maandag 28 mei 2012

leedvermaak

Ik doe het zelden, echt bijna nooit; verwijzen naar een andere weblog. Maar in dit geval wil ik even extra wijzen op een log van iemand anders.
Namelijk deze,deel 42 "wishful thinking', waarin de auteur haarscherp neerzet wat Marc vaak ten deel valt en waar we beide voor bedanken; het leedvermaak zelf.
Tijdens het koken lees ik een alinea voor waarin hij beschrijft net op de steiger te staan en zich beseft dat 'de stekker er niet in zit'.
We liggen in een deuk, want dit is de waarheid, zo gaat het ook in het echt, bij ons en waarschijnlijk vele anderen. Wij doen ook niet mee aan al die TV programma's. Onderwijl ben ik beland op pagina 34 waarin ik een begin maak met bijna 26000 woorden om te beschrijven wat het wonen in Frankrijk in kan houden.

zaterdag 26 mei 2012

vrijdag 25 mei 2012

Herrie

Ik hou van de stilte hier. Van het ruisen van de wind door de bomen, het aan kunnen horen komen van een bui, de spechten die naar voedsel boren en de uilen die communiceren. Ik hou van de donder als het onweert en van de stilte die aan de stormen vooraf gaan, ik hou van het getok van de kipjes en van de afwezigheid van TV-reclames. Ik hou van het klappen van Castels kaken als ze denkt weer een vlieg gevangen te hebben, ik hou van het geluid van een donderende beek en zijn watervallen, maar ook van het summiere gesiepel dat diezelfde beek 's zomers voort brengt. Zelfs hou ik van de dans-muziek, ach nee, laten we het maar gewoon 'house' noemen die Marc zo graag luistert, vaak zachtjes als achtergrond muziek. Liever hoor ik chillout en lounge of de eeuwige krekelkoren en verlangend kijk ik uit naar de paar weken dat de acacia's bloeien, want het insectenkoor dat dan hele dagen voor ons zingt is van een ongekende muzikaliteit waarbij de krekels maar zielig afsteken.
Nu was ik net genezen van het geluidsoverlast-trauma dat ik opliep tijdens het vervaardigen van een wenteltrap. Dwars door de betonnen vloer een gat maken sneed me door merg en been. Hardhout vast timmeren met een grote houten hamer deed meer dan snijden alleen en menig keer ontvluchtte ik het huis om in weer en wind maar te gaan wandelen of met het geklop in mijn hoofd naar het centrum te gaan, om daar te proberen los te komen van de krampen in hoofd en schouders die tevergeefs hun best deden dat gehamer en geboor, geschuur en geklop te absorberen. Ja die trap is af, helemaal geweldig, maar de regen ging door. Dus m'n Lief wil verder klussen in huis. Nu de tussenwand weg is, de ruimte vergroot en dus ook ons wooncomfort, moeten er nog puntjes op de I van dat comfort; de stereoinstallatie van Harman Kardon met 4 één meter hoge Kef speakers, een subwoofer -of zoiets, pin me er niet op vast- en een centrale speaker.
In Nederland hadden we een ruime L-vormige living, nu een 40 vierkante meter grote woonkeuken met laag plafond. Maar in de bar, waar de installatie al die jaren stond, was de akoestiek zo ontzettend goed, meer dan indrukwekkend als je een goed muzikaal gehoor hebt, dat we toch wel heel graag, ooit, die stereo boven willen hebben, daar waar we leven, waar we muziek luisteren en films kijken. Marc heeft de klus al lang geklaard, tussen zijn oren, een twee jaar geleden toen hij uitdacht waar en hoe die wenteltrap zou komen, want "dan gaat die tussenwand weg en is er ruimte voor".
Maar vergis je niet, die boxen zijn immens, de woonkeuken echt maar 40 vierkante meter, een huiskamer hebben we niet!! en ik zag in gedachte de ruimte alweer vol gebouwd worden na het slopen van de oude rechte trap.
Eergisteren zie ik hem al grijnzend en stralend boven komen met de centrale speaker en wat snoeren. 'Ow jee, hij gaat het dus echt doen', denk ik nog. Me niet beseffend dat er ook een kast voor getimmerd moet worden, planken gezaagd en geschuurd, weer stof, weer zaagsel, weer een verstopte stofzuigerbuis -alles zuigt ie op, makkelijker als even aanvegen, welja.....-. Maar a la, het vooruitzicht van goed geluid tijdens het luisteren van muziek en het kijken van films bij de afwezigheid van een TV, daar valt wat voor te zeggen, dus bemoei ik me er niet mee en help hem een handje tijdens het kabels leggen via mijn kamer en het recht houden van de planken terwijl hij aftekent op de granieten muur. Het grove werk doet hij in de schuur, de draagbalk voor de kast zagen en schuren, de planken op maat zagen en in de grond zetten. Lief is lekker bezig en verheugd zich op het eindresultaat. Ik besef me nog niet wat 'goed geluid en een goede akoestiek' me deed, ik ben het gewoon vergeten en ben gewend geraakt aan de kleine boxjes van de computer. Heel soms tijdens heel mooie muziek vind ik het jammer dat het niet harder kan, of tijdens een meeslepende film, maar ach, ik hoor het toch goed?
Maar helemaal genezen van klusherrie was ik niet. Zeker nu ik een schrijfritme te pakken heb; 's ochtends als ik fris en fruitig achter de pc kruip. Ik moet me kunnen concentreren, de rust en de stilte hebben. Die muziek zachtjes op de achtergrond gaat nog wel en als Marc naar buiten gaat om te werken zet ik dat gelijk uit om alleen vogels en de kraaiende Emiel te horen.
Maar vanochtend draaide Tien ouderwets door. Midden in een prachtzin die nog maar deels op de monitor verschenen was, me verheugend op alle zinnen die zaten te drammen om die mooie zin te mogen volgen. Emiel is nogal een kraaierd, die gaat soms de hele dag door. Eerst heb ik hem de snavel gesnoerd door de voordeur dicht te doen en hem zo te laten weten dat er niks te halen valt en er niets te gebeuren staat. Dat hielp! Maar het getimmer aan dat kastje! Weer dat snijdende klop-geluid! Vlak naast me, naast het bureau. En ook nog doodleuk een sierrandje frasen aan ieder zijplankje, in huis.. auw! Weg zin, weg alinea, weg inspiratie. Deze herrie verdraag ik even niet, niet vandaag! Ik vlucht de moestuin in om daar schoon schip te maken, dus ga ik maaien. Met zo'n herrie-apparaat en gehoorbescherming. Dat maakt ook kabaal, maar die maak ik zelf en ik word afgeleid door stukken slak als dagcreme, word gesteenstraald (wat dat is? ga eens bosmaaien op rotsig terrein, je begrijpt me gelijk!) en dat doet zeer, pijn leidt blijkbaar af van herrie, misschien omdat dit echt zeer doet? En ik moet me in creatieve bochten wringen om niet uit te glijden of te vallen. Het is rotwerk en ik gebruik dit altijd om van onredelijke sjagrijn af te komen. Maar tijdens een pauze op het terras voel ik aan mezelf dat het nog niet over is. Het gehamer gaat gewoon door, Marc geeft me een dikke knuffel, want die weet ook wel dat ik ongesteld ben en dan wel eens 'nergens' tegen kan en jaagt Emiel weg om tenminste één stoorzender voor me weg te nemen. Verontschuldigend maar ook stiekem zo blij als een kind zegt hij dat misschien vanavond die stereo werkt.
Maar na de hele ochtend maaien en sjouwen in de moestuin, een douche om de slakken-Q10 van mijn lijf te wassen en het opzetten van een pan met water, kan ik even niet bij m'n pc, want... Hij is aan het testen, geluid uitbalanceren. Zodra de macaroni de pan in gaat, zet hij mijn lievelingsmuziek van Lisa Gerrard op en draait de volumeknop open. Foetsie, weg bui, weg irritatie, door merg en been, maar dan van vervoering door de geluidskwaliteit van deze topmuzikante. Ik kan haast niet koken, zo ben ik onder de indruk van het effect van een goede installatie, van goede muziek via zo'n top-stereo....
Ik hou van de stilte, maar de rest van de dag zullen ze aan de overkant van de gorges, de bewoners van de dorpen verderop op het plateau, wel gedacht hebben; "zullen we gendarmerie maar even bellen, tis zo'n herrie en wij weten van geen feestje?"

woensdag 23 mei 2012

Vol van Leegte


Terwijl Marc de eerste hoofdstukken van mijn boek gaat lezen en beoordelen op leesbaarheid, tempo en stijl -oh; erg, eng, spannend, hij is ook altijd zo eerlijk!!-, ga ik me te buiten aan het beschrijven van de zo unieke ervaring om aan de oever van het meer te staan als er sluiers van mist op drijven. Die flarden drijven er wel vaker, maar of te hoog, te dik zodat het meer bewolking is zonder lucht erboven als je eronder of erin staat, of ze zijn al verdwenen, verwaaid voor ik het hele stalpad af heb kunnen lopen om dit zo plaatselijke fenomeen van dichtbij te beleven, erin te staan, zitten, dromen, denken en mijmeren.
Het is de eerste blogpost als ervaringsdeskundige als emigrant in Frankrijk van de volledig vernieuwde site Het Roer Om. De eisen om als ervaringsdeskundige blogger toegevoegd te mogen worden waren streng maar reëel. Ik stuurde mijn inschrijving al een tijdje geleden in en was eigenlijk alweer vergeten dat ik dit initiatief genomen had. Een verrassing dus dat ik vandaag mijn inlog naam en password kreeg en het verzoek om een log te plaatsen om mee te testen.
In het vervolg zal die weblog zo ongeveer dezelfde logs bevatten als OpenNaarFrankrijk, maar hier voel ik me het meeste thuis en vrij. Want hier plaats ik meer dan alleen emigratie-gerichte verhalen en foto's, meer persoonlijke ontwikkelingen en de makkelijk te verteren brok die ik gewoon even spuien 'moet'.

*********************************************************************************
Dit is de 4e lente die ik hier mag beleven. De 4ekeer dat ik alle wilde bloemen zie bloeien, de 4e keer dat ik mijn best doe de honderden escargots niet per ongeluk dood te trappen als ik door de moestuin loop. Maar niet de 4e keer dat ik het lang gerekte stuwmeer, dat er vaker als rivier uitziet, omdat we bij de ‘inlaat’ wonen,  bedekt zie met een sluier van mist. Het lijkt windstil en ook het water rust in de stilte van de schemering. Zelden zie ik dit sprookjesmeer, een koel meer, een stil meer en na een verlate boterham die ik haastig na negen uur ’s avonds wegspoel met een glas melk, loop ik naar beneden. Het pad langs het stalletje dat ik eergisteren maaide om ons een doorgang te geven zonder door de brandnetels geplaagd te worden of gegrepen door de bramentakken die nu heel snel groeien door de lentemoesson die we nu bijna achter de rug schijnen te hebben.  De katten hobbelen achter me aan, die hebben zich 6 weken nogal verveeld door het schuilen voor de regen, op de bank of elkaar opjagend en stoeiend. Onze mix Border Collie - Fox Terriër ‘Castel’, is me al ver vooruit, zij wil zwemmen, en anders dollen aan de waterkant, voornamelijk met zichzelf.   Het blijft adembenemend, de lucht is zwaar en drukkend, mugjes dansen boven de oeverbegroeiing, dat eind van het seizoen een zee van witte bloemen laat zien. Wat margrieten, pinksterbloemen en hier en daar een boterbloem zijn een sprankelende afwisseling. Maar mijn blik zal gevangen blijven door de mist die een witte zachte spiegel vormt voor de bomen die de aanleg van het stuwmeer niet overleefd hebben en als grillige dode wakers in het water staan.  Zelden is dit het plaatje dat alleen ik zie, want verder niemand kan op deze plek bij het meer komen, niemand woont hier verder, alleen ik en mijn man, samen en alleen, want wat mijn ogen zien, zien de zijne niet, en vaak andersom. Geen vogel zingt meer, andere insecten dan muggen en een motje hier en daar rusten al op een bloem of onder een blad die nu dik en vol sappen zitten, voor hen is het de 1elente en tevens de laatste.
Ik blijf me bevoorrecht voelen hier te mogen zijn. Alles dat wij opgaven, de faillissementen die we maar niet te boven kunnen komen, het goedverzorgde van Nederland dat we los lieten en dezelfde structuur die voor handen is in Frankrijk die we niet aan wilden gaan, met dit als invulling van de gevreesde leegte. Ik leef in de leegte die zo vol is van rust, stilte, inspiratie, geluid, van water en lucht, aarde en hout, vuur en hemel, wind en zon, warmte en kou, dat het vaak doet duizelen. Nu even niet, aan de rand van het meer, de grens van onze ‘achtertuin’, nu ben ik één met het andere. 
*********************************************************************************

Een wolk
flarden verdicht water
Ondoorzichtig vlies
verhullend
Zacht omkaderd
vochtig wit
Eindeloos gebaard
vrijheid in bewegen

Een wolk in gedachten
doet alles verzachten
By Marc


Cros en Joppie hebben het op de terugweg naar boven, dat hele steile eind stalpad, zwaar. Die zijn niks meer gewend en lopen hijgend met de bekken open achter me aan te sjokken. Ik moet ze steeds aansporen en op ze wachten om ze boven, thuis te krijgen. Ze zitten zo vol nog platte teken, dat ik vermoed dat die beestjes nu ook op mij hun thuis aan het zoeken zijn. Teken-check in plaats van spelling-check......


maandag 21 mei 2012

Schrijven

Schrijven is hard werken. Een logje op z'n tijd is leuk, maar een boek schrijven is andere koek. Ik ben eindelijk begonnen, zelfs op aandringen van Marc, want die heeft liever dat mijn vingers ratelen met een doel, dan dat ik zomaar logjes typ, comments geef op facebook of zit te kletsen in een virtuele wereld die geen inkomsten meer genereren. Dan maar met het oog op de toekomst iets doen met mijn creatieve geest die zijn uitweg vindt op een toetsenbord. Ik hield me een maand geleden voor om 2 pagina's per dag te schrijven, lettergrootte 12. Hoe te beginnen wist ik niet, bij het begin dan maar, de periode voor ik startte met loggen. En zo geschiedde. Die 2 pagina's per dag lukte niet. Soms is er gewoon geen tijd voor. Om in stilte en rust te schrijven valt ook niet mee, gezien de hand en spandiensten, huishouden en andere afleiding die ik voor alsnog koester en me ook weer inspiratie geeft. Maar nu durf ik eindelijk te schrijven, hier op mijn weblog, dat ik een structuur gevonden heb, de inleiding af is en het eerste hoofdstuk ook! Eénentwintig pagina's, dat is niets vergeleken bij wat ik in klad als hoofdlijnen nog voor me heb liggen. Die éénentwintig pagina's tellen bijna 15000 woorden, zo lijkt het al veel meer. (Maar het is nog steeds niets!) Nu nog even geduldig wachten op een Nederlandse versie van Word, want de Engelse uit 2002 heeft geen Nederlandse spelling check en dat is onacceptabel. Nu is mijn Nederlands redelijk en sta ik mezelf ook wel enige vorm van literaire vrijheid toe, maar toch is het onplezierig lezen als er te grote vouten instaan , stijl of is in niet orde!

zondag 20 mei 2012

Uitbreiding

Ziehier een eerste afbeelding van *Naamloos*, een katertje dat we vanaf 2 juni op mogen halen bij mensen in de Dordogne. Ik heb de annonces afgestruind afgelopen weken, de dierenarts gevraagd om nestjes, heel wat vruchteloze telefoontjes gepleegd met mensen met kittens. Of ik was te laat, of het bleken kittens van het vrouwelijk geslacht te zijn. We kunnen er wel 3 hebben, kittens dan, om weer op een totaal van 5 te komen. Maar 3 hebben ook 3x inentingen nodig, 3 sterilisaties en 3x meer aandacht en zorg. Dus voorlopig deze ene dan, die zich mag ontplooien in alle vrijheid, zich mag afmeten aan twee volwassen katers, de vrijheid krijgt en liefdevolle piep-zorg van Castel die wel heel erg teder omgaat met alles dat klein en wollig is. (op ratten na, die bijt ze per ongeluk dood ;-) Joppie zal het als 'vader' heel goed gaan doen. Cros wordt 'Big Brother', Castel een surrogaat-moeder en wij, ach, wij zijn enkel verzorgers, voorzien het ukkie van brokjes en enge ritjes dierenarts.... Maar werken moet ie, muizen vangen!

Spiegels


Spiegels, spiegel van de ziel, spiegelend water, spiegelen, leuk woord eigenlijk. Toen ik Marc leerde kennen en zijn huis voor het eerst betrad, zag ik overal spiegels. In alle maten,maar vooral hele grote. Overal in dat huis kwam ik mezelf tegen, eerder mijn koppie dan dat van hem. Spiegels waren voor hem van grote waarde, niet omdat hij nou zo'n narcist is, het is iets dat van 'vroeger' komt. Altijd veel spiegels in de huizen waar hij heeft gewoond, dus ook in zijn huis. Het moet gezegd; het weerkaatst licht van lampen en van buitenlicht, het vergroot ruimtes en soms doet het je even stilstaan bij jezelf. "wie is dat mens toch dat door dit huis loopt, heen en weer, met nat haar of juist verwaaid met rode buitenkoontjes.. Spiegels spiegelen...
Samen ons plekje hier maken in dit kleine donkere cottage hield automatisch in 'spiegels'!! Zoveel mogelijk. Maar de grootste mooiste spiegels hangen nog gewoon in 'het huis te koop' in Nederland. Wat kleinere zijn wel verhuisd, die komen uit mijn familie en er hangt er maar één, op het toilet, die weerspiegelt een blinde vieze muur en wordt niet gezien daar wij mensen op de wc zitten en er niet voor gaan staan om om het hoekje in die spiegel te kijken.
Toch tikken we aardig wat spiegels op de kop. We vonden twee kastdeuren met een spiegel erin, een complete kast met spiegeldeur als betaling voor het opruimen van een huis, de badkamer heeft een spiegelwandje boven de wasbak, een heel klein rond spiegeltje dat nauwelijks meer spiegelt en een verschrikkelijk lelijke kitsch-spiegel die we toch ophingen in het halletje achter de middendeur.
Nu we de woonkeuken vergroot hebben moet er natuurlijk geschoven worden met meubels, het kan ruimtelijker... ietsjes dan, want de vrijgekomen ruimte gaat gevuld worden met ehm... andere dingen. (DE stereoinstallatie bij gebrek aan TV)
Maar ik wilde in deze post even iets verder gaan dan dat spiegelende effect dat spiegels hebben.
Op deze plek is het een hele kunst niet te spiegelen. Ook zonder spiegels in huis spiegelen we hier heel de dag door, ook 's avonds voor we gaan slapen, spiegel ik de dag. Jezelf gespiegeld zien is letterlijk en figuurlijk confronterend, je ziet jezelf en hier zeker, zonder fratsen, zonder afleiding, puur. Dat verrijkt een mens en ik durf te beweren dit zeker te weten. Dat het ons dieper laat kijken naar wie we zijn, in eerste instantie voor onszelf. In tweede instantie wie de ander is, anderen, de mensheid of iets kleiner; volkeren. Mezelf zo spiegelen, mijn Lief spiegelen en naar buiten durven kijken na het jezelf eens goed gezien hebben, laat me meer mens voelen, eerlijker en transparanter. 'Niets menselijks is me vreemd', ook niet wat mensen elkaar aan doen, de meest mensonterende toestanden. Je kan een mens zichzelf namelijk niet afnemen. Wel diens vrijheid, iemands eigenwaarde teniet doen, iemand denken te ondrukken of denken iemand te kennen, te beinvloeden, te beschermen, maar dit alles ontmenselijkt maar ten dele. De mens blijft altijd van zichzelf.
Door spiegels, het spiegelen, het durven zien, niet gewoon 'kijken' dus.
Het spiegelen van afgelopen jaren, waarvan onze vele spiegels alleen maar een kleine spiegeling is, verbind me met de mensheid als geheel. Ik ben een mens, en niet zomaar één. Net zoals jij, de buurman, je baas en je kind. Ja, ik ben een mens, en een heel bijzondere, al zeg ik het zelf, ook niet bepaald een narciste, geloof me.
Het doet me even denken aan Hans Bouma, een dichter, die hier een heel mooi dichtbundeltje over schreef.
Mens, ben je!
Spiegelen maar, hoe meer hoe liever, of beter???

vrijdag 18 mei 2012

WindZwijn


Daar staat ie dan, ons windzwijn, keurig uitgericht en waterpas en hij doet het!

Ik kreeg onderstaande foto van een bloglezer die deze windwijzer op een huis zag staan;


Andere koek, vind de onze mooier!!




donderdag 17 mei 2012

Toulouse


Toulouse, een grote onder de Franse steden. Ik hekel stads gebied, misschien omdat ik er zovele gezien heb, in m'n up en ze me vaak desorienteren, te veel herrie en stank. Maar nu moest ik; paspoort-gedoe. Er is een fotograaf met studio die een monopoly positie heeft bij de Nederlandse ambassade. Alleen Jean schijnt te weten hoe de Nederlandse overheid foto's voor in paspoorten accepteert. Vooruit dan maar, afspraak gemaakt en tomtom ingesteld. Het ding, die tomtom, is sinds de aankoop in 2005 nooit meer ge-update, wat hem net zo antiek maakt als mijn toetsenloze mobieltje. Na tig rondjes door het centrum van spitsdruk Toulouse, zegt de tomtom -meer een domdom inmiddels- dat ik de bestemming bereikt heb. Een brede boulevard met enorme panden, tig auto's en busjes voor en achter me, alle bomen ingepakt in houten kisten, want het midden van de boulevard is op de schop. Dus ik ben de fotostudio al voorbij voordat ik een idee kreeg waar ik was en hoe weer terug te moeten komen op diezelfde boulevard. Ik kom uit op de grootste onoverzichtelijkste rotonde ooit; Grand Ronde. Met wel 12 afslagen, 3 banen zonder duidelijke lijnen, een soort weg eroverheen, verhoogde ronding vol groen en natuurlijk een stuk of 5 stoplichten op de rotonde zelf, lekker dan. En de Blauwe LaRo is tof, een blikvanger, een steun in de rug en onder de billen, laat me nooit zitten, maar parkeren met dit gevaarte in zo'n stad?? Vergeet het maar zonder doorgezweette kleding, plakhanden en een glimmende huid waar mijn haar van gaat plakken. Maakt voor die boevenfoto's voor in een paspoort niet uit, maar toch!
Terug naar de andere kant van de rotonde, Francois Verdier Metro station, meer 'het centrum' zal het niet worden en Tien rijdt zo nog een rondje of wat. Maar zo ongeveer pal naast dat metrostation, waar een enorme stenen monumentale poort staat midden op die brede superdrukke boulevard zie ik wat schuine parkeervakken met 1 vrije plek. Brutalen hebben de halve wereld, Toulouse is nu van mij, want ik heb een parkeerplek gevonden. Ik doe net zoveel muntjes in het paaltje totdat ik er weer zovele terugkrijg, ik mag er maar twee uur staan, zat voor het lopen naar die fotostudio en terug. Het is best warm en ben blij met platte comfortabele wikkellaarsjes, daar moet ik toch zo kilometers op kunnen lopen. Fout! Te dunne sokjes, schoenen blijken te groot en op die grote rotonde voel ik de blaren al opzetten. Ik zet even door, die foto's moet ik hebben, want de ochtend erop vroeg heb ik een afspraak bij de ambassade, helaas weer midden in de binnenstad, dus hetzelfde parkeerdrama, maar dan in de ochtendspits.
Ik bel aan bij de studio, het ziet er donker en gesloten uit, geen teken van leven, en ik wacht. Tot er een Porche met veel kabaal me bijna omver rijdt en op de stoep parkeert, dan gaat plots de deur open. Tjongejonge! Ik mag binnen komen, 'la Hollandaise' vraagteken.... Ja hoor Jean, c'est la Hollandaise. M'n tas mag op een glazen tafel, krukje staat klaar, flits, flits flits, c'est ca madame. 2 Minuten! Meer is het niet en de ambassade zit weet ik hoeveel kilometer verder de stad in! Achterlijke toestand. Zodra we mogen, gewoon een Frans paspoort, leuk avontuur om te naturaliseren, we zien wel, want dit is drama.
Terug wandelen naar de stad en nu gaan me dingen opvallen; fietspaden! Een eindelijk weer mensen van allerlei nationaliteiten, leuk, mensen kijken, dat mis ik wel eens. Ik heb niks te kopen, 'lekker shoppen' zit er voor mij niet in, niet dat ik er ooit echt naar getaand heb, maar soms zie ik dingen die ik dan toch wel erg graag wil hebben. (Ik zag een zomerjurkje, een plaatje, één op mijn lijf geschreven en nog draagbaar en betaalbaar ook. Maar net niet betaalbaar genoeg.... ik passeer het plaatje en ben het alweer vergeten als ik naar de mensen kijk.) Zakelijk, mooi, dik, arm en bedelend, man met mitella die me een sigaret vraagt, best, ik geef de beste man een sigaret. Ik krijg een sms-je... das lastig om te beantwoorden zonder toetsenbord, dus cameratas en handtas op de grond, potlood opdiepen en geimproviseerd een berichtje terug sturen. Niks aan de hand. Later een telefoontje terwijl ik naast een bouwput sta, dat beantwoord ik later wel als het me lukt een super goedkoop hotel te boeken, misschien wel met wifi, who knows. -Ja, ik mag dan een plattelandsmeisje geworden zijn, maar als ik dan de stad in ga, doe ik moedig mee en gebruik de middelen die ik heb, te weten; toetsenloos mobieltje, bejaarde tomtom en stokoude labtop.-
Ook de winkelstraat waar de ambassade zit, met de meest mooie winkels en warenhuizen, is opgebroken, ik snap de omleiding voor voetgangers niet, het geratel van asfalt en beton dat aan stukken gehamerd wordt doet me zeer, de blaren gaan nu echt steken. Eind van de middag en ik ben er nog geen twee uur, ik vind het al weer genoeg. Dus strompel ik terug naar de auto, start m'n grote lieveling en voer Cité de l'Espace in, een zone met hotels en grote bedrijven aan de rand van de stad. De keuze is een B&B Hotel, inchecken gaat eenvoudig en op de bon staat je kamernummer met toegangscode, bereikbaar via een open galerij.
Klein benauwd hokje, verduisteringsgordijntje, badkamertje, tafeltje-stoeltje en een bed. De tv ontdek ik later, maar die laat ik nog uit. Ik maak wat te eten in de auto, zet koffie en neem de volle mok mee naar de kamer. Moe, bedje toe, lezen... Ow wacht, nee, ik probeer de douche nog even uit, lekkere grote douchekop die z'n belofte waar maakt. Plof, regels, oogjes toe, tot morgen.

Half 10 moet ik bij de ambassade zijn. Consulaat, ach, maakt het uit, ze vernieuwen paspoorten. Op tijd sta ik op, in kloffie slof ik naar de auto, maak weer koffie -het hotel voorziet wel in een ontbijtbuffet, maar ik wil geen koffie kopen voor 6 euro 90. Daarna wil ik weer douchen, maar die hoge best grote douchebak is voorzien van een stop wat mij verteld dat je ook een minibad kunt nemen, lol, doen we.... En ik heb een reden me weer eens te verkleden als vrouw, hakjes, leuke rok, mooi gestreken witte blouse, net als alle andere stedelingen, ik doe eens mee. Maak me een beetje op en verlaat om 8:15! het hotel om op tijd bij de ambassade te zijn.
((Later als ik uit check door mijn spullen te pakken blijkt de hotelkamer blank te staan met water, wat kleding die van een krukje af was gevallen is doorweekt. Ik roep de schoonmakers erbij die al lege kamers aan het doen zijn en wijs hen op de nattigheid en mijn natte kleding. "of ik mijn kleding gewassen heb?" Nee, ik heb alleen 'gedoucht' vanochtend. Ze verontschuldigen zich en gaan een reparateur roepen. Een oudere werknemer vraagt of ik hollandse ben, want dat kan hij horen. En ik spreek zeker ook wel engels? Klopt, hij ook, zegt hij me glimlachend. Leuk, want de man is al op leeftijd. Hij wijst met zijn ogen naar mijn figuur en grinnikt dat ik de oorzaak niet kan zijn van de lekkage in de badkamer, dat moet een zwaargewicht zijn geweest. Ik zeg maar niets over dat ik de douchebak tot de rand toe gevuld heb met water en mezelf....))
Met goede moed rijd ik mezelf in 15 minuten dat centrum weer in met het idee zo dicht mogelijk bij de ambassade te parkeren. Lopen op hakschoenen is andere koek dan ze gewoon alleen maar aan je voeten hebben!! Op die winkelboulevard parkeren kan natuurlijk niet, maar iets dichterbij als gister moet toch kunnen. Nu heb ik een goede voertuigbeheersing, dus vol vertrouwen manouvreer ik door de kleinste straatjes, heb erg in de voetgangers die stoplichten negeren, fietsers en scooters, die stoplichten zelf en de remlichten van alles dat voor me rijdt. In één van die straatjes, allemaal éénrichtingverkeer, met aan beide zijde hekjes en paaltjes, stuit ik op een T-splitsing. Ik wil rechts en doe een poging, mispoes, want de paaltjes staan zo dat je beter links af kan slaan. Ook de lengte van de LaRo haalt het niet in één keer, dus ik geef het gelijk op en zet hem in z'n achteruit.... Boem, Knars, Krak... Ja hoor... paaltje! Nou zijn die paaltjes slapper als mijn auto, maar toch. Ik blijf zitten, stap niet uit om te kijken, tis toch al mis, laat maar. Ik wurm de auto door de bocht en sla weer links af, om op de busbaan terecht te komen. En die busbaan houdt maar niet op, wel lekker doorrij-ruimte en een kenteken uit de Aveyron wat me vrijwaard van heel boze blikken, maar prettig voelt het niet. Ik blijk ook nergens naar links of rechts te mogen. Dus het drama is compleet, want om 9:10 uur rijd ik dus nog steeds rondjes. Bij toeval kom ik weer op Francois Verdier uit, dankzij die busbaan, die boulevard en ik schiet de schuine zijstraat in waar ik de middag ervoor een plek vond. Mis, geen plek, wel pal naast het parkeerautomaatje, maar de stoeprand is geel geblokt... Wat zou dat betekenen???? Ikke nie weten, ik vreemdelinge, tadaa, brutalen hebben de halve wereld en ik een parkeerplek. Gokje....
Weer dat end naar de ambassade, op hakken, maar ik kan nog mee gezien de ogen die ik voel, ik mag er nog wezen, wauw! Nu weet ik wel de omleiding voor voetgangers te vinden en stap de dubbele houten deuren binnen van een verzamelpand, een oud pand met zo'n prachtige houten trap. Kale gangen met deuren en een bordje ernaast wat er achter de deur plaats vindt. "Bellen a.u.b. en wachten" ... goed, ik ben er voor openingstijd, maar ik wil zo graag even zitten dat ik aanbel. Na 10 minuten sta ik 64 euro armer weer buiten.

8 euro parkeren
64 euro paspoort
49 euro hotel
15 euro pasfoto's
150 euro diesel
voor 12 minuten om een nieuw paspoort te bemachtigen.

maandag 14 mei 2012

City-Trip

Voor het eerst, met de Blauwe, ga ik in m'n up een city-trip ondernemen. Naar Toulouse, een stad van formaat met een rijke historie. Om mijn paspoort te verlengen, wat een duur grapje is in verband met diesel en de kosten van het paspoort zelf inclusief een foto-studio die blijkbaar als enige de specificaties voor pasfoto's kent voor Nederlandse paspoorten.
Ik ga dus ook lekker shoppen, met een strak lijstje waar ik me verder niet buiten kan begeven. Niks erg, al wat ik ga zien is ook shoppen, maar dan mentaal; indrukken en mensen zien. De oudere van dagen in overal, met weinig tanden in praktische versleten kleding uit de tachtiger jaren.
Een paar dagen geen posts, vermoed ik.

De broden zijn fantastisch, iets minder, maar grotere exemplaren, want we hebben vormen gebruikt, van die aluminium bakjes die we nog vele keren kunnen gebruiken. De pizza's waren helemaal 'stunning' en de cakes... mmmm veel! en verschrikkelijk lekker, want onze gast vond het niet erg om veel citroenen te raspen, die schilletjes doen het hem.

Het weer is even heel erg goed, frisse bries die afkoelt. Komende dagen zal ik iets minder frisse lucht in gaan ademen, stadslucht..... Maar ach, eens één keertje zo'n city-trip, daar is ook wel wat voor te zeggen.

zondag 13 mei 2012

Broodbakdagen

de broodbakdagen over de jaren heen

vandaag weer met hulp van M!
het weer is super
de voorbereidingen erg goed
we zijn een beetje laat door de moesson van april
maar dat kan de pret niet drukken!
niks nieuws onder de zon, vandaar een rijtje links naar de broodbakdagen van afgelopen 3 jaar!

vrijdag 11 mei 2012

Zomaar een lente ochtend





Voordat M komt en we zondag een broodbakdag in willen lassen, moet er rond de broodoven en in de moestuin wel gemaaid worden. De paadjes een maaikop breed, de trapjes natuurlijk en voor de broodoven, waar het een verwilderde bende is, want gedurende een moesson doen we niets in de moestuin, zo zinloos.
Het valt ons ieder jaar op; het aantal escargots, de grootte van die eetbare beestjes, enorm! Ik heb al gesurft op internet naar de reglementen, hoe een slakken-farm te beginnen. Maar och-och, schiet mijn Frans even tekort zeg! Verder schijnt het makkelijk te zijn, de composthoop-vrachtwagenbanden zijn het al, dan wel erg klein, maar toch. We laten ook de grassen en wilde bloemen en planten groeien rond de plantvakken en paadjes, die ik elke keer iets anders vorm kan geven. Het is een weelderig paradijs voor insecten, die escargots natuurlijk, vogels, en kater Cros die werkelijk de meest idyllische plekjes uitzoekt om te dutten, te jagen en mij in het oog te houden om af en toe in me te kruipen of even aanwipt voor een ontteek-beurt. Het houdt ook het kostbare water vast, de grond los en rul, vinden de regenwormen geweldig, die zijn ook angstaanjagend groot moet ik bekennen.
Bosmaaien op dit soort terrein is alles behalve leuk. Het is erg vies ook, ik vermaai erg veel slakken, de slijmerige en plakkerige stukjes vliegen in het rond, misschien goed voor de huid met hun Q10-slijm, maar toch. Verder vliegen de steentjes in alle vormen en maten alle kanten op, ook met een broek aan, veroorzaken ze soms heel kleine putjes en wondjes. Een veiligheidsbril is het enige dat ik dragen wil, anders heb ik amper zicht op wat ik doe en ik ben een zeikerd die om dat ene margrietje heen maait en net dat plukje vergeet-me-nietjes wil laten staan, maar wel dat topje brandnetel genadeloos aan stukken slaat met het draad. -Verderop mag brandnetel groeien wat het wil, voor de vlinders en het bemesten van de aarde.-
Na het maaien, doorgezweet en met vermoeide spieren is het zaak nazorg te plegen. De bamboe-watergoten moeten maaiselvrij, de trapjes vegen en stapstenen vrij maken. Rond de broodoven heb ik de bramen weggemaaid en ik stop de bosmaaier even, zet oorkleppen af en haal die wazige slakkensmurrie-bril van m'n neus.
Dan gebeurt het weer, altijd;
De andere wereld die zich zo moeilijk laat omschrijven, omdat deze zo onaards aandoet. Of bevestigd dat het paradijs wel degelijk op aarde te vinden is. De geur van de ochtenddauw en de natte aarde, de bloemen en het lenteblad, bedwelmend, ik kan niet anders zeggen. De koele bries die de geur van het stromende water meevoert, het water van de waterval in het ravijn. Omringd door bloemen, hoge grassen in een ongekende varieteit, bloeiende brem, bosaardbeitjes die hun bloemen nu nog laten zien om het licht te vangen, de vogels, alsof ik in een volière sta. Als ik de helling op kijk, zie ik de broodoven, een lieflijk gebouwtje met de ronde oven erachter met de schoorsteen in het midden, verder, hogerop ons huis, statig, authentiek, onverwoestbaar als het lijkt. De akelei kietelt een hand, ik moet verder, wakker worden Tien! Werk aan de winkel. Maar lieve lezers, dit is moeilijk. Ik zou in de droom willen blijven die tegelijkertijd de realiteit is.

Trap 2e fase


Heel trots zijn we alle twee, op Marc natuurlijk die de visie had van 4 dode bomen een wenteltrap te maken om het middenhuis en het hoofdhuis met elkaar te verbinden.

Tussen alle andere bedrijven door kost zo'n klus toch maanden, net als met de hout gestookte stokoude CV. Het was lachwekkend hoe we met z'n drieën -Harry- de drie eiken in de Rode 'tilden', met een klep die niet meer dicht kon de openbare weg op om een half uur rijden van huis voor 3 tientjes in dikke planken te laten zagen. Het was net zo leuk om de stam van de kastanje van veel meters in de grote slaapkamer te drogen te leggen, het hoekje om, terwijl het hier al klein en propperig is, niet wetend of we hem ooit rechtop kunnen zetten, want een trapgat was er toen nog niet. De kastanje bleek krommer als dat hij er buiten in het bos uit zag, maar goed, M&M rommelen graag, 'we zien wel'. Ik heb getwijfeld, die paal past natuurlijk nooit! Hoe verlijm je zulke massieve eiken planken? Maar niks hoor, Marc is uit hard hout gesneden, wat hij in zijn kop heeft, komt er ook echt uit en hij blijkt vaker gelijk te hebben dan ik toe wil geven.
Lijm, schroeven, het zagen, stofzuigerzakken, lijnolie, toekomstige verlichting; de trap in z'n geheel heeft ons ongeveer 100 euro gekost. Tijd telt voor ons natuurlijk niet en dat noemen we een zegen!
De trap naar boven loopt beter als de trap naar beneden, oefening baart dus een fijne trap. De 2 te smalle treden naar beneden gaat m'n Lief nog verbreden en als je naar beneden loopt was het een extra steuntje om je hand in de open gezaagde vloer (van die 'broodjes') te leggen, stoten we ons hoofd niet, wat regelmatig gebeurde. Ook dit heeft Marc in stand gehouden door een plankje een gat te geven, scherpe randen zijn afgerond en de volgende stap zijn die twee treden en verlichting met hotelschakelaar.

Nu maar eerst even rust, het stof laten dalen, gast over de vloer dit weekend en mijn voorbereidingen voor een mini-vakantie naar Toulouse voor het vernieuwen van mijn paspoort. (Over Nederlandse burocratie gesproken)

dinsdag 8 mei 2012

hokjes voor later


Marc wil wel even een break en laat de boel de boel als P hem vraagt even met hem mee te gaan naar Port Leucate, een badplaats aan de Middellandse zee, voor het aansluiten van een airo van een kennis die daar een 'vakantiehuisje' heeft. (Die dat niet door Fransen wil laten doen, al zittend in Nederland... -ik zeg niks-) Een 4 uur rijden, maar dan wel strand en zee, een vlakke horizon op de dag van volle maan.
Ze komen aan, wandelen op het strand met hond, eten een hapje en gaan slapen in het 'vakantiehuisje', nadat Marc zich een uur vergaapt aan het opkomen van de maan. Doordat we zo diep in een kloof zitten zien we geen opkomen en ondergaan van zon of maan en dat is het enige gemis dat we ervaren, een wijds uitzicht. Dat dat uitzicht je ook wijds laat denken beseft Lief zich tijdens het turen tot zijn ogen er zeer van gaan doen.
Dat vakantiehuisje aan de Middellandse zee is als 13 in een dozijn, kleiner als 30 vierkante meter, met kitchenette, twee bedden, tafel en stoelen, ramen en luiken, toilet en mini douchecabine en je bent dan 80 duizend euro lichter en een heus vakantiehuisje aan de Middellandse zee rijker.... 80.000! Waar je in het zelfde authentieke rustieke fris ruikende favoriete Frankrijk een normaal goed huis voor kunt kopen, vrijstaand met voor Nederlandse begrippen een riante tuin en rommelzolder. (Ik zeg niks.) Maar die zee hè, die doet het hem.
Dat je geen plek hebt je kont te keren, de rottende algen ruikt aan de binnenzee van het opgespoten schiereiland, dat de straatverlichting van een nu verlaten boulevard als een eeuwige zon je enige kamer verlicht, dat je zomers altijd in de herrie en BBQ-stank zit, dat je geen privacy hebt en er geen stukje echte natuur te vinden is doet er allemaal niet toe. Je hebt een huisje aan de Middellandse zee. (Ik zeg niks.)
Het seizoen is nog niet open, daar moet je natuurlijk op wachten, 65 plusser of niet, voordat je je kunt laven aan de Middellandse zee, op de boulevard, kijkend naar buiten, met een bespiegeling in de rimpelloze zee, een spiegel buiten jezelf, net zoals je spiegelt buiten jezelf als je naar mensen kijkt, op terras, strand, straat, restaurant en club, 'zij wel, ik (gelukkig) niet'. Al het groen is aangeplant, ook de palmen met hun ziekte die er misschien allemaal aan gaan zodat de Middellandse zee de Middellandse zee niet meer is, zonder palmbomen. (Herman, ik heb een bult gezocht op je weblog om een link te plaatsen naar het bericht over de zieke palmbomen, maar ik heb het niet kunnen vinden :-(
Verschraald doen de planten hun best om zich prettig te voelen in de zoute rottende algenwind, treurnis alom is wat Marc ziet, hokjes met een dak erop, zover het oog naar het Noorden kijken kan met daarachter die machtige blokkade van de Pyreneeën. Veelal opgetrokken gebouwtjes met dezelfde daken, afmetingen en muren aan zelfde straatjes net dezelfde tuintjes met RTL4 via de satellieten op de daken. Vanuit de lucht ziet dit plaatsje eruit als een printplaat, een zelfde iets als Zoetermeer en Almere??
Opeens moet ik denken aan hokjes, hokjesgeest, hokjes denken, etiketten plakken, inkaderen, veilig stellen, verzekeringen, banken, crisis, gevallen kabinet, opnieuw structureren, nieuwe hokjes, nieuwe ronden, nieuwe kansen, hokjes, andere 'steunpilaren'.... Wat we met de omgeving kunnen en doen, doen we ook met elkaar en de oh zo veilige, in hokjes opgedeelde maatschappij, wordt onzeker. (Ik zeg niks.)
Die heeft het voor elkaar, met zijn huis aan de Middellandse zee.
Die is Commissaris van Ingewikkeld-Orgaan.
Die heeft een topbaan, is nooit thuis, maar rijdt wel een mooie wagen of drie. -wanneer weet ik niet hoor-
Die combineert moeder zijn met vrijwilligerswerk en een voltijd baan en gaat regelmatig op vakantie. Naar de Middellandse zee?
Die is aan het rentenieren in het buitenland.
De ander, de spiegel, het naar buiten kijken om jezelf te zien. Helaas het effect van het hokjes denken en ook wij ontkomen er niet aan. Niet door gebrek aan een wijds uitzicht, maar als we de hokjes opzoeken waarbinnen mensen zich zo veilig voelen, die duidelijke grenzen als je naar je oude brik kijkt dat niet wil starten terwijl je je moet haasten om te werken voor Commissaris van Ingewikkeld-Orgaan met een wagen of drie, een vrouw die alles-kunner is met een huis aan de Middellandse zee, al toe aan het rentenieren aldaar.
Wéér die keuze die we allemaal hebben, en nu zeg ik wèl wat!
Op het randje van die maatschappij leven wij. Af en toe stappen we erin, maar zijn dankbaar weer terug te keren naar ons innerlijk wijdse uitzicht. Het gaat heel erg slecht in Europa, de eindresultaten zijn een glimp aan de platte horizon, te ver weg om het goed te kunnen zien. Teveel leven we binnen ons zo veilige kadertje, halen onze schouders op met een blik van 'wij kunnen er ook niks aan doen', laden ons karretje nog steeds vol in de supermarkt, terwijl we onze buik al vol hebben van vol. Zeven miljard zielen, 7!
RTL4 kijken via de satelliet, het nieuws volgen en 'op de hoogte zijn', verder kijken naar diezelfde hokjes dan je eigen omgeving is voor ons zinloos, het maakt geen verschil, het blijkt niet te verrijken.
Wij groeien, we veranderen, transformeren, worden geraakt door vele dingen die ons op ons pad houden, de weg wijzen die ons hart blijkt te weerspiegelen. Marc dacht, had de hoop, dat iedereen meehobbelt op de onvermijdelijke stroom van het leven. Maar helaas, een dag aan de Middellandse zee, de reis ernaar toe, de smerige lucht met verziekte geuren, de kaalheid, het beton, de aangeplante natuur, nog steeds die snelle dure auto's, mensen hutje mutje, mensen met een status die wij niet meer begrijpen, reikend naar meer of beter, of ja, rijker... Helaas, wij, als mensheid, lijken niet te groeien, oorlog-dreiging in het Midden-Oosten, kindjes met hongerbuiken, drinkwater tekort, gevallen kabinetten, armoede, haat. Waar zou het toch door komen?
Hokjes, labels, etiketten, tunnelvisie, een zee die niet meer spiegelen kan en een beslagen spiegel in de badkamer.
Laat maar, M&M zeggen niks.....

maandag 7 mei 2012

.

 Gewoon een 'standing stone'

 Het stalpad, blauw van de vergeet-me-nietjes met hier en daar hoge grote diep paarse akelei en bosaardbeitjes.

Wilde bloemen....

zondag 6 mei 2012

Trappen

Ongeveer 5x8 meter is de gehele vloeroppervlakte van het boven huis. Verdeeld in tweeën met de woonkeuken en een smalle zijkamer die je bereikt door links van de voordeur de trap naar boven te negeren en een klein houten deurtje te openen. De enige trap in huis vult de woonkeuken, samen met de kollosale schouw, die nog groter lijkt door de kleine kamer waar die in staat. Geen ruimte voor een zithoek, of je moet een minibarretje plaatsen als eettafel. Om de rest van het huis te bereiken moesten we altijd buitenom, via de smalle afgesleten stenen trapjes. Ach, we zijn maar met z'n tweetjes, kleine families die niet 1-2-3 op de stoep zullen staan, geen B&B of Gites plannen, we zijn niet lang, groot en breed -Marc wel breed natuurlijk- dus we redden het prima. 

De trap met houten tussenwand maakt onze woonruimte heel klein. De vorige eigenaar heeft het wandje onder de trap maar geel geverfd -lelijk!- om het op te lichten. Onze werkruimte willen we wel in de woonkeuken, want anders verkleumen we, moeten we de kabels een eind doortrekken ten kostte van de signaalsterkte en we beleven dan die woonkeuken niet, we zijn verknocht aan die ruimte met de schouw, wel twee ramen! en twee deuren naar de terrassen toe. We werken veel achter de computers, juist als het slecht weer of donker is en we hebben geen TV. (een echte aanrader) Dus proppen we het eerste half jaar ons kantoor in dat kleine hoekje onder de kastanje houten trap.


Na wat ritjes Nederland groeit de spullenberg en ook de behoefte aan bewegingsruimte. Voor de douche, het toilet en de grote slaapkamer moeten we altijd buitenom. De raderen van Marc draaien al vanaf het eerste uur; 'er moeten trappen komen, één naar beneden, om het huis beter te isoleren en een andere naar de kamers boven zodat de tussenwand eruit kan en ruimte te besparen middels een verlengde wenteltrap.


Eerst dat houten deurtje er maar uit, wat de doorgang naar de zijkamer makkelijker maakt. De tocht door het verrotte zijraam in die kamer negeren we maar even. Op een regenachtige middag slopen we de zijwand gedeeltelijk en fabriceren een bureau waar onze computers de ruimte krijgen. Dat is al een hele vooruitgang, een verademing. Helaas hebben we weinig kasten of opbergruimte, dus het huis staat hier altijd vol met snuisterijen, boeken en oude gevonden typische franse boeren gebruiksvoorwerpen. We willen het zo authentiek mogelijk houden en M&M op een fijne manier toevoegen.

Marc blijft dubben over die trappen, dat de tussenwand en de massieve trap moeten gaan wijken wisten we al tijdens ons eerste bezoek aan dit huisje. We bezoeken alle franse Gamma's in de hoop dat we vallen voor een zo klein mogelijk betaalbare prefab wenteltrap. Maar die dingen zien er niet uit, staan als een vlag op een modderschip in dit zo antieke lieflijke maar donkere cottage in het bos. Net als de nok voor de overkapping van het zwembad plukt m'n Lief een dode kastanje uit het bos en legt deze te drogen in zijn slaapkamer. Het is de trappaal, een dikke kronkelige stam. Vorig jaar zomer leent hij een Makita van P voor het maken van een trapgat naar het middenhuis en de stoftroep vangt aan. Een maandje later zijn we gewend aan de typische, enigszins linke wenteltrap, samen met een dubbelglas raam in de zijkamer en de CV heeft hij gezorgd voor een betere isolatie. Maar ja, die trap naar de bovenverdieping.... De paal moet verlengt, eiken houten treden verlijmd, de brede trap moet weg, de zijkamer boven vergroot en een extra halletje... Het is geen sinecure.
Gisteren was het voor de verandering weer eens vies nat (on)weer, lakens hangen om de werkzaamheden van de wenteltrap, maken het huis nog kleiner en donkerder en samen fixen we dat wel ff. Die tussenwand eruit en die grote donkere trap slopen.. demonteren met beleid, want het hout is prachtig, nuttig.


Marc maakt nog een paar treden, ik ga de trap slopen. Cros en Joppie vinden dit maar niks, hun hele configuratie om zeep. De foto boven; een trap zonder leuning en een missende trede... Het is nu al ruimtelijker, maar raar! De rommel wordt met iedere trede die ik weghaal erger, eventjes, één dagje.


Opeens is ie weg... De tussenwand met trap. Omdat Marc er even tussenuit gaat met P, twee nachtjes, laat hij de trap voor wat hij is, ik zet wel een stoel neer om naar boven te kunnen, we slopen de tussenwand samen, improviseren het bureau wat deels bevestigd is aan die tussenwand en vinden dit proces weer moeilijk. Voor ons een balzaal! Die 5 bij 8 meter in z'n geheel, vele nieuwe mogelijkheden, wèl een zithoek, open kantoor met zicht op het raam voor beide en de schouw. Verandering en een grote!


Begin van de avond ruimen we alles zo goed mogelijk op. We missen de snuisterijen aan en op de trap, de decoraties aan de wand in het trapgat, het is heel raar en tegelijk een verademing, letterlijk. We kijken een film's avonds en Marc blijft werken tussen zijn oren. Hij kan zijn ogen niet afhouden van het trapgat, zoekt oplossingen voor verlichting, spullen, de kast waar hij nu naast zit, snoeren en comfort.


 Ik ben dolgelukkig met het licht en de ruimte. Vanmiddag ga ik wéér stofzuigen, dweilen en opruimen. Wat ik al weken doe sinds hij begon aan de verlenging van de wenteltrap. Die trap is heel erg mooi, natuurlijk, helemaal zelf gemaakt van hout uit ons bos, met liefde bewerkt, geschaafd, verlijmd, gezaagd, geschuurd en in de lijnolie gezet. Alleen ik hoef gebruik te maken van de trap naar boven, naar mijn kamertje, ik wen wel aan het gekronkel en het valt al reuze mee!

woensdag 2 mei 2012

Zwaar weer

De goden hebben zich afgelopen winter goed voorbereid op een prachtig nieuw seizoen. Het bad vol laten lopen kostte ze een paar weken, het badderen zelf ook. Nog even naar het toilet en de haren föhnen (warme stormwind), toilet doorspoelen, bad leeg laten lopen en de stekker van de föhn eruit (onweersbuien). Klaar voor het ontbijt met alle lentebloemen en zoete orchideeën, het kan niet op!
Wat heeft geresulteerd in een internet- en telefoon debacle voor ons nietige mensjes in een groot gedeelte van de regio. Of je nu via Wimax belt en surft of via een zelf betaalde ADSL lijn, het maakt niet uit.
Sinds zondag is onze modem van streek. Dan eens een minuutje verbinding om zich heel de dag verwoed te resetten. En dat rode lampje maar knipperen.
Af en toe hebben we even internet, en geen telefoon. Dan weer even telefoon, om plotsklaps weg te vallen wat een gesprek onmogelijk maakt.
Eindelijk is het even droog met wat zonnestralen en een warmte die we zijn gaan missen na de hittegolf in maart. We hebben een enorme achterstand in het buitenwerk, dus dat de regio zonder stabiele zendmasten en satellieten zit, is voor ons een prima steuntje in de rug om lekker de moestuin in te gaan tot groot vermaak van Cros die heel de dag bij ons is. Lekker soezen in de schaduw van de kruiwagen, even de boom in om gek te doen, al rollend en draaiend zich te ontdoen van wintervacht en op schoot kruipen voor een ontteekbeurt.
Toch voel ik me niet prettig. Zenuwachtig, of opgejaagd, teveel energie dat ik probeer in zaaigoed kwijt te raken. Het lukt me niet, vandaag niet.
Ik ben begonnen aan een boek, eindelijk. Ik moet volhouden, als ik weinig afleiding heb schrijf ik het beste en zo word ik wakker; al ratelend op mijn toetsenbord. Dus internet mag van mij een tijdje wegblijven, ik schrijf toch in Word. Wel mis ik de vrije snelle communicatie met vrienden, via Skype, wat nu echt niet kan.
Dat zware weer is voor de natuur geen zwaar weer, maar gewoon wat het nodig heeft. Voor ons is het toch ook een zegen, want de bron heeft weer druk, de aarde is fijn doorwaterd en we krijgen de gelegenheid om klussen te doen die al veel te lang liggen (schrijven en de trap naar boven).
Weer kan niet slecht zijn, of te koud of in de war. Weer is gewoon weer en van opwarming?? Heb ik niets gemerkt afgelopen winter.

dinsdag 1 mei 2012

De 5140i




Mobiele telefoons heten tegenwoordig Android, Blackberry of Iphone. Gewone mobiele telefoons zijn er natuurlijk ook nog. Maar zo antiek als de mijne is een zeldzaamheid. De Nokia 5140i is best modern hoor; een camera voor foto's, een zaklampje, compas, waterpas, stopwatch, bluetooth -bestaat dat nog?- internet, MMS, SMS, gewoon bellen kan er zelfs mee... Gekocht in 2004, handig voor m'n buitenwerk, want hij is waterdicht, stootvast en niet kapot te krijgen. Op één ding na dan, het toetsenbord flapje. Dat is een jaar geleden gaan scheuren, rubbermoeheid of zoiets.
Nu wil ik graag de sim kaart behouden en in een ander toestel doen. Of een nieuw stootvast, waterdicht hoesje bestellen om deze stokoude telefoon te blijven gebruiken. (te bestellen, in Nederland, en 'toevallig' niet op voorraad) Als ik eens weg ga, naar Nederland, heb ik een telefoon nodig om bereikbaar te zijn of voor in geval van nood. Maar de belangrijkste functie is de wekker die er natuurlijk ook in zit. Trouw, ongelooflijk trouw is mijn Nokia-wekker. Zo trouw dat Marc hem al meerdere keren weg had willen gooien, omdat ik verknocht was aan de snooze-functie, soms een uur lang. -Apart genoeg kom ik nu bij de eerste Nokia-deun mijn bed al uit. Heel apart, want dat snoozen kon ik al te goed als kind, alleen had ik toen een rinkelwekker die, eenmaal uit gezet, niet kon snoozen, ik versliep me dus dagelijks, ik ben geen ochtend mens.-
Zijn ingewanden liggen al maanden bloot, een nogal kwetsbaar aangelegenheid om nu de wekker te zetten. Een rondgeschreven potlood werkt nog het beste om de wekker te zetten. Met een slaperige kop zet ik de wekker uit met een hoekje van mijn nagels. Maar die beschermhoes zit er niet voor niets en ook dat werkt niet echt meer naar behoren. 
Al maandenlang zoek ik in winkels naar een nieuw toestel, simlock vrij, zonder poespas, stevig, niet teveel super kleine toetsjes, want met mijn werkhanden gaat dat irriteren. Maar helaas, men wil perse dat je een toestel koopt met poespas, met abonnement, met ingewikkelde prepaid sim-kaart, met de gebruikelijke toeters en bellen. 'Koop dan een wekker' zou je denken. Maar dan zou ik onthand zijn in geval van nood, moet ik er één lenen als ik erop uit moet en mensen steeds een ander nummer geven, onhandig.
En mijn franse prepaid simkaartje van SFR is een hele goedkope, beltegoed is oneindig lang geldig, de kosten per maand laag en ik heb nog ontvangst ook, thuis, binnen die meters dikke muren, als het onweert en onze andere mobiele telefoon van France Telecom geen enkele ontvangst heeft.

Gisteren stond ik in een redelijk grote supermarkt met in een vitrinekast een rits aan mobiele toeter- en belapparaten. Maar de dame achter de balie wimpelde me gelijk de super uit met de melding dat zij er geen verstand van heeft en er niemand was die me kon helpen met informatie. De speurtocht in afgelegen Frankrijk ben ik beu.

Dus hier komt weer een verzoekje;
Heeft iemand een simlock vrij mobieltje, een echte pure Mobiele Telefoon, met oplader en een goede batterij die het opgeladen langer uithoudt dan 4 uur? Een oudje, één met kunstgebit en grijs haar, ergens in een lade of kast, vervangen door een Blackberry, Android of Iphone, omdat dat volgens de telefoonmaatschappij voordeliger, beter en nieuwer is? Het hoeft niet de Nokia 5140(i) te zijn, als het ding maar wekt, smst en belt.

Als je me uit de brand kan halen, stuur me dan een mailtje naar contact@opennaarfrankrijk.com voor het adres.