De hand bijten die je voedt

We leven hier nu bijna een jaar in de natuur, met de natuur. De mensen om ons heen, de mensen die we zien en spreken doen allemaal hetzelfde. Ze moeten het ook doen met seizoensgroenten, met een eigen moestuintje, midden in de dorpskern of niet. Een siertuin is wel mooi maar het levert niets op.
We groeien hier in mee en het is niet makkelijk. Er komen allemaal details en facetten bij kijken die voor ons nieuw zijn. Leven en werken met de maan- en de zonnestand bijvoorbeeld, zij zorgen voor de seizoenswisselingen en klimaat. Veel van wat we 'vroeger' kochten, moeten we hier zelf maken of verbouwen. Handige dingetjes en onderdeeltjes zijn hier niet te krijgen, of je moet er 2 uur voor rijden naar een speciaalzaak die per definitie onbetaalbaar is. (Dieseldampen) De plaatselijke winkels slaan hier een slaatje uit, zij weten ook wel dat mensen zonder creativiteit, tijd of een stevig en gezond gestel, bij hen hun aankopen doen.
Ik stel mijn vraag over de maanstand en het snoeien van een notenboom op het nederlandse forum van boomverzorgers. Het enige dat ik terugkrijg is dat ik én de tak verkeerd heb gezaagd én het verkeerde moment heb uitgekozen met de standaard 'Hollandse' manier van denken en handelen; alles naar je hand zetten. Alsof wij mensen die notenboom gemaakt hebben.
Dat het beter is om dit in de zomer te doen, in de volle zon met 40 graden 100 kleine wondjes te veroorzaken, terwijl we de kilo's noten die de boom kan produceren niet nodig zouden hebben???
Zijn wij na 11 maandjes hier wonen en leven al zover verwijderd van het gemaakte Nederland (De helft was toch zee geweest als we niet met de molens en dijken dat stuk land hadden gemaakt.) dat ik me daar dus vreselijk over op kan winden?? Dat mensen daar totaal niet bij stil staan, dat als je natuur zelf creeerd en de natuur moet leven op mensen hun voorwaarden, dat je eigenlijk de hand bijt die je voedt???
Dat je in Nederland wel IN de natuur kunt leven, maar absoluut niet MET??
Want ja, wachten tot de maan goed staat voor je je werk als boomverzorger kunt uitoefenen, en dit is maar 1 voorbeeld, kan natuurlijk niet. Brood op de plank is veeeeel belangrijker. Als je het eens om zou draaien en je werkt MET de natuur , zal het rendement op langere termijn veel groter zijn. Maar das lastig en niet in te passen. Je werkt samen met de natuur.
Het doet een beetje zeer dat het geaccepteerd is, wereldwijd. Dat geld verdienen om brood op de plank te hebben, belangrijker is als goed voor de natuur zorgen die juist voorziet in de grondstoffen voor die boterham.
Het doet ook zeer dat we ons gedeeltelijk moeten voegen naar deze manier van leven. Ook wij kunnen niet alles zelf verbouwen, maken of produceren. Ook wij zijn afhankelijk van werken voor de centen om het gebrek aan een vacht te compenseren.
Maar wat we wèl kunnen doen, zullen we niet laten.
Ook voor de warmte hebben we hout nodig, dat gewoon beter droogt en niet zo vatbaar is voor insecten en rot, als je rekening houdt met de maanstand op het moment van kappen.
1 treffend voorbeeld; zaaien en oogsten van groente.
Voor het eerst in ons leven hebben we een moestuin, op een schuine helling met zanderige 'bosgrond' met veel graniet gesteente.
We zaaien veel groenten in en houden nergens rekening mee, wat wisten wij nou van de maan of haar invloed. De opkomst is zelfs wat treurig te noemen.
Later blijkt dat ik het op de meest ongunstige 'maan-moment' van de maand heb gedaan, waarin alle zaai- of plantacties ontraden worden. (Een knalrode streep op die dag op de maankalender)
Het oogsten van tomaten dacht ik ook wel op mijn eigen moment te kunnen doen. Een mandje vol staat 1 dag in huis en alle tomaatjes zitten opeens vol met donkere rotte plekjes. Ik vraag het en passant aan een local die hier al heel zijn leven boert, zijn antwoord is kort maar krachtig; "De maanstand zal wel niet goed zijn geweest!" Eén dag potverdrie en 3 kilo tomaten het bos in gegooit. En ik pak het boekje met de kalender er maar even bij. Weer een compleet 'foute' dag om te oogsten. De 2e keer dat ik tomaten oogst doe ik dat met de kalender bij de hand. Ze hangen knalrood aan de struikjes en ik vrees dat ik ze te laat oogst en ze al rot zijn voor ik ze van de plant af kan halen. Toch wacht ik een volle week. Zo stevig en rood als ze waren, zijn ze nog als ik ze oogst. Het is warm en droog buiten, maar ik zet het mandje binnen. Ik heb die week geen tijd om er saus enzo van te maken. Dus erg rijp, staan ze daar ruim een week.
Niets aan de hand met alle tomaatjes als ik ze eindelijk ga verwerken. Gaaf, rood en glad, vol van sap en smaak.

We zijn wel erg ver van de natuur af dat leven met de natuur zo moeilijk is. Ik ben een beetje jaloers op alle mensen hier, voor wie het zo logisch is, met de paplepel ingegoten. Niks boekjes of kalender, maar het gewoon 'weten'. En in het yoga-clubje wordt niet over het weer gesproken, of over de buren, maar over de maan en de invloeden.... mmmmm lastig!!