donderdag 31 december 2009

Onze wensen

Van goede voornemens willen we niet spreken, die kun je hebben, maar er komt eigenlijk weinig van terecht blijkt in onze praktijk.
We hebben wel wensen voor het komende jaar. Het jaar van de tijger volgens de chinese astrologie, als tijgertje zijnde zou het mijn jaar kunnen zijn en er zit nog het getal 10 in ook!! Ik maak me geen illusies....
Wij wensen iedereen en onszelf vooral een groter bewustzijn van het NU.
Wij wensen een gezonder en natuurlijker leefklimaat met iets minder door de mens gemaakte tijd.
(in het kort komt dit neer op gezondheid in de brede zin des woords)
Wij wensen dat ons huis verkocht wordt aan mensen die er met liefde wonen en leven. (aan de huisoppassers dus het liefst ;-)
Wij wensen dat we toekomen aan werk-ezeltjes die ons wat helpen bij het zware werk.
Wij wensen elkaar en jullie wijsheid, liefde en kracht toe!

Wij wensen een ieder dus alle goeds!

M&M

Oud jaar


Het jaar 2009 is oud, op zijn einde, al bijna op. Voor onze vrienden in Nieuw-Zeeland en straks Australie is het jaar al passé zelfs.
Wij denken voor de 2e keer in 1 week terug aan wat er allemaal wel niet is gebeurd en veranderd voor ons en onze dierbaren.
Het huis is tochtvrij gemaakt, de daken zijn gerenoveerd (het regent niet meer binnen) en schoongemaakt en een begin van de moestuin is gerealiseerd. We hebben de waarde van vrienden leren kennen en met veel dank denken we dan vooral aan onze huisoppassers die het onderhouden en zelfs wat opknappen. Het zwembad is schoongemaakt en overkapt voor opslagruimte. Alle ruimtes zijn uitgemest en in een redelijk ordentelijke staat gebracht. Alle luiken en kozijntjes van het woonhuis zijn geverft en 1 deur zelfs vernieuwd. Het terrein om het huis is schoongemaakt van alle wildgroei, de bomen gesnoeid. Een compleet nieuwe telefoonlijn en ADSL is aangesloten, zodat we verder kunnen met ons virtuele avontuur en kunnen communiceren met iedereen. (zelfs Skypen zou kunnen) We hebben brood leren bakken in een traditionele four a pain! We hebben een berg aan kennissen en nieuwe vrienden en voelen ons volledig geaccepteerd door alle mensen die hier wonen. We hebben een heuse CV-installatie en een groot stuk bos voor brandhout. We spreken al een aardig mondje frans en het verbaast ons steeds weer dat we ons uit kunnen drukken. We durven de telefoon op te nemen. We begrijpen steeds meer van de natuur zelf. We hebben geen enkele moeite met het zware leven en de luxe die we achter ons hebben gelaten. We zijn dankbaar voor het bronwater dat we mogen gebruiken en 'laven' ons in alle steun die we ontvangen. Een eerste jaar heeft al zoveel opgeleverd dat we nu de tijd hebben gemaakt om de berg werkzaamheden in de toekomst op een rustigere manier aan te pakken.
We zijn dankbaar en hebben een heel bijzonder jaar achter de rug dat ik op dezelfde manier best nog wel eens over zou willen doen.
1 Smet op het blazoen; ons huis in NL is nog steeds niet verkocht, geen kijkers! Dat is jammer, maar meer ook niet!

dinsdag 29 december 2009

tranen met tuiten

Zo ontzettend nieuwsgierig dat we zijn naar het vervolg op de film Jean de Florette, zetten we de wereld stil en alle pc-programma's en de muziek uit. We stoken de kachel op en verschuiven de meubels in de woonkeuken voor ons 'bioscoop-effect'.
Zo zacht en lieflijk als de film begint, zo echt menselijk en wreed eindigd deze.
Meestal verberg ik mijn filmtranen zo goed als kan, maar deze keer schiet ik tijdens 1 scene zo snel vol. Ik stop pas met de tranen als ik de boxen van de pc uitzet nadat de aftiteling klaar is en Marc terug van een kachel-check....
Zelden zo'n mooie film gezien die zo prachtig het leven in beeld bracht. Ben nog beduust en ik durf te beweren dat ik de rest van mijn leven zal huilen bij dezelfde scenes..... "Manon des sources" zucht

tafelschikking

Onze eerste Kerstdag in Frankrijk.....





Een hele leuke beleving in Frankrijk met invloeden uit 2 werelden. Het eten was ook een mix, kon niet beter.
Het gezelschap was super.

moe

We doen zuinig aan met het stoken. Dat jaagt ons op dagen zonder bezoek of andere 'verplichtingen' (wat hebben wij nou aan verplichtingen, behalve naar elkaar toe???) naar buiten om het warm te krijgen. Een stuk wandelen gaat snel vervelen, daarnaast ik houd helemaal niet van wandelen. Ik wil dan graag oplopen met Marc, maar moet dan zo op mijn voeten en het pad letten dat ik niets echt zien kan en me op loop te vreten over de snelheid. Dus ja, werken geblazen en weer die prioriteit 'hout'. Bah, we worden het wel eens zat. En nee, we zouden ook niet anders willen, geen vloerverwarming of super gelikt huisje dat makkelijk is in onderhoud. Het zou ons sneller vervelen dan dit getob. Doorgaans tobben we leuk en ook deze ochtend staan we op slippers buiten te vergaderen over wat we gaan doen om het een beetje warm te krijgen. Het is niet al te koud, maar de nattigheid en de donkere wolken maken het wat guur. Ook de mist draagt een steentje bij in het ons onbehaaglijk voelen als we binnen stil zitten met enkel wat vuur in de schouw.
De voorstellen om afdakjes voor het hout te maken, zodat het beter droogt of een start aan het kippenhok worden al snel verworpen. Sjouwen en slepen van de zware boomstammen op de helling lijkt ons beide wel wat en met een beetje frisse tegenzin verzamelen we alle spullen, tanken de zagen vol en rijden we naar de helling toe.
De meest voor de hand liggende boom op de 45 graden puinhelling is snel bereikt. Ik zaag de zijtakken eraf en Marc bevestigt de kabel met een ketting die hij strak rond de boomtop bevestigd. Zodra deze over het pad, nog half op de helling, ligt, klauter ik verder omhoog naar de grootste van de 4 gezaagde woud-reuzen. Van lopen is absoluut geen sprake en ik glij een paar keer met puinsteen mee een stukje terug.
Bij de top van de boom kan ik met recht zeggen dat dit de lastigste wordt om naar beneden te krijgen. We hebben zowiezo te weinig kabel. 50 Meter lijkt een heel eind, maar inclusief de katrol en de bevestiging aan de auto mis je al weer een ruime 10 meter. De smalle top is niet stuk gegaan tijdens de velling, dus alle brede top-takken zitten er nog aan al dan niet ingescheurd. Een levende eik omzagen lijkt leuk, maar de top eruit zagen is een stuk minder en zeker op zo'n losse helling.
Bezwaard kijk ik nog naar beneden om Marc's blik te vangen. Misschien wil hij deze kastanjes uit het vuur halen, maar hij staat op de laagste tak van de 'trek-eik' (de boom onder de weg die met een brede sleepband en katrol de boom is die de kracht kan dragen) en bevestigt de kabel opnieuw om een nieuwe telefoonpaal te sparen. Ik moet zoeken naar een klein vlakje plat genoeg om de zaag aan te trekken. Voorzichtig probeer ik per zijtak de spanning die erop staat in te schatten. Of de zaag moet het ontberen of ik als ik niet goed oplet. Levend hout is meestal heel flexibel en ook dikkere takken staan krom omdat de stam erop ligt of andere takken van de kroon die ook nog vastzitten aan de boom zelf. Voorzichtig haal ik stukje bij beetje de spanning van de takken af om ze daarna bij de stam er helemaal af te zagen. Ik schrik een aantal keren van de beweging van de gehele boom!!! Maar ik ben goed wakker, ben op tijd naar bed gegaan en kijk eerst aan alle kanten voordat ik die zaag het werk laat doen. Het zweet stroomt over mijn rug en valt in druppels uit mijn haar. Als het koud was geweest was de stoom uit mijn nek gekomen.
Na 30 minuutjes ben ik op, moe, stuk en klaar. De zaag gaat uit zodra ik op een goed stukje sta en Marc staat te wachten tot ik de kabel wil komen halen om hem aan de boom te bevestigen. Ik kan eigenlijk geen stap meer verzetten, laat staan die puinhelling af en 40 meter kabel omhoog trekken.....
Na een pauze de moed maar gevat en hoe hoger ik klim, hoe meer het gewicht van de kabel me steeds weer een stuk naar beneden trekt als het puin onder mijn voeten wegrolt. De kabel haalt de boomtop niet!
Marc staat al net zo uitgeput beneden op de weg, haalt zijn schouders vermoeit op en sjokt richting huis om een 2e ketting te halen. Hij blijft heel lang weg en ik loop wat heen en weer naar de ruine verderop. Ik laat me even afleiden door de fel groene kleur van het duimendikke mos op de ruine-muren. In de vorm van de stenen eronder kun je de plakken ervan af halen, de geur is zo lekker dat ik het bijna in mijn mond zou willen stoppen om te proeven. Hoe zou een vochtig bos smaken??
Zodra Marc terug is en de ketting op het wegdek dropt, laat ik me een paar meter naar beneden zakken om oogcontact te maken. Er is weinig puf, geen sprankeling, geen lust of kracht meer over.
Ik klauter maar weer terug naar de boom om de zaag te halen en verlaat de helling.
Marc is niet lekker, duizelig en een dreigende hoofdpijn. We laten al het werk en spullen voor wat ze zijn. Castel laat zich roepen, die heeft ieder bosbeest nagejaagd en komt modderig, nat en met de tong op de voorpoten de helling af gedenderd met energie voor 10.
Thuis gooien we de werkkleren uit en drinken eerst een pot kruidenthee leeg om bij te komen. Onze lijven voelen geradbraakt, de mist is opgetrokken en er stroomt een deken met warmte de gorges in.
's Middags ga ik de gehele benedenverdieping soppen. Een grote beurt omdat ik nergens anders zin voor kan maken. Marc wil zijn nachtrust niet verzieken en 1 tabletje helpt tegen de hoofdpijn en het brakke gevoel. Hij gaat te voet de brievenbus legen en geeft Castel zo een top-dag.
Soms zijn we even moe-gestreden. Soms is het echt even op. Het doet me steeds terugdenken aan een franse film die we pas gezien hebben "Jean de Florette" van Claude Berri. De Francofielen kennen deze film en het vervolg ook "Manon des Sources". (die hebben we nog niet gezien! Een rondje Blokker in een weekendje NL kan wel eens juweeltjes van aankopen opleveren en een aantal mensen hebben me zelfs aangeraden deze films te gaan zien)
Jean erft een huisje in de Provence en verlaat de stad en zijn luxe leven met zijn vrouw en dochter om daar een bestaan op te bouwen. De dorpsbewoners weten dat er een bron is die is dichtgeslibt, maar saboteren deze om Jean geen kans te gunnen van zijn nieuwe bestaan een succes te maken. Hij sterft na 3 jaren ploeteren en laat zijn dochter en vrouw verbitterd en gedesillusioneerd achter. Op de dag van hun vertrek terug naar de stad ziet de dochter (een meisje van een jaar of 8) de geniepige buurman de bron weer vrij maken... Dit einde van de film belooft een wraakzuchtig vervolg.
We hebben saampjes wel de angst gehad dat we door de gemeenschap eenzelfde bejegening zouden krijgen hier. Voorlopig is er niets van waar en ervaren we gelukkig het tegenovergestelde....
De film heeft wel een diepe indruk op ons gemaakt. Ze laat zien hoe het er hier doorgaans nog steeds aan toe gaat, de behoudende en achterdochtige houding van de locals naar nieuwkomers toe. Het maant ons weer even tot voorzichtigheid. Nadenken en beschouwen. En we zetten door met onze werkzaamheden, ze passen in het landschap, het is gepast wat we doen en zijn heel dankbaar dat men de bron (die niet van ons is, we hebben enkel gebruiksrecht) met rust laat en ons laat leven.
Moe zijn we en dat mag, eventjes dan....

OpennaarFrankrijk: Raylasse

OpennaarFrankrijk: Raylasse

maandag 28 december 2009

Een zonnemaandag

Twee zondagen achter elkaar, zo lijkt het.
Nat en koud weer, kachel aan, vuur in de schouw en vandaag kwamen P&W eten. De hond Spetter mag niet naar binnen, waar hij niets van snapt, want hij wordt overal gewoon binnengelaten en gedraagd zich daar natuurlijk voorbeeldig. Maar hier huizen onze katten, honden hebben een riant buitenverblijf met dekens en brokken. Ook daar is wel eens een kat te jagen... Maar arme Spetter staat voor de deur te piepen en te huilen, hij snapt er niets van. Later krijgt hij een warme deken in de auto, maar ontroostbaar is hij toch, zo ver weg van het vrouwtje en de baas.
Ik had van het weekend al een recept uitgekozen; gevulde savooiekool. Nu zag dat er makkelijk uit.... Maar alle recepten waarvan ik denk "oh das een makkie" blijken complex en hebben meer voorbereiding nodig dan een beetje brood bakken. Van de eenvoudige gerechten, die echt makkelijk zijn, bak ik vaak weinig en de keuken is als een omgevallen vuilnisbak.
Maar ik sta op tijd op en start om half 10 al met de voorbereiding. Half 2 staat het gerecht op tafel, met gekookte smaak-aardappeltjes en balsamico-honing salade.
Een oud flesje droge witte Bordeaux uit 1991 uit de kelder doet wonderen in het gerecht, in de saus en in ons glas. Het is werkelijk voortreffelijk en mooi om te zien. Wauw, gelukt!!
Het toetje van meegebrachte boomstam is erg Frans en lekker bij de koffie, dus voorlopig hoeven wij niet meer te eten.
(Marc miste een wafeltje in zijn ijs op kerstavond. P&W brengen deze mee, dus Marc wil ijs met een wafel... de schat!)
We helpen P&W een beetje met SecondLife. Als nieuwe residenten verdienen ze alle steun, maar door alle enthousiasme groeien ze er heel vlot in.
's Avonds rommelen we wat. De (donkere) avonden duren lang, we zijn blij de 21ste met de kortste dag al gepasseerd te hebben.
Ik broed op een vervolg op het verhaal 'Raylasse' ... maar zoveel dagelijkse dingetjes leiden me af. En de zorg om droog hout is groot. We krijgen voorlopig geen droog weer en dat hebben we nodig om het hout te laten drogen. Geen hout is niet stoken en dus even keihard in de kou zitten met extra truien.
Back to basic is fijn, dat blijft het, maar we realiseren ons wel dat het in zulke natte weken best zwaar is. Menigeen draait de thermostaat wat hoger of belt de service-monteur als de verwarming het niet doet...
Nu de kerstdagen voorbij zijn voelen we de wereld weer op gang komen. Alsof zij stilstaat rond deze dagen, even pas op de plaats, om na oud & nieuw weer knallend het nieuwe jaar te starten.... mmmm 2010, zou dat een goed jaar worden voor mij???

zondag 27 december 2009

Photo's

Het sneeuwt de hele ochtend en met een temperatuur van ongeveer 2 graden smelt het net niet, net wel. Na de gepimpte spruitjes (met spekjes, champignons, sjalotje en knoflook) met een stukje varkensvlees, gaan we een stuk wandelen. Ik ben al lang niet meer bij de rivier geweest, ik mis de diepe stilte en het prehistorische gevoel dat ik daar krijg, de tijd voor de mens, ongerept, eerlijk. Castel is weer door het dolle heen; sneeuw en wandelen en ze ruikt het hondekoekje in mijn zak. Het is allemaal al zoverre gedooit dat het een nat laagje poedersneeuw lijkt, we glijden net niet uit bij het afdalen.
De foto's;

Winterzicht

Struinen

Het stalletje (de stal is ook net zichtbaar op een foto in het bericht van gisteren!)

Rozemarijn

Een echte 'Ooit-Boom' (niet echt zeldzaam hier)

Naaldjes

Eb

Een dotje

zaterdag 26 december 2009

1 jaar na dato

Ik lees en bekijk oude blogberichten na het omzagen en verwerken! van een hele dikke half dode kastanje met de nieuwe zaag. (die zaag is in 1 woord; respect!! oef!) Dit keer keurig met zaagbroek, zaagschoenen en helm de helling op geklauterd en Marc op veilige afstand toch dichtbij om in geval van nood me al schreeuwend te waarschuwen.
We eten friet en kipnuggets, makkelijk en snel.

Dat we afgelopen jaar eigenlijk alleen maar bezig zijn geweest met warmte en noodreparaties is wel duidelijk.
Dus ter illustratie wat foto's uit de oude doos....










vrijdag 25 december 2009

Kerst op het franse platteland

We hadden het op de wegen al gezien dat het druk is met mensen die naar familie en hun vakantiewoningen reizen.
De kerst van de fransen begint vroeg in de Kerstavond. Grootse meergangen maaltijden worden gemoedelijk met elkaar bereid, de gastvrouw neemt het leeuwendeel op zich en iedere dame die binnenkomt gaat helpen. Het Kerstmaal duurt uren en aan het einde van de maaltijd gaan er nog veel mensen naar de nachtmis. De dag erop, ze hebben vaak logees van familie die ver weg wonen of na het feestmaal niet meer de weg op willen, viert men met elkaar de kerst en de maaltijd wordt nog eens dunnetjes overgedaan. We vermoeden dat dit gepaard gaat met een extra glaasje en chocolaatje.
Gisteren ben ik nog even boodschapjes gaan halen, wat gewone groenten, ontbijtpap en mandarijntjes.
Ook hier in het kleine stadje is er niets meer te bespeuren van een crisis of consuminderen. De rij bij de viskraam is langer dan 10 meter en een prima gelegenheid om bij te kletsen. Voor een platvisje kun je er deze keer niet terecht; bergen oesters, garnalen en kreeften sieren de eenvoudige kraam. De groenteman heeft lichi's en de super blinkt even uit in enkele wel heel tropische fruitsoorten die er eerlijk gezegd nogal belabberd uitzien voor de prijskaartjes die erbij hangen. Een nieuwe stellage is gemaakt voor de feest-chocolaatjes. De duurste was een doosje met praline's van 8 euro en 5 cent voor 150 gram.... Ik loop maar door naar het gewone gangpad met lekkere repen en geef mezelf 2 merken voor deze kerst.
De drukte vind ik vervelend, lachend 15 minuten in de rij en de overdaad schaadt. Iedereen lijkt met iets anders bezig als met kerst. Ik kan me nog een trend herinneren, een beetje minder. Maar het lijkt meer op een paar dagen compenseren van het zuinig doen afgelopen jaar.
Ik bezondig me aan een doos grote garnalen die ik in veel knoflookboter in de oven laat garen met 'kale' broccoli en pasta.
Met een restje ijs als toetje hebben we een erg leuke kerstmaaltijd die aansluit bij ons alle twee.
Mijn kerstbeleving uit ik door de natuurlijke kerstversieringen en het branden van kaarsjes. Ook mijn houten kerstmolentje draait zijn rondjes, ik heb nog 8 kaarsjes over.
Marc ervaart de kerst op eerste kerstdag, als een stille vredige deken die de mensheid even verwarmt en tot stilstand brengt zodat er tijd is even stil te staan bij het leven zelf. Het is een gevoel, zijn gevoel, waar hij geen specifieke uiting aan geeft. Zonder fratsen, versierselen of extra's op tafel, zonder familie-bezoeken of kerstkaarten zou hij Kerst nog steeds zo beleven. Ik heb meer 'nodig' en mis zijn betrokkenheid bij hoe de mensen uiting geven aan hun Kerstgevoel. Het doet geen afbreuk aan mijn beleving van dit licht-feest, maar trek de 'uiterlijke kar' wel alleen... Het is jammer dat hij er op de markt niet bij is, hadden we samen ons kunnen laten trakteren op een koffie in de kroeg.
Als ik bijna thuis ben zie ik Marc zijn feestje; de zaag inwijden met het omhalen en kleinmaken van een dikke dode kastanje. Een feest om met een grote zaag met veel vermogen dit harde hout klein te krijgen. Zodra het hout binnen ligt genieten we van de lekkere eetgeur uit de keuken, de kaarsjes en de lieflijke sfeer in huis. Castel krijgt slagers-restjes.... kwispel hap slik weg kwispel.
We kijken een film over Cleopatra, die zolang duurt dat de nacht al gestart is als de aftiteling begint. Een heuse kerstfilm, er wordt een kindje geboren, maar het heet helaas Ceasar en geen Jesus.
Ik mis deze 1e Kerst op ons nieuwe geisoleerde plekje in den vreemde wel de betrokkenheid met anderen, zij met mij en het 'iets samen doen'. Voorheen was dit samen zingen in de kerk, het samen versieren van huis en of tuin of het bereiden van een maaltijd voor en met gasten.
Mijn kerstbeleving wordt toch vorm gegeven door de versieringen, extra kaarsjes en wat extra's met de maaltijden. Als ik deze weg zou laten, zou ik me toch wat verloren en alleen voelen. Vreemd toch dat dat afhankelijk is (in mij !!) van externe dingen??
Vanmiddag zijn we uitgenodigd bij vrienden voor een heus Kerstmaal. Ik maak een 'tafel-stuk' waar 9 kaarsjes in passen omgeven met dennegroen en wat rode bessen en lintjes. Het lange slanke ding zou mooi staan op een lange eettafel, ik hoop dat we hem heel meekrijgen. Ook een reden om de fleece-outfit in te ruilen voor een feestelijke verschijningsvorm. Castel mag ook mee, ik moet alleen Marc nog ompraten dat ze daar mee naar binnen mag voor 1 keertje....
Morgen, 2e kerstdag, bestaat hier niet. Het gewone leven in vakantietijd start dan weer met open winkels en het eten van de restjes.
Wij gaan een jaar 'wonen en leven in Frankrijk' evalueren. Het is morgenavond precies een jaar geleden dat we na een hele vermoeidende spannende mooie rit hier aankwamen met een volgepakte auto. Het huis was een graad of 5, we hadden geen electriciteit en geen warm water, geen katten of Castel en geen plannen om nooit meer weg te gaan. Een bijzondere dag zal deze 2e Kerstdag altijd blijven...

donderdag 24 december 2009

Noël



Joyeuses Fêtes
Happy Holidays
Hele fijne Feestdagen

Met dit bericht wensen wij iedereen alle licht en warmte toe komende dagen om het volgend jaar tot een verlicht en warm succes te maken!!
Nous désirons tout le monde toute lumière et chaleur prochaine jours pour faire prochaine an un succès lumineux !!

Bedankt voor al jullie steun, advies, meedenken, meeleven, bezoeken, post, liefde, vriendschap en vooral de helpende handen!!!!!
Nous vous remercions de votre support, réfléchir, compatir, visites, postes, amour, amiète !!
M&M

woensdag 23 december 2009

Post uit NL

De brievenbus is weer geleegd. Na het ontvangen van vele kerstwensen en alle goeds voor komend jaar via de inbox van onze mail, nu ook tastbare wensen die we op de schouw kunnen zetten. Deze 2 envelopjes zijn dik en zwaar, platte mini-pakjes en zo spannend om te openen.
En wel uit een heel bijzondere hoek. Ten eerste van Cees, één van onze fans en trouwe aanhangers in levende lijve. Een leuk beschreven kerstkaart met daarin de tastbare foto's. Typerende prentjes van hun laatste bezoek. Ik met de zaag op de helling in mijn t-shirtje en m'n schoonvader breed lachend aan het werk!!
De 3e en meest bijzondere is van een buurman, jawel, een 'buurman' die gewoon in Australie woont, maar franse roots heeft en een huisje zonder enige luxe (water electriciteit, riolering of gas) en hier als het kan 2x per jaar een maandje verblijft vaak met zijn vrouw. (foto's van dit extreem traditionele optrekje zijn te vinden op deze blog door op bovenstaande titel van dit bericht te klikken) Een mooi kaartje van een expressionistisch schilderij geinspireerd op een landschap in Australie. Daarin zijn typerende handschrift met zijn wensen en vragen (is het er erg koud?) en een symbolisch kangeroe-leren buideltje met sluitkoordje en 'aussi-print'. Dit zakje is voor euro's?? Kent iemand dit australische gebruik?? Ja, super!!
De grote witte enveloppe is natuurlijk van onze huisoppassers. Een ontzettend leuke tekening van E. de kleine meid op A3. Ik heb hem gelijk onder de wandlamp tegen de muur gestoken. Daar hangt de tekening te bewegen naast hetzelfde gekleurde kerstgroen met rood krullint, boven de kachel.
(binnenkort maken we een heuse thermosstaat van een rond vel papier in spiraal geknipt op een stokje. Draait de spiraal hard dan kunnen we de kachel even laten uitbranden. Draait hij zachtjes of niet, moeten we naar de schuur rennen om het vuur in de ketel op te porren. Ideaal!)
De post gaat steeds meer bestaan uit krantenknipsels met frappante nieuwsflitsen of dingetjes om stil bij te staan. (ipv nota's of reclame-folders van de ...)
Even over de geitjes in NL. Ik heb ook weer eens Nederlands nieuws gezien. Drie hoofdzaken; de sneeuw, conferentie Kopenhagen en de Q-koorts. De huisoppas heeft wat onder het artikel over de geiten gekrabbeld; "Eerst de koeien, toen de varkens, nu de geiten, straks wij??"...... ja, dan wij. Ik werd ook wel even erg verdrietig van de geitenboer op het journaal die staat te huilen bij het nieuws dat z'n halve stal wordt leeggehaald, laten we maar zeggen; 'gezuiverd van...'
Over de sneeuw is even genoeg gezegd, maar de Kopenhagen-blunder is wel heel triest.
Verbaast kijk, lees en luister ik het nieuwsbericht af. De conclusies, muaaaaaaahh, de afspraken liegen er ook niet om. Ik, simpele burger... 'Niets' is een betere samenvatting van alle plannen komende jaren. En het hele circus is opgezet met wiens verdiensten en belastinggelden? Nu wil ik niet zo klaaglijk overkomen, niet zeuren enzo en blij zijn dat ik er (bijna) los van ben, maar ik vind het in en in triest dat dit zo schaamteloos en ongestraft kan. Alle wereldleiders bij elkaar en dan nog niks 'presteren'? Ik neem liever het heft in eigen hand door met een moestuin in de weer te gaan en te gebruiken wat ons gegeven is; aarde en water.
Een alleraardigst artikeltje treffen we dus ook aan in de enveloppe; Mark Boyle (zou het in de naam zitten?), 30 jaar, die al een jaar leeft zonder 1 cent uit te geven.
"De afstand tussen de consument en wat hij consumeert is groot en zo ontstaan/gemaakt door geld." Meneer Boyle noemt zichzelf Pro-activist die oog heeft voor de zuiverheid van het leven. Daarnaast ziet hij zijn ommekeer als het jachtige leven verruilen voor een leven met balans, geluk en innerlijke rust. Ook dat als zo'n leven je eigen wil is, je heel vindingrijk wordt, wat geld overbodig maakt.
Wij herkende de essentie van zijn verhaaltje. (Uiteraard een kort artikeltje op pagina 14 van het AD-buitenland.)

Natuurlijk wat super-colums van Bijlo en we zijn weer wat gerustgesteld. Het is hier niet veel anders en we zijn weer blij de taal niet helemaal machtig te zijn en geisoleerd wonen zonder TV... Ik kan er niet meer zo goed tegen, ageer overal op.
Ik denk dat dat komt doordat we zonder krant TV en taalbeheersing zelf de tijd krijgen om zelf over de dingen na te denken. Zonder invloeden te voelen hoe wij de wereld ervaren. Zelf oplossingen moeten zoeken voor de dagelijkse problemen. Met het huidige klimaat met haar extremen in deze omgeving kunnen we ons niet afhankelijk op gaan stellen van overheid en politiek. We moeten het hier allemaal zelf maar doen en uitzoeken. Wat ons in beweging zet, bewust laat leven, de tijd geeft om het 'anders' te doen en met andere ogen tegen dezelfde dagelijkse problematiek aan te kijken. Als je kijk op de zaken veranderd, veranderd je handelen vanzelf mee. In de tegenwoordige wereld wordt ons gevraagd eerst ons handelen te wijzigen (afspraken en wetten) zodat ons beeld misschien veranderen wil. Zo wordt ons wereldbeeld gevormd door wat we moeten doen wat deels voor ons wordt ingevuld. (dat we de krant diagonaal lezen, TV kijken, te weinig tijd hebben voor verdieping of onszelf)
Het doet ons goed om eerst ons blikveld te veranderen, onze ogen passen zich aan, onze nieuwe visie zet ons handelen om.
Misschien een goed idee voor de volgende klimaat-top?

Toys for .... M&M


Toys for M&M, dat kan maar 1 ding zijn; kettingzagen!
Ik neem veel geld mee uit het 'dubbel-glas-potje', ons spaargeld voor dubbelglas en andere heftige uitgaven. Marc bijt zijn tong eraf, hij gaat ervan uit dat dat veel te veel geld is voor een nieuwe kettingzaag met flink vermogen en een zaagblad van 50 cm of meer.... Ik weet beter en we hebben teveel dode oude reuzen gezien die we nodig hebben voor deze winter. Dan kom je echt niet ver met onze oude rakker met een blad van 38 cm... Ik probeer hem nog te overtuigen om te wachten tot de grote uitverkoop half januari, maar nee, we kunnen niet wachten. Het hout is echt op en nu het zo nat is, is het zelfs met dood hout een waar drama ons huisje een beetje warm te stoken. We willen geen rook, we willen vuur en veel graag...
Verwachtingsvol als twee kinderen die met pappa en mamma naar de Bart Smit gaan voor het grote kado van het jaar gaan we de Point Vert binnen. We bekijken het assortiment en eigenlijk willen we alle twee maar 1 zaag, de duurste, de grootste...
Dat kan en na wat meer informatie over het vermogen, gaan in het magazijn de kaartjes eraf, wordt de zaag gevuld en mag hij even proef draaien. De winkelier is wat verbaasd dat we om een professionele zaag komen, maar helpt ons en neemt alle tijd. De korting is teleurstellend a 17 euro op een aankoop van bijna 1000, maar a la, dan heb je ook wat. Twee blije grote kinderen verlaten de zaak met nieuw speelgoed achterin.

Het is wat laat om de zaag al in te wijden, morgen weer een 'drukke' dag.
Nu zijn we al niet zo van de kerst-kado's, ook omdat onze kerst-beleving niet draait om eten en kado's. 'Toevallig' valt deze grote aankoop in de week van Kerstmis en daarom voelt het zo. Als het bijdraagt aan een warme kerst vinden wij het allang goed.

dinsdag 22 december 2009

sneeuwfoto's




thuiskomen

De reis startte met om 4:45 mijn bed uit. De 1e trein zou niet op tijd bij de veerdienst zijn, dus mochten mijn ouders dit vroege ontwaken met me delen en me er naartoe rijden in de gladdigheid...
Bij de boot aangekomen bleek dat de dienstregeling/vaartijdentabel enkel voor hoogbegaafden te begrijpen was. Ik, met zo'n 15 anderen, stonden er 30 minuten te vroeg in het kale wachthok met gekoelde frisdranken en geen koffie. (ze moeten er in de snikhete zomer zijn blijven steken)
Met zo'n vroege boot (7:55) hoopte ik de meeste reisuren in het kleine autootje met 4 man in het daglicht te kunnen rijden, althans een groot deel hiervan. Niets is minder waar, er is nog tijd vrijgemaakt voor het dagelijks ritme. We drinken nog thee en eten een bammetje. En verder wordt het huis keurig klaargestoomd, want 2 weken leeg vergt toch haar voorbereiding.
9:45 vertrekken we pas en ik ben dan goed van slag. Met dikke rode ogen kan ik achterin even bijkomen van het 1e gedeelte van deze reis naar huis.
Ik moet achterin met Pierre. Dat klinkt niet zo erg maar een korte opsomming geeft wel een beeld van deze dag. Pierre, sorry lieve oude baas, wast zich niet. Dat ruik je en is gebleken. Hij plast per ongeluk op zijn broek en gaat met een plas-broek zonder het te weten weer in de kleine auto zitten. Als we een broodje eten, smakt Pierre en samen met zijn lichaamsgeur krijg ik ter nauwernood mijn broodje weg. H en ik proberen er alles aan te doen, van verse lavendel-geurzakjes (dank mam voor het zo snel maken van dit superproduct) tot mandarijntjes eten, kauwgom en nieuwe auto-luchtverfrissers van Brise die hun geur effectief verspreiden via de ventilator.
Als 1 van ons rijdt zit 1 van ons achterin met onze neuzen in het zakje gedrukt. Ik spuit nog eau-de-toilet op als ik even voor een benzine-tank in de regen een sigaret rook. Maar we wennen er maar niet aan. Tevens snurkt de oude baas, wat H op korte nachten heeft gezet. Stinken, a la. Snurken, a la. Smakken, a la. Maar alle drie was een opgave, die mooi genoeg geen afbreuk doet aan zijn aimabele persoonlijkheid en echte mens-zijn-stijl. Een beleving apart.
De opgave en vooral de overgave waarmee de twee oudere heren (H's vader en Pierre)
zich met zich mee lieten voeren door die twee vrouwen, zich lieten leven en wat ze er zichtbaar met volle teugen nog uit weten te halen is, zo moe als ik nu ben, wel een hele mooie les, een prachtig gegeven, een avontuur op zich. Onze leefwerelden liggen voor ons alle 4 zo ontzettend uiteen dat bruggen onzichtbaar zijn. Waar geen veerdienst ze samen laat komen, geen kroeg bestaat voor een echte ontmoeting. Met unieke verhoudingen weer uniek gegroeid.
Mijn knie gaan steken door de kou. Het is niet zozeer het stil zitten met het gewricht. De ijzige kou, zeker anders als hier. (zachter, vochtiger, landerige kou)
Achterin vouw ik me dubbel om zo mijn linkerbeen achter op de bestuurdersstoel te leggen om het te kunnen spannen en strekken. Ik masseer de knie, dat helpt. Maar de voet met sok en schoen hangt zo schuin voor me midden tussen de voorstoelen van de auto te bungelen in Pierre's zicht op de weg in de zijkijkers van H met haar pa.
H's knieeen mag je ook niet probleemloos noemen, dus samen 'lijden we in stilte' van de kortstondige ongemakken van dit alles. (wat is nu 1 dag op een mensenleven?)
Oudere heren moeten zo regelmatig een pil met wat eten en genoeg drinken natuurlijk. Maar heel de dag zitten, plaspillen en bekertjes hete koffie maken het een vertraging op het reisschema. (Mijn reisschema...)
Anderhalf uur file in Parijs is best te overzien.
De stortregens met natte sneeuw de gehele middag op de weg waren ons aan het testen met rijden. De auto is een beetje nieuw voor mij, ook dat nog.
Na 3 uur rijden zegt de tomtom dat we er over achten bij H thuis zijn. Ik laat me nog ontvallen dat 9 of 10 uur me ook logisch en aanvaardbaar zou zijn. Maar het donker valt snel en de laatste 150 km zijn zwaar op de onverlichte binnenwegen.
Kwart voor 11 stappen we eindelijk uit de auto.
Er ontbreekt iets; mijn lieve manman die ik gemist heb. Gelaten in dat besneeuwde sprookjes-schilderij, zijn auto staat er niet. Hij zou er zijn volgens het sms-je?
25 Minuutjes later horen we de auto.... dat is fijn, die knuffel.
T. heeft fantastisch voor ons gekookt en met een glaasje rode wijn sluiten we gezamelijk deze dag aan tafel af. We gaan naar huis, ons huisje. Ik steek opgelucht een sigaret op IN de auto en wil wel vertellen, maar weet dat ik te moe ben.

zondag 20 december 2009

Sneeuw sneeuw en nog eens sneeuw

Vroeg wil ik eruit. En ja hoor; een heus ochtendhumeur. Dat heb ik nou altijd als ik voor de eerste bak koffie overvraagd word. Of ik thee of koffie wil, of ik jam of honing wil, of ik uberhaupt ontbijten wil of een eitje. Nee, ik wil eerst wakker worden met koffie. Daarna zie ik wel. Drie koffie later ben ik weer het vrouwtje en kijk naar buiten; sneeuw. En de sneeuwbuien houden niet op, wat de stad aan de overkant van de rivier weer een Dickens-uiterlijk geeft. Of nee, Anton Piek, onze eigen Anton Piek. In de ochtend neem ik het pondje naar de overkant om opa te zien. Ik weet dat hij zijn straatje schoonveegt (nee letterlijk, niet het oude spreekwoord) en als ik zijn deurmat kan zien is alles in orde met het bijna 82 jarige baasje. Een zucht van opluchting als ik vanuit de verte in het steegje zijn schone straatje al kan zien. Ik moet me een weg banen door de 15 cm sneeuw en glijd steeds bijna uit. Ik word ontzettend blij als ik hem een knuffel geven kan. Hij knuffelt zowaar terug en we nemen als altijd plaats in het oude keukentje. Opa woont in een monumentaal pandje aan een pleintje waar bijna alle huizen al vervangen zijn door nieuwbouw. We drinken nescafé en kletsen dezelfde praatjes als 7 jaar geleden. Met opa gaat het goed, hij wordt steeds strammer, maar verder gaat hij op de automatische piloot, neemt iedere dag een douche, lucht zijn huisje en staart met een supergroot vergrootglas in de krant naar de vetgedrukte koppen. De TV is zijn contact met de wereld en ik zie hem dik genieten die 2 uur aan het formica keukentafeltje. Zijn binnen-poes Minoes is inmiddels overleden, maar Lola (een wat valse zwarte kat) en Lappie (een lapjespoes) wonen niet meer op zijn achterplaats maar op schoot en in de vensterbank. Ik krijg 2 keer telefoon van de 2 meiden die mij hoopten te zien in de stad. Beiden kunnen echt niet komen, de één omdat de treinen niet rijden zoals verwacht en de ander omdat de wegen volgesneeuwd zijn en het te gevaarlijk is toch de weg op te gaan. Ik snap het maar al te goed en struin de stad af naar kleine lichte hebbedingen om mee te nemen. Een zeem die niet te betalen zijn in Frankrijk en films. Ik hoop maar dat het in mijn rugzakje past; travel light met 4 mensen in het kleine autootje. Dus geen extra bagage kan er mee.
De lavendel die ik meenam om door m'n moeder in kleine zakjes te laten doen is al op als ik weer thuiskom. Mijn naaimachine doet het niet en misschien kan zij dat 'freubelen'. Enthousiast heeft ze tijdens mijn stads-bezoek zitten naaien en de zakjes zien er zo goed uit dat ik ze zowaar verkoopbaar vind. Misschien volgend seizoen in het winkeltje met lokale producten...
Het hele huis ruikt naar lavendel en rode kool met appeltjes.
Een heerlijk weekendje Nederland en zo de moeite waard. Wat nou verkeerde timing! Prima timing.
Ik bel H over morgen, zij gaat gewoon rijden, is wel wat gewend. Dus morgenavond kan ik met eigen ogen zien hoe verzot Cros is op de sneeuw en of we dinsdag sleetje kunnen rijden... ehm glijden

Holland in de sneeuw

Goed uitgerust staan we op in het warme gemoedelijke huis van H's vader. We nuttigen een hollands ontbijtje en daarna brengt H me naar de veerdienst. Pierre vertrekt net voor ons richting de brandgang achter het huis en H kijkt me wanhopig steels aan om zo snel mogelijk met mij via de voordeur te vertrekken. Het is anders en ijzig koud en de wind giert door de straat en verstuift de restjes fijne poedersneeuw. Een Hollands plaatsje met Nederlandse kentekens en rode dakpan-daken, leuk! In het nederlands koop ik een enkeltje, dat is even wennen, gewoon in mijn eigen taal je ding kunnen doen. Op de luxe boot kijk ik met weemoed naar de zee, de kokkels en wier op de meerpalen, de meeuwen die met de pootjes in het ijskoude water staan... De zeeschepen vol met containers, de deels blauwe lucht en de vergezichten.
Ik haal aan de overkant maar net de trein en kan mijn ogen niet afhouden van de witte polders, de schuine knotwilgen en de typische rode daken die fel afsteken.
In mijn stadje staat pa al te wachten en rijden we door de stad naar huis. Daar overleggen we. Mijn broer zou hier ook zijn, om samen de dag door te brengen, naar mam te luisteren op de kerstmarkt en daarna met elkaar ergens een hapje te eten. Maar hij verkoos zijn dag anders in te richten. Hij wilde uitslapen en met een vriendin naar de kerstmarkt te komen om elkaar daar even te zien. Ik laat hem per sms weten dat ik mijn energie niet delen kan. Liever een andere keer.... Das typisch mijn broertje-lief. Ik haal teleurgesteld mijn schouders op en we gaan met en we gaan met z'n drietjes naar de markt.
Het is net een schilderij van Anton Piek met zijn gracht met ijs, de besneeuwde waag en de stalletjes aan weerzijden van de gracht. Ingepakte mensen, overal live kerstgezang, versieringen in de kale straatboompjes en de sneeuwrestjes langs de stoepen. Ik glip een kapper binnen en pa krijgt 2x koffie terwijl hij op me wacht.
We lunchen saampjes in een overvol eetcafé en zoeken daarna ma op die christmas-carrols staat te zingen in een winkel-passage. Warme wijn en soep wordt ons aangeboden en knusser kan het niet. In de schemering gaan we naar huis, er staat een sikkelmaan op de nachtblauwe hemel, op de voorgrond de verlichte kraampjes met kerstwaren en daartussen de oud-hollandse verlichte kerktoren. Even Nederland aandoen met een verkeerde timing is zo slecht nog niet.
Thuis eten we boerenkool-stamp met het bord op schoot. Onder het genot van whiskey kijken we het Sterrencircus en dat terwijl het buiten begint te sneeuwen. Poes (mijn poes, maar nu het surrogaat-kindje van mijn ouders) is me nog niet vergeten en ik krijg een heuse poezenkus. Mijn broer stuurt nog een bericht of hij nog langs kan komen om 23:30, maar vriendelijk stuur ik een berichtje terug dat dat ons echt te laat is. "je maakt een grapje toch zeker?" .... geen antwoord, helaas mist hij deze gemoedelijke gezinsdag en ik vraag me af waar hij zijn prioriteiten stelt??? Het blijft een beetje zeer doen dat we elkaar maar niet treffen kunnen in alle rust. De afstand is al zo groot en als zij dan eens wat kleiner is....

Timing

Vrijdag
Wat een timing om Frankrijk per auto te verlaten en in te ruilen voor een weekendje logeren bij pa en ma.
Als we om half 6 ons bed uit komen, ligt er buiten een pak van 30 cm te glinsteren in de vroege ochtend. Castel laten we maar in haar huisje slapen, die vroege onrust zou ze niet begrijpen. We worden blij van sneeuw en ik zie H en mij al ploeteren door het witte gladde spul. Zouden we het bospad wel afkomen en hoe lang zou ons ritje naar H duren? Cros staat op de vensterbank met zijn koppie door het kattenluik naar buiten te gluren. Hij snapt niets van deze nieuwe witte wereld en kijkt verbaasd. Marc pakt hem op en dropt hem via de voordeur in de sneeuw. In 1 seconde zit hij hevig geschrokken met grote ogen weer binnen op de vensterbank. Ik doe mijn koplampje op en pak Cros goed vast, druk het beestje tegen mijn borst en loop op slippers de sneeuw in. Hij verzet zich en het hartje gaat tekeer. Pipo loopt mij achterna en begroet me met 'mmrrrrrrriauwww', geeft mijn kuit een kopje en Cros is verbaast over deze koelbloedigheid. Ik kan eindelijk Cros rustig op het besneeuwde muurtje neerzetten, nu hij gezien heeft dat Pipo ook niet reageert op het koude natte witte spul. Cros is niet meer weg te slaan uit de sneeuw, ik ga brood smeren en koffie maken voor de reis. Het is een schitterend winter-wonderland waar we in rijden zodra we de oprit af zijn. Allerlei sporen van wild in de sneeuw, het glinstert als een overvolle sterrenhemel en zonder wat te zeggen trekken we een breed bandenspoor in de ongerepte sneeuw. Het knerpt en het geluid is te horen boven het motor-geronk. De sneeuwschuivers zijn al in de weer aan de relatief schone weg te zien. Maar aan de hoofdweg is niets gedaan. We volgen de al gereden sporen naar H&T en zijn pas over zevenen op hun weggetje. Daar staat Pierre met een schep "water naar de zee te dragen". We zien een diep bandenspoor dat halverwege het weggetje stopt. De pogingen van T om de heuvel op te komen, maar tevergeefs. Zodra we H begroeten in huis komt de sneeuwschuiver al aan. Het scheelt wel wat en na een klein bakje koffie vertrekken we maar. Pierre H en ik in het kleine rode Peugeotje. Normaal rijden we een uurtje over het bereiken van de eerste grote plaats. Nu, 2 uur later, ploegt het autootje met een haperend defect zich door de trage verkeersstroom. Het kost ons kopzorgen, zweethanden en 3,5 uur om de snelle bestrooide snelweg te bereiken. Halverwege tijdens een korte koffiestop zie ik H twijfelen. Niet voor niets, want auto's komen de stijle weggetjes niet op, er wordt grint gestooid en er staan om de paar honderdmeter auto's aan de kant die niet verder komen. Sleepwagens rijden af en aan en trekken vele auto's uit de berm en geulen waar ze haaks op de weg in stil staan. Drama dus, ook op het 'platteland' van Frankrijk. Als H of ik dit avontuur in ons uppie waren aangegaan, waren we omgekeerd. Maar nu, zo met elkaar houden we vol. Op de snelweg is het prima en niemand die tuttert of angstig zachtjes rijdt. Wel staan er overleden auto's aan de kant en zijn we trots op het rode koekblik met z'nprima wegligging.
Tegen de schemering rijden we door sneeuwloos Parijs waar Pierre al 10 jaar niet meer is geweest. De man kijkt zijn ogen uit naar de verkeersstroom, de verlichte Eiffeltoren en de lichtreclames. H en ik hebben wat moeite met Pierre. Niet als mens, zo aimable om zijn lieve verlegen blijdschap. Temeer omdat Pierre een boer van de oude stempel is met zijn 76 jaar; hij wast zich nauwelijks of nooit!! De geur van een mens is een hele bijzondere gewaarwording, zeker in een kleine auto waar de koude frisse buitenlucht niet komt, omdat het vriest buiten en we met 120 door het prachtige witte landschap scheuren. H heeft een luchtverfrisser voor de ventilator gehangen, maar deze twee geuren samen versterken het zure van de mensengeur. Ook de mandarijntjes baten niet.
Pierre heeft nooit iemand gehad waarvoor hij zich zo zou moeten verzorgen; geen vrouw geen kinderen. Geen verzorgster in huis die hem daarop attent zou kunnen maken. Pierre heeft ook geen toilet of douche in huis. Daar zijn de oude franse huisjes niet op ingericht. Pierre verlaat 's ochtends met een krantje het huis om een ommetje te maken en in het bos even te hurken, alvorens hij zijn ezeltjes goedemorgen gaat zeggen. Op reis of niet, dat maakt geen verschil.
Zijn 'valise' (koffer) is een kobalt-blauw kinderkoffertje met witte baleintjes. Ik til het op en het lijkt of er alleen een scheermesje in zit, zo licht. Bij de tankstations nuttigen we onze hapjes; marmercake, koffie en brood met worst en kaas. We rennen om beurt naar binnen voor een plas en grappend volgen we Pierre die om het gebouw heen loopt en zijn plas dus daar achter ergens doet.
H vraagt zich af hoe dat in het buurtje van haar vader moet... Daar kan hij toch niet gaan zitten met een krantje? Hoe zeg je de man dat hij eens een douche moet nemen? Na zoveel jaren zijn er van die onveranderlijkheden ingegroeit....
De reis verloopt verder zonder al teveel problemen.
Ik voer de musjes die het brood bijna uit mijn handen stelen op een drukke parkeerplaats. We hebben 1 file van 6 km door een gekantelde tankwagen op de invoegstrook na een parkeerplaats. Tijdens een sneeuwstorm kachelen we gewoon met 110 per uur door, net als de rest van de tolweg-gebruikers. Bijna niemand haalt in en er zit niets anders op ons aan te passen aan de rest. Over half 11 komen we aan in het zeeuwse witte landschap. Het is leuk om eens via de polderwegen Nederland in te komen ipv over de drukke industriele A15.
Na een warm welkom met koude wijn, broodjes kroket (DAT IS LEKKER NA 1,5 JAAR !!!!) en tomatensoep gaan we naar bed. Het is er doodstil, ik mis alleen de uiltjes. De rest van de nacht maak ik niets mee.
Ik ben blij dat we het gered hebben en moedig van H dat ze doorgezet heeft! Morgen per boot en trein naar mijn geliefde achterland.
Ik heb wel moeite gehad met het verlaten van mijn huisje in de sneeuw. Het witte landschap, de ijspegels, de stilte en de pracht met onze kerstlampjes en blije poes en hond na de ontdekking van hun sneeuwpret. Ik ben nooit goed geweest in timen. Of het nu gaat om moeilijke dingen zeggen of ter sprake brengen of evenementen organiseren of mijn huis en thuis verlaten op het meest magische moment dat ik me kan verzinnen en dit in te ruilen voor een linke lange autorit... Maar ja, je kunt niet alles hebben.

donderdag 17 december 2009

Sneeuw 2

Vandaag staat mijn dag in het teken van voorbereiden. Voor die twee daagjes NL en 2 dagen reizen is dat niet zoveel... Maar een paar heel belangrijke dingen wil ik niet vergeten. Het openbaar vervoer is geen auto en ik wil erg graag weten hoe de verbindingen zijn. Redelijk, maar ik juich niet. Anderhalf uur treinen, een klein half uur varen en dit na een lange dag in een auto met waarschijnlijk oponthoud door de sneeuw die nu ook hier met mooie dikke vlokken zachtjes op de terrassen en begroeiing valt.
Ik hoor het de makelaar, de vorige eigenaar en andere omstanders nog zeggen; "nee het vriest er zelden", "de sneeuw blijft daar niet liggen, het is er te warm en te laag" of "de winters zijn redelijk zacht hoor, geen uitschieters". Het is -10 snachts, overdag blijft het een graad of 4 a 5 vriezen en de bewoners pakken zich in als eskimo's... Ondanks de spanning of de leidingen het wel houden (geen anti-vries, want dat is verschrikkelijk duur voor zo'n grote installatie), we wel genoeg droog hout hebben voor een hele winter en of de plantjes die we verhuisd hebben nu niet stukvriezen, genieten we van alle verschijnselen, zoals de ijspegels manshoog, de schitterende vergezichten op de plateau's, de lichtval en de sprookjesachtige sfeer in en om het huis.
De katten zien er dikker uit, hun vachten zijn geladen met knettertjes en ze doen knorrig tegen elkaar voor de beste plekjes bij de verwarming. Voor de schouw gaan ze niet meer liggen, de kooltjes die eruit springen zijn vervelend.
Aai heeft het het beste voor elkaar. Zij 'waakt' over haar territorium; onze slaapkamer. Zoals jullie weten breekt ze in 's avonds. Hoe ze het voor elkaar krijgt weten we nog steeds niet, maar ze krijgt de klink van de deur en gaat op mijn bedkant dicht bij de verwarming op het donzen dekbed liggen pitten.
Als we gaan douchen rent ze je tegemoet en blijft net zo lang praten tot ze een kam-beurt krijgt. De rest van de dag ligt ze op de stenen overloop te wachten tot ze weer naar boven gedragen wordt. (Jawel, lopen hoeft ze niet en doet ze niet vrijwillig)
Als ik terug kom uit de douche, loop ik door de sneeuw en maak de eerste voetsporen op de trapjes. Door de facet-raampjes kijk ik naar binnen, waar het met kaarsen en de guirlande-lichtjes heel warm aandoet. Ik ken zulke huisjes alleen uit films en sprookjes...
Komende dagen dus even geen nieuwe foto's, want de camera laat ik thuis. De witte pracht zal ik wel missen, maar in 1 jaar 2 keer sneeuw stelt me gerust dat we het vaker mee gaan maken.
De foto is een voorproefje dat wij al gezien hebben begin dit jaar en ik misschien een keertje moet missen... Sommige beelden zijn in mijn hoofd gegrift, gelukkig.

even wat anders te doen

Lekker spannend en riskant, maar wel heel leuk; ijsklimmen! Super en als je het goed doet krijg je het er heel erg warm van!!


Un autre animation!!! Grimper dans les glaçons....CAPTIVANT!!!!

ijspegels en likeur


Zoals gebruikelijk slapen we door de wekker heen en staan na achten boven in de koude kamer. Ik loop door naar de keuken om koffiewater op te zetten en draai de kraan open.... niks, geen drupje! Misschien heeft Marc de hoofdkraan voor de zekerheid dichtgedraait met het nakijken van alle buitenkranen. Die staan al een paar dagen op drup om bevriezing te voorkomen. Maar een 2e vergissing zal hij toch niet maken. Ik schakel de stroom in (om uitval te voorkomen wat nogal wat schade kan veroorzaken als het gaat onweren. Nu is dat risico klein, maar zomers te riskant om het te vergeten. De stekkers overal uit zit in ons systeem en dat laten we maar zo) en doe de computers aan. Marc komt nu ook de kamer in en ziet de lege koffieketel op het aanrecht staan. Het scheelt maar een halve minuut, maar toch is hij pissig dat ik het al zittende even op me in laat werken dat we geen water hebben. Ook nog niet wakker, haast hij zich naar buiten om te kijken waar de leidingen bevroren zouden kunnen zijn en de ketel bij de bronbakken te vullen. Ik verroer geen vin, helemaal beduust steek ik het vuur aan, dat ik anders aan Marc overlaat.
Zodra er koffie is spreken we ons uit. Ik schrik van bevroren leidingen, als ze stuk zijn onder de grond of het huis hebben we een enorm probleem. Waar is het stuk en kunnen we er wel bij. Marc heeft inmiddels een electrisch kacheltje in het stookhokje gezet waar vroeger een werkende geiser hing. Die is al zovele jaren geleden kapot gegaan en Marc heeft vorig jaar de leidingen daar afgedopt. die lopen uit het metalen hokje via buiten naar de slaapkamer, waar ze verder vertakt zijn naar de keuken en de badkamer. De doppen zijn van die leidingen afgeperst door het ijs in de leidingen. Met een beetje geluk dooit het en kan Marc alle buitenleidingen wat 'opgraven' van de rommel, isoleren en met een hard-soldering beter dichtmaken.





Ik moet echt naar de markt voor een paar boodschapjes en reisproviand. H. doet de reiskosten en zo kan ik wat terugdoen.

Het is ontzettend koud en we vermoeden een vorst van rond de -10. Waar water druppelt of stroomt hangen ijspegels. De katten, en met name Cros zoeken langer als normaal naar een bak of plas om hun dorst te lessen. Cros is inventief. Hij vindt zijn weg naar de dichtstbijzijnde overloop-bak van de bron, in dit geval op het bar-terras. Een kleine oude bak met een geultje waarna het in de grote bak eronder stroomt. Hij springt op de rand van de bak in het nisje en voelt eerst met zijn linkerpoot of het geen ijs is. Die ervaring heeft hij al en ijs lest de dorst niet. Vernuftig beestje is het toch! Het is ons opgevallen dat Cros niet taant naar weersomstandigheden, regen, sneeuw of hitte; Cros is buiten en miauwt je enthousiast toe als je je gezicht laat zien. Cros blijkt ook wel eens bij Castel te slapen. Wij kunnen hem dan nergens vinden en na 10 minuten roepen staat hij plots voor je. Slim, want Castel is warm en er liggen dekens en hondenvoer, ook erg lekker.

Onderweg zijn de wanden 'bezet' met fonkelende ijspegels, manshoog en -breed! Een prachtig gezicht hoe ze het gesteente bedekken. Op de terugweg zet ik de auto stil op de weg en maak er foto's van. Vorig jaar durfde ik niet zomaar op de weg te stoppen, want stel dat er een auto aankomt... Nu lach ik daar om, je zwaait en de ander rijdt met eenzelfde lach om je auto heen.
Ik begreep uit mails van vanochtend dat Nederland ontregeld is als er 30 cm sneeuw ligt. Dat zal in de grotere plaatsen hier wel een beetje hetzelfde zijn. Op de markt is er weinig van te merken. Alle kooplui staan er gewoon, dan wel heel dik ingepakt en de handschoenen gaan af en aan uit en aan voor de kassa, de kleine zakjes en het afrekenen zelf. Ijspool-mutsen met oorflappen, de dikste winterjassen ooit gezien, maar groente en fruit zijn te koop als altijd. Wel moet de groenteman alles steeds uit de vrachtwagen halen, het is nog steeds -6 en de waar bevriest te makkelijk.
Ik kan geen geld uitgeven, mijn vingers doen het niet. Dus... tijd voor een grand café en ik zit nog niet koud aan een tafeltje in het gezellige doch typisch franse café of ik wenk le patron voor een likeurtje ernaast. Hij lacht, dat doet hij wel vaker, maar nu wat breder als normaal. Bij binnenkomst schud ik zijn hand en hij pakt ze beiden om ze te warmen. Maar grof geschut moet er om 10;30 aan te pas komen; drank!
De fransen drinken rond deze tijd witte wijn met siroop of bessenlikeur. Le patron legt me uit dat deze 'traditie' uit de Bourgogne is overgewaait, de fransen hebben dit gebruik en masse omarmt. Ik geniet van de ongedwongen sfeer, de knipogende patron en mijn koffie-moment. De zon zet het plein in een koele winter-gloed. De 3 cm sneeuw van eer-eergisteren is bijna weg, maar in de hoekjes aangevroren.
Voor ik wegga maak ik nog een praatje aan de bar terwijl de patron bijna-oneervolle voorstellen doet en me fluisterend nog een likeurtje inschenkt. We lachen allemaal, hij zet de flessen wijn en siroop op het drukbezette tafeltje in de hoek en ik reken af. Met warme voeten, vingers en neus verlaat ik het barretje en ga de groenten halen en ik probeer te voelen of ik tipsy ben. (niet ontbijten en dan aan de drank..... lachen doe ik wel, tegen mezelf en in mezelf.


Ik ben benieuwd of Marc het water heeft kunnen 'maken' en heb veel te doen voor de rest van de dag. Die paar voorbereidingen voor 4 dagen weg....
Ik denk dat ik heimwee krijg zodra ik de tolweg zie morgenochtend... Maar even Nederland zal me vast een hoop goed doen, bevestiging geven, even loskomen van hier voor ik mijn roots verloochen...

woensdag 16 december 2009

Makkelijk dagje

Het is bitterkoud, de enorme ijspegels hangen overal waar water stroomt. Marc komt nog binnen met een mooi rond exemplaar van 30 cm!! en wrijft deze met een grijns in mijn nek. Ik laat me niet gek maken....
We stoken de kachel dus flink op en drinken koffie bij de schouw.
Huishouden, beetje opruimen, poezen volle bakken met brokjes, ik veeg de kamer aan (de stofzuiger gebruik ik nog maar zelden, die bezem doet het net zo goed), kijk meewarig naar de uitgedroogde guirlande en kook eten.
Ik bel ook moeders even (nee M, m'n echte mams) en neem Castel mee op takkenjacht. Wil nog een paar kransen maken voor lieve vrienden en de resten liggen uitgedroogd te zijn in de schuur. Maar het valt wel tegen om met blauwe vingers het stugge kippengaas te buigen en te vormen... Een paar uur later vind ik het genoeg.
Marc gaat de boom in stukken zagen. Gisteren in de namiddag heeft hij met kettingen, een staalkabel en de auto een boomstam de helling afgetrokken. Een joekel van een boom die bijna ook weer aan de andere kant van de weg de helling af wilden rollen. Voor het gemak maar in twee stukken gezaagd. Alle gereedschappen op de weg laten liggen, er komt toch geen kip. Ideaal, nu de andere 4 nog die nog hoger liggen te wachten op een sleepje...
Verder zijn er internet- en telefoonproblemen. We kunnen 's middags niet internetten en 's avonds komen we erachter dat we niet kunnen bellen. Dan de oude telefoon er maar in... Gek hoor.

dinsdag 15 december 2009

4x warm worden


ideaal toch, zo'n houtgestookte CV

Brak en ziek

Ik voel me heel erg brak vandaag. Alle spieren in mijn lijf doen zeer. Ik heb gisteren weer een andere vinger flink gekneusd met het knotten van de Es. Mijn knie kan het dak op ofzo, ook al geef ik knie alle beweging, toch blijft ze zeuren.
Marc vraagt me waarom ik ziek ben... Of ik misschien tegen het bezoek aan NL opzie?
Het is een frappant feit dat wij ALTIJD ziek worden als we dingen moeten doen waar we tegenop zien of ons niet prettig bij voelen. Of buik- en hoofdpijn, of migraine, of de griep en verkouden. Of ons stoten aan lage deuropeningen, vallen over drempels en splinters of takken in vingers en ogen...
Ik ontkom er niet aan eens stil te staan bij waar ik nu toch geen zin in heb? Of tegenop zie? Is het de rit naar Nederland? Twee dagen rijden en twee dagen NL om hier van uit te rusten? Het vervelende onderbuik gevoel dat ik niet iedereen kan gaan zien in twee dagen? (als ik kon, oh jawel, zou 'stad en land' afrijden als ik er een auto had) of de terugslag van tegenvallende SL-activiteiten???
Dat laatste kan het niet zijn, dat is achter de rug. Ik heb de boel afgezegd en het naar een ander beter moment doorgeschoven. Ook heeft mijn lijf vanochtend toch de nodige inspanning geleverd door samen met Marc in de vrieskou de helling op te gaan om een auto vol droog hout te zagen.
Ik maak een inventarisatie;
Ik wil naar Nederland rijden omdat;
* ik H. help met het hele stuk op en neer
* ik daarom zonder kosten een retourtje NL 'verdien' en het heel leuk vind om samen met iemand te rijden
* om mijn grote broer weer eens een lange stevige aandachtige knuffel te kunnen geven
* om mijn ouders te zien, even bij elkaar te kunnen zijn als gezin, om bij hen te zijn
* om mijn 'opa'tje' te begroeten, ik kan met het pondje te voet naar hem toe. misschien de allerlaatste x dat ik die man kan zien!
* om een heel oude vriendin te kunnen zien, even kwaliteits-tijd met haar te hebben :-)
* ik ongegeneerd uit kan slapen

Ik ga NIET naar Nederland om;
* als een spijtoptant me te laven in de Kerstsfeer en dito tradities die ik zou missen (nee, echt niet!)
* om iedereen die ik uberhaupt ken even gedag te zeggen
* om die twee uitrustdagen vol te proppen met onderhoudende activiteiten
* om te laten zien dat ik heus wel naar NL wil omdat ik NL zo mis (ehm nee, sorry)
* om geen kerstkaartjes te hoeven versturen, omdat ik in eigen persoon even langs wip

Misschien ben ik brak omdat ik me alweer denk te moeten verontschuldigen. Omdat ik natuurlijk denk de ander teleur te stellen. Omdat ik me schuldig voel niet iedereen die ik ken kan gaan begroeten, terwijl ik niet van iedereen die ik ken af en toe een levensteken ontvang hier in ons nieuwe leven. Ik ben toch af en toe zo'n ontzettende 'muts'!!!!!

Ik voel me opeens een stuk beter......

TijdsDruk

Een gesprek tussen 'Oprecht Geinteresseerde' en Marc en Tien 1,5 jaar geleden;
O.G. He Marc, Tien, lang niet gezien. Hoe gaat het met jullie?
M&M Ow heel goed, we hebben zelfs verhuisplannen.
O.G. Hé das ander nieuws dan 'drukdrukdruk', gaan jullie de gemeente uit? Of hebben jullie iets in de buurt gezien?
M&M We hebben een huisje in Frankrijk gekocht en willen daar wat gaan rommelen.
O.G. Ow wauw, ja dat hadden wij nou ook zo graag willen doen. Echt een diepe wens, maar ja, werk en de kinderen he. Dat maakt het echt onmogelijk. Wat gaan jullie daar dan doen?
M&M Oh , nou ja, een beetje rommelen, voor onszelf zorgen met een moestuintje en een beestenboel. Eigenlijk gaan we dus niks doen, leven!
O.G. Niks doen? Begrijp ik het goed dat jullie zijn gestopt met werken en daar gaan rentenieren? Ik bedoel; niks doen kan toch niet, je moet toch wat? Beginnen jullie er ook een camping dan? Of een gîte?
M&M Nee, gewoon leven, rommelen, voor onszelf zorgen. Eigen groente en fruit verbouwen, hout hakken voor de kachel in huis, eigen brood bakken, dieren houden voor de producten en het vlees. Dat is een hoop werk....
O.G. Ow.... (stilte) ... Dat zou niks voor mij zijn hoor, er niet uit, weinig mensen om me heen. te weinig te doen ook. Nee veels te rustig, zou gek worden van de stilte.
M&M Wij zijn wel toe aan die stilte. Werken voor de essentie van ons leven; onderdak, eten en warmte!
O.G. Hebben jullie daar wat in de buurt?
M&M Hoe bedoel je?
O.G. Kennen jullie daar Nederlanders dan? En is er een winkelcentrum voor je dagelijkse hap en hobbies? Een vereniging misschien, dan heb je aanspraak, contacten enzo?
M&M Nee, voor alles moeten we het bospad af, we zitten erg geisoleerd, maar dat is voor ons wel prettig hoor, dan kunnen we de drukte opzoeken als we er behoefte aan hebben.
O.G. Heftig. Spannend ook voor jullie. Heel leuk om te horen. Ik ga jullie zeker missen en als we weer gaan camperen in Frankrijk van de zomer, komen we zeker een keer langs!
M&M ow, dat zou heel leuk zijn. Jullie zijn van harte welkom!!

Een geplande ontmoeting in Nederland tussen O.G. en Tien nu;
Tien Hoi O.G. wat heerlijk om je even te kunnen zien! (Tien geeft O.G. een dikke knuffel)
O.G. En ik heb zo lang niks meer van jullie gehoord. Gaat alles goed daar. Kom op met je verhalen, ben heel benieuwd.
Tien Heb je onze adreswijziging niet gehad per email dan? Daar staat ook ons weblog-adres op met foto's films en hele leuke verhalen. Alle verhalen eigenlijk.
O.G. Nee, ja, die mail ben ik zeker kwijt geraakt. of is in de spam-map terecht gekomen. Die gooi ik altijd ongelezen leeg hoor, al die virussen tegenwoordig.
Tien Ik heb niet zoveel tijd gehad om iedereen afzonderlijk op de hoogte te houden. Zo'n emigratie brengt heel wat teweeg in een mensenleven. Het is jammer dat ik maar heel even in Nederland ben. Maar wel heel blij jou even te kunnen begroeten.
O.G. Je ziet er goed uit zeg, gezonde kleur op je wangen en nog helemaal niet dikker geworden door het goede leven in Frankrijk.
Tien Och heden, we werken ons te pletter.
O.G. Maar jullie zijn toch gestopt met werken. Ik bedoel jullie hebben hier alles verkocht voor dat mooie plekje onder de zon!
Tien Voor jezelf zorgen is een heel karwei. Eerst moesten we toch van alle lekkages af. We hebben geen dakpannetjes en het huis is honderden jaren oud. Ook de vakman had geen tijd en wij geen geld. Dus alsof Marc het wiel opnieuw uitvond moest hij zelf het dak op en lauze-stenen op maat zien te hakken... En de tocht overal natuurlijk, wat een werk alle kieren te vinden en netjes te dichten. De moestuin was een 'opschot-bos' met bomen op een steile helling. Dus je snapt; wij kunnen daar niet stil gaan zitten. Geen eten en geen warmte.
O.G. Dus als ik het goed begrijp zijn dit extra werkzaamheden, als dit eenmaal af is kun je pas echt gaan genieten.
Tien We genieten gelukkig nu al hoor. Tis heerlijk om te bikkelen in de hitte en de kou en je daarna te kunnen voeden met eigen teelt eten, bronwater en zelf gehakt kachelhout.
O.G. En wat doe je dan de rest van de tijd? Je kunt de boog niet altijd gespannen hebben natuurlijk.
Tien Eens in de zoveel tijd de grote boodschappen, zijn we een dag mee zoet alles bij elkaar. Spelletjes en wat werken op de PC.
O.G. ow dat SecondLife of zoiets, toch?
Tien Ja, dat kon 10 maanden niet. We hebben France Telecom zover moeten zien te krijgen dat we een nieuwe telefoon lijn kregen om te kunnen internetten.
O.G. Das voor de fun en het nieuws zeker? Ow en mailen natuurlijk.
Tien Nou, niet helemaal voor de fun. Tis toch een extra centje voor de vaste lasten in NL. En heeeel waardevol voor de sociale contacten ja.
O.G. Hebben jullie al vrienden of contacten daar? Want dat is natuurlijk nog niet zo makkelijk. En de franse taal, dat zal ook wel een struikblok vormen?
Tien Niet echt hoor, als je er permanent leeft en fouten durft te maken is onze ervaring dat je de taal zo onder de knie krijgt. En de mensen daar vinden het geweldig dat je hun land en cultuur accepteerd zoals die is. We hebben een enorme lijst met nieuwe kennissen en vrienden. Daar schrikken we zelf een beetje van.
O.G. Dan heb je ons zozeer niet meer nodig. Wij hebben het zo druk met alles. Werken en dan de verenigingen nog. En de kinderen zijn vaker niet dan wel thuis. Wat die toch allemaal doen. Ik ben altijd blij als ik eens een avondje zitten kan.
Tien Kun je dat niet dan? Een avondje zitten?
O.G. Nee zeg! Maandag na het werk naar de club, altijd laat. Dinsdag dansles met m'n partner. Nou ehm... woensdag gaan we altijd met vrienden een pilsje drinken, donderdag is het koopavond. Vrijdag vaak die rotvergaderingen van de club en zaterdag gaan we altijd wel uit. Op zondag doen we met het hele gezin wat of bij familie op bezoek. Dan tel ik de verjaardagen nog niet mee.
Tien Gut, ja dan heb je het wel erg druk met van alles. Geen tijd om je brood te bakken of een moestuin bij te houden zeker? Hadden jullie niet ook kippen?? Voor de eitjes?
O.G. Nee, die eitjes vertrouwen we niet hoor. En dan die vogelgriep. Nee die kopen we gewoon. En slachten zal onze jongste niet kunnen verdragen. Ik trouwens ook niet. Nee zeg, en de kip is maar een kleine 4 euro per kilo, dus waarom moeilijk doen?
Tien Omdat het lekkerder is en meer voldoening geeft misschien?
O.G. Ja misschien ook wel, maar we hebben echt geen tijd voor zulke dingen. Ik snap nog steeds niet dat je het druk hebt daar. Niks te beleven en je gaat toch ook niet voor een krantje je huis uit begreep ik?
Tien We hebben het voornamelijk druk met het intensieve leven O.G. Niets is er vanzelfsprekend en de CV draait niet op electriciteit. Voor alles moeten we daar veel werk verrichten. Het verwerken van die intensiviteit kost veel tijd. En als je eens een boodschapje gaat halen en je komt bekenden tegen. Ja dan sta je zo een uur te kletsen en wordt je pardoes op het eten gevraagd. We komen in heel bijzondere huishoudens terecht waar je echt stil van wordt. We hebben ook maar te luisteren naar de natuur. Dat lijkt onmogelijk of juist supersimpel. Maar als we een boom zagen om er diverse dingen mee te doen, kun je hem niet zagen en bewerken wanneer je wilt. Dan komt het rot erin, de beestjes of het trekt krom. Het is al met al een uitzoekerij, kost ook weer tijd. Drukdrukdruk, snap je wel?
O.G. Nee eigenlijk niet. Je hebt toch geen baan daar? Hoe kun je het dan druk hebben?
Tien Jullie maken je misschien druk om je ergens druk over te kunnen maken. Wij hebben het druk om ons eens nergens druk over te hoeven maken. Omdat de vriezer vol ligt met groenten, de kipjes geslacht en de eieren geraapt en het houthok voor 1 week vol ligt. Geen drukte om te tanken, omdat we er niet uit hoeven en zo geen diesel hoeven te kopen. Het nieuws komt vanzelf langs in de vorm van de jager op zijn quad die een praatje komt maken. het komt allemaal vanzelf.
O.G. Ow, over onze vakantieplannen; we gaan deze zomer naar midden Frankrijk. Die camping beviel ons zo goed vorig jaar. Ennuh das wel 200 km van jullie af, dus ik weet niet of we wel in de gelegenheid zijn om even langs te komen hoor.
Tien Leuk dat jullie naar Frankrijk gaan, het is mooi daar he! Hoe lang kunnen jullie er tussenuit?
O.G. Ik heb vrije dagen op te maken en mijn lief kan wel 4 weken weg. We gaan het er dus een hele maand van nemen.
Tien Dat moet heerlijk zijn! Als jullie zin hebben in wat anders zijn die 200 km zo overbrugd hoor. En met jullie camper reist het toch ideaal! Kun je zo overal stoppen, bed uitklappen en slapen maar.
O.G. Nee, dat kan niet. Veels te gevaarlijk, stel je voor. je weet toch vast wel wat er allemaal kan gebeuren. Nee, dat blijft toch een heel gedoe. Ik ben altijd blij als we ons ergens geinstalleerd hebben, warme douche enzo, antenne goed afgesteld.
Tien Ik vind het heel leuk dat we elkaar weer gezien hebben O.G.
O.G. Nou dat zeker. Ik ga snel eens grasduinen op de weblog. En ik heb veel bewondering voor jullie, wat een stap zeg.
Tien Ach, dat hoeft niet hoor. Het leven is er hetzelfde en de mensen ook! Je leeft alleen op een andere frequentie lijkt het wel. dat maakt een groot verschil, maar daar is geen moed voor nodig. Alleen je wil.
O.G. och heden, is het al zó laat, ik moet rennen, lief komt zo thuis en we gaan weer naar de club vanavond. En nog langs de chinees... oops
Tien Ik houd je niet op. Ik hoop jullie van de zomer te mogen begroeten hoor. Voor alles is gezorgd, ook de warme douche en franse hapjes! (Tien knipoogt)
O.G. Kust Tien en zoekt onderwijl de autosleutels in de aangeschoten jas...

maandag 14 december 2009

Weerbericht / meteo

Dinsdag
Nuit -5°C - -
Matin -6°C - -
Après-midi -3°C 10 km/h -
Soirée -5°C 10 km/h -
woensdag
Mercredi -7°C / -1°C - -
Matin -6°C - -
Après-midi -2°C - -
Donderdag
Jeudi -4°C / 0°C 10 km/h Met sneeuwval
vrijdag zit ik in de auto naar NL :-| oeps
C'EST FROID ICI!!!!!

De boze knie en de hondebui


Depuis 2005 je manque 2 ligaments a gauche. Apres 2 ans faire de la rééducation , une opération (reconstruction d’un ligament) et adapter de nouveaux environment, le ligament gauche marches très bien, si je mouve beaucoup …. Apres d’obtenir ADSL et le pluie nous restons assis beaucoup trop et mon ligament est très douloureus. Je faut faire quel que chose comme travailler dans un arbre. J’ai couper une frêne et c’est néssecaire de ‘regrimper’ 3 fois parceque le tronçonneuse as casser 2 foix, grrrrrrrr.
Apres yoga ce soir le ligament se sens mieux, mais l’exercise n’as pas été suffi…. Demain un autre jour.

Mijn knie is boos. Kan dat? Ja, mijn knie kan dat. De linkerknie van mijn normaal zo flexibele en sterke lijf is in 2005 stuk gegaan tijdens een kick-box training. Om het zacht te zeggen; "i was not amused!". Revalidatie, thuis zitten, operatie en revalidatie, rustig aan beginnen... zo gaat dat dan. Voor ik weer alles kon was ik toch zeker 2 jaar verder. Mijn knie was heel blij met de andere leefomgeving. Knie kreeg dagelijks een portie gewone oefening, want het lopen en moestuin-werk is een continue belastende beweging. Knie deed dus nooit zo moeilijk. Misschien wat vocht na een 8 urige wandeling om me tot wat rust te dwingen de dag erop. Maar of een uur in lotus-houding, of de knieën over elkaar, knie draaide haar banden er niet voor om. (voor zover ze nog banden heeft, laat ik dat even toevoegen)
Maar vanaf de regenweek, vanaf dat moment dat we ADSL hebben, dat ik knie urenlang in gebogen toestand dwing; dat pikt knie niet! Ze heeft het me sinds gisteren wel heel duidelijk gemaakt. Door gewoon op een stoel te zitten, voeten beide op de grond, gaat knie al protesteren door een enorme pijnprikkel te geven. Strekken en aanspannen, dat is wat ze wil. Ik probeer haar nog te sussen door steeds te staan en een rondje om de tafel te lopen. (de kerk is te ver weg) Of tijdens het kijken naar een een engelse detective, haar voor me uit te strekken en alles aan te spannen wat er in de omgeving van de knie nog wel aanwezig is. (D & J, dank voor het lenen. Superleuke serie in'deed' en D? Wist je dat ze jullie hier in de wijde omgeving kennen in positieve zin? Zelfs aan de overkant!)
Maar knie weet van geen ontdooien en van sussen moet ze echt niks weten. Ze dwingt me om er stevig tegenaan te gaan. "De boom kun je in!" fluisterd knie me toe.
De kou en de knie spannen gewoon tegen me samen. En met dikke truien en vesten aan maak ik me gereed een es te toppen die in ons zicht op het terras onder de moestuin staat. Ik haal een ladder van het staldak en sjouw dit naar de boom. Ik pluk een werklijn uit de noot, lekker laten hangen de vorige keer, en leg alle spullen klaar bij de Es. Ik ga naar de schuur, vul het kleine zaagje met olie en mengsmering en ga goedgemutst (letterlijk) de boom in. Ik heb nog geen twee takken gezaagd of de zaag wil niet meer. Botte tandjes aan 1 kant van de ketting. Dus boom weer uit, naar boven, ketting vijlen en terug naar beneden, waar ik de boom weer in klim. Knie heeft plezier en geeft af en toe een pijnlijk steekje, een hikje van de lol; ze mag weer! Na nog 1 dikke tak schiet de ketting los. Dus wederom de boom uit, naar boven de schuur in om het gevaarlijke apparaat nogmaals na te kijken. Na het dichtschroeven maar weer naar de boom. Knie is opgelucht, het was geen doekje voor het bloeden-oefening, maar ze mag echt in beweging komen. Dat heeft ze weer goed voor elkaar!
Ik kan nu eindelijk de boom 'knotten' en maak een fijne zaag-me-klein-bende op de helling. Er zitten mooie stelen tussen voor harken of hakken, altijd makkelijk als dat hier groeit, dat scheelt kopen in het tuincentrum.
Knie is nog wel wat sjagerijnig, want tijdens het koken zit ik weer even en gelijk protesteert ze door weer pijnscheuten af te geven... Ik maak het vanmiddag deels goed door de rest van de takken en stammen weg te zagen en vanavond met yoga. Maar de rest van de week???

Een hondebui
Castel as un mauvaise humeur, terrible comme elle promens avant nos pieds !!!!! Ou elle nous marche sur nos talons !

Castel heeft weer eens een bui. Ze duren enkele dagen en het is jammer dat we er niets tegen kunnen doen. Haar buien bestaan uit het voor de voeten lopen of gaan liggen op haar rug. Of ze loopt op de hielen van je slippers en schoenen. Je kunt geen stukje met haar gaan wandelen, want ze blijft op je hielen trappen of voor je voeten stilstaan. Bij iedere spurt die ze in onze richting trekt, laat ze zich tot stilstand komen door op je schenen te mikken en daar met volle vaart tegenaan te lopen. (Ook knie vond dit heeeeeel erg vervelend)
Castel is dus even in ongenade gevallen. Ook de katten zijn haar spuugzat en zetten eenmaal buiten gekomen hoge ruggen op.
Zo'n bui heeft ze regelmatig en is onafhankelijk van de aandacht die ze krijgt. Ook gaat ze hier ongestoort mee door als ze flinke einden met ons het bos in gaat of na het op de hielen zitten van een ree. Die hielen hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht! Wij hopen op een wonder of een protesterend lichaamsdeel van Castel. Misschien heeft zij ook wel een knie-a-la-10....

Klein Joppie-nieuws;

Joppie, notre terrorist rouge au forme d’un chat, s’a battré avec une martre. Une petite je pense, le sang n’est pas de Joppie-Ben Laden. Mais il est très fatigue tout le jour et le sang dans son pelage n’est pas de Joppie lui-même. Il n’est pas blessé. Très déconcerté, ah oui !!
Aai a entrée la maison avec un grand souris, mais Cros l’a chipé biensûr…. Et Aai est accord ????? Elle est trop ‘grose’ ????

Joppie, onze Ben-Laden (=frans voor deze onruststoker), heeft vanochtend vroeg gevochten met wild. Wat voor wild weten we niet, maar de plas bloed op het terrein zegt weinig goeds. Het bloed is NIET van onze kater. De plukken vacht zijn ook van Joppie, maar die ligt uit te rusten binnen. Is stram van de knokpartij en zit onder het geronnen bloed. De plukjes onbekende vacht zijn van een marter (denk ik) kort en bruin met wat zwarte accenten. Ik heb het bloedspoor een beetje kunnen volgen, maar het verdween... Ik vraag me af of het dier het overleeft heeft. Wel veel bloed en spatten overal.