of we de katten misschien willen verhuizen, dan verhuist zij de hare en kunnen we langer wegblijven.... We hebben elkaar alleen maar heel even aangekeken. Na het één dag te hebben laten bezinken bellen we terug en het hoge woord komt eruit "het is goed". Eigenlijk hebben we enkel die blikwisseling gehad en verder geen overleg gevoerd of besproken wat er zou kunnen gebeuren als we de boel de boel laten. Marc rijdt met zijn vader mee naar Nederland en kan zo de andere auto en de katten ophalen.
De impact niet meer terug te keren naar Nederland is nog heel ver weg. De consequenties ook. We missen niets essentieels wat in Nederland wel aanwezig is. We leven en komen tot rust, we werken met 4 handen en creëeren. Hoe langer het nieuwe jaar voortschreidt hoe zwaarder het wordt. De wereld is overal hetzelfde, met dezelfde moeilijkheden, systemen en politiek. Geen seconde hebben we spijt gehad, en nog steeds niet. Zwaar blijft het, maar het blijft steeds exact wat we dragen kunnen. Na ieder stukje vooruitgang, komt er weer een nieuwe drempel die we moeten nemen. Niet alleen samen, maar ook voor onszelf. De telefoon aannemen terwijl je er vaak nog niets van begrijpt. Artikelen zoeken en natuurlijk de winkel of het bedrijf die we daarvoor nodig hebben. De grond in de moestuin lijkt erg goed, maar mist essentiele grondstoffen en is snel verdicht. Een houtgestookte CV is goedkoop, maar je moet er wel radiatoren op aansluiten en gaten boren in dubbele stenen granieten muren. De mensen vinden de locals in deze regio stug, wij merken daar niets van, totdat je elkaar nodig denkt te hebben en bij de eerste afhankelijkheid ook de conflicten tegenkomt. Met natuurlijk de onderlinge 'politiek' die eender is als in Nederland. Nu wil Marc daar weinig van weten en ik begrijp het niet, nooit. Dan hebben we het nog niet over de taalbarriere. Zonder oogcontact zijn we nog beginnelingen, maar met doen we het iedere keer weet beter.
En dan het isolement. In Nederland hadden we al een geweldig rustig woonplekje, met rust en ruimte om ons heen. Die rust en de ruimte zijn hier met veel vermenigvuldigd en het slaat op ons terug. We hebben onszelf en elkaar en dat is het dan. Echt contact met de fransen hebben we (nog) niet. Je leeft wel tussen hen, maar niet met hen. Nu zijn we ervan overtuigd dat dit wel komt, maar nu slaat dat op ons terug. We kunnen niet even vluchten, naar de bios of het pool-café. De zwemclub of het koor. Even naar je broer of een vriendin. Naar je dichtstbijzijnde kennis is het toch al gauw een half uur rijden en je zit ook niet altijd op elkaar te wachten. Het bospad is (bijna) altijd hetzelfde tijdens de wandeling met Castel en het fruit en de groenten verwerken niet zichzelf tot moes en saus.
Toch herhalen we het iedere dag. Niet zozeer naar elkaar als wel ter bevestiging naar onszelf. Het is goed, ik wil niet meer terug, ik heb geen spijt en ik geniet. Ik leef hier meer als dat ik in Nederland kon en de klok terugdraaien is taboe.
Het fijne is dat de uitdaging de constante factor is en blijft. Een geruststelling zou je het kunnen noemen. Te moeilijk is niets! Mooier en rustiger is het hier zeker.
Feit blijft dat je niet in kunt schatten hoe het is zo op jezelf teruggeworpen te worden. Voor ons is het goed, met gebrek aan afleiding en 'vluchtroutes'. Met veel onzekerheid en uitdagingen. Met extra hobbels en bobbels, ook al is het bospad nog zo mooi gladgetrokken. Niets voor niets, ook dit avontuur niet, wat al lang geen avontuur meer heet, maar gewoon 'leven'.

Photos d'environment pour les amis












dinsdag 27 oktober 2009

Een gewoon dagje


Ik kan er niet meer van maken dan een gewone dag.
Vanochtend voor een maand boodschappen gaan doen met een ochtendhumeur. Dat snurken van m'n maatje en dan midden in de nacht verkassen naar boven gaat niet wennen. Het snurken niet en het verkassen niet. Maar de ochtend maakt dat meer dan goed met de gouden bergen, dalen vol dichte mist die het licht prachtig doorlaten en de frisse ochtendlucht. Om door dit gebied heen te rijden, de prachtige oude stadjes te zien en te weten dat dit onze gewone leefomgeving is, is altijd weer een gelukzalig gevoel. 's Middags eten we een keer brood, ik ben zo laat terug met de spullen. Ik plant daarna de druif-stekken op de plek waar een wilde roos tegen het huis stond. Marc heeft gisteren heel veel CV-spulletjes gekocht en is al in de weer met een buigtang (verkeerde ding, maar a la). Hij wil graag de radiateur in de schuur vandaag testen.
Ik ben stand-by. Draai de kraan open en dicht om de CV en de eerste paar leidingen vol te laten lopen met water. Zo kunnen we goed zien waar het nog lekt en of de ontluchters werken. Jammer genoeg is het niet overal even goed gegaan. De ontluchters 'lekken' lucht op de verkeerde plek en er zijn wat lasnaden niet goed. Dus het water moet er weer uit en dat gaat niet spontaan. Tijdens het koken houd ik de walkie-talkie (van de Texaco-zegels gekocht, superdingen voor hier) bij me. s'Avonds kijken we weer een filmpje. Een heuse bioscoop met de schouwwarmte op de rug en breedbeeld op een monitor. Katten erbij, drankje en hapje. Onze winter kan beginnen.
De nachten mogen dan fris zijn, maar overdag lopen we weer in hempjes en shirts rond en voelen de zon nog flink branden.
Een gewone rommel-dag, heerlijk!

EUREKA!!!!!
De CV doet het, de radiator in de schuur is lekker warm. Apart, radiator-warmte!! Een dikke knuffel en een feliciatie, joepie!!!!!!!!!!

maandag 26 oktober 2009

herfstochtend





ADSL-Update

Met de moed der wanhoop is Marc maar weer eens in de telefoon geklommen vanochtend. Met France Telecom, het nummer voor klanten waar ze engels spreken.
Hij wordt, na lang wachten, goed geholpen. Wat blijkt;
- De lijn moet eerst geschikt gemaakt worden voor ADSL. Dat houdt in het omzetten van een knopje of 2, ergens.... (niet gebeurd tot op heden)
- De ADSL-aanvraag van een kleine maand geleden is 'stopgezet' nadat de telefonische verkoper een verkeerd product heeft aangeboden. Een sneller ADSL-abonnement, dat niet kan op onze telefoonlijn. Omdat het systeem dit abonnement niet kan verstrekken, is de gehele aanvraag op non-actief gezet. Wij hebben daar niets van gehoord.
- Zodoende is er geen modem verstuurd en hebben wij geen bevestiging van aanvraag ontvangen, geen klantnummer of eerste nota.
Volgens zeggen wordt de lijn nu wel geschikt gemaakt voor ADSL en zijn er 2 modems onderweg?..... Het moet allemaal niet gekker worden. We hebben te doen met alle medewerkers van FT. Maar meer nog met onszelf. Wat een geduld en uithoudingsvermogen hebben we nodig (gehad).
Na het eerste bezoekje aan ons huisje hier, is Marc al gaan kijken en informeren wat de mogelijkheden zijn hier. Eerlijk is eerlijk, we zijn 1,5 jaar verder. "Of we nog een weekje kunnen wachten"?????????
Wel ja, waarom niet!

((nu maar hopen dat de modems gewoon met de post komen en niet met een koerier. De koerier uit deze regio zendt pakketten met een moeilijk te vinden adres gewoon afzender retour))

Basisverzekering

Door de helaas verkeerde informatie van de C.P.A.M. hebben wij ons uitgeschreven in Nederland en vallen we tussen wal en schip in Frankrijk door een nieuwe wet. Die wet maakt het buitenlanders die hier een huis hebben, bewonen en niet werken, onmogelijk te 'profiteren' van de uitstekende basis-verzekering in Frankrijk.
Na vele vragen bij diverse instanties werd me geopperd de Nederlandse Ambassade in Parijs te vragen wat met de situatie aan te vangen.
We zijn niet bang voor ziektes en ongevallen, maar het is ook niet mogelijk te werken. Wel als ondernemer, maar die stappen kunnen we nog niet nemen. (alle kleine lettertjes komen pas nadat we de grote letters kunnen begrijpen en ook dat is nog wat te moeilijk)
Op internet blader ik de site van de Ambassade door en vind een naam en nummer van iemand die misschien meer weet. Gek genoeg is het heel spannend om een ambassade te bellen, alsof er iets heel ernstigs is. 'Ambassade' klinkt ook zo gewichtig. Maar de dame die de telefoon opneemt heeft de tijd, heeft een luisterend oor en het gedraaide nummer is in één keer goed. (dus geen wachtrij, doorverbinden, akelige muziekjes of onduidelijkheid)
Ze weet me te vertellen dat er geen standaard oplossing is voor onze onverzekerde oplossing. Ze gaat de Consul inlichten, zodat hij zich vast voor kan bereiden om ons van een antwoord te voorzien.
Het is een hele opluchting dat er iets (Ambassade) is om op terug te vallen.
Tussen alle tips en truuks met betrekking tot emigreren en de problemen die we tegenkomen, is dit 1 van meest waardevolle!

zondag 25 oktober 2009

Chocopasta

Met al die walnoten en tamme kastanjes wil ik wat meer doen dan het bekende. Dus geen noot voor bij de borrel of tamme kastanjes als puree bij varkensvlees. Notenpasta!
Maar bij de potten nutella zit geen recept en dus ga ik aan het experimenteren.
1e experiment;
Ik droog de kastanjes in de nog warme broodoven en pel ze. Ze zijn te hard om te malen zonder molenstenen, dus de deegrol haalt niets uit. Ook zijn de stukjes te groot voor een oud koffiemolentje. Iedereen kookt ze, dus zet ik ze met wat water een half uurtje op het vuur. Met de staafmixer maak ik ze klein tot kleine stukjes. De walnoten geven mee in de mesjes van de mixer en die stukjes zet ik even op het fornuis in een koekenpan. Dat haalt weinig uit, of de stukjes zijn te klein of het geeft niet hetzelfde effect als bij pijnboom- of zonnebloempitjes. De notenolie verwarm ik en mix ik zo met suiker en vanille. Later voeg ik cacao toe en mix er de stukjes noot en kastanjes door. De smaak is zwaar (te veel cacao?) maar erg lekker. Meer als smaakmaker op ijs of cake, dan als broodbeleg.
2e experiment;
Ik raap verse kastanjes, pel ze en kook ze een klein half uur. Ik giet ze af en ontvel ze voor zover mogelijk. Ik maak de walnoten en de kastanjes weer fijn met de staafmixer en laat het grillen van de walnoten maar achterwege. In plaats van cacao gebruik ik een reep fondant-chocolade om mee te koken. Suiker en vanille en een scheut notenolie verwarm ik weer tot het gaat bubbelen. Gelijk haal ik het pannetje van het vuur, voeg de noten en kastanjes toe en mix het langdurig fijn tot een heuse pasta. Een scheutje melk en nog iets meer olie maakt het wat smeuiiger. De smaak is fijner, meer noot en niet zo zwaar.
Het 3e experiment ga ik als het 2e doen, morgen. Of later deze week. Maar dan zonder cacao of chocolade. Pure noten/kastanje pasta. De hazelnoten die ik ook voor dit doel gedacht had zijn leeg. Ik had prachtige nootjes geplukt, maar een ziekte, ouderdom of een beestje dat er wel heel vroeg bij was heeft de omhulsels leeg gelaten.
Voorlopig heb ik 5 potjes met kostelijke luxe pasta. Leuk dat zulke dingen ook lukken zonder recept of tips. Uit m'n duim gezogen.

Meewerkende gast

Wij mogen ons verheugen op een volgende meewerkende gast in november. Een man van middelbare leeftijd en verder houd ik het spannend!!

lieve mensen

even een berichtje over en voor alle lieve mensen om ons heen

Ik probeerde een boekje te bestellen via b...nl en de verzendkosten naar FR bleken duurder als het boekje. Via H. krijg ik de tip van iemand die hier een huis heeft gekocht en in een boekhandel werkt. Nooit geschoten, altijd mis, dus stuur ik een onbekend iemand een mailtje met het verzoek het boekje te regelen en mee te nemen als ze weer eens deze kant uitkomen. Zonder contactgegevens en aankondiging staan Marc, Castel en ik plompverloren in het gehuchtje en kloppen op een deur waar een naamplaatje op hangt en een Nederlandse wagen in de buurt geparkeerd staat. We zijn uitgebreid welkom geheten, krijgen koffie, ontmoeten wéér lieve mensen en krijgen het boekje.
We worden en passant uitgenodigd voor een borrel, ik ga alleen even langs en stap uren later na heerlijke port en een buik vol lekkere hapjes weer buiten. De één heeft aan ons gedacht en leent ons een ADSL-modem! De ander leent ons vele films en series om de donkere dagen door te komen en we mogen zoveel boeken lenen als we willen. Verder krijgen !!!!! we gietijzeren radiatoren waar we om zitten te springen.
(het avontuur ze van een fransman te kopen is nog niet ten einde, maar de staat waarin ze verkeren + de prijs maken er wel een langdurig traject van)

Van S. (vriendin die in NL op ons huis past) krijgen we een luisterend oor en begrip voor hoe het hier ons vergaat. Het geisoleerd op elkaars lip wonen met taal- en cultuurverschil-problemen veroorzaakt zacht gezegd nog wel eens wat deining.

Kortom; wat een ontzettend lieve mensen ontmoeten we hier, leren we kennen na het nemen van deze grote sprong in het franse diepe!!!

Lieve mensen; we zijn jullie dankbaar en blij jullie te mogen kennen.

zaterdag 24 oktober 2009

5 op een rij

We hebben er al lang op gewacht. Alle katten op de bank die we voor onszelf verhuisd hebben....

vrijdag 23 oktober 2009

modem

nog steeds niet geleverd.....

Babyspinnen

Ver in de lente dit jaar schreef ik al over een spinsoort met knipoogjes. Als ik met het koplampje op door de nacht op het bospad loop, flikkert er hier en daar wat. Geen stukje steen of waterdruppel, geen dauw of kristalletje, maar spinnenoogjes. Toen waren het parende spinnen. Gevechten dacht ik eerst, gezien het aantal per vierkante meters. Maar één grote en een kleine in een te innige omhelzing moet spinnengekroel zijn, kan niet anders. Meer heren als dames toen en wat een knoeperts van vrouwtjes met hun ruim 3 centimeter. Nu lopen we saampjes een stukje en elke keer als ik de oogjes weer zie 'knipperen' stop ik en laat Marc zien dat het toch echt spinnen zijn en niets anders. De eerste die ik naar me zie lonken is weer zo'n enorme spin. Maar het achterlijf ziet er grof en donker uit zonder die mooie tekening. Er blijken een hondertal babyspinnen op haar lijf mee te liften. Moeilijk te zien, maar duidelijk genoeg. De kleintjes zijn misschien 1,5 milimeter groot. Het resultaat van alle moeite laat deze lente. De dichtst bijzijnde grasspriet hangt zwaar door, een kleine naaktslak heeft het hogerop gezocht met zo'n beschermende rover in de buurt. Waarschijnlijk geen partij voor elkaar, maar tegen een hongerige overmacht zou ik ook een boom invliegen.

Kleine beslommeringen

De laatste dagen vullen zich snel met kleine beslommeringen.
Ik trap 's avonds een keer naast mijn slippers in een kleed van tamme kastanjebollen, tientallen kleine huidkleurige naaldjes boren zich in de huid van mijn voeten. Door eeltplekjes en andere onzichtbare plekjes. Eerst probeer ik zelfnog met led-lichtjes en korte nagels de uitsteekseltjes te verwijderen, maar na 2 dagen heb ik Marc nodig die gewapend is met spelden, koplamp, pincet en een mini-vergrootglas. Tot zijn ogen zeer doen peutert hij er een stel uit. Eén stekel is onvindbaar en herinnert me de rest van de week aan die ene misstap.
Marc smeert kieren en deurposten dicht met cement, voor zover mogelijk, en bij de bardeur moet de deur een aantal uren gesloten blijven om het te laten drogen. Zodra de deur dicht zit hoort hij de muziek nog spelen daar en een miauw van Joppie. Helaas zal Joppie de eerste 5 uur opgesloten moeten blijven en verdrietig slaapt Joppie alleen zijn tijd door.
Een oude perenboom bij vrienden moet weggezaagd. Vallen in zijn geheel zou onverstandig zijn gezien de zware zijtakken zich in tegenovergestelde richting van de gekozen plek gegroeid zijn. Dus al het zware spul moet er eerst af. Het is een leuke boom om in te klimmen. Twee uur later ligt het gevaarte op het gras. Een heel mooie velling en we zijn allemaal tevreden. Daarna eten we in een typisch franse aangelegenheid, waar de plaatselijke notaris zuinig hun speciale glaasje wijn nuttigd met zijn vrouw en de werklui een snelle hap weg eten onder luid geroezemoes. De 4 eenvoudige gangen worden snel opgediend in het ongezellige lokaal. Maar wat heb je aan gezelligheid als het om het eten gaat, dat is goed en warm.
Ik ga in het postkantoor vragen of ze ons willen bellen als het modem-pakket arriveert. Zo vriendelijk zijn ze bereid en ik schrijf onze naam en telefoonnummers op. Zo leuk dat ze zelfs in het stadje weten wie we zijn en waar we wonen. Je voelt je nog meetellen als mens.
Marc krijgt eindelijk contact-informatie van de man die gietijzeren radiateurs op internet te koop aanbied. Dus wie weet snel het volledige aantal om aan te sluiten, het wordt ook wel weer heel vochtig in huis en stoken is dan onontbeerlijk.
Wachten en werken klinkt apart maar verenigbaar......

woensdag 21 oktober 2009

Photoshop-gefreubel

In bochten wringen


Voor het eerst een CV installeren, leidingen leggen, lassen en buigen, valt niet mee. De oude buizen en de buig-foutjes die buiten op het schuurpad liggen illustreren als een stille getuige van de strijd het koper in de juiste bocht te buigen.

flarden

Het heeft heel de dag geregend, pijpenstelen met af en toe wat dikke druppels die de wegsijpelende waterplassen weer aanvullen. Koud is het niet, de warme harde winden van de dag ervoor hebben de lucht en de aarde weer wat opgewarmd. De vochtige lucht doet dik aan en de mistflarden drijven gestaag door de gorges. De bergwanden nog groen met de reebruine waas van het eikenblad dat verdort en de scherpe staken van de dode kastanjetakken vormen een scherp contrast. De ochtend is gevuld met het wachten op de pakketdienst die een modem zou kunnen komen brengen en het pellen van gedroogde kastanjes voor de notenpasta. s'Middags werk ik dromend achter de PC, ik verwerk en bewerk foto's in de stilte van de sombere middag totdat m'n ogen moe worden. Marc rijdt langs de garage en kijkt verlangend in een lege brievenbus. (het doosje met de modem zou kunnen passen...) De leenauto van de garage is een brons-kleurige lage Clio die geen enkel probleem heeft met de nog aanwezige watergeulen in de weg. Ook steile terreinhellingen neemt dit kleine wagentje moeiteloos. Er blijkt weer een nieuw defect aan de rode werkauto en weer moeten we een kleine week wachten op een onderdeeltje. Eind van de middag schuiven we de bank voor de PC, pakken er wat ships bij en terwijl het vuur onze rug verwarmt kijken we met wat katten op schoot een filmpje. Vlak voor de schemering tijdens een film-plas-pauze roept Marc me naar buiten. Het licht is onwaarschijnlijk mooi, vaag zijn er de laatste zonnestralen zichtbaar, de mist vervaagt de randen van de bergen. Aan ons eindzicht van de gorges waar de bergwanden zich laag samenvoegen zijn flarden blauwe hemel zichtbaar, alsof daar nooit één druppel regen viel. Wolken en mist voegen zich gebroederlijk samen en versmelten met de bergwand aan de overkant.

We kijken de film af en voor de avondboterham gaan we een wandeling met Castel maken. De schemering is al even opweg en schildert alles om ons heen in alle tinten grijs en de mist vervaagd de silhouetten met een zachte rand. Een hand voor ogen is nog net te zien en de donkere vlek die we normaal Castel noemen is al snel verdwenen in het bos, waar alle geluiden door de flarden worden gedempt. Het ruisen van de snelstromende rivier onder ons is het enige geluid, zelfs onze voetstappen worden gedempt door de zachte natte aarde van het pad. Per ongeluk schoppen we af en toe een steen wat vooruit, doordat deze net voor onze voeten ligt. We lopen zwijgend samen voort en zijn diep in gedachten verzonken. Flash-backs houden me bezig, uiteenlopend van jaren terug tot gisteren. Oude beelden die zich opeens aan me manifesteren, zonder duidelijk doel. Een ex-vriend of dat moeilijke moment, waarvan ik dacht dat het onbeduidend was, komt nu terug. Ik heb ze de laatste tijd steeds vaker, alsof ik alles wat was aan het verwerken ben. Zo definitief verleden tijd, zo ver weg van toen dat opeens even 'nu' is. Ik laat ze dwarrelen, die beelden, de mist neemt ze mee, de kleine vochtdruppeltjes in de lucht. Na de laatste bocht zien we de lichtjes van de centrale en de diensthuizen. Ze schitteren door de bemiste lucht, alsof het kerstmis is. Op de terugweg worden we voor het laatst begroet door één glimworpje dat in de struiken even oplicht als we voorbij wandelen. Een magisch geheel, alsof we in een sprookje lopen, maar zo tastbaar en echt, dat zelfs de beelden uit onze geschiedenis met een zuchtje opeens verdwenen zijn en we terug in het nu gewoon een avond-rondje met Castel doen.


Het blijft hier indrukwekkend, ook al spreken we frans zonder erbij na te denken. Ook al voelt onze nieuwe woonplek nog zo gewoon. We zullen nooit zó wennen dat we niet beter meer weten. Het is net nieuwe maan geweest en de terugweg zal dus nog donkerder zijn als heen. Bang dat Castel plots voor mijn voeten staat concentreer ik me op de eerste paar meter voor me, zonder meer te zien dan als ik verder voor me zou kijken. Wel verschijnt de donkere hemel, opgelicht door de mistige wolken, in de regenplassen, die ik steeds net op tijd ontwijken kan. Thuis is alles stil, het vuur in de schouw gloeit nog en Marc legt er wat extra blokken op. De eigen boterhammen met jam vallen goed. Altijd zo vol smaak, een eigen smaak. We leren jam eten. Ik heb dan zo enthousiast 20 potten gemaakt, maar we aten nooit jam. We rommelen verder in het schaarsverlichte huisje. Mijn eerste indruk van dit huis op internet was al een huisje in het bos uit een sprookje. Zo'n huisje waar de heks woont die Hans en Grietje gevangen hield, of waar de geitjes wonen en de dwergen. Een huisje uit de films die hun best doen het beeld uit de verhalen van Grimm uit te beelden, terwijl het beeld in je herinnering zoveel echter leek als op het witte doek. Dat zal het altijd blijven, het is een plekje om te koesteren, ook als het lekt, vriest of bakt in de zomerzon. Omwaaien of verbrokkelen zal het niet snel doen, eeuwig lijkt het bouwsel, tijdloos. Misschien dat daarom juist steeds die terugblikken komen; omdat wij niet tijdloos zijn. Het is mooi in deze tegenstelling te zijn, de tijden die voorbij vliegen bevestigen de tijdloosheid van zovele dingen om ons heen.

maandag 19 oktober 2009

Castel


Ik kan het niet laten. Een foto van onze hond Castel. Ze wordt door iedereen geprezen en bewonderd. En meer nog als men haar even meegemaakt heeft. Dat ze toch zo goed luisterd, lief is, er zo mooi uitziet, een erg mooi gebit heeft en zo leuk is in gezelschap van andere honden en mensen.
Eerlijk is eerlijk; ze is een superhond! Ze blaft en waakt dan wel niet, wat we zo ontzettend graag hadden gewilt. Ze is ontzettend snel bang voor vreemden, vreemd wild dat ze niet eerder tegenkwam, het donker en onweer. Maar och och, wat een leuk huisdier treffen we aan haar. Ze kan sprinten als geen ander (40 km/uur). Is lief ontdeugend als ze stukjes hout, afval-plastic of schuurpapier steelt en er dan mee gaat spelen. Ze is dankbaar als je een stuk met haar gaat wandelen of haar 'naar bed brengt' door haar met brokken op te sluiten in haar riante verblijf. En vertrouwt ons volkomen als we haar verzorgen of iets nieuws willen leren. (poot geven, zwemmen of blaffen als er bezoek komt door haar te belonen als ze iets van geluid geeft)

meegroeien

Ik ga naar yoga en op het deels geasfalteerde bospad kom ik juist voorbij het bankje een oudere heer tegen die met een stok rustig loopt te wandelen. Een wijde donkerrode joggingbroek, dikke jas en mutsje sieren de wat grove gestalte en met bedaarde passen loopt hij omhoog naar de grote bocht in het pad. Zodra ik langzaam voorbij kom tuffen draait de man zich om, heft zijn stok als groet in de hoogte en schenkt me een geweldige lach die me warm voed door de vriendelijkheid. Voorbij de bocht staat zijn auto geparkeerd. Verderop kom ik nog een wandelaar tegen, wederom een oudere heer met franse pet en wandelstok. Ook hij begroet me vriendelijk met een armzwaai en een glimlach op het gerimpeld gelaat. Verderop passer ik weer een auto waar een ouder echtpaar in winterjassen in zit, we knikken elkaar vriendelijk toe in de late middagzon vanachter blinkende autoraampjes. Nog een auto staat verderop geparkeerd. Ik realiseer me plots dat iedereen nu mee kan genieten van de schitterende gorges die juist in de herfst geprezen en bewonderd wordt om zijn pracht. Ook de ouderen die dit gebied al zo lang kennen, hier zijn opgegroeid en nooit zijn weggegaan of juist zijn teruggekeerd naar hun geboortegrond, kunnen weer met een gerust hart in hun auto de gorges in om er te genieten van wat voor ons al bijna normaal is. Ik gun het éénieder en het gegroet van alle bezoekers doet me goed. Ik deel graag en dit is ook delen. Juist door de verbeterde weg (het gehaatte asfalt) wordt dit mogelijk gemaakt. Ik verbaas me weer over mezelf, dat we zo verontwaardigd geweest zijn, ons er zo boos over hebben gemaakt. Zo verdrietig zijn als we die lelijke donkergrijze streep door het bos zien lopen van een afstand en dichtbij. En dan nu het besef dat we weer kunnen delen, de vriendelijkheid en het genieten van de bezoekers. Ik vergeet even de motorrijders, de rotte appels, de leugen van de buren. Dit gun je iedereen en na 1 week dat het asfalt er ligt, zien we meer vriendelijke mensen, natuurgenieters, rustzoekers....
We groeien mee.
Ik vertel Marc 's avonds van de drukte op het pad. We zijn het met elkaar eens, het is goed zo. Jammer van de manier waarop, maar nu is het goed.

Omdat we niet anders kunnen

We kregen en krijgen veel feed-back over ons emigratie-avontuur. Dat we de moed hebben dit te doen. Dat het bijzonder is dat we dit doen. Dat het inderdaad een geweldig avontuur is dat we dit gedaan hebben en volhouden. Hoe we de dingen aanpakken en regelen en ons toch ook door de moeilijke momenten heen'slaan'.
Toch ervaren we het beiden niet meer als 'een avontuur' of als iets 'bijzonders'. Meer als onontkoombaar, niet anders kunnen en willen. Voor ons is dit traject normaal. Gewoon, omdat het ons past. Omdat we niets anders kunnen bedenken. In Nederland blijven wonen was/is geen optie. We konden het niet meer. In het buitenland een gewoon woonhuis vinden, dichtbij of in de bebouwde kom, kunnen (en wilden) we ook niet.
Het 'moeilijk' doen , in de zin van zo zelfredzaam mogelijk leven, is in onze ogen niet moeilijk. Eerder voor de hand liggend, eenvoudig. Willen we warmte, dan zagen we hout en stoken we. De CV is ook logischerwijze op hout gestookt met 10 hectare bos. De afwas doen we liever met de hand, dan met een energie-slurpende vaatwasser. Koffiewater is net zo snel warm boven het vuur, als op een gasfornuis. De was droogt ook fijner in de wind en oude materialen hergebruiken is leuker dan het kant en klaar maar gaan kopen een uur rijden verderop.
Tomatensaus uit een potje of pak is lekker, maar het zelf maken na het opkweken van de tomaatjes, geeft meer voldoening. Dat we voor alles een hele berg tijd nodig hebben is logisch, maar die tijd hebben we gemaakt door niet in loondienst ons ergens aan te binden.
Het niet alles kunnen kopen, is wel erg wennen. We kicken dagelijks af, als we weer tegen een gemis aanlopen dat te koop is. De crisis helpt ons op deze wijze dan ook onze creativiteit en improvisatie-vermogen aan te spreken.
Zodra we dan weer een oplossing gevonden hebben, voelen we de voldoening weer.
Ons emigratie-avontuur is een gewone verhuizing naar een plek die ons past en waar we onszelf kunnen zijn.
Heerlijk, het leven vanuit ons hart.

kinderfeestje om ADSL

Maandagochtend vrij vroeg horen we gezaag vlakbij. Marc gaat kijken en het blijkt een andere ploeg van Socatel te zijn die de telefoonlijn al aan het doortrekken zijn vanaf de laatste paal bij de buren. Er moeten nog wat takken uit de weg en Marc verteld enthousiast dat ze al tot aan de laatste bocht op het bospad zijn. Vlakbij huis dus. Net na de warme hap tussen de middag in het heerlijke zonnetje, komt de grote bus het terrein op. Zo snel gaat dat dus, 600 meter lijn, maar nu het huis nog in. Via het gat voor de CV in de muur, komt onze communicatie-ader het huis in. Makkelijk dat Marc al gaten heeft geboord voor de CV, want deze zijn ook prima voor de telefoonlijn. Volgens zeggen komt de modem morgen of overmorgen en we voelen ons als kinderen een paar dagen voor hun verjaardag. Spannend spannend spannend! Overal liggen nu snoeren, oude en nieuwe, stukjes en hele bossen. De oude telefoonlijn liep via de hellingkant van het huis, altijd in ons zicht, storend op iedere foto. Werkzaamheden in de moestuin konden geen doorgang vinden, want die oh zo belangrijke telefoonlijn hing daar te zwaaien in de wind. De krakende en storende lijn is ook snel verleden tijd. De 1e paal beneden aan de moestuin kan morgen ook weggehaald worden. We gebruiken de eerste 3 palen die we eruit gaan halen voor het toegangshek. Toevallig, nu jaaa toevallig??, zijn de palen van het hek zo doorgerot, dat er 1 met hek en al de helling afgegleden is vorige week. Nu we wat meer aanloop kunnen verwachten door de geweldige nieuwe weg (bah bah en nog eens bah) willen we erg graag ons terrein af kunnen sluiten. Als we er niet zijn, doen we de deuren nooit op slot en mensen moeten toch altijd tot de voordeur doorlopen om te kijken of we er zijn. Nu wordt een gesloten hek ook gezien als 'niet thuis' en dat voelt een stuk prettiger. De enorme grote kasteeldeur-achtige sleutels hoeven niet meer in onze broekzak en vormen een decoratief bosje aan de sleutelhanger.
In het midden het nieuwe telefoon-stopcontact. Daarboven en -onder de oude situatie....
Opgetogen maken we dit mee, werklui over de vloer en Marc met een bouwlamp en zijn neus er bovenop. Het maakt de asfalt-schrik van vorige week weer helemaal goed. Zodra ADSL gerealiseerd is (de laatste wacht-loodjes) gaan we symbolisch in SecondLife uit eten, luxe uit eten met veel digitale drank, 'leut en lariekoek'!!

zondag 18 oktober 2009

chaos

Door de plotselinge winterse kou en de late levering van CV-onderdeeltjes, gaat Marc aan de slag om de woonkeuken tochtvrij te maken. Althans, een poging daartoe, want helemaal tochtvrij kan in dit huis niet. De dubbele muren met daartussen klein puin en gruis en de oude houten deuren hebben altijd wel een gaatje en kier, om de koude wind door te laten. Door het gaten boren in de buitenmuur, betonnen vloeren en houten plafonds en het oude van het huis zelf, bewoond door ons, maar ook 5 katten, is het ontzettend stoffig in huis. De open schouw doet daar een assig schepje bovenop en ik kan door alle spullen, die toch overal opgepropt een voorlopige plek kregen, niet overal normaal bij voor de gewone schoonmaakbeurtjes. Alle deuren en raampjes worden nagekeken, kit, cement en purschuim moeten ons huisje wat comfortabeler maken. Alle spulletjes, planten en andere rommel gaan even op de eettafel, de grond of de bank. De katten lopen voor onze voeten, die zijn hun rustplekjes kwijt aan mensen-troep en wij vertoeven ook niet buiten, dus waarom zij wel?? Ik trek me terug achter het tochtgordijn in de keuken om vele kilo's tomaten om te toveren tot een lekkere tomatensaus. Een enorm werk, want ik wil de zurige zaadlijsten eruit hebben en neem de tijd voor het inkoken. De deuren blijven tussen de middag open staan om het cement goed te laten drogen en we eten zodoende met een extra trui aan buiten in een winters zonnetje dat op herfstachtige wijze ons goed weet te verwarmen samen met de provencaalse rijstmaaltijd. Ik probeer wat op te ruimen en schoon te maken, maar de chaos belet me en de spullen kunnen nog niet terug op de oude plek. Ik opper, met het vooruitzicht op ADSL, het plan om vast het bureau uit te breiden in een L-vorm onder de trap, om zo een fijne werkruimte te hebben voor als we samen comfortabel willen werken. Het is nu toch al een verschrikkelijke bende en 'Zo gezegd zo gedaan'. Alles gaat van zijn plek en in 10 minuten staan de computers buiten, de snoeren liggen overal en een klein plankje wordt verhangen. Die gaat naar de hoek van de kamer, om als telefoontafeltje een 2e leven te krijgen. Marc slijpt gelijk 2 oude CV-leidingen weg nu hij erbij kan en ik ontstof alle losse rommel die ik in mijn handen krijg. De poezen zijn de onrust zat en kijken reikhalzend uit naar de weergekeerde rust. Schoon schip maken is heerlijk om te doen. De vloer onder de bureau-bladen is vrij van spullen, snoertjes met een tie-ripje netjes opgebost, alles is stofvrij, de deuren kunnen weer dicht en de tocht-test kan van start. Op een enkel detail na is het gelukt in 1 dag; tochtvrij en een nieuwe werkhoek voor 2 personen. Het poezenvolk is tot rust gekomen. Zij hebben zich niet voor kunnen bereiden op deze plotselinge kou en liggen allemaal binnen op de bank of er net voor. Hun wintervacht laat nog op zich wachten en het schone opgeruimde huis is voor hen ook prettig. We kijken een filmpje bij kaarslicht in de warme woonkeuken en genieten van de rust en gedane arbeid.
Moe na deze dag kruipen we vroeg onder de wol, de dunne dekbedjes zijn al verwisseld voor de donzen exemplaren, evenals de doos met mutsen en sjaals die de zomerse hempjes en korte broeken vervangen.
We gaan het nog vaak zelf veroorzaken, de chaos en het stof. Maar het weegt niet op tegen het eindresultaat; een fijn leefhuis dat voor zover mogelijk traditioneel gelaten is.

donderdag 15 oktober 2009

De eerste paal


Zodra ik terug ben van de markt, bel ik even naar m'n moeder. Even mijn verhaal doen aan een Nederlandse, even die bekende stem horen om mijn rotgevoel wat te temperen. Terwijl ik net de hoorn neerleg wordt er op de deur geklopt. (Heerlijk om geen deurbel te hebben, we schrokken altijd zo van de bel) Twee mannen van Socatel, de uitvoerende kracht van FT. Ze komen de palen zetten, zoals eerder deze week belooft door de projectleider. Samen met Marc lopen ze de 600 meter af om te kijken waar ze moeten komen (in plaats van 15 toch maar beter 16 palen) en wat we moeten snoeien. Na het eten gaan we een kijkje nemen, Marc hoort herrie. En ja hoor, met behulp van boortje nummer 250 (milimeters) gaat de eerste paal de grond in.
Ze wijzen me aan wat er weg moet en ik geef aan zo weinig mogelijk. Twee hazelaars die op de puinhelling bij de beek staan en 1 eikje die toch op lange termijn geen groeiruimte heeft moeten helemaal weg. En één eik moet flink opgekroond, maar met de stokzaag is dat zo gepiept. Terwijl Marc even een belangrijk telefoontje pleeg start ik vast met het wegzagen van de bomen en takken vlakbij huis. Voor de eik moet ik morgen even terug. De boom is te mooi om alle stompjes die we op de stam hebben gelaten, te laten zitten. Ik klim er dus even in om deze pracht ook later nog mooi te laten zijn. (Mijn eer te na om zo'n in het zicht springende boom op ons terrein zo achter te laten natuurlijk) Met gemengde gevoelens zien we de grote machine het pad blokkeren en zijn werk doen. Gelukkig zijn het houten palen, onze palen. Maar toch heeft dit stuk bospad er ook iets onnatuurlijks bij, wat het geheel een heel ander aanzicht geeft. Geen ongeschonden zicht meer op de volle maan vanaf het bankje.... We delen deze tegenstelling, maar het blijft moeilijk te accepteren dat met deze nieuwe telefoonlijn er makkelijk gecommuniceert kan worden en er misschien wat extra geld verdiend gaat worden om de vaste lasten in NL te kunnen bekostigen. Hier hebben we dat geld niet nodig. Voor het restje in Nederland helaas wel. Ook dit verstoort het evenwicht en de natuur en is voor een modern gemak voor ons.
Maar ADSL komt nu heel dichtbij. Voor iedereen zijn we dan makkelijker bereikbaar, onze huistelefoon is niet continu in gesprek en kunnen skypen, hyven, msn-en, mailen en werken op SL. We zijn geen uren zoet met het checken van 1 email met bijlage. We hoeven niet meer naar vrienden om daar in hun privacy wat te doen of tegen betaling in het koude zaaltje van het uitzendburo te gaan zitten. We zijn niet meer afhankelijk van anderen. Voor ons is die eerste paal een feestje en dat laten we weten aan de twee werkmannen die dit komen realiseren. De oudste neemt het woord champagne in de mond en ik spoed me naar huis om 2 oude flessen op te speuren die we ooit eens verhuisd hebben. Wij drinken het eigenlijk nooit en dit is De gelegenheid om onze blijdschap te tonen. of de oude drank nog drinkbaar is, dat weten we niet. Maar we schenken de flessen als een nederlands gebaar. Drie palen staan al in de rotsige bodem en komende dagen volgen de overige 13. Volgende week is ons de 600 meter lijn toegezegd en de modem en aansluiting in huis zal ook komende week geregeld worden. Hoe we dit moeten vieren weten we nog niet.
Een fuif zit er voor ons niet in, kon het maar. Maar wat in het vat zit verzuurd niet. (op de zuurkool na dan)

Portret van Aai


Aai is onze enige poes tussen 4 katers, geboren te Hellevoetsluis eind oktober 2006. Als uk dachten we dat ze een kater was, maar na het eerste (en laatste) bezoekje aan de dierenarts bleek toch een Poes. Fluizig als ze was konden we dat zelf niet zien. Aai groeit snel op met behulp van de vier oude knarre-katers en moet zich goed zien te weren. Ze is razendsnel en vangt de meeste muizen en vogels uit pure jaagzucht. (geldingsdrang?) Na het ons ontvallen van oude rode Sparky mist Joppie, een rode sterke kater, z'n sparring-partner en hij verkiest dame Aai om zijn gemis mee in te vullen. (Ook de hormonen zullen zijn keuze wel mede bepaald hebben!) Aai is inmiddels gesteriliseerd en wordt al dikker en dikker. Samen met haar half lange vacht wordt ze monsterlijk groot en zwaar voor een poesje met de naam Aai. Deze naam kreeg zij door een huisvriendin die haar dochtertje van net 1 jaar altijd meenam en alles wat er aaibaar uit zag noemde het kindje 'Aai'. Voor Aai een naam had, kwam de kleine meid langs en rende Aai overal achterna al roepende "aai, aai, oh, aai". Dus Aai heette voortaan Aai. Maar Aai is niet de makkelijkste. Een opsomming van wat bijnamen; Prinses Eucalypta Aai, Hittepetit, Haaibaai, Mormel, Dame, Freule, Aaipoes, Kattekop, Kruidje-roer-me-niet. Aai is niet gek op aandacht van vreemden. Aai weet dat ze een enorm charisma kan hebben en doorgaans door anderen erg mooi gevonden wordt. Voor de andere katers is ze een dame van stand die zich té vaak aansteld. Ze slaapt heel erg veel, wat ze afwisseld met brokjes eten en in de keuken op de grond plassen. (Als wij niet in de buurt zijn) Ze is slim en kan alles zeggen met haar ogen, snorharen (ruim 13 centimeter per stuk!) en oren. Ze zoekt me altijd op als ik sta te douchen, om af te dwingen dat vóór ik mij af mag drogen uitgebreid gekamt wordt met de borstel. Luid miauwend, vragend en vol genot ondergaat ze soms een verzorgingssessie, alsof ze in een sauna-complex met de dames mee kan draaien. Alles mag gekamt worden, zelfs buik en billen.... Ondanks haar gewicht, de vetkwabjes zijn zorgvuldig met een lange vacht toegedekt, sprint ze bomen in alsof het niets voorsteld. Meestal gestimuleerd door ongemanierde hondebeesten. (Castel kent haar plek) Ze komt er ook weer zonder kleerscheuren (meestal) zelf weer uit. Naast haar gedrag als volgevreten Koningin, is ze niet vies van een potje poezenfitness. Als de condities maar goed zijn; droog en weinig wind, volgt ze me naar de rivier, waar ze op een steen weer een tukkie doet en wat om zich heen naar de vlinders kijkt. Ook tijdens mijn werkzaamheden in de moestuin volgt ze me op de voet, om op een paar meter afstand genietend toe te kijken hoe ik werk. Als ze even een momentje heeft zoekt ze een toilet-plekje op. Zodra ze afgeleid is en onderaan de moestuin wat blijft dromen, ziet Joppie zijn kans schoon zijn territorium (alles wat buiten is) te verdedigen en jaagt haar al vechtend het bamboe-bos in, waar ze niet meer uit durft. Vaak mag ik tussen de harde stokken door wurmen om top-zware poes Aai eruit te wurmen en naar boven en huis te dragen, wat ze spinnend ondergaat. (schaamrood op de kaken als ze kon) De enige manier om Aai af te laten vallen is haar te laten terroriseren door Joppie, zodat ze niet meer bij de brokjes kan. Maar zover is het hier nog niet....

quote van Marc

je hebt mensen-mensen en mensen die met minder mensen meer mens zijn

Monster-diertje?

Je ziet en vind hier ook van alles. Ik ben blij dat mijn ogen nog goed zijn, anders had ik onder luid gegil toch in de hoogste boom gezeten bij het zien van dit gedrochtje.
Gelukkig is het een stukje wortel van het één of andere plantje, komisch toch?

CV

De CV-ketel even ter illustratie na de aansluiting van het expansievat en de pomp. Ook de meeste leidingen in de schuur zijn al klaar en vastgelast. Het is nog even wachten op de leverancier van de laatste onderdelen die we nodig hebben. Dan kan Marc de radiator in de schuur testen. Als dit alles goed functioneert en nergens lekt, kan hij de verbinding met de leidingen in huis afronden en de radiatoren in huis aansluiten. Voor zover we radiatoren hebben, staan die allemaal op hun plek. In huis moeten nieuwe gaten in de vloer gemaakt worden, het stof ligt overal. De electriciteitsleiding die Marc met de boor doormidden boort schijnt loos alarm te zijn, er staat geen stroom op en alle dingen werken nog.





De radiator met een mooie strakke witte vensterbank boven de woonkeuken

De radiator in het kleine kamertje boven

winters

Het is koud geweest vannacht, een gure oostenwind raast door de bossen langs ons huis en wekt ons als we onze neuzen net boven de dekens uitsteken. Het is marktdag en ik zal de asfalteerders moeten storen en zal mijn best moeten doen ze gewoon gedag te zeggen, ze doen ook enkel hun werk. Na het ophangen van de was (onderdeel van de grote winterschoonmaak, want dekens en dekbedden zijn wat stoffig goor) pak ik boodschappentassen, het lege vaatje wijn en de vuilniszak van die week en vertrek goedgemutst naar boven. Vlak voor ik de snelle bosweg bereik, scharrelt er een prachtige ree op het pad. Diep-bruine randen op de fluwelige oren met het lichte ree-bruin in het midden, sterk en goed doorvoed, groot ook. Het dier schrikt nauwelijks van de ronkende diesel en huppelt rustig aan de kant tot het zijn wildpad bereikt heeft, waarop hij omhoog het bos in loopt. Als automobilisten (jaja, ook wijzelf natuurlijk) wild tegenkomen in een bocht op het geasfalteerde bospad, dan houd ik mijn hart vast over de gevolgen. De rijsnelheid neemt automatisch toe als het een gladde mooie weg is. (De drempels zijn niet voor niets helemaal 'in' in woonwijken, want daar gaat het om mensen-kinderen en niet om (ach het is maar) wild. Na de volgende bocht bereik ik de buren, waar het asfalt al ligt en ik geef gas. Puur uit ongenoegen. Het doet ons pijn en ik kan me goed verplaatsen in milieu-activisten die zich vastketenen in bomen die gekapt gaan worden. Dit raakt ons, komt te snel zomaar dichtbij. Marc is nog steeds woest en ik ben gewoon vedrietig over hoe de wereld in elkaar steekt. Grote monden, macht en geld blijken de heersers en wij richten ons toch maar zoveel mogelijk op de goede dingen en mensen. Uiteindelijk brengt de liefde toch het gewin dat essentieel is oor wat innerlijke rust. Daar kan geen asfalt of industrie tegenop. Boven kom ik vlakbij het stadje 2 platte vermorzelde egels tegen, een voorbode?? In het stadje stap ik uit de auto en voel verbaast de koude wind om mee heen gieren. Dikke winterjassen, muts en wanten, winterpetten en kleumende mensen die de handen in de zakken steken. Samengeknepen ogen tegen de oosten-wind en de laagstaande zon. Op het uithangbord van de pharmacie staat de tijd, afgewisseld met de datum en temperatuur; -1 graad! Mijn hemel, vandaar. En dan te bedenken dat het wat lager bij ons vanmiddag weer lekker 20 graden is... In een nog hoger gelegen stadje verneem ik van de wijnboer dat het daar vannacht 5 graden gevroren heeft. Dus opeens hebben we hier te maken met de winter die zich onaangekondigd flink doet gelden tijdens een ontzettend mooie heldere herfstdag.
Om even bij te komen ga ik naar het café voor mijn grand-café en wordt als vanouds vriendelijk onthaald in de kleine stampvolle ruimte, die alles behalve muf of rokerig is, gezien het rookverbod. Ik begroet weer 2 handenvol bekenden en ben blij me te kunnen uiten. We zijn niet de enigen die het ronduit belachelijk vinden dat er gemeentegeld gestoken wordt in het onderhoud van deze afgelegen bosweg, waar (bijna) niemand naar taant of belang bij heeft. Ook hier worden impopulaire beslissingen genomen, uitgevoerd, om het daarna maar snel weer te vergeten hoe de 'oude wereld' verloren gaat. Oude dialecten niet meer geleerd worden op de scholen en oude gebruiken vergeten worden. De oude attributen, vroeger zo onontbeerlijk, worden voor woekerprijzen op de rommelmarkt verkocht om te pronken boven een schouw of aan de wand gehangen als melancholie, het was alles vroeger zoveel beter.... Nu is het ook goed, en de toekomst zoveel mooier als we het zelf zouden mogen vormen.
Maar de zomers, de herfst, de lentes en de winter zijn onveranderlijk, onvoorspelbaar en altijd op tijd. Wij laten de natuur voor ons beslissen en het bepaald de extra trui, want de verwarming is nog niet af. Het bos in om te zagen voelt verwarmend, is verwarmend. Het hakken in de moestuin scheelt weer een 'kub.' hout en onze wintervoorraden veel ritjes met de vieze diesel naar boven.
De complexe tegenstellingen doen mij goed, geven ons de duidelijkheid die wegviel in Nederland. Dit leven is hard, maar duidelijk en eerlijk. Zodra we ons teveel inlaten met het moderne leven verdwalen we direct en laten ons afleiden van de essentie. Dan maar niet modern. En ook wij 'moeten' nog een tijdje mee, want die crisis forceerd ons een nieuwe telefoonlijn, die het pad veranderd in iets moderns met zijn 15 extra nieuwe palen en kunststof telefoonlijn. De machine die de gaten moet komen boren is niet veel erger dan een asfalteer-machine... Oef, das ook voor het vergaren van geld, waar we nog niet zonder kunnen.
(Ik kijk uit naar de toekomst en werk er nu aan, van mij hoeft het allemaal niet... dan maar bonen uit blik waar ik met alle liefde voor bid.)

woensdag 14 oktober 2009

Correctie 'asfalt'

Na de ontdekking van de reeds 800 meter die al in onderlaag-asfalt aanwezig was maandagmiddag, zijn we de ochtend erop naar de Marie (gemeentehuis) gegaan. Daar wordt ons uitgelegd dat er alleen 800 meter asfalt komt op de oude gemeenteweg, wat nu het voetpad is vanaf het kleine gehuchtje op de berg naar de bosweg toe. De rest wordt netjes gladgetrokken, de ergste hobbels worden eruit gehaald. Dit komt uit een potje uit de staat dat de gemeente verplicht jaarlijks moet besteden aan onderhoud. Onze buurvrouw heeft 4 tot 5 brieven geschreven hierover naar de prefectuur, dus ook haar 'gepush' heeft ertoe bijgedragen dat het asfalt precies daar komt te liggen.
Maar dan nog vinden wij de gang van zaken meer dan vreemd. De buurvrouw was hier vorige week nog met familie van haar man om zoete broodjes te bakken. Ze had het tenminste even aan kunnen geven. De burgermeester kon weinig anders doen dan naar de prefect luisteren, anders verspeelt de gemeente de kansen op het jaarlijks budget van de staat. (de gemeente is arm en heeft enkel wat kleine bedrijfjes, boeren en ambachtslui die bijdragen aan de economie)
Schouderophalend verlaten we het gemeentehuisje... Zo gaat dat hier.

maandag 12 oktober 2009

asfalt


We zijn boos, heel boos!
Opeens ligt er in 1 ochtendje een kilometer onderlaag voor asfalt. Tot aan onze buren, op herhaaldelijk verzoek van de buurvrouw. Een kleine 3 kilometer asfalt voor een stel dat hier niet woont; geen 'tax habitation' betaalt en haar ezels eten komt geven in een onbewoonbaar huis waar enkel electriciteit is. (via de zoek-functie onderaan deze pagina kun je het bericht zoeken waar een foto van het huisje bijgeplaatst is. zoek op 'buren')
Ook heeft de buurvrouw geeist dat ze een nieuwe brievenbus geplaatst zou krijgen aan het begin van het bospad. Mevrouw woont hier niet en krijgt dus ook geen post. Volgens haar zeggen wil ze de reclame-folders, zoniet aan huis, dan wel aan het begin van de weg. De hufterproof-brievenbus staat er nu voor niets, want de postbode wordt weer verzocht helemaal naar hun huis te rijden, omdat de weg in orde is volgens de normen van .... ehm, ja, van wie eigenlijk?? (waarom krijgen schreeuwlelijkerts toch altijd alles op deze wijze voor elkaar??? De wereld op z'n kop volgens ons, maar ja, wie zijn wij?)


Omdat ik naar yoga ga, moet ik de weg alvast berijden en met treurnis kijk ik hoe de bull-dozer met een zware schuif voorop de kleine en ook zeldzame bloemen en plantjes kapot schuift, om dat later te bedekken met de onderlaag. De wals verdicht de bodem en vlakt het netjes, zodat de buurvrouw haar ezeltjes oud brood kan komen geven en haar reclame-folders door kan kijken, met de meegebrachte boodschappen uit een vergelegen gemeente. De vele diertjes en planten, de egeltjes en everzwijnen zullen zeker niet terugkomen na deze onverwachtte actie.
We zijn vorige week nog op het gemeentehuis geweest en hebben de secretaresse en de burgermeester uitvoerig gesproken. Over deze geplande werkzaamheden geen woord.
Dus ook zijn wij boos dat we niet geinformeerd zijn, dat er geen gesprek is geregeld met ons, de buren en de burgermeester om tot een bevredigende oplossing te komen.
Nu weten we hoe de buurvrouw kan drammen met haar schreeuwerige stem. Dus als zij voor ieder wissewasje met haar stemgeluid de burgermeester belt, begrijp ik dat die man van haar af wil zijn.
Maar hoe komen wij ons terrein af als de dauw is aangevroren?? (met sneeuwkettingen kun je niet op beijzeld asfalt rijden) Wie komt er strooien a 3,5 kilometer??
Hoe hard gaan de motorrijders nu over het asfalt scheuren om de resterende bosweg te bereiken, terwijl ik op haar gemakkie de bochtjes neem om boodschapjes te doen? (één ding is zeker; ik ben heel blij een robuuste 4-wieler te rijden, de val het ravijn in is geen pretje, ook niet met een helm op en een fijn pak aan!!! over de eventuele reddingsactie maar niet te spreken, want ook heli's hebben er een groot probleem)
Ik ga zo maar eens mijn ademhaling in orde brengen en de zenuwen tot bedaren brengen op deze schitterende herfstdag. Neemt niet weg dat we er weer een schokje bovenop hebben gekregen waar we bijstaan en niks meer aan kunnen veranderen.
((Een sterfgeval in de familie waar we op de dag van de uitvaart per sms pas van horen was dit weekend shock nummer 1.... We zijn blij met elkaar, we zijn er voor elkaar en hoeven ons niet bezig te houden met de zorgen voor een gezin of loondienstbaan, dat scheelt enorm!))

zaterdag 10 oktober 2009

Herfst-Collage

Regen


Eindelijk een regendag!!
Geen lekkages meer, dus de dag voelt als een zondag. We hoeven er niet uit voor een boodschap of bezoek, het is heel stil in het bos en Castel luiert ook maar wat in haar huisje. We rommelen in huis en achter de PC, doen een spelletje en kijken een film beneden in de bar met de katten op schoot. Marc is ieder vrij minuutje in huis met de CV's bezig. Alle hoofdleidingen die er al zaten moet hij verleggen, dat komt beter uit en zodoende moet hij ook radiatoren verplaatsen. Cros neemt het ervan om de zolder te verkennen. Daar waar het pikdonker is en enkel spinnen, slangen en vleermuizen wonen. Hij komt na 3 uur met een dicht oogje weer beneden. Het zou hem nog lang heugen, de dag erna traant het oog, is half dicht en rood en er blijft vuiligheid uit komen. Wij kunnen niets ontdekken en zien hem wel weer wat speelser zijn...

Shadow verveelt zich, hij kan niet lekker buiten slapen of wat rondlummelen, maar moet binnen blijven om zich droog te houden en wordt lastig gevallen door Cros. Ook met dat ene oogje open kan hij het witte staartpuntje van Shadow proberen op te eten...

De beloofde foto


Aan wie staat me niet meer bij, maar bij deze de foto met de duimen omhoog voor de broodoven van de gîte. Ze hebben een heerlijk weekje vakantie genoten, goed weer gehad en helaas een terugrit vol lange files. Maar we zijn helemaal bijgepraat en met fris gemoed pakken we allemaal ons gewone werkritme weer op :-)

vrijdag 9 oktober 2009

Leefklimaat

Wij ervaarden het leefklimaat in Nederland als enkel hard werken voor geld om te kunnen wonen en leven. Om onze verzekeringen te kunnen betalen, (terwijl het leven niet te verzekeren is) om te voldoen aan de eisen en verwachtingen van de verzorgingsstaat waar we in opgegroeid zijn. Daarnaast doe je maar gewoon, want dat is toch zeker gek genoeg. Wat er echt in onze harten leefde, daar was niet echt ruimte voor, laten we maar zeggen 'niet levensvatbaar'. We ervaren geen innerlijke vrijheid om te zijn wie je bent, te doen zoals je bent, je te uiten en vrij te ontplooien. Voor alles zijn wel wetten en regels, of het mag gewoon niet. Ik begin even niet aan voorbeelden, dan wordt dit bericht te lang om nog prettig te lezen. De intolerantie jegens elkaar viel ons zwaar, het gebrek aan tijd voor elkaar, de druk om te voldoen aan tegennatuurlijke verwachtingen was voor mij persoonlijk teveel. Dat ik toch 'gewoon' een huishouden moest kunnen combineren met de opbouw van een eenmanszaakje, hobbies en vereniging, en het liefst nog moederschap in de drukte van de randstad ging er bij mij niet in zonder psychische problemen. Het vangnet van de overheid is niet zo'n veilig netje, dat je opgevangen wordt als je valt. De verschillen worden steeds groter en zelf nadenken heeft 'men' liever niet'.

Het leefklimaat hier is niet veel anders. Het grote verschil is de ruimte per inwoner. Wil je je eigen ding doen, dan is het platteland aan te raden. De sociale controle is wel heel erg groot, al woon je nog zo afgelegen, maar de rust daar tegenover maakt dat goed. In alle rust kan ik hier huishouden en het daarbij laten. (Als ik dat zelf zou kunnen, want de financiele zorgen die we NOG hebben, forceert me toch voor de centen erop uit te gaan) De mensen hebben hier nog tijd voor elkaar, ze luisteren echt en er bestaat een diep respect voor elkaars privacy. Er is in Nederland eenvoudigweg geen ruimte en tijd voor. Hier zijn er ook wetten en regels te over, maar door alle ruimte en het eigenwijze volkje, zit men er niet bovenop met de naleving ervan. Rustig aan met alles, haast veranderd niets aan de zaak. (Behalve een fransman/francaise achter het stuur!!!!) De omgangsvormen (etiquette) worden hier op school in samenwerking met de ouders al van jongs af aan aangeleerd, doorspekt en gebaseerd op de rijke geschiedenis. Zo ook de minder mooie kanten van het franse volk, de oorlogen (ze schamen zich flink over de laatste 4, bijna een taboe!!) en het nationalistische karakter.
De mensen in onze omgeving zijn vaak arm. Als ze dat niet zijn zit het geld in land en onroerend goed en loop men er niet mee te koop. Geen dure grote auto's (je hebt er niets aan, het is niet praktisch, zo'n slee) Iedereen met een aardig tuintje heeft een moestuin en fruitbomen. Notenbomen worden geknuffeld en alle producten zelf verwerkt als voorraad voor de winter. Het levensonderhoud is duur, alles moet van ver komen en de paar supermarktjes die er zijn genieten een 'monopoly-status'. Het doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg is hier ook heel normaal, dus het traktortje van 60 jaar oud wordt niet vervangen door die mooie glimmende NewHolland, want het verroeste ding doet het prima. Het houtgestookte fornuis zorgt voor de lekkerste gerechten, dus waarom een nieuwe keuken met inductie?? De buren laten de buren en je hoeft hier niets mooiers voor te doen als het is of een mooiere TV te hebben. (men zal hem nooit zien, want fransen ontvangen de buren niet binnen, dat is meestal voorbehouden aan familie en misschien één stel vrienden) Als je fruitboom maar mooier fruit geeft omdat je weet hoe je hem snoeien moet, dat heeft een grotere waarde. En in onze ogen is dat prettiger dan die mooiere auto. Ca marche!!

tijd

Op een vrije middag rij ik toch het stuk naar boven om even langs pa en ma te gaan. Ze zijn er nu en ik heb de tijd. We zitten 3 uren in de late najaarszon en luisteren naar het onweer gerommel in de verte, terwijl we breien, sudoku (6 sterren!!) proberen te doen vergezeld van (te) veel wijn en franse hapjes. Het is genieten als vanouds, op mijn nieuwe bekende franse bodem in alle rust even bij elkaar te zijn. Moeilijk ook ze morgen alweer te zien vertrekken. Maar het gemis valt alles mee door de weblog, mail en het relatief goedkoop bellen wat we vaak doen. Het landschap is snel veranderd door de bewolking die laag in het berglandschap ligt, de mist is bijna miezerig en de verkleuringen van het boomblad zijn nog feller en veelzijdiger als de dag ervoor. Bij thuiskomst na het geborrel boven, hebben we bezoek van de buren met familie. Het is kort maar gezellig en het bronwater met siroop vloeit rijkelijk. Dat alle fransen altijd aan de wijn zitten is echt een fabel. Dat de alleenstaande wat oudere boeren veel drinken is een vaststaand feit. De enorme boerekip die ik gedacht had te grillen voor de eters die af hebben gezegd, gaat toch op het spit(je) in de combimagnetron. Dan maar 3 x kip eten met z'n twee-tjes. En als verrassing ligt er een pakketje in de brievenbus uit Nederland. Eerste gaste M. heeft ons een doos met veel inhoud gestuurd met allerlei leuke dingetjes. Dat pakken we 's avonds uit en we zijn ontzettend blij met alle inhoud, zo attent en lief dat ze die moeite heeft willen nemen. Andere post uit Nederland komt van de vrienden die voor ons huis zorgen. Zij sturen natuurlijk de belangrijke post door, maar ook met regelmaat grappige, pakkende of van toepassing zijnde artikelen uit de kranten. S. kan precies inschatten wat ons een glimlach geeft, de typische dingetjes die voor ons het leefklimaat in Nederland deed vergallen. Het geeft ons een blijvende bevestiging dat onze stap naar Frankrijk voor ons een grote, maar goede is geweest.

vuur


knispert, sist, knettert, likt, vlamt, onmisbaar, verbrandt, verteert, ontploft, schroeit, verlicht, verwarmt, rookt, spat, ploft, verhit, schrikt af, trekt aan, fascineerd, verwoest, geeft as, verstikt, ontploft, doodt, vernieuwt, drupt, verdampt, is onaantastbaar, kookt, loeit, kraakt, zucht, is lichtgewicht, laait, dampt, is elementair, eng, heet, kleurig, niets zonder zuurstof, gloeit, bereidt, smelt, lost op, straalt, knalt,

donderdag 8 oktober 2009

auto

Een tip voor mensen die hier gaan wonen; zoek voor je auto een erkende 'jouw-merk-garage' als je problemen hebt. 'Onze' garage vlakbij is niet goed bekend met Landrover en iedere keer als we de auto daar moeten laten voor belangrijke reparaties krijgen zij de verkeerde onderdelen geleverd of ze weten niet wat het probleem is. Wij ook niet en we doen daar de vreemde geluiden na, wijzen naar de auto en proberen in ons beste frans (wat niet verkeerd meer is) uit te leggen wat er scheelt. Marc is even aangewipt bij een Landrover garage in de grote stad en na 1 vraag is de vinger al op de zere plek. Helaas mankeert onze rode landrover de laatste maanden wel heel veel en zijn we in totaal al meer dan 1500 euro kwijt aan enkel de reparaties. Ook de 'foutjes' van de garage kosten ons tijd, ze moeten zelf nog uitvinden hoe het gevaarte in elkaar zit en dat moeten we gewoon betalen.... auw!! Weer wat geleerd in het achterland; een goede merk-garage scheelt tijd en geld!

Stof

Sinds hele lange tijd is het zo'n droge en warme zomer geweest in Frankrijk. Het heeft al een maand niet echt lekker even geregend. Gisteren drie spetters die al verdampt zijn zodra ze een paar tellen op de hete stenen liggen. Ik heb geprobeerd wat onkruid weg te halen in de moestuin, maar ik stik al snel in het stof en geen plant frist hier van op. Water over om de moestuin vochtig te maken hebben we niet meer. Het reservoir van de bron wordt bij iedere douche of wasje gebruikt, zodat de overloop gelijk stopt met lopen. Het feit dat we in huis non-stop bronwater hebben gedurende zo'n lange zomer is wel erg goed nieuws! Een zorg minder, want garanties met een bron zomaar ergens in het bos hebben we hier niet. Als de bron droog staat of zich verlegt zorgt de gemeente wel voor een watertank, maar dan nog. Het leidingwater in deze regio is zo vol chloor en andere zuiveringsmiddelen, dat je er eigenlijk niet van wilt drinken. (De bronwater-industrie in Frankrijk doet niet voor niets goede zaken en misschien steunen deze industriën elkaar wel). En daarnaast zijn we erg verwend met dit heerlijke heldere eerlijke natuur-watertje, want ook Perrier of Sourcy smaakt ons niet. Het stof is overal, van in onze kleding die we 1 dag aanhebben, tot alle naden en kieren in huis en de auto. We smachten naar veel regen en volgens de weerberichten, de atmosfeer en de lucht krijgen we binnenkort het beloofde vocht. De herfst zal dan echt losbarsten met haar heerlijke geuren, paddestoelen en het vallen van het blad, dat nu maar mondjesmaat gebeurd. De kleurenpracht in het bos wordt wel met de dag mooier.

Bakdag

Het was een lange dag met goede en mislukte momenten, maar de vriezer ligt propvol met brood en wat er al in lag; vlees, vis en groenten. Nu kent Wout deze blog niet, maar hij heeft voor erg lekker betaalbaar meel gezorgd en decoratie-mix, waar we het deeg ook mee verrijkt hebben. (Wout; BEDANKT!!)

In het donker, terwijl de afnemende maan nog boven de broodoven staat, nemen we het stijle paadje naar beneden om de oven aan te steken. Met zoveel kurkdroge bossen brem is 1 klein aansteker-vlammetje al voldoende.
Met de halve trek die het deurtje geeft lijkt de oven en het vuur te ademen, steeds neemt het weer een zuchtje trek en laaien de vlammen weer op tot de lucht op is en de volgende trek naar binnen wordt gezogen. Fascinerend om naar te kijken en van buitenaf, met de maan boven het schattige gebouwtje, is het een heel apart gezicht. Tot mijn schrik ben ik gisteren met het deeg maken vergeten gist over te houden voor het pizza-deeg. Maar we improviseren met bakpoeder, wat de lading niet dekt, want de pizzabodem is klef en zacht en valt met opscheppen uit elkaar. De smaak heeft er verder niet onder te lijden gehad, mmmmmmm.
Ik heb me ook verrekend met de hoeveelheid gist. Ik had het dubbele van 550 gr. moeten hebben, maar bij nader inzien is het voldoende, want de vriezer is vol. En vol is echt zo vol dat ook alle koelelementen en de ijsblokjes eruit moeten blijven. De cakes moeten er ook nog bij. Naast de mooie zware bruine grote broden met krokante korst, wordt het passen en meten. Maar na een 40 minuutjes ruiken we onraad in de gorges; de cakes zijn verbrand. Dat zou kunnen komen door de zogenaamde professionele oventhermometer die ik in een kookwinkel in Nederland gekocht heb voor 40 euro. (absurd weer, zo'n klein gradenklokje gevat in RVS...) Het duurt langer dan 10 minuten voor hij de juiste temperatuur aangeeft en dat hebben we dus verkeerd ingeschat. Dus was de oven veels te heet voor de heerlijke cakes met noten en citroenvulling. Marc schrapt 's avonds het zwart eraf, de binnenkant ziet er heerlijk uit en heeft de goede kleur en substantie. Jammer is het wel! Ons doel was een volle vriezer en ervaring opdoen met het gebruik van de broodoven en dat is helemaal gelukt. Zwaar was de dag ook, we hebben wat afgesjouwd met volle manden het paadje op en af, gekneed, afgewassen, gedweild en gesopt... Maar dit weer hebben mogen delen was super! Wederom krijgen we ideëen dit de volgende keer weer anders en beter te doen, pizzadeeg kan niet gemaakt worden met bakpoeder, de tomatensaus mag minder dominant en we hebben een andere oventhermometer nodig

woensdag 7 oktober 2009

ADSL-update

We hoorden een weekje niets van Socatel of FT. Marc heeft de projectleider, denken we, maar gebeld. Een beetje vertraging maar 20 oktober hebben wij ADSL... en een nieuwe telefoonlijn. (de palen van de oude lijn die aan onze kant van de rivier staan, worden paaltjes voor het ezelhek, de boom zijn 3e leven. Eén als boom, één als telefoonpaal en het derde als velen ezelhek-paaltjes.) We durven het écht niet te geloven, na de kosten en moeite die Marc genomen heeft om gewoon normaal internet te kunnen krijgen.
Hoe dichterbij de 20ste van deze maand, hoe spannender het voor ons wordt...

Brood delen


Deze prachtige herfstkiek heeft mijn vader gemaakt en omdat we op ons terrein tot dusver nog weinig paddestoelen hebben gezien, deze superfoto op de blog!
Mijn ouders zijn er weer een klein weekje. Wat natuurlijk weer een feest is, want het is heel fijn ze weer te zien en ze brengen van allerlei boodschappen mee. Niet alleen dropjes, hagelslag en stroopwafels, maar ook speciale boodschappen zoals; 25 kilo volgranenmeel, beddengoed van de Zeeman, goedkope douchegel en mijn lang verwachtte pijlen en schiet'schijf'. Dat heb ik mezelf 2 maanden geleden kado gedaan en besteld bij All-Inn Traditional. Zij hebben me een paar jaar geleden mijn boog verkocht als verjaardagskado. De pijlen hadden hier te lijden onder de temperatuurs- en vochtschommelingen en ik had er nog maar 1 over. Nu kan ik weer oefenen. Het geeft een echt oer-gevoel om zonder herrie, op spierkracht en concentratie de pijl in het midden van de schuimplaat te schieten en natuurlijk opletten of Castel of Joppie thuis zijn. De plek waar ik de target plaats is dus ook een eindje lopen! Niet in een sportzaaltje met dito bogen en een verenigingsleven, maar lekker buiten in het bos op het pad tussen de vogels en de vallende kastanjes.
Omdat het allerminst makkelijk is om als krasse knar bij ons te logeren, ben ik een maandje geleden wat gîtes in de directe omgeving afgereden om er één te vinden die goedkoop en beter is als ons onderkomen-voor-gasten. Het is tenslotte óf je hoofd stoten tegen de deurpost als je een plas moet doen, óf met een zaklamp de trap af, naar buiten, nog een stenen trap af om met lawaai de deur te openen en daar je plas te doen op het toilet met loszittende bril. Verder is er weinig tot geen privacy en dat raadt ik nog mijn ouders nog Marc aan, met een dikke knipoog natuurlijk. Echt vakantie heb je hier nooit, ook als gast niet, want wij moeten gewoon doorwerken en dan gaan zitten nazomeren geeft onze gasten een opgelaten gevoel.
De gîte kost 200 euro voor een volle week en mijn keus is toen gevallen op een compleet huis, geheel in oude stijl gerenoveerd en voorzien van een relatief luxe keuken, garage voor de auto (de oude stal) met haardhout. Het huis is gesitueerd aan een doodlopende weg aan het einde van een dorp met 3 of 4 boerderijen. Het is er superschoon en gezellig ingericht met traditionele schouwen (wel 2) prima haast bescheiden service. De gîte is nog nooit door buitenlanders gehuurd en de boeren in het dorpje zwaaien enthousiast terug als mijn ouders voorbij rijden. Omdat ze op zondag arriveren, heb ik een mandje met wat van onze eigen producten voor ze gemaakt, zodat ze ook een ontbijtje hebben. Hun eerste dag gaan Marc en ik samen nadat ik naar Yoga ben geweest (auw, oef, zucht, zwaar, maar heeerlijk!) bij hen macaroni eten en het wordt ouderwets laat met een whiskey in een wijnglaasje als afzakker voor het echte afzakken naar huis. Dinsdag zouden we elkaar niet zien, zij zouden naar Conques gaan en wij doen ons ding om 'savonds vast het deeg te kneden. Maar M&M willen deze hele "Happening" van het voor de komende 3 maanden ons brood bakken, de mega-pizza en 10 cakes, zo graag met ze delen en voor de gezelligheid, dat ik ze toch bel om te vragen of ze willen komen.
De grote bakdag is morgen en rond koffietijd is dit feest gedeeld met ook mijn ouders. Het is net of deze brood-bakdagen niet ongedeeld mogen blijven. Dit is niet iets om samen te doen en het is super om daar met alle gasten in te kunnen groeien. Nieuwe ideëen geven ze aan, zoals dit keer volgranen-krentenbrood (zonder krenten maar met grote rozijnen en noten) met een vleugje kaneel. Foto's volgen zodra ik kan! We hebben 15 kilo meel gebruikt, ruim 6 kilo boter, 550 gram gedroogde gist en vier sterke handen gebruikt. Rond 19 uur begonnen en om half 10 waren we door alle gist heen. Morgen de pizza en de cakes erbij en de oven wordt weer gestookt. Dit keer stipt om 7 uur, want ditmaal proberen we tegen de 100 broden te bakken. meer dan 50 bossen bremtakken liggen al gedroogd klaar bij de uitgeveegde broodoven.