zondag 29 april 2012

Wonen in Frankrijk

Eerlijk wil ik altijd zijn. Zeker over het wonen en leven in Frankrijk. De meeste van mijn lezers weten het wel en begrijpen het waarschijnlijk ook prima, zo niet gewoon heel goed.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen en ik ken maar één stel, gepensioneerd en nu ruim een half jaar definitief inwoners van dit prachtige land. Maar verder.... nee, wonen als goden in Frankrijk? Als Nederlander? Zo werkt het niet.
Het beeld dat de meeste Nederlanders schijnen te hebben van wonen in Frankrijk is nogal idyllisch te noemen. Mooi huis met alle comfort, een veranda en anders een leuk terras met grote parasol die door geen stormwind omver te blazen is. Iedere dag de zon, geen strenge winters, alleen indien nodig 's nachts een buitje en dat heerlijke stokbrood met een wijntje en worst en kaas erbij, elke dag natuurlijk. Uiteraard maak je makkelijk goede vrienden die Hollanders en hun cultuur reuze interessant vinden en waar je goed mee kan bomen.
Dat dat brood je strot uit gaat hangen, niet vult en elke dag vers gekocht dient te worden staat niet in de boekjes. Dat alle Nederlanders in Frankrijk die wij hebben leren kennen afgelopen jaren er nogal hard aan moeten trekken en veel tegenslagen kennen, zoals ieder mens, eigenlijk ook niet. -Ik heb het niet over de tranentrekkende Ik-Vertrek-Drama's uitgezonden door de commerciele zenders.-
Het kan hard vriezen in het zuiden van Frankrijk, nog sneller dooien en omslaan tot noodweer, zo dat campings leeg spoelen, er nieuwe ravijnen ontstaan, je kelder vol staat, je onbereikbare waterleiding kapot gevroren is, je wasdroger non stop staat te draaien, je uren moet rijden voor een speciaalzaak voor het één of ander. Het internet is nog steeds een drama en niet alleen op het platteland. De oh zo rustieke dorpjes en schattige boertjes-met-alpinopet-en-stokbrood onder de arm met hun gebloem-jurkte vrouwen-met-overgewicht naast zich, keren je na jaren nog de rug toe en kunnen je wonen-in-Frankrijk aardig verzieken.
We komen ze nog steeds veel tegen, niet fysiek; kennissen en 'vrienden' die ons verwijten dat wij maar niet schijnen te begrijpen dat zij het zo druk hebben in Nederland. Ja heus, want ze moeten naar een verjaardag van die en die, en een weekend naar kennissen in Friesland en ze hebben die week erop een concert. De kinderen komen dat weekend en ze moesten paasboodschappen halen voor 'eters', dat kost een hoop tijd. "Daar hebben jullie natuurlijk allemaal geen last van!"
Dan breekt onze ouderwetse houten klomp. Nee, daar hebben wij geen last van, geen kinderen met een ex, geen familie-verjaardagen, geen theater of concerten, ook geen feestdagen-eters en andere zo leuke verplichtingen. Want zo durven de meeste dat onder-ons toch wel te benaderen, in vertrouwen.
Waar hebben we dan wel last van? Dat we geen tijd hebben om gezellig sociaal te niksen, want anders hebben we het koud, staan er tig teiltjes en pannetjes her en der, worden de dakstenen gestolen bij gebrek aan andere middelen dan een rug om ze de helling af te sjouwen voordat die boer ze met een trekker wegneemt. We hebben last van de moesson, de late vrieskou en de hagelbuien, want door dit weer hebben wij geen groente eind van het seizoen, om van geen jam maar niet te spreken, want die hagel heeft de bloesem vernielt. We hebben geen tijd om kerstfreubeltjes te plakken en te schilderen, want die dode bomen moeten gezocht en om. Ow, even kloven, 40 cub, doen we ff. We hebben ook geen tijd om iedere dag een uur te rijden om dat stokbrood bij de bakker te kopen dat uit de diepvries echt gereduceerd is tot vissenvoer. En ja hoor, we hebben hier zelf voor gekozen, we genieten er zelfs van, want als die zon dan schijnt en we hebben een gast, dan kunnen wij een tukje doen op het buitenbed, een wijntje bij de maaltijd tussen de middag, elke dag als we willen, ook al is het bocht van een euro per liter. En verse eigen eitjes en ontroerd worden door de dorpsgenoten die ons wel geaccepteerd hebben, omdat we er veel tijd in stoppen om ons aan te passen. Je kunt het er maar druk mee hebben, met het leven zelf.
Allemaal eigen keuze, net als de kennissen en vrienden die het zo druk hebben met "een verjaardag van die en die, en een weekend naar kennissen in Friesland en ze hebben die week erop een concert. De kinderen komen dat weekend en ze moesten paasboodschappen halen voor 'eters'".
Ook zij hebben de keuze, ook al lijken ze zich dat niet te beseffen.
Wonen en leven, werken en integreren, de vrijheid, ruimte en rust waarvoor wij kozen, dat geklooi op, in en rondom een oud stenen cottage op een steile boshelling, is voor ons net zo logisch en net zo 'druk' als wiens leven dan ook.
Soms wens ik me een gepensioneerde met alles in kannen en kruiken, maar ik zou me al snel stierlijk vervelen en het weer druk gaan hebben met een verjaardag -van die boer-met-alpinopet en zijn gebloem-jurkte vrouw-, een weekend erop uit in een standaard camper -om er even uit te zijn natuurlijk-, dat concert 230 kilometer verderop, het ontvangen van die kennissen die nieuwsgierig zijn en een gratis B&B verwachten en natuurlijk de boodschappen voor het paasdiner.


de stop eruit

Eerst de droogte, 3 maanden lang, extreme kou, minus 21 graden, bevroren waterleidingen en stoken, stoken, stoken. Laatste van die 3 een ware hittegolf, in maart. Onze thermometer wees dagelijks 35 graden aan en bezorgde me een lekker kleurtje. Het was een makkie voor de pyromaan en een zware opdracht voor de brandweer die er 4 dagen over deed om het vuur uit te krijgen. Wel een handje geholpen door de regen die 2 april aanving. De aardverschuiving volgde. De regen stopte twee en een halve dag geleden om plaats te maken voor een harde warme wind. Het stormde flink, maar we genoten van het droge weer.
Tot vannacht.
Het was alsof de goden na de droogte een bad wilde nemen. Eerst het maar eens vol laten lopen, om vannacht, opgefrist en schoon, de stop eruit te trekken. Marc wordt wakker van de noodbatterij die opeens geen stroom krijgt en dan gaat piepen. Hij hoort hoe het hemelbad leegloopt, zo klinkt het. Het komt niet met bakken uit de hemel, het is 1 grote bak met een nogal grote afvoer.
We staan om 6 uur op om Harry uit te zwaaien en een slaperige hond in de auto te leggen. Die krijgt een pilletje voor de lange reis. We ontbijten in kaarslicht en bijgeschenen door een led-zaklamp.
Na het uitzwaaien, lopen we naar de paal waar de schakelkast zit. Maar daar staat de knop nog gewoon op aan, dan maar geen stroom.
De brug zoals we hem kennen, ook met een woeste rivier die het hart van wild water kanoërs harder doet kloppen. Meestal na een weekje regen of als er veel smeltwater is door plotseling warm weer in de winter.
Omdat de EDF het bospad open heeft gezet voor zwaar verkeer om via onze kant de groeve te bereiken -om zo een start te maken aan het repareren van de weggespoelde weg-, zijn de ergste kuilen gedicht vrijdag. Een grote kraan staat bij onze oprit geparkeerd; toezicht van ons en een buitenkansje om dit bedrijf te vragen het bronpad op te knappen, om zo onze waterleiding te beveiligen. Want bordjes en blokkades met toestemming van de eigenaar van de grond of niet, de locals hebben er maling aan en negeren ons hierin. Ze maken de hekken en blokkades stuk en gooien de palen met bordjes gewoon de helling af.
Dat maakt dat iedereen nu met gemak ons kan bereiken per auto, maar niet over de lage ijzeren brug kan aan het einde van het bospad. Twee hekken met cijferslot, alleen voor EDF-mensen. Ik heb de nieuwe situatie nog niet bekeken, samen met de waterstromen op het bospad die al vele gedichte kuilen weer open heeft gespoeld, doen mij besluiten om op deze zondag ochtend in alle vroegte, iets over 7 uur, door te wandelen naar de bruggen, waar twee berg riviertjes het meer voeden.
Marc gaat mee en we bekijken de aardverschuiving die vannacht verergerd is, er is nu nog maar weinig asfalt over en waar we stonden van de week is er nu niets meer, lucht. Castel is teleurgesteld, ze kan nu niet snoekduiken, naar takken en stronken, niet zwemmen en hout aanvallen en doodbijten.
We hadden het nog nooit gezien, wel aan de sporen van aangespoelde bomen en takken aan weerszijden van de lage ijzeren brug, maar de brug is tijdelijk verdwenen, één kolkende bruine watermassa waar we vanaf de hoge voetgangersbrug gehypnotiseerd naar blijven kijken met in onze oren dat donderende geraas. Zelfs hele bomen worden als luciferhoutjes over die brug gespoeld. Waar wij een dag op sjouwen, spoelt hier in een paar seconden weg. Hebben de goden soms 'een grote boodschap' gedaan??

Bovenstaande foto is een bergstroompje dat zomers een badkuip blootgeeft. Omgeven door varentjes, mossen en klimop die het een sprookjesbos doen lijken. De badkuip bevind zich onder de waterval, nu is het een woest gebeuren.
Op de foto hieronder een watervalletje dat zomers niet meer doet dan wat siepelen als een lekkende kraan. Ook hier kan de duiker onder het pad door de toevoer niet aan en veroorzaakt een diepe poel. Marc peilt de diepte, maar de stok is te kort. Op hoop van zegen dan maar....
Thuis gekomen heeft de EDF de electriciteit weer hersteld, Harry en Miska zijn weg en wij hebben weer even wat tijd nodig dit gat op te vullen, niet met water alsjeblieft, maar gewoon met de M&M.

zaterdag 28 april 2012

.

 Weer een foto van niks, technisch gezien. Terwijl men zich in Nederland opmaakt voor Koninginnedag, doen de fransen dit voor 1 mei. De lelietjes-der-dalen worden verkocht als geschenk aan een geliefde. Ze staan hier op tijd in bloei, her en der.... lieflijk.

Eindelijk even droog, met een harde warme wind. Het is genieten om buiten te zijn, mits je niet onrustig wordt door die wind. Hier de oprit, met hout voor 1 stookseizoen! 

Soms zijn paardenbloemen van achter mooier als van voren, of van boven, het is maar net hoe de zon staat. 

Zooo blauw en lief, en oh zo klein, je blikveld gaat er al snel aan voorbij of ze worden versleten voor vergeet-me-nietjes.

Clematis Montana .... erg goed aangeslagen en een lust voor het oog.

Marc en Harry werken weer even verder aan het schuurdak, nog geen m1 per ochtend, het valt niet mee....

donderdag 26 april 2012

lege chaos

Hondje Miska zien wij lijden onder de 'goede zorgen' van de baas. Miska kan niet goed tegen meel, producten waar tarwe in zit, dat verergert haar chronische oorontsteking. Maar ze is Harry's kindje, dus krijgt ze de gehele dag door alles wat Harry ook 'krijgt'. Achter mijn rug om aan tafel gooit hij stukken belegd brood door de kamer de mand in van Miska. Hij spaart voedsel uit zijn mond, kipkerrie met rijst, een bord vol wordt liefdevol naast de mand op de grond gezet. Ik kook de laatste 4 eieren die ik heb, een cracker met margarine en ei verdwijnt in een hondemaag. Zelfgebakken koekjes, een trommel vol, is opeens leeg. Marc snoept de laatste 5 eruit voordat ze in Miska verdwijnen. Walnotencake, banaan, brood met worst, of kaas, gedroogde pens, geweekte hondebrokjes a 11 euro voor 12 kilo... En die ranke jachthond maar struikelend voorthobbelen, ze krijgt thuis altijd een volle bak brokjes en heel de dag door 'wat lekkers'. Hier twee keer per dag wat brokjes, net als Castel, maar ook hier; alles wat hij eet wordt liefdevol gedeeld met de hond. Er is niets ranks meer aan, het dier is gewoon dik en kotst de boel onder. We ervaren medelijden en krijgen het Harry niet aan het verstand gepeuterd dat het dier lijdt onder de 'goede zorgen'.
Al twee weken lang probeert een dame die op commissie-basis voor de EDF klanten probeert te werven om zonnepanelen te plaatsen, een afspraak met ons te maken. De EDF zal dan de niet gebruikte energie terug kopen. We hebben al 4x zitten wachten thuis tot ze op zou komen dagen. Twee keer belt ze netjes om de afspraak te verzetten, zonder opgaaf van redenen. Eén keer belt ze niet en laat ze verstek gaan. Vanochtend verwachten wij haar om 11 uur. Om kwart voor 12 gaat de telefoon, ze staat in het dorp en nu verder? Dus leg ik haar geduldig en rustig uit hoe ze hier naar toe moet rijden. Ik ga altijd maar uit van mensen die nog op rotondes verdwalen en de route naar ons huis kan ik in perfect frans uitleggen, vanuit alle twee de richtingen. Ik wordt 4 keer gebeld in 3 kwartier, maar geen dame van de EDF. "Laat maar." denken M&M. Dan maar geen zonnepanelen met addertjes eronder. Onderwijl krijg ik een telefoontje met impact, blijkt er iets mis met een, via internet, besteld product -ik heb altijd ruzie met mezelf als ik op een franse site iets moet bestellen en betaal met nederlandse paypal-, de storm die gister opstak buiten, zet zich ongehinderd voort en opeens is het 'warm' buiten, maar dan zonder zon. Tijdens een gesprek op skype, komt er een mail binnen van Kitteh die ook even wat aandacht verlangd en Spetter komt zich laten zien; een grote dalmaat die vriend P mee neemt met zijn armen vol taartjes om mijn verjaardag dunnetjes over te doen en mee blijft eten. Ik houd ergens nog rekening met een extra tafelgast in de vorm van een EDF-dame... Maar gelukkig laat die zich niet zien.
Tijdens deze chaos is Marc even polshoogte gaan nemen bij de bruggen en ziet tot zijn grote schrik dat de grondruggen zijn glad gesmeerd, de lage H-profiel-brug keurig vrij is voor 'groot verkeer' wat doet vermoeden dat de hoofdweg aan de overkant gewoon 'ff' verplaatst is naar onze kant.
Je mag weten dat we dit huis kochten omdat het aan een verwaarloosd slecht bospad lag, 3,5 kilometer van de weg af, omdat het aardig dicht gegroeid was, omdat het dood liep voor gewoon verkeer, rust, stilte en natuur.
Het eerste stukje asfalt was ons al een gruwel, toen de schok van het hele stuk vanaf de buren tot aan de hoofdweg en nu dan misschien een doorgaande route????
Ook verkopen we niets in de virtuele werelden wat het beetje financiele zekerheid dat we hadden weg valt, een zware bas-spraakwaterval een volle week, een hond zien verpieteren, een EDF-dame die mooie praatjes heeft maar je laat zitten, de impact van een bosbrand en een aardverschuiving, storm en onrust. Hebben we soms wind gezaaid?

Allemaal imput, nogal lege informatie, dingen die niet relevant zijn, praatjes die geen gaatjes vullen, ons hoofd barstensvol. Ik laat het gelaten over me heen komen, doe mijn belletje, rond mijn skype-gesprek netjes af, kook geimproviseerd erg lekker eten voor 4, jaag de honden en mannen naar buiten om te kijken of ze informatie kunnen krijgen over het open gooien van het bospad en ga de afwas doen met snoeihard Annie Lennox en een Cros-kater die op de keuken vensterbank me gezelschap houdt, lief dier als hij daar zin in heeft.
De mannen komen terug met goed nieuws; Aan beide kanten van de brug staan hekwerken met een cijferslot erop, alleen voor de EDF, 3 maal per dag 1 auto. Openen van de piste mag niet, nooit, het is privé-terrein. De eigenaar ontmoet Marc ook, een oud frans boertje met nog een paar tanden die enkel Patois spreekt. De EDF-heren leggen het allemaal uit, "geen zorgen meneer, dit is maar voor een paar maanden, niet voor zwaar bouw-verkeer, daarna gooien we de boel weer netjes dicht."
Harry gaat aan de slag in de schuur met een klusje, Marc klust mee, ik klets bij met P die altijd een zalige rust met zich meeneemt, 3 honden spelen buiten met elkaar en als hij weer naar huis gaat duik ik mijn bed in voor een slaapje.
We zijn het niet meer gewend, deze chaos, een huishouden van Jan Steen.

dinsdag 24 april 2012

Aardverschuiving

Marc werd vanochtend om half 7 uit zijn bed 'gedonderd', dat gedonder werd veroorzaakt door een ware aardverschuiving aan de overkant van de gorges, bijna recht tegenover ons perceel met woonhuis. Deze werd veroorzaakt door de bosbrand met daar bovenop een moesson van een maand, want voorlopig stopt het niet met regenen. De aangestoken brand heeft zo huis gehouden, dat er maar weinig struiken en bomen de bosgrond op de steile hellingen de aarde nog vast kunnen houden. Door al dat regenwater bouwt er zich een enorme druk op in de aarde, het moet ergens heen. Dit gebeurde dus vanochtend. Het is ondergronds boven de weg van de EDF begonnen, de afwateringsbuis die in dat valleitje onder de weg doorliep hield het niet en nam zo de weg ook maar mee. Grote brokken asfalt spoelen met donderend geraas de diepte in, nemen grote rotsen mee die als blokjes graniet het bos onder de weg wegvagen. De enorme modderstroom is verwoestend, de levende bomen worden ontschorst.

Gisteren was ik 's middags de bouwherrie en het gebabbel van schoonvader zat. We zitten hier op een heel klein kluitje met een bange hond. Even een wandeling is een natte koude bedoening, mijn energie kan er niet uit en dat maakt me oververhit van binnen. Ik raak niet van de kook, maar vlucht wel naar buiten, met camera naar de overkant om daar op een brandweer-piste (officieel gesloten bospad) foto's te maken van een stuk bos dat volledig verwoest is door die bosbrand. Het is dood, de wind giert, de levende bomen kraken, alles dat dood was is verbrand en reeds omgevallen. Geen vogel laat zich zien, de regen heeft al lang de geur verdreven van het brandende hout, verkoolde resten, geen grassprietje heeft al de kracht gehad uit te lopen, geen varentje nog die een gekruld kopje opsteekt. Een bizar landschap, aards en toch zo dood. Sporen van leven zijn er al wel, dikke knoppen aan takjes aan de rand van het pad, maar daar is alles mee gezegd.







Zodra ik het bos weer uit rij zie ik dit; groen, groen, bloemen, hoog gras, het doet bijna zeer aan de ogen.


Vanochtend na de koffie gaan we natuurlijk even kijken naar het gevolg van de brand en 3 weken regen.
De helling afklauteren is zo eenvoudig nog niet en Harry gaat terug naar huis. Hondje Miska is een bangerd, die wilde niet eens mee naar buiten. -Dan wordt ze nat, ja kom nou!-

Op onderstaande foto is te zien hoe de aarde en het bos dat om 6 uur vanochtend nog stond, nu aan onze kant van het meer beland is. De EDF heeft de turbines maar aan gezet om het stuwmeer zo goed mogelijk open te houden. Nog boven op het bospad zien we nog auto's met zwaailichten, mensen met veiligheidsjassen aan. Zodra we beneden staan te kijken naar de modderstroom die nog altijd stukjes asfalt aanvoert, zijn de auto's weg -wijs- en zien we nog één veiligheidsjas naar de andere kant van de weg rennen, om de overkant te halen waarschijnlijk voordat de rest van de weg ook wegspoelt.


 Brandhout voor jaren en jaren.... Maar we kunnen het niet omhoog sjouwen, helaas. Het is indrukwekkend, de vloedgolf van de verschuiving heeft ook aan onze kant oever weggedrukt. Manshoge rotsen zijn verplaatst, bomen met kluit en zonder -afgebroken- liggen kriskras door elkaar en we proberen op een veilige manier recht tegenover de verschuiving te komen. We houden de modderstroom en de resten van de weg goed in de gaten. Als er nog een verschuiving komt, van dezelfde grootte hebben M&M een enorm probleem. Maar, de aarde leeft!! De onverlaat (ja, ik kan me heel netjes uitdrukken) die de brand heeft aangestoken mag hopen dat hij niet gepakt wordt, de rekening heeft vele nullen, noodverkeer kan niet meer via de overkant, de weg opnieuw aanleggen heeft vele voeten in de aarde en wij zitten komend jaar in de herrie.



maandag 23 april 2012

Buikpijn

Al een paar weken heb ik last van mijn buik. Eerst dacht ik; pure bijwerking van de anti-biotica. Maar die kuur ligt alweer een kleine week achter me. Toen dacht ik; iets verkeerds gegeten. Maar ook dat was vorige week. Specifieke windjes met een wel heel aparte geur werden veroorzaakt door de Kefir, daar ben ik mee gestopt. Maar het hield niet op. Ik laat heel de dag door winden, alle soorten en maten, reukloos, stilletjes, floepwindjes, irritant! Pijntjes, gerommel, opgezet en dan weer heerlijk plat (ja, ik blijf een vrouw die een platte strakke buik ambieert, ook al ben ik geen 20 meer en ben ik ruim 90 kilogram zwaar geweest.)
Ik laat er niets om, ontspan mezelf, beweeg genoeg, want ik ga vaak een stuk wandelen, eet gewoon en die nieuwe energie wordt er ook niet minder van. Ik voel me niet ziek, maar gewoon heel de dag door bewust zijn van mijn buik is gewoon vervelend. Tijd om er even beter bij stil te staan.
Zoals gebruikelijk bij iedere fysieke klacht die we hebben, van griep, kiespijn tot insectenbeet, slaan we het grote boek van Christiane Beerlandt erop na.
Ik lees de eerste regel van het hoofdstuk 'Buikpijn Algemeen'; Bingo!! Ik lees de eerste regels van 'Veel winden laten'; weer Bingo! Ik lees het hoofdstuk 'Darmen, algemene betekenis' en ja hoor; Bingo! Klopt als een bus, de levensenergie die me overviel door zich opeens te manifesteren begin maart, Marc achterover liet slaan van verbazing, mij liet opveren alsof ik afgelopen 25 jaar iets gemist had, heeft er alles mee te maken. De kiespijn is ook verklaard, luisteren moet ik. Naar mijn lijf, mijn hart, mijn hoofd/mind en die energie waar die drie samen komen.
Die buikpijn is -gewoon- het signaal dat ik mag zijn, mijn potentie eruit mag, ik klaar ben voor die 'transformatie' naar volledig mens zijn. Ja, ik geef toe, klinkt verschrikkelijk zweverig. Ik kan het ook niet beter uitleggen, maar die buikpijn heeft zo zijn dringende boodschap. En niet de boodschap die je wegspoelt door op de knop te drukken op het toilet.
Ik mag voluit leven, hoef me niet te onderdrukken, me in te houden, me anders voor te doen, die energiestroom  tegen te houden, ik hoef niet bang te zijn dat deze energie weg zal gaan, of dat ik teveel ervan weggeef, het is een onuitputtelijke bron die gedeeld kan worden, zoals bomen hun zuurstof vrijgeven zonder er zelf bij in te schieten.
Vandaag dus een extra inzicht; buikpijn! Juist vandaag als ik mijn geboortedag herdenk en me besef hoe blij ik ben op deze aarde bewust rond te lopen.

achtendertig jaar geleden

Ik zag het levenslicht achtendertig jaar geleden. Vanavond rond een uur of half 6. Ik was een blije baby, ben met een lach op mijn gezicht geboren en met blijdschap ontvangen door beide ouders. Dat blije hart is nog hetzelfde als toen, het zal nooit veranderen. Die blijdschap, een luchtigheid en positiviteit heeft me gebracht to waar ik nu ben. Niet in een oud stenen huisje in Frankrijk, maar waar ik sta met mezelf op deze wereld. Die niet altijd even mooi is, maar wel als mooi gezien kan worden door mensen die willen zien.
Vandaag dank ik mijn ouders, en niemand anders, dat ik het levenslicht zo mag ervaren en zien. Ik heb niet 1 speciale (verjaar)dag nodig, eigenlijk ervaar ik dit iedere dag. Eigenlijk zou ik het dus moeten vieren voor hen, en de blijdschap dat ik ben.
Het deert en raakt me niet dat m'n lief slaperig uit z'n bed komt, overvallen wordt door zijn vader die opstaat met grote verhalen met harde basstem -de grootst mogelijke onzin komt er uit zijn mond, verhalen die ons leven niet raken, die niets met het leven zelf te maken hebben, gewoon om maar te verhalen, te vertellen, de mogelijke stiltes op te vullen die hij schuwt, komende uit zijn wereld waar 'geluid in de breedste zin van het woord' het allerbelangrijkste is- waardoor hij vergeet dat ik 'jarig ben'. Alsof het belangrijk zou moeten zijn voor hem dat ik toen geboren ben. Hij is iedere dag blij dat ik er ben, besta, mijn leven met hem deel.
Ik ben daar overheen gestapt, het is mijn geboortedag, voor mij belangrijk genoeg om er bij stil te staan, een taart te bakken -schoonvader kraakt de berg met walnoten die ik ervoor nodig heb-, en te genieten van alle mensen die me een felicitatie sturen, dat ze aan me denken en bevestigen dat ik er mag zijn. Die dag 38 jaar geleden was toen al een vreugde, en dat is het vandaag nog steeds. Ook zonder kado's, verrassingen, een volle brievenbus, zonder ballonnen aan mijn stoel en slingers aan de balken. Zonder een huis vol vanavond met toastjes en blokjes kaas met augurkje.
HIEP HIEP HOERA!!!!!!
Dus iedereen die mee wil vieren; geef jezelf een lief, leuk of nuttig aardigheidje vandaag, kook extra lekker, eet met smaak, drink een drankje vanavond -ook al is het gewoon zo'n Garfield-maandag-, blaas een ballon voor me op, schrijf een lieve vriend of familielid een kaartje -gewoon, zomaar-, zeg en of doe iets liefs voor iemand in je omgeving die bevestigd mag worden dat hij/zij de moeite waard is, van waarde, brandt een kaarsje voor iemand of voor jezelf, geef lekker toe, verwen jezelf, wees lief en vier de dag.
Veel dank alvast!

zondag 22 april 2012

water zien branden

In 3 jaar hebben we heel bijzondere dingen zien gebeuren. Ook complete raadsels, echt onoplosbare zaken. Hoe voorspelbaar het leven in Nederland was, met onmogelijke zaken zelfs wetenschappelijk verklaard. Hier blijkt het soms een andere wereld. Als ik vertel aan mensen dat ik voor de 2e keer kiespijn heb op een moment dat er een grote verandering plaats heeft in mijn leven, vinden ze dat niet meer dan logisch. Als ik tomaten pluk met inacht neming van de juiste maanstand klinkt dat als nonsens, maar de houdbaarheid en de smaak spreken boekdelen. We zijn de lange waterpas eens kwijt geweest, zo kwijt dat die toch zeker gestolen moest zijn. Om na maanden te voorschijn te komen op een wel heel zichtbare voorspelbare plaats waar we beiden toch echt gezocht en gekeken hebben. Hetzelfde met droog hout. Elke keer lijkt er geen dode boom meer overeind te staan en als de nood hoog is, staan er opeens weer 'nieuwe' droge dode bomen die we zonder moeite het bospad op krijgen, alsof iemand ze 's nachts snel even neergezet heeft. Wat dus echt niet kan met bomen, maar goed. De wonderen zijn de wereld niet uit.
Gisteravond laat weer zo'n gevalletje 'vreemd en onmogelijk';
We zien water branden, alle twee. En ik had geen wijn op en Marc drinkt bijna nooit, ook gister avond niet.
De laatste vrijdag in maart begon er een enorme bosbrand die niet uit te krijgen was. Pas toen het maandagavond 2 april begon te regenen werd het echt donker op de helling tegenover ons huis. Die regen is sindsdien niet meer gestopt. Het is een heuse moesson waarvan we wisten dat die zou komen -er zijn inderdaad wat voorspelbare dingen in het leven-. Het terrein, de paden, de hellingen, alles is zeik en zeiknat, doorweekt, verzadigd. Zelfs de bron heeft weer spuitkracht, een korte wandeling zal je zeker overvallen met een bui, modder in huis is onvermijdelijk en iedereen in de regio is het spuugzat. Gepraat over het weer wordt er niet meer, een omhoog geslagen blik is voldoende.
Wij kijken verveeld een filmpje na de 2e dag 'trapgat 2'. Het is weer zo'n hollywood-SF-film, waar je je wenkbrauwen bij optrekt omdat de regisseur weer probeert de kijkers ervan te overtuigen dat er echt dingen bestaan die een onderwereld bevestigen. Daarna gaat Marc een plas doen, buiten. Hij roept me gelijk en de toon van zijn roep doet me haasten. Ik schiet m'n slippers in en duik de duisternis in; volle maan en bewolking, je hand voor ogen is onzichtbaar, gewoon een zwart gat. Aan de overkant is er vuur, fik, je weet wel, soort bosbrandje, want er is daar alleen maar bos. Datzelfde bos waar alles is verbrand wat er branden kon een 3 weken geleden.We staan echt met ons mond open en ogen zo groot als schoteltjes in de nog steeds vallende plens naar brandend water te kijken! Als één van ons alleen was geweest, hadden we echt aan onszelf getwijfeld. Het wordt nog gekker. Het vuur is geen normaal vuur, het gaat ook steeds volledig uit... Om na een minuut weer op te laaien met 4 vuurtjes met felle haast witte vlammen, het is geen houtvuur... Maar wat dan wel?? We uiten ons ongeloof, maar daarmee is er geen duidelijkheid. Het kan iets chemisch zijn, plastic? Maar dan wel een heel groot stuk in verschillende vuurtjes in vertikale richting?
Ik durf de brandweer niet te bellen, die lachen me vierkant uit op de zaterdagavond laat;"een melding over bosbrand op dat stuk dat vorige maand al volledig affikte, ja tuurlijk mevrouw" "Wie belt daarover" "die gasten die ertegenover wonen, die hollanders weet je wel" "Oh die!, zeker teveel gezopen, zou ik ook doen als ik daar zou wonen op een avond als deze."
Marc belt wèl met de gendarmerie en probeert uit te leggen waar in dat zwarte gat hij water ziet branden. Wij blijven met stijgende verbazing naar buiten kijken met Cros die zich in het raamkozijn ertussen propt. (Die kat verveeld zich stierlijk, omdat hij niet lekker van het buiten zijn kan genieten.Nu is er eindelijk leven in de brouwerij.) Maar na een uurtje is het vuur er nog steeds, aan en uit, alsof er een schakelaar op zit. We zien geen auto van brandweer of gendarmerie, het raadsel blijft een raadsel en Marc wil er het zijne van weten, dus vertrekt hij met de auto, een walkie-talkie, telefoon, maglight en regenjas naar de overkant, wat een kwartier rijden is. Ik blijf in het geopende venster staan met de verrekijker en walktie-talkie. Zodra Marc binnen walkie-talkie bereik komt gaat het vuur uit, ineens, de schakelaar is omgezet en gaat ook niet meer aan. Marc stuur ik naar de plek op de weg recht onder waar het vuur te zien was. Maar het gaat niet meer aan, hoe hij ook op de plek schijnt met de maglight. Hij rijdt nog door naar de brug over de rivier, keert dan en ik zie hem terugkomen, grootlicht doet het goed in deze duisternis. Ik raad hem aan maar lekker naar huis te komen. Maar na 10 minuten kraakt de walkie-talkie of ik hem wil dirigeren naar de plek vertikaal boven het vuur, dat niet meer 'aangezet' is, hij rijdt op het bospad boven de weg waar de brandweer ook vele kilometers maakte tijdens de bosbrand. Er verschijnt meer grootlicht op dat pad, waarschijnlijk toch de gendarmerie of brandweer die de melding minder vreemd vond als dat wij dachten dat hij was. Voor de mensen hier zijn , wat wij verstaan onder onverklaarbare dingen, er niet veel wonderen.
Marc komt naar huis, de andere auto en het uitgezette vuur in het bos overtuigen hem dat we geen water zien branden. Wat het dan wel is laat hij los. Ik ook, de helling is weer die donkere vlek, het is tegen middernacht en de dag is geleefd.

Trapgat 2
De wenteltrap behoeft verlenging zodat de ruimtevretende rechte trap naar boven, naar mijn kamer en het pijpenlaadje, weg kan, evenals de houten tussenwand. Voor meer licht in huis en ruimte. Een project dat perfect is voor snikhete zomerdagen of een maand lang regen. We fabriceren weer een stoftent, dit maal van lakens om de computers te beschermen. Uiteraard; de bende in de al kleine woonkeuken wordt verergert. De halve werkbank ligt op de grond rond het trapgat naar het middenhuis. De voordeur gaat 20 keer per dag open in plaats van 10 keer en de vloer dweilen stel ik nogmaals een paar weken uit.
Daar bovenop hoor ik vrijdag dat schoonpapa ons weer gaat vereren met een bezoekje, met hondje Miska die haar pootjes niet veegt en het liefst gelijk post vat op de bank om maar niet op dezelfde hoogte als de katten te hoeven verkeren. Mannen in werkschoenen heel de dag in en uit, een kwispel die heel de dag door mijn regels negeert, een stoftent die me om laat lopen om uit het kantoor te komen en onze leefruimte verkleint zal het me komende week niet gemakkelijk maken. Normaliter vlucht ik lekker de moestuin in, het bos of zoek ik mijn vertier en ontspanning aan het meer. Maar tijdens deze moesson, die de aardappelplantjes wist te bevriezen, de uitlopers van de walnootbomen en de kiwi die er zin in kreeg tijdens de hittegolf van maart, blijf ik liever binnen.....
Ik heb al erg veel energie, zoveel als dat ik als kind had, waar ik er nu mee naar toe moet? Dat vroeg ik vrijdag aan Patricia, de dame die het centrum leidt, yoga, tai-chi en meer van zulk soort activiteiten begeleidt. Haar 'opdracht' en oefeningen laten me wel de benodigde stoom afblazen. En wat ben ik dankbaar voor en gelukkig mee, dat dit centrum er staat en juist door haar wordt gerund! 

We hadden pech na de laatste broodbakdag van vorig jaar. Iets had liggen roken in de oven waardoor we gerookt brood hadden. De eerste ging nog, met salami of kaas, best aardig. Maar na 3 maanden gerookt brood eten, hing het ons de keel uit en werd het echt vies. Toch hebben we het allemaal op en konden we ermee vooruit tot half februari. We knippen 50 bossen brem en leggen die te drogen in het zwembad. In maart was het hier warm, erg warm, heerlijk, zomers, maar de brembossen nog niet droog genoeg om er de oven mee op te stoken. Nu is het april en de moesson maakt het onmogelijk om brood te bakken. We kunnen ze niet laten rijzen in de zon, want die wordt bedekt door een wolkendek. Dat witte brood, dat franse brood wat zo heerlijk is als je af en toe in Frankrijk bent, is klef, vies en niet echt voedzaam voor de hollandse magen. Zeker niet op lange termijn. Wij willen bruin brood, dus improviseer ik iedere week. Mits we droog hout hebben voor de schouw, wat toch elke keer weer op wonderbaarlijke wijze verschijnt. Het kost me een halve dag. Kneden, wat heerlijk werk is, laten rijzen en in meerdere keren bakken in het kleine combi-magnetronnetje dat dure energie vreet. Maar wij hebben eigen brood, gebakken in een voor mij wonderlijk apparaat dat ik liever de deur uit zou doen.

woensdag 18 april 2012

Safer

Onze perceeltjes die te samen 11 hectare steile helling vormen met kastanjebomen die niet echt top zijn om je huis op warm te stoken, liggen versnipperd om ons heen met daartussen vele andere snippertjes aarde van heel veel verschillende eigenaren. Uiteraard is het prettiger en overzichtelijker als dit grotere percelen worden, of in ieder geval van 1 en dezelfde eigenaar, wij dus in dit geval.
Toevallig ligt de ruine waar we de lauze-stenen van mogen hebben -en een flinke hoeveelheid al reeds gestolen- ook op zo'n snippertje. De eigenaar van dit stukje aarde heeft rond onze perceeltjes nog 10 andere perceeltjes en Marc heeft gevraagd of meneer misschien afstand wil doen van al die kleine losse stukjes. Daar had hij wel oren naar.
Marc is wel goed, maar niet gek en is gaan informeren bij instanties wat zulke steile grond op deze locatie zonder bebouwing waard is per hectare. Dat schommelde tussen de 500 en 6000 euro per hectare. Ook het soort bomen en hun ouderdom, als het bos betreft, is van belang, tamme kastanjes, geen bomen maar puinsteen en hier en daar een bremstruik tussen de bramenstruiken van decennia oud. Gortdroog, geen bron, alleen die ruine dan. Marc doet de man een voorstel, 3500 euro voor 3 hectare, al die snippers van meneer bij elkaar. Gelijk een deal doet ons een afspraak maken bij de notaris voor 18 april om 11 uur.
Hij is Parijzenaar en zijn vrouw komt uit deze regio, ze hebben hier een vakantiewoning en de 18e kwam precies goed uit, yesssss, of moet ik ouiiiiiii zeggen...?
Daar zitten we dan om 11 uur. In het piepkleine notariskantoortje waar we ook zaten voor de koop van ons huis. De achterwand van zijn bureau zijn twee schuifdeuren van strak gezeemd glas met een magnifique uitzicht. Ook al hangt de bewolking dik en laag, kun je niet zover kijken, het blijft me betoveren, als het mistige druilerige Schotland. Het zal me niet meer somber maken, voor mij is het hier mooi, altijd, de regen welkom en de kou inherent aan een bergklimaat. Het eerste kwartier kan ik het allemaal nog volgen, dat rappe frans van een notaris en een Parijzenaar, maar ik ben de draad al snel kwijt.
We drinken na het officiele gedeelte in het erg goed gestookte kantoor, koffie in het café op het plein en nodigen elkaar uit van de zomer bij elkaar te eten. Het is een fijn open en normaal stel met een vleugje opportunisme wat verfrist in deze stoffige gesloten regio.
Op weg naar huis legt Marc uit wat hij wel begreep en mij totaal ontgaan is; het bestaan van Safer. Een franse organisatie die boerenland beschermd. Ik begreep al niet waarom we niet hoefden te betalen en er geen akte volgde. Safer krijgt 1e kooprecht van percelen als deze agrarische waarde hebben zodat projectontwikkelaars en niet-boeren ze niet wegkopen en de boeren steeds minder land tot hun beschikking hebben. Dit traject duurt drie maanden. Eerst dus naar een notaris om een soort contract te tekenen waarin je de intentie uit een stukje land te willen kopen en de verkoper die tekent dat hij het wil verkopen. Dit gaat naar Safer die beoordeelt of zij het eerst kopen voor dezelfde prijs om het beschikbaar te houden voor boeren.
Nu azen er hier wel locals op deze perceeltjes, voor die ruine met zijn lauzes die ons zijn toegezegd. (wel een dure koop, want agrarisch land is het absoluut niet en de bomen zien zij ook niet als geschikt voor hun houtkacheltjes. Een normaal pad of weg ligt er ook niet.)
Ik was voor 12 uur dus nog in de veronderstelling dat we 3 hectare rijker waren, maar helaas, duimen draaien komende maanden. Zo gaat dat dus, én een andere wetgeving en structuur én typisch gevalletje vreemdelingen-naiviteit.
Ach, we komen er wel en de lauzes zijn gesorteerd en subtiel weggelegd om met een huurtrekkertje naar ons huis te vervoeren, zo snel mogelijk om dieven voor te zijn. Deze klus hebben we met z'n drieën geklaard afgelopen zaterdag en 2 zeer zeldzame lauzes van een kleine vierkante meter waren de bonus voor het harde werk.

drama

Nee hoor, niet nog meer drama als tekst hier op de weblog. Een low-profile en gewoon leuke logjes is ook goed, maar soms ontkom ik er niet aan.
Als drama hekkensluiter-log het volgende;
De dag begon met enkel negativiteit van 4 kanten; telefoontje van iemand, mail uit Nederland en één uit Amerika plus het erg koude natte weer dat na wat dagen niet stoken van de centrale verwarming ons huis weer verandert in een donkere koeling geschikt voor wekgroenten en zuurkool.
Toch lagen we vanochtend behoorlijk in een deuk door het onder ogen krijgen van dit dramatische reclame filmpje. Bij gebrek aan drama kijken veel mensen films, zoeken ze ruzie, brengen zichzelf in de problemen en nog meer originelere manieren om het leven op te leuken. Ik nam vandaag genoegen met dit hilarisch belgische product om te relativeren.

(de franse film Les Fleurs du Mal, naar de gelijknamige gedichtenbundel van de franse dichter Baudelaire is pas echt drama en een aanrader voor wie de waarheid wil zien)

maandag 16 april 2012

Rust in de tent

Vanochtend op tijd eruit na een laatste avond lekker bij het haardvuur hangen, drankje, frans bammetje, babbel en haar de oren van het hoofd kletsen over hoe ze het heeft gehad. De 90 minuten naar het vliegveld worden saai, we kennen de wegen nu zo langzamerhand wel. Uren wachten op zo'n vliegveld met alleen wat machines waar je eten en drinken uit kunt tappen. (alleen in het frans en geen normale thee) De idioterie om te voorkomen dat terroristen plaats nemen in zo'n sardienenblikje staat ons erg tegen, het blijft de goedkoopste manier van reizen. Kitteh mag niet door de poortjes, want dan gaat haar pace-maker uit, einde Kitteh, dus die krijgt een speciale 'behandeling'. Een steentje dat ze vond als herinnering mag niet mee, alsof je daar iemand de hersens mee in kan slaan.

Heel de dag, nee, afgelopen dagen krijg ik een emotie niet uit mijn systeem. Hoeveel 'afleiding' ik ook geniet. Verhalen over haar logeerpartij en onze terugreis naar huis vandaag kan later nog. Maar eerst moet ik iets kwijt. Het is pure woede die zich ergens in me heeft gevestigd na een mailtje van mijn moeder met de vraag of ik iets wil verwijderen van deze blog. Niet omdat het een leugen is. Niet omdat ik over haar iets schrijf wat ze niet gedeeld wil zien. Nee, simpel omdat zij een telefoontje(s) krijgt over iets dat ik besloot te uiten. Iets dat in mij leeft, iets dat me -diep- raakt, iets dat belangrijk genoeg is er iedere dag bij stil te staan en ik ben nog nihilistisch te werk gegaan ondanks dat het me heel veel bezig houdt, 24/7, altijd.
Deze blog schijnt dus een lezer te hebben die niet mij verantwoordelijk stelt voor wat ik schrijf. Niet bij mij te rade gaat hoe of wat. Niet aan mij vraagt hoe iets zit, of hoe ik de dingen beleef, ervaar. Alsof ik een klein kind ben, onmondig. Er staat notabene een emailadres bovenaan deze weblog zodat iedereen me kan bereiken op een normale volwassen manier. Nu kan ik niet veel mensen bedenken die mijn weblog lezen, het telefoonnummer van mijn moeder hebben en dermate betrokken zijn dat het een telefoontje waard is, die niet op de hoogte zijn. Dat niet iedereen zo assertief is als ik is prima. Het zij direct vergeven. Maar dat mensen mijn moeder lastig gaan vallen met iets dat ik schrijf terwijl ze het al zo moeilijk heeft, gaat mijn verstand ver en ver te boven. Pissig ben ik, razend, woedend!!!
Ik kan dit wel kwijt bij m'n Lief. En hier. (Wie de schoen past moge hem weer aantrekken, maar blijf van ons bospad ver verwijderd, alsjeblieft!!) Ik kan een extra boom omzagen morgen en nog veel meer om mijn boosheid op te botvieren.
Maar het leed is al geschied, de oh zo bekende onrust is gezaaid op een wel heel dom gekozen moment.
Beste anonieme lezer; verwijder dit weblog adres alsjeblieft, je zaait onrust, brengt een enorme berg aan negativiteit met je mee en je doet een aantal mensen verdriet bovenop het verdriet dat we al met ons meedragen. 

En nu is het tijd voor Rust in de Tent.
Het haardvuur brandt, de kamer is opgeruimd, we hebben lekker de nog altijd aanwezige winterkou van ons afgespoeld onder een warme douche (sneeuw onderweg doet ons beseffen dat we nog even moeten wachten met de zomerkleer).

vrijdag 13 april 2012

.




Het lindeblad ontvouwt zich met roze konijnenoortjes, de vergeet-me-nietjes heb ik nog nooit zo blauw gezien en de zon priemend door de wolken in de gorges maken het licht tot wit goud. De meiorchissen bloeien en de grote keverorchis is ook al in knop. De zuidkant van de gorges is al echt lentegroen, prachtig, met overal wilde appelbloesem, die zijn zo mooi groot. 
Een dagje rustig aan gedaan, ik heb altijd, maar dan ook altijd last van bijwerkingen, dus snel misselijk, duizelig en uiteraard wisselende stemmingen die lief worden opgevangen door Marc en Kitteh. 
..... Ja, daar word ik stil van. 
Vandaag ook vrijdag de 13e, de dag waarop de man van tante die in een hospice verblijft, overleed elf jaar geleden. Ik herdenk hem terwijl ik aan haar denk. Het was een mooie dag, even de zon mogen zien vandaag, de geur van het bos gedronken tijdens een foto-wandeling, lekker gegeten en veel te lang geslapen tussen de middag. Maar toch zal ik wel lekker slapen zo meteen, mijn ogen prikken, anti-biotica... :-(

Gaatje??

Het weer was weer een echte april-moesson gisteren.
Overdag gaat het redelijk met m'n kaak. Diagonaal de andere kant van m'n gezicht als de vorige keer kiespijn februari 2009. Niet gezwollen, alleen als ik die achterste kies aanraak, doet het verschrikkelijk zeer alsof er een fikse ontsteking in de kies zelf zit. Die kan niet zwellen, daarom doet het zeer. Ik heb mezelf ervan overtuigd dat het een gaatje is, misschien omdat ik dagelijks goed poets.
Hoe een mens zichzelf voor de gek kan houden;
Ik kijk halsreikend uit naar de tandarts, een aanrader van P, locatie 'niet in de buurt', echt frans plattelands.
Het had een mooie dag uit kunnen worden, maar het weer zit zo ontzettend tegen, de pijn is zacht gezegd storend en we doen alles 'lekker langzaam', who cares, we hebben vakantie! Toch blijft het landschap me betoveren, winterkleuren, mist dat als watten en flarden over de toppen van de heuvels wordt gedreven, de geuren, wilde primula's en narcissen, al een voorzichtige groene waas in de eiken, bloesem van pruimen en wilde kersen die hier en daar als een watje oplichten op een sombere achtergrond van de nog slapende tamme kastanjes.We zijn te vroeg bij de tandarts, dus struinen we rond in een nogal toeristische supermarkt tot we het zat zijn, al die prullen en typische locale artikelen. Tijd doden is saai!
De wachtruimte is besproeit met DE tandartsen-wachtkamer-geur, als uit een potje, wereldwijd hetzelfde. Zeer modern met een speelhoek voor de kinderen, krakende rugleuningen van de zitjes, wat posters, een informatierek vol folders en de lelijkste reproductie-kunst ooit. We wachten er, een klein half uur, Kitteh tegenover ons met haar tijgermuts op, kouwelijk als ze is. Marc naast me die de sfeer erin probeert te houden. Ik uitkijkend naar het volgende uur als ik met een gevuld gaatje weer buiten sta.
Eindelijk, eindelijk, komt de tandarts me halen. Een verwarmende naam draagt hij; Chauffour! Warmoven, dat belooft wat, samen met de posters in de wachtruimte die beloven dat het een pijnloze praktijk is.
Knappe kop, mooie man met grote hazelnoot-bruine ogen, vriendelijke ontvangst, geen assistente met ogen als 'altijd lente', dat was de tandarts zelf! (Onze vorige vakkundige dame die me zo goed hielp is met pensioen, dus was ik genoodzaakt een andere te vinden.)
Deze praktijk is ultramodern. Alleen maar gadgets, computers, een elektronische prullenbak, monitoren, computers en andere apparaten met een stapel geschreven cheques, wat een contrast. Een stapeltje fortuin, want die cheques hier IS geld.
Hij maakt ff snel een rontgenfoto, duwt, tikt, trekt aan de twee achterste kiezen, suggereert met behulp van de foto dat het niet de achterste kies is, maar die ernaast, maar ik blijf pushen; het is de achterste kies. Ik wil erg graag in die ogen kijken, maar dat lukt niet, want mijn hoofd moet achterover en mijn mond wagenwijd open...
Hij lijkt zo gek op zijn werk en heel nieuwsgierig wat er onder die oudere witte vulling zichtbaar wordt en gaat aan het werk. Wat is deze man snel!! Voor ik het weet zit er een verdoving in mijn kaak die heel snel inwerkt terwijl we het even hebben over de afgebroken kies van Marc. De boor gaat erin en maakt een mooi gat, hij kijkt, nog eens en beter en gaat dan uitleggen wat hij ziet;
Een abces onder de vulling die mijn zenuwen raakt. Dat kan kloppen, die vulling was toen al pijnlijk juist omdat hij zo dicht tegen de zenuwen aanzat. Wortelkanaal behandeling nummer twee. Ik weet nog waarom ook; mijn fysieke reactie op grote ongrijpbare veranderingen in mijn leven die ik zo graag zou willen sturen en vorm wil geven. Iets dat niet kan, iets dat vanzelf zijn weg wel vind...
Nu krijg ik het benauwd, verdooft of niet, een zenuw verwijderen door een abces heen gaat toch zeer doen. Roetsj, ratsj, hij lijkt een tandendans op zijn stoel te doen, ik wil op mijn kiezen bijten om flink te blijven. Dat kan ook al niet, ik zou die kundige vingers eraf willen bijten. Ik krijg iets voor mijn kiezen, maar over een tijdje heb ik het er al achter... Het verwijderen van de zenuwen laat me tegen het plafond schieten, recht in die standaard armaturen in plaats van troostende armen. Hij verdooft me nogmaals, maar doet dit zo snel dat ik dit pas te weten kom als Marc me het later vertelt. Dit is Pijn, verschrikkelijk!
Ik zie even geen mooie ogen of dat felle witte licht dat niet verblind. Ik hou ze stijf dicht en probeer mijn mond open te houden. Het blijft zeer doen, maar net draaglijk.
In een 30 minuten geeft hij die wortelkanaal behandeling. Marc helpt met vertalen, mijn hoofd is op z'n zachtst gezegd niet helder meer. Het kost me 5 minuten om van de stoel op te staan. Ik ben eens blij dat ik een Carte Vitaal heb, die verzekeringskaart gaat in lezers van doktoren, tandartsen en apotheek, zo wordt alles elektronisch geregeld. (Te weten dat een zorgverzekering niet verplicht is in Frankrijk en het me een 11 maanden kostte om de verzekering te regelen door middel van het opstarten van een eenmanszaakje.)
Negentig euro armer staan we weer buiten, ik heb het gevoel dat ik in elkaar geslagen ben door een heel mooie vriendelijke kundige man, pfffff raar! Duizelig van de pijn lopen Kitteh en ik naar de apotheek voor -jawel- penicilline vrije anti-biotica (gatver!), heftige pijnstillers en ontstekingsremmers. Negen euro alles bij elkaar, het zal wel....
De pijnstillers werken snel en goed. Maar de gerookte forel met salade en humus is lastig weg te krijgen, want de linker helft van mijn gezicht is ingezakt en ik heb weinig controle over m'n tong.
Uiteraard kan ik niet slapen, maar ik knap wel snel op en was er op tijd bij.
De 25ste april moet ik terug om de kies te laten vullen met definitief 'ciment'. De vulling voor het wortelkanaal heeft veel tijd nodig om goed uit te harden.
Komende week zit ik dus wéér aan de anti-biotica, helaas.

woensdag 11 april 2012

harten-schrik

Geloof het of niet, Kitteh hoeft van ons nooit meer naar huis. Dat haar dochters het er niet mee eens zijn is logisch. Haar baas heeft al haar collega's geinstrueerd haar met rust te laten zolang ze hier op vakantie is. Ze krijgt nog wel een opdracht mee, maar zonder spoed. Haar labtop staat hier dus zo goed als onaangeraakt en dat is een goed teken.
Toch valt haar 'bijtanken' best zwaar. Een stukje lopen -een kilometer heuvelop- valt net even verkeerd en Pacemaker draait overuren tot het randje waardoor ze dus echt accuut moet stoppen. We schrikken ons een bult als blijkt dat het echt op het randje is, nog 1 stap en het is klaar. Niet Hier!!!!! en NU! Alsjeblieft, stukje verbluffende medische techniek.
Ze kan heel stoer zijn, haar lichaam goed kennen en ons geinstrueerd hebben, maar de heli voor spoedgevallen is niet zo snel ter plaatse als dichtbij dorp of stad!!!! Geen paniek hoor, ook bij ons niet, maar de ernst van de situatie slaat in als een bom en M&M hebben tijd nodig om dit te verwerken. Ergens prima dat het weer tegen zit, we de kachel aan moeten steken en geen fysiek werk kunnen doen.
Terug in een normaal ritme put wel uit. Vandaag geen tukkie gaat dus echt niet. Na de controle technique van de auto in Aurillac moet ze even een paar uur plat. Tijd om bij te schrijven. Ik heb vanmiddag huis gehouden en even bij gepraat met moeders en een vriendin, in alle rust, terwijl die regen maar doorgaat alsof het nooit meer stopt.
Gisteren de eerste echte onweersdag, dat houdt in; geen stroom, kaarslicht, stilte -geen zoemende pc's en andere (muziek)herrie- en andere gesprekken als normaal en op tijd naar bed met buiten die regen. Zeker na de korte wandeling met een overactieve pacemaker die een mensenhart aanstuurt en daarmee een lichaam...
Van alll die plannen komt natuurlijk niets, of weinig. Niks erg, het mag voor ons ook wel eens een beetje vakantie zijn.
Gisteren heb ik 10 tandartsen gebeld. De laatste in het rijtje is een dik uur rijden, tip van vriend P die ervaring heeft bij deze 'bekbeul'. Maar hij neemt wel de telefoon aan en zegt morgenmiddag nog een 'gaatje' te hebben terwijl mijn gaatje zeurend laat weten niet zo lang te willen wachten. Jammer dan, morgen gaat er 'ciment' in! Beetje ibuprofen ertegen aan en ik trek het nog wel een dag extra.

Tijdens de april-moesson kunnen we het dakje testen boven de middendeur. Helaas, jammerlijk mislukt. De verf wordt eraf gewassen en gespoeld door de regen, als vanouds, zonder afdakje. Het stroomt onder de deur door naar binnen. Teleurstellend natuurlijk. Dus het ziet er lieflijk en geslaagd uit, maar het moet overnieuw, anders, helaas. De druif mag blijven, het stekje van P heeft het hier uitstekend naar z'n zin en geeft heel erg lekkere snoep-, sap- & wijndruiven.

dinsdag 10 april 2012

gaatje

Tussen al het kletsen en feesten door, met een kokende Kitteh die ons verrast met allemaal lekkere andere dingen (paardevlees!!), ontdek ik weer kiespijn wat blijkt een gaatje te zijn. AUW!! Onze vaste tandarts, de vakidiote die zo kundig bleek met mijn wortelkanaalbehandeling met abcessen in 2009, is met de noorderzon vertrokken.
Nu dus een speurtocht naar waar ze is gebleven om van de pijn af te komen na de 2e onrustige nacht met weinig slaap. De dichtstbijzijnde tandarts blijkt een onkundige dronken beul, nee bedankt!
Het slaapprobleem zet zich ongehinderd voort, ik doe iedere dag een middagdutje, zoals ook Kitteh die we voor de rest vertroetelen en wat helpen om haar ritme terug te vinden nadat ze ruim 6 maanden voor SpotOn3D werkte en zich aan amerikaans regime moest houden. Dat houdt in dat ze 16 uur per dag werkte a 6 dagen per week en letterlijk 'gemonitord' werd. Zodra ze online kwam werd dit gezien, bijgestuurd, gecorrigeerd en opgejaagd. 'Poor thing' zeggen ze dan. De grote baas van SpotOn3D, een gigant in het rechtencircuit in dat grote (enge) land, heeft haar letterlijk op vakantie gestuurd en het hele team geinstrueerd haar komende dagen niet lastig te vallen. Ze geniet dus met volle teugen, laat los en raakt haar labtop amper aan.
Ik vul nu mijn tijd op met schrijven tot het negen uur is zodat ik kan gaan bellen met de Marie van haar woonplaats in de hoop dat ik die top-tandarts kan traceren om vandaag nog dat gaatje te laten vullen. Marc is al maanden een stukje kies kwijt en vraagt dus ook al maanden of ik haar wil vinden om een afspraak te maken. Frappant! Maar de liefde gaat niet alleen door de maag, maar door het hele lijf.

Zoals altijd als we vrienden over hebben die in verstedelijkt gebied wonen, maar wel een 'groene' jeugd gekend hebben, wil ze hier eigenlijk nooit meer weg. 'Zijden boeien' noem ik dat, iets dat je hier houdt, ergens gedwongen, zachte dwang, ze moeten allemaal terug naar huis, ze willen niet, ook Kitteh niet.
Kitteh en ik willen alle twee wat afvallen, ik om weer wat kleding aan te kunnen dat nu al wat jaren ergens achter stoffig en muf ligt te worden, zij om in aanmerking te komen voor een nieuwe pace-maker zodat ze van één van haar medicijnen af kan komen. Alle bijwerkingen op een rij maakt haar het leven tot een last, terwijl juist zij zich heel goed beseft dat ze er maar één heeft en altijd zal blijven werken aan het verbeteren van de kwaliteit ervan.
Ze weet heel veel van kruiden en van het menselijk lichaam, ze weet dat het hart het allerbelangrijkste is, niet alleen als pomp, maar ook als 'memory-stick' -USB- omdat het veel informatie opslaat en sneller is als de hersenen in het signaleren van prikkels. (De hersenen worden niet alleen aangestuurd door de zenuwen!! Maar hoofdzakelijk door je hart, ook al lijkt het fysiek alleen maar een spier.) Ze maakt een papje van kruidnagel, munt en een heel klein beetje suiker wat de pijn in mijn kaak in 2 seconden weghaalt. Maar dat gat kan ze niet vullen.... Vandaag tandendag.

zondag 8 april 2012

Vrijdag

Goede vrijdag is altijd een wat zwaar beladen dag voor mij. Er staat wel 'goed' voor, maar dat heeft een wat andere betekenis gekregen gedurende mijn leven.
Deze goede vrijdag was gewoon uitmuntend. Het weer is schitterend, niet warm, maar een stralende zon met een verfrissende wind, warm genoeg voor een Bril-rokje en een lekker shirt om Kitteh van het vliegveld te halen. Voor het eerst sinds haar hart transplantatie gaat ze het Verenigd Koninkrijk uit voor een vakantie. Sinds 6 jaar heeft ze eindelijk vrij-af van revalideren, terugvallen, dokters onderzoeken,, immuunsysteem problemen en nog meer van zulke zware dingen. We keken al maanden naar haar uit, een bijzonder mens, heel bijzonder.
De muziek gaat lekker hard in de auto, flesje drinken in de houder, zonnebril op en sjoef door dit zo prachtige landschap, langs de oude boerderijtjes, pittoreske dorpjes en de voorsteden van Rodez.
Van een tegenligger krijg ik een licht signaal; controle. Technische controle van je voertuig, blazen voor je alcohol-gehalte, heb je je gordel wel om of gewoon even je papieren controleren. Ik weet van tevoren dat ze mij eruit pikken tijdens zulke controles, het is niet ik die ze moeten hebben als wel de auto. Zo'n landrover vraagt er gewoon om, altijd. En ja hoor, de gendarmes wijzen me de zijkant van de weg waar ik mijn zonnebril afzet en de muziek zachter. Ik lach ze stralend toe, nu nog streng en wat verveeld kijkend vragen ze om de papieren. Die zijn in orde. Zodra ze mijn nederlandse rijbewijs zien beginnen ze te lachen. Stelletje ondeugden, opeens verschijnen er lachjes en grijzen onder de sportieve zonnebrillen van de dienders der wet. Grappig dat die gendarmes bijna altijd knappe gasten zijn, goed getraind, maar ze kijken zo streng en of verveeld.
Daarna is het zaak de stad te vermijden om sneller bij het vliegveld te zijn. Het is erg druk, wat wil je eind van goede vrijdagmiddag. Ik heb zelfs voorgesteld om later die middag met haar de grootste super van de stad onveilig te maken voor wat boodschappen. En er totaal niet bij stilstaan dat ik helemaal niet tegen zulke plekken kan op juist de drukste momenten.
Op het vliegveld is het als op ieder klein vliegveld, ik wacht haar op in de enige ruimte met een transportband waar alle wachtenden door dubbeldik glas de reizigers vast kunnen begroeten. Ze ziet mij eerder als ik haar en tikt op het raam, mriauw, de eerste Kitteh-groet gaat er dwars doorheen.
Naar de auto op weg naar de super is even bijkomen van de landing, zo'n nieuw hart blijft een speciale zorg wat we later pas begrijpen als ze ons wat uitlegt hoe dat in z'n werk gaat en over haar medicijnen. De derde persoon die in mijn leven met 'iets aan het hart', dat zet een mens aan het denken.
Kitteh is katten-freak, dit zonder te overdrijven. Ze spint en miauwt, draagt Kitteh-oren-diadeem en tekent voor de grap voelsprieten en een zwart neusje op haar neus. Waarom niet, haar lach is alleen maar breder en de lol in een supermarkt is er niet minder om.
We lachen ons een bult als we alle paden door lopen. Een vreemde overvolle zeer grote met iets van 35 kassa's waar ik niets kan vinden dat ik nodig heb, ik kom daar misschien eens per jaar. We zoeken, vragen, bekijken producten om alles te vinden dat we nodig hebben om ons een beetje aan haar dieet te houden. Met haar hulp kunnen we ook dingen kopen waar ik normaal alleen van droom; een ultra dikke grote plak verse tonijnfilet, om als blokjes op de tong weg te laten smelten met bronwater en een bubbeldrankje, gerookte zalm, 4 schuim gebakjes, flesje Abelour voor Marc, gemarineerde olijfjes, knabbels en nog veel meer om die avond op te snoepen met z'n drietjes. We grappen en grollen in het engels de super bij elkaar, gooien hoge ogen bij wat vakkenvullers en brengen de kassière in verwarring.
De rit naar huis gaat snel en net voor het donker denderen we binnen met een koffer, rugzak en 5 volle boodschappentassen.
De tafel is in no-time overvol met nieuwe dingetjes en haar spulletjes.

Het wordt laat, heeeeel erg laat. Ik ga over mijn slaapprikkels heen en zit om half 5 's ochtends klaarwakker in bed. Om er maar gewoon uit te gaan en de dag te starten. Dat lukt natuurlijk niet, het schouwvuur is uit, het is doodstil in huis, erg koud, de katten zijn in de war dat ze niet op mij kunnen liggen en slapen, het gesnurk van Lief klinkt door tot boven en om half 8 geef ik mijn stoere gedoe op. Weg ritme, hoi bed!

zaterdag 7 april 2012

de tafel

We konden een eiken eettafel krijgen eind 2008, dus begonnen we hier met een eettafel gewoon formaat. Met daarop een fruitschaal, koffiepot en wat andere snuisterijen.
Die tafel werd vervangen door mijn koloniale tafel, iets groter. Met meer ruimte voor rommel, een schroefje hier, warme muts met zaagsel, glazen en een kan water, tabak en asbak, pen en papier, een tijdschrift, theelichtje, sleutels, zonnebril en ga zo maar door.
Vorig jaar kwam de grote tafel, met 2 laadjes. Plek voor nog meer rommel

vrijdag 6 april 2012

Het 2D Zwijn

Afgelopen week hebben we het rustig aan gedaan. Na de brand, bedoel ik dan.
In de kranten stonden begin deze week grote verhalen die allemaal samengevat konden worden in één zin; 'Het is aangetoond dat de bosbrand is aangestoken, met behulp van een aansteker.' Wat moet je daar nu toch mee? De pyromaan heeft een bijna onbewoonde helling uitgekozen en succes gehad. Het grapje heeft heel erg veel geld gekost en ons een spannende en indrukwekkende maar niet zo leuke ervaring.
Marc gaat als een speer in de moestuin, er ontstaat een relatief groot plat vlak alsof hij een mini-polder aan het aanleggen is, 300 meter boven NAP dan wel. De muren van autobanden zullen volledig groen worden als ze volstaan met groente met daar tussen natuurlijk wilde bloemen, gras en minder aangename planten die voor afleiding zorgen voor vraatzuchtige 6-potigen. De kippen zijn sinds de aanleg van het lelijkste hekje ooit niet meer 'beneden' geweest, dus nemen de katten het over de zachte bemestte aarde om te spitten om daar te toiletteren.
Konden we afgelopen weken gewoon in 35 graden gaan liggen bakken gekoeld door een fris briesje, deze week was het een graad of 7 en regent het regelmatig. De geur is hemels na zo'n lange droge periode, bijna te zwaar en te doordringend om diep in te ademen, verboden zuurstof, te zwanger van het een of ander. Maar groener wordt het hier dagelijks en van de bosbrand is dus echt al nauwelijks meer wat te zien. De hellingen worden door de prunussen gespikkeld wit, ieder jaar weer een fantastisch gezicht. Ons huis is al niet meer te zien vanaf het bospad, wat wil je, een zuidhelling. Kleedjes van vergeet-me-nietjes, paardenbloemen, stinkende gouwe en de geredde sering die het zwaar heeft met zijn vol gezogen bloemtrossen. Het gaat verschrikkelijk hard nu ook het gras gaat groeien.
De gebouwtjes hadden ooit allemaal nette 'makelaartjes' van zink. We weten niet hoe 'die dingen' heten officieel, maar de enige twee die nog intact zijn, vragen ons de andere ook te vervangen. Nu gaat de renovatie van de daken traag als je maar twee handen hebt en het vak nog moet leren. Het puntje op het relatief nieuwe dak van het chateau, het kruisje op de ene kant van het schuurdak, sluiten het dak, maken het af, een symbool dat de bouwer aanbracht, het hoogste punt dat verzegeld wordt. Marc wil natuurlijk graag iets heel speciaals en gaat speuren op het net voor iets. Een kleine bescheiden website van een windwijzer maker biedt hele leuke originele windwijzers. Eén springt er in het oog, een zwijntje wroetend in het gras onder een boom. Geen normaal kruisje, puntje of ander kunstzinnige vorm, nee, een heuse windwijzer, die wij wel erg graag willen hebben na de brand van vorig weekend. De ene week besteld, de volgende geleverd.
De postbode moet zodoende de hele piste rijden, maar het hek staat nog open en zo heeft hij een beetje mazzel. Het zware driehoekige pak wordt met een brede lach bezorgd en we hebben weer een praatje 'weer & brand'.
Hand gemaakt, met een handgeschreven instructie voor het bevestigen, met veel zorg vastgeplakt met een plakbandje. Tof, zulke dingen. Niks geen massa productie van 100 in een dozijn, nee eentje! Voor M&M. Hij is alleen gemaakt voor verticale bevestiging.... Oops, dat gaat dus niet op onze daken. Ze lopen schuin af, aan alle kanten, en wind vangen moet ie.... Marc moet gaan knutselen op het ding, exact waterpas en de wijzer zelf met zijn N-S-O-E-letters met een kompas uitgericht.... Het gaat nog even duren, maar dan hebben wij een 2D Zwijn op het dak die met zijn kont in de wind aangeeft of we kunnen stoken of niet.

Het spatdakje is af, maar.... mislukt. Het afschot is te flauwtjes, zo rotten de lauzestenen binnen twee jaar weg. Het hangt te hoog en hangt scheef. Na wat regenbuien zien we ook het water door de stenen lekken en de planken eronder doorweken, foute boel. Dat laat Marc de moed in de schoenen zinken, want van de zovele nieuwe klussen en bouwprojecten die hij met frisse moed aangaat, mislukken er veel of vallen na een tijdje weer uit elkaar. -De belangrijkste klussen als het dichten van lekkages op de daken zijn perfect, de lokale dakdekker prijst zijn werk, en daar gaat het om!-
We werken gewoon moedig door, de volledig ingegroeide, door de natuur ingepikte stal is geheel vrij van begroeiing en gras is gezaaid om zo altijd een rondje om de stal te kunnen lopen, voor het onderhoud.
Hetzelfde met het hek langs het bospad. Hoe ze ooit die paaltjes in de rotsgrond gekregen hebben weten we niet, misschien met behulp van machines? Wij moeten het doen met een simpele grondboor, gekocht in Nederland voor het graven van kleigaten. Voordat wij dus 80 paaltjes in de grond hebben, zijn we een jaar verder. En zo gaat dat met alles hier. Het stootijzer brengt enige 'verlichting' in het werk, soms kunnen we een gat in een stuk graniet hakken dat net onder het maaiveld rots ligt te wezen, de rook komt er vanaf... Maar dan nog is het een hels karwij.

Verder ben ik gewoon nerveus. K ga ik vanmiddag van het vliegveld halen voor een vakantie van 10 dagen. Zij is ook nerveus na ruim 6 jaar geen vakantie gehad te hebben. We willen haar een echte vakantie bieden, zij wil zich stuk werken om die vakantie te verdienen, wat wij helemaal niet nodig vinden. We hebben elkaar nog niet in het echt ontmoet. Wel via skype, mail en chat en dit is toch anders.
Vanavond dus met z'n drietjes in een schoon en opgeruimd huis met een vuurtje in de schouw en een verdiend drankje erbij.

Mijn energieke lijf en leden sturen mijn gedachten veel naar Nederland waar mijn tante afscheid aan het nemen is van haar leven hier op aarde. Ik vond de kracht haar te bellen in het hospice, ze stelde mij gerust, in plaats van andersom, dat ze geen pijn heeft en niet bang is om dood te gaan, 'fearless' dus. Het loslaten daarintegen is enorm zwaar, logisch. Ik ben blij voor haar, ze kijkt ernaar uit haar man weer te mogen 'zien'. Het ontroerde me, het deed me goed haar te horen en ik voel me minder bezwaard dat ik er niet lijfelijk voor haar kan zijn.

Die nieuwe energie, noem het kundalini, zorgt voor een nieuw bewustzijn. Dat lijkt geweldig en tof en ideaal zo begin van de lente. Maar niets is minder waar. Nu heb ik al heel mijn leven een probleem met inslapen. Dat is nu verergert en ik word 's ochtends ook rond half 5 wakker om niet meer in te slapen om de nacht goed af te ronden. De volle maan kan ik het niet meer verwijten, Emiel ook niet. -Die kraait de hele dag door in sessies van een half uur.- Dit is ook nieuw, dat ik een uur of 4 slaap, maximaal en verder hele dagen in touw ben. Het middagdutje is onontbeerlijk geworden... Ik word oud!

woensdag 4 april 2012

Scherpe kantjes

Scherpe kantjes zorgen voor moeilijkheden. De wat meer uitgesproken karakter trekken die mensen kunnen hebben. Het gevaar je ontslag te krijgen omdat je je bek een dauw geeft. Of (te) eerlijk zijn naar mensen toe, het wordt je niet in dank afgenomen. Toen ik nog 'tussen de mensen' leefde, waar iedereen me kon verstaan -ik heb het even niet over begrepen worden-, had ik die scherpe randjes nodig om me staande te houden, maar een zalige rust  het gebrek aan onrust bij wat meer afgeronde hoekjes was ook niet weg. Ik had iets minder snel mijn oordeel klaar, was wat onverschilliger voor anderen en liet iets meer links uit-rechts in gaan. Veel beter, vonden veel mensen in mijn omgeving. Dat 'rap van tong' dat mijn opa in m'n poezie-album gedichtje al zo gevat onder woorden bracht heeft me vaak de das om gedaan en wel zo vaak, dat ik zelf ook blij was dat het er een beetje 'uit' was. Dat een isolement die kantjes weer laat verscherpen realiseerde ik me niet toen ik Marc ontmoette, die al heel lang op een, door een hek omsloten eilandje woonde.
Het heeft veel te maken met je weerbaarheid, die ervaren M&M beide als niet al te hoog voor het soms zo grove en directe van de Nederlander, om maar even een lijn te trekken nu ik dit vergelijken kan met diverse volkeren na zoveel jaren werken met nederlanders, amerikanen, engelsen, duitsers, fransen, italianen en zo nog meer nationaliteiten.
Even een sprongetje om zo meteen de brug te slaan. 'Fearless'. Letterlijk vertaald 'angstloos'. Ik heb altijd iets tegen angst gehad. Ik vond het onnodig om bang te zijn voor van alles en nog wat. Bang voor spinnen? Kom op zeg, die beestjes doen hun ding, ok ze hebben 8 harige poten en sommige kunnen springen of bijten. Bang voor de belastingdienst, want de rompslomp als je een cijfertje vergeten bent en ze erachter komen. Bang om ziek te worden en om dood te gaan, dat is een heel elementaire angst, laat ik eerlijk wezen, en leeft in de harten van vele mensen. Bang om echt Gezien te worden, 'doe maar normaal, dan doe je gek genoeg'. Iets geks doen op straat zorgt voor spotlichten, niet doen dus. Je nek uitsteken voor een ander of een zaak is voorbehouden aan helden, de moedigen onder ons. Financiële risico's nemen, niet doen dus, want stel je krijgt bergen schulden of gaat failliet. Die angst hebben we inmiddels wel gepasseerd en we spreken alleen over het hebben van 'een zorg'.
Angst is bijna een stokpaardje, voorzichtig aan, want anders..... Gebeuren er vervelende dingen.

Vrij in het leven staan, doen wat je hart je ingeeft. Het klinkt geweldig, en goed, en we pretenderen met z'n allen dat we dit nastreven. Maar levend in een bomvolle maatschappij, of een zieke maatschappij, of een rotte economie, of in een overvolle stad met een enorme diversiteit aan mensen stelt mensen niet in staat om vrij te leven. Je auto moet op slot -en dan nog-, je huisdieren aan de lijn, je kinderen onder begeleiding naar school -Toulouse; en dan nog-, je centjes op een spaarrekening of in een verstandige hypotheek. Twee maal per week sporten, iedere dag een half uurtje naar buiten om 'frisse lucht' in te ademen, gezond eten, niet te veel drinken, alles goed verzekerd, timmer maar dicht dat leven.
Ik heb met dat alles altijd een beetje moeite gehad, het wilde maar geen voet aan vaste grond krijgen in mijn hart, een verstokte vrijheidsstrijdster ben ik misschien, aangeboren nog wel. Dat de meeste mensen bang zijn, voor van alles en nog wat, maar vooral om vrij te leven, hun hart te volgen, te doen wat het hen zei, is me nooit zo sterk opgevallen als afgelopen jaren. Hier in het bos, het isolement, wel heel erg failliet, 1100 kilometer van mijn basis af, het eerste ziekenhuis een uur rijden, 2,5 jaar zonder verzekering en ongelukken in wel heel veel kleine hoekjes. Een taal die ik niet machtig ben; een prima basis voor de meest vervelende situatie's. Het gevaar om samen te vervreemden van de wereld en nooit meer gezien en begrepen te worden, of uberhaupt maar gehoord; het maakt me nog steeds geen angstig persoon.
'Fearless' zijn is zo makkelijk niet. Ik bedoel dan als je het bent en het jezelf niet aanleert of opdringt om mee te kunnen of erbij te horen. Ik doe geen heel rare dingen die mij angst inboezemen, ik ga niet bungyjumpen of bomen klimmen zonder helm. Ik rijd met gordel om en relaxt alsof ik hier ben opgegroeid, slechtziend met nog maar 2 tanden in mijn mond in een oud Renaultje die met touwtjes aan elkaar vastzit. Het koesteren van basale angst ken ik niet. En dat maakt me dan gelijk wat anders, waardoor ik me niet prettig voel tussen veel mensen, de meesten levend vanuit een angst. Bang om zich uit te spreken, bang om ziek te worden, bang om ongelukken te krijgen, bang om het financieel heel zwaar te hebben, bang om op te vallen, gezien en gehoord te worden, want bang om veroordeelt te worden en de mensen je niet meer moeten.
Ik heb me zo altijd gevoeld, dat 'ze me niet moesten', juist in Nederland voelde ik me de vreemdeling. Ik ben heel veel jaren gepest op school -scherpe kantjes?-. Ik hield het in banen nooit lang uit -scherpe kantjes-?. Ik heb nooit echt vrienden en vriendinnen gehad -scherpe kantjes.-  Hier ben ik de vreemdeling, mag ik fouten maken, de dingen op mijn eigen wijze doen. Ik voel me hier vrijer, eerlijker, prettiger dan ooit. Ondanks dat ik de vreemdeling ben die zo vele fouten maak en financieel aardig in het nouw zit. Nog meer 'fearless' als dat ik altijd was. De scherpe kantjes kwamen terug zodra ik hier woonde. Ze vallen weg tegen het vreemdeling zijn, de rust en de ruimte die me hier ten deel viel om al het andere te compenseren dat me geen goed deed. Het niet hebben van een verzekering voor het geval ik ziek zou worden heeft me bewust gemaakt van iedere minuut van de dag, iedere handeling die ik verrichtte, blij met iedere dag die ik veilig in mijn bed afrondde.
(Nu ik wel verzekerd ben, bedenk ik me nog steeds iedere avond voor ik in slaap val, of dit een goede dag was, of ik terug kan kijken op een goed leven, of ik spijt heb van de dingen, of ik bang ben morgen niet meer op te staan. Mijn hart geeft me altijd hetzelfde antwoord; 'het leven heeft je toe gelacht, je leven was prachtig en je hoeft niets over te doen'. Ik bedenk me dit trouwens veel vaker dan alleen 's avonds in m'n warme nestje met snorrende katten onder de tafel.)

Het contact hebben met al die nationaliteiten, de Sociale Netwerken waar we inzitten -virtuele werelden en zoiets dat ze Facebook noemen- en het kennis maken met een ander volk, de fransen, met een andere taal en cultuur, confronteren me elke dag met mijn eigen teruggekeerde scherpe kantjes en de angst die zoveel mensen lijkt te beheersen. Mijn scherpe kantjes zorgen voor me, houden me -inderdaad- scherp en alert, ze laten me beseffen dat 95% van al die angsten die wij mensen koesteren, de mens beknot, tegenhoudt en hen een vrij leven vanuit hun hart ontneemt. Mijn scherpste kantje heeft hier moeite mee. Ik zou het van de daken willen schreeuwen dat het allemaal niet nodig is. De amerikanen doen het in hun broek voor de terroristen, het gebrek aan een toegankelijk gezondheidszorg systeem -gewoon te duur- zorgt voor een enorme angst om ziek te worden en dan heb ik het maar niet over het geweld in dat enorme land dat gevoed wordt door het mogen bezitten van vuurwapens. (Maar een tepel en plein publique of het 'F-word' is echt uit den boze.) Al die angst lijkt hen ziek te maken. We kennen veel mensen, veilig thuis achter hun pc, volstrekt anoniem met soms een echte foto maar verder geen persoonlijke gegevens natuurlijk. Het valt ons beide op; ze hebben allemaal wat! De meest extreme ziektebeelden komen voorbij, van heel ernstig tot het een maand griep hebben en maar niet op kunnen knappen. Even terug naar Europa, bijna hetzelfde verhaal. 'Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg'. De angst is een hinderpaal in het leven, dat zullen de meeste mensen met me eens zijn. De oer-angst van het vluchten voor je leven omdat deze bedreigd wordt, is opgesplitst in heel veel kleine soorten angst, die we proberen weg te duwen met ingebouwde veiligheid die juist niet kunnen voorkomen dat we met de angst geconfronteerd worden. Ziek worden we toch, dood gaan we allemaal, ongelukken blijven ook voor komen, afgewezen en onbegrepen blijven we toch. Wat heeft die angst ons eigenlijk nog te zeggen?
Dat we in een wereld leven die ons ziek maakt, van angst? Dat het leven toch betrekkelijk is, verzekerd of niet? Dat een 'vrij leven' en 'je hart volgen' irreel is, onmogelijk?
'Nietus' zegt een stemmetje dat inderdaad uit mijn hart komt. En dat hart van mij, dat 's nachts na het me afvragen of alles ok is als het plots stopt, blijft me gerust stellen. Het bevestigd me iedere dag dat bewustwording -ehm.... bewustblijving- de angst ver van m'n bed houdt en me vrij laat zijn. In wie ik ben, wat ik denk en hoe ik me uit in alle facetten van het leven. Dit juist dankzij die 'scherpe kantjes' die er in Nederland uitgesloopt diende te worden om me wat 'veiliger door de maatschappij' te loodsen. Om maar niet alleen te hoeven zijn. -Zijn we dat uiteindelijk niet allemaal? Omdat we uniek zijn met een eigen hart?-

Eerlijk is eerlijk, ik heb 1 angst. Eentje maar, die me laat verstijven als ik er goed over nadenk wat de gevolgen zijn als deze werkelijkheid wordt; 'Niet kunnen Delen'. Niet meer schrijven, niemand hebben om foto's mee te delen, niemand kennen om de wereld te laten zien zoals ik hem zie, en beleef. Niet gehoord of gezien worden, omdat ik me inhoud en me verder terug trek als dat ik al deed hier in een huisje in het bos. Wegkwijnen in m'n up, niet meer kunnen delen, mezelf niet, mijn hart niet en alles dat het me (nog) te vertellen heeft.

Ik zei het een vriend laatst nog, tijdens een gesprekje via Facebook;
Durf te leven, je hebt er maar één!


Naschrift
Litanie tegen angst
Ik moet niet bang zijn.
Angst is de moordenaar van de geest.
Angst is de kleine dood die alles vernietigt.
Ik zal mijn angst onder ogen zien.
Ik zal hem toestaan door en over me heen te gaan.
En als hij voorbij is, zal ik mijn innerlijke oog op zijn pad richten.
Waar de angst is gegaan, zal niets zijn.
Alleen ik zal overblijven.

Uit de Heelal Sage 'Duin' van Frank Herbert