zondag 31 januari 2010

zorgenloos

Vandaag ook weer krijgen we de bevestiging dat het geen enkel nut heft en zinvol is je zorgen te maken. Je zorgen maken over morgen, de toekomst. Je druk te maken over wat nog komen gaat, te gebeuren staat. Alles komt je toe op het juiste moment. We maken ons ook steeds minder druk om droog hout. Het is droog en zonnig op het moment dat we aan onze laatste stronken toezijn. Die dode droge bomen die staan te glanzen in de zon vielen ons niet eerder op als vandaag. Alsof een engel ze vannacht heeft geplaatst om voor ons te zorgen. We hebben ons ook niet al te druk gemaakt over het emigreren. Hadden we dat wel gedaan, dan hadden we ons dit allemaal ontzegd en door onzekerheid waren we nog in Nederland en hadden we ons weer zorgen gemaakt over dat we niet leven uit ons hart, doen wat het ons ingeeft.
Iedere keer dat we ons realiseren dat we stappen namen in ons leven vanuit ons 'zijn' , dat wil in zoverre zeggen; handelen zonder het met ratio te benaderen, gevoelsmatig leven, bleek dat we alles kregen dat we op het juiste moment nodig hadden. Zorgen maken, tobben, piekeren, verzekeren, indekken, dichttimmeren, vergaren, voorraden aanleggen voor het geval dat... blijkt voor ons keer op keer volkomen zinloos. Het komt niet altijd aanwaaien, niet alles gaat vanzelf.
Maar toch komen we niets tekort, is alles 'op tijd' daar als we luisteren naar ons hart. Er zijn helaas geen gebruiksaanwijzingen voorhanden. Je kunt geen boekje kopen met de protocollen en regels om vanuit jezelf te leven.
Het zal zoals met alles zijn; vallen en opstaan. Door hier te wonen en te leven hebben we opeens tijd om te leren luisteren en te doen wat het leven ons ingeeft. Of dit nu werken in de moestuin is of juist een dagje binnen vertoeven. Het is eigenlijk altijd goed, hoe eng ook, want de oude structuur blijft nog wel even nagloeien.

Foto's van deze dag

De zon doet toch iets anders als de maan. Niet minder mooi en krachtig, maar al warm en voedend. Deze winterzon is net zo fijn als een lentezon en we geven de voorkeur aan nu dan van de zomer. Ik ga fotograferen en Marc gaat de helling op voor hout. Op de terugweg help ik hem met inladen. Als we even pauzeren staan we verbluft te kijken hoe de wind het laat sneeuwen met op de achtergrond zo'n strakblauwe heldere ochtendhemel. De zon lijkt door niets belemmerd te worden.
Nu de impressie in beeld;
In het ravijn de talloze watervalletjes met bevroren takjes en blaadjes, gevangen in alle vormen ijspegeltjes.

De haast onzichtbare prisma's die ik tevoorschijn tover met een camera.

De zuidhelling in de gorges rond een uur of 11.


1 Klein boomtakje


De noordhelling van de Gorges

Al die subtiele kleuren; een hoera voor het licht!

Het irrigatiesysteem bevriest, maar onder al het ijs loopt het water gewoon door.


Een plukje hedera
dotje


De notenboom 'Juglans'


Broodoven in contrasten gezet.


is het echt?








De klonterige sneeuw is op ieder oppervlak blijven liggen dat het tegenkwam. Van schapengaas en prikkeldraad, tot de allerfijnste takjes van de bomen en struiken die als dood materiaal weer schelle contrasten tekenen tegen het verlichtte duister. Later in de middag heeft het nog even flink gesneeuwd, het is niet echt koud, maar fris genoeg voor een pet als we even gaan wandelen en zien hoe dottig alles eruit ziet. Een nachtwandeling is goed te doen, maar we blijven binnen.
Met de zelfontspanner probeer ik het toestel het licht te laten vangen. Zo kan de camera alle sluitingstijd nemen die het nodig heeft om alles dat zo goed zichtbaar is te vangen. Zelfs de overkant van de gorges, de nachtlucht daarboven, alles tekent zich scherp af in onze ogen.
De maan is zo fel dat zelfs de schaduwen alles onderscheiden. Bij Marc springen de tranen in de ogen van de pracht. Ik kijk met opengezakte lachende mond naar het oplichtende schouwspel. Hoe kunnen mensen blijven beweren dat de maan weinig invloed heeft op de aarde net alsdat de aarde ooit eens plat was?? We horen de uilen praten met elkaar en hier en daar het geritsel van muizen. Verder is het stil.
Deze plaatjes, deze momenten, dit schouwspel keer op keer en juist nu met alle klonterige witte sneeuw dat alle licht spiegelt maakt een diepe indruk op ons.
Later kan ik binnen lezen in het maanlicht. Vaak is het zo donker dat ik mijn hand voor m'n ogen niet eens zien kan. De contrasten op deze plek zijn enorm.
Laat ik me daar nu juist heel fijn bij voelen... dat zwart-witte... Stilletjes zakken we beide weg in een dromeloze slaap, laten we ons overvallen waar de nacht voor is, terwijl de katten juist tot
actie overgaan. Verschil mag er zijn, hoe zwart-witter hoe duidelijker.
Vandaag wordt het spannend, het hout is vanavond op. Wat voor dag het wordt weten we niet, maar de sneeuw is blijven liggen en het is krakend koud. Zagen zit er niet echt in....

Nu schijnt de zon en zo fel dat met ieder klein zuchtje bries de sneeuw als fijnstof uit de bomen waait. Het blijft hier indrukwekkend....

zaterdag 30 januari 2010

wit en nat

Het is enkel sneeuw vandaag. Oude sneeuw smelt en voordat er echt geen wit te zien is, komt de sneeuw opnieuw uit een bijna muis-grijze hemel. Natte sneeuw, droge fijne poedersneeuw, de enorme sneeuw-bol-vlokken die voor ze de grond raken al geklonterd zijn. Regen even tussendoor en dan weer 4 minuutjes droog. We wonen in de wolken.
Ik even naar buiten en ; Ik zag de verlichting van het duister, we drijven mee in wolken, zacht en nat.

Nee, er is weinig aan vandaag en het droge hout is weer bijna op....

vrijdag 29 januari 2010

Perma-cultuur


In Frankrijk is er nog de ruimte voor, maar in Nederland wordt het steeds lastiger. Onze gast MarK gaf ons veel inspiratie waaronder de nieuwe term 'Permacultuur'. Na wat onrustige weken ben ik eens gaan lezen en kon alleen maar instemmend knikken.
Het begrip kan ik niet zo 1-2-3 definieren, maar het lijkt veel op zovele initiatieven die de mensheid in de geschiedenis al heeft genomen, mens en natuur meer met elkaar in contact en in evenwicht te brengen. (Bijvoorbeeld te denken aan Findhorn .... googlen)
Omdat we dit hier ook proberen te bereiken en dit graag uit willen dragen DE link van de site in Nederland.
http://www.permacultuurnederland.org/index.php?id=22

Werken in Frankrijk

Een algemene bespiegeling over werken in Frankrijk en dan met name op het platteland. Ik begin hierover door het belletje 's ochtends vroeg van een bevriende dakdekker uit onze gemeente. We dachten beiden gelijk dat hij werk had voor Marc. Hij heeft Marc al vaak gezegd dat hij morgen kan beginnen en er altijd werk is. Marc wil geen vast dienstverband, het schept hem teveel vastigheid en verplichtingen. Nee bernard belt alleen om ons een goed nieuwjaar te wensen. (Dat kan hier heel de maand januari zonder gene.) Op het dak werken kan nu niet, te nat en te koud.
Via de Wereld-Reiziger-Site, waar ik regelmatig wat grasduin, krijg ik ook regelmatig de vraag of er werk te vinden is in deze prachtige regio. Zelf ben ik natuurlijk ook even op zoek geweest naar werk en er is wel wat, maar enkel en alleen seizoenswerk, vooral in de toeristische sector. Daarbuiten moet je vaak de regio uit en naar een grote stad.
Eigenlijk geldt dit voor alle zo mooie rustige ontvolkte stukken Frankrijk. Het is niet voor niets dunbevolkt, geen werk is vaak geen toekomst in de ogen van de jongere generaties. (Daarover lopen de meningen natuurlijk uiteen)
Waar de natuur nog ongeschonden is, de ruimte krijgt en geen grotere steden in de buurt, is het fantastisch toeven. Maar werken voor de kost blijft een probleem. Als je genoegen neemt met minder (ook minder werken :-) levert het je wel veel vrijheid, rust en tijd voor andere dingen op dan werken en geld. Tevens is hier niets om je geld aan op te maken, dat scheelt dan weer.
Natuur moet wijken voor de werkende mens met zijn vooruitstrevende luxe behoeften.
Seizoenswerk is hier de gewoonste zaak van de wereld. Tussen de goede seizoenen door werk je voor jezelf, je hakt hout, onderhoudt de moestuin, neemt de tijd om de regen af te wachten om daarna de opbrengsten uit de moestuin te verwerken. In onze ogen komt dat neer op een goede balans tussen leven en werken. Een natuurlijk evenwicht dat past bij de onthaaste mens.
Het blijkt wel dat wat je nooit hebt gehad en hebt gekend, je ook niet missen kunt. Zo velen uit de grotere steden vinden 'het volk' op het platteland 'achtergebleven' en armoedig. Wij verbazen ons juist over de innerlijke wijsheid en rijkdom die deze eenvoudige boeren zo eigen is. Wat heb je hier aan een Hummer of Mercedes als je juist die roestige trakor nodig hebt? Wat heb je aan veel geld als je zwembad toch snel vol zit met blad en tak? Wat moet je met prachtige kleding als men hier in werkplunje elkaar ontmoet in het kleine kroegje en er verder geen uitgaansmogelijkheden zijn? (Je kent toch iedereen al en de roddels vertel je op de markt)
De werkeloosheids-cijfers in dit land liegen er ook niet om. Ik moet dan wel even toevoegen dat de franse overheid deze cijfers kunstmatig hoog houdt om zo de potjes met subsidie ter bestrijding van de werkeloosheid te blijven ontvangen van de Europese Gemeenschap. Dat je vaak overheidsdiensten bezig ziet op hun elvendertigste is dan ook niet vreemd.
Kortom, wil je een goede baan voor langere tijd en werken in Frankrijk, zul je alleen terecht kunnen in de grotere steden. Aan nieuwe bedrijven hebben ze hier een broertje dood. Men mist niks en het gaat toch prima zo als het al een eeuw gaat??!!
Wij staan er eigenlijk helemaal achter. Iedereen is dol op het Franse platteland en dat kan alleen maar zo blijven bestaan als we respecteren dat die (achterlijke) boeren zo dom nog niet zijn en door hun conservatieve levenshouding het prachtige achterland behouden.

donderdag 28 januari 2010

Twee x winter

En hij is weer terug, de winter. Met wel zeer fijne sneeuwvlokjes die haast onzichtbaar zijn en pas na een dik uur een witte waas achterlaten op de weg en de bosgrond.

Ik moet voor wat groente naar de markt en kleed me warm aan. Zo'n fijne buitensport-broek en een leuke pfbroek eroverheen. Pet op en sjaal om en ik voel me weer eens het vrouwtje. Marc straalt, die ziet me niet zo vaak zo uitgedost en in de beginnende sneeuw met de kou in de cabine rij ik omhoog. De markt armzalig vergeleken met het zomerse festijn, maar alle vast kramen zijn present en ik begroet weer vele bekende gezichten. Ik heb weinig tijd om voor 12 uur alles binnen te hebben, dus haast ik me. Ik neem nog wel tijd om bij het vaste Farcous-kraampje, waar ze ook appel-beignets verkopen een warme Farcous te snoepen voor een euro. Het zijn gefrituurde hartige 'koeken' die ter plekke bereid worden. Het is een lief stel die daar iedere week staan te verkleumen en een praatje is ook altijd gezellig.

's Middags ga ik met Castel wandelen in de stilte en de zacht dwarreldende sneeuw. Ik blijf ontroerd bij de aanblik van ons huisje dat zo vredig verstopt ligt in de ruige natuur. Met de rokende schoorstenen en het typisch franse zootje op het erf. De zomerse luiken en deuren nu zo gesloten en ontoegankelijk, met daarachter het warme knusse van de kaarsen en de schouw.
Castel is overgelukkig. Ik kocht 1 stukje biefstuk (de slager vergiste zich en heeft beide stukken verpakt, maar a la) en hij sneedt de randjes eraf. "Voor de hond" zei ik nog en natuurlijk kreeg ik nog 1 kg voor de hond. En sneeuw en vlees is weer een feestje voor het dier dat zich toch wel veel verveeld swinters. Wij binnen en zij alleen buiten of in haar mooie onderkomen. Ik ga nog even wandelen om van het 'buiten' te genieten en ze loopt uitgelaten van me af en holt net zo hard weer naar me toe. Ze wast en rolt zich in de sneeuw alsof ze zometeen nooit meer sneeuw zal voelen. De witte klontjes plakken vast op haar neus en het maakt haar nog doller. Genieten!


Het is een geweldige periode. We gaan ons 2e jaar in en kunnen al vergelijken met dezelfde tijd vorig jaar. Toen begon voor mij de 6 a 7 weken durende kiespijn. Veel is langs me heen gegaan en ik kijk de foto's terug van vorig jaar. Dat we dat toch allemaal doorgemaakt hebben en ons niet hebben kunnen bedenken dat we nu toch warm zitten met de luxe van nauwelijks tocht en internet. het scheelt wel een sjaal of 3 a 4 en iets minder boeken die we verslinden. Het is niet niks, dat emigreren. Aan de andere kant is het zo eenvoudig als ieder andere verhuizing. Een kwestie van in het diepe durven springen en vertrouwen op jezelf. Dat was er toen niet echt bewust en blijkt nu nooit weggeweest te zijn...





woensdag 27 januari 2010

zonnefruit


Een schitterende klusjesdag! Zonnig en niet te koud en na een rustig ochtendje naar P&W's spul vertrokken voor het lang beloofde klusje van het fruitbomen snoeien. Er is altijd weinig aan gedaan na het inpoten van het zonnefruit en één van de kersenbomen draagt nooit vruchtjes. Ieder jaar weer een half kale boom en een piek van een top met zo weinig zijtakjes en kort lot. De vijg op het terras moet smaller anders is het meer vijg dan terras. Het lijkt veel werk maar inclusief de rit zijn we in 2 uurtjes klaar met een uithijgende Castel, want die heeft sprints lopen trekken tussen Marc en mij, we waren beiden aan de andere kant van het perceel bezig. Er staat een frisse wind, maar in de zon hebben we het zo warm dat de vesten uitkunnen, heeeerlijk!


Een mollen-kasteel op het fruitgazon. Hebben wij daarom geen gazon?

één van de gekortwiekte appelboompjes
Op de terugweg rijden we langs kennissen van hen die de sleutelbewaarders zijn, een net gepensioneerd frans stel die een boerderij hadden. Nu nog de kippen, eenden en konijnen voor het vlees en de eitjes. Natuurlijk wacht boxser Bob ons op, een enorm grote stevige oude boxser met een 'loebas-blaf' die graag geaaid wordt door iedereen.Terwijl ik probeer de sleutels door de brievenbus te proppen en Marc gebaart dat de vrouw des huizes al naar buiten de poort door komt stormen. Ze is blij ons te zien. Dat heb je met iedereen die hier zo geisoleerd woont swinters, het is gewoon zo rustig dat iedere aanloop die je krijgen kunt met open armen ontvangen wordt en zelfs wat drinken met koek erbij is zo goed als verplicht!We ontkomen er niet aan en we volgen de druk pratende mevrouw haar woonkeuken in die 2 maal zo groot is als de onze en genoeglijk warm. Ze zet een bak heerlijke verse koffie, geen magnetron-leut vandaag, en schuift ons koekjes voor. We moeten aan de koekjes :-)
Ze praat razendsnel, gewoon om het praten. Haar man is weer met de jacht-vereniging op pad en ze laat ons het jaag-magazine zien van deze vereniging. Ik blader het al luisterend wat door en mijn oog valt op de slachtoffers van het vorige seizoen; 145 met dodelijke afloop. Ook de mannen komen dus om, niet alleen de everzwijnen, herten en vossen. Zouden ze dat bedoelen met het natuurlijk evenwicht bewaren door middel van de jacht???
Als we aangeven dat we haar niet begrijpen omdat ze net even te snel ratelt, gaat ze gewoon op een ander onderwerp over dat op ons een wat vermakelijke indruk maakt. De oudere mensen hier die niet meer werken zijn stuk voor stuk eenzaam en ik denk weer even aan m'n opa'tje die in een grote drukke stad ook moederziel alleen 4 nachten alleen op de keukenvloer lag, zonder hulp. Het is overal....
Na de koffie met koek stappen we beladen weer buiten. Ze drukt me namelijk een stapel 'Nous Deux's' en 2 kilo eigen wortelen in de handen. (Nous Deux is een heel erg oud roddelblad met een foto-strip erin, a la de dokters-roman. Haar oma las het al. Helaas krijg ik de nieuwste van de nieuwste mee, had wel eens een foto-dokter-roman-strip uit 1910 willen zien!!!) Om het lezen te oefen en omdat ze weet dat wortels niet willen groeien in bos-aarde op een zuid-helling. Ze moeten in de kelder, maar bij ons zal dat niet gaan. De temperatuur is er te hoog door onze boiler, het varkenskot dan maar.
De honden hebben genoten van ons binnenzijn. Zonder toezicht is Castel een brutaaltje dat als ze de kans krijgt, in de cabine van de auto springt. Ze wacht liever daar. We zien modderige pootafdrukken op Bob's rug, dus die twee hebben het ervan genomen door lekker te spelen. Arme stokoude Bob, we kennen het overenthousiaste drukke gespeel van Castel; vermoeiend. (Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel) De hondenkoekjes voorin de auto zijn onaangeroerd. Ze heeft zich wel tegoed gedaan (alleen of mocht Bob meesnoepen?) aan onze vanille-wafeltjes. Die luxe van een A-merk notabene. De cabine is één en al modder, morgen met een werkpak naar de markt dan maar.

slapen

Het is een voor mij indrukwekkende gebeurtenis. Zo één die me verder op eigen benen doet staan en me bewust maakt van mijn keuzes. Mijn schat slaapt nogal luidruchtig, zoniet met veel herrie. Al ruim 4 jaar probeer ik er alles tegen te doen. Even vroeg naar bed als hij terwijl ik echt een avondmens ben dat net zo vrolijk dagelijks bijtijds op sta. Ik heb diverse oordoppen geprobeerd tot en met anti-snurk-otoplastieken van 400 euro aan toe. Ja ook die gele goedkope oordopjes die ik mijn gekronkelde linkeroor niet in krijg. Ook de wasbolletjes die eigenlijk nog het fijnst zijn, maar na een paar uur mijn oren uitdrijven doordat mijn oren ze te zacht maken. Marc is een prins op een erwt; geen matras is genoeg of hij blijft last hebben van pijnlijke drukpunten op het pezige lijf. Verder slaapt hij vederlicht. Hij wordt overal van wakker sinds we hier wonen. Tijdens het eten breng ik het maar weer eens ter sprake. Marc is de man in huis die waakt over al hetgeen hem lief is. Mij dus vooral en de dieren en het huis. We wonen zo geisoleerd, geen hulpdienst bereikt ons vlot genoeg en hij voelt zich verantwoordelijk. (Wat lief!! Of gewoon een oud instinct dat deze plek in ons beide wakker roept?)
Maar goed, we gaan altijd moe naar bed en willen maar 1 ding en dat is Slapen!!! En het gaat ons beide in 1 kamer niet goed af. Ik blijk snachts een aardvarkentje met alle dito geluidjes van geknor tot gesmak. We kunnen er beide om schateren, maar het gevolg is minder leuk. Wat nu? Apart gaan slapen? Ehm, gescheiden van bed zonder 'en....'. Het druist tegen mijn oude opvattingen in, je hoort samen te slapen, in 1 bed, desnoods op 2 matrassen, maar we zijn 24/7 al samen? en we willen slapen!
Na het fruit snoeien bij P&W komen we opgeruimd thuis en steken de kachel en de schouw aan. Ik verman me en ga toch matrassen wisselen. Samen geven we de grote verandering vorm. Ik besef me dat het beter is, maar heb wel even tijd nodig om aan deze verandering te wennen. Ik vind het niet niks, maar wel beter. Loslaten is soms best moeilijk en m'n makker is opgelucht. We zijn heel dicht bij elkaar en het zal ons ook stimuleren om het trapgat te maken, dan kunnen we binnendoor naar elkaar toe. (Als die beer ons huis bestormt of er rolt een rots van de helling...)
Zou ik het heerlijk vinden? Zonder gesnurk in alle stilte in te kunnen slapen? Ook dat moet ik even los laten, waarschijnlijk nog het makkelijkste. Het idee van het 'los van elkaar'... :-) en toch heel erg 'samen'...

dinsdag 26 januari 2010

Hakken



Het is weer ijzig koud en m'n wintertenen spelen weer op. De gezwollen en stijve middelvinger wordt nu vergezeld door de ringvinger. Ik hoop door flink te bewegen er wat minder last van te hebben en had zondag al een begin gemaakt met de uitbreiding van de moestuin. Met de hak op de helling de bramenstronken en de brandnetels met wortel en al proberen uit te roeien valt niet mee. Maar het is heelijk werk, de grond is zacht, Cros is continu om me heen en Castel kijkt jaloers vanaf de muur van het barterras toe hoe wij lekker bezig zijn. Marc is weer zagen en mooie stenen verzamelen voor de muren. De zon komt door, maar het blijft koud door de wind. Uitzonderlijk genoeg steken we 's middags de kachel al aan. Ik blijf het heerlijk vinden om met en in de aarde te werken, het geeft zo'n oergevoel, zo aards en eerlijk met de wind om me heen, de ingegraven escargots met hun witte vliesje, de enorme regenwormen en ander wakker geschrokken klein spul.

We moeten het er echt van nemen als het droog is. Morgen dus misschien fruitbomen snoeien....
's Avonds laat blijkt het weer heel lichtjes te sneeuwen, vandaar die zere tenen en vingers...

maandag 25 januari 2010

rommelen 2

We rommelen, we werken, we genieten en we spelen. We hebben even geen uitjes en maken dus betrekkelijk weinig mee. We doen daarintegen genoeg. De zondag begint met een egaal grijze lucht waaruit niet valt op te maken hoe laat het is, waar we zijn in de dag en 's ochtends kan net zo goed eind van de middag zijn. Ik bijt me vast in wat huishouden en die eeuwige naaiklusjes. Geld voor nieuwe kleding heb ik niet en fijne kledingstukken gaan wel eens stuk. Dus die winkelhaak in die fijne joggingbroek wil ik echt gemaakt hebben. Een lastig karwei in het half schemer binnen, dus de koplampjes blijken maar weer eens goud waard. Een gebreidde trui van 10 jaar of ouder wil ik nog niet weggooien, dus alsof ik sokken stop, naaibrei ik het gat dicht en naai ik de losse naden aan elkaar. Ik word steeds knapper in zulke dingen. Daarna heb ik nog een precisie-klusje; een sierraad maken en na 3 uur met een strakke elastieken band op m'n hoofd met batterijen en ledlicht erin vind ik het genoeg. 's Avonds geef ik weer een tutorial waar ik veel plezier aan beleef; het delen.. Waar of wanneer dan ook. Verder lijkt de gehele dag ingesukkeld te zijn.


Vandaag is de dag niet anders en start ik 's ochtends met het beantwoorden van mails. Marc roept me naar buiten om hem te helpen te zware stenen te sjouwen naar de bouwplek achter de secadou. Als die muur verhoogd is, kan de grond vanachter de schuur in het gat en hebben we een breder pad naar het huis. Dat zou heel prettig zijn, maar heel veel zwaar sjouwwerk. Marc blijft dubben op een manier zware stenen te verplaatsen. Hij maakt een start aan een draagbaar terwijl ik blad en grond ruim rond het zwembad en daar wat orde schep. Zonder woorden werken we en roken dan eens 1 sigaret terwijl we onze gedachten laten gaan over alle kleine dingetjes die we nog willen realiseren. Cros en Castel spelen wat samen, terwijl de andere katten om ons heen drentelend een knuffel vragen. Zo'n saaie rustige dag weerspiegelt wie we zijn en wat we doen. Terwijl we ons nou niet echt saai en rustig voelen. Maar de hele omgeving geeft ons dit mee en die weerslag is heerlijk.
Zodra de rechte stokken van essenhout voor de toekomstige draagbaar ontdaan zijn van hun schors met een rondmes, ja hoe heet zo'n handwerktuigje?, denken we hardop hoe we daar een draagbaar van kunnen brouwen. Met spanlatten ertussen kan de steen eraf kantelen. Zeil of doek is niet sterk genoeg. Echt stevig canvas hebben we niet. Totdat ik een geweven stuk ertussen zie hangen in gedachten. Maar waar maak je dat van??
We zoeken de bakken met lint en de bossen touw na. We hebben nog een rol geel band, als we dat erop kunnen weven is dat heel sterk en we maken van de kratten een werk-tafel met ruimte ertussen. Samen prutsen we een geweven vlak tussen de stokken en testen de draagbaar. In 1 woord; geweldig. Het werkt en het testen is leuk! Helemaal niet zwaar en het gewicht mooi verdeelt. We versjouwen 2 hele grote stenen die te zwaar zijn om mee een trap of helling af te lopen.
Het 'laten wandelen' als je alleen bent valt het niet mee. We eten heel laat vanmiddag. Ik heb inmiddels echte rookworst gevonden met een heuse Hema-smaak. M'n taalbeheersing gaat vooruit en dankzij het begrip van de woorden en het combinatie's kunnen maken viel mijn oog erop tussen tientallen andere soorten worst. Zuurkoolspek is gewoon spek, dus een stevige gezonde maaltijd warmde ons weer wat op. Dat stilstaande buitenwerk zorgt voor koude handen en voeten. Binnen vergeten we dan het haardvuur dat dan toch echt uit is als je lekker met een warme maaltijd bij wilt tanken. We stoken de ketel alleen vanaf eind van de middag als we binnen moeten vertoeven. Het is wel fris buiten maar geen echte winterse temperaturen meer. Lekker winterweer.


We blijven verliefd op dit stulpje. Een heksenhuisje in het bos, gelukkig niet van peperkoek maar van bikkelhard graniet. We begrijpen uit de herrie overdag en 's avonds dat de muizen een beetje door hun wintervoorraad zijn. Ze rennen en knabbelen wat af en we laten hier en daar een kat toe in de normaal gesloten ruimtes.
Ik heb nog steeds wintertenen en die middelvinger is nog steeds wel erg dik en stijf. Ik sla de boeken er maar weer eens op na wat het kan zijn. Het belet me nauwelijks, maar het is weer een nieuw fysiek verschijnsel, een signaaltje waar ik even bij stil moet staan.

zaterdag 23 januari 2010

Overgang

Zo langzaam en bijna onbewust glijden de dagen voorbij en is het wèl lente. We hebben te veel te doen voordat ze aanvangt met die ontembare energie, maar in aantocht is het meer als vorige weken. Het is droog, redelijk zonnig met warme winden door de gorges. De laatste knapperige bladeren ritselen nog in de hoekjes van het terras. Marc bouwt een muur en samen leggen we een enorme hoeksteen. Die steen moest eerst heel zachtjes een stukje helling af en hem niet meer houden betekent dat de steen wegrolt tot ergens net boven de rivier, vrezen we. Het is een symbolische daad, die hoeksteen op het zuiden. 's Ochtends werk ik vaak binnen om na de maaltijd ook de werkklompen aan te schieten. Ik heb het na 2 uurtjes in de moestuin bramenstronken hakken wel weer gehad. Ik moet er echt weer even inkomen. De aarde is zachtbruin en heel zacht door de vorst. Het is heerlijk werken in een dunne trui. Ik kan het niet laten het hele voorterras eens op te ruimen, de tuintjes te doen en de vlinderstruik te snoeien. Blad veeg ik op en mag een stukje verder van de helling af. Ik maak de tafel schoon, nog zo'n dag en we kunnen buiten eten, net als vorig jaar rond deze tijd. Tegen het donker zakken we af achter de pc's met een drankje en een hapje tot na de 'bam'. Ik ga eens vroeg douchen om te trachten het vuil onder mijn nagels uit te krijgen. Zodra ik naar buiten stap zie ik maanlicht op het schone terras en ik kijk omhoog. Nog maar een halfje maar er begint al snel iets helderder uit te komen aan de diep blauwe nachthemel... Een verschrikkelijk grote halo rond het halve maantje, die een heel eind van de maan af het vocht in de atmosfeer projecteert op die donkere lucht met in het middenpunt dat verlichtende halve bolletje; de maan.
Een indrukwekkend gezicht, want hoe langer je blijft kijken en je ogen gewend raken aan het nachtbeeld wordt de halo alleen maar breder en kleurrijker. Een flauwe brede regenboog die helemaal rond tegen de hemel aan geplakt lijkt... Dat is als een gouden randje om een mooie dag. We ruiken en zien geen lente, we voelen haar nog niet, maar ze komt eraan. Waarschijnlijk sneller dan we denken.

vrijdag 22 januari 2010

voorbereidingen

Vandaag stond deels in het teken van het voorbereiden van tutorials die ik komende weken ga geven in de virtuele wereld SecondLife. Hoe je daar moet bouwen. Daar gaat ontzettend veel tijd inzitten. Het scheelt vragen over onze producten daar, mensen weten nu hoe ze onze producten moeten gebruiken en misschien komt dat de inkomsten ten goede. Je weet maar nooit.
Andere voorbereidingen hebben met de lente te maken. Ze zit al in de lucht en vandaag was er een klein feestje ter ere van het in T-shirt buiten kunnen werken. Om daarvan mee te proeven heb ik een acacia naast de secadou getopt. Alle zware takken die uit de top kwamen vallen deed de stronk waar ik me goed aan vastgezet had flink bewegen. De conditie is niet al te best, maar ik had er vertrouwen in dat de boom, die al heeeel scheef staat, niet zou vallen. Marc gaat de helling weer op om droog hout te zagen. Het geploeter voelt wat vriendelijker aan als de zon schijnt en het niet zo koud meer is.
Ik inventariseer wat ik allemaal nog wil doen en dan met name in de moestuin en alles gaat kriebelen. Dat komt van de lente dus wel goed met die balans tussen binnen en buiten werk.
Ook realiseerde ik me wat andere dingen die echt veranderd zijn. We verdragen leidingwater niet meer goed na een jaar bronwater. We proeven de 'zuiverende' elementen in leidingwater, ruiken chloor en krijgen er buikpijn van. We eten warm tussen de middag waardoor die lange middagpauzes gemeengoed zijn geworden. Echt Frans dus. We ruiken direct als de lucht vervuild is, als we een flinke stad naderen of te lang binnen zitten. We slapen als blokken door de absolute stilte en worden van knagende en rennende muizen niet meer wakker. Bij wijze van spreken zouden ze zo over ons hoofdkussen kunnen lopen. We laten heel af en toe Aai maar toe op de slaapkamer in de hoop dat ze net niet te lui is daar wat mee te doen. De afstanden hier voelen als 'om de hoek' al zit je meer dan 45 minuten in de auto. We zijn wat makkelijker geworden, flexibeler, wat vandaag niet lukt of kan komt morgen wel. Er is meer rust in de relatie en in onszelf. Er moet niets meer door de afwezigheid van de TV of verenigingsactiviteiten.
1 Jaar in Frankrijk wonen veranderd ook ons mens-zijn. Ook daar kun je je nauwelijks op voorbereiden en dat is maar goed ook.

Kwartaalcijfers

Toch eens aardig om te melden dat deze weblog in 3 maanden;
470 berichten telt vanaf 23 mei 2008.
3.771 Keer bezocht is vanuit 234 plaatsen in Nederland (Vooral uit provincie Utrecht). Met in totaal 5352 bezoeken wereldwijd, waarvan er 1526 uniek zijn en afkomstig uit 24 landen, via 413 plaatsen. 75% Keert na hun eerste bezoek terug en men verblijft gemiddeld 2:43 minuten op de site. Totaal geopende pagina's 10.188.
22% vinden de blog direct via het adres, 62% via andere sites en 16% via zoekmachines. Reacties zijn ontelbaar.

Kortom, zo geisoleerd zijn we niet, verstopt allerminst en dit is toch ook een manier van delen.

donderdag 21 januari 2010

portret van een kat


Shadow lijkt een gewone huis-tuin-en-keuken-kat. En tja, dat is ie ook. Er is weinig bijzonders over Shadow te vertellen. Shadow is met broertje Sparky van een boeren schuur-zolder gered.
Shadow noemen we opa. We waren altijd in de veronderstelling dat na het overlijden van zijn broer hij de oudste kat in huis was. Maar hij bleek nog 3 jaar jonger dan onze echte opa Pipo. Nu gedraagt Shadow zich wel als ware opa als hij lang bij een houtvuur of een kachel heeft gelegen, komt hij maar nauwelijks overeind en blijft de eerste minuten bijzonder stram. Hij heeft ook wat last van poezen-alzheimer; halverwege een wasbeurt kijkt hij vaak plots op met een wezenloze uitdrukking op z'n kop. Na een kleine minuut pikt hij onbewust het wassen weer op. Of tijdens het gaan zitten of liggen blijft kat Shadow opeens bewegingloos zitten midden in een 'move' om weer wat voor zich uit te kijken met een uitdrukking van "wat was ik nou eigenlijk aan het doen?" Shadow heeft een echt kattenleven gehad; slapen en eten met af en toe een schootkroel. Niks aan het handje. Een aantal verhuizingen en een castratie, maar als dat nou alles is. Shadow kan niet echt meer jagen en eet vaak de restjes op wat een zeer onsmakelijk gezicht opleverd met inmiddels nog maar een paar tanden in de bek. Tijdens de snikhete zomer zijn we ons wel zorgen gaan maken om dit oude beestje. Hij had het benauwd en kreeg bloedende poliepjes in 1 neusgat. Maar in de koelte van het huis ging dit snel over.
Nu in de snijdende winterkou met al die nattigheid lijkt hij net bekomen van een flinke luchtweginfectie. Het snot liep weer uit hetzelfde neusgat en het gerochel en kuchjes en pufjes waren niet van de lucht. Snurken doet hij al zolang ik hem ken, hoe zou dat toch komen???
Hij wordt ook ietsjes lichter, maar dat leidt er wel toe dat hij extra veel aandacht en verzorging krijgt. Als hij dit niet krijgt dwingt hij dit wel af door hartverscheurend te gaan miauwen. (Soms wat aan de schorre kant, maar a la) Ook is Shadow kattenluik moe. Spuugzat is hij het om zijn tere neus tegen welk oppervlak dan ook te moeten duwen om zich zo een weg naar buiten te banen. Zijn oplossing? Gewoon weer een grote bek opzetten en bij de deur gaan zitten, het werkt altijd bij poezenminnende M&M. Tijdens zijn ziek-bed (bed altijd, ziek zelden) zijn we dagelijks in de weer geweest met gekookt bronwater met zout erin. De kleine apothekers-pipetten werkten uitstekend om de luchtwegen wat te klaren en 'hij doet het weer beter' als ooit. Maar ja, oude Shadow is en blijft 'opa'.
Kater-fitness; Neem een jong katertje... Als het een bokspartij was geweest had je medelijden met Cros gekregen, maar toch wint dat kleine draakje. Shadow loopt uiteindelijk gewoon weg om het na 5 minuten vergeten te zijn, waarna cros doodleuk opnieuw begon.

We hopen toch nog lang van hem te mogen genieten. Shadow is de meest coulante kat die we kennen. Vindt alles goed en protesteert nooit! De kleine Aai en Cros mochten werkelijk alles doen. Soms leek het of Cros het 'strot-doorbijten' aan het oefenen was of 'buik open rijten'. Wreed, vonden wij het en vaak genoeg hebben wij Cros buiten moeten zetten. Shadow leek te denken dat het hem fit hield en deed af en toe eens een gemikte uithaal die hard aankwam. Want sterk is ie en zijn scherpe klauwen zijn zo scherp dat ze dwars door dikke kleding heengaat als hij vergenoegd zijn nagels uitslaat tijdens een knuffelsessie. Verder is Shadow voor niemand echt bang. Grote honden (met spikkels) of graaigrage kinderhandjes, een berisping of neusgat-behandeling. "Het zal mijn tijd wel duren" lijkt hij ten alle tijden te denken.


Dit was het laatste kattenportret. Cros krijgt al zoveel aandacht, dat alle lezers hem inmiddels prima kennen. Shadow lijkt soms onzichtbaar en trekt zo snel aan het kortste einde. We houden van de katten, alle 5!

woensdag 20 januari 2010

ff verbouwen

Dat doen wij dan weer even tussen neus en lippen door op een middagje... tot net in de avond en de finishing touch komt morgen, denk ik.
We wilden meer ruimte en licht. Door de houten middenwand weg te slopen tussen de zijkamer en de woonkeuken. Met behoud van de trap, dat wordt weer een ander project. (Gat in de vloer en het installeren van 2 wenteltrappen om binnendoor naar beneden te kunnen)
De reportage zegt wel genoeg. 's Avonds zitten we dan weer achter onze pc's met zicht op de woonkeuken, de schouw en vlakbij een radiator... Het moet toch niet luxer worden!!!
De oude situatie; krap donker en koud

De wand van de zijkamer na het opstoken van de schrootjes

De leegte is wel erg geel...

Nog geler....

De planken zijn er zo uitgesloopt

Een echte kromme paal (dank P!) is puur en M&M

Het is onverwijderbaar papier, maar beter als het geel, de schrootjes of het donker bruin van het hout.

De werkbladen worden op maat gemaakt

Na echt handwerk kunnen de machines weer op hun plek

Dat wordt een snoerenbende, hoe moet dat nu met de bioscoop?

Tijdens de avondboterham is het alsof het altijd al zo was....


Bloepers van de dag;
- De werkbladen zijn net even te hoog en de bureau-stoelen niet hoog genoeg in te stellen. Kussentjes onder onze billen dus.
- Teveel van de gele wand weggehaald waardoor er tussen de nieuwe kromme balk en de trap een gat zichtbaar was.... Oops.
- Doordat we zomaar begonnen zijn staat de zijkamer nu wel erg vol kasten, matras, oude koelkast en weet ik wat al niet meer...

De finishing touch is het maken van een boekenkastje onder de trap aan de woonkeuken-kant. De restanten van de gele wand zijn weggewerkt, alle boeken staan voor het grijpen en er is weer meer ruimte in de zijkamer. En dan nog even een gaatje boren voor onze trouwfoto... Ja die met die middelvingers :-). De kandelaren die ik Marc voor zijn verjaardag gaf komen in de lichte hoek op de witte muren.

dinsdag 19 januari 2010

dagje trutten

Ik vanochtend wat binnen gerommeld en weer eens kip-kerrie-ananas vandaag.
Marc gestart aan de verhoging van een muur achter de secadou, steentje voor steen en halve rotsblokken.
Vanmiddag ben ik dood hout gaan zagen, een redelijke eik stond daar dood maar verstopt te zijn. Maar na een klimtocht met de kettingzaag op m'n rug en Castel op de hielen werd hij toch gezien en mocht vlot en wreed in stukken met een zwieper de rotswand af de weg op. Weer 2 dagen hout. En nog geen blokje droog hout voor volgend jaar, dweilen met de kraan op meer-dan-drup.
Marc gaat ook verder met de muur, het blijft tegenvallen dat alles fysiek ook zwaar is. Maar de lijven kunnen het hebben en met 1 tandje lager komt het er ook.
Vanavond roer-ei met spek, donkere eigen smaakvolle boterhammen (dikke plakken die soms wat scheef uitvallen) en een glas melk, mmmmm
Rust.

maandag 18 januari 2010

Spagaat

Soms, ja eigenlijk maar soms, zien we door alle wolken om ons heen ons geluk even niet. Het geluk dat we naar ons hart hebben geluisterd en vertrokken zijn. Het luxe leven vaarwel hebben gezegd om ons in de natuur en de stilte terug te trekken om met de basis bezig te zijn. De basis die we zo snel vergeten waren in de verzorgende veiligheid van Nederland. Marc heeft zijn hele leven tropenjaren gedraait om op zijn 40ste te kunnen zeggen 'het is klaar, ik stop met werken, ik verkoop alles dat ik bezit en laat het los, achter me'. Ik, die al van kinds af aan zo vaak in Frankrijk was, verzot op bloemetjes en vlinders, op het groen van de bomen dat zachtjes wiegt in de wind met de heerlijkste grond- en mosgeuren, die dromer wilde al zo lang 'iets anders' dan het overbevolkte geregelde Nederland met te weinig tijd om adem te halen. We kregen die kans en grepen hem, nietsontziend en zonder veel voorbereidingen. De crisis negerend als twee struisvogels die maar één ding zagen en de rest was als zwart zand. Tijdens de sombere winterdagen met gesloten luiken en het ploeteren voor droog hout, de dwang om iedere dag jezelf geconfronteerd te zien met het harde werken voor die basis, lopen we tegen onszelf op. En tegen elkaar.
Het wordt duidelijk dat we beiden nu regelmatig in een spagaat zitten en elkaar vragen ons eruit te helpen. We ploeteren alle uren die we vrij kunnen maken achter de PC om in SecondLife te werken. Klinkt leuk, maar het is een kwestie van moeten geworden... De hypotheek in Nederland moet betaald. Met alle andere rompslomp die daarbij komt, de verantwoordelijkheden van dat luxe bezit dat we wel willen loslaten, maar wat eenvoudigweg niet kan.
We kunnen ons niet volledig toeleggen op waar ons hart om schreeuwt. Waar we ons toe gedreven voelde die dag in februari dat ik een frans huis te koop zag. (we zijn even op en neer gereden voor een bezichtiging wat ons overtuigde van het land zelf. Nu blijkt uit een groot amerikaans onderzoek dat Frankrijk weer op nummer 1 staat als beste land om te wonen)
We kunnen ons niet toeleggen op het alles zelf verbouwen, voldoende hout vergaren, ook voor komende jaren en alles zo 'opknappen' zodat de eerste kop eraf is en we kunnen gaan leven. De opbouwfase zal langer duren nu we nog verplicht zijn te werken voor geld om aan onze oude ongewenste Hollandse verplichtingen te voldoen. We kunnen die zorg niet vergeten, loslaten of doen alsof ze niet bestaat. Het druist zo tegen onze wens, ons verlangen in om voor geld te moeten werken dat het plezier dat we er vaak in hebben helemaal weg kan zijn. We lopen enorm tegen onszelf aan, daarna nog eens tegen elkaar. Voor die spanningen zoeken we geen kunstige uitweg. De 1 gaat stappen of een biertje doen in de kroeg. De volgende neemt een slaaptabletje extra of gaat een extra keer sporten. Of je koopt voor jezelf wat luxe goederen, als troost als lief zijn voor jezelf. (Werkt bij mij uitstekend, maar het termijn is nogal kort!)
We kunnen hier niet 'los' zoals we hadden gehoopt. We zijn er nog niet klaar voor.
We vermoeden dat we deze stap, de kou, de crisis en alle ongemakken (Dat huis in Nederland is de grootste, het zwaard van Damocles) nodig hebben om later verder te kunnen. Als in een spagaat worden we tot het uiterste opgerekt om ons flexibel te maken voor wat komen gaat. Dat is vaak zo met vervelende dingen in het leven. Ziek worden, tegenslagen en ongelukken, het nut blijkt altijd later, maar hoeveel later? Wat staat ons te wachten? Of zitten we juist middenin het allermoeilijkste van het oude leven loslaten?
De spanningen lopen dan tijdens vermoeiende momenten (onkloofbaar hout, altijd weer dat hout) nogal op. Zodra het donker is klitten we met kattengebroed samen in de woonkeuken. Warm is het daar eens en heerlijk zoals dat ontspant. Ook de geest moet ademhalen, moet de spanningen ventileren. We uiten onszelf en begrijpen elkaar niet. Stiltes vallen en monologen worden even niet onderbroken. De liefde is er om elkaar te begrijpen en de tijd is er ook. Fijn, het is geen maandag, ik hoef geen boodschappen te doen of naar yoga. Het kan er allemaal uit, we zijn veilig, samen en open. De lucht klaren doen we sinds we hier wonen op een goede vrije manier. De uitbarsting is op maat, zoals we hem het liefst ervaren. (Als het dan toch niet anders kan, dan maar zo) Intiem 'kussen we het af' en ronden de dag af. Maar daarmee sluiten we ook de opgelopen spanningen. De spagaat blijft, maar we rekken nu beiden net zo ver en kijken elkaar gepijnigd wat aan in de wetenschap dat we dit samen delen, de één niet meer dan de ander.
We kletsen over wat we met het kado van vrienden gaan doen. We hebben een soort kado-bon gehad voor een uitgebreide lunch, uit eten of iets anders dat ons goed zou doen.
Marc is de kwaliteit van het eten zat. We kopen het goedkoopste van het goedkoopste en onze smaakpupillen zijn het zat. De soms wat ranzige bijsmaak van die C-merken ook. We besluiten ons tegoed te doen aan luxe boodschappen voor 1 keertje. Dat wil zeggen lekker zadenbrood, de duurste ham, merk-koekjes en chocolade van Cote-d'Or. (enzovoorts ;-)
Vandaag moest ik er dus uit. Met spagaat en al, maar iets opgelucht en de zon laat weten dat hij de kosmische boodschap ook gekregen heeft. Ik rij naar de stad in een dik wolkenpak. Zodra ik op het hoogste punt de haarspeldbocht door ben en om me heen kan kijken, ben ik ook de wolken uit. Het is net of ik in een mini-vliegtuig zit dat net boven de wolken vliegt. De zon schijnt op de spierwitte vlakte en verblind me. Ik zie allemaal drijfeilanden. Bebouwde vlakke rotsen die op de wolken zweven met schilderachtige kerktorentjes en bossages. Het is onbeschrijfelijk mooi, hemels bijna maar toch zo aards door die huisjes en torentjes. In de supermarkt laad ik het wagentje tot boven de rand toe vol met een maand aan eten en drinken. Daartussen ligt de luxewaar. Thuis pakken we samen alles uit. Het resulteert in alletwee nieuw ondergoed (jawel, de grote uitverkoop is hier begonnen en 2 mooie slips gingen ook 'de caddy' in), oordopjes voor een pc met een lang snoer, veel lege verpakkingsmaterialen (ik heb zo'n hekel aan zakjes en bakjes en verdeel alles in glazen potten en kleine vriezer-porties) en een volle vriezer.
We hebben een feestlunch samen met dikbelegde boterhammen met luxe franse ham, extra melk en een dikke laag chocopasta.. mmmm
Juist als de rek eruit blijkt te zijn, komt er een nieuwe stoot energie die ons laat barsten en weer oplaad. Nieuwe rek, nog flexibeler, moed en kracht dat gevoed wordt met een heel klein extraatje waar we echt een feestje van maken. Die spagaat is zo gek nog niet. Moeilijk, pijnlijk en soms eenzaam, maar nuttig en voelbaar. Eens zal de spagaat onnodig worden. Dat we beseffen dat we er niet meer in zitten of altijd blijven zitten, maar dan op ons gemak zonder rek.

zondag 17 januari 2010

Frans afval

Fransen en afval.
Klein vuil, reisafval, grof vuil, bouw afval, recyclebaar afval. Wat ik me kan herinneren van de manier waarop Frankrijk omgaat met afval is 'van een helling afgooien of uit je auto-raampje mikken.' Dat is wel flink veranderd tegenwoordig. Met de komst van afval-breng-stations (Déchetterie) zijn de vuilstortplaatsen gesloten. (Je kunt er nog wel dumpen, maar het is met borden aangegeven dat het verboden is) Het recyclen en het uitzoeken daarvan bij de déchetterieen gebeurd grondig en je wordt geholpen. Als je de containers in springt om leuke oude dingen eruit te vissen kijken ze daar ook niet gek van op. Thuis zul je ook je steentje bij moeten dragen. Er zijn 2 soorten zakken verkrijgbaar die overeenkomen met de grote gekleurde container-deksels. Grijs is voor het restafval. Maar daar blijft na juiste scheiding erg weinig van over. De gele zakken (verkrijgbaar op het gemeentehuis) zijn voor pet-flessen, blikjes & plastic verpakkingsmaterialen (behalve die bakjes waar ze vlees in verpakken en zuivelbakken. De melkflessen moeten weer wel in die gele zak). Batterijen en klus-afval gaan naar de déchetterie, samen met de grotere spullen. Glas natuurlijk in de glasbak en ook papier wordt apart ingezameld voor zover ze dat hier niet als aanmaak-materiaal gebruiken.
De kleurige folder die je krijgt als je je hier vestigd is niet helemaal duidelijk, maar voor restafval heb je aan 1 grote vuilniszak in de 2 weken voldoende. (wij zo saampjes al helemaal) Daar gaat zelfs ons toiletpapier bij. Het valt me echt op hoe schoon de natuur en de bermen hier zijn. Langs de tolwegen (waar betaal je anders tol voor) zijn de parkeerplaatsen bijna altijd goed schoon en netjes. (Op het piek-seizoen na, dan is er geen bijhouden aan...) Ook hier lopen vele hondenbezitters (in stedelijk gebied natuurlijk) met een poepzakje. Dat ze dat dan moeten deponeren in een prullenbak die na het hoogseizoen nauwelijks geleegt hoeft te worden is een ander verhaal.
Anekdote;
Ik stond pas bij de R.A.G.T., zo'n half-half tuinzaak en boeren benodigdheden, en het was er rustig. Ik had heel wat af te rekenen en ik kom er vaak. Dan maak je zo eens een praatje. De man achter de toonbank wilde wel eens wat weten van die Hollanders; "wat eten Hollanders het meest?" Kaas zeker, vraagt hij me met een grijns op het gezicht. Ik lach terug en denk eens diep na... Ik denk aardappels en brood... Ik vertel in mijn beste frans hoe Nederlanders hun brood eten. Hoe wij dat in centimeter dunne plakes (laten) snijden, er dan een beetje boter op smeren en er nog veel dunnere plakjes beleg op leggen. De man moet verschrikkelijk lachen en vraagt of we dan speciale 'truucs' hebben om die kaas en die ham in dunne plakjes te snijden. Ik leg uit dat je dat zo kunt kopen, per 100 gram verpakt. "Per 100 gram? Krijg je dan 1 verpakte plak?" Nee, lach ik verder. Daar zitten meerdere plakjes in zo'n verpakking. "Maar", onderbreekt hij m'n franse gezoek naar woorden, "dan hebben jullie toch een enorme afval-berg in de kortste keren...?" Ik kan dat alleen maar bevestigen in een land waar je je brood onder de arm neemt of op de stoel naast je legt in de auto. (Wie heeft daar net gezeten? Toch niet Pierre he????) Er gaat mischien een dun stukje papier omheen om het niet met de hand vast te hoeven houden. Kaas zit niet in plastic, dat gaat in 'kaas-papier'. Op het platteland zijn er geen ' voorverpakte' groenten verkrijgbaar. Geen in strak folie gewikkelde soeppakketten. Geen prefab-maaltijden die keurig geseald zijn en 2 maanden houdbaar. Zeer weinig prefab-sauzen en al helemaal geen kruidenmixen voor 400 verschillende soorten smaakvariaties om niet zelf het eten te hoeven kruiden. (Ehm.. prefab smaaksensaties) In de steden vast wel.
Hier scheelt het een enorme hoeveelheid afval. Wij verbranden soms ons toiletpapier (zonder riool moet je toch wat met die roze papiertjes), verbranden alles dat papier is, soms nog meer. Brengen eens in de 2 maanden een gele zak naar de gemeente-container en die tas met lege flessen valt ook wel mee. (We drinken niet zoveel en de wijn zit in een plastic vaatje dat onder de categorie 'inwisselen voor een volle' valt.) Ons GFT-afval gaat naar buiten. Plek zat.
Ideaal, het maakt het leven weer een stuk makkelijker en Frankrijk een stuk schoner.

Gevallen 2

Eik houdt beuk nog maar net. Eik wil eigenlijk ook wel vallen... hoe lang zou het duren voor eik het begeeft???

Gisteren hadden we weer prioriteit droog hout en zijn een steile helling opgeklommen om een twintigtal meters uit elkaar wat dood hout te zagen. Ik spot een dikke joekel (een kastanje natuurlijk) die een gehele holle stam heeft. Ze worden hier prachtig oud en gekronkeld, maar bij bijna allemaal is de kern van de stammen volledig weggerot. Door afgebroken zijtakken onstaan er zo altijd wel grote gaten waar het verpulverde sponsachtige kernhout uitvalt. Ook de dieren helpen een handje. We vinden regelmatig verlaten hoornaar- en bijennesten in de hollingen. Het blijft spectaculair en zwaar werk om op gladde natte puihellingen zware kronkelbomen om te zagen en het zo te doen dat vlak voor ze gaan vallen de zaag op de rem en uit te zetten en wat stappen achteruit te nemen. Je ziet zo'n gevaarte dan heel zachtjes richting de helling vallen en hoe verder hij komt, hoe meer vaart al dat hout krijgt. Het klapt met een apart geraas op de bosbodem en de dikste takken spatten er als lucifertjes vanaf. Het is altijd jammer dat ze niet in slow-motion willen gaan.
We zetten 's avonds de mooie stukken hout in de schouw om het smeltwater te laten verdampen, maar het vuur is te groot en te heet (wat wil je met droog kastanjehout) en de staanders gaan roken. Weer geen warmte, de deuren en een raam moeten even open om de kamer van rook te zuiveren... En zo rommelen we wat aan.

De voet van de beuk. Geen ukkie meer.

Deze ochtend gaan we samen even verder aan 'de gevallen boom'. De auto heeft amper meer profiel, hij moet een helling op met de ketting en trekbanden aan de trekhaak, het is ontzettend glad, modderig en nat en de kastanje met zijn kluit van graniet-blokken maakt de boom zo zwaar dat we bang zijn dat de boom met auto het ravijn in gaat glijden. Stukje voor stukje dan maar.


Het kloven lukt eigenlijk niet. De kronkels en vertakkingen die geworteld zijn in de stam en de taaie eigenschap van het hout zorgen voor flinke frustraties. Zelfs met twee wiggen en een hamer lukt het nauwelijks er draagbare blokken van te hakken. Ook de langdurige vermoeidheid speelt een rol.
Ik mag het niet zeggen van m'n maatje, hij wordt al pissig als ik erover begin. Dat het 's winters normaal is dat alles moe is, veel slaapt, het rustig aandoet enzovoorts...


Met teleurstelling dat hij me wegstuurt loop ik weer naar huis met Castel, altijd blij, voor me uit. Ik doe de luiken maar weer eens een dag open. We hadden ze tegen de kou allemaal dichtgedaan. Het raam in de zijkamer is zelfs dichtgespijkerd met een dubbele deken en wat latjes. De tocht gaf ons het gevoel voor niets te stoken en te sjouwen, te zagen en te bikkelen. Nu vertoeft het heel wat beter, maar als de zon schijnt wil ik dat licht zeker binnen laten stromen.

vrijdag 15 januari 2010

Gevallen

De 2e keer dat we dit 'object' gingen bekijken was ergens begin juni 2008 als ik het me goed herinner. We waadden tussen de verwilderde bossages, bramenslierten negerend, struikelend over verstopte rotsblokken en omhooggekrulde takken. De bremtakjes zwiepten terug in ons gezicht, maar het geluid van vallend water trok ons zo aan dat we doorzette, al dromend van een sprookjesachtige vallei met tropische watervalletjes tussen varens en tientallen wilde orchideëen. En ja hoor, daar was het; eem stijl ravijn met hedera-ranken sierlijk om de oude stammen gewrongen, varens. de mei-orchissen als roze pluimen fier overeind, stinkende gouwe, blauw-kousjes, varentjes en mossen in alle kleuren met granietblokken zo willekeurig verspreid. Het water dat via vele doorgangetjes en natuurlijke trapjes naar de rivier stroomt en valt... En dan daar aan de overkant nog net zichtbaar een gevallen boom met zijn oude blad van vorig jaar er nog aan... Van zijn eigen stamvoet afgevallen, onttroond en steun gevonden aan de overkant tegen een generatie-genoot, een eik net zo majestueus en een bais is voor weer net zoveel planten en dieren, maar dan nog staand en trots. De gevallen boom blijkt de grootste beuk die we op ons hele terrein hebben kunnen vinden. Vermoedelijk ziek geworden, een rot dat binnendrong ooit en langzaam maar zeker verzwakt om tijdens een storm de geest te geven en zijn verticale bestaan maar op te geven. Daar ligt het dan, dat oeroude harde mooie hout waar een kachel een hele winter op kan stoken. Met al zijn joekels van zijtakken aan zijn kroon aan de overkant van de zo enorm ontoegankelijke vallei... mmmm het ligt er wel maar we kunnen er niet bij.
Marc breekt al een ruim jaar zijn hoofd over hoe hij dat hout toch eens naar deze kant van het ravijn moet krijgen... Het zou een mooie voorraad zijn.
Vanmiddag gaat hij rommelen. Ik twijfel en zoek de kleine kettingzaag om een acacia bij de secadou te toppen om er een hijspunt van te maken om brokken steen te laten zakken om de muur bij de moestuin op te hogen. Maar de kettingzagen liggen bij Marc, aan de overkant op de helling waar je nauwelijks kan staan.
Ik ga maar even polshoogte nemen. Blij om me buiten te zien zwaait hij me toe. Ik vraag of ik wat kan doen en ja; olie halen en samen even overleggen hoe we de top veilig uit de boom kunnen zagen.
Ik wandel weer naar boven (nee Cees, het gaat niet wennen dat roteinde omhoog) en haal een rugzak met olie, doe er bij de laro het kannetje brandstof en nog een kettingzaag bij en loop om, om de beek over te steken via een bemoste boomstronk. (Glad maar anders natte knieëen) Het is een absurde klus, maar we hebben er lol in. De gesplitste top ligt net buiten zaagbereik. Ik zie het wel zitten om op de boom te gaan staan waar deze splitst en zo de bovenste zware top eruit te zagen. Het kan niet anders. Nu wist ik dat beuken erg snel breken. Deze spant de kroon (leuke woord-speling) en knapt al af als ik net een valkerfje heb gemaakt. Hij wipt omhoog via de andere kroontak en mist mijn lijf op een halve meter na.
Ik had bij de inventarisatie van het geheel me al 'afgevoeld' of vandaag mijn einde in zicht was. Geen 6e zintuig dat beantwoordde aan mijn zelfinzichtelijke vraag en zodoende de 'gok' van het wegzagen gewaagd. Ik kan toch goed luisteren naar mezelf blijkt maar weer... Even onthouden!
Nu de kroon eraf is, wil Marc met een kabel en de lier van de andere auto de boom in zijn geheel overeind trekken en naar de andere kant van het ravijn laten vallen. (Ik bleef denken dat het niet kon, beukenhout is enorm zwaar, al is het al 2,5 jaar dood)
Met een werplijntje dat bleef knopen kregen we het voor elkaar de kabel met een ketting aan de top vast te maken. De kabel aan de overkant via een katrol aan een net zo dikke kastanje te bevestigen en zo de haak van de kabel aan de lierkabel te bevestigen. De blauwe landrover staat al 6 maanden stil en zodra ik hem wil starten om hem naar het einde van het stalpad te rijden geeft de auto geen kik. Natuurlijk is de start-accu leeg. Marc weet het knopje te zitten die de start-motor verbindt met de andere accu. Deze accu is speciaal voor de accesoires in de auto (koelkast, douchepomp, oplader, lier en dergelijke)
De auto piept en kraakt. Voor ons gevoel valt hij nog net niet uit elkaar en dit terwijl de rode er juist zo uitziet. Maar die heeft geen lier...
Stenen gaan achter en voor de wielen tegen het wegzakken of juist het ravijn in gesleurd worden door de stam die wat anders doet als wij willen. (de 15 meter stam is misschien wel 2x zo zwaar als de auto) Ik ga tussenin staan en kan en Marc en de boom zien. Als de katrol of de kabel breekt kunnen deze me niet raken. Ik zie de top van de beuk wel iets bewegen, maar hoor een gevaarlijk gekraak achter me. De kastanje waar de katrol met een band aan hangt beweegt. Hij kraakt en er rolt een flinke kei het ravijn in. De boom staat toch zeker 5 meter van de ravijn rand, maar toch beweegt de top van de 'trek'boom een gevaarlijke anderhalve meter. De beuk in het ravijn geeft geen centimeter mee, veels te zwaar... Vermoedde al zo iets, maar je weet nooit. Het gevallen hout is te zwaar voor een weegschaal. De beuk moet in kleinere stukken naar de overkant en omhoog, dus voor vandaag leggen we dit project stil.
Ik laat Marc zien hoever de kastanje al niet van zijn plek getrokken is. Een rotsblok van een halve kub is al zichtbaar, de scheuren in de aarde gevaarlijk en de boom staat op vallen... Ik stel voor deze boom maar om te trekken. Hij staat gevaarlijk en schuin. En we grinniken, we rommelen zo leuk samen en dit kan zomaar. Bomen omtrekken of sporen maken in het pad. Of de steen die we gebruikten om de auto tegen wegrollen te behoeden terug leggen in zijn gat om de mieren eronder weer een onderdak te bieden. De zon laat zich even zien en we fleuren weer wat op.
Met donderend geraas klapt de boom eerst langzaam, maar steeds sneller om. Met de top het ravijn in, maar dat is te overzien.
Over drie jaar zitten wij er warmpjes bij, een fijn vooruitzicht. Het wordt donker, genoeg voor vandaag...
Gevallen bomen blijven indrukwekkend en doen niets af aan pracht of nut dan hun staande broeders.

Haïti 2

Via een chat met een vriendin hoor ik over de aardbeving die bijna, of meer nog, 50.000 slachtoffers 'kost'. Gelijk voel ik me schuldig dat ik pas 3 volle dagen na dato op de hoogte ben. Schuldig dat ik niet aan de buis geplakt heb gezeten. Sterker nog, we hebben geen 'buis' en ik ben de enige die met enige regelmaat de WereldnieuwsKrant leest op internet. Maar het is me toch even ontgaan. Ik voel de verontwaardiging al, 'hoe kan zoiets ergs je nu toch ontgaan!!?' Omdat we hier geen wandelgangen hebben misschien? Geen tam-tam of huis-aan-huis-krantje met nieuws. We trokken ons terug. Weg uit een wereld die van olifanten muggen maakt, maar ook juist andersom. Waarin weinig in z'n oorspronkelijke vorm zich kan manifesteren. Ik denk weer aan de jaren na de tsunami, de herdenkingen en de verslagen waar de miljardensteun terecht gekomen was... Waarom heb ik een schuldgevoel? Dat ik me niet of te laat solidair toon? Of omdat ik vanuit onze nieuwe levensvisie, die mede gevormd wordt door onze zelf gekozen andere omgeving met enkel natuur, geen referentiekaders zoek die herkenbaar zijn voor mensen levend in een compacte maatschappij? Zou er wat anders gebeuren op het wereldtoneel na zo'n hoestaanval van moeder aarde als er geen krant, televisie of internet bestaat? Geen wijdverbreidde connecties die vorm kregen door media, hebzucht (kolonialisme) en het altijd maar over de grenzen turen, want daar is het anders, warmer, mooier, beter, leuker, groener wellicht? Onze aardbol, moeder aarde, de wereld waarop we leven en die ons adem laat halen, ons laat groeien, gedraagt zich als vanouds. Ze krijgt een vreselijke hoestbui die we tsunami's noemen. Of ze baart een kindje door haar kanaal open te zetten, waaruit vanuit haar binnenste lava en gesmolten gesteente omhoog spuit en zo nieuw land vormt met een vruchtbaarheid waar we u tegen zeggen. Of moeder aarde kuurt en drijft al haar afvalstoffen via overvloedige regen en sneeuw naar de afvoer. De rivieren stromen over en samen met een flinke storm zal een watersnoodramp in de geschiedenisboeken onvergankelijk worden, voor altijd in onze herinnering. Zou de aarde een besef hebben van het mensenleed? Zou de aarde zelf zich bekommeren om haar inwoners van vlees en bloed? Zou de aarde weten hoeveel dieren er sterven als er duizenden hectaren bos afbrand? Zou het de aarde raken wat de mensheid 'overkomt'?
We kunnen als mensen dit verschrikkelijke leed niet voorkomen. We kunnen er niet voor wegvluchten. We kunnen er niet omheen. We kunnen wel dijken bouwen, maar dat is korte termijn werk. Want wat is nu een paar honderd jaar op het leven van de aarde? Die wereldbol die ons met elkaar verbindt? Die ons laat weten dat we allemaal!! mensen zijn en nietig bovendien. Een aarde die door dat hoesten en proesten, haar zweten en uitbarstingen, te kennen geeft dat ze doet wat ze moet doen; ademen. Wij hebben haar nodig, gebruiken haar, vervuilen haar, bewonderen haar uitingsvormen en genieten van alles dat het geeft. Van de zuurstof die we opnemen tot het voedsel waar we van groeien en de zon die ons verwarmt, omdat ze een filterlaag heeft waardoor we niet verbranden.
Het is erg, deze aardbeving. Voor de mensheid is het erg, voor de meer dan 100.000 slachtoffers. De doden dan even niet meegerekend, maar juist de mensen die nu nog in leven te midden van de lijken en de puinhopen staan. (Ik heb dan nog niets eens beelden of foto's gezien en heb ze ook niet nodig! Ik voel de beelden!) Zo nietig dat we zijn met al onze moeite die we ons getroosten. De miljarden die ernaar toe gaan en waarschijnlijk weer niet voor de helft ten goede komen aan waar ze voor gegeven zijn. (We kunnen er niet heen, we kunnen niets doen. We moeten naar ons werk en onze tweeling moet naar gym. We moeten de verjaardag van oom gaan vieren en het bezoekuur in het ziekenhuis is zo weer om. Laten we maar wat storten op een giro-rekening. Dan hebben we wat gedaan....) Ik heb het gevoel alsof ik m'n schuld-gevoel af zou kopen als ik geld zou gaan storten met de ervaring dat ik volgend jaar rond deze week berichten lees in kranten en magazines dat men niet weet waar al dat geld van toen gebleven is ten tijde van de chaos... Komt bij dat we geen geld hebben, maar dat terzijde.
Ik krijg het gevoel dat wij mensen er niet toe doen voor moeder aarde. Zij draait haar rondjes wel en gaat door met ademen, zonder of met mensen erop. Dieren zorgen nog voor de voortplanting van alle gewassen die de waterhuishouding reguleren. Dieren vreten nog het ' te veel' van alles op en dienen elkaar tot de cirkel van de voedselketen.
Ik vraag me door deze aardbeving af waar wij toe doen in relatie tot de aarde. We blijken er totaal niet toe te doen, erger zelfs. We denken dat wij, nietige mensjes zo vervreemd van de natuur, de aarde aan het verzieken zijn. Alsof wij dat kunnen???? Alsof wij enige invloed zouden hebben op haar ademhaling en haar temperatuur-schommelingen? Ik denk opeens aan alle aardrijkskunde-lessen van op school. Over de ijstijden, de warme era's, de extremen van toen, van voor die nietige mensheid en het beeld dat van ' wie de aarde eigenlijk is' veranderd er niet door...
De aarde warmt op... Ik heb daar weinig van gemerkt de afgelopen maand op het noordelijk halfrond. De extremen worden groter, dat is voor de mensheid wel een zorg. Helemaal mee eens, moeder aarde haalt eens diep adem en zucht. Ik denk dat moeder aarde een denkbeeldige schouder ophaalt. Misschien net niet die schouder die we Andreas-breuklijn noemen, maar juist die andere vlakbij Port-au-Prince...

Haïti

erg

donderdag 14 januari 2010

verrassingspakket

LEUK!!!!
De postbode was het alweer vergeten, dat ik hem zei dat er een pakket onderweg was geadresseerd aan ene M&M op het postkantoor zelf in het stadje.
Dus bij navraag leek het er al 3 dagen te liggen. Het paste ook niet in de brievenbus en wat zwaaaaar!!!
Dus helemaal blij en nieuwsgierig naar huis geglibberd in een nu op eens warm aanvoelende gorges met een zachte harde wind.
De dikke laag ijspap blijft erg glad en op het bospad is het oppassen geblazen.
Marc maakt het pakket open;
Hele mooie fijne leesboeken, alsof ze zo uit de winkel komen, kaarsjes voor licht en warmte, dropjes (jaja heksenhyl!!), zeep, Margrieten en een lief briefje van Martine. Geweldig!
Het is weer relatief druk op de markt en ben wel blij dat ik toch een boodschap moest doen.
Het liefst blijf ik lekker binnen, gewoon winter 'vieren' en rommelen of werken. Maar nood breekt wet en alle gesprekjes op de markt maken dat ik me moet haasten voor de super die natuurlijk gewoon 2 uur dicht gaat.
Ik dump die ene vuilniszak (per 1,5 tot 2 weken) in de container en post een brief aan FT om een betaling te regelen. Iedereen zegt me weer gedag en bekent dat het de tijd is om een beetje in te zakken en alles rustig aan te doen. Lekker veel slapen en bij de houtkachel vertoeven... rust
De nota van FT voor de nieuwe telefoonlijn is ook eindelijk binnen. Helaas zijn ze ons niet vergeten... Daar gaat spaarpotje nummer zoveel....

:-)

Dat is even een opkikker;
een foto van mij in de oude peer die te hoog en te oud was...
Helaas is de foto een paar maanden oud en niet een jaar of 3... Hadden we het goed warm van gehad.