dinsdag 29 september 2009

Het verschil met vorig jaar



Even om een beeld te vormen van wat er toch allemaal kan veranderen met 4 handige handen en de tijd. Het middenhuis in de lente vorig jaar zoals we het aantroffen en het middenhuis nu in de ochtendzon.
Het middageten dien ik altijd op op het achterterras, waar we tenminste in de schaduw kunnen zitten. Nazomeren in het najaar is meer zomer dan na(jaar). Zo warm hadden we niet verwacht en Marc betwijfeld zelfs of hij op lange termijn wel om kan gaan met dit klimaat. Zomer en winter is het heel de dag door van kleding wisselen, aan- en uittrekken, inclusief onverwachte regen- en onweersbuien. (ALTIJD er ergin hebben alle stekkers uit de stopcontacten te halen, ramen te sluiten of spullen buiten windvast weg te leggen) Dat is een andere manier van bewust leven die al aardig in ons systeem zit, maar toch. De warmte leeft ons en niet echt andersom. De tonnelle is heerlijk, met de mogelijkheid precies dat deel open te doen voor het windje dat verkoeld en zo dat je altijd in de schaduw zit. Het uitbuiken met dit uitzicht blijft een dagelijks kado!

Katten


En toch weer een post over de katten. Cros is een echte aanwinst voor de beestenboel. Hij zal zich moeten voegen tussen 4 volwassen grote katten (met pit), een grote hond en 2 volwassen mensen. Dat maakt Cros tot een zachtaardig draakje dat alles pijlsnel oppikt en slimmer is dan de rest bij elkaar. Zijn nieuwsgierigheid zal nog wel een keer tegen hem gaan werken, maar we hebben er alle vertrouwen in dat hij dat wel te boven zal komen. Cros is altijd en overal.
(Behalve als Spetter de Dalmaat langskomt; dan zijn alle katten spoorloos verdwenen precies een paar minuten voor zijn komst) Cros gaat mee naar de douche, wil daar niet meer onder, maar gaat op de rand zitten kijken en likt de druppels van zijn snorharen. Of hij gaat tussen het losse mos liggen zonnen als we op het dak aan het schrobben zijn. Of hij wil alles vanuit de hoogte gadeslaan en kruipt in de dakgoot. (waar hij dan al kitterig uitvalt en natuurlijk keurig en soepel op 4 pootjes landt en zich even wast alsof er niets gebeurt is)

Integratie

Niet van horen zeggen en ook niet uit de boekjes, het idee om iets te doen met de locals op regelmatige basis. Toevalligerwijs kwamen de burgermeestersvrouw en ik in gesprek in de loop van de avond van het dorpsfeestje ter ere van Felix en zijn vrouw Georgette. Ik vroeg haar wat er gedurende de winter te doen was en zo nee of ik iets kon organiseren. Hoofdschuddend maakt ze me duidelijk dat de mensen niet zo van nieuwe ideeen houden of van inmenging van buitenaf. Het is zoals het altijd was en dat wil men graag zo houden. Niet van de wijs gebracht, vraag ik haar of zij iets weet van de activiteiten voor dames buiten het hoogseizoen om. Ik vroeg het in augustus en dan zijn de feesten en evenementen altijd en overal. Enthousiast begint ze over Yoga dat ergens in september start. Ik heb al eens een jaar aan yoga gedaan in Nederland en wil toch echt iets gaan doen, dus blij knik ik expressief en geef haar een volmondig 'oui' en ze belooft me te bellen rond de start van de lessen. Ik wacht de eerste week van september af, de scholen zijn weer begonnen, de markt is weer verstild, de franse nummerborden als vanouds gesiert met nummer 12 en geen buitenlandse kentekens meer te bespeuren. Omdat ik erop gebrand ben toch één maal in de week iets voor mezelf buitenshuis te doen dat niet onder de noemer werken maar onder socialiseren en integreren valt, pak ik het telefoonboek en zoek het prive-nummer van de burgermeester op en toets het nummer in. De fransen nemen de telefoon op en zeggen gedag, maar zullen nooit hun naam zeggen. Wij ervaren dat als zeer prettig, je kunt zo gelijk vragen naar diegene die je spreken wilt, nog beter, je hoeft ook je eigen naam niet te zeggen. Onze drempel om de telefoon aan te nemen of om zelf te telefoneren vinden we hier minder hinderlijk als in Nederland. Dat heeft ook te maken met dat we nog niet alles begrijpen of zelf kunnen zeggen. Jaja, het de taal niet goed spreken heeft ook voordelen. Soms!!! kun je het niet begrepene langs je heen laten gaan, je pikt niet alles op, geen 'randgebeuren of geruis'. Ik krijg niet de vrouw van de burgermeester te pakken, maar ben zelfs verkeerd verbonden en met een verontschulding hang ik op. Toch fijn dat ik mijn naam niet hoef te zeggen, maar wel ontmoedigd dat het toch nog moeilijk is om iets voor mezelf klaar te spelen zo nog wat in 'den vreemde'. Ik vraag me vervolgens 2 keer af hoe ik toch aan die informatie kan komen, want yoga lijkt me wel passend in dit natuurlijke nieuwe leven en een middel om verder in de gemeenschap te groeien. Ik besluit naar de dichstbijzijnde 'office du tourisme' te gaan. Gewoon de 'VVV' van Frankrijk, waar ze meertalig zijn en internet hebben, zelfs voor je bellen indien nodig en alles weten van toerisme, omgeving, activiteiten, evenementen, sport, cultuur, accomodatie enzovoorts. Vele folders heb ik al inmiddels thuis liggen en in het zelfde gidsje als waar ik meer informatie, ideeen en tips uithaalde staat dit ook. Maar de kop van dit hoofdstukje heet 'Animations Permanentes'. Permanent had ik wel kunnen begrijpen, maar 'animations' interpreteerde ik verkeerd. Animations zijn vrij vertaald dus activiteiten. Bovenaan het lijstje staat yoga. Een muziek- en dansschool zijn er, een schilderclub, theatherclub en alle sporten nog niet meegerekend. De vriendelijke dame vraagt me honderduit zodra ze hoort dat ik in de georges woon en ze vindt het helemaal geweldig dat we hier permanent wonen en dan nog wel op een voor haar persoonlijk belangrijk stukje. Haar man loopt vaak over het pad vanaf de sluizen met de hond. Ze wonen in de dorpen bij de electriciteitscentrale op de punt van de georges en kennen de omgeving erg goed. Na een kleine 3 kwartier later sta ik buiten met meer dan de info die ik zocht. Yoga gaat eind september van start. Later die week kom ik de 'vrouw van' tegen bij het café in ons dorp en vertel haar wanneer het begint. De eerste keer heb ik verstek laten gaan, het was een hectische middag ervoor en ik had bezoek. Marc was voor technische boodschappen en radiateuren kijken, een middag op pad. En een lief stel uit het kasteeldorpje hadden de vele stappen gewaagd naar ons te komen lopen met een vinaigre-moeder en een beschrijving in het engels, terwijl ik ze zie rusten op het bankje langs de weg ben ik net met de projectleider van onze nieuwe telefoonleiding op pad om ter plaatse de plaatsing van palen en draad te bespreken.
Deze maandag gaat het wel door. Ik doe onderweg nog een boodschap en wacht dan een beetje zenuwachtig voor het onbekende en een nieuwe groep mensen waar je plompverloren bijstapt. Madeleine (de vrouw van) heeft de andere dames al verteld dat ik ook zou komen.
Deze maandag kwam het prima uit en heb op aanraden van iemand die al eens geweest was, dat ik zelfs een slaapzak mee moest nemen. Veels te vroeg loop ik het strakke wat oud en sombere gebouw rond. Via een zij-ingang van het buitenterrein met verder een coniferenhaag, hoog en dik, loop ik door het piepende hek. Daarachter ligt een tennisbaantje en wat paadjes door kort gazon. Enkel een nooddeur met een grote glazen wand waarachter een dojo met een spiegelwand. Het gebouw is uitgestorven, maar zie naast de achterdeur een schema met de sporten en activiteiten en waar in het gebouw. Tien minuten voor het begin van de les is het eng stil. Nog geen 20 minuutjes geleden komt de jeugd van college en gaan verdeeld over een zestal schoolbusjes naar huis. (de middelbare scholieren zitten tot half zes op school!) Ik besef me dat het alleen in een nieuwe groep binnenstappen me hier makkelijker afgaat als in Nederland. Puur door de andere kant van de medaille; dat we ons nog niet goed uit kunnen drukken in het frans. We kunnen alles zeggen en vragen, maar je tot uitdrukking kunnen brengen en in details treden is echt nog te moeilijk na 9 maanden.
Ik ben dus erg blij dat ik evendoor heb moeten zetten, want ik word al vriendelijk gedag gezegd door een zevental vriendelijke moderne alle slanke dames van 50+. Ik begrijp de helft nog niet van wat er gezegd word en kan me niet op m'n ademhaling concentreren en de ogen dichtdoen. Ik zou dan zeker weten zijn blijven steken in de eerste ontspanningsoefening. De atmosfeer was erg zacht, de judo-mat aangenaam en de yoga-leerares had een fijne stem. Ik heb alles af moeten kijken , los daarvan kon ik eigenlijk prima meekomen. Mijn lijf vond het super, deze aandacht en concentratie. Na de les wilden ze wel weten wat ik ervan vond. Heerlijk en super om even zo lief te zijn voor m'n lijf en dat komend jaar iedere week. Diepe vriendschappen zijn er nog niet met iemand na 9 maandjes hier wonen. Maar het gemak waarmee we kunnen integreren valt ons alles mee. Je hebt het met je directe omgeving te doen en mensen zijn mensen. Ook met alle taal-misverstandjes, de groei die we doormaken, de leuke dingen aan het herhaalde contact met mensen (met wie dan ook zonder uitzonderingen), geven je de kans helemaal opnieuw te starten. Alles is anders, dus binnen in ons gaan we de dingen ook wat anders zien. 'Waar je mee omgaat, daar wordt je mee besmet.' Is hier al wel een beetje voelbaar. Daarom ook vinden we het heel fijn om met de Nederlanders die we vanuit deze regio dan wel kennen een beetje contact te blijven houden. Zeker als je toch zoveel voor elkaar kunt betekenen. Het maakt je niet afhankelijk, want er zitten toch aardige ritjes tussen en het 'drukdrukdruk' is hier ook gewoon aanwezig.
Integreren zit hem voor ons in de dagelijkse dingen die je hier niet anders doet dan in Nederland. Sociale omgangsvormen staan geweldig goed beschreven in 'Waarom de Fransen zo frans zijn'. (zie boekenlijst) Dat is zeer zeker ook een kwestie van de kat uit de boom kijken en observeren. Gewoon doen en bij jezelf blijven...

vrijdag 25 september 2009

foto's

Eindelijk weer wat foto's. Nog niet ge-upload vanaf huis, maar bij H&T tussen een tuinklusje en koffie door.

De acacia die half op de helling tegen de schuur aanstond moest echt gekapt worden. Deze bomen groeien enorm hard en de wortels beschadigen de muren en het dak. Omdat we daar toch al een erg groot gat in het dak hebben en erbij moeten kunnen om achter de schuur de muur vrij te graven, besloot ik de boom toch maar 'even' weg te zagen. Het opruimen was een grotere klus, maar het zicht mag er ook wel wezen. Eigenlijk is het overdag nog te heet voor zulke zware klussen.

Het ronde dak van de broodoven moest hoognodig schoon. Er komt nauwelijks zon en het mos lag er duimdik bovenop. De wortels zijn dermate hardnekkig dat zelfs met een staalborstel het heel moeilijk is di plantje van de stenen te schrobben. Naarmate ik vorder, merk ik dat heel veel lauzes los liggen, het hout eronder is weg of rot. Gelukkig zit er geen leefruimte onder en is het niet noodzakelijk het dak te renoveren. Neemt niet weg dat Marc 2 dagen nodig heeft de stenen weer vast te maken. Of aan spijkers en anders geimproviseerd met ijzerdraadjes.

De middendeur is bijna af. Enkel nog een tralietje voor het ruitje met latjes om het ruitje vast te maken en een likje verf op de kitnaad boven het kattenluikje.
Het werk aan de CV mag wachten op deskundig advies van P. Gelukkig heeft Marc al wel een doe-het-zelf-pakket van buizen en onderdeeltjes samengesteld. Alleen dan zonder gebruiksaanwijzing. Verder heeft de vorige eigenaar zichzelf ertoe weten te zetten ons te bezoeken om uit te leggen waar alle leidingen (afvoer water, electra en aanvoer water) liggen, om problemen in de toekomst te voorkomen. Veel waardevolle tips rijker namen we pas na een hele middag frans kletsen weer afscheid.
Het halletje is helemaal super. Met een raampje in de deur, een witte badkamerdeur en de witte vlakken in de slaapkamerdeuren, zie je werkelijk waar je loopt en hoe ver je moet bukken om je hoofd niet te stoten in de lage deuropeningen...
De herfst is hier werkelijk prachtig. Natte koele nachten, die via mist en nevel in de gorges overgaan in de dag. Na de eerste uren zonneschijn lost de mist op e
n wordt het echt warm. De wind koelt heerlijk af en de geuren en kleuren van de natuur zijn weer zo anders als de verdorde zomer.

even tussendoor

dinsdag 22 september 2009

ADSL en technische problemen

Zoals al eerder vermeld en beloofd; een vervolg op het verkrijgen van ADSL. De technische problemen bestaan hieruit, dat met een 11 kilomter lange telefoonlijn geen ADSL mogelijk is. Het emailen gaat én verschrikkelijk traag én de verbinding vliegt er continu uit. Het inbellen duurt gemiddeld vijf minuutjes, een pagina laden soms ook. Bijlages en foto's zijn niet te openen. Geschreven teksten gaan direct met Control C onder de knop of we schrijven ze eerst in het kladblok. Sinds we eigendom zijn van dit huis, is Marc al in de weer gegaan met informeren en het zoeken naar een oplossing. We zitten in een diepe gorges en hebben ook geen connectie met welke zendmast dan ook. Dat onze telefoonlijn naar de overkant van de rivier gaat, was met de aanleg van de lijn waarschijnlijk het meest logische.
Vandaag zou er een techneut komen, maar gisterochtend vroeg werden we gebeld door France Telecom (voor het gemak voorlopig FT) dat die afspraak niet door gaat, maar we al wel een nieuw huisnummer hebben. Het is nog niet in gebruik, maar daar wordt in het dorp op het plateau boven ons komende weken hard aan gewerkt. 's Middags is Marc op pad voor CV-onderdelen en koperen buizen en ik krijg onverwacht bezoek van een bedrijf dat voor FT het werk in deze regio uitvoert. De meneer was zeer kundig en op de hoogte van onze aanvraag, wist ons nieuwe nummer al en had veel geduld en begrip voor onze wensen. Met handen en aanwijswerk, kon ik hem duidelijk maken wat we wilden. Ik krijg zijn naam en telefoonnummers en we kunnen de offerte deze week tegemoed zien. We zien dit alles gebeuren onder voorbehoud, we blijven rekening houden met de franse manier van werken. Maar aangezien dit bedrijf geen FT is en van aanpakken weet, krijgen we er zelfs vertrouwen in dat we voor volgend jaar toch ADSL hebben.
De keuzes die we hebben verschillen enorm. De goedkoopste oplossing is 1 extra paal en 150 meter telefoonlijn. Maar dan moet het ADSL-signaal wel draadloos over het ravijn en ik zal heel wat bomen daar moeten snoeien of kappen. Verder stoort dit als het mist en de wolken hangen hier dagelijks onder onze voeten in de gorges. De andere meest dure oplossing is een geheel nieuwe lijn langs de weg gesteund door zo'n 15 palen. Maar dan heb je praktisch geen risico van storing en de lijn is dan geen 5 kilometer lang en geschikt voor ADSL!! Met de opluchting van deze actie zet meneer me weer thuis af, nadat we de situatie ter plaatse hebben doorgesproken. s'Avonds belt Marc de meneer nog eens op en zelfs vandaag was er nog contact. Hij had nog wat opties uitgezocht en wilde die aan ons voorstellen.
Bellen met fransen gaat ons ook steeds makkelijker af en dat lucht enorm op.
Zolang je niet direct met FT hoeft te communiceren is er blijkbaar niets aan de hand. Men werkt door en houdt zich aan de afspraken.
Alles nog onder voorbehoud, maar het 'franse' systeem staat ons weinig tegen.
Groot feest en natuurlijk vaak foto's en filmpjes op de blog als het zover is!!
(wordt vervolgd)

Joppie

Met Joppie was alles vandaag als vanouds. De wondjes zien er schoon uit en niets duidt meer op een slangenbeet. Hier zijn we heel blij om en we hopen dat de andere katten en poes dit toch op hebben gepikt om hen dit niet te laten overkomen...

maandag 21 september 2009

Natuurlijk

Zoals zoveel gevaren in de natuur op een wat geïsoleerd stukje van de aardbol, hoort een slangenbeet hier ook bij. Dit keer ben ik eens niet de pechvogel. Joppie, onze enige rood-witte kater met het sterkste gestel, leek vanochtend opeens een stuk ontvelde poot te hebben. Bij nader onderzoek, dat hij altijd gelaten toelaat, waren er 2 gaten zichtbaar op een ruime centimeter afstand. Keurig schoongelikt en verzorgd, maar toch. De tanden van katachtigen staan iets verder uit elkaar en de wondjes zitten op de onderkant van zijn voorpoot. Kleine zoogdieren zijn juist een prooi voor Joppie. Dus enkel een slang kan dit gedaan hebben en onze katten kennen de slangen en hun gevaar nog niet. Joppie kwijlt een beetje en laat z'n tong steeds wat buitenboord hangen. Verder is Joppie als altijd. We besluiten hem een dagje goed in de gaten te houden. De zwelling is gering en we merken in de loop van de dag weinig verandering op in onze terrorist op 4 pootjes. Zo heeft Aai een dagje rust en Cros krijgt in dierentaal een lesje 'survival in the bush'. Het is tevens weer een waarschuwing voor ons goede schoenen te blijven dragen, ook in de moestuin. En goed op te letten bij het wandelen en struinen door de bossen. Natuurlijk is dit natuurlijk, het kan gebeuren en zo ja, dan hoort het erbij. Net als het risico van het wonen in jachtgebied. Op zich hebben we niets tegen de jacht, mits op goede wijze uitgevoerd en het seizoen is 13 september weer geopend. Alle honden dragen een fel oranje halsband, zodat jagers op grote afstand kunnen zien dat het geen wild betreft. Onze Castel en de katten dragen niets. Ten eerste vinden we het voor de katten een slecht plan, ze klimmen te vaak in de bomen en hangen zichzelf te makkelijk op. Verder verdragen ze geen halsbandjes, ze zijn het niet gewend. Voor Castel zou het helemaal apart zijn, want ze durft het terrein niet eens af in haar up. De jacht vinden we hier dagelijks terug en wel door de katten. Die doen naast slapen en eten niets anders. We zijn heel blij te zien dat hun natuurlijke gedrag hier zo de ruimte kan krijgen. Wel wat jammer voor ons, want de hagedissen en muizen zijn op. Nog een natuurlijk fenomeen is het ontdekken van een moestuin-eekhoorn, die in ons een zware concurrent ziet voor de walnoten. Ik raap dagelijks een emmer van 1 boom. Marc legt wat geraapte walnoten in de vork van de boom, zodat de eekhoorn nog wat te vergaren heeft. Als het vanavond toch wat mis dreigt te gaan met Joppie gaan we naar de natuurgenezer. Een gepensioneerde boer die hier dichtbij woont en zonder poespas dier en mens genezen kan van huidaandoeningen en insect- en slangenbeten. Hij laat de telefoon altijd rinkelen, want zijn naam is te ver verbreid en zijn roem blijkbaar ook. Hij wil de poespas niet. Ik heb natuurlijk wel tegen mensen gezegd , die me hem aanraadde in geval van nood, dat hij de telefoon nooit opneemt. (die telefoon gaat werkelijk heel de dag door) Maar als tegenwerping zegt men me ook dat hij precies weet wie wanneer belt en in geval van echte nood hij dus wel antwoord... Toch hopen we dat het nooit nodig zal zijn en dat ook Joppie dit op natuurlijke wijze te boven komt.

Net als in de film

Soms zijn de momenten als in een film. We werken hard aan de komende winter, de moestuin en het schilderwerk, de nieuwe deur of de CV-ketel. Marc draait dan soms muziek in de bar waar de stereo staat, met van die superboxen waardoor het geluid tot net onderaan de moestuin doordringt. Vandaag had hij veel filmmuziek geselecteerd en terwijl ik in de warme najaarszon brandnetelwortels uit de losse vochtige grond trek en met een wijntje af en toe even ga zitten mijmeren en weer eens een walnoot raap, komen de prachtige klassieke klanken van bovenaf mijn gehoor binnen. Als ik de beelden van de desbetreffende film niet ken, is het net of ik zelf in de film speel. Een nieuwe film die ik nog nooit gezien heb, waarvan het einde nog spannend kan worden, het verloop inspirerend en aan niets te relateren. Een avontuurlijke film met alle facetten die een rol kunnen spelen bij het opbouwen van een nieuw leven in 'the middle of nowhere'. Ik laat me gaan en ben even niet in het 'nu', of juist wel en fantasie en werkelijkheid versmelten. Dit is mijn thuis, mijn huis, mijn leven, mijn droom, mijn fantasie die ik nu mag leven. Het is echt en net niet echt en toch sta ik met beide benen op de grond als ik om me heen kijk en altijd al het werk blijf inventariseren, waarvan ik soms wat taken af kan ronden. Maar de natuur rondt nooit af, gaat verder en stopt nooit en zo ook ons leven. Dat wel een keertje stopt, maar waar we niet steeds bij stil willen staan. Cros speelt met alles dat om hem heen beweegt en holt achter iedere noot aan die met een tik op de aarde valt en zo de helling afrolt. Aai zit gebroederlijk steeds vlakbij me en komt, als ik even ga zitten, op schoot om haar klauwtjes genoegzaam in en uit mijn knieeen te trekken. Castel ligt op het laagste muurtje bij de bar met haar koppie over de rand naar mijn bezigheden te kijken. Gisteravond waren we te gast bij H&T die het einde van hun toeristenseizoen met een grootse BBQ wilden vieren. Door het slechte weer ging dit feest niet door, maar toch waren wij welkom voor een diner. Wat kunnen ze toch lekker koken die twee!!! Zij helpen ons door er te zijn, ons werk en tips te geven en en passant een lesje frans. Deze avond waren ook twee andere gasten, oudere franse 'boertjes' met boerenwijsheid en hun echte Aveyron-karakter, te gast. Dus goed luisteren en proberen alle nieuwe woorden te onthouden en tevens ons beste frans ten gehoor gevend. En het valt ons altijd weer mee en tegen hoever we komen. H. is een waar talenwonder, die zonder moeite kan switchen tussen drie talen (engels, frans en nederlands) en we vangen op dat een emigratie-avontuur een beproeving blijft. Al spreek je de taal heel goed, dan nog valt het allemaal soms vies tegen. De tijd heelt dit dus niet, de taal goed spreken ook niet en helemaal geintegreerd zijn ook niet. Import ben je en dat zal je blijven. Je hebt het stempel van 'étranger' en dat zal je altijd blijven. Het is niet anders als de vreemdelingen (met een andere huidskleur en naam) als in Nederland. Daar moet je tegen kunnen en mee om weten te gaan. Ook dat voelt als een film waarin je de hoofdrol speelt. Maar wie de romantiek hiervan inziet, de uitdaging en het spanningsveld, zou ik persoonlijk aanraden; doen. Emigreren, waag de stap en twijfel niet. Mensen zijn mensen, wereldwijd. En Frankrijk is zo ver en zo anders niet! De stroopwafels zijn te vervangen en hagelslag wil iedereen wel voor je meenemen. En trouwens; in de film doet hagelslag er niet toe, dan is het leven zelf de kern waar het om draait. Ik probeer nog één keer in te bellen op internet en bedenk me wat er tegenover staat dat ik geen ADSL heb; een leven in Frankrijk met op de achtergrond soezende katten op de bank, een geurend haardvuur en het wijntje met een klein sigaartje!!! Geen haast, geen moeten, geen snel, geen nu; onvervangbaar!

donderdag 17 september 2009

druivensap

Het was een aangename ochtend, fris met flarden nevel die de wespen pas laat deed ontwaken. Een tuinklusje voor P en W was tevens een leuk excuus om druiven te plukken begin deze week. Ze hebben er een struik/boom tegen hun gevel staan met een stam-diameter van misschien wel meer dan 30 centimeter, met zware afgeladen takken vol donkere grote druiventrossen. Niet de grote waterige druiven uit de winkel, maar kleine pittig-zoete druifjes met een zware diepe smaak die lang in je mond blijft en niet zuur wordt. Wij waren al hebberig geworden om eens wat dat aangeboden fruit te doen. Dus na het snoeien de ladders tegen het pand en plukken maar tot twee grote kratten vol!! Daarmee thuis gekomen hebben de kratten wat dagen her en der gestaan. Heel de dag door loop ik erlangs met de gedachte dat ik niet eens weet wat ik met zo veel druifjes kan of moet. De hebzucht heeft me goed te pakken genomen en ik informeer her en der wat ik ermee kan doen. Hoe precies wijn te maken weten we niet en we hebben er waarschijnlijk ook de spullen niet voor. Om nu met onze werkvoeten ze zelf te persen lijkt ons wat onfris. Dus dan maar druivensap. 2 Dagen later staan er 19 flessen en 3 potjes gelei of siroop. Het glas vol dat over was wordt gekoeld en later geproefd, dus een paar uur daarna is de eerste liter al op. Heerlijk dus en enige subtiele smaakvariaties door een drang naar experimenteren. De keuken was bezet en van koken kwam niet veel. Ik heb toch maar een hand-bottelaar gekocht. Die paar euro's vond ik alles meer dan waard. Dit is met de kurken en vele andere dingen die betrekking hebben op het 'eigen boontjes doppen' absoluut niet duur hier. Van gehaktmolens tot jerrycans olie, jampotjes of diepvrieszakjes. En dan in de winkels die ook jaag- en tuinspullen verkopen. Een pak soda is in een supermarktje dan weer moeilijk, maar bij het tuincentrum altijd te krijgen. Met wat van de oude flessen van de vieze rosé (die nog steeds bij de goot verderop gewoon allemaal buiten liggen) had ik dus alles bij elkaar. Wijn maken moeten we nog een jaartje uitstellen, maar we zijn blij dat we er niets van weg hoeven te gooien.

woensdag 16 september 2009

lekker ouderwets


Omdat de nachten al zo koud zijn (graad of 8 misschien) stoken we al een beetje om de stenen muren niet zo af te laten koelen als dat het buiten wordt. De keuken is bezet door kratten druiven, grote pannen, vergieten en mengkommen, pollepels, doeken en schone flessen. Druivensap maken brengt een hoop rommel met zich mee en de kleine keuken leent zich er niet echt voor. Dus de warme middaghap zal ik eens op open vuur kunnen maken. Een flinke pan vul ik met aardappeltjes, wortels en bleekselderij, chalotjes en wat knoflook en een beetje bouillon. Het staat al heel snel te pruttelen op de grote standaard in het vuur en na 30 minuutjes doe ik er wat champions en biefstuk bij. Werkelijk overheerlijk, eenvoudig, makkelijk en voedzaam. Het kan natuurlijk beter en anders, maar de eerste test is goed geslaagd. Nu nog uitkijken voor een kleinere pan en pot met hengsel en deksel. Want zo'n enorme pan voor z'n 2-tjes is niet echt handig (past niet in het aanrecht om schoon te maken) en boven het vuur hangen aan de haak een stuk praktischer.
Maar zo eten bij het vuur met die heerlijke geur en warme sfeer, is uniek. Het brengt ons weer bij de basis die we soms door de moderne sores uit het oog verliezen.

Idylle

Nu hebben we nooit de idylle gekoesterd van het leven en wonen in Frankrijk. Nooit verwacht dat het zo makkelijk zou gaan. En natuurlijk hebben we in ons achterhoofd rekening gehouden met tegenslagen. Nu komen er vele kleintjes op hetzelfde moment. Tussen al het rapen en oogsten door, proberen we France Telecom ertoe te bewegen een 2e nieuwe telefoonlijn bij onze buren aan te leggen. Zodat we met een router een draadloze snelle korte verbinding met ons huis kunnen maken. Dan zouden we ADSL kunnen hebben en ons werk wat internet betreft voort kunnen zetten. Onze bevindingen tot dusver voor het verkrijgen van ADSL;
* Bedrijven aangeschreven en gebeld die er hun vak van hebben gemaakt Nederlanders te assisteren met het krijgen van internet
* Zelf France Telecom ter informatie gebeld en met vele soorten nummers aan de lijn en in de wacht geweest zonder enkele duidelijkheid
* In samenwerking met de buren France Telecom gebeld om te informeren
* Een 2e lijn aangevraagd en 2 weken gewacht op het aanvraagformulier dat nooit is bezorgd en aan de post ligt het niet.
* Nogmaals gebeld met FT (even voor het gemak) en het advies gekregen naar Rodez te rijden (hoofdvestiging)
* Eerste bezoekje Rodez met de opgave 2 weken te wachten op een telefoontje van een technicus die dan op afspraak komt KIJKEN
* Na 3 weken nogmaals Het telefoonnummer gebeld om naar een ander nummer doorverwezen te worden, die ons weer terug verwees naar het eerst gebelde nummer die ons weer doorverwijst naar het 2e gebelde nummer
* Een 2e bezoek aan de hoofdvestiging te Rodez met als resultaat een belletje de dag erop
* De technicus komt 22 september.....
(Wordt uiteraard ook vervolgd)
Er gaan dus dingen mis, traag of verlopen niet zoals gehoopt. Na het vishaakje haal ik mijn hand open aan een kapot glas onder het sop in het aanrecht. We voelen onze ruggen en alle spieren daar vervelend goed. Onze knieeen moeten wennen aan de afwezigheid van plat land. De warmte is ook nieuw en we hebben ons laten vertragen door het gewenningsproces. (Zou het ooit wennen???) Het verkrijgen van een BSN-nummer is ook een verhaal apart. We vallen als 'vreemdelingen' buiten de boot en hebben dus specialisten nodig die de wet dermate goed kennen, dat we zonder kastjes en muren ons toch kunnen verzekeren en mogen gaan werken. We hebben te veel fruit en te weinig middelen dit allemaal te verwerken en zien met lede ogen aan hoe we veel ervan moeten laten rotten of weg moeten gooien. De huizenmarkt, ehm, onze huizenmarkt, in Nederland doet niets en de kosten lopen door.
Daarintegen is er altijd goed nieuws; noten, nootjes en kastanjes beginnen te vallen, de koelte en de regen doen hun intrede. De warmte van het haardvuur is weer de moeite waard en we klussen verder. Dat klussen resulteert in een prachtige nieuwe middendeur, gemaakt van oude planken. Met een rampje erin voor het licht in het halletje en een kattenluik. (Dan kan het raampje in de kamer dicht, dat scheelt heel veel tocht) De slaapkamer-venstertjes worden geverft, de slaapkamer-deuren en de badkamerdeur. Het frist zo enorm op!

Dus wonen en leven in Frankrijk 'JA', maar een idylle?? nee.....

Herfst 2


Verder genieten we van ons beestenspul. Castel heeft eindelijk leren zwemmen en als ze de kans krijgt is ze niet meer te stoppen. Ze put zichzelf volledig uit. Verder is ze zo gewend dat ze precies weet waar ze aan toe is, goed luisterd en gewoon 'hond' is. Cros is een lust voor vermoeide zielen. Cros blijkt toch een kater en aan zijn stoere zelfverzekerde tred te zien, maakt hij het beeld helemaal waar. Cros wordt een heel sterk dier dat voor niks en niemand bang lijkt te zijn. Hij heeft geen spuitjes, ontwormingskuur of dierenarts-bezoek gehad, maar mankeert daarintegen niets. Gen vlo of teek, geen worm of andere verschijnselen. Over vlooien gesproken, wij lijken wel af en toe favoriet bij dit gespuis. Beide zijn we ten prooi gevallen aan een bijtend beestje, dat vele jeukende vlekjes achterlaat op plekken waar geen mug of midge kan komen. Maar a la...
De herfst is er volop en deze wants doet geen vlieg kwaad en heeft ons oog getrokken. Anders als de gewone wat saaie bruine of groene wants, is dit een koning onder de wantsen. Prachtig met z'n 11 milimeter grootte!

zondag 6 september 2009

Raylasse

Het is nog donker als ik opsta. Marc laat ik nog even liggen, het was laat gisteravond en vergezeld met de rijkelijk vloeiende wijn en het haardvuur, is het heerlijk om in de vrieskou er alleen op uit te gaan. Ik por het vuur aan en hang de ketel erboven voor een mok eikeltjes-koffie. Het droge hout vat gelijk vlam en onderwijl neem ik een kattewasje en kleed me aan. Een stevige warme broek, fijne wollen sokken en warme laarsjes. Meerdere lagen met een wollen trui houden de slaapwarmte een beetje vast. Zodra het water warm is, vul ik een warmhoudkan met de geurige donkere koffie en stop hem met wat bruin brood in de reistas. Wat gedroogde vruchten en een stuk ham voorkomen dat ik te hongerig word en een oud stuk wittebrood is voor Raylasse.
Raylasse wordt al oud, maar zijn hoefjes dragen mij nog graag. Als hij maar niet weer een ochtendhumeur heeft, want dan schieten de twintig kilometers niet op die we te gaan hebben. In het stalletje heerst nog stilte. Raylasse heeft me al aan horen komen en draait zijn grote zachte oren naar achteren richting de staldeur. De kipjes boven mij op de vliering schrikken op en met wat getok en geschuifel keert de rust weer terug. De haan echter slaat direct aan het kraaien en ik probeer hem nog te sussen voor hij iedereen wakker maakt. Voorzichtig hoor ik de eerste ochtendvogels en het gekras van een vlaamse gaai. Ik heb de lantaarn nog wel even nodig om zijn zadeltje te pakken van de stok in de muur helemaal achterin de stal. Raylasse zijn broer staart nog sufjes voor zich uit, die is nooit te porren voor een lange ochtend-wandeling. Maar hij zal later deze ochtend toch echt met Marc aan de slag moeten, het gekloofde eikenhout moet naar boven via de lange slingerpaadjes door het dal. Stokoude poes Aai draait zich nog eens om in het stro. Ze lijkt te zeggen met dit gebaar dat het haar tijd wel zal duren. Ik kroel haar kin en spinnend sluit ze haar ogen. Raylasse krijgt zijn leren halster, dat verzacht is door donkerrood koord en perfect aansluit op zijn hoofd door het jarenlange dragen. De kwastjes van wol met linnendraad omwonden geven het grijzende dier wat kleur en hij laat het zadeltje geduldig rond zijn buik vastsnoeren. Een klein dun zadeltje hebben we lang geleden voor hem laten maken, voor zijn comfort en vacht en voor het zitgemak tijdens het berijden. Plots hoor ik gesnuif en geritsel buiten. terwijl ik me omdraai zie ik de lichterowrdende buitenlucht mijn ademwolkjes wegdrijven in de koude ijzige lucht. Het is Fivo, de hond die altijd waaks is en kan sluipen als een slang en als een duveltje uit een doosje zelfs ons steeds weer weet te verrassen. De lucht loopt over van diep nachtblauw naar lichtblauw tot oranje toe. Het wordt een prachtige, maar koude dag zo te zien. De kale zwarte takken die zich al afsteken tegen de heldere lucht, vol bevroren druppels en hier en daar een wit uitgeslagen spinnenweb, geven het bos de winterse 'look' die het bruine van de aarde en het verterende blad mooier doen uitkomen. Raylasse briest van ongeduld, hij zal het koud hebben met de deur zo open en wil gaan lopen. De oude bekende route die hij al ruim 10 jaar bijna wekelijks loopt, of hij moet zijn nuk-dag hebben, dan krijg zelfs ik hem met geen mogelijkheid uit zijn schulp en stal. Stuurs staat hij op die dagen met zijn achterste naar je toe, zwiept met zijn oren en schudt zijn zware hoofd op en neer. Geeft dan al snel zijn broer een knauw in de rug en schopt een keer naar achteren. Maar nu, vol initiatief, neemt hij de eerste stappen naar buiten. Ik beveel Fivo naar huis te gaan en daar te blijven. Met de kortbehaarde gevlekte puntige staart richting grond drentelt de reu naar boven. Hij kijkt nog 1 x achterom, hij zou zo graag eens meegaan. Naar wat het vrouwtje gaat doen met die grote viervoeter, want hij mag nooit mee. Zodra ik achter de stal vandaan op Raylasse het stalpad oploop, wordt de berg recht tegenover mij al zwart afgetekend door de naderende zon. Het zal nog zeker een uur duren voor ik hem kan zien.
Ik ben dan al een fijn eind op weg naar het stadje op het plateau. Ruim 600 meter moeten we stijgen voor we zo hoog zijn en het pad is niet meer onderhouden sinds het uitbreken van de pandemie. Ik verbaas me nog over de snelheid waarmee het virus om zich heen greep. Ik zie nog de krantenkoppen in Le Figaro, "geen paniek" , "voor 1 miljard geinvesteerd in vaccins" , "Griep-virus onder controle?". Het ging aan ons voorbij, net na die regressie verhuisd naar hier en onze balans in het isolement gevonden. Via het dichstbijzijnde gehuchtje af en toe eens een krant gekocht en ons op de hoogte laten houden en het dagelijks leven in het stadje waar ik nu nog steeds naar onderweg ben. Met een week wereld- en regio-nieuws en de ruilhandel-boodschapjes om het weer een weekje luxe te hebben. Maar de wereld is niet meer die zij geweest is. Niemand had ooit kunnen denken dat wereldwijd, het bevolkingsaantal zó zou halveren. De wereld stond in brand en iedereen was de regressie gelijk vergeten. Miljarden en miljarden werden er gespendeerd aan kostbare en vaak nutteloze onderzoeken naar de oorzaak van het virus. Onderwijl was de rest van de wereld murw gemaakt met al die doden, ongekend en groots. En aan ons ging het meeste voorbij. Ook wij hebben lang iedereen gemeden, verstookt van nieuws en verandering van spijs.
Maar de zon maakt nu weer zijn fel omrandde bergruggen, de kappen met hun eeuwige sneeuw en samen met de maan hun spel met de seizoenen. De wereld is niet gekanteld om haar as, zij staat nog steeds zoals ze altijd stond. Het lijken de mensen zelf te zijn, die ten onder gaan door de natuur van moeder aarde. Zij die het begrepen moesten mee, geen onderscheid werd gemaakt. Zodra ik de echte zonnestralen van zijn randje net boven de berg opvang, stop ik even voor wat koffie. Ik heb tijd zat en het is pas 9 uur. Ik drink de koffie en neem wat brood, Raylasse krijgt ook zijn stuk. Niet te veel, want op de markt weet hij zich al verwend met lekkere dingen van de 'groenteman'. Ik trek m'n sjaal iets losser, m'n eerste eigen breigoed als herfstklus 's avonds als het donker is en de verveling toeslaat na de drukke oogsttijd. Ik probeer de geasfalteerde wegen te vermijden, Raylasse en ik vinden het maar niets en zoeken zonodig de bermen op.
Na 4 uurtjes en 600 meter hoger begroet ik de hoofdknik van het mannetje op zijn stoel. Hij zat al dagelijks op die stoel, soms nog met een paraplu naast zich tegen de muur. Zijn wandelstok schuin tegen de linker binnenknie geleund, alpinopet op, geruit vest en netjes gepoetste schoenen. Nog nooit hebben wij 1 woord gewisseld met elkaar. Een knik, soms met glimlach kon ik krijgen. Een welgemeend 'bonjour' meest breed geluidloos lachend kreeg 'het mannetje' terug. Hij lijkt vandaag weer geen dag ouder geworden te zijn, meesterlijk om de kunst van het leven en te zijn zó te beheersen. Op de markt de bekende gezichten, ik zal er ook wel één van zijn. Het lijkt op een verjonging, met alle fris montere mensen. Maar sommige blijf je missen, het is voor ons ook een hard en groot verlies geweest. Terwijl raylasse zich laat verwennen met bloemkool-blad bij de groenteman, doe ik mijn verdere boodschappen. Raylasse moet ik wel vastzetten aan de lindeboom op het plein, anders kunnen de kraamhouders hun werk niet doen. Raylasse zal de markt op zijn kop zetten, want al die lekkere dingen en de mensen om hen heen, al zo lang vertrouwt, wil hij snoepen, stelen zelfs en de mensen eens flink plagen. Als een baldadige puber is hij eens losgebroken, dwars door de groentekraam, een peentje pikkend, op weg naar de bakker.... Daar had ik hem te pakken en heb diep door de knieeen gemoeten bij de heren om het goed te maken. Nu lachen we er nog steeds om met elkaar. Ik verwen mezelf op gewone koffie bij Reanard en wil dan echt weer terug, nadat ik een doosje kleine sigaartjes heb gehaald voor van de week een glas te goed uitgevallen oude eau de vie.
(wordt vervolgd)

vrijdag 4 september 2009

Herfst

Per 1 september is het hier bewolkt, fris en erg nat door de buien die dag en nacht de grond weer doorregent. Heerlijk die koelte en we frissen er direct bij op. Het is iets onder de 20 graden en zodoende kunnen we buiten weer flink aan de slag. Ik maai met het slagmes een heus plat vlak vrij (het enige dat we hebben trouwens), zodat de ontdekte fruit en notenbomen te bereiken zijn. Net op tijd voor de appels, zo groot, sappig en zoet en al deels gevallen. Tijd om te rapen en te verwerken in een berg appeltaarten. De zuurkoolfabriek is geslaagd en we hebben voor komende maanden 7 kilo zuurkool. Of het smaakt is nog 7 weekjes afwachten. Door de haken en ogen, die Marc in de schouw bevestigd heeft kunnen we nu koken boven het open vuur. De test was koffiewater aan de kook brengen en op tijd eraf halen.
Terwijl we gespannen afwachten hoe lang dat duurt, snij ik de appels voor de taarten. Het voelt goed, 'basic', om het vuur te gebruiken voor meer dan verwarming en droogte in huis. Het vochtgehalte is al snel gestegen en als de regentijd eral aan komt, is het bijna dweilen met de kraan open, ondanks dat we geen lekkages meer hebben. De regen zorgt ook voor grondig binnenwerk. En we moeten haast gaan maken met droog dood hout zoeken en zagen in het bos voor komende maanden. De CV-ketel voorzien van leidingen en radiatoren zal nog een flinke klus worden en voor volgend jaar is dat waarschijnlijk nog niet gerealiseerd. Ook het dubbelglas zal voor de winter niet geplaatst zijn. Maar dat is eigenlijk van mindere zorg. DE zorg is toch nederland. Het huis is weer in de verkoop, met een aangepaste prijs in verband met de huidige 'regressie-staart', en we ervaren weer kleine vooruitgang.
Ik ruik de herfst, de hazelnootjes beginnen al te vallen, de beukenblaadjes worden dor, terwijl de berken en hazelaars al vergelen. De mist in allerlei gedaanten, van wolk tot flard, is vaak weer aanwezig op het water van het meer. De rust op de markt is weer terug, het aanwezige rumoer is teruggebracht tot zacht pratende mensen die elkaar al lang kennen. De toeristen-kraampjes met dure waar en de schelle muziek uit de luidsprekers zijn verdwenen en je komt weer meer bekenden tegen. Iedereen is weer wat rustiger aanwezig en ik kan bij het cafe op het terras weer 'la même' roepen voor m'n grand-café. Onder de wol kruipen is weer een weldaad, met de net koele bries, die via het raampje naar binnen glipt. De paddenstoeltjes duiken overal op, bessen geven in grote getale een totaal andere kleur als het uitgedroogde doffe groen van de zomer-moede bomen. De sleedoorns en meidoorns blijven verbazen met hun heldere kleur besjes, ze staan in bosjes bij elkaar, zodat de kleuren van verre opvallen. Nog 3 weekjes en dan is het officieel najaar. Voor ons is het nu herfst, het vroege najaar, tijd van overdaad en oogst, van de vruchten plukken en vermenigvuldigen, uitzaaien en loslaten. Dat laatste is het mooiste, wij gaan hetzelfde trachten te doen als alles om ons heen. Met de zekere verwachting (hé een natuurlijke zekerheid! zie berichten 'zekerheid') dat na het vallen van het blad en de stille donkere doodse maanden, er met al die vruchten, bessen en gevallen blad er weer nieuw leven zal komen met een sterke snelle groei. Voor alles een tijd en voor nu "Herfsttijd"!