Zoals ik al vaker heb aangehaald; de rommelzooi op het erf wordt steeds opgeruimd, verplaatst, weggegooit om weer aangevuld te worden met nieuwe spullen.
Het blijft aan de gang, het komt alleen door te weinig bergruimte die droog zijn en dicht kunnen. Daar werken we wel hard aan, steeds weer een stukje dak of een andere sortering.
Ik krijg altijd heel veel spullen in een beperkte ruimte. Vermoedelijk een erfenis van de fiets-kampeer-vakanties die mijn ouders ooit zijn aangegaan... met de kinderen. Fietstassen achterop, fietstassen voorop, stuurtasje, kaartenhouder, rollen op de fietstassen met tent, matje en slaapzak en de net gewassen ondergoedjes en washandjes met knijpers aan de remleidingen. De handdoek onder de sjorbandjes achterop en iedere nacht een andere camping.
Heel je hebben en houden op 1 fiets en maar proppen en herindelen met al die lichtgewicht high-tech spulletjes.
Heeeeel handig merk ik nu, ideaal! Als ik alleen leef heb ik alleen ruimte nodig voor de katten en boeken. Maar met m'n lief (bedankt Donsjes) erbij moet ik van andere huize komen wil alle rommel (Ja schat, sorry, het is rommel voor mij.) een beetje uit het zicht te houden. Links van de oprit, rechts van de oprit, overal. Emmers met kleine steentjes voor de muur die hij bouwt. Omhoog gehaalde bouwstenen van een paar honderd kilo's, planken en balken, oude scharnieren van formaat, vlaklat en duimstok, stapel borden, verkeersborden, verroeste decoratieve (die dan weer wel) landbouw-apparaten, buitendouche-experiment, een oude tobbe die uit elkaar valt, een kandelaar, bloempot en zakje potgrond, latten-hek op rol, botten van een ezel, stuk schoorsteenpijp en twee wielen met een as ertussen.... En de auto keer op keer heel voorzichtig achteruit manouvreren tussen de spullen en werkzaamheden door.
Dus het plan lag er al langer; het verplaatsen van het stenen bankje naast de buxus en alle drie de zware oud stenen troggen?
Maar hoe??
Juist, gewoon met de hand en spanbanden, met een trekhaak (goed dat we nog geen ezels hebben, ik zou klachten krijgen ;-) en heel veel gesteun en gezucht.
We hebben een hele dag nodig in totaal om al die zware stenen objecten te verplaatsen. Alles gaat naar de moestuinkant, het bankje hoeft alleen 1 meter naar achteren en 2 meter opzij richting de vuurplaats. De eerste bak met Margrieten heeft een week midden voor het huis gestaan. Tijdens het ff verplaatsen 's avonds na de boterham, waarbij Marc me 'een handje' vraagt en ik dus a la minuut op mijn slippers hem dat handje geef. We doen eerst de lichtste. Marc wipt een stukje omhoog met een stootijzer. Ik leg er steeds een groter steentje onder totdat er een stalen rolletje onder past.
Dan rollen we hem met de trekhaak richting secadou waar hij op het randje mag staan. Maar ter hoogte van de grote buxus moet de bak een heuveltje op en de auto kan niet verder. dus trekken en duwen hem met de hand op de rolletjes het heuveltje op. Die bak wil maar al te graag het heuveltje ook weer af, een voornaam plekje op het terras met veel bekijks en bewondering ziet de bak wel zitten. De bak op de voorste rol waar ik aan trek duwt zich op mijn voet. Dus einde oefening. Niks erg, even pijn, minder erg als zeer, maar toch!
Gisterenmiddag is het dan allemaal wel gebeurd. We hadden het moeten filmen, vergeten.
We weten hoe de stenendragers uit Kathedraal van de Zee zich hebben kunnen voelen.
Binnenkort ga ik eens opruimen zonder weg te gooien.
Het is geweldig werkweer, bewolkt, lekker warm met af en toe een spatje. dus de moestuin wordt goed verzorgd, beesten zijn lekker buiten en zo'n beetje alles wil wel groeien.
Ik geniet erg van de ochtenden alleen. Te meer nog van de extra tijd die ik nu heb, omdat ik vroeger opsta door het heuse werkritme van Marc.
Ik heb ook besloten naar het huwelijks-jubileum van mijn ouders te gaan. In augustus dus 2 of 3 nachtjes niet thuis en op een creatieve manier reizen. Eens anders reizen dan met werk en verhuis-geregel in een niet zo beste auto naar Nederland jakkeren.
Vanochtend maar weer aardbietjes gaan plukken. door de zon, regen en heerlijke temperatuur worden ze snel groot en rijp. Het zijn echt knalrode vruchtjes, maar je moet haast op je knieëen om ze te kunnen zien. Onder de blaadjes en een kroontje dat vaak groter is als het 'beitje zelf.
Weer veel! Potje puur misschien wel! (zonder gewone aardbeien erbij)
Op één van de terrassen met veel kruid en gras en hier en daar een hondsroos, braam of brem. Een paar flinke eiken sieren hethier door open schaduwen te geven aan al het bodemspul. Juist op deze plekjes kun je de aardbeitjes vinden, precies vaak in de zon. Ik woel door de grassen en kleine braampjes en duw zo de blaadjes van dit plantje opzij. De rode knikkertjes piepen er hier en daar doorheen.
Ik denk een specht te horen boven me, die een kruising maakt tussen kloppen en tsilpen... Maar dat kan geen specht zijn. Ik sta op en leg mijn hoofd in mijn nek en kijk. "tsjok-tjik-sjik-tsjok" Het is de eekhoorn. We zien elkaar en ik probeer eens terug te praten op z'n 'eekhoorns'. Heel dynamisch, druk en nerveus beweegt hij op die tak. Hij blijft roepen. (Hoe heet het geluid dat een eekhoorn maakt?) Hij maakt enorme sprongen tussen de bomen, landt op fragiele dunne takjes die hem makkelijk houden. (Wat weegt een eekhoorn eigenlijk?) Ik denk nog dat ik zijn alarm-roep heb nagedaan en zo voor het diertje bevestigd heb dat ik 'gevaar' ben voor dit bosvolkje. Ik pluk weer door. De beleving is voorbij en focus al weer op de rode vruchtjes.
Het dier komt gewoon terug en gaat een boom verder als waar ik hem het eerst in zag, wat zitten scharrelen en eten. Zonder te roepen of van boom tot boom te springen.
Wat een puur stukje bos is het hier toch. Via het stalpad loop ik naar huis met m'nbakje aardbeitjes. Bij de laatste bocht hoor ik het luide ge-pprrrrrri van winterkoninkjes. Het nestje zal uitgekomen zijn, alsof ze zich niet zo ver van het nest durven wagen. Ze komen allemaal bij me in de buurt om me eens voorzichtig op te nemen. Wat zijn dié nieuwsgierig zeg! En maar pprrrrrrrrrri-en naar elkaar en weer kijken naar mij. Verder stikt het hier van de grote escargots. Het is onvoorstelbaar. Ze doen zich te goed aan het maaisel dat ik achterlaat als ik met de bosmaaier langs ben geweest. Ik zie ze minder in de moestuin, alleen op de afvalbergjes. Flink maaien leidt ze af :-)
Het is uiteindelijk 1 potje 100% pure bosaardbeienjam geworden. Twee eetlepels zitten in een mini-jampotje, het allerlaatste beetje uit de pan, voor morgen op brood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten