prooi met vacht

Na de siësta gaan we met Castel naar de rivier. Deze staat zo laag dat we eindelijk het blinkertje kunnen gaan redden die al weken vast zit op de bodem, met de lijn er nog aan hebben we de hengel in de boom gehangen helemaal boven waar het vistonnetje met visspulletjes ook staat.Castel staat teleurgesteld naar ons te kijken met een koppie van "waar is mijn zwemwater nu gebleven?". Terwijl zij op onderzoek uitgaat, naar de overkant waadt en daar verder snuffelt halen wij de draad tussen de rotsen uit en een kapot blinkertje, er is een haakje af. Marc waadt daarna ook naar de overkant, het water is ijs- en ijskoud, om dan aan de schaduwkant in de koelte van het water eens de andere kant van de gorges-voet te bekijken, er komen daar nooit mensen, je kunt er niet komen of je moet het geluk hebben aan de overkant te wonen. Ik zie hem daar genieten van het uitzicht, het kabbelende water, castel die rondhobbelt en z'n vrouwvrouw die wat rondstruint en onderwijl goed rondstampt door de hoge grassen en planten om niet op een slang te gaan staan met de klompjes die ze draagt. Als we weer bij elkaar zijn en nog even gaan zitten om op Castel te wachten, slaat ze aan en is niet zuinig met haar geblaf. Zwetend sta ik op van de steen waar ik op zat en strek me uit om te kijken waar ze staat. ver weg aan het water zie ik haar donkere vacht glanzend heen en weer springen. Terwijl ze dit doet, draait ze zich steeds om en kijkt onze kant op om weer een blaf te geven. (Van de week midden in de nacht, wij stoven beiden naar buiten om te zien of we ongenoode gasten hadden, maar het zal een marter of vos in de moestuin geweest zijn. De nacht verliep verder rustig. Dat ze steeds waakser wordt is een feit!)
Castel blijft zo fanatiek op de plek rondhangen aan het water, dat er voor ons niets anders opzit om te gaan kijken waar zij zo druk mee is. Schrammen en prikken van hop en brandnetels rijker, lopen we steil over de aangekoekte en gebarsten modder naar beneden. Ze pakt iets op, iets kleins met een bruinige vacht, een rat? Nee, toch een marmot, die we al eerder hebben zien rondsnuffelen en zwemmen hier toen we nog geen hond hadden. Het diertje is recent overleden, ook niet, nee, gedood!!! Door Castel, de beetplekken zijn nog nat, het nekje is gebroken en het marmotje moet op slag dood zijn geweest...

Wat nu te doen, Castel zal het diertje hier nooit zomaar laten liggen. Wauw, we zijn wat ontroerd. We dachten nog weinig aan Castel te hebben, maar de handenbinder die ze was, is nu omgeturnd tot waak- en jachthond die haar eigen boontjes dopt. Na het ene commando 'donne' laat ze het los. Wij nemen het mee en terwijl we nog niet op het stalpad zijn, denken we beiden maar één ding; oefenen met prepareren van de vacht. Een kip slachten en villen om het vlees te eten, nadat je het jarenlang verzorgt hebt, is één ding. Maar een gevangen marmot is toch wat anders. Marc brengt het als iets dat ik moet gaan doen, ik ben hier diegene van back-to-basic, terug naar af, met de handen alles zelf doen. Maar ik krijg de kans niet eerst te googlen, of hij heeft al een sterk koord klaar om het diertje op te hangen. Het mes is geslepen en ik ben net op tijd nog een foto te maken van het ongeschonden -nu jaaa ongeschonden?- diertje. We doen dit samen en het valt erg mee. het is niet iets waar je maag van omdraait als je ook een kip kunt slachten. Het is niet bloederig, er valt geen druppel op het karton eronder. het diertje, en later onze handen ook, ruiken naar een waterdier, het stinkt niet, het heeft een eigen geur. Castel is zeer geinteresseerd wat wij met haar vangst doen. Maar zodra de huid los is en zij de rest krijgt, legt ze het neer en gaat ernaast liggen. Pas als Cros komt kijken, pakt ze het grommend weg en gaat aan het peuzelen. Wij zijn apetrots op haar, ze mag echt hond zijn, op en top, ze mag jagen, ze heeft de vrijheid en waakt ook steeds beter! (Op het gepoep dicht bij huis na dan. Morgen ga ik een afspraak maken voor sterilisatie, de enige conditie waarop ze blijven mag en ze heeft hier zelf zo hard voor 'gewerkt', ze verdient dit!)

Een uurtje later is het vachtje schoongeschraapt en gewassen, net genoeg voor een geldbuideltje. Misschien gewoon als ons eerste geprepareerde vachtje, eerlijk, puur en echt, met veel liefdewerk. Marc zet het in een emmer met wat amoniak, de zuren verdichten en verstevigen de vacht, die heel dun en teer aanvoelt maar ontzettend sterk is. Hij draaft een beetje door met het maken van een raamwerkje om het morgen op te spannen... Maar dit is wel een bijzonder moment voor ons twee, Castel nog niet eens meegerekend.

Als het vachtje mooi uit de preparatie komt, ook daar een foto van. Eerst maar eens afwachten terwijl ik deze feiten vier met een portje.

met veel dank aan http://ijzertijdboerderij.web-log.nl/