peunuveu

Tijdens het was ophangen in de vroege ochtend die prachtig begint met een strakblauwe hemel word ik geteisterd door een paar vliegen die op mijn enkels landen om daar een klein rondje te lopen, wachtend op mijn stampvoeten om ze weg te jagen. Als een onrustig stuk vee die dit met kopschudden of een staartzwieper probeert op te lossen. Maar ik heb geen staart en ook het schudden met mijn kop is lastig als je nat zwaar en groot wasgoed van de grond probeert te houden om de knijpers zo te plaatsen dat het ook blijft hangen. Een eerste irritatie van deze dag, die nog steeds mooi is.
Ik word er wel 'peunuveu' van, een woordje dat mijn moeder altijd heeft gebruikt en dat nu helemaal op z'n plaats is; un peu nerveux.
Ik doe voor de zoveelste keer, tegen beter weten in, een poging mijn haar wat langer te laten groeien. Ik heb het punt bereikt dat het net achter m'n oren gestreken kan worden, maar alleen als het wat vettig wordt en ik was het daarom bijna dagelijks. -Met bio shampoo, heerlijk spul!- Dus de hoogblonde zeer fijne lokken die nog slag hebben krijg ik niet achter het oor en kriebelen de gehele dag in mijn gezicht alsof het vliegen zijn. Irritatie nummer twee. Ik heb diadeempjes, maar die gaan zeer doen achter mijn oren. Dan maar op zoek naar de allerkleinste haarklemmetjes of elastiekjes. Voor beide is mijn haar eigenlijk te fijn, waardoor het al snel weer uit klemmetje of elastiekje glijdt. Ik heb mooi haar, erg mooi al zeg ik het zelf. De kleur is natuurlijk hoogblond, het glanst en het heeft krul en slag waar veel vrouwen jaloers op zijn. Maar toch heeft het zijn beperkingen...
Tijdens het stofzuigen van vele kleine spinnewebjes en stofjes, kattenharen en ander haast onzichtbaar spul blijft de stofzuiger op het snoer hangen waardoor het niet soepel achter me aan rolt. 'Ruk' & 'trek' om het ding mijn wil op te leggen terwijl ik op mijn knieën onder de naaitafel mezelf vooruit schuif om in de kleine hoekjes te komen. Uiteraard stoot ik mijn hoofd en zit mijn voet even klem onder de grove eikenhouten tafelpoot, grrrrr. De stofzuigerslang die toch echt flexibel behoort te zijn gedraagt zich als stofzuigerstang. Zuchtend worstel ik me door de slaapkamer heen waar het met alle lichten aan nog te donker is om goed te zien wat ik doe.
Ik kook twee eitjes voor mezelf, volgens het PMS dieet het beste ontbijt dat je jezelf geven kunt, en ik slik trouw de supplementen twee weken per maand, maar vandaag schijnt het allemaal niet te helpen.
Marc loopt vast op het schuurdak. Een 300 jaar oud gebouw heeft zich gezet en heeft geen enkel recht strak logisch verbindingsstuk. Dat is meer dan pittig voor een rationele perfectionist zonder ervaring in de blakende zon in een betonnen goot met een rotswand achter zich die de zonnehitte weerkaatsen. Hij is geen vrouw, heeft geen PMS, maar toch blijkt hij in dezelfde gemoedsstemming als ik.
Staat de maan soms verkeerd? Bij check in het boekje niet, dus vraag ik me af hoe we beide zo op en top peunuveu zijn, waarom de zon even meer kwaad dan goed doet en we de vliegen niet kunnen negeren. Elkaar trouwens ook niet, maar onze mood verdubbelt het 'peunuveu' zijn. Toch ga ik even bij hem kijken of ik iets logisch kan zeggen over een schuur die met geen enkele logica te bejegenen valt.
Net als met die grote steen, één worden met dit gebouw en het ons laten vertellen hoe het moet, ehm..., nee, kan! Dus kijk ik, probeer 'te luisteren naar wat die balken, pinnen en stenen me zeggen'. Maar dit advies valt volledig in verkeerde aarde, het moet gedaan 'zoals hij wil' en ik druip af. Meestal ontkiemen de zaadjes die we bij elkaar planten in zulke gevallen toch wel.
Gisteren waren we beide in dezelfde stemming. Bij mij hielp yoga later op de avond, bij Marc dat hij daardoor een paar uur alleen thuis was. Maar nu is de dag jong en we willen werk verzetten.
Het enige dat ik kan doen is wat vaker ademhalen, veel kleine pauzes nemen, het van me af schrijven, binnen werken -vergezeld door vliegen, dat wel- en weten dat dit wel weer over gaat....

Vanmiddag kreeg ik een mailtje van m'n lief. Dat doen we wel eens als we veel met onszelf bezig zijn, er even niet zo voor elkaar kunnen zijn. Deze foto ging vergezeld van het woordje 'LOL' en daarmee is de spanning er dan ook gelijk weer uit. Niet het peunuveu zijn, dat gehyper en snel schrikken. Het huishouden werkt als remedie en ben ik het stof in het middenhuis te lijf aan het gaan. Wat natuurlijk een druppel op de gloeiende plaat is. Marc heeft wel boven een plastic werktent om het gat gebouwd, een doek opgehangen om het washok enigszins stofvrij te houden en ik werk het toilet-raampje dicht (raam zonder kozijn of ruit) met dekens in een hoes in een vuilniszak verpakt. Dit sluit alles zo goed mogelijk af. Ik ben wel blij dat hij zulke klussen afmaakt zo snel hij kan. Dat laat ons dus geen maandenlang in de stofzooi zitten.
Hij zwicht uiteindelijk ook voor mijn aangegeven oplossing met het schuurprobleem; extra houten steuntjes om het diepteverschil te nivelleren. Ach ja, die zaadjes hè, op goede aarde met genoeg licht, ruimte en water!