What's in a Whisper?

What's in a word? 

Met andere woorden, een woord kan net zo veel zeggen als dat het niets zegt.

What's in a whisper?
Met andere woorden, een gefluisterd woord is meestal niet veel goeds.

Ik vind niet snel iets onbeleefd. Ben gewend aan een ongekend grote zee aan vrijheid, waar ik nog deels mee om wil leren gaan. Zo makkelijk is dat niet mag u weten. Alle begrip voor (andere) outlaws, mensen die er niet bij schijnen te horen, hun eigen bubbel creëren en hun weg zoeken, vinden, bewandelen.
Toch bleven M&M hangen op een ongeschreven regel.
We hoorden er opeens niet meer bij. Voelden ons onbetaalde entertainers. Iets dat ik echt niet kan, al zou ik willen. Het levert me altijd weer een onbehaaglijk gevoel op. Ik gebruikte dan ook de hele donderdag om erachter te komen wat ik ervan vond, en waarom.

We gaan eindelijk picknicken, woensdag. Het is toch te warm. Enthousiast pakken we wat te eten, drinken en goede zin. Boek mee, opvouwbaar BBQ-roostertje mee en andere handige rommel. Sluiten het huis af, laten de beesten aan Castel over en vertrekken naar het meer aan de overkant, het reservoir voor de batterij; het stuwmeer. Een groot alles behalve rond meer met diverse strandjes waar je van alle kanten op kunt rijden. Waar je zomers misschien 2 vissers ziet en met een verrekijker misschien andere luilakken en pyromanen die willen oefenen.

Marc scheurt enthousiast het strand op, nagekeken door een enkele visser die zijn 4x4 ook maar pontificaal op het strand heeft geparkeerd. Hier geen tsunami's, maar langzame niveauverschillen. 

Alexandra en Jack zijn direct verdwenen, aan de wandel, whatever. Marc gaat een doek spannen, tegen de late nog hete zon. Gaat hout sprokkelen en kijkt naar mij terwijl ik een koele duik neem en later geniet van het spiegelende oppervlak terwijl de zon zakt. Op mijn knietjes in het water, een weids uitzicht dat ik nooit heb, een zonsondergang die we moeten missen.

We lezen, knabbelen alvast wat pretzels weg en wachten. Tot het stel 'aan wil schuiven' en de picknick kan beginnen.
De worstjes gaan op het rooster en ik hoor ze denken 'geen wijn meegenomen?' Nee, soms lijk ik naief. In het halfduister lijken we te genieten van aardappelpuree, gebraden worstjes, olijven, brood met salami en stukjes kaas. Maar het wordt stiller en stiller rond het kampvuur. Marc gaat apart op een kussen liggen met opgetrokken knieën, zodat zijn hoofd erachter verdwijnt. De tortelduifjes kruipen bij elkaar en ik moet maar in de rook gaan liggen, de enige beschikbare plek rond het vuur. Ach, het scheelt weer een bult of 6.
'Ze' starten met fluisteren. Dat houden ze zo een uur vol. Ik krijg het potdomme steeds kouder op mijn kleedje en verbaas me iedere minuut meer. Niet over de zojuist voltooide pracht van de zonsondergang. Niet over de immense sterrenhemel, de melkweg, de uil die over onze hoofden scheert.
Nee, over een zeer onbehaaglijk gevoel, een bijgeluid dat het lezen stoort. Het gevoel van vrijheid is verdwenen. Ik hoor er niet meer bij en zit er voor Jan Doedel.
Want al het gedeelde is onhoorbaar,maar overduidelijk aanwezig. Het maakt me pissig en tegelijkertijd weet ik ook wel dat het stel sociaal niet zo sterk is, zeker de speelse ex-marinier niet, die volgt gewoon orders op en kijkt verder niet achterom.
Marc hoort het ook dat uurtje aan. Hij is te ver weg, geen idee wat hij denkt of voelt. Dus vraag ik hem bij mij te komen zitten. Maar nog zijn alle kanalen potdicht, gesloten voor contact. En bedankt hè, jullie samen.
Ik ken maar 1 verweer; Nederlands praten. Want een confrontatie is (nog) niet nodig en wederom kan de les misschien anders overgedragen worden. De les van fluisteren in gezelschap. Niet 1 keer, ff, nee, non-stop.
Plots is Jack spullen aan het pakken, de helft dan. Horen we gepraat bij de Blauwe om de hoek van het strandje. Hij staat daar tussen stenen en toen-bomen geparkeerd. Wij blijven stug naar de sterren kijken, met ons rug naar de belachelijke situatie toe. Ze komen niet terug voor de rest van de spullen. Dan wij maar.
Bij de auto staat Alexandra in het donker wat te dralen terwijl Jack onder het tentdoek op het halve bed in de Blauwe ligt. Ben ik ook zo geweest in mijn late puberjaren??
Ik besloot niks te zeggen, even niet. Maar uitzonderlijk maar waar schiet Marc vriendelijk uit de bocht door aan te geven dat praten toegestaan is, je uiten mag. Jack bleek het koud te hebben en moe te zijn...
Ok.
Zeg dat dan! Knurft.

What's in a whisper?
Heel veel!
In dit geval 'how to upset your host'.