zaterdag 28 november 2009

off-day

Je kent het vast wel, van die dagen dat er eigenlijk niks wil lukken. De zin is er wel (ik was er echt om half 8 al uit, terwijl het nog donker is), de moed is er (ik ontdooi tijdig tomatensaus en gehakt), de dag is er prima voor (zonnetje en niet al te koud) en niks lijkt ons in de weg te kunnen gaan zitten.
Het eerste signaal dat ik krijg, terwijl ik me nog niet eens heb aangekleed, is dat ik mijn hoofd stoot tegen het schuine dak van de slaapkamer. Aan weerszijden van ons bed kun je net niet rechtopstaan en dat weet ik al een jaar, maar toch... Mwoeuaaaa, ook goedemorgen!! Boven gekomen ben ik het alweer vergeten. Het volgende is dat mijn computer vastloopt op een eenvoudig Word-document en daarna dat ik 2 maal door SecondLife eruit gegooit word halverwege een precisie-klusje en een gesprek met een klant die ik niet helpen kan. Dat overkomt me zelden. Daarna klapt de internet-verbinding eruit. Ik denk "dat kan er ook nog wel bij, ik ga zo toch lekker huishouden en naar buiten".
Onderwijl, mijn geduld is al danig op de proef gesteld en de ochtend nog niet voorbij, stoot ik m'n kleine teen zodra ik net een klein begin heb gemaakt met het aanvegen van het huis. Ik moet nu echt mijn best gaan doen geen brokken te maken.
Het huishouden gaat me redelijk af, op een bijna-val-van-de-trap na met 2 volle handen.
Met geen fantasie mik ik het gehakt in de pan en start met groenten snijden. Dat gaat goed, voila! De groenten zijn oud en uitgedroogd, maar kunnen nog net. Ik ontdek een zakje tortellini met kaas in de kast. Dat moet heel erg oud zijn, maar de verpakking is nog goed dicht, stofvrij, toch maar proberen.
De saus is al prima ontdooid en zodra ik het bakje omkieper in de pan met groenten en gehakt, komt mij een zurige lucht tegemoed. De saus is in augustus gemaakt en gelijk ingevroren, dat is toch nog prima???
Ik zie de bui al hangen, Marc die niks van tortellini moet hebben en een zurige tomatensaus erover. Tomaten zijn hem al een gruwel, maar zure saus moet voor hem het summum zijn... Hij heeft keihard gewerkt vanochtend, is gaan hakken en graven achter de schuur, waar je je kont niet kunt keren. De ene kant is de schuurmuur, de andere een loodrechte rotswand. Dus mijn manman heeft honger!
Ik bereid hem voor door hem te zeggen dat 'ik bang ben dat het eten is mislukt'.
Zodra Marc de deksel van de pan met pasta haalt en de geur opsnuift, zie ik dat hongerige koppie van hem vertrekken. Hij schept moedig één grote lepel op en proeft er 1.... Geschrokken springt hij op, zet 1 stap richting de schouw en spuugt het tortellini'tje uit. Hij haast zich naar de keuken om met een vol glas water de smaak weg te spoelen. Ik vind het nog wel gaan, maar lekker is anders. De saus smaakt redelijk, de wat ranzige substantie heb ik proberen te redden met wat peper en marc gaat brood halen om erbij te eten. Het baguette (of is het 'de'?) is zo hard dat het geschikt is voor de 'corrigerende tik'. (ken je het begrip nog, ik wel ;-)
Om me enigszins gerust te stellen haalt Marc wat pap voor zichzelf. De jam in de koelkast blijkt bedorven, we eten dus te weinig jam, gggrrrrrrr.
Met de moed der wanhoop doe ik de afwas en kijk door het kleine keukenraam naar de zonbeschenen gorges. Ik wil eigenlijk niets meer doen, ook geen afwas of de was opruimen. Ik wil niet naar buiten vandaag, ik wil terug mijn bed in, maar dan val ik al lezend in slaap en ben ik de komende nacht kwijt.
Ik wil eerst het kleine perzische kleedje even uitwassen in een grote plastic teil buiten. Dat lukt maar nu het ophangen nog. In het zwembad frutter ik het druipnatte kleedje over een waslijn waar het door het gewicht gelijk afvalt... op de grond. Dus het kleedje is weer aan een uitspoelbeurt toe!!!
Hoever zijn we?? Pas 1400 uur!! Help, ik heb nog minstens 8 uur te gaan op deze geweldige OFF-DAY.
Even buiten blijven, frisse kop halen, zagen dan maar. Terwijl ik aan vrienden en kennissen complete kettingzaak-cursusjes geef met een uitgebreidde hand-out waarin staat dat je nooit moet gaan zagen als je je niet zo jedat voelt, doe ik dit zelf gewoon toch!
Ten eerste kom ik met m'n zaagkleding de helling amper op, vele bramenslierten versperren mij de weg op alle hoogtes van mijn 1 meter 72.
Eén hand kan ik niet gebruiken om te klauteren, ik heb een kettingzaag in mijn hand van volwassen grootte. Bij alle dode bomen aangekomen, probeer (ja, ik 'doe' al niet meer, ik 'probeer' nog slechts) ik eerst een pierlala weg te zagen. (een pierlala is een dode kleine boom zonder zijtakken) Deze dode spriet met een diameter van 14 cm. blijft natuurlijk met zijn dunne topje in een flexibele zijtak van een gezonde eik hangen. Met gevaar voor eigen tenen (ja gut werkschoenen, maar zo'n stam doet toch zeer hoor) duw ik het gevaarte om. Poeh, gelukt. Nu heeft die andere dikke hoge dode boom tenminste valruimte. Ik maak zorgvuldig de valkerf op de plek waar ik denk dat hij vallen wil. Spinsnedes erin, positie innemen en zagen maar..... Deze joekel blijft ook secuur hangen op zijn eigen stronk, met het topje in de eik ernaast en probeert nog even mijn kettingzaagblad vast te klemmen. Wakker ben ik wel, dus dat weet ik op het nippertje te voorkomen. (anders kromt het zaagblad door de kracht en kan ik dat stukje zaag weggooien) Ik druip af, de helling op. Marc ziet aan mijn gezicht dat het pet gaat en knuffelt me stevig, Castel knuffelt mee en 4 ogen kijken me meewarig aan. Ik wil nog niet stoppen, dit was alle moeite van het inladen, omkleden en klauteren niet waard.
M'n maatje wijst me op een mooie dode boom die al op de verradelijke bosbodem ligt. Ik zaag hem klein en Marc gooit en rolt ze de helling af het pad op. We laden in en rijden met de post van 2 dagen weer naar huis. Hij gaat moedig kloven, maar waar moet al dat nog natte hout naartoe? We hebben geen overkappinkje voor even. We willen het niet in een schuur of gebouwtje, dit in verband met beestjes, rot en het vocht kan niet weg. Je houtstronken uit het zwembad halen is een drama door het te smalle gladde trapje naar beneden... We geven het beide accuut op. Leggen de gezaagde stammen op een stapeltje, parkeren de auto hoe het hoort, kleden ons om in huiskloffie en steken de ketel aan.
We gaan lekker binnen zitten met een cola en een chippie erbij...
Een off-day is een rotdag die je leven mag om die mooie dagen extra te waarderen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten