Waarom ik Blog

Ik kreeg van H. een boek te leen; Petite Anglaise, dat gaat over een jonge engelse vrouw die haar droom leeft om in Frankrijk te gaan wonen en werken. Ze komt in Parijs terecht, ontmoet een fransman, gaat samenwonen en sticht een gezinnetje. Ze begint in 2004 een weblog, meer een dagboek van haar leven en door 1 publicatie van haar weblog-adres in een bekende krant heeft ze vele lezers. Onder het pseudoniem 'Petite Anglaise' blijft ze absoluut anoniem en kan ze vrijuit het dagboek-karakter behouden. In het boek dat over haar leven en liefde gebaseerd op haar weblog gepubliceerd is, komt steeds haar motivatie naar voren waarom ze blogt.
Dat zette mij aan het denken; waarom blog ik?
De blog is gestart om alle vrienden en familie die geinteresseerd waren op de hoogte te houden. Ik vergat wie ik wat verteld of gemaild had. Ik begon voor anderen! Na het 2e bezoek aan ons toekomstige nieuwe leven in Frankrijk had ik behoefte om mijn indrukken te verwerken door erover te schrijven. Na een paar maanden, toen de overdracht steeds dichterbij kwam, begon ik het schrijven zelf weer als een uitingsvorm te ervaren. het maakte me niet uit waar ik over schreef, als ik maar schreef. Later begin ik het ook steeds leuker te vinden foto's te plaatsen, te bewerken en legde me toe op het fotograferen zelf. Wat niet raar is als in je zo'n mooie omgeving terechtkomt die zo volkomen nieuw en anders is.
Zodra we hier wonen, onverwacht en in omstandigheden die verre van ideaal zijn, gebeurt er zoveel, alles gaat zo snel dat de schrijf-behoefte enorm sterk wordt.
Marc vraagt me nog of ik niet schrijf om de lezer te plezieren, dat ik een bevestiging zoek en reacties wil om zo mijn sociale netwerk Nederlands en groot te houden. Hij zet me aan het denken en ik kan alleen maar ontkennend reageren.
Ik schrijf omdat ik het leuk vind, mijn creativiteit kwijt kan. Ik kan aandikken, verzinnen, afzwakken en heb de keus wat ik wel deel en niet. Reacties blijven uit doordat de lezer niet weet hoe en verkeerde instellingen, maar het maakt me niet eens uit. Dan maar niet, ik ben wel mijn 'ei' kwijt. Na heftige gebeurtenissen tik ik me blauwe vingers en kan ik rustig slapen. 
Ik schrijf omdat de blog van mij is. Zo puur alleen van mij, dat het een vriendin wordt die ik niet wil missen. De blog praat niet terug, maar is een spiegel voor mijn beleving tijdens deze enorme omslag in mijn leven. Marc leest hem nooit, kijkt er niet naar, "ik maak alles toch ook mee, dus waarom zou ik dat teruglezen?". Eerst stelt me dat teleur, maar de blog wordt extra van mij, iets voor mezelf waar niemand wat mee te maken heeft.
Het is geen exhibitionisme. Het is geen zoektocht naar bevestiging. Het is geen hoop op ontdekking door een uitgever.
Ik ontplooi, herontdek mijn creativiteit en geniet van het doen. De eerste paar keren dat ik feedback ontvang kwetsen me. Kennissen uit nederland vinden dat ik teveel klaag over Nederland en Nederlanders, en hij heeft gelijk. Maar gerelateerd aan ons dubbele leven met ons lijf in NL en ons hart in Frankrijk, kan ik niet anders. Ik zou mezelf voor de gek houden als ik het niet zo omschreef zoals ik het ervaar. (Spiegeltje op het beldscherm!)  Dan volgt het 'commentaar' dat mijn stukjes te lang zijn, dat het te veel lezen is en te weinig 'ff snel kijken'. Maar ik vraag me af of de lezers zich beseffen dat ze nergens toe verplicht zijn en dat er een kruisje X rechts bovenin het scherm te vinden is.
De 3e keer dat ik 'commentaar' krijg is als ik uitvoerig en wat opgesmukt een conflict met een francaise beschrijf.  "Dat kan ik toch niet maken om dat op een openbare weblog te zetten". Het shockeert me enorm en word weer geconfronteerd met het 'waarom' van mijn weblog. Als reactie daarop voel ik me dermate vrij een verzonnen verhaal te starten; "Raygasse" deeltje 1. Volledig uit mijn duim gezogen en met moed, want schrijvers willen niet horen dat ze slecht schrijven en door het op de weblog te plaatsen met de mogelijkheid me een reactie te sturen, stel ik me bloot aan commentaar en misschien zelfs hoon.
Omdat ik de weblog ervaar als van mij, exclusief en uitlaatklep, verantwoord ik mijn woorden niet, zoals je in een papieren schrift-dagboek met pen ook niet zou doen. De schrijfsels zijn allen gerelateerd en gebaseerd op mijn werkelijke leven hier, het wordt gevoed door wat ik zie, voel, ruik, beleef, hoor en adem. Ik voel me innerlijk zo vrij aan te dikken, te censureren, dingen weg te laten, het compleet uit mijn duim te zuigen  (dan nog komt het uit mij en ik ben en leef echt, ook die duim is van vlees en bloed) of juist de pure waarheid in geuren en kleuren te beschrijven.
Kortom, het bloggen heb ik nodig. het staat een ieder vrij ermee te doen wat hij/zij wil, behalve mijn copyright schenden. En al die complimenten over mijn manier van schrijven en fotografie bevestigen me dat het goed is.