donderdag 29 januari 2015

Beestenboel zonder King Cros

Ruim een week hebben we het nu zonder kater king Cros te stellen. Het weer is pet, maar daar hebben onze viervoeters geen last van. De katten reageren allen anders op de leegte zonder de heerser.
Sooty neemt plaats op alle plekjes die Cros gebruikte, buiten en binnen. Alert, om te kijken of hij haar weg jaagt, is ze niet meer. Ondanks de rust die ze nu krijgt lijkt ze hem wel te missen, is het leven uitermate saai. 
Oude van jaren Joppie is erg onrustig en blijft nergens lang zitten of liggen. Ook zijn aanhankelijkheid is nog groter. We voelen ons al zo gestalkt door hem. Vermoeiend, maar het hoort erbij. 
Nep siamees Merlin alias Sjakie is ondeugender dan ooit, daagt de andere uit en we horen af en toe geblaas en gesis.
DQ lijkt het allemaal een zorg te zijn, non! Die had nooit contact met Cros. Ze gedoogden elkaar en daar was alles mee gezegd. Hij is zich bewust van de extra aandacht, want hij was oogappel 2 en is dus wel degelijk gepromoveerd. Ik bespeur enige arrogantie.
Wat ze opeens weldoen is weer clusteren, overal, ook buiten, bij voorkeur op de bank. Helaas verschijnen er ook hier en daar plasjes op Cros-plekken. Stelselmatig. Ook op mijn RyanAir-proof koffer. Of ik het met Dettol of azijn inspuit maakt geen verschil, dus even blijven poetsen tot de geuren van Cros zijn vervlogen.



De varkens en ezels zien we , natuurlijk?, niet reageren op ons verlies. Maar welleuk om te vermelden dat die roze-witte biggen groeien als kool. Ze vertrouwd schattig en koddig zijn. Een essentieel geluk uitstralen door het gewoon varken kunnen zijn en als trouwe honden je komen halen voor de maaltijd. Door de geweckte pompoen en appeltjes-peertjes ziet hun maaltje er zomers uit. Ze lijken vaak kippenvel te hebben, maar voelen lekker warm als ik ze een body-check geef.
Over kippenvel gesproken;
We verloren 6 hanen in 4 jaar. En vele kippen. Iedere lente kopen we er een stuk of 4 a 5. Meestal vallen er een paar ten prooi aan snelle schuwe jagers als de steenmarter. Die lusten wel een kipje. Toen we hier net woonden en nog geen hond hadden, werd ik verontwaardigd aangestaard door een enorme marter op de rand van de stenen bronbak vlakbij huis. Die vond het niet jedat dat mensen zijn territorium binnen gedrongen waren. Waarschijnlijk is hij weer terug, gezien het verlies van 2 kippen in 2 maanden op hetzelfde stukje pad dat vanaf de oprit naar de stal loopt. Hetzelfde stuk pad waar de varkens eten krijgen en de ezels vaak staan te koekeloeren naar de fratsen van M&M.

Castel slaat altijd aan als er wild in de buurt is. Maar dat kan van alles zijn en ze kan niet op het terrein van de ezels en varkens komen, die omheining zit echt goed dicht, varkenproof! Misschien toch een ren bouwen voor het pluimvee, maar dat kan niet aan het kippenhok gebouwd worden. Geen ruimte voor. We zinnen op een oplossing.
Valonne heeft zichzelf snel en effectief genezen van haar ontstoken teen. Ze vertrekt 1 tot 2 keer per dag om de bossen af te struinen. Daar vindt ze altijd wel wild om achteraan te rennen. Het baarde me zorgen. Want vaak is ze pas na het donker thuis,volledig afgedraaid, modderig en nat. Soms heeft ze geen honger,dan zal er wel een haas in stukjes in de weg van de brokjes zitten. Maar het bos kent ook gevaren. Jagers, mama wild zwijn, afgronden en spitse dode takken van de tamme kastanjes. 
Marc vroeg me gisteravond, na het kijken of ze al thuis is en het geven van wat brokjes, of we iets aan Valonne moeten doen. Opvoeden en trainen, zodat ze thuis blijft. Om te voorkomen dat ze op een dag niet thuis komt of we haar ergens zwaar gewond vinden na een dagenlange zoektocht. Mijn eerste impuls was een simpel 'nee'. Het is een jachthondje, ze is jong en energiek. Voor ze ons vond afgelopen zomer, had ze ook weken of maanden rond gezworven, ze was een puberale pup en toen al goed in het najagen van haar instinct. Ze is steeds gehoorzamer, heeft maar weinig correctie nodig. Maar om het lieve mooie beestje kort aan te binden en het te trainen waakhond te worden, beetje luierend op het terras? Dat past haar niet.
Dus Valonne is vogelvrij en ze heeft een veilig thuis waar ze ook gewoon hond kan zijn. Castel is als haar oude zus, waakt wel, lummelt zo wat voor het huis, volgt ons tijdens onze werkzaamheden buiten en is de meest gehoorzame hond die reageert op de kleinste gebaartjes. Castel speelt graag met de varkens en zo leert ze Valonne hoe varkens spelen. Die worstelen elkaar met de kop ondersteboven.

Ollie heeft zijn eerste sneeuw-beleving gehad. Hij wordt er speels van, net als mensen. Dat komt Sarko goed uit, die doet niets liever. Toch is Ollie 'anders'. Heel timide maar toch hunkert hij naar gezelschap, knuffels en zoete woordjes. Neemt af en toe initiatieven die niet bij zijn status als ezel-uk passen. Het geeft hem al wat karakter en Sarko vindt dat allemaal leuk. Wat niet eigenlijk?

En wij, Marc en Tien, zo zonder Cros. Leeg en saai. We mompelen nog steeds zijn namen. Er is nog geen ruimte voor katertje #5. Het moet slijten. Marc zijn nachtmerries luwen al wel, de knoop in mijn maag als ik aan zijn gekerm denk niet. Ook heb ik een levendig voorstellingsvermogen en Marc zijn verhaal doet me toch zeer. Gedeelde smart is ook hele smart.

maandag 26 januari 2015

Werken voor de poet


We hebben het onszelf zo vaak gevraagd. Net zo frequent als dat anderen het voorzichtig opperen. Waarom geen betaalde baan zoeken, voor de broodnodige inkomsten. Heel normaal.
Je komt er nog eens uit, ontmoet mensen, verdient geld. Klinkt logisch, toch?

Maar de rits met ‘maren’ wordt steeds langer.
De ‘want’-en dus ook.

Stel, ik ga voor het minimum loon part time in het verzorgingstehuis werken.
Stel ik doe dit ’s ochtends 5 dagen per week. Dan gaan de dieren zorg missen, voor dag en dauw moet ik van huis weg, ‘s winters nog in het donker. Dan staan de ezels en varkens nog op stal, de kippen zitten nog in dromenland op stok, de honden zijn nog in diepe slaap en de katten zouden verontwaardigd verliggen op het voeteneind. Het is een half uur rijden. Relatief nog heel dichtbij. Ik kom dan rond half 1 weer thuis en zal direct een stevige hap moeten koken voor de harde werker die minder tijd heeft kunnen besteden aan de reparaties van de daken, het haardhout hakken en versjouwen, verbeteringen in en aan de moestuin, enzovoorts. Want hij doet dan de dierenronde en alle klusjes die ik ’s ochtends tussen neus en lippen doe. Komt hij daar niet aan toe, dan liggen die werkzaamheden op me te wachten voor de middag. Van de werkzaamheden 's middags komt er 5 dagen niets.’s Zomers is het ’s middags doorgaans te heet buiten om überhaupt de kop buiten het koele stenen cottage te wagen. Dat werk zal dus tot de avond moeten wachten. Alle middagen regen, sneeuw of vrieskou zijn voor veel zelfvoorzienend werk verloren en die ochtenden ben ik weg, werken voor een kleine 400 euro per maand. Daar kan ik dan mijn groente en hout voor kopen in plaats van de facturen van EDF en France Telecom, verzekeringen en alles dat niet aan planten of bomen groeit. 
Het wordt al iets minder logisch.

Zou ik dan beter af zijn om full time te gaan werken, misschien? Die 2 keer een half uur op en neer kost een sloot diesel, dat krijg je hier niet vergoed, net zo min als de 2 uur tijd die het naar m’n werk rijden minimaal ‘kost’. Nu is mijn tijd nog gratis. Als ik voor de minimale poen ga, niet meer. 
Een ezel trainen om dat hout te leren versjouwen? Geen tijd voor. Mest de moestuin in sjouwen? Met een koplampje op ’s avonds? En hoe moet Marc dan die daken en ander werk doen waar hij een extra paar handen voor nodig heeft? Hij mist dan zijn grondvrouw en ‘stand by’. Want met dat SMIC (minimum loon) hier in Frankrijk kun je echt geen dakdekker laten komen. Ook geen kraantje huren voor het uitgraven van een gebouw zonder drainage.
Stro en hooi in ruil voor het schoonmaken bij de familie Ravelac is ook uitgesloten, ook weer kopen, van die 800 euro, ongeveer.
De dag brak aan dat we gingen helpen om de varkens te verwerken. Lange dagen zijn dat. En voor al die andere hele dagen die sommige klussen nu eenmaal van deze mens verlangen kan ik niet zomaar vrij nemen. Ook zo af en toe een weekje eruit zal lastig worden.
En het tehuis ziet me aankomen met het verzoek om de dienst even om te gooien omdat het me prettiger is tijdens de hitte ’s middags te werken.

Okee, ander baantje dan? Toch als zelfstandige de tuintjes doen en de bomen in? Dat wordt dan het oprichten van een micro-entreprise. Om de vaste lasten aan de overheid te betalen voor deze verplichte bedrijfsvorm (anders niet verzekert tijdens het gegoochel met kettingzaag in de toppen van verwaarloosde bomen naast mooie oude gebouwen), moet ik weken draaien van 38 uur minus reistijden. Anders kan ik de inkomstenbelasting niet betalen. Naast het feit dat ik de kleine Franse lettertjes echt niet kan lezen. (Dat gaat me in het Nederlands in het lichtgrijs op de achterzijde van formulieren al slecht af.) Thuis zijn wordt dan alleen 's avonds en 's nachts. Het onszelf bedruipen gecomprimeerd in de weekenden.
Marc een baantje dan? Als dakdekker terwijl zijn hersenen beginnen te koken met zijn lichte huid. Of de blaren op de handen van de hete lauzestenen. Nu werkt Marc ongeveer vanaf wakker worden tot aan naar bed gaan. Ontbijten gaat aan het bureau met zijn 3D-programma’s open en de tekenpen in de linkerhand, terwijl de rechter zijn crusli naar binnen werkt. Geen reistijd, geen reiskosten, en om voor een baas te werken is hem vreemd. (Tenzij ik de baas ben terwijl ik in een boom bungel, maar dat is ongeveer uniek te noemen en valt hem niet altijd mee.)

Het lijkt of we ploeteren en rommelen. Beide, eerlijk gezegd. En ja, we komen maandelijks geld te kort. Een oplossing zou kunnen zijn dat we krielkipjes zien te vinden die wel hun eieren uitbroeden. Dat we 2 extra varkentjes nemen. Dat we zoveel mogelijk spullen zien te vergaren met ruilhandel van goederen en of diensten. Dat we een gat in de markt van de virtuele werelden zien te vinden en de moestuin zo zien te verbeteren dat de opbrengst ook door de winters heen helpt. Met dit laatste zijn we goed op weg.
Ook het schrijven blijft voor mij een lichtpuntje. Als de basis klaar is, voor zover mogelijk, zou ik hypothetisch tijd over hebben me te storten op al die verhalen op de plank. Er zitten heuse boeken tussen, maar ze vergen tijd. Veel meer tijd dan die part time baan en ook veel meer tijd dan ik nu kan vrijmaken.

De gestolen momenten potten we op, voor 's avonds. Dan kunnen we toch genoeglijk op de bank zitten om een woordje te leggen of een film te kijken. Werken voor geld lijkt normaal. Maar is het voor mij niet meer. 

Werken voor de poet, wil wel, kan niet.




donderdag 22 januari 2015

in memoriam; King of Cats


1e zondag van mei 2009, net na een badje.
Het hummeltje kon niet meer eten, dus onder dwang.
Dat duurde niet lang ;-)

Een teer ukkie.

'.... 'kweenie ....'

'Verlicht'
Cros is altijd volledig in balans geweest met het leven en het kat zijn. 

heel zen tussen de grote jongens
Zijn tred, ook al als jongeling. 
 Eind maart 2009 werpt een poes-van-niemand een nestje van 4 kittens in een gehucht met drie huizen, ergens op de hoogvlakten van de Aubrac. De 6 koppige bemanning van de paar boerderijen komen bij elkaar, want dat schorriemorrie heeft weer een nestje van die kippenjatters in spe en elk jaar krijgen ze net niet alle kleintjes te pakken. Het moet afgelopen zijn met het overschot aan ongeholpen verwilderende katten. Men besluit moeders en kids af te maken, zoals men dat hier gewoon is. Een van de 2 dames in het gehucht zegt de leukste mee te willen nemen, ze kent nieuwe mensen in de gorges waar haar familiehuisje ook staat. Die 'volgens mij Engelsen' hebben er zelfs 4, en in huis! 
De kleine is een 4 weken jong als het in een bench wordt gezet, in het donker en kou van de kelder, een dweil over de bench. Een bakje melk zo van de koe erbij, want katten drinken melk, zo stond er in 1946 nog in de schoolboekjes.
Madame Cros, een hondenfanaat en gulle gever van het katje dat niet meer zelf eten kon, smerig was in iedere lichaamsopening en ogen, overdekt met vlooien en teken, had geen sjoege van katten en hoopte dat wij het wel wilde redden. Ternauwernood.
Cros miste de 1e socialisatie met broertjes en zusjes en moeders. De 2e socialisatieperiode bleek voor hem meer te bestaan uit het overleven tussen wezens veel groter dan hij. Hij verwerd tot een hongerwolf en was erg gevoelig voor de sfeer in huis en het welzijn van alle dieren en mensen op zijn terrein. Hij groeide groter en groter, mooier en imposanter, een uitgesproken persoonlijkheid met een dominant trekje.
King Cros kreeg vorm.
Trots was hij ook. De momenten met zijn mensen werden nauwkeurig ingepland. Er mochten geen andere katten getuige van zijn. Dat zou zijn positie maar verzwakken. Altijd, als ik een laatste rokertje deed op het achterterras, even maan-staren, wrikte hij de loodzware deur open om me te dwingen zich op schoot te laten zetten voor een straffe aaisessie, alle spiertjes nauwkeurig nagelopen en warm gewreven. Pas dan hoorde je hem binnenkeels snorren, want spinnen is nooit zijn sterkste kant geweest.
Hij sjokte nonchalant zijn rondjes, als een leeuw met de tenen losjes naar voren gooiend, poten wat uit elkaar. Bleef de poesjes onweerstaanbaar vinden wat resulteerde in het stelselmatig eerst Aai en toen terroriseren van Sooty. De dames bliezen van zich af, maar Aai verloor en kreeg een ander thuis. Sooty lokte Cros net zo goed uit door al te gaan grommen en piepen als King Cros enkel wilde passeren. De koning op het spek binden en er volgenden regelmatige stoeipartijen. Verbaal als ook soms fysiek of ouderwets krijgertje spelen. Dat won Sooty met haar lichte ranke panterlijf al soezend op een dunne vertakking aan de rand van de kronen van bomen rond het huis.

Jagend op Aai die onze veiligheid in de moestuin opzocht.
Het faalde, Cros eigende zich ook de moestuin toe.

Ook an easy catch; muizen als er sneeuw ligt.
Volledig sneeuw-bestendig, maar wel de klontjes aan de buik en achterpoten.
(nat bankstel, stoelkussen of voeteinde.)

Happen deed hij ook,
als je al zijn andere signalen om met rust gelaten te worden negeerde,
moest je het zelf maar weten...

Restjes Garnalen pellen?
Dat was zijn eer te na, Sooty liet het zich smaken.

Zijn winterse manen, volledig chill.
Was dol op lentegroen, vooral boterbloemen.
Cros had een breed arsenaal aan stemmingen met een dito aantal geluiden om zich duidelijk te doen gelden. Voor ons mensen een zeer lieve kater met duidelijke grenzen; hij bepaalde, alles. Hij kon zich prima uitdrukken. Koning voor alle andere dieren, zonder uitzondering. Ook de ezels en de varkens begrepen de taal van de kattenkoning met 's winters de manen van een leeuw en zomers een dunne vacht waarmee hij zich nooit in de zon liet zien. Als op de steppe onder die ene boom. Of de schaduw van een kleine buitentafel, een 'tapis l'hombre'. In alles was deze kater één uit duizenden, onze oogappel. Met zijn langzame maar altijd doorgaande transformaties. Van snel bang en dagen schuilen ergens achter het huis en de schuur tot niet van je zijde wijken, in je klimmen, vragen om een teken-check, want ook die vieze parasieten waren verzot op deze gastHeer.
King & Jerry
Een uitstekende jager die ladders kon beklimmen. Een kat helemaal 'd'ici', ook thuis op de steile daken met lauzestenen. Juist de mooiste en meeste muizen vangend tijdens de regenachtige nachten. De muizen horen, ruiken en zien hem niet, ook geen schaduw. Hij rook en zag hen wel, easy catch met zijn e-norme klauwen. De laatste maanden bracht hij zijn prooien luid roepend binnen. Met de muis nog levend in zijn bek klonk dit steeds grappiger. Hij wachtte met dood bijten tot hij Joppie spotte om dan de muis aan de oude dove te geven. Voorheen met gesis en geblaas zijn prooi altijd verdedigend.
Die klauwen, zijn tenen, en ertussen. Tijdens zijn toch altijd waakzame slaapjes op zijn troon, mocht ik die klauwen masseren, tussen de tenen, de pluimpjes recht trekken. De keerzijde van die zachte wat breed uitgevallen poten, getuige de 5 diepe putjes in de helft van mijn gezicht toen ik hem eens (en nooit meer) op het verkeerde moment en de verkeerde plaats op wilde pakken...
Nooit ziek, nooit zwak, nooit gebeten door een slang, een gevecht verloren of een ander ongeluk. 
Zijn ongeluk zat hem in dat jeugdtrauma, zijn 4e levensweek, of gewoon pech.

****************************************************************************
Ik zat wat bij te praten met de Vlamingen, de dag ervoor terug gekeerd uit het onveilige België. Zij een longontsteking, hij ook verkouden. Een 5 dagen op hun 7 katten passen, voor mij een heerlijk weekje waarin ik ook lekker de handen uit de mouwen kan steken, TV kijk en een wilde kriek kort zet. Net een kostelijke verse paella achter de kiezen, extra wijntje voor ons drie om te klinken op een oplossing voor hun katjes, kipjes en een bouvier in de tuin. Marc had al gebeld voor een update, vergeten te melden wanneer ik thuis zou komen. 
Om 23 uur belt hij weer. Ik schrik gelijk, normaal ligt hij al op bed! U snapt het al; Cros, foute boel.
Hij lag net te slapen en hoort het kattenluik. Vreemde geluiden alsof Sooty en Cros weer bonje aan het schoppen zijn. Een brul en 5 minuten later weer dat kattenluik op een nieuwe manier. We herkennen aan het geklepper welke kat er in of uit gaat. Toen de wel heel vreemde miauw. En nog een kreetje. Ondanks het zware tochtgordijn net achter de deuren van de slaapkamer wordt Marc er wakker van, gealarmeerd. Op de ijskoude vloer ziet hij net achter de deur Cros liggen met een verlamd achterlichaam. Met letterlijk om hulp smekende ogen probeert Cros overeind te komen, wat niet lukt. Hij kruipt op enkel voorpoten over de gladde vloer van lauzestenen naar de wasruimte.
Marc is ontstelt, probeert Cros te kalmeren, hij wordt al snel gebeten en heeft krassen in zijn hand. Aankleden, stekker van de modem erin, 2 minuten wachten, dikke handdoek graaien, Tien bellen. 
En ik zit tussen 7 katten van anderen op 3 uur rijden van huis met een wijntje in mijn hand. Denkt dat Cros gevallen is en zijn rug gebroken heeft. Hij vraagt raad, maar de geluiden van het lijden van onze oogappel schokt me. We weten het alle twee al.Ook de Vlamingen horen Cros, én hun 7 katten. Helemaal niet meer op hun gemak, alert en ook geschrokken. Ik stamel uit "dierenarts bellen, dag en nacht bereikbaar". 
Hij moet Cros in een mandje zien te krijgen, zonder nog meer gebeten te worden hoewel Cros wel blijk geeft van dankbaarheid dat hij niet alleen is. De 30 minuten in het donker met paniekerige lijdende Koning in de auto lijken een uur te duren. Rond middernacht geeft de kordate dierenarts uitsluitsel.
Er is een "ziekte" die een bloedprop veroorzaakt waardoor de gehele achterkant van een kat verlamd wordt. Een zeer pijnlijk moment dat heel zelden met een spoedoperatie te verhelpen is. Zoiets kan hier niet op het platteland en eigenlijk ben ik daar wel blij om. Het pure verdriet en de verslagenheid van deze korte en intense leidensweg voelt voor mij eerlijker dan de lange onzekere weg van een operatie, een herstel wellicht en de daarna onvermijdelijke zekerheid van het elke dag afvragen of het niet weer kan gebeuren. Dan kijk ik niet meer naar de kat alsof ie mijn maatje is, of eigenlijk ik de zijne.  (red. Marc ©)
Cros kreeg direct de hoeveelheid morfine om een paard te kalmeren. Stervende was hij al, maar het lijden had niet mogen zijn. Ook niet die 2 luttele uren, de overgang van 20 naar 21 januari 2015. Voor de euthanasie bleek er al geen bloed meer te trekken. Niet meer nodig na nog 1 laatste echte Cros-blik met Marc.
RIP King of Cats Cros.

Zijn nu lege troon, zelf 'ingelegen', tussen ons in op de leuning van de bank.
Volledig overzicht, prima uitvalsbasis.
A midi was ik gelukkig thuis. Beide een paar uur geslapen, aangeslagen, verdrietig, geschokt, ontdaan, verward, gemis, zo snel, zo intens. Ook dat was Cros. Hij groef al een grafje beneden. Zocht een mooie lauze op, vannacht bedacht en met mij gedeeld aan de telefoon. Zijn oorpluimpjes verwerkt in iedere letter van zijn naam.
En, eindelijk, tijdens dit schrijven kan ik huilen. Zucht, hèhè. Ik kon niet huilen afgelopen 24 uur. Ik kon er niet voor Marc zijn om het samen te doorleven. Ik zat daar omringd door zo begripvolle kattenvrienden, en die 7 katten zelf. Ik kon niet helpen, meehuilen en de aanblik van zijn verlamming voor mijn rekening nemen. Cros niet saampjes zo draperen dat hij net lijkt te slapen. 
Vanmiddag thuis, op een stralende winterdag, ren ik naar Cros, op een bolletje met de poot over zijn snoet, oogjes toe, de pluimpjes overeind. Hij voelt zo zacht en ruikt als altijd. Me ingesteld op het even innig afscheid nemen, een stijf lijfje wat nog steeds is als Cros. Het is fijn. 
We hebben hem vanmiddag begraven, op een bolletje in een blauwe handdoek,stond hem goed. 
We missen hem verschrikkelijk. Mompelen zijn namen, hardop verward zijn onderdanen, maar hoorbaar voor elkaar. Ik laat alle foto's zien vanaf zijn kitten-bestaan.
De hiërarchie onder de 4 achterblijvers is kaput. Sooty lijkt Cros te zoeken. Meestal schichtig en blijf van mijn lijf, nu zwaan kleef aan, zoekend, en onbegrip. DQ is sneller op de hoogte, valt me zo in de armen, loopt me na. Alsof hij solliciteert naar de functie voor Oogappel. Sullerig genoeg om niet ook de functie als Kattenkoning te ambiëren. Merlin hervat zijn frequente love-attacks van het spinnend in je armen springen en in je wegkruipen terwijl zijn motor net nieuwe batterijtjes kreeg. Joppie is te oud het te bevatten, maar we vergissen ons nog dagelijks in zijn kunnen. Hij overleefde 5 katten, allemaal na hem geboren. 

Zijn gedenkteken in een lauze steen.
Beneden aan het meer, net een halve meter boven Shadow en Pipo.
Je bent tenslotte de Koning der Katten.

zondag 11 januari 2015

Je suis Martine

De raderen draaien. Al vanaf vroeg in de middag van 7 januari.
Oorlog? Tegen welke vijand dan wel?
Massale angst. Vrijheid, gezag, massa en de haast logische hysterie na een bloedbad in ons veilig gewaande en democratische Europa, grondwetten, doodstraf, God & Allah, geschreven woorden en afbeeldingen met tekstballonnetjes, fysiek geweld dat leidt tot de dood, veiligheid.
Pesten doet geen zeer, mag evenmin gezien worden als geweld. (Van wie mag dit niet? )
Wat is wijsheid?
Wat is nog waar?
Me zonder tegengeluid van mijn kant op de vingers laten tikken doordat ik me uitte op facebook? Ik vroeg me namelijk af of vrijheid van meningsuiting boven respect staat en wat respect nu eigenlijk is. Het plaatsen van die vraag was al te veel. Of te vroeg. Maar waarom te vroeg?
Het was de eerste vraag die ik mezelf stelde en daar mocht geen ruimte voor bestaan, niet in het openbaar in ieder geval.
Stond het het collectief rouwen in de weg? Had ik moeten volgen?
En de raderen bleven draaien.
Hebben wij respect getoond al die eeuwen? Voor anders denkenden? Voor andere religies? Wij, in dit zo vrije en veilig gewaande westen? Wat is er mis als je het nodig vindt om anderen op de hak te nemen, te pesten, te beschimpen? Voor je te laten werken, soms geketend. Weg te rukken uit je roots, je familie, je volk.
Mensen doen verschrikkelijke dingen. Georganiseerd als groep of cel, individuen en hele volkeren. Geïndoctrineerd, vinden wij. Of denken wij, met onze hersenen, waar we maar 10% van gebruiken. (film; Lucy) Achteraf kunnen we ons dan 'veilig' verschuilen achter termen als respect, vrijheid, veiligheid. En ja, ook de democratie waarin respect het onderspit moet delven (voor vrijheid van meningsuiting) en verworden is tot een zwakke 1-woords-leus die zelfs al als icoon van een handje met de duim omhoog weer gelijk getrokken is met 'like', goed, van belang. Lekker makkelijk ook en je hoeft nergens over na te denken.
Respect? Wat is dat heden ten dage nog?
Wat is wijsheid?
Als het mijn gemoederen zo bezig houd en ik een conflict met mijn revolutionaire en toch ook radicale echtgenoot verschillende malen maar net weet te voorkomen, wat is dan wijsheid? Wat te doen of juist te laten.
Blogger staat iedere dag open, het concept vul ik aan, wordt weer leger door het schrappen.
Waar sta ik, wat vind ik? Moet ik mijn mening klaar hebben? En wat als ie niet strookt met de mainstream? Mondje dicht dan maar.
Vanaf woensdag heb ik nog nooit zoveel gelezen.
Veel verschillende invalshoeken gezien, veel 'meningen' en reactie's, van voornamelijk Nederlandse media. Nederlanders in Frankrijk uitten zich bijna verdeeld. Via een Nederlandse journalist die woont en werkt in Frankrijk krijg ik dat andere perspectief door. Dat van de Franse collega journalisten en hoe het het privé-leven pakt.
Collectief in shock en toch allemaal wel met een soort doorgeslagen extremisme. Lynchen die idioten. Wat nou 'eerlijk proces'?
Even los van het feit dat ik blij ben dat mijn belastingcenten niet gaan naar extreem dure openbare processen die leiden tot levenslange heel dure opsluiting van de daders van dit bloedbad, bedenk ik me dat ik graag wil publiceren over Charlie Hebdo.
Want de media verwart me.
Ik kan associëren als de beste en vanaf de rand van de Franse maatschappij is er ook gelegenheid tot 'birdsview'. Niemand die ik me gek kan laten maken, geen partner die bovenop het nieuws zit, maar enkel reageert op de naakte feiten die ik hem vertel.
Even buiten mij om, los van onze kleine idylle die bestaat uit twee niet in God of Allah gelovende individuen, is er in onze gemeente niets dat aan het drama doet denken. Alleen intellectueel JP, de man van mijn vriendin, zit zwaar gechoqueerd aan de beeldbuis vast gekleefd en slaat enkel de ogen ter hemel als ik even aanklop voor restjes voor de varkens. Hij kan er met zijn gevoel en verstand ook niet bij. (Weet dat de man blind is en enkel naar de televisie kan luisteren.)
Ook moet ik blij zijn blank en Europees te zijn. Ik werk namelijk als ondersteuning in het huishouden en stel me voor hoe het voor mij zou zijn als ik Madame Mahmoud zou heten.
In deze geïndividualiseerde maatschappij hebben we nog steeds grote behoefte aan saamhorigheid. Kuddedieren waren we, zullen we altijd blijven. Dus uiteraard grijpen we de gelegenheid aan om ons als groep te laten horen. Het volk dus. Ik vroeg mij deze week af waarom we alleen die saamhorigheid kunnen/willen ervaren als er iets verschrikkelijks gebeurt? Met mensen ver van ons bed. Mensen die we niet kennen. In dit geval 'Charb' en collega's (+beveiliging). Bij leven uitgejouwd en bedreigd. Zeg maar flink gepest, als volwassene die kritiek bleef uiten, door volwassenen, die dat maar niets vonden.
En opeens gaat de hele wereld prat op solidariteit, iets dat we anders maar mondjesmaat tonen, mits het doel of de richting ons aanstaat, natuurlijk. (Daar heb je hem weer, natuurlijk.)

Ik ben ook gepest, beschimpt, beledigd, onderdrukt. Woorden doen geen zeer? Beelden ook niet? 
Ik heb liever een klap op mijn smoel, dan dat ik heel mijn leven de blauwe plekken niet van mijn ziel gepoetst krijg. Zo weerbaar ben ik niet. Ik, en wie met mij?, heb nog een lange weg te gaan. Dat realiseerde ik me afgelopen woensdag toen ik een aanvraag deed voor PRI, om sterker te worden en te blijven in deze krankzinnige wereld waarin ik deel uitmaak van de mensheid. Een mensheid waarvoor ik me bijna ga schamen. Maar naar wie toe? Moeder aarde en het leven dat ze ons geeft?
Wat is wijsheid?

Hieronder een greep uit de media en de reacties die ik van vrienden en kennissen onder ogen kreeg. 

Volkskrant 10 januari
Als de hartenkreet 'Je suis Charlie' van duizenden burgers in de avondlucht iets wil zeggen, dan is het dit: het vrije woord mag niet worden gecensureerd door geweld. Maar juist als hommage aan de vrijheid van meningsuiting wordt kritiek nu gesmoord..... Jeannette Bougrab, levenspartner van de doodgeschoten Charlie Hebdo-hoofdredacteur Stéphane 'Charb' Charbonnier, vindt het ongemakkelijk, zegt ze in een interview op de Franse televisie. De duizenden die scanderen 'Ik ben Charlie', dat biedt haar geen troost. Haar Charb, die was echt Charlie Hebdo, maar werd bij leven regelmatig bedreigd en uitgejouwd.

Inbox 9 januari
Met de recente ontwikkelingen in het toneelspel dat haar laatste hoogte- dan wel dieptepunt kent met de ellende rond Charlie Hebdo lijkt de polariserende motor weer op volle toeren te draaien. 
Propagandatochten als steunbetuigingen aan iets dat vrijheid wordt genoemd en borden met daarop een wel heel eufemistische vertaling van we zijn een beetje dom, je suis Charlie. 
De eerdere vervoering slaat om in bijna misplaatst medelijden en er klinkt intern een gesmoorde roep: stop alsjeblieft, maak geen karikatuur van jezelf.
Het nostalgische beeld van een verzorgingsstaat bevindt zich ook in zo’n deplorabele staat. 
Het is het niet meer en alsjeblieft: stop. 
Was het slechts de verzorgingsstaat dan ging het nog maar om alle gepropageerde waarden als vrijheid, zekerheid, vrede en democratie, ze zijn het afvoerputje nabij.
Slechts nostalgische gevoelens en cognitieve dissonantie houden de oogkleppen op hun plaats waardoor de schijn hoogtij viert. 
Zonder vernieuwende spanning verliest het alle glans en resteert slechts eindeloze herhaling van een uitgeblust concept. 
Herhaling als concept is niets meer dan propaganda en er wordt dan ook niet eens meer getracht er wat van te maken. 
Het is niets meer en dat wordt u in het gezicht gesmeten. Achtergelaten identiteitsbewijzen is een herhalend concept evenals de gemaaktheid van gechoqueerde politici en onderlinge verbondenheid in een georkestreerd evenement. Schijn en een nostalgische hang naar bescherming van een comfortzone die altijd al schijn was. 
Het is dat het publiek nog vraagt om een optrede, maar zelfs de spelers weten van gekkigheid niet meer hoe ze er wat leuks van kunnen maken.
Hoe dik moet het er bovenop liggen om niet meer spannend en prikkelend te zijn? Hoeveel mensen moeten er nog sterven? 
In welke bochten moeten politici zich nog wringen en op welke wijze moet de media daar dan maar weer wat van maken? 
Het is niets meer, een concept in verregaande staat van ontbinding. 
Vermoeiend voor de spelers, pijnlijk voor de slachtoffers en slechts ten bate van een apatisch onderuitgezakt publiek dat maar niet verder lijkt te komen dan bis.

Documentaire 
A class divided

Volkskrant 11 januari
Het is oorlog

De opinie van Jos Collignon
Volkskrant 8 januari

Uit Achter de samenleving
Het kwaad
Het kwaad is de vernietiging van vrijheid. Elke foutief idee is bedacht door het kwaad om de waarheid voor je te verbergen. Het kwaad is niet de duisternis en het is niet het angstaanjagende onbekende. Het kwaad is niet één of andere occulte menselijke psychologische benadering, en het is ook niet inherent aan ons karakter. Het is niet bovennatuurlijk en bovenal bestaat het echt! Als je vrij bent kun je mooie dingen, vrede, voorspoed en vreugde in de wereld brengen. Je zult al deze zaken om je heen vinden. Mannen en vrouwen zoals jij hebben deze dingen gemaakt. Het kwaad onderwerpt je. Het kwaad kan gevonden worden in woorden zoals macht, dwang, belasting, geweld, diefstal, censuur en politiek. Merk op dat in deze dingen geen vreugde te vinden is. Geen van deze zaken is van enige waarde voor de mensheid.
Geweld
Je lichaam laat je principes uitoefenen op elk aspect van de realiteit. Met je lichaam heb je de gereedschappen in handen om te functioneren in de fysieke wereld. Dankzij je lichaam kun je heel veel; het is een geschenk van zuivere vrijheid. Mensen gehoorzamen het gezag, ofwel de autoriteiten, als ze aan geweld blootstaan. Geweld bedreigt je lichaam. Het bedreigt je interactie met de fysieke wereld. Mensen die blootstaan aan geweld zijn genoodzaakt om te gehoorzamen omdat ze de vrijheid die hun lichaam ze brengt
willen beschermen. Pijn en verminking (woorden en daden) beperken je mogelijkheden om te functioneren in de fysieke wereld. De dood vernietigt die vrijheid helemaal. (De Correspondent 10 januari
Wat-een-land-van-een-lichaam-kan-leren-in-een-week-als-deze)
Perspectief
De culturen op aarde geven hun volkeren verschillende systemen van moraliteit. Verdraaide definities van goed en kwaad kunnen overal op de planeet gevonden worden. In de ene cultuur is iets goed, in een andere is het een taboe. In de ene cultuur is een woord verschrikkelijk, in een andere is het dat niet. Criminele daden worden compleet verschillend gedefinieerd in tegenovergestelde culturen. Als een gezag onder mensen is ingeburgerd, is het kwaad óf onmiskenbaar te zien, of bijna onmogelijk om te herkennen, hetgeen compleet afhankelijk is van het feit of je onderdeel van de bijbehorende cultuur bent. Ook al zijn er maar weinig mensen die de onderdrukking in hun eigen cultuur kunnen herkennen, toch blijft de cultuur wel continue onderdrukken. De meeste mensen vragen zich ontzet af hoe een gemiddelde Duitse soldaat deel kon nemen aan de moord op Joden. De meeste mensen vragen zich ontzet af hoe miljoenen gewone mensen onder de noemer Communisme hun broeders naar een zekere dood konden leiden in de handen van de politie. Er zijn ontzettend veel voorbeelden in de geschiedenis te vinden; ze komen voor in elke cultuur die ooit is ontwikkeld. Cultuur houdt een dodelijke macht over de menselijke natuur. Het is niet waar dat de schurken uit het verleden hun gezag misbruikten. De waarheid is dat zij het doel en het ontwerp van het gezag perfect uitvoerden. Tirannie is altijd vermomd als cultuur en wetgeving.
Bescherming
Om een cultuur te scheppen en het vrije denken te manipuleren, moet het kwaad een vijand creëren. Het is voor degene die uit is op de macht niet belangrijk wie die vijand is. In ruil voor gehoorzaamheid bieden de mensen die op macht belust zijn bescherming tegen deze ‘vijanden’. Het gezag `beschermt´ je tegen de door hun verzonnen vijanden. De prijs voor die (ongevraagde en falende) bescherming is gehoorzaamheid aan het gezag. Deze bescherming en bijkomstige vereiste gehoorzaamheid zijn niet vrijwillig. De vijand is alleen maar bedacht om de last van gehoorzaamheid in de gedachten van de mens te verlichten. Culturele vijanden zijn een illusie.
Benjamin Franklin heeft ons geleerd dat degene die zijn vrijheid opgeeft ter wille van veiligheid, al snel geen van beide zal hebben. Dat is een absolute waarheid. Het patroon van tirannie heeft als doel je ervan te overtuigen dat je behoefte hebt aan veiligheid en je daarvoor je vrijheid moet opgeven in de vorm van gehoorzaamheid aan het gezag. De vraag naar veiligheid wordt aangewakkerd door degenen die aan de macht zijn. Dit is waarom het gezag vaak haar eigen vijanden schept. Vergis je niet. Het is niet de vijand waar de heersers op azen. Ze zijn op jouw gehoorzaamheid aan hen uit. De illusie en eigen schepping van culturele vijanden is enkel ontworpen om het denkvermogen van de mens te beperken. Het is ontworpen om de mens ervan te overtuigen dat de échte vijand niet het kwaad is dat over hen heerst, maar een
denkbeeldige externe vijand, een soort van demon die hen kwaad zal doen. Dit is de leugen van de tirannie. Het vereist je gehoorzaamheid aan het gezag omdat alleen het gezag je zou kunnen beschermen tegen deze ‘vijanden’.
Beperking van de vrijheid van meningsuiting 1
Het meest essentiële wapen van de cultuur is de beperking van de vrijheid van meningsuiting. Hoewel er in het (recente) verleden gewelddadige versies van dit wapen te vinden zijn, bestaat het in elke cultuur als de geldende moraal. Het doel van de beperking van de vrijheid van meningsuiting is om er zeker van te zijn dat diegenen die gedwongen werden om zich te voegen naar de wil van het gezag nooit de moed zullen krijgen om terug te kijken. Om ervoor te zorgen dat de gehoorzaamheid behouden blijft, vereist cultuur van iedereen die ze in bedwang heeft dat ze de wil van het gezag opleggen aan degenen rondom hen. Het leert mensen om hun ongehoorzame buren ‘gek’ of ‘gestoord’ te noemen. Het vereist van mensen dat ze zich tegen
diegenen keren die niet gehoorzamen aan de culturele voorschriften. Cultuur veroordeelt iedereen die niet gehoorzaamt aan de culturele voorschriften als immoreel en asociaal. Daarnaast geeft cultuur zijn meest gehoorzame volgers mooie benamingen zoals nobel en rechtdoorzee. Diegenen die het beste de culturele regels volgen, vooral door het veroordelen en bespotten van hun vijanden, worden beloond voor het stigmatiseren van diegenen die minder makkelijk gehoorzamen aan het gezag. Dit is de onderdrukking van de menselijke vrije wil die het kwaad van de culturele normen bewijst. Diegenen die ongehoorzaamheid aan het gezag vertonen of een opstand tegen het gezag voorstellen, worden verbannen, gehekeld, bespot en gedemoniseerd. Het is moeilijk om de eenzaamheid aan te kunnen die geassocieerd wordt met de weigering om je te voegen naar de algemene culturele norm. Dit is hoe de beperking van de vrijheid van meningsuiting tot wapen gemaakt is om de vrije wil van mensen te breken. Het is een wapen dat ontworpen is om je te dwingen tot gehoorzaamheid. Zo gauw mensen elkaar dwingen om hun vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen binnen een cultuur, is het gezag ingesteld. Het heerst nu over de mensen die inmiddels zelf de wil van het gezag afdwingen naar elkaar toe. Dit is het ontwerp van cultuur, en het gezag kan nu met je doen wat het wil.
Beperking van de vrijheid van meningsuiting 2
Vrijheid van meningsuiting wordt ingeperkt door cultuur, dit doet het omdat vrijheid van meningsuiting wijsheid bevordert. Menselijke communicatie versnelt het groeien en leren op een exponentiële wijze. Mensen leren zelf principes door te experimenteren in hun omgeving, maar ze leren veel sneller als ze hun gedachten kunnen communiceren door met elkaar te spreken. De vrijheid van meningsuiting is het krachtigste wapen van de mensheid. Hiermee kunnen kinderen en volwassenen sneller kennis opdoen op elk gebied waarover ze iets willen leren. Cultuur kan het zich niet permitteren dat de menselijke kennis zich snel verspreid. Als mensen hun eigen waarde en potentieel leren kenen, dan zouden ze zich nooit onderwerpen aan het kunstmatige gezag dat hen is opgelegd en wat hen onderdrukt. Cultuur gaat over dwang, over overheersing. Culturen zijn bedacht om de mensen die de macht hebben te beschermen, om diegenen te beschermen die gezag hebben. De taak van cultuur is om ervoor te zorgen dat de vrijheid van meningsuiting
beperkt wordt. Om dit te bewerkstelligen stelt het een model in om gedachten te ontwrichten en aan te geven wat gepast en ongepast is om te zeggen.

Theo van Gogh
Het zwarte schaap

De Correspondent 10 januari
Wat-een-land-van-een-lichaam-kan-leren-in-een-week-als-deze

Volkskrant 9 januari


Uit Den Helder Actueel
Ik ben geen Charlie

NRC 10 januari
Cartoontje lager zingen van Youp van 't Hek


Je suis Martine. Juist daarom gaat het leven op het Franse platteland door alsof er helemaal geen oorlog is. In pais en vree verzorgen we onze dieren. Valonne heeft een splinter in haar teen, die laat ze er niet uithalen. Iedere middag, en dit zonder uitzondering, vertrekt ze. Om net na de schemering afgepeigerd en hongerig thuis te komen. We denken dat ze met behulp van dat gejakker en gejaag in het bos zelf de zwelling kapot prikt in de bramen, maar monitoren haar wanneer ze er is.
Ik ga voor het eerst met de Piteba aan de slag. Anders blijven we zitten met 30 kilogram walnoten. Het kost me 3 dagen om een beetje gevoel te ontwikkelen voor dit waardevolle speeltje. Biologische olieen zijn hier niet te krijgen en anders onbetaalbaar. Marc worstelt zich door zijn 3D ontwerpen. Wat geen enkele dag van een leien dakje verloopt. 'Waanzin' hoor ik hem roepen. Waanzin ja. Om maar iets van euro's te verdienen voor die druppel op een gloeiende plaat. Maar de EDF en France telecom zullen nooit betaald willen worden met verse boerenkool of een fles walnotenolie.
Onderwijl draait niet alleen die oliepers. Maar ook mijn raderen.
Wat is wijsheid?

Je suis Martine, zo meteen op het kleine dorpsplein zonder fontein. En ik hoef mijn naam niet te noemen om te bevestigen dat ik mens ben.

vrijdag 2 januari 2015

Projecten voor 2015

 Broodoven
De enorme broodoven heeft een bakkershuisje ervoor staan. Op de eerste verdieping ligt een vloertje van hardboard. De zuidkant van het dak is niet te bekijken (de helling erachter is onbegaanbaar steil), de staat ervan liet te wensen over. Zo ook dat vloertje binnen waar nu een gat in zit. Het dak is inmiddels gerepareerd. Een hoek van het ovendak zelf is ook stuk, maar dat is een relatief kleine klus. (1 dag, of 2) Het vloertje niet zo van belang, de ruimte wordt gebruikt voor opslag. Maar die dode eiken die we in planken hebben laten zagen en nadrogen in de stal tussen hooi en stro zullen de oplossing zijn. Eerst het kleine balkon dat toegang verschaft tot de slaapkamer van de bakkers, want dit is ronduit gevaarlijk verrot. Marc zal weer alles uit de kast moeten trekken om dit vorm te geven met de oude materialen die we nog hebben of vinden in het bos.


Hellingen van de varkens & ezels
Vooral 's winters kunnen we aan de slag om wat ruimte te maken op de beestenhelling, het stuk bos dat we omheind hebben gekregen. Stenen, rotsen, dode omgevallen bomen, takken, uit de kluiten gegroeide hazelaars maar vooral alle struiken en bomen die doorns hebben. Wilde roos, braam, meidoorn, acacia, sleedoorns, het groeit genoeglijk in, naast en door elkaar. Vaak nog bij elkaar gehouden en creatief opgebonden door de bosrank die hier als lianen in de bomen groeien. Te heftig voor de bijna blote varkens, geen lol aan voor de ezels. Dus helpen we een hand(je) om het wat open te zagen, te knippen, te branden.
Beetje bij beetje zagen we de hazelaars in haardstukken, toppen we alle esjes voor de takken. Die vinden de ezels 's winters lekker om op te knabbelen. We zagen de klimop kapot op de stammen van de bomen die voor schaduw zorgen. We verbranden de verknipte bramen, rozen en meidoorns en ander rondslingerend hout dat ongeschikt is voor de kachel. 
Het is erg zwaar werk. Er gewoon lopen kan nog niet, voor zulke paadjes gaan de ezels t.z.t. zorgen. Dus met kettingzaag en heggenschaar of de armen vol takken richting een brandstapel sjouwen, vraagt opperste concentratie. Alles blijft achter alles hangen. Er staan nog bomen zat, in de weg en hulst prikt enorm als je er langs loopt. Verder ga je snel op je bek, ja sorry hoor, doordat je blijft hangen achter nog niet los geknipte klimop die het als bodembedekker ook prima doet. Het is soms jammer dat we niet al het hout en de mooie stenen (voor muren en bouwsels) naar boven kunnen sjouwen. Sarko wil wel, maar die heeft ezeltuig nodig. Dit is nog even onbetaalbaar en we kunnen het niet zelf maken. 
Uiteraard moet het staldak verder bedekt worden met lauzen. Dit gaat 'op de lange baan', misschien nog wel dit jaar. Maar na ruim 3 jaar lauze-werk op het schuurdak en nog 2 reparaties te gaan (woonhuis en broodoven), kan het stalletje met zwart papier even wachten.
Links -een nogal ruim begrip) en in de verte nog te gaan.
Het stalletje rechts achter de berg met doornig groen. 
Die bende daar benee gaat in de volgende ronde mee.
Midden op de foto een erg mooie oude muur die nog strak in z'n vel steekt. De verleiding is groot de muur 'te verplaatsen' maar met de hand is dat niet te doen. De beesten blijven in de buurt, ze profiteren er direct van.

 De Moestuin
'a never ending story'
Ieder seizoen, de 6 jaren lang, verbeteren we de moestuin. We oogsten steeds meer, maar incasseren ook nog steeds veel tegenslagen. Alle koolsoorten hebben net even te veel natuurlijke vijanden om er te hoog gespannen verwachtingen van te hebben. De grond verrijken we wel met wat compost en veel mest, maar het blijft rotgrond waar niet zo waardevolle planten het nou eenmaal voor het zeggen hebben. Tegen het uitspoelen hebben we een remedie gevonden. De lelijke vermaledijde autobanden. Maar och wat zijn die dingen functioneel. Ook dit is winterwerk. Mits het niet te hard vriest of te veel regent. Andere constructies maken we van bamboe, paaltjes en stenen.


Een nieuw plantvak onder de walnoot. Storten we vol compost, mest, as en het gebruikelijke granietzand. 
Links onder het 6 jaar geleden gebouwde kasje. In 'volle grond' voorzaaien werkt niet zo goed. Ook de grootte ervan is onvoldoende. Dus zo snel mogelijk het puntje van het dak repareren en dan de basis leggen (lees graven en uithakken) voor een flinke kas tegen het huis aan. Wordt nog wat, moet wel gedaan worden. Waarmee? Dat weten we nog niet.

Het Chateau
Toen we dit bijgebouw voor het eerst zagen, lente 2008, lag het er sprookjesachtig bij. Volledig in het groen verstopt, het trapje naar de eerste verdieping nog net zichtbaar. Het moest een garage worden met daarboven een bibliotheek. Op zolder een slaapkamertje. Ik zag er een logeerhuisje in voor familie en vrienden. Maar geen ramen, deuren, sponningen, niet gevoegd, geïsoleerd of ook maar 1 enkele andere voorziening. De stenen zijn ooit hemelsbreed een 10 kilometer verplaatst. Het was een ruïne, gekocht voor die stenen. Wat bleek; Er ligt geen drainage achter het gebouw. Tot ver boven die 1e verdieping is het aan de achterkant volledig verzonken in het grove zand. Het staat boven en beneden blank als er veel neerslag valt waardoor het geheel toch langzaam wegrot. Stenen of niet. Bij aankoop was het niet zichtbaar dat er aan de niet zichtbare zijden van het gebouw eenvoudige bouwblokken gebruikt zijn. We willen het chateau erg graag verder aankleden en afmaken. Maar gebrek aan materialen en hulp verplichten ons om ons te richten op het behoud ervan; uitgraven en drainage maken.
Schattig, niet? (foto is ooit door de makelaar genomen, rond 2002)
Met vereende krachten zijn de flinke veldesdoorns verwijderd. Met de hand, hak en lier.
Lief graaft het gebouw uit. Met een hak en een pioniersschepje. De zanderige rotswand links op de foto moet ook nog 'ff' weg... wie oh wie komt helpen?
Achter half in de helling is er nog een kleine uitbouw. Ooit bedoeld als toekomstig sanitair..... 
Het oude muurtje is op. De flinke stenen vallen eruit en klemmen tussen rotswand en uitbouw. Toch maar weghalen die handel.
Met planken proberen we het kwetsbare dakje te beschermen tegen al die flinke jongens die naar beneden rollen. Boven die planken op de helling staat een goede stronk waar ik mijn klimlijn omheen kan doen. Al hangend in mijn harnas kan ik zo de muur steen voor steen voorzichtig afbreken en de begroeiing weghalen om te kijken hoe we dit enorme varken moeten gaan wassen. Een kraantje kan er niet komen.
Uiteraard tilde ik net 1 steen van de muur waardoor er een flink stuk instortte... Helaas. Ook deze berg wordt met de hand afgevoerd.

Bibliotheek
De luxe logeerkamer, annex bibliotheek, ooit de persruimte voor de druiven en daarna een 30 jaar illegaal café. Er komt rechts, waar nu dozen met boeken staan, een wastafel. Het kacheltje moet ook nog een schoorsteen krijgen, via het raampje. Hoe? Geen idee. Met welke materialen we dit gaan oplossen? Ook nog geen idee. Maar het gaat gebeuren.


Hout
Ook een project zonder einde. Het hakken en verzagen, het sjouwen en muren bouwen, van hout.
Hier doen we het voor, dat rokende schoorsteentje.
Overigen
Klusje hier, dingetje daar. Altijd wat. Aanleg en onderhoud lopen door elkaar heen. Ooit moet het complete dak van het benedenhuis gerestaureerd worden, inclusief nieuwe dakkapelletjes. Ooit willen we wasruimte, toilet en badkamer samenvoegen en herindelen. Ooit komt er een oranjerie tussen het voorradenkot en het huis. Om 's winters overdekt buiten te kunnen zitten. Ooit is de buiten-badkamer een spreekwoordelijk functioneel plaatje. Is dat chateau natuurlijk helemaal af als gastenverblijf, ooit. En ook zullen we ooit hellingen hebben met gras en hier en daar een pluk bomen en struiken, voor de ezeltjes. Ooit zullen ze mogen werken voor de kost en de zorg. 
Ons ooit verzuurt niet. Daar zijn we te daadkrachtig en inventief voor. Maar we houden het per jaar beperkt, binnen de mogelijkheden. Want het weer en het leven zelf houden ons waar we blijven moeten; menselijk en beperkt.

Stay Human

Stay Human zou een uitstekend goed voornemen kunnen zijn. Dat is het niet. Retorisch allerminst.
harmonie rond voedertijd van de varkens, alles pikt een graantje mee.
Stay Human is namelijk het onderschrift van elke email die ik van Jos krijg. Jos is een vriend van me. Hij schrijft me wanneer hij aan me denkt. Schrijft me als ik weer eens maanden niets laat horen. Stuurt me epistels en halve bloemlezingen. Uit zijn bezorgdheid over het ter ziele gaan van de mens(elijk)heid en de door hen te controleren gewaande aardbol waarop en waarvan wij mensen leven. Hij schrijft me zijn twijfels. Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?'
Hij verhaalt me ook over het tegennatuurlijke van de wereld om hem heen als hij zich even onttrekt aan zijn boerderijtje gelegen naast de kerk van een onooglijk klein dorpje op het Ardense platteland.  Naast het eigen boontjes doppen verhuurt hij kamers aan de echte pelgrim. Het pluimage dat zoekend over velden en wegen naar het zuiden afdaalt met een schelp op de backpack is divers en plaatst mijn vriend voor verrassingen maar ook diepe treurnis. Het is altijd lastig als je in staat bent zoveel waar te nemen in mensen, misschien schept dat een band. Want het horen-zien-&-zwijgen is niet voor iedereen weggelegd.
Jos is Nederlander, althans, daar is hij geboren. Dat hij de taal spreekt met een accent verraadt zelfs uit welke uithoek van het kleine land. Hij woont al decennia in het noorden van Frankrijk, koestert zijn schaapjes en zorgt voor de kippen en voorziet zo in zijn levensonderhoud. Maar dat valt niet mee en blijkt tegen de stroom in te zijn. 
Ik ontmoette Jos op Nederlanders.fr. Een forum voor Nederlanders die iets van doen hebben met Frankrijk. Wonen, werken, leven, familie van - en emigranten in spe. Eerst hebben we knetterende ruzie gehad en ik perste er toen dit log uit om te zeggen wat er gezegd moest worden om me mens te blijven voelen. Stay Human. Na enkele weken een persoonlijk berichtje van Jos en vorig jaar kerst verbleef ik even in het Ardense om deze human in de ogen te kunnen kijken. Mager en Ardens winterbleek. Zou armoede verbroederen? Of was het de klik van hetzelfde 'weten'? 

Zo kwam ook de Kluizenaar op ons pad afgelopen jaar. Een aparte verschijning die steeds blijer leek mensen ontmoet te hebben met diezelfde gedachte dat menselijk blijven enig bewust zijn verlangt die 'ernaar handelen' af lijkt te dwingen. En van een gedegen afstand is er een objectiever overzicht op wat mens zijn, menselijkheid, de mensheid aan het doen is. Wat je zelf doet of juist laat. Het waarom eigenlijk? niet uit te vlakken. Stay Human, trouw aan je eigen natuur, aan de wetten ervan. Of je er nu in, van en op leeft, het bent, of niet. Natuurlijk zijn we allemaal. Natuur-lijk zijn, mens. 
Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?'
"Hoe dichter bij de natuur, hoe zwaarder het wordt". Zijn woorden horen we nog en krijgen steeds meer betekenis als we buiten ons leventje om naar buiten kijken. Het is hetzelfde 'weten'.

Via Facebook ontmoet ik pareltjes van mensen. Soms later ook een echte ontmoeting wat zelden voor niets is. Het aftasten is nu eenmaal eenvoudig met het world wide web. Al wat langer volg ik daar Tom. Een denker levend in, met en van de natuur in Frankrijk. Hij kwam onlangs met een artikel op zijn weblog over Mu Ri. In het kort; het is tegennatuurlijk om tegen de wind in te plassen. Voor tekst en uitleg, kunt u verder lezen door te klikken. 
Na een aantal keer dit log gelezen te hebben vroeg ik me ook weer af; Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?' Zij die vinden dat we tobben, want zij draaien aan een thermostaatknop. Zij die me voor gek verklaren dat ik me bewust ben van het feit dat er hier nog veel bijen leven, wilde en de honingbij in kasten. Maar dat het wereldwijd mis gaat met de harde werkertjes waardoor de winkels er een stuk leger uit gaan zien in de toekomst. Of de schappen kunstmatig gevuld zien zijn met schreeuwerige verpakkingen, bij voorkeur dubbelop verpakt met onleesbare 'bijsluiters' van wat het wel niet is, doet, wat erin zit, beetje verdraaid, maar dat verkoopt. De bijen hielden het tenslotte voor gezien. Ook hier zal ik het effect gaan voelen. 
En dan ben ik gek dat ik me daar zorgen over maak? Wat niet weet, wat niet deert. Ammehoela. Horen-zien-&-zwijgen kan niet in de natuur. Niet om trouw te blijven aan je menselijkheid, je eigen natuur. 
Stay Human, het zou een prachtig voornemen kunnen zijn. Al zou de wereld niet op z'n kop staan. Recht trekken wat krom is. Mooi praten wat lelijk is.

Green Evelien is ook een wakkere dame. Met een berg aan moed die niet anders kon, hetzelfde in de Zuid-Amerikaanse jungle zag gebeuren wat wij hier ook ervaren. Je kunt toezien hoe de tengels van de zogenaamde vooruitgang zich in de natuurlijke authentieke mens(elijk)heid boren of zelf en bewust (en) doen. Zij verwoordt wat mij tot dusver nog niet is gelukt in dit artikel dat vorig jaar mei verscheen in de Antwerpse Gazet.
Stay Human bleek ook voor haar niet mogelijk in het jachtige leven van nu in druk bevolkt gebied. Dit ook in alle respect voor hen die zich er juist als een vis in het water voelen. Ik zal het alleen niet begrijpen. Af en toe een week Brussel doet me heel goed, in alle opzichten. Maar terug op base voel ik de backbone van de natuur.  En ik dacht ook weer; Vervreemd lijken we, vanuit het midden van de maatschappij. 'Ben ik nou gek? Of zij?'

Stay Human
Onze honden zijn Hond. Dat graaft, rent, jaagt, blaft, speelt, rolt door en eet poep, alle poep. Ze mogen erop uit, zwemmen en ook eventjes wegblijven. Zeker Valonne is een jagertje. Pas nog een enorm wild zwijn midden op de dag. Ze bleef uren weg en we hoorden haar blaf weerkaatsen. Wat kan ze doen, het ukkie tegen zo'n beer? Maar lol heeft ze.
De ezels zijn ezels. Die kunnen klieren, uitdagen, om knuffels vragen, of wortel en hooi. Ze kunnen trappen en briesen. Rollen in het zand met as, spelen en de varkentjes plagen. De ezels staan hier in een prima natuurlijk habitat. Zelfs ruimte voor een stuk rennen. De bochten vindt Sarko prachtig, hoe harder hoe beter.
Die op hun beurt kunnen vrij wroeten, lekker natuurlijk. Alleen hun dunne vacht, zonder vlekken en het oormerk verraad hen, overal. Zij proberen je omver te werpen met de kop met snuit, hun spel. Met de tuinslang spelen, meesterlijk. En je eruit rennen naar de trog met de ezels op je hielen en honden voor je uit. Varkens maken er een drekbende van. Hebben altijd een zwarte modderige natte snuit. Lekker natuurlijk, een lust ze te zien genieten van het varken zijn.
De kipjes mogen er ook achteraan rennen en snoepen tussen de poten en benen mee. De natuur is hard voor hen. Regelmatig verliezen ze een zus of hun haan. De kippen blijven bij hun kip zijn. Tokken, pikken, leggen een ei en slapen graag bij elkaar, natuurlijk op stok.
De katten hebben dan wel altijd brokjes tot hun beschikking. Ze vreten zich vol aan muis en vogel. Het bos is overdaad, het terrein en binnen de comfort-zone. Ook zij gaan erop uit en lopen in een flinke straal rond het huis. De kat is kat en zal daar niets aan veranderen. Blijft trouw aan zichzelf.
Die stenen hier zijn steen. Hard en zwaar. In rotformaties om te versjouwen. 
Dat hout weerbarstig, krom gegroeid en zwaar van bosrank, braam en klimop. Het is hout, wat je er ook van wilt maken. Zwaar, met respect bejegen, wel tot in kleine brokken. Hout is goud.
Net als die bron. Een bron is een bron. Die kan sterven, als een ster. Of elders verder gaan. Of uitgeput raken door zichzelf of een verandering. Van het klimaat of de bodem zelf. Het schudt hier nou eenmaal af en toe, een landverschuiving is niet zeldzaam in de gorges. Dat water is zuiver en al eeuwen in gebruik. Het komt uit de aarde opborrelen en zeer geschikt, haast zoet, om te drinken. Of je spoelt de wc ermee door.
En met wat inzet en creativiteit gaat ook de aarde meedoen met het geven van groenten en fruit, kruiden en houtwallen, veldjes gras met bloemen. Het is niet de natuur die mee wil werken, wij willen met de natuur meewerken vanuit ons menselijk kunnen. Kennen. En het 'weten', dat groeit. 
Stay Human blijkt tegen de stroom in te zijn. Toch maar een voorbeeld nemen aan de beesten om weer mens te zijn?
de beesten mogen beest zijn
 Ten slotte kwam ik op de valreep van het jaareinde dit stukje tekst tegen;

Zit niet zo te focussen.
Als je een lens neemt, een bol geslepen stuk glas, of zoals Antonie van Leuwenhoek, een waterdruppel, de eerste microscoop, Dan kun je die in de zon houden. Als je dan de juiste afstand hebt gevonden dan bundel je met de lens de zonne-energie op een enkel punt. Alle energie gebundeld in een punt. Totale focus. Dit punt heet het brandpunt van de lens. Niet voor niets want als je een voorwerp in de geconcentreerde zonnebundel plaatst dan vliegt het onmiddellijk in de fik.
Niet voor niets ook dat de term focus door coaches en managers en allerhande veelvuldig gehanteerd wordt.
Daar schuilt een gevaar in. Want wat is dat eigenlijk, die focus die je vraagt, of die van je gevraagd wordt? Welke energie moet je bundelen. Wiens energie? Is het goede energie?
Wat is het resultaat van het bundelen van die energie? Waar is het brandpunt? Wat wordt er verbrand?
Hoeveel mensen werken er niet aan destructieve dingen met veel focus. Wat als zij zouden ontfocussen? De uitvinder van de atoombom was te laat. Hij huilde bittere tranen toen zijn blik zich verwijdde.
Welke focus wordt er van jou gevraagd? Is het niet blindstaren? Welke energie moet je bundelen. En wat voor focus vraag je? Is het diepgang of oppervlakkigheid?
Als je even niet focust en om je heel kijkt, het hele landschap, de voorgrond, de achtergrond. Het perspectief ziet, voordat je scherp stelt, oordeelt, focust, dan zie je iets bijzonders. Allemaal mensen en groepen mensen die blind alle soorten energie bundelen en daarmee grote gaten branden. Een en al focus en rook. En het kan dan heel goed dat je je focus verliest. Even, of langer. Van de schrik.
Je houdt op een lens te zijn. Je ervaart plotseling dat je telkens opnieuw scherp kunt stellen. Perspectief kunt kiezen. Je eigen perspectief. Dat je je eigen energie wel wilt vinden voordat je een brandpunt maakt.
Je eigen energie, je inwendige zon.
Allen Watts kan daar mooi over vertellen. Over hoe een krantenfoto van dichtbij enkel zwarte puntjes is. En dat je dan afstand moet nemen om een gezicht te zien. En dan neemt zijn stem je verder mee naar waar alles alleen maar golven is. Energie zonder focus, zonder oordeel.
Dus zoom in, zoom uit. Je bent een mens geen lens.
Van Albert van Iperen (Overdaad)


Stay Human 

Dank Jos. En Tom. En al die anderen. Voor het zijn van een mens.