Paddenstoelen zoeken

We hadden eens geen zin om de twee laatste lichturen van de dag een film te kijken met verse muntthee.

Het is de tijd voor paddenstoelen, voornamelijk girolles. Die zijn niet alleen erg lekker, maar ook best veel waard. We zouden ook erg graag wat meer uit het bos willen eten, daar moet je een gevoel voor ontwikkelen, het valt te leren.

Na het bijvoeren van de varkens sjouwen we terug naar huis, eten een wel erg lekkere bruine klassieke smaakvolle boter-ham, pakken een mesje en een tas en gaan op weg. Het is een hele toer en niet eenvoudig om door ons bos te struinen. U weet wel; De hellingsgraad en het puingesteente onder vers hoog gras, bramen en andere planten die bijna allemaal steken, prikken, schuren of anderszins je de doorgang belemmeren.

De lucht is bewolkt, maar niets wijst erop dat het gaat regenen. Heel de dag door was het droog en scheen steeds de zon, waardoor vest en trui even aan de wilgen tak, hek of muurtje werd gehangen. 

We stuiten op een slang in het gras. Opgerold, mat, donker en als voor dood ligt het beestje daar verscholen, graatmager ook. Logisch. Slangen houden dan wel een winterslaap, maar een ruime 7 maanden zonder eten is een beetje te gortig. Er loopt een krekel over de rug van de slang, maar het reageert niet. Beide vergezeld van onze eigen gedachten klimmen we verder.

Zien een omgevallen eik. Geen kleintje, hout voor een halve winter, een normale dan. Maar ja, met geen mogelijkheid krijgen we de haardblokken boven. Geen paadjes en het bospad ligt een 60 meter steil omhoog, helaas. Je kunt dan wel je eigen bos hebben met genoeg bomen, maar dat zegt opeens niets meer.

Marc roept me om eens om te kijken de kloof in. Door de bomen zie ik een regenboog, heel dichtbij. De lichtbundel lijkt te beginnen aan de overkant en te eindigen op ons huis. Zie je wel, dat we op de pot met goud wonen....

Dan begint het te druppelen. 

Nee, te regenen.

Och heden, te gieten.

Marc zoekt een mooie hazelaar op om onder te schuilen. Ik een dikke eik met dubbele stam begroeid met klimop. Dat baat even. Heel even.

We luisteren en kijken ademloos naar het gesprek tussen bos en hemelwater. Hier is het veel beter hoorbaar, dan binnen met het raam open. Het maakt een diepe indruk op ons beide, terwijl de druppels steeds groter in onze nek belanden.

Wat is de overtreffende trap van gietende regen? Geen idee, het is nog vroeg. Maar de hazelaar van Marc legt het al snel af en ik zoek de kant van de twee stammen waar de meeste hedera op groeit. 

Castel komt eerst triestig naast mij zitten. Nog triester vertrekt ze naar Marc verderop op de helling en wil wegkruipen tussen Lief's benen.

Bij zulke buien heb ik altijd de neiging spiernaakt door het bos te lopen. Ik heb geen idee waar dat vandaan komt. Maar de kou van het water weerhoudt me er toch van.

We hebben nog hoop dat het een korte bui is, maar helaas. Na een minuut of tien houden M&M het schuilen voor gezien. Klimmend, glijdend en ons een weg banend langs glibberige rotsen en de zachte doucheborstels van manshoge brem, bereiken we het bospad. 

Op een holletje is al totaal zinloos, dus lopen we rustig naar huis waar we door de lichtsignalen van een Golfje weten dat we bezoek gemist hebben.

(De klant van de 'flikker die 13 eiken maar van de helling-ik wil mijn kersenbomen meer licht geven en uitzicht'. Ik heb beloofd ergens in de late lente haar talud te maaien.)

Geen girolle gezien.

Ach, morgen weer een dag, nu eerst een warme regendouche en rozig nagenieten.