HSL

Nadat ik me lekker heb opgefrist onder de douche bij mijn ouders, ga ik shoarma halen, een heuse dure schotel, en neem hem mee naar 'het land', waar ik de tafel dek en de schotel verorber. Echte shoarma smaakt toch anders als dat je hem zelf maakt, ik heb niet zo'n gril als dat ze daar hebben.
Buiten op het overdekte terrasje heb ik uitzicht op het weiland, links en rechts bos en 2 knoeperts van bomen, een eik en een kastanje. Aan het eind van het weiland ligt een grote rechthoekige vijver, wat ooit een eendenkooi is geweest. Tijdens een óverdenk-periode' in mijn leven heb ik de restanten van wat een eendenkooi maakt met de hand verwijderd uit deze flinke poel. Doek en stenen op de bodem moesten begroeiing voorkomen, zodat de eenden naar de kooi gedreven konden worden.
Maar in de loop der jaren is dit doek wat op de bodem werd gehouden door puinstenen, toch volgegroeid met riet en waterplanten. Ik zie mezelf nog staan, zomers ingesmeerd met modder om de dazen te misleiden, op de knieëen in het bootje, om met een oud mes het doek stukje bij beetje uit het water te trekken. De puinstenen in de boot te laden en die stuk voor stuk op de kant te leggen als ik de boot al wadend naar de kant heb getrokken. Met tussen mijn tenen de modder, algjes en ander klein waterleven.
Nu groeien hier prachtige waterlelies, zwemt er een familie meerkoet en staat er bloeiend kattenkruid.
Achter deze waterpartij een puntje bos dat het Pestbosje heet. Nog grotere bomen geven vanaf een flinke afstand weer waar hun landje eindigd. Een hele flinke wilg op het uiterste puntje heeft afgelopen jaren beetje bij beetje de geest gegeven. Elke flinke storm heeft de top en een zware zijtak eraf gebroken, één ervan ligt nog te verzagen in het bosje, een chaos, weer een week werk met waaibomen-haardhout te versjouwen.
Een donkergrijze strook bewolking deelt de lucht in tweëen, de wind gaat wat liggen en de regen begint druisend het land te doorweken. De kleurenvariëteit van het groen is anders als thuis in de gorges, maar niet minder mooi, levendiger, echter.
De enorme treurwilg en wat flinke meidoorns breken het zicht en in hun schaduw, aan hun voeten, de theestruikjes met hun roze pluimpjes, knotwilgjes en vlieren die een doorkijkje vormen naar de bloeiende yucca en het kattenkruid.
Het geruis van de snelweg ben ik al vergeten, dat went wel heel snel, terwijl de pal zuidelijke wind het wel steeds in herinnering brengt. Die wind jaagt me ook naar binnen, m'n magazines worden nat, evenals de tafel. Dus schuif ik alles naar achter, ruim de tafel leeg en vlucht naar de stoel bij het grote raam met hetzelfde uitzicht.Ik mis de krekels niet, de wouwen zijn vervangen door een grote buizerd die in het Pestbosje leeft en boven het weiland cirkelt op zoek naar het pauwenjong of andere lekkere diners. Voor het krekelgetjilp in de plaats is het de regen op al dat andere groen en de wind door dit unieke evenwicht in die ontelbare kleurvariaties van puur nature uitzichten.
Dezelfde regens en stormen als thuis en toch zo eigen, Alblasserwaard.
Die meidoorn naast de lichte treurwilg, troostend en hoog er bovenuit. Het zwaar torsende prieeltje, bruidssluier en zoete kamperfoelie die de geladen lucht kust.
Maar dan opeens, dat geluid, dat zo bekend begint, maar zich langzaam vervreemd van het natuurlijke schouwspel om me heen. Dat geluid dat snerpend aanzwelt en alles gaat overstemmen. Het kruipt snel dichterbij, wordt scherper, scherp als een groot zwaard dat alles om zich heen kapot maait. In alle megahertzen, een bom van opgekropte energie die een grote bal vormt, alles doet trillen, voelbaar maakt. Een geluid dat je voelt, enorm groot is, de hemel omspant om lang te ontladen als een vuurbal zonder vlammen, je te omringen, alsof het echt een chemische bom is die alles wegvaagt. De ontploffing duurt lang, het geluid smeert zich uit, en ik zit er nog steeds, ben niet gevaporiseerd of opgelost, het regent nog en dat geluid begin ik weer te onderscheiden van die ruis, dat harde scherpe geraas, dat heel langzaam minder wordt maar wel blijft overheersen. Na 5 minuten wordt het pas weer stil en valt de wind weer op, de regen is weer hoorbaar en de snelweg, die ik was vergeten, neemt het zachte nog scherpe geraas weer over.
Het was een lange zware goederentrein die over de HSL zijn weg vond naar het oosten....
Niets in mijn blikveld is onnatuurlijk, gemaakt door mensen, nog geen elektriciteitsleiding, geen paal of dak. Het geluid van die trein over dat snelle spoor, is een vreemd verschijnsel, het is niet te associeren met wat je ziet, niet te plaatsen als je niet weet dat die spoorrails er liggen om alle treinen met grotere spoed naar hun bestemming te krijgen. Het is een eng geluid, een dreiging waar je niet aan kunt ontkomen, hoe hard je ook rent of rijdt.Ik steek de kachel aan met het laatste aanmaakblokje dat ik vinden kan. Het maakt het comfortabel in dit lieve huisje zonder iets, wat droog is en gezellig met wat kaarsjes aan en een poes op de stoel. Het lijkt wel herfst en toch is dit stukje land, dit huisje, altijd sfeervol. Juist door het gebrek aan luxe, juist door het groen om je heen. Deze nacht word ik niet wakker van de weg of het spoor. Wat wil je, als je een nacht overslaat en de dag vol beleeft. Ik slaap als een roos.
Zodra ik om 9 uur wakker word, voel ik me gelijk thuis, ik hoef me niet te oriënteren en ga koffie zetten voor pa en mezelf. Hij wil graag het land spik en span hebben voor het feest.