Casanova

Na een nacht vol neus-snuiterij, hoestjes, gezweet en gedraai sta ik vermoeit op om half 9. Ziek dus, maar ik heb veel te doen vandaag. Het huis klaarstomen en boodschappen halen om de komende dagen met 4 man, 2 honden en 5 katten te leven.... Juist nu heb ik hier dus helemaal geen zin in, ik voel me zweterig slap en mijn kop zit vol snot dat er voorlopig niet uitwil. Mark is nog niet gewend natuurlijk, moe van de reis en overenthousiast (goh 10, waar ken je dat toch van? Jezelf misschien?) wil hij zijn hart met alles erop en eraan al delen. Onze soms wat te grote rust wordt in een paar dagen flink overhoop gehaald. Dat is niet erg, maar het is ook voor ons altijd even 'wennen' en een beetje aanpassen. Normaal niet zo'n probleem, leuk zelfs om even wakker geschud te worden. Maar met én ongesteld zijn én een ziek lijf valt het me allemaal wat zwaar.
Gelukkig ga ik naar de markt voor wijn, knoflook en groenten. De wolken hangen niet al te laag en het lijkt regenachtig bewolkt. Boven is het helder en in de verte zie ik het gebergte met daarboven een prachtige flardenlucht in alle tinten en het bekende blauw. In het stadje hangt weer een flinke wolk en het lijkt benauwd warm, maar dat ligt aan mij. De kou van gister vertelde me vandaag me warm aan te kleden. Een colltrui, warme ierse trui en een winddicht jack doen me het zweet uitbreken. Ik heb ergin het geld pinnen, maar vergeet door alle wazigheid op het knopje te drukken om de biljetkeuze te bevestigen. Weer een paar minuutjes verder hoor ik de bakker me niet eens gedag zeggen en draai ik me bij de viskraam pas om om zijn groet te beantwoorden. Eerst de groenten maar, ik kom door mijn verstopte neus niet uit de gearticuleerde woorden en het vriendelijke praatje met mij en de groenteman van de klant die naast me staat ontgaat me volledig. "Ma tête n'est pas claire" zeg ik nog en gelukkig maakt de man er een grapje van dat ik de bekende griep wel zal hebben. Daarnaast krijg ik een knik en een lach van de groenteman, dus weet nu zeker dat het een grapje is. De 'knoflook-man' is er deze week weer. Zijn kwaliteits knoflook is zeer bekend en we kennen elkaar inmiddels ook een beetje. Naast hem staat mijn lieve olijven-wijnkoopman. Zo één met een brede snor, alpinopet en flirt-oogjes, waar ik steeds langer een praatje mee kan maken. De knoflook-man is een kerel apart met zijn wel zeer corpulente lijf versus een kleine gestalte. Zijn hoofd lijkt veel te groot op het propperige lijf, zijn gelaatskleur is bijna grijzig en zijn onderkin bijna groter als zijn hoofd. Grijze haren en een stoppelige kin, waar je dus veels te veel van kan zien. Vriendelijk is hij wel en ik wil graag zijn bos met 3 kilo knoflook. Nors is hij zomers, hij heeft een hekel aan de toeristen en passanten die hier niet wonen. Zodra hij weet dat je hier hoort, slaat hij om als een blad aan een boom. Ik krijg de bos voor een tientje, het gescheurde karton eronder verteld dat ze 12 euro kosten. Dat blonde haar doet het hem dus nog goed, of mijn status als 'blijvertje'?
Na de knoflook tank ik rustig bij bij de olijvenman voor 5 liters Merlot. Prima wijn en goede prijs en het praatje is altijd wel even goed. Terwijl ik mijn best doe de conversatie goed te volgen, zie ik uit mijn ooghoek een mooie leren hoed en ik draai me daarnaar om. Een jonge man, met dunne fijngevormde wenkbrauwen, lachrimpeltjes en een edel voorkomen, benadert de knoflookman en lacht terwijl hij een praatje begint. Ik begin gelijk te blozen, wat een mooie man, wat een Casanova en ben al als een blok gevallen zonder ook maar een enkele vorm van contact. Mijn fantasie slaat op hol en ik baal ervan niet eerst de wijn gekocht te hebben en dan pas de knoflook. Ik stel me voor dat hij me ziet, met zijn leren jas en bijpassende hoed, zijn gelaatstrekken zijn fijn, maar heel mannelijk en de ondeugende speelse blik met een brede lach met spierwitte tanden lijken op een acteur die helemaal in zijn rol zit. Waar zijn de lonkende Margarita's? Ik ben er geen, ik heb een ziek hoofd, een spijkerbroek en een colltrui. Ik loop in een oud paars windjack met een winkelhaak op de mouw en zenuwachtige knoopjes in de koordjes onderin. Mijn haar is 'niet gedaan' en staar suf uit mijn waterige ogen. Ik sta een beetje aan de grond genageld en de wijnkoopman heeft me ook nog eens door en kijkt met me mee naar de viezige knoflookman met de Casanova ernaast die beste maatjes blijken te zijn. Zou de wijn- en olijvenman zich net zo'n sukkel voelen als ik?? Verstrooid reken ik af en breng de boodschappen naar de auto. Natuurlijk vergeet ik het kratje groenten en moet weer terug de markt op. Dromerig rij ik naar huis en houd me maar voor dat ik ziek ben. Ik prijs me gelukkig met mìjn Casanova, hoed of geen hoed!