Donderdagbeleving XIV

De dag begon wat anders als een gewone Donderdag. Lief moet er weer even tussenuit. Om voeding te halen. Andere mensen te zien na een kleine drie maanden opgesloten gezeten te hebben in een stuk Frankrijk dat 's winters ook echt rust houdt. Dat er verlaten, doods, koud en kaal bijligt zonder de voor de toerist zo bekende levendigheid. De druk die onze financiële sores met zich meebrengt neemt tenslotte niet af maar toe. De werkzaamheden in en om het huis om het leefbaar te houden nemen ook niet af. De mensen om ons heen, voor zover die zich 's winters in de gorges wagen, veranderen ook niet, er komen geen enthousiastelingen bij, want tijdens de winterperiode ga je er niet op uit en zeker niet als het jachtseizoen toch gesloten is. Iedere dag dezelfde kop, hetzelfde werk, hetzelfde improviseren met dezelfde zorgen maken hem er niet vrolijker op. Eruit dus. Dat betekent speuren op internet om een uitdaging te zoeken die hem aanspreekt. Hij vond WorkAway en gooide wat visjes uit dat resulteerde in iemand die een yoga-centrum opzet een ruime 2 uur rijden van huis. Iemand die altijd meewerkende gasten kan herbergen en Marc was vandaag al welkom. Morgen dus, zodat hij vandaag wat dingen hier kan afronden om voor een week, of wat, eruit te zijn.

Voor de ergste lente-drukte heeft hij mijn zegen. Ook ik heb dan even stilte-tijd gevuld met mijn eigen herrie alleen. Ook ik hoef even niet te zorgen, scherp en alert te blijven en de midi-kook-klok kan even uit. Zuster Klivia zal me wel benijden, en zo misschien nog wel meer mensen die ook behoefte hebben aan een tijdje op zichzelf zo nu en dan, maar wel blij zijn dat ze een partner en of gezin hebben. Alleen is ook maar alleen, maar soms zou ik er een moord voor doen om alleen te zijn op een moment dat Lief geen aanstalten maakt en geen reden ziet even de benen te nemen.

Ik heb nauwelijks groente en fruit nodig, verder niets van de markt en omdat het centrum yoga en sofrologie precies na mijn schoonmaken bij mevrouw Ravelac heeft gepland, komt het beter uit lekker thuis te eten.  Nadine en JP kan ik zo eens niet belasten met die alles-maar-half-begrijpende Hollandse en ik hoef die grapjes een donderdag niet te vatten. Marc vindt de donderdagen alleen niet fijn, dus is blij dat ik wat langer thuis blijf. Ik kan me dat altijd maar moeilijk voorstellen. Ik zou het zalig vinden als hij één dag in de week zijn heil ergens anders zoekt, we zitten tenslotte 24/7 op elkaars lip. Pech heeft hij, dat centrum is weer open. Ik wil er minimaal twee keer per week naar toe, al kost dat een 80 euro diesel extra per maand. Jammer dan. Ik poets er wel voor. 

Over poetsen gesproken; Vandaag was de woonkeuken aan de beurt. Oudere boerderijen hebben geen woonkamer. Wat moet je ermee, met die huiskamer, als je hele dagen op de boerderij werkt en 's avonds na het eten en een uurtje TV met de kippen op stok gaat? IJskonijn is dit keer vriendelijker als mevrouw Ravelac. Ook de oude zwarte labrador blijft grommen zonder te kwispelen, maar zijn wantrouwen negeer ik. Hij zal de geur van Castel wel niet moeten. Mijn ene uurtje per week is weer omhoog geschroeft. Ik ben vroeg weggegaan, want op tijd naar yoga is me ook wat waard en ik ben flexibel genoeg voor de strijk en die vieze WC, die gelukkig een keer beide aan me voorbij gaan. Foto's maak ik. Van die typische Franse plattelandsdingen waar menige Nederlandse brocanterie-snuffelaar zijn knip voor zou trekken. 

De schouw, erg Aveyronnaise met het rookgordijntje, de planken met snuisterijen en de inbouwkast met aan de andere kant van de schouw de houtgestookte cuisiniere die ook voor de verwarming en het warme water zorgt.

Het keukenraam weerspiegeld in de Franse Staander. 

'Troepies', zoals ik ze altijd noem. Ze verplaatsen, hebben geen emotionele of praktische waarde, maar blijven in die woonkeuken als stofvangers. Want een chaudiere veroorzaakt stof, zwart kleverig stof.

De sécadou. Hier kijkt u tegen de bovenverdieping aan waar de kastanjes in gaan om te drogen. Er zijn meer traditionele broodovens die nog gebruikt worden dan sécadoux. In deze wonen de kippen en de eenden.

Sjaal en hoedje op een stoel. Onder het raam een leunstoel met een gehaakte omslagdoek.

Wat doet iedereen toch moeilijk tegenwoordig. Over koffie. Senseo, cups, nespresso, blabla. Deze Philips doet zijn werk nog naar behoren. Al kreeg ik nooit koffie.

In de hal hangt een ingelijste foto van de nieuwe schuren van de boerderij. In een lijst van aangevreten hout, ik durf hem niet af te stoffen.

Nog zo'n leuk echt Frans ding; Een gazen kastje waarvan ik de Franse naam (nog) niet ken. Voor kaas, worst of andere dingen die op kamertemperatuur bewaard moeten worden zonder dat de vliegen ervan mee mogen snoepen.

Oud, vergeeld, functioneel en overal; kalenders. (En klokken)

Het raampje in de zijkeuken. Uiteraard niet geisoleerd. Dat is het hele huis trouwens niet. Buiten de kippen en eenden ren.

Enig. En alles wordt nog gebruikt.

Een typisch schouwbankje. Zwart van het roet, vette handen en overall-ruggen. Het is eigenlijk een kist op pootjes met een leuning, om aanmaakhoutjes in te doen. De kist is goed gevuld met mooie spaanders eik.

Onze ketel is van aluminium. Deze is veel mooier en staat half gevuld op de cuisiniere. Ik zou voor dit oude bruikbare ding best mijn knip willen trekken, prachtig.

Oude loebas, brombeer die iedere week als de motor van de Rode nog warm is een plas doet tegen het rechter achterwiel.

Deze avond staat in het teken van een sombere echtgenoot op weg helpen met spullen pakken. Op werkvakantie ging hij nooit, dus ook het pakken is een slagje anders. Ik maak een nieuwe werklijst terwijl ik goedkeuring krijg over mijn 2e SEO tekst. Eventjes nog. Dan ben ik alleen. Heerlijk. Of toch niet? Met de voorspelde strenge vorst met sneeuwval.