zondag 31 mei 2009

Pinksteren



Een mooie Pinksterdag, fris en zonnig, om de natte boel van vannacht in ogenschouw te nemen. Marc begint zijn dag dus op het dak tussen keuken en schouw. Een heel oud probleem waar hij al een tijd geleden zich in verdiept heeft door wat lauze-stenen weg te halen en er even wat zeil op te leggen. De punten hiervan waaiden nog wel eens los waardoor er steeds wat water via de muur in de keuken druppelt. Het is een echte sloopklus. De muur is met cement tot de lauzen aangesmeerd met een verkeerd mengsel, dat nu als los zand naar beneden glijdt. Het hout is weg of verrot. De verkeerde spijkers door en door verroest en afgebroken, de lauzen verschilferd tot hele dunne plakjes.
Geen 'zwart papier, dat enerzijds lucht doorlatend is en anderzijds waterdicht, maar asfalt-papier voor gewone dakbedekking. De telefoon gaat en ik ren via de zijkant van het huis naar binnen, te laat. M'n moeder belt even als reactie op de laatste blog-post. We kletsen ruim een uur bij, heerlijk zo op de rustige zondagochtend. 's Middags leef ik me uit in de moestuin, wat klein spul dat te groot is geworden voor de kas moet de volle grond in; uien, worteltjes en wat broccoli. Ik kan nu onze nieuwe 'schoffel' eens uitproberen. De grond is zacht van de regen en deze franse schoffel is wat tenger en de grond normaliter keihard. Castel heeft heel de dag rond het huis gelegen en gehobbeld. Ze is 's avonds toe aan een fikse wandeling, dus om de dag af te sluiten lopen we naar de ruine. De lucht heeft weer onweerswolken die een scherp contrast geven met de blauwe avondlucht. De zon beschijnt dit schouwspel en tijdens de terugtocht wordt het licht steeds meer oranje-roze. Het groen van het gras doet bijna zeer aan onze ogen, het fuchsia-roze van het vingerhoedskruid lijkt te vloeken met de omgeving.

Glimworm en onweer


Het heeft al langer gebroeid, dat onweer en die regen. We proberen het water geven uit te stellen. Met frisse moed gaan we weer maaien en het valt erg tegen. 7000 m2 hellend en ruig terrein met rotspartijen en steentjes waartusen het gras, de wilde bloemen, maar ook de brandnetels het hele seizoen nog niet gemaaid zijn. De zon is ongenadig warm. Later steekt er een wind op die aangenaam verkoeld. Marc vindt het lastig de juiste slag te pakken te krijgen met de zeis. Ik wordt gestoken door een daas. Het draad is op of de brandstof en in de hitte sjok ik steeds naar de auto boven op de weg. Vliegen kleven zich op ons vast voor een zweet-feestmaal en kriebelen zo. We eten weer brood en genieten van het geroezemoes op de rommelmark in het dorpje dat de wind onze kant op draagt. De wandelaars kunnen nu eindelijk het huis zien liggen en wij ontdekken steeds weer nieuwe rommel in het gras, hekjes, oude stroom-isolatoren, verroeste ijzeren stukken gereedschap. Ik erger me daaraan, weer een meter draad versprild. Ik verzuip per ongeluk de bosmaaier en teleurgsteld ga ik onder een immense buxus even op adem zitten komen. We sjouwen vast wat zware dingen in de auto en aanhanger. De dikke pad die we onder wat rottend hout tegenkomen begraven we onder de grond om hem tegen uitdrogen te beschermen. Er worden wolkenpartijen de vallei in gestuwd en de schaduw daarvan is meer dan welkom. Eind van de middag verzamel ik moed tijdens een flesje water voor de laatste lap grond maaiwerk. Het is enorm opgeknapt. Nog 1 x terug om het op ruggetjes te harken en de straat aan te vegen. Maar dat is ergens volgende week. We zijn het buitenshuis werken wel een beetje zat. Het is te veel en ons gerommel in en rond huis ligt dan helemaal stil. Dat voelt niet goed.
Thuis maak ik sla, friet en hamburgers. (wat later tartaartjes blijken te zijn, zoals biftec geen biefstuk is en viande hachee geen hachee maar gehakt) En daarna vallen de eerste spetters sinds weken. Heel voorzichtig laat de hemel steeds wat buitjes los. We horen ze van verre al ruisend aankomen en zich daarna met hetzelfde geluid door het dal uit de voeten maken. Rond half 10 gaan we moe naar bed. Tijdens het lezen valt de stroom uit. Het onweert met schitterende flitsen en zwaar gerommel en het regent dat het giet. De klassieke franse stortbuien zoals ik ze ken van vroeger op de franse campings. De geur van het natte bos dat de slaapkamer binnen waait is verrukkelijk en de dieren zijn stil. Zelfs de uilen zitten ergens te schuilen voor deze overvloed. Marc snurkt en samen met het onweer jaagt me dit naar boven. Daar ontdek ik een drijfnatte keuken, een natte vensterbank en 2 katers bang onder de kast. Pipo loopt miauwend in en uit en is doorweekt. Aai slaapt rustig door op een rieten stoel, 'hoog en droog' moet ze gedacht hebben. Cros is erg druk aan het spelen en bijt overal in om daarna aan de staart van Shadow te beginnen. Ik dweil de keuken droog, maar vind toch dat ik Marc maar even moet gaan halen. Het zeil op het dak zal losgewaait zijn en ik vind toch echt dat hij voor de zoveelste keer het dak op moet. De noodzaak om dit te repareren is gewoon heel hoog en deze flinke lekkage zal wel stimuleren. De kruiwagen is al half vol geregend, het gaat erg hard. Met koplampjes op checken we het hele huis. Het valt alles mee en de hoofdschakelaar is uitgevallen. Dus zet ik die weer aan, maar de koplampjes blijven bij de hand. (later valt de stroom nog 3x uit) Het is inherent aan hier wonen en een traditioneel oud karakteristiek huis willen bewonen. Het hoort erbij en we zien de charme er wel van in, maar dat dak moet echt snel gerepareerd, zin of geen zin. Gelukkig hebben we oud hout gekregen dat daar prima voor geschikt is. Na m'n laatste gang naar de secadou om daar de stroom weer aan te zetten zie ik een klein lichtgevend groen puntje in het donker. Terwijl ik nat sta te regenen midden in de nacht zie ik verrukt een glimwormpje zijn omgeving verlichten. Net als vuurvliegjes ben ik altijd in hogere sferen bij het zien van deze sprookjesachtige wezentjes. Ik blijf een minuutje kijken tot mijn kamerjas wel erg nat wordt. De slaap overvalt me snel, het was een lange indrukwekkende dag.

Bistro "Chez Castel"

Het is er altijd erg druk, maar dat is niet voor niks. De omgeving is werkelijk schitterend. De bistro is wel wat lastig te bereiken. Maar de lange wandeling is zeker de moeite waard. Of je durft je te laten vallen, maar dan nog zul je een stuk moet lopen voor een goed plekje. De tinten op het pad zijn van grote pracht, alle tinten grijs in sepia, met hier en daar een toefje geel. Het is er warm en druk. Rij aan rij doet iedereen zich tegoed aan het kostbare voedsel. De etensgeuren verspreiden zich over het hele terrein, maar voor de creme de la creme moet je echt naar de top en soms op z'n kop plaats nemen. Warm en gezellig en plat en uitgehongerd kun je aan de dis. De rust als je eenmaal aan het eten bent is goed voor de speisvertering. Als je nog niet je plekje hebt gevonden zul je je af en toe goed vast moeten houden. Voor je het weet ben je van het terrein af en verdwaald in de weidse omgeing en zul je opnieuw de sprong en wandeling moeten wagen. Het schijnt dat er af en toe een razzia gehouden wordt en iedereen die aan tafel zit er hardhandig af wordt gerukt. Wat vaak de dood tot gevolg heeft, maar overleven moet je. Wil je betrekkelijk safe kunnen fourageren dan is de tocht lang en zwaar en moet je een sterke maag hebben en wat kou kunnen ontberen. Maar dan heb je ook wat als teek op Castel.

vrijdag 29 mei 2009

Sentiment



In zon en wind achter de grasmaaier lopen. Het helse kabaal dat wordt geluwd door de oorkleppen. De insecten om je oren, grassprietjes blijven plakken op m'n bezweette nek, heerlijk. De geur van gemaait gras en de koelte als je in de schaduw achter de schuur het gras kort maait. Marc komt aangelopen met zijn strooien hoed en riek. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde; 'zalig de armen van geest', die niet streven naar meer of beter. En zich niet bewust zijn van wat beter en meer is en genieten van het nu. Straks is zometeen en toen was voorheen, dus verstand op 0 en lekker doorgaan. Ook dit hoort bij een eenvoudig leven in de realiteit; werken voor dat dubbelglas. Of die wenteltrappen die het middenhuis met het woonhuis gaan verbinden.
Later deze ochtend rijden we in de blauwe laro, volgepakt met vettige en vieze werkspullen en een broodlunch, met Castel op schoot 45 minuten verder voor de maaiklus die in natura betaald wordt. (de betonmixer ligt aan de ketting, maar daar weet onze betonschaar wel raad mee) Het huis met haar metershoog gras en brandnetels ligt aan de rand van een dorpje aan de route naar Santiago de Compostella. Met een zeis en een bosmaaier is het nog 2 tot 2,5 dag werk om dit varkensgrasje te wassen. En warm dat het werken met de machine is, ochoch. Maar die spierballen en het gezonde kleurtje + het gezelschap van Marc en Castel maken dit werk zeer de moeite waard. Ook de betaling is geweldig en leuk geregeld.
Een frans oud dametje kijkt me vanaf de weg aan alsof ze wat wil zeggen en ik leg de motor stil. En ja hoor, of ik interesse heb in nog meer maaiwerk; een veldje bramen... We komen daar op terug als we deze klus af gaan maken. Ik wil het werk eerst zien, want het is een flink stuk rijden, dus we willen wel dat het de moeite waard is. En ze moeten wachten tot ik terug ben in Frankrijk.
De 2e week van juni ligt in de planning. Natuurlijk heb ik het nog te druk met afronden van veel nederlandse regeldingetjes om relaxed vakantie te vieren en al die lieve mensen die we achterlieten te bezoeken. Langer wil ik hier niet weg zijn, de lente, de bloemen, alle groente die ik met zoveel zorg heb uitgepoot... De poezen en de hond en het samen rommelen... Het zal wel gek zijn weer in Nederland te vertoeven, zeker met een franse auto. Voel ik me weer een toerist in het verkeer.
De post uit Nederland is ook weer gearriveerd, het wordt steeds minder en daar zijn we wel blij om. De uitschrijving in Nederland verloopt goed, dus vanaf 1 juni 2009 zijn we echte Fransozen. (op onze nationaliteit na)
Met zoveel werk voor ons hier buiten de deur in het verschiet zijn we blij met alle reacties op een forum. We hebben daar voor kost en inwoning vrijwilligers gevraagd.
Om mensen te ontmoeten, ze te mogen ontvangen en te delen wat wij beleven hier. We kijken dus erg uit naar onze eerste gast eind juni!
Marc heeft al een gedeelte van de achterdeur gemaakt, die kan dus in de toekomst in de verf.
De zon is al vroeg in de avond weg en we eten weer lekker in de schaduw van de berg.
Morgen de auto halen zodat we er mee kunnen werken. Na Pinksteren moet hij terug ivm een ander probleempje.
Emigreren is niet hard werken, maar het opbouwen van een nieuw leven wel. Maar dat is toch na iedere verhuizing wel een beetje zo... Tevreden met de dag sluiten we hem af.

donderdag 28 mei 2009

Snipperdag


De dagen vliegen als we het leven op z'n beloop laten. Van het één komt ook het ander. Via H&T kregen we een maaiklant, via hen weer een andere maaiklus, dan weer een tip voor een vacature bij een camping of een klus met een betaling in natura. Marc wil graag het dakdekken met lauzestenen leren en gaat op vrijwillige basis een paar x meelopen en wordt gevraagd als oproepkracht om de expert af en toe te ondersteunen. We vinden het allemaal zo snel gaan. Het boekje dat ik van een vriendin toegestuurd kreeg ("Ik mis alleen de Hema"), over emigranten en voor emigranten-in-spe, geeft ons een referentiekader. Zitten we op onze plek? Pakken we het goed aan? Waren we goed voorbereid? Of zullen we spijtoptanten worden. We zwemmen als visjes in het water door het emigreren heen. Alsof we er jaren over gedaan hebben ons voor te bereiden en het land zorgvuldig uit hebben gezocht. Maar niets van dit alles en toch loopt alles eigenlijk op rolletjes. Inclusief alle minder fijne dingen die we ook tijdens ons leven in Nederland tegenkwamen. Het zal ook wel schelen dat Frankrijk niet de andere kant van de wereld is. De cultuur en taal verschilt enorm, maar het is ook gewoon Europa met enkel Belgie als landje ertussen.
De nieuwste maaiklus is eenmalig, Britten die door de crisis en privé-omstandigheden hun huis hier verkocht hebben. Ze hebben veel oude spullen en dubbele goederen, te veel om te verhuizen. Maar die ene betonmixer, waar Marc al zo lang op broedt om die te kopen, staat daar te wachten op een liefhebber. Wij maaien zijn hele erf rond het huis netjes en wij krijgen de betonmixer. Erg leuk om m'n lievelingswerk te mogen doen en dan zo betaald te krijgen. Nog wat andere oude spulletjes zijn in de deal inbegrepen, zelfs een picknick-tafel. Die komt bij het bankje te staan, voor de wandelaars natuurlijk.
Iedere dag sta ik wat vroeger op om de moestuin na te lopen. Hier en daar wat water voor het jonge kleine spul, wat slakkenkorreltjes rond de meloen en de sla-plantjes en wat grote onkruiden die de rest dreigen te overschaduwen. Ik keer de half rijpe aardbeitjes om en pluk de mooie rode zoete aardbeien voor door de fromage blanc. Cros is al 1,5 tot 2 maal zo groot gegroeid. Vanochtend heeft Cros ons allemaal wakker gemaakt door opeens de trap te beklimmen en alle katten wakker te plagen. Ik schrok ook wakker en dit kwam weer ten goede aan de moestuin.
M'n snipperdag is me goed bevallen. Vanochtend de auto naar de garage gebracht, want het bestelde onderdeel was binnen. (dit bleek een verkeerd onderdeel te zijn, dus het gaat duren tot na Pinksteren, weer een andere planning, want we hebben werk en zonder die auto moeten we improviseren of wat anders gaan doen) Samen door naar de markt. Vele bekende gezichten, dus praatjes hier en daar. Als vanouds geflirt met de wijn- en olijvenkraam-man. De kraam-eigenaren kennen me al goed en weten zelfs al waarvoor ik kom. Marc drentelt ook wat rond en ervaart dat op zijn eigen wijze. Later treffen we elkaar op het terras met een grand café en kopen daarna , eindelijk, eens een rieten zomerhoed voor hem. Het staat hem geweldig en dit wordt later door bekenden bevestigd. Even geen petje meer en het is wat luchtiger tijdens het wandelen en ontspannen voor de ogen.
's Middags gaat Marc weer helpen bij de couvreur en ik rommel wat in huis. Ik vijl de tandjes van m'n kettingzaagje, ga extreem omzichtig te werk bij het insmeren van de gezaagde bomen in de moestuin, geniet van de oude roos die nu bloeit en het eerste bloeiende oost-indische kersje. (dat insmeren is toch tegen ons principe met gif, maar soms breekt nood de wetten, de acacia's komen opzetten als onkruid en de tuin heeft echt wat zon nodig) Cros ligt heerlijk op de bank te soezen in de zon en dat leverd schitterende plaatjes op.
Vlak voor het eten maak ik nog even een stukje hek vrij. Het schiet al best op, in gedachte staan daar al 2 ezeltjes me al balkend te begroeten...

dinsdag 26 mei 2009

stank en beestjes

Nu besluit ik de vorige blogpost met de woorden dat ik hoop zonder stank en beestjes te mogen eindigen in een typisch frans boeren rommeltje, maar dezelfde nacht dat ik mijn verhaal over het boerenstel doe ontdek ik in de keuken, daar nog wel potverdrie!!, heel veel kattenpis. De ochtend erop boen, zuig, stof en dweil ik me een slag in de rondte en tot overmaat van ramp halen de 2 mierenlokdoosjes niets uit en zie ik een kleine kakkerlak wegschieten.
De moed zakt me in de schoenen. Ik doe zo veel aan het schoon houden van het huis. Nog wel als reactie op hoe we het hier aantroffen, in Nederland deed ik het huishouden juist op de franse slag. Hier heb ik soms het gevoel alsof ik smetvrees heb en overdrijf en dan toch al die natuurlijke beestjes in hoeken en gaten... Het was hier bedolven!!!! onder een laag muizen en vleermuizenuitwerpselen, rattenpies en half vergane knaagdierenlijkjes. Stof, dode insecten, vergane bijennesten tussen ramen en luiken met de was in het hout getrokken, Slangenvellen aan het plafond, een dikke laag roet op al het hout en de muren, vochtplekken, verrotte planken in de kasten, vermolmd hout dat als stof nog steeds tussen de balken uit waait en de klimop die een flink eind overal naar binnen is gegroeid. En ik maar denken dat ik de viezigheid een beetje de baas was.
De moed zakte nog meer door het geen tijd hebben om naar boven te gaan om te internetten en een falende internet-verbinding thuis. Ik kan mezelf dan niet uiten en natuurlijk de maandelijkse periode die me extra van slag doet zijn. Grumbelgrumbelgrumbel. Vlak na de boterham die avond ben ik zo mijn bed in gedoken, gaan lezen en erg vroeg gaan slapen.
Vandaag een lange maaidag voor de boeg en een sociaal lastig probleempje om aan te gaan. Ik heb namelijk een local beloofd het beetje gras op de helling te maaien en een uurprijs afgesproken. Ik snij me daarmee financieel in de vingers en het is me als 'prof' mijn eer te na dit zo te doen. Dus voor ik ook 1 cm draad vermaaid heb ga ik het gesprek maar eerlijk aan dat ik niet wil doen voor die uurprijs. Nu is deze francaise geen makkelijke dame en keert iedere eurocent 3x om, dus ik denk dat ik haar moet vragen een buurjongen hiervoor te vragen. Ik kan het ook voor die prijs eigenlijk niet doen. Lastig en typisch Martine die op deze wijze zich weer stoot tegen dezelfde steen. Ik ben tenslotte ook geen ezel....
Maar ook vanochtend vroeg is er in een nieuw hoekje in de keuken weer gepiest, zou Cros toch een katertje zijn? Maar de plasjes zijn wel heel groot en de muren zijn niet droog??

zondag 24 mei 2009

Plattelandsleven ten voeten uit;

Marc slaat in het gehucht niet linksaf naar huis, maar rechtsaf richting het dorp. Op zoek naar het monument van de gesneuvelden uit de 1e wereldoorlog. Daarachter woont het boertje, eigenaar van het land rondom het huisje van P&W waar we prikkeldraad gezet hebben. Alleen even kijken waar hij woont, uit nieuwsgierigheid. Eigenlijk zijn we te moe om nog veel te doen, te concentreren op een gesprek met een oudje of om ons werk met hem te inspecteren.
Maar de boer is bezig om zijn bumper vast te knopen en Marc zet de wagen met aanhanger gelijk aan de kant. Als hij toch buiten staat is voorbij rijden ook weer zowat. Zeker als je een doodlopend weggetje op rijdt en daar met veel moeite moet gaan keren en weer langs de boer terug moet rijden. (we waren al uitgenodigd eens langs te komen om wat te drinken en te babbelen) We springen uit de auto, Castel gaat ook mee de auto uit, die wordt begroet door 2 blaffende hondjes. (ooit een frans boerenerf gezien zonder blaffende bandenbijters??)
Het boertje draait zich om en begroet ons zoals gebruikelijk met een hand en de woorden 'ca va?' De kippen rennen geschrokken van ons vreemdelingen verschrikt weg en de honden blaffen om aan te kondigen dat er een ongeregeldheid is op deze warme zondagavond. Het ruikt er naar boerenbedrijf, kippenstront, bloemen en rotting. De wind waait de geuren-mengelmoes met tussenpozen het erf af. Het is een vieze oude rommel, echt frans. Een vorige stokoude Renault staat ergens in het gras, nog net niet overwoekerd met planten, een verroeste oplegger die dienst doet als buitentafel voor rommel en gereedschappen, inclusief een verroeste gereedschapskist vol met oude handige dingetjes. De verroeste rode traktor ziet er nog bedrijfsklaar oud, onverslijtbaar als ze hier zijn. Terwijl ik het geheel om me heen wat op me in laat werken probeerd Marc de boer uit te leggen dat we klaar zijn, maar ze komen er niet uit. De boer is niet van gister (82 jaar blijkt later als we het zijn vrouw vragen, die 76 is) en diept een pen uit zijn overall. In een berg rommel (kannetjes, vaatjes, doosjes, stukken stof, een brood, een dode slang in een oud wijnvaatje, verroeste ijzeren boeren-benodigdheden) scheurt hij een stukje karton van een doos en samen tekenen ze een kaartje van het geheel. Ik zie een hondje op Castel kruipen, maar heb niet veel zin in een nestje bastaards, dus breng Castel naar de auto. Intussen is het Marc duidelijk dat er 1 stukje van het hekwerk gesloten moet zijn. Maar dat oude stuk hebben we niet hoeven maken of repareren en de jagers laten het soms open staan. De koeien mogen daar nog niet op, de verse klaver is niet goed voor de dieren, dus de boer maakt zich zorgen. Marc biedt aan te gaan kijken om het te controleren en de boer wil wel even mee. Zonder moeite klimt hij in de hoge instap van onze landrover. Z'n flesje drank, dat in de zak van zijn overall zit, hangt naast de stoel en ik leg het in zijn schoot. (zou toch zonde zijn als het stuk gaat tussen portier en auto-stoel ;-) Ik word door de boer naar het woonhuis verwezen waar z'n vrouw aanwezig is en me wel ontvangen wil. Alsof ze wisten dat we even aan zouden lopen, we hebben vorige week zondag laten vallen dat we de volgende week waarschijnlijk! terug zouden komen. Ik wacht tot ze uit het zicht zijn en maak snel wat foto's van de oude franse boeren bedrijvigheid. De kippen rennen kakelend voor me weg, de piep-jonge kalfjes in de stal rukken aan hun koortjes bang als ze zijn. Ik kan ze niet benaderen. De vaarzen staren me verbaasd aan, wat doet die vreemde dame hier in onze stal. De stal is meer een schuur, met zijn traditionele houten dakconstructie, maar vermaakt tot stal. Ze is leeg op geurend stro, kippen en kalveren na. Door een brede zijopening valt het late zonlicht naar binnen als was het een schilderij van Vermeer of Rembrandt, daarachter een gat, golfplaten, weer rommel en kippenstront. Je ziet aan alles dat deze mensen volledig afhankelijk zijn van hun koeien. (30 in totaal, 1 stier en 18 kalfjes tot nu toe) Ze hebben glanzende vachten, het hooi is schoon en ze zien er prachtig en gezond uit. Ik voel me wat beschaamd dat ik als moderne jonge buitenlandse foto's sta te maken van een ander zijn leven. We willen hun leven niet etaleren, het is te filmen en het zou een kijkcijferkanon kunnen zijn. Maar het is hier zo gewoon dat niet zij, maar wij de abnormale factor zijn. Eigenlijk zouden zij naar ons moeten staren... Ik beloop het stenen trapje naar de openstaande deur en zie achter het wat vieze raam een kat op een tv liggen, diep in slaap. Ik ruik al kattenzeik en dit doet me denken aan een ander huishouden, maar het schiet me niet te binnen van wie of waar dat was. Ik klop op de deur en hoor haar vragen door te lopen. Via een halletje kom ik de woonkeuken binnen. Een woonkamer hebben deze huizen nooit. De eerste indruk is niet te beschrijven, ik kan me enkel details herinneren; de stank van kattenpies, de enorme hoeveelheid vliegen, de immense bijna kamerbrede houten schouw met 2 fornuizen aan weerszijde, grote ketels en potten en pannen, 2 plankjes vol met potjes erboven, een Maria-altaartje, 2 tafels met 45 cm hoge stapels papieren en snuisterijen, een TV die aanstaat (waar de kat op ligt te pitten in het late zonnetje) de donkere houten buffetkast vol met servies, doeken, glaasjes, de lange tafel met een frans zeiltje, de her en der verspreidde stoelen met op iedere stoel een ander vaal kussentje en op 1 een handtas, de verschrikkelijk vieze vloer (geblokt zeil) die ze haastig wat aan het vegen is. Ze verontschuldigd zich voor de rommel en zegt dat het huishouden met een boerenbedrijf erbij inschiet. Ik kan alleen maar beamen dat ik dat begrijpelijk vind. Ik zou het echt niet meer redden op hun leeftijd. Mevrouw is ook klein van stuk, ze draagt een vies schort, heeft los hangend half lang wat grijzend haar en ook maar 1 of 2 zichtbare tanden in haar mond. Een gezonde kleur van het buitenleven, ze loopt wat mank alsof 1 been niet meer mee wil. Goedlachs als ze is proberen we elkaar te verstaan, wat praat ze rap en onduidelijk, maar we begrijpen elkaar genoeg. Haar broer heeft de grote camping in de buurt aan het stuwmeer, ze hebben geen kinderen en verder praten we wat over haar leven. Ik blijf bijna kleven aan de vloer, ondanks de grove stoffige werkschoenen. De mannen zijn terug van hun inspectie en ze bieden ons wat te drinken aan. Wijn, water of limonade. Een lade van de tafel gaat open en er komt wat lekkers uit, kleine cakejes met fondant. Het gaat er goed in, het smaakt niet oud. Later komt een zelfde nieuwe zak te voorschijn, maar ik gebaar eerst naar de nog niet lege zak die voor ons ligt. De boer is tevreden met de nieuwe omheining. Zijn koeien hebben weer alle ruimte en dat doet hem goed. De wijn wordt in zeer schone glaasjes geschonken, kraanwater drinken ze er nooit. De wasmachine horen we draaien, maar we komen op het verkeerde moment gezien de vieze kleding die we alle 4 aanhebben. De vliegen snoepen de tafel schoon en de hond komt onder tafel liggen. We praten door over hun leven. We vragen naar hun geboorteplaats, of de gasfornuizen het wel doen. (ze zien er namelijk uit alsof ze bewoond worden door de ratten, evenals de pannen en potten op de grond ernaast) We vragen ze eigenlijk honderduit en voelen ons hoe langer hoe meer de vreemden hier. Alles is gewoon zoals het zou horen. Inclusief de viezigheid en de rommel.
Ik vraag of ze iets missen in hun leven. Zij antwoord "wat we nooit hebben gehad kunnen we ook niet missen", en zo is het maar net. We vertellen dat we hebben geleefd om onze luxe in stand te houden. Dat we daarvan los wilden komen, dat we een eenvoudig leven ambieeren in een eenvoudig huis in de natuur met niet meer dan we nodig hebben. Ze vragen ons of we telefoon hebben en elektriciteit. Ja, dat hebben we. Verder de meest gestelde vraag wat we doen voor de kost. Marc verteld ze dat hij op internet wertk. Dat kennen ze niet, dus daar laten ze het bij. Ze knikken goedkeurend als hij verteld dat ik Paysaniste en arboriste ben; een buitenmens. Als ik eenmaal konijnen heb voor de slacht wil ze me het wel leren (het slachten). Ze vindt het zelf ook moeilijker als kippen slachten, want konijnen die geslacht gaan worden brullen de boel tot onrust. (net varkens) De boer moet afscheid nemen, hij heeft een afspraak in een stadje verderop. Vandaar dat de bumper beter bevestigd moest worden voor zo'n flink stuk rijden. Ze babbelt nog even met ons verder over hoe moeilijk het boerenleven is. Ze heeft vroeger veel verdriet gehad dat ze geen kinderen kunnen krijgen, dat hoor je erg veel op het platteland. Wie moet hen helpen met het bedrijf nu ze het niet allemaal meer goed zelf kunnen? Wie zet het voort? Het hekwerk plaatsen hebben we gevoelsmatig meer voor dit stel gedaan dan voor P&W of de centen, maar dat dubbelglas moet er echt komen, dus we zijn blij hoe het loopt. We sluiten dit stel in ons hart, prachtmensen, echte mensen. En zij zijn meer als normaal. We voelen ons maar stakkers dat we zo moeilijk doen over bepaalde kleine dingen, over schoonmaken, esthetische details, een warme douche of een mieren-vrij aanrecht. De boerin zet zelfs nog koffie voor ons. Ze doet er lang over, waarschijnlijk drinken ze bijna nooit koffie, de kan zit vol schimmel en de koffie is heel erg sterk. Ze verdund hem zelf met koud water en plonst er een heel groot suikerklontje in. Ze kan anders niet slapen, dat vinden wij niet raar gezien de sterkte van de koffie. Zodra het rond half 8 is en Marc de koffie op heeft geef ik toch aan naar huis te willen. Vol van indrukken en echt heel erg moe maar toch verfrist en ietsjes bijgekomen van het werken in de zon verlaten, we hun spulletje. We weten nu al dat we hier terug gaan komen. Wat zou ik toch met alle liefde van de wereld deze mensen vrijblijvend een handje helpen. Als m'n opa'tje die ik zolang verzorgd heb in Nederland. Marc beaamd mijn gevoel. Zo gewoon en toch zo bijzonder in één! Dit is 'ons' Frankrijk en Marc flapt eruit dat hij ons zo ziet eindigen saampjes; eenvoudig, vergroeid met wat er om ons heen is gegroeid. Een kijkje in onze toekomst?? Maar dan toch zeker met iets minder stank en vliegen hoop ik ;-)

Zondag-Werkdag

Wederom de zondag die goed uitkomt om het laatste stuk prikkeldraad te plaatsen bij P&W zodat de koeien van de buurboer niet hun toekomstige tuin in kunnen. We koppelen het aanhangertje weer aan en laden de hele handel weer in. (benodigdheden en eten en drinken)
Aan het einde van de bosweg (3,5 km hobbel-de-bobbel) zijn we het prikkeldraad vergeten. Het is dat het zondag is anders hadden we een rolletje gekocht. Daar aangekomen moesten we eerst ruimte maken om uberhaupt palen te kunnen slaan en het prikkeldraad uit te kunnen rollen. Daar ging een flink stuk van de ochtend aan 'op'. Maar ons-kent-ons en om 16 uur is het kalver- en koe-veilig. We zijn door de felle warme zon en de wind aardig stuk en we moeten nog alles opruimen. (restjes prikkeldraad, stukjes paal, gereedschappen enzovoorts) Verder ligt er nog een berg hout wat we uit mogen zoeken om bruikbare planken mee te nemen en de laatste verroestte boeren machine uit ver vorige eeuw; een eg. Het konijnenhok van beton en de restjes troep voor het grof vuil doen we een volgende x wel.
Ik moet Marc echt stoppen om te gaan, hij had het het liefst allemaal afgerond, maar de aanhanger en de auto zo volgestouwt en zo moe van de dag vind ik het meer dan welletjes.
In het dorpje waar we naast bezig zijn geweest rijdt Marc even door op zoek naar het huis van het boertje. Eigenlijk meer uit nieuwsgierigheid naar het erf van het mannetje. (klein van stuk, dus absoluut niet denegrerend bedoeld) Pas rond half 8 rijden we naar huis, (het intermezzo met boer en boerin volgt), en we moeten alles opruimen, want de auto moet morgenvroeg naar de garage. Er is van alles mis en halverwege onze terugrit moeten we ook stoppen, want we ruiken verbrand rubber. Ook de koelvloeistof moet aangevuld en de aanhanger-lading is losgehobbeld. Thuis ga ik nog een uurtje een rondje met de gieter, voor het eerst. Eigenlijk doet alles het erg goed in de moestuin. Alleen sommige kleine uitgepootte plantjes willen niet zo goed aanslaan in de zon, maar dat is een kwestie van onkunde.
Tijdens het eten zien we en Aai en Joppie met Cros spelen. We zijn verrukt om dit nieuwigheidje en lachen ons een breuk om hoe ze met Cros spelen en andersom. Echt lief, zonder irritatie of uitgeslagen nageltjes worden er linkse en rechtse directe stootjes uitgedeeld. Dit wordt nog leuk voor alle katten en Cros kan zo veel leren.
Moe maar voldaan sluit de dag zich af.

zaterdag 23 mei 2009

Een andere wereld


De dag is drukkend warm, met later deze dag veel lichte bewolking die het benauwd maakt. Geen wind en tot laat in de middag een stralend blauwe lucht. We blijven thuis en werken zo veel als gaat. Ik maai het pad naar de stal en rond de brievenbus, in de hoop dat de gezaaide bloemen boven het maaiveld uit willen komen. Ik probeer al kruipend op het randje van een helling langs de oprit de bramen in en achter het hekwerk weg te zagen. Halverwege kom ik een dode tak in een boom tegen waar ik bij kan en ook die zaag ik zorgvuldig uit de boom. Daarna wil ik verder gaan, maar een tak die mijn oog probeerd te doorboren bederft de pret. Met gesloten ogen zet ik de zaag op de kettingrem en peuter hem uit. De dikke handschoenen (tegen de bramendoorns en het prikkeldraad waar ik door manouvreer) beletten de finesse die ik doorgaans heb met m'n barbie-Echo-zaagje. Met 1 half open oog bereik ik de oprit, gooi m'n materiaal op de weg en trek die handschoenen uit. Ik probeer het aangedane oog , zoals gebruikelijk links, open te doen, maar niets hoor! Met 1 oog open en 2 ogen tranend probeer ik naar het huis te lopen. Dat gaat niet zoals gewoonlijk en het lijkt of ik gedronken heb. Ik kleed me snel uit in de schuur (ketelpak en werkschoenen) en ren de keuken in om het oog uit te spoelen en een koelcompres te pakken.
De pijn blijft nog een uurtje zeuren en ik traan 's avonds nog, maar geen echte schade. Na de lunch kan ik alles weer prima zien en voel ik er bijna niks meer van. Een rode plek op het oogwit blijft, maar dat valt me nog mee.
Marc tobt met een mozaiek van loodzware platte stenen voor het terras bij de bar.
Enkel bereikbaar door 2 smalle stenen trapjes sjouwt hij zich rot met emmers zand, zakken cement en de stenen. De wildernis van munt, gras en onkruid wordt langzaam een natuurlijk stenen terras dat hij later voegt op afschot met een afvoer-pijpje voor het regenwater.
Om even wat te doen in de koelte legt hij zich toe op het verwijderen van het gebroken raampje. Al de stukjes glas eruit en een nieuw ruitje snijden. Gisteren een jaap in zijn duim door het versjouwen van een rol prikkeldraad, nu in de andere duim een jaap door het glas snijden. Net zo'n pech als ik vandaag. Maar het raampje is vernieuwd, nu de luikjes nog eens maken en schilderen. Evenals de deur, maar dat is echt voor later. We verheugen ons eerst op een buitendouche die we willen maken van een oude ton diesel. We testen al de opwarming, er hangt al 3 dagen een thermometertje in. Het is gemiddeld zo'n 25 graden eind van de middag, niet slecht!
Na de boterham met franse kaas en hagelslag willen we even de andere wereld in. Er hangt een geheimzinnige mist boven de rivier, een waterdamp die snel veranderd van dikte en structuur. Het beweegt zich in zuidelijke richting en lost hier en daar even op zodat we het water zien, totdat de mist ons dat zicht weer ontneemt.
Op ooghoogte moet dit een heel bijzonder, zo niet spectaculair, gezicht zijn met de dode bomen die nog onder het wateroppervlak in de bodem van de rivier verankert staan. Castel en Aai gaan mee. Ik moet Aai af en toe wel dragen, ze ziet het lopen over de dode braamtakken en de brandnetels niet zo zitten en ze heeft van die korte pootjes vergeleken met dit reisgezelschap. Beneden belandt vallen Marc en ik stil van de pracht; het is doodstil, we ruiken de mist, het water en de vele bloemen. (de mist ruikt als een fantasie-wereld, maar dan in het echt!)
Wilde margrieten en het hoge gras omgeven ons en miljarden mugjes dansen op het water. De mist drijft mee op de rustige stroming van het water en maakt het zicht veranderlijk. Een andere wereld met ook andere geluiden aan de overkant, herten?? Aai staat te piepen, onzichtbaar in het hoge gras. Ze kan zich niet orienteren of ons zien..
Castel is verrukt door dit uitstapje en kijkt stil naar de overkant al staand tot haar buik in het water. Wat wij denken te horen heeft zij al lang geroken, maar ernaar toe zwemmen doet ze niet, verlangend staat ze doodstil te staren naar waar de geluiden vandaan komen.
Hop-scheuten klimmen al via de wilgjes en eikjes omhoog en een variant van de judaspenning heeft al groene penningen. Langs het 'krasse-knarren-pad' lopen we naar huis en bewonderen de hosta's die Marc her en der in de vallei heeft geplant. Uit Nederland natuurlijk, je kunt ze hier niet krijgen of bewonderen.
De dag was hard en mooi, warm en verkoelend en iedere minuut volop benut. Het is moeilijk in de zwoele en toch wat frisse avondlucht naar bed te gaan. De kamer is benauwd warm en de bedden verschoond. Maar toch. Ik drink nog een glaasje Martini-Rosso van 10 jaar oud en schrijf deze post. Cros ligt te slapen op m'n schoot, op van het eten, drinken, spelen, jagen en weer eten, drinken, spelen, jagen enzovoorts.
(de foto's zijn niet ge-photoshopt ;-)

donderdag 21 mei 2009

Petit Cros

Kleine poes maakt het goed bij ons. Ze wordt iedere dag gekamd tegen de vlooien, want die ene wasbeurt is onvoldoende. Verder speelt ze veel met zichzelf, daagt de grote katers uit en krijgt zo ook regelmatig een flinke tik terug. Ze laat de katten namelijk niet rustig eten en je mag veel doen, maar niet aan hun brokken komen. Als we buiten zitten dan laten we haar snuffelen op de terrassen, maar we moeten heel waakzaam zijn. Castel voelt zich namelijk eindelijk boven één ander wezentje staan en ze probeerd toch te happen naar de uk. Als de kleine teveel aandacht krijgt gaat Castel ook heel zielig en aanstellerig lopen piepen. Alsof ze wat tekort komt!! Poesje loop voorzichtig door de bloemetjes en om de grote grassprieten heen en staat steeds vaster op de pootjes. Toen ze net bij ons was viel ze nogal eens om of wankelde wat vooruit. Nu springt ze al op de bank om daar de plekjes van de katten in bezit te nemen. En het speciale kittenvoer hoeft ze niet. Het liefst gaat ze met haar gat in het ene gevulde bakje grote-katten-voer zitten om zo makkelijk over het randje bij het andere bakje te komen. Ze doet er lang over ieder brokje in stukjes te kauwen, maar dan heeft ze ook wat; grote kattenbrokken net als de rest. Kortom Petit Cros is contente!!
Weer zo'n leuk alom vertegenwoordigd kevertje. Het zag Marc's pet aan voor Dé plek om eitjes te leggen. Precies in een naadje. Alsof we er nog niet genoeg van hebben.....
Tijdens een wandeling weer op zoek naar de Keverorchis adembenemende zichten op de rivier.
En vlakbij het water zomaar in het gras deze Margriet.
De Keverorchis is toch de grote variant die al bloeiend wel 45 cm hoog kan worden. De ene heeft bruin-rood omrande bloemblaadjes en de andere weer helder lichtgroen. De bloemetjes zijn maar een centimetertje groot, dus het was een moeilijk klus ze mooi op de foto te krijgen.
Tijdens deze wandeling (met Castel) hebben we nog een hert gespot. Maar Castel was bang dat we aan het jagen waren en heeft het dier verjaagd. Verder een couleuvre gezien, een bijna zwarte slang van vaak langer dan 1 meter. Het is geen gevaarlijke slang voor mens en de grotere dieren, ze wurgen hun prooi. Toch boezemen ze ontzag in en ga je er liever niet per ongeluk op staan. De adders in dit gebied zijn minder plezant om tegen te komen. Ze zijn snel, moeilijk zichtbaar (grijs en klein) en hun beten zijn venijnig en giftig.

maandag 18 mei 2009

Prikkeldraad

We zijn de dagen van de week goed kwijt en moeten het doen met het weer dat we die ochtend zien om te bepalen wat we kunnen doen die dag. Zondagochtend begon weer prachtig. Stralend blauwe lucht en weinig wind. We hebben nog een kleine 300 meter prikkeldraad te plaatsen bij P&W 22 kilometer verderop. Om dit werk te kunnen doen gebruiken we een handtakel en de auto als trekpunt. Tijdens regenachige dagen is het getob zonder schuilmogelijkheid, dus wachten we een dag zoals deze af, ondanks dat wij mensen het een zondag noemen. De bedoeling is dat we de weilandjes om hun perceel heen afgrendelen met 3 rijen prikkeldraad zodat de omringende boeren hun vee er weer kunnen laten grazen.
Ik hang de was nog even op buiten en pak de lunch in. (restje macaroni, komkommer, pan, gasstelletje, wijn, fris, koffie en koekjes) Marc laadt de auto in met alle werkspullen.
Met een wat zwaar gemoed omdat we de kleine Cros los in huis laten lopen en onze andere 4 katten het er niet zo mee eens zijn, verlaten we om half 10 het huis. Voor het eerst samen op pad met onze franse auto. Het is nog heel raar niet meer zo op te vallen, omdat het kenteken frans is en we zo ook verschoond blijven van bumperklevers die het niet zo op toeristen hebben. Een ander minder leuke bijkomstigheid is dat de gendarmerie wat strenger optreedt bij landgenoten dan bij de toeristen.... Maar ach, te hard kan onze landrover niet en als we de gordel dragen is er niets aan de hand. Zelfs de autoverzekering is al rond.
Na een koude start (wie doet wat, wie is de leider en hoe verdelen we de taken om elkaar niet in de weg te lopen) loopt het gesmeerd. We vinden het heerlijk samen zo wat te rommelen/werken. We vullen elkaar goed aan en dat we dit nu voor een ander doen in plaats van voor onszelf thuis maakt voor ons weinig uit. Castel rent wat rond of doet een dutje onder de auto. Omdat het huis vrij hoog op de heuvels staat is het een flink 'tochtgat'. Dit noodzaakt mij om de achterkant van de auto uit de wind te zetten en zo op de gasbrander de macaroni op te warmen.
Er staat een picknick-tafel en ik kan zelfs de tafel dekken. De lunch smaakt goed en de meloen is heerlijk zoet als toetje. We kunnen zo oefenen als we zelf een afscheiding voor de ezels gaan maken. En na de middag hebben we er zelfs zo'n vaart in dat we verder komen als gedacht en het moeilijk is om te stoppen. Maar het 1e weiland is al af en we zijn te moe om een begin te maken aan het 2e.
We ruimen de spullen op en laden nog een oude verroeste ploeg op het geleende aanhangertje. Dat vinden we zeer decoratief bij ons en de eigenaren zien die rommel graag opgeruimd. Als Castel weer bij ons in de buurt is ruiken we hele vieze poep. Ze heeft in een zeer verse koeienvlaai liggen rollen en ziet er bijna groen van. Die moet dan maar achterin de bak van de auto in plaats van op schoot voorin...
Als we bijna klaar zijn met op- en inladen zien we een zeer oud auto'tje langzaam voorbij rijden en het vehicel stopt bij het net geplaatste hek. Het rijdt iets terug en parkeert in z'n achteruit op de oprit. Het boertje dat eruit stapt is nog veel ouder als de auto en we vermoeden dat dat de eigenaar is van het stuk weiland dat we net met prikkeldraad omsloten hebben. Het boertje zoekt eerst een steen op de grond om achter een band van zijn auto te leggen. Dat de remmen het niet zo goed meer doen verbaasd ons niets. Dat die auto nog rijdt verbaasd ons namelijk wel. Onder andere de bumper is met een stro-touwtje aan het chassis gebonden. Langzaam komt de oude man op ons toe geschuifeld. We geven elkaar de hand. De man moet ver in de 80 zijn, draagt een oud donkerblauw op de draad versleten vest, bruin petje waar de rafels aanhangen en een bruine veel te grote broek die omhoog gehouden wordt door dito bretels. Een zeldzaam beeld. Erg groot is het boertje ook niet en van een tandarts zal deze man ook nog niets begrepen hebben met die ene tand die hij nog bezit. We zijn wel blij dat hij frans spreekt en niet enkel Pattois (dialect van de langue d'oc). Eerst een praatje pot en zodra hij weet wat voor vlees hij in de kuip heeft legt hij uit dat 3 draden wat weinig is. 4 is beter want de kalveren kruipen daar niet onderdoor. Maar gut, verders is hij best tevreden. Hij is goed bij de 'pinken' en verteld over de slechte tijd. Met 30 koeien en een stier onderhoudt hij zichzelf en zijn vrouw. De kalveren verkopen ze, maar dit jaar heeft hij nog niets verkocht. De winter was heel streng, dus er zijn minder dieren geboren en de crisis raakt ook hier het dagelijks leven. Hij kijkt wel gelukkig uit zijn oude gerimpelde ogen als hij verteld dat afgelopen nacht er weer een kalfje is geboren dat nu al bij mamma-koe in de wei loopt. Na wat gebabbel over het land, het vee en zijn terrein en leven rijden we een stukje achter hem aan tot het 2e weiland wat we de volgende keer nog moeten maken. Daar werpt Marc eens een goede blik in de auto. Hij moet zijn uiterste best doen niet van verbazing achterover te vallen. Als er kippen in gezeten hadden had je niet kunnen bedenken dat deze auto nog rijden kan. De boer heeft hooi gehaald en dit ligt overal in de wagen. Er zit geen handvat meer op de versnellingspook. Op het stro liggen boodschapjes, een emmer met veevoer en 1 ei. De wagen is nog nooit schoongemaakt en de stoelen onzichtbaar. Toch rijdt de boer hier nog overal mee naartoe. En wij maar zeuren over lekkende koelvloeistof, bandenspanning of een loszittende antenne of slangenklem! Hij legt ons nog goed uit waar hij woont en nodigt ons zonder schroom of verlegenheid uit om eens een x wat te komen drinken. Dat vinden we echt heel erg leuk. Juist bij deze mensen leren we het frankrijk kennen waar we toch verliefd op zijn geworden. Waarschijnlijk willen we enkel iets waar alcohol in zit, want we vermoeden dat we wel eens ziek kunnen worden van alles dat geen alcohol heeft. Maar misschien zijn we nog erg bevooroordeeld en smaakt die verse koemelk als natuurlijk goud! Ook dit verhaal wordt vervolgd.

Thuis red ik het net de was binnen te halen voor het gaat regenen. We 'oogsten' onze eerste eigen groenten; radijsjes en veldsla. Marc bakt vis-sticks en ik bak wat brood op. (net ontdooid is het heel erg lekker het brood nog 15 minuutjes in de oven te verwarmen)
Cros heeft het huis voor zich alleen gehad. 3 katers en 1 poes zitten verontwaardigd zonder eten buiten, want in huis met dat kleine pestjong is teveel van het goede.
De kleine ligt prins-heerlijk op de bank te slapen. Zodra we er weer zijn wordt het wakker en gaat luid piepend en mauwend achter onze voeten aan. Alleen Shadow accepteerd een beetje gewurm van de kleine maar moet wel met handen-geaai zoetgehouden worden.
Weer een dag met een gouden randje.

zaterdag 16 mei 2009

Verzopen katje

Voor het eerst gingen we vandaag naar de buren. Niet 'hiernaast' maar naar hun woonhuis. Een flink uur rijden verderop op 930 meter hoogte in de weidse heuvels van het plateau aan de andere kant van de rivier.
Niet alleen voor de nop, maar ook uit interesse naar de rest van hun leven en de chambres-d'hotes aldaar. Een 5-tal gebouwen bij elkaar met in het midden een ommuurd bloemenveldje met een heel oud stenen kruis ervoor.
Alle drie de honden komen blaffend op ons af lopen. Tosca, een lelijk klein beestje met een kattig koppie en spitse snoet grijpt het eerste onderbeen dat ze te pakken krijgt, wel met de bedoeling geknuffeld te worden. lassie, oma dik en goed doorvoed, strompeld meer door ouderdom maar is wel het meest waakzaam.
Eerst laat Mauricette ons het huis zien met de daarin gelegen kamers voor gasten. Super eenvoudig, maar huiselijk en goed verzorgd. zeer frans en wat traditioneel. verwacht geen moderne luxe, maar alles dat een mens nodig heeft in zo'n accomodatie.
De badkamer heeft een net bad, toilet en wastafel. Zelf hebben ze enkel een eenvoudige douche met naast de douchebak het toiletje.
De gezamelijke woonkamer is typisch Aveyron met een brede diepe schouw die gesteund wordt door een zware kastanje-houten balk. Naast de houtkachel aan weerszijden een zitbankje, al net zo traditioneel. (zie foto)
Daar nuttigen we een aperatief, gentiane-likeur en een vermut. Wat zoutjes en pinda's die naar geitenkaas 'rieken' maar dat mag de gastvrije pret niet drukken. Kosten nog moeite sparen ze om ons te voorzien van goed informatie om hun kamers aan te prijzen. Als je als buitenlander een echt frans onderkomen wilt is dit geweldig!
De keuken is net als de woonkamer, gemeenschappelijk en typisch frans. Overal familiefoto's en een weids uitzicht over het erf en de heuvels daarachter. Het eten is heerlijk, echt van deze streek. Truffade met saucisson. Truffade zijn gebakken aardappeltjes met gesmolten kaas uit de regio. De saucisson gemaakt met het beroemde vlees uit de l'Aubrac.
We merken dat Mauricette en Rene het erg leuk vinden om 'echte' buitenlanders als gast te hebben. We begrijpen elkaar ook al zoveel beter als in het begin van ons contact. Na het eten biedt Mauricette een bos seringen aan, witte en lila, omdat ze 2 prachtige grote struiken heeft staan. Zo komen we ook in de (groente)tuin achter het huis met een veldje gras ervoor dat ook weer bezaaid is met alle kleuren veldbloemen.
(De bermen staan op de hoogvlakten ook vol met alle kleuren van de regenboog) Op de terugweg komen we in de schuur om de snoeischaren weg te leggen. Marc detecteerd direct het piepende geluidje van een katje. Ik smelt en Marc wil het diertje ook wel even zien. In een kunstof kattemand staat het katje met een doek over de bak met de opening naar de muur.
Donker, alleen, koel (koud?) en zonder drinken of eten. (is het op en vergeten aan te vullen?) maar deze hondenliefhebbers weten niet goed raad met het jonge ding. Marc denkt 1 ding; "redden dit bolletje vieze vlooienwol", maar hij zegt het niet. Ik blijf smelten...
Hij of zij zit vol klitjes en viezigheid en schreeuwt om aandacht. Ik zet het toch maar terug in de bak, bij de auto vraagt Marc of ik het hebben wil. Ik realiseer me niet echt snel dat het bij ons beter af zou zijn en marc haalt me over door te zeggen dat we 5 katten hadden. Sparky, onze oude rode kater is vorig jaar maart overleden.
Na aandringen en het argument dat ze hondenmensen zijn kan ik stoppen met smelten. Het katje wordt snel in een doosje gedaan en we krijgen de brokjes en de kattenmelk mee. In de auto blijft het mauwen en klimt steeds uit de doos, de wurm. Ik houd het maar vast zover het gaat. Het sabbelt aan m'n vingers en m'n vel waar het maar kan en wurmt zich verder op zoek naar iets te sabbelen met enige voedingswaarde. Ouder als 5 weken is het katje absoluut niet.
Het vachtje zit vol vlooien en de oortjes zijn vies. Verder valt het erg mee.
Thuis verbieden we Castel te veel enthousiasme te tonen en rennen naar binnen om het katje de volle laag verdiende verzorging te geven.
We dopen het Cros, petit Cros. De naam van de gevers, onze buren.
Eerst kam ik het kleintje met een fijne vlooienkam, het vleit zich al spinnend (het franse werkwoord hiervoor is ronronner!!) tegen me aan. Maar de bak met warm afwaswater staat al klaar. Met biologisch afwasmiddel in de hoop dat we Cros een beetje schoon kunnen krijgen. Poes vindt het niet zo jedat maar weinig weerstand in het poeswarme water.
Zodra Cros doorweekt is zie ik alle grote doorvoedde vlooien al zitten. Ik kam en pulk ze uit de natte vacht. Natte katten zijn al lelijk, maar dit slaat alles. Een mini uitvoering van een uitgehongerde cremlin.
Met warm water spoel ik Cros helemaal schoon van sop en pluk de laatst zichtbare vlooien uit de haartjes en wikkel de uk in een handdoek. Rillen en spinnen gaan blijkbaar samen. Onderwijl heeft Marc een oud konijnenhok in 2 vakken verdeeld, leef- en kattebak, met drinken en eten en een handdoek. Ik voeg later een fleece-mutsje toe en we zetten het geheel voor de schouw.
Aai is wat voorzichtig en verontwaardigd. (waar hebben we in hemelsnaam dit gedrocht voor nodig, ben ik niet genoeg??)
Shadow is lief nieuwsgierig, voor 10 minuten, daarna is het nieuwtje er vanaf. Drinken wil de kleine nog niet. Dus vul ik een oud medicijnflesje met een klein spuittuutje met kattemelk. Het al wat droge hummeltje krijgt wat 'dwang'-vocht.
Het valt na al die heftige indrukken in het mutsje in slaap, later gaat het eten. Ze, we denken dat het een 'ze' is, zal het wel redden. Een wit poesje met een pikzwart neusje en wat zwart/grijze vlekken en een zwarte staart. beetje a la Pipo (1 van onze katers) maar dan met een hele staart in plaats van een halve.
De andere katjes uit dit nest zijn reeds verzopen. Waarom Cros niet, weten we niet. Misschien dachten ze het wel leuk te vinden of is Cros om een andere reden de dans ontsprongen. Wij hebben er weer een viervoetertje bij.
Om tot rust te komen duiken we even achter de pc thuis, af en toe horen we Cros nog een 'miauwtje' geven. De auto-uitlaat is los en moeten we nog vastzetten. castel mag nog even wat aandacht en het huishouden trouwens ook.

De postbode had vandaag aangetekende post; ons frans kentekenbewijs! Wauw wat snel, maar dit mag niet in de brievenbus. Verder 2 nederlandse zendingen. Een boekje van een vriendin uit NL, dank M.("We missen alleen de hema"!!!! supertof en nee, we sturen het niet terug! En onze nederlandse post dat we regelmatig van S. krijgen doorgestuurd.
We hadden de smalle bandensporen al gezien op het modderige terrein en de luiken waren dicht. (daar zit ook het kattenluik, de 4 katten hadden dus echt pech vanmiddag) De post, het boekje en een formuliertje waar en wanneer we het kentekenbewijs op kunnen halen lagen tussen de tralies achter de gesloten luiken.
Indien nodig komt de postbode dus gewoon de hele 3,5 kilometer hobbel-de-bobbel-piste afrijden!!! (en weer terug en dat kost hem toch zeker 25 minuten extra)
En de dag is weer om.

beestjes

Deze kevers zijn als een brommende vleermuis die in het donker rond je oren vliegen. Zodra ze doorhebben dat ze door een ander wezen zijn gespot laten ze zich voor dood neervallen, de kleine vleugeltjes steken dan een beetje 'verdroogt' onder hun dekschildjes uit. Er is geen beweging in te krijgen. Hoe slim kun je zijn als insect!!

Eindelijk gespot in het donker, in het zwembad weer. We hadden ze verhuist naar de bronbakken, maar daar schijnen ze het niet mee eens te zijn geweest; de vuursalamaders. (ongeveer 25 cm lang)
Deze inmense kever (of tor) zat in huis en Aai vond dat wel leuk speelgoed. Na een knauw van dit grote insect niet meer...
De hoornaar overwinterd op droge warme plekken. Dit exemplaar troffen we op bed aan en was wat sjagerijnig. Een hoornaar met een ochtendhumeur is een zeer alert maar traag insect. Met een plastic bekertje en een kartonnetje heb ik hem buiten gezet. Hij past net op de bodem van het bekertje, flinke dieren die gemeen kunnen steken. Maar alleen als je ze in het nauw drijft. Hun lievelingseten zijn wespen, dus nuttig genoeg er zuinig mee om te springen.
Ook al zo'n grote met zijn ruim 5 centimeter...Het is op de foto niet goed te zien, maar hij werd belaagd door een tiental kleine vliegjes. Op z'n voelsprieten en z'n pootjes. Mijn aanwezigheid heeft hem verlost van enkele.

donderdag 14 mei 2009

surrealisme

Even stap ik ons kantoortje uit om een sigaretje te roken. (ja het is weer zover)
Het is donker en stil en het dorpsstraatje wordt enkel verlicht door de kleine subtiele straatlantaarntjes die wat begin 19e eeuws aandoen met hun eenvoudige zwarte staander en een geblokt frame met creme mat-glas erin. Het werpt een zacht schijnsel op de muren en de straat. Met al z'n kleine varens en bloemen. Ik loop even een stukje naar boven om een blik in de verte te werpen. Kleine lichtjes laten zien dat daar in de verte ook geleefd wordt. Het regent eventjes niet en alles drupt z'n overtollige regenwater van zich af. De krekels doen zich te goed aan al die druppels en roepen onderwijl om een partner. De uilen laten elkaar weten in welk stukje boshelling ze deze nacht hun muizen gaan vangen en een grote vleermuis vliegt geruisloos zijn rondjes rond de kasteeltoren. Zijn vliegjes en vlinders worden voor mij zichtbaar gemaakt door de oranje maar toch passende verlichting op de toren.
Niets in mijn blikveld dat duidt op de tegenwoordige tijd. Geen auto's, geen elektriciteitsleidingen of satellietschotels, geen tv-schijnsel. Niets dan enkel de middeleeuwse huizen met gesloten luikjes, de steen-voor-steen gelegde natuurlijke straat en de begroeide muren. Waar ben ik eigenlijk, hoe laat is het? Welke dag dient zich over een paar uren aan?? Daar sta ik dan alleen in alle rustige veiligheid. Sur-realisme maar toch zo reeel dat ik het niet echt bevatten kan. Dit is 'ons' dorp.... en als ik morgen wakker word is het er nog, dan zijn de luiken open en rijdt er toch weer een auto door de straat. Maar nu even niet. Nu hoef ik ook niet te weten waar ik ben of hoe laat het is. De realiteit is verre van relevant en met die wetenschap stap ik het ínternet-kantoor' weer binnen. Sluit alles af en ga naar huis. (met nog een beetje hoop op een gesprekje met die dikke pad en een knipoog naar de vuursalamander-familie rond de overloop van de bak met bronwater)

Pluie qui vaches qui pipi


Zijn ze niet ontzettend leuk, platte kleine slakjes. Het krioelt ervan op de muur naast het kantoor. Door de regen verschijnen er hele kleine algjes die de slakjes gretig naar binnen happen. Met tientallen glijden ze haast onzichtbaar over de muur en de straat.
Nog zo'n slijmerige wat snellere maar toch traag regen-dier is de pad. Die komen pas uit hun schuilplaats als het donker is. Ik reed pas in de avond over het pad naar huis en moest uitkijken om ze te ontwijken. Wat niet meevalt op ons weggetje gezien het links een greppel heeft en rechts steile afgronden met bomen, en soms niets dan stenen en heide. Ik hoop vanavond er weer een aantal aan te treffen om ze op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen, evenals de vuursalamanders. (ik kom snachts niet zo snel op het idee om m'n bed ervoor uit te gaan en in kamerjas met het fototoestel de natte wildernis in te lopen).
Ik ben wel even op de rem gaan staan, ben uitgestapt en in groot licht heb ik een heel grote pad lieflijk naar de berm gebonjourd. Enorm zijn ze, zo'n ruime 10 cm lang, dik en vatsig, nat en glad met bultjes in een donkerere kleur dan de rest van het dier. Prachtig, dat moet gezegd.
Ook was 'ons' zwijntje weer aan het fourageren op de weg. Het lompe wat trage mannetje vind het allemaal best als ik langs rij. Gemoedelijk loopt hij de berm in met zijn kont naar me toe. "het zal allemaal wel dat jullie mensen hier rijden, als jullie me hier maar laten snuffelen" hoor ik hem bijna denken.
Ik ben altijd blij dat we en een hond hebben en dat ik vaak in de auto zit. Alleen te voet een mamma-zwijn met kindertjes tegenkomen benauwd me enorm. De dames zijn juist dan heel alert en eerder agressief dan angstig.

Uitschrijven

Het moment is aangebroken. We hebben het uitsluitsel van onze boekhouder ontvangen dat we ons uit kunnen schrijven in Nederland. Dat houd in dat we per internet bij onze gemeente in Nederland een formulier kunnen downloaden en invullen dat we ons uitschrijven uit Nederland. Dit printen we uit en met een kopie van ons legitimatiebewijs sturen we dat op naar de gemeente. Zij voeren dit door in de administratie. Zij verzorgen het doorgeven aan deze informatie aan de belastingdienst en het verzekeringsstelsel. Met de bevestiging die we gaan krijgen kunnen we ons dan hier inschrijven en zo meedelen in het franse systeem. Een hele kleine handeling, maar een hele grote stap met dito gevolgen. We betalen hier veel meer belasting, maar daar staat ook meer tegenover. Het simpele printje is vanochtend ondertekend en in de kleine brievenbus in het dorp gepropt. (het brievenbusje kan de A5-enveloppe maar net aan) Dat is het dan....

woensdag 13 mei 2009

rommelen

We hebben gisteren de buren maar even opgezocht om over de brievenbus-toestand te praten. Het werd natuurlijk weer een gezellige ochtend met een uitnodiging om te blijven eten. Maar we hadden beiden werk te doen. Ik zou moeten gaan maaien en Marc zou of de couvreur gaan helpen om het vak te leren of hij zou het afsluiten van de weg uitdenken. Eerst zou ik even met hem een perceelprint gaan geven aan de eigenaar van het weggetje. Dat resulteerde in een korte wandeling over zijn terrein tussen de weilandjes vol schapen door op zoek naar zijn ezeltjes. Een gezellige kleine boerderij met kippen, jachthondjes, katten, schaapjes (met lammetjes) en werkende echtgenote en buren. Zo'n 'elevage' willen wij graag ook. Wel met minder weiland, want dat hebben we niet en is onmogelijk te creeeren in verband met ons schuine terrein. Maar wie weet.
Marc heb ik in ons dorpje afgezet om wat te werken en zijn wandeling naar huis duurde 3,5 uur omdat hij 3 mensen tegenkwam met wie hij natuurlijk even is blijven kletsen. Het mini-dorpje naast het onze heeft een bekendheid in de wijde omgeving. Hij is een genezer, met name van huidklachten/-ziekten. Als één van je dieren of jijzelf gebeten wordt door een adder of gestoken door een bij of wesp schijnt hij a la minute je te kunnen genezen. We hebben nog maar 1 scepticus ontmoet hier. De rest van alle mensen die we gesproken hebben geloven heilig in zijn genezende krachten. Het is een charismatische man die zeer veelland hier bezit. Hij verzameld alles dat mooi of nuttig is van steen, ijzer of hout. Zijn konijntjes en zijn kippen eet hij niet. Ze lopen voor zijn plezier los op zijn erf. Castel vond het moeilijk er niet achteraan te zitten, maar ze was weer heel gehoorzaam, de schat. André (de genezer) heeft Marc zijn muurtjes laten zien. Uiteraard bouwt hij die zelf. Hij was ooit boer met veel koeien, maar inmiddels gepensioneerd. De wat oudere locals hier kennen ons huis en haar geschiedenis en zo beetje bij beetje leren we ons nieuwe plekje steeds beter kennen inclusief de ongeveer 300 jaar oude geschiedenis.
De uitnodiging voor het eten bij de buren hebben we terugegeven voor vandaag. Het weer was ideaal voor het uitpoten van groente en pardoes was het half twaalf. Ik liep in werkkleer met mijn net-uit-bed-haar en heb me enorm moeten haasten om de boeuf-bourgignon, aardappelpuree en salade bijtijds op tafel te krijgen.
Het was erg goed om eens rustig met hen informeel te babbelen en samen te zijn. De parallel met mijn ouders is heel groot en dat scheelt veel. Het is fijn dit stel in de buurt te hebben. Ook hun chambres-d'hotes zal ik proberen als 'link' op deze weblog toe te voegen. Ook de gîte van H&T ga ik vermelden. Na het geven van veel groenteplantjes voor hun moestuin, ik heb toch veels te veel, namen we afscheid. Vrijdag gaan we hen bezoeken in hun dorpje om de chambres d'hotes te zien, ik vertel er later meer over.
Samen zijn we met heel veel moeite het pad langs onze bron opgereden tot de splitsing om daar van een oud hekwerk een afsluiting te maken. Dat viel niet mee, maar we hebben heerlijk gewerkt en het hek staat er. Foto's volgen!! Omdat we nu zelf niet meer 1-2-3 naar beneden kunnen zijn we omgereden via een piste door het bos. Castel hebben we achter de auto aan laten rennen. Ze raakte ons kwijt en na veel roepen en fluiten kwam ze helemaal doorgezweet en uitgeput met haar tong op de pootjes naar ons toe. Als een hond blij kan kijken dan weten we nu hoe dat eruit ziet. Ze leert genieten van haar nieuwe leven. Het doet ons erg goed haar te zien opknappen. (gister na het bezoek bij de buren, alwaar ze in de ezelmest heeft liggen rollen hebben we haar gewassen. Wat een ervaring voor haar, ze vond het koude water verschrikkelijk, maar daarna was ze zo opgefrist en uitgelaten...)

maandag 11 mei 2009

Schuldgevoel

Bloeiende acacia-bloemen, de geur is bedwelmend, de bloemen zo weer uitegbloeid en verdroogd meegevoerd door de harde wind..

Het komt in mij heel langzaam opzetten. Iedere dag een beetje meer. Door het contact met familie en vrienden wordt dit gevoel versterkt, de Nederlandse instanties als zorgverzekeraar en belastingdienst zwakken dit weer af. Maar dat is aflopende zaak hoe meer we in Nederland afronden. Ik, Marc niet zozeer, voel me schuldig omdat ik iedereen in de steek laat. Althans, zo voelt het. We kunnen zo weinig betekenen voor familie en vrienden. Als een ouder ergens hulp voor nodig heeft kunnen we die hulp niet bieden. Als broer of zus een arm om de schouder nodig heeft staan wij onmachtig zoveel kilometers verderop. Mijn 'laatste' nederlandse klant belde me onlangs op. Of ik al terug was in Nederland. Ehm... hoe zeg je dat je helemaal niet terug komt? Net nou hij een goede deal met me had gesloten voor zijn jaarlijks tuinonderhoud? (ik heb destijds wijselijk mijn mond gehouden over de voorgenomen emigratie, omdat we helemaal niet wisten wanneer we konden verhuizen. we hadden ons voorgenomen dit pas te doen als ons huis verkocht zou zijn.) Ik blijf het gevoel houden mensen teleur te stellen, dat zit natuurlijk echt in mij en is bovendien onnodig, maar dat neemt het gevoel niet weg. We hebben de moeilijkste weg gekozen door op een zeer slecht (economisch) moment onze keuze door te zetten. We hebben het onszelf heel erg moeilijk gemaakt. We dragen enkel verantwoording voor onszelf en toch blijft het knagen dat ik iedereen die ik 'achterlaat' in de steek heb gelaten.
Alsof we , van alle gemakken voorzien, aan het feesten zijn in een villa met zwembad in een luxe compound in Spanje. Ik ben benieuwd wat er met dit schuldgevoel in de toekomst gaat gebeuren. Dus een post die 'Wordt Vervolgd'.

Drukte

Een typisch frans plaatje in een steegje in het stadje dat we met mijn ouders hebben bezocht.

Er waait een harde warme wind. Alles doen we dicht, leggen we vast en ruimen we op. De zondag was een echte rustdag, we hebben gelummeld, op de pc gewerkt en in de moestuin weer een hoop gedaan. Het bamboe-traject voor de waterteilen heeft er weer een lang traject bij. Ik maak een verbinding met het kraantje aan een plastic bak en nu komt het water tot bij de fruitbomen onderaan.
Vandaag zijn we voor de 2e maal naar de prefectuur gegaan om een frans kenteken te bemachtigen. Een auto importeren is niet moeilijk mits je de juiste papieren hebt, stempels en krabbels van diverse instanties. Ongeveer 400 euro kostte het. Het kentekenbewijs wordt opgestuurd met de post, dan kunnen we een kentekenplaat bij de garage bestellen. Daarna moeten we een verzekering regelen. Ik schijn maar 1 schadevrij jaar te hebben. (na 11 jaar rijden zonder ongelukken of schadeclaims??)

Bij thuiskomst hebben we 3 voicemails van de buurvrouw die natuurlijk dezelfde brief van La Poste heeft ontvangen. Grote paniek en de vraag of we mee willen naar de burgermeester om ons beklag te doen over de weg etcetera. Dat willen we niet. Hoe beter de weg, hoe meer gemotoriseerd verkeer. Hoe leg je dat je buren uit???
We hebben vandaag een 2e brievenbus gekocht en Marc wilde die gelijk monteren aan het verkeersbord langs de weg. Ondanks onze onzekerheid naar onze buren toe (sociaal gezien willen we hen niet tegen ons in het harnas jagen) hangt de brievenbus 's avonds aan de paal. Misschien kunnen we deze week onze buren ervan overtuigen dat het beter is zo. Wij houden ook een oogje in het zeil en de buren wonen er niet, ze krijgen er zelden tot nooit post.

Het bankje

Daar staat ie dan, het bankje, nog onbezeten maar al geliefd bij ons!

En weer is de balk tot 2x toe weggehaald en het kleine muurtje ter bescherming van het wandelpad geruineerd....
Ik print 's avonds nog een door Marc ontworpen verbodsbordje uit dat via de laminator zijn weg vindt richting 2 bomen aan het begin en het einde van de weg.

zondag 10 mei 2009

Motorcross


Zaterdag zou het gebeuren, de lang geplande motorcross door de gehele streek. Zorgvuldig zijn de ruim 60 kilometers met fluoriserende pijltjes en gele linten met 'Caution' erop geplaatst. Op bomen geniet, paaltjes en telefoonpalen. Aan takjes geknoopt om gevaarlijke passages aan te geven. Veel bewoners waren het er niet mee eens. Zij hebben de pijltjes en lintjes weggehaald. Ook bestond er onduidelijkheid over wanneer de tocht plaats zou hebben. Ook in het dorp zijn na 1 mei alle pijltjes weggehaald, men dacht dat het geannuleerd was ivm een dodelijk ongeval eerder die week in deze regio. De burgermeester heeft ons na zijn bezoek nog gebeld met het uitsluitsel dat het pas de zaterdag erop gereden zou woden door ongeveer 100 motorcrossers. Dus Marc heeft alle pijltjes en lintjes teruggeplaatst. Ook langs het slechte pad dat langs onze bron loopt. De route is diverse malen nagereden door de organisatie en heeft de route verlegd langs het 'verboden' pad. Opgelucht zien we dat de balk onaangeroerd ligt en Marc's pijltjes zijn verwijderd. Met spanning wachten we zaterdag af. Ook het weer speelt eenbelangrijke rol in hoeverre de weg kapot wordt gereden tijdens zo'n evenement. 's Ochtends gaan we werken. We moeten 2 weitjes van prikkedraad voorzien. Ik heb mijn dag niet en alles gaat fout dat ik probeer goed te doen. Maar met een aanhangertje vol oud ijzer dat we van de eigenaar mee mogen nemen komen we moe en blij thuis. Die oude rommel is voor ons leuk, handig en decoratief en het lag hen in de weg. (win-win)
Na de lunch kondigen zich de eerste motoren aan. Met luid snerpend gebrul komen ze de bocht door. Allen in vol cross-tenu met een rugzakje op de rug scheuren ze ons huis voorbij, staand en vaak achteromkijkend als ze de brievenbus passeren. Je hoort ze denken "wonen er hier echt mensen??" We kijken ze op de afrit na. Na 2 uurtjes is de laatste voorbij gescheurd. Ook alle pijltjes en lintjes zijn al weggehaald.
Achteraf klagen we niet. Alleen de weg is er erbarmelijk aan toe. We verzoeken de weergoden om geen plensbuien te geven. De weg is zo rul en los gereden dat alles weg zou spoelen en het werk van de gemeente in januari helemaal voor niets zou zijn geweest. Wat niet is kan nog komen, maar wij mogen nu het pad afsluiten voor gemotoriseerd verkeer en de bordjes voor de wandelroute verplaatsen. Het is verder wel heel treurig dat we er allemaal ons best voor doen die smalle mooie stille wandelpaden dwars door de natuur te beschermen door er muurtjes tebouwen. De muurtjes staan er nooit langer als een week. De motorcrossers slopen ze allemaal. Of een gemeente ze nu maakt of wijzelf. Het zijn vaak heel oude uitgesleten paadjes, door de natuur al wat voorgevormd en door mensenhanden vrijgemaakt en onderhouden.
Als het motorcossen mijn hobbie zou zijn, en ik kan me er alles bij voorstellen, Zou ik het ook geweldig vinden door zo'n gebied te crossen. Wel zou ik respect hebben voor prive-weggetjes en wandelpaden. Komt tijd komt raad. Wij hebben bordjes gemaakt (zie foto)
en hebben toestemming van de gemeente. Verder gaan we bij de offices de tourisme vragen welke 4x4 of motorcross-routes zij aanbevelen. Zodat we ook hen kunnen informeren over de mogelijkheden naast de verboden paden.

zaterdag 9 mei 2009

Moestuindag


Prachtig buitenwerk-weer bracht me ertoe een rustplek te maaien in de bocht van de weg bij de waterval. Voor wandelaars is er niets op de hele route waar je even kunt zitten. We hebben een tuinbank staan die we niet gebruiken. Een stalen frame met 3 stevige planken. Ik zou hem daar graag neerzetten als rustpuntje op een schaduwrijke koele plek op de route. Alle bramen en brandnetels maai ik kort. Halverwege begint het te gieten, maar tijdens het maaien op valt het me nauwelijks op.De oprit maai ik wat breder en nat geworden stop ik er maar mee. Na wat ge-photoshop maak ik eten en de zon breekt weer door. Het gaat daardoor ontzettend lekker ruiken en de rest van de dag speelt zich buiten af. Bewolking zwaar van regen wisselt af met een al hete zon. Marc werkt verder aan de drainage achter de secadou (notendroger en nu ook hondenhuis) en ik ga de moestuin in. Na het verpoten van slaplantjes en worteltjes besluit ik voor de erwten een steunconstructie te maken zodat ik zij de volle grond in kunnen. Ze zijn al 15 tot 40 cm hoog. Van oude heklatjes en kippengaas spijker en niet ik 2 ramen in elkaar waartussen ik het gaas niet. Leuk om te doen maar waar moet ik de peulen laten??? Samen zoeken we een plek en we zijn het erover eens dat ik een strookje vrij moet maken op een zonnige plek. ongeveer 2 vierkante meter is zo gebeurd, maar het blijft zwaar met die hak. Na het inpoten (de grond is heel vochtig!! en warm en we hebben niet gesproeid) geleid ik de tere steeltjes met hun stugge klimsprietjes door het gaas heen en geef ze een gieter water. Ook de sla en worteltjes krijgen een 3e plons. Afwachten maar...Eind van de dag verplaatsen we het bankje naar de gemaaide plek. Het is al heel vertrouwd om daar te zitten... Verfrissend door de koelte van het water en toch wat in de zon. We doen het leuk samen in dit nieuwe leven, het stelt ons gerust...

La Poste

Het postbedrijf van Frankrijk, "La Poste", is voor ons een heel frans verhaal van hoe het ook gaat. Trouw lopen, fietsen, brommen en rijden de postbodes het hele land af en komen net als alle dienstverleners op de meest afgelegen plekken. Nu wordt dit door alle fransen die hier komen beaamt en opgemerkt. Zolang je geen brievenbus hebt ben je in principe vogelvrij en onvindbaar voor wie dan ook. Instanties kunnen wel post sturen, maar als je geen brievenbus hebt gaat het op den duur terug naar de afzender.Nu hebben we ongeveer 7 weken een brievenbus en de bode is verplicht je post aan huis te bezorgen. Maar La poste stelt wel eisen, de brievenbus moet zo staan dat de bode er in principe vanuit zijn autoraampje bij kan. De weg mag niet te slecht zijn, de brievenbus moet goed zijn en misschien mis ik nog wat eisen... De weg was volgens gemeente-begrippen en onze goedkeuring achteraf opgeknapt voor openbaar verkeer zoals nooddiensten en de postbode. Het ging wat weken goed en als de postbode onze auto in het dorp zien staan weet hij ons te vinden en komt de post even op kantoor brengen. Elkaar aan de overkant van de rivier tegenkomen, op de rem trappen, weer in z'n achteruit naar elkaar toe rijden en via de autoraampjes gedag zeggen, een praatje maken en je post krijgen. We hebben ook zijn telefoonnummer voor als we iets verwachten met spoed. Het eerste gesprek met de bode (Philippe) resulteerde al in een deal. Niemand mag het weten, maar hij mag 1x per week de post brengen. Dan hoeft hij niet 5 tot 6 x dat weggetje uit. 3500 meter terreinweg cq karrenspoor is best lang voor die combo-tjes. (voor een Golf ook!!! die ervaring zijn we rijker)Maar het mag absoluut niet van La Poste, zulke deals met de burger. Afgelopen weken was er dus niks aan de hand totop gistermiddag. Ik wilde net de deur van 'kantoor' uitlopen toen de postbode binnenkwam. De auto stond er en hier is jullie post. Er zit een brief van La Poste bij, dat wij onze post niet meer bezorgd krijgen, omdat de bode niet verplicht is het weggetje te rijden. De weg is voor La Poste onacceptabel. Of we dus onze brievenbus willen verplaatsen naar 3,5 km verderop. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar leuk is het niet. Aangezien onze brievenbus een blok cement heeft en veels te leuk staat hier denken we er nog aan om een postbus te huren.Maar er komt een nieuwe die we aan de paal van een verkeersbord schroeven. De makkelijkste weg en geen gezeur verder. Misschien laten we de brief wel aan de burgermeester zien, maar ergens vinden we het wel prima zo. De buren krijgen deze brief ook, maar die ontvangen er nooit post. Meer een signaal dat het bewoond is, dat scheelt inbrekers. (Inbreken valt hier niet mee. De ramen hebben tralies in de stenen muren. De muren zijn bijna een meter dik graniet, de sleutels zo groot als je hand en het hang- en sluitwerk van zwaar log ijzerwerk.)Verder is La Poste een uitstekende overheidsdienst zonder welke vertraging dan ook. Over de pakketdienst zijn we niet te spreken, die kunnen ons nog steeds niet vinden. Voor zover we te weten zijn gekomen is het bedrijf dat pakketten hier distribueert geen pakket voor ons tegengekomen en TNT-France wist ook van niks. Het pakket is wel naar NL teruggestuurd maar daar moesten we zelf naar gaan informeren.Kortom ook hier geen verschil met Nederland. Ik denk aan de regels met betrekking tot de groen-/grijze afvalcontainers in onze gemeente in NL.