Zegeningen tellen

Ik wil geen donkere post plaatsen, niet één waar het pessimisme en de doemdenkerij vanaf druipt. Ik kan me vast blijven houden aan het heden en alleen de zon zien, het bronwater proeven dat hier als een helder kado uit de berg klatert en via de waterleidingen ongefilterd uit de kraan komt. Ik kan naar de groenten kijken die het wel goed doen, de bloemetjes van de aardappels en een vriezer vol brood. Ik kan mijn saldo in SecondLife niet omrekenen naar euro's en de bedragen letterlijk zien en denken dat het mijn echte saldo is. Ik heb het vermogen niet wakker te liggen van de realiteit, de olierampen, aardbevingen, gaswolken die het vliegverkeer ontregelen, een huis dat niet verkocht wil worden door de huidige markt. ('Huidig' is in dit geval ook geschiedenis en toekomst, heel apart.)
Ik ga positief door met het verzorgen van onze zwangere Castel, die begint al aardig 'vol' te worden trouwens. Ik maak een hele leuke brief voor haar en de pups in de ijdele!! hoop dat de schaarse bewoners in deze streek wel een hondje willen dat uitsluitend als gezelschapsdier 'dienst' doet. Ik pluk met liefde bosaardbeitjes en 6 frambozen voor het maken van een potje jam -wat we weinig eten- en zet het potje bij de voorraad met de gedachte dat het voedt en energie geeft. En vitaminen.
Ik pin niet meer, maar haal het boodschappengeld uit het dubbelglas potje en ben blij dat ik de auto gewoon voltanken kan om het goedkoopste tankstation te kunnen bereiken. Ik ZIE gelukkig hoe ik de escargots heb weten te verleiden voor het fourageren op maaiafval in plaats van de sla plantjes en dat ze de voorkeur geven aan zonnebloemen in plaats van de meloenplantjes ernaast.
Met hart en ziel ben ik er voor mijn maatje, ik luister en denk mee en kan iedere middag weer een voedzame hap op tafel zetten zonder blikvoer en andere goedkope troep. Ik ervaar het als een zegening dat we elkaar hebben in lief en leed en het leven niet alleen hoeven te dragen. Ik ben gezond, ik kan sjouwen en dragen, hakken en hurken en slik geen medicijnen.
Dat ons huis in Nederland verzorgt is, al het onderhoudt met liefde gedaan wordt, dat er wordt geleeft en gelachen.
We hebben warmte en water, eten en onderdak. Kleding en (betrekkelijk) veel vrijheid. Ik heb beide ouders nog en ervaar mijn zijn als zinvol en van waarde. Ik voel me belangrijk voor anderen en zelfs mijn eigenwaarde is niet geheel afhankelijk van wat anderen van me vinden. -In tegenstelling tot wat jaren geleden.-
Ik blijf me iedere dag weer verwonderen dat ik hier mag leven en geen essentiele gebreken ervaar. Dit prachtige landschap met haar varieteit, de kleuren, de seizoenen, vruchtbare aarde en schaduw gevende volwassen bomen vol leven.

Maar laten we wel wezen. Laat ik even de andere realiteit aanstippen.
De andere kant van die zelfde medaille;
Dat we moeten aanzien dat de bodem in zicht is, en niet komt. Dat het huis in Nederland meer dan 3 duizend euro per maand kost en wij geen flink inkomen hebben om dat maar te kunnen blijven betalen. Dat ik niet naarNederland kan reizen en daar lieve vrienden en familie rustig kanbezoeken of samen met Marc op vakantie kan. Dat we door alle! potjes heen zijn en dingen moeten doen die tegen onze stemmetjes ingaan. Dat we tot het gaatje moeten.
Dat dat gat van die oliekraan daar op de zeebodem onverminderd zwart goud laat stromen. Dat een wereldkampioenschap voetbal 'spelen voor het volk' zijn, afleiding is en miljoenen kost. Dat veel mensen door angst gedreven in hun aangemeten keurslijf blijven leven en vrijheid alleen te koop blijkt te zijn. Dat 'sociale zekerheid' helemaal geen zekerheid betekend en alleenstaande ouders moeten werken, ook zonder degelijke en betaalbare kinderopvang. Dat we niet meer in staat zijn de extreme klimaatverschijnselen als signalen van moeder aarde te zien, maar er bijna van overtuigd zijn dat de 'natuur in de war is'. (Aan ons zal het niet liggen, onze auto's slurpen ook die olie en andere energiebronnen zijn er wel, maar ja, die auto's rijden er niet goed op.)
We werken ons een bult en moeten over onze grenzen heen om een bestaansminimum in stand te houden wat ons meer laat overleven. Ik zou liever gewoon leven....
SecondLife is wel leuk, maar minder leuk want we Moeten. Er gebeurd daar veel, veranderd veel. Medewerkers van het bedrijf die het spel hebben gemaakt en laten draaien zijn niet meer zo zeker van hun positie. 30 Procent van al hun medewerkers zijn onlangs ontslagen. Op fora is men uitsluitend negatief over de toekomst van SecondLife. Wij zien, ondanks al onze moeite en prima producten, onze omzet steeds maar weer dalen. Het is een angst terreur die de scepter zwaait en iedereen probeert angstvallig het hoofd boven water te houden. Een spiegel van de wereld-economie is een prima woord voor deze virtuele wereld. Het liefst zouden we er vandaag nog mee stoppen, maar dan ligt er al heel snel een brief van de Rabobank hier in de bus.
Marc verziekt zijn knieëen op de daken, doet zijn best zijn principes overboord te gooien en neemt de verantwoordelijkheid als man-met-inkomen serieus door toch voor geld te gaan werken. Tachtig uur per maand levert een luttele 500 euro op. We missen de meest simpele dingen die we niet zelf kunnen maken, niet kunnen improviseren en als oplossing dienen voor de langer termijn.
Eigenlijk is het voor ons echt foute boel, lopen we vast. Zien we geen uitkomst, toekomst of helder zicht op hoe het verder moet.
Er is geen oplossing voor de heftige problematiek waar we heel langzaam maar zeker naartoe leven. Iedere dag, na iedere nacht komt het punt dichterbij dat we niet meer kunnen reizen, geen hondenvoer of kattenbrokken kunnen kopen. France Telecom niet kunnen betalen of brandstof voor de kettingzaag die ons van warmte voorziet.
Ik ben geen realist. Ik ben een dromer, een gelover, geef me gemakkelijk en met hart en ziel over aan het nu en maak dankbaar aanmaaklimonade van het frisse bronwater.
Ik zou een zegening toe kunnen voegen aan het mooie rijtje waar dit bericht mee begint. Dat Marc en ik tegenpolen zijn die elkaar in evenwicht houden.
Maar laat ik ook eens trachten een realist te zijn.
Dan heeft Marc gelijk. Dat hij slecht slaapt door de (geld)zorgen, het inzicht dat de wereld om (zwart) goud en geld draait en niet om de liefde, zonnewarmte, leven zelf. Het negeren van onze hartenstemmen en alles doen dat tegen ons geloof indruist om te kunnen overleven. Dat hij zich opwindt over alle grote beslissingen die door overheden en de politiek worden genomen om te redden wat er te redden valt. Dat naar hem luisteren en meedenken zinloos lijkt, omdat we gebonden zijn aan deze realiteit waar we geen invloedop uit kunnen oefenen. Dat het echt niets uitmaakt of we de blaren op onze handen werken of maar wat gaan zitten soezen in de Zuid Franse zon.
Ik kan met alle levensvreugde die mij rijk is in het leven blijven staan. Als een speels ezeltje met een echte Tien-lach op mijn gezicht de wereld inkijken en met al mijn liefde voor mijzelf en Marc zorgen. Maar het verbeterd of veranderd niets aan de realiteit. Niet op kleine schaal, niet op mondiaal nivo. Het brengt geen nieuwe baasjes voor Castel en haar pups, geen zakken met hondenvoer. Het brengt geen koper voor het Koppersbos of een afgetrapte aanhanger die we op kunnen lappen. Het geeft geen nieuwe auto-onderdelen of diesel, geen nieuwe lente om de bloesem te behoeden voor vorst laat in mei. Het waait de gaswolk niet de melkweg in of de olie terug onder de aardkorst.

Het enige dat mij rest, wat onbetaalbaar is, onvervangbaar, wat niemand uit mij zal kunnen krijgen, deel is van mijn levensbron en -vreugde, is mijn geloof in het goede. Het vertrouwen in de liefde, de gulheid van de schepping (daar hoort geld en ruwe olie voor mij niet bij) de kracht van God.
Religie kun je afdoen als ontkenning van de realiteit. Als gebrek aan kennis of je kop in het zand steken. Als iets onaantastbaars, iets dat je niet kunt zien, dus niet bestaat of bestaansrecht heeft. Religie is wel een heel erg groot deel van de mensheid, reden tot oorlog, uitroeiing en wat al niet meer...
Religie is voor religieuzen wel een reden tot leven, de oorsprong, de voeding voor het instand houden van het bestaan. Waar van gehouden wordt, wat we koesteren, essentieel, een bron.
Dat ik afgelopen jaar door diverse mensen een beetje voor gek ben versleten dat ik geloof is een teken aan mijn wand. Een reden daar nog meer aan vast te houden.
Het geeft me de kracht, de moed, de liefde, de hoop te blijven staan. Mijn ogen open te houden en door alle misere heen het goede te blijven zien.
Ik dank God voor mijn mooie wereld. Ik leef!
De grootste zegening, ik leef!