Tijdens een frisse avondwandeling overleg ik met Marc. Ik merk dat geen van ons drie zich prettig voelt bij de situatie en doormodderen zonder iets te zeggen, het stilzwijgen van ons drie is nog niet pijnlijk, zie ik niet zitten. Om de situatie niet te rekken en mezelf geen geweld aan te doen, bespreek ik de mogelijkheden. MarK zijn enthousiasme is getempert doordat we niet mee kunnen gaan in zijn passie en interesses, en het is bijna sneu te zien hoe hem dat teleursteld. De nieuwe WereldOrde is een groot onderwerp en te groot voor M&M, onze 'Wereld' kunnen we nog nauwelijks bevatten en is al zo groot. Ik voel dat hij denkt dat we tegen hem zijn en hij probeert ons duidelijk te maken dat we overal nog geen kaas van gegeten hebben. Dat mag, gelukkig. Ik forceer een gesprek en Marc opent dit door aan te geven dat geen van ons zich prettig voelt bij de situatie. Dat we daar even over willen praten. Het enige dat MarK kwijt wil, is dat hij de volgende ochtend op een staion afgezet wil worden en een gesprek geen zin heeft.
We proberen nog wel hem mee te geven alle positieve dingen die we ervaren hebben. Maar dat stuit op verzet, we begrijpen er niets van. Ik hoor alleen 'alles' 'nooit' 'iedereen' 'niet' .... negatief. We zijn koud, er is geen liefde. We vinden niks leuk of interessant. Het egoistisch zijn heb ik ook niet goed begrepen, maar hij blijft steken op de uitleg hoe ik het wel kan zien?? Totdat hij met stemverheffing en een streng wijzend gebaar zich wat overstuur uit, lees 'boos' , over 1 opmerking van Marc die meer zijn vader aanging als MarK. Dit is voor Marc het signaal het gesprek maar stop te zetten voor het escaleert!
Knap gedaan en er volgt stilte... Toch maar die trein morgen.
Ik kan alleen nog zeggen dat ik het jammer vind dat hij de liefde en het delen niet voelt.
Met kloppend hart gaan wij naar bed. We ervaren beide maar 1 ding; 'gevaar'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten