Onweer

We vermoedde het al dit weekend, dat de hemel naar beneden lijkt te komen. Die plensbuien, die rollende donders door de gorges en de bliksems zo fel dat je snel je hoofd afwend.
Terwijl we lekker aan het werk zijn is het zover. De lucht ziet helder blauw met hier en daar een fris wit wolkje. Het is al warm aan het worden deze ochtend. Ik maak trapjes en muurtjes schoon, zoveel eer van je werk en zo kunnen we zonder schrammen alle paadjes bewandelen in de moestuin. Metertje voor meter, maar voor je er ergin hebt is het klaar. Een hele boze hommel jaagt me steeds even weg. Ik ben bij z'n holletje bezig en het 'beesie' is allerminst geamuseerd door de werkzaamheden.
Plots voel ik druppels en kijk omhoog, verbaasd want recht boven me is het blauw.
Voor ik goed en wel de gorges in heb kunnen kijken is de donderslag al voorbij!
Ik ren met alle spullen naar boven en hoop dat Marc het gehoord heeft om de pc's uit te zetten. Echt een franse bui; zo weer over.
's Middags wil ik gaan maaien bij P&W. Het gras is dan wel nat, maar ik wil niet te lang wachten.
Voor ik daar de auto parkeer komen er hele grote druppels uit de lucht. Dit worden hagelstenen zo groot als de eitjes van de winterkoning. Ik heb ze nog nooit gezien en ga bij Castel achterin zitten die als de dood is voor dit weer. Het geluid wat de hagelstenen maken in de aluminium bak is enorm en het doet mij ook pijn aan de oren.
Ik zie een beekje ontstaan op het pad en kijk er genietend naar. Hier kan het geen kwaad.
Tot ik een auto hoor toeteren... Twee keer, drie keer en met nadruk zo lang... geergerd stap ik de bak uit. Wie moet hier zo nodig met haast door in zo'n enorme bui op een zondag middag? Wat een drammer! Half doorweekt van de twee stappen vanuit de bak naar de bestuurdersstoel stap ik in en laat de wagen 2 meter naar voren rijden. "Wat een zeur", denk ik nog. Geen verharding op dit pad, geen huizen, geen boeren schuren, dus waarom nu? Het auto'tje zou beter op de gewone weg kunnen rijden, het pad is slechter als het onze...
Het is natuurlijk zo weer droog en doe eerst het rondje bosmaaien langs de kantjes.
Daarna open ik de schuur, start de grote maaimachine en terwijl ik het eerste rondje voortuin loop begint het weer te regenen met grote druppels die mijn jack weer doorweken.
Ik besluit al maaiend naar de schuur te lopen om daar even te schuilen. Ik heb boven het machine-tumult uit geen onweer gehoort, maar met draaiende motor en oorkleppen op hoor ik de knal wel en tegelijkertijd schiet er een vonkenwolk uit het electriciteitskastje in de muur naast de schuurdeuren. Precies waar ik loop!!!
De maaimachine heeft een zogenoemde dodemansknop. Als je die van schrik los laat stopt de machine... Dat is maar goed ook.
Ik val bijna, struikel bijna en beland met kloppend hart in de schuur. De maaimachine ploft ook een keer en ik trek me terug achterin de ruimte. Dit is zeldzaam dichtbij en eng. De bliksem is ingeslagen in het kastje, dat kan niet anders. Ik dub en denk. Durf ik die schuur nog uit, ga ik nog verder maaien? Zou deze bui ook zo over zijn...? Het ziet er niet naar uit.
Ik moet eerst de machine nog aanzetten en naar binnen rijden. Maar het ijzeren ronkgeval staat nog steeds naast dat kastje en eigenlijk durf ik even geen stap te zetten. De donder en bliksem gaan onverminderd door. Om het terrein te verlaten moet ik onder 3 hele hoge oude naaldbomen door lopen. Ze staan op een heuveltje achter het huis dat ook hoog ligt. Zo aangedaan door die vonkenwolk, die inslag, de schrik. Ik durf niet, is dat wat!
Ik trek de machine snel aan na een donderslag, rij hem achteruit de schuur in, vergendel en sluit de deur snel en loop naar achteren. Voor ik onder de bomen de trap afloop wacht ik tot er een bliksem en donderslag geweest zijn. Dan op een holletje naar de auto, waar Castel als de dood in het hoekje van de bak bang ligt te zijn.
Snel rijden we naar huis. Door meerdere zware buien heen. Ik maak het morgen wel af, of overmorgen. Maar met dit soort weer ga ik niet meer maaien.