In dubio

Soms lopen klussen in het honderd. Dat het die dag niet loopt of in verband met de weersomstandigheden. Dat is niet erg als je thuis een klusje hebt. Dat stellen we dan uit, komt een andere keer wel weer.
Het wordt andere koek als je met anderen afspraken maakt om een klus te klaren. Als je een vaste afspraak maakt en je je daaraan wilt houden. Marc is komend half jaar gebonden aan de ochtenden, geen excuus, weer of onweer, het werk gaat voor en door.
Het vergt aanpassingen in ons leven. Rond half 1 's middags de warme voedzame hap is nog belangrijker. Net als vroeg opstaan en tussen de middag even toegeven aan de siësta-cultuur als je nog wat aan je avond wilt hebben.
Weer anders is het als je klusjes voor anderen doet, zoals maaien, waar ik toch de voorkeur geef aan droog gras. Zeker op de wat hobbel-knobbelveldjes. De echte strakke gazons zijn hier vrij zeldzaam en moeten nu zeker om de 10 dagen. Bij P&W was ik wat verlaat door de regen, het was een flinke klus geworden. Dus iets eerder gaan maaien.
We hebben ook klanten die graag willen dat we komen werken als ze er zijn. En dan nog doen we het graag, maar het moet wel kunnen.
Nu Marc iedere ochtend 'bezet' is, verschuiven de klussen die we echt samen moeten doen naar de middagen. Dat gaat nog vies tegenvallen van de zomer!
Als dan de opdrachtgever ook nog wenst dat ze zelf aanwezig zijn wordt het haast onmogelijk.
We kunnen niet werken in de zomerzon met ons gebruikelijke tempo. Met zaagbroeken aan, helmen op en de bomen in. Het is eenvoudigweg onverantwoord.
Ik zit erg met een klus in m'n maag. Dat komt ook door de communicatie van te voren.
Ik had het tegenover Marc over "een gezellig middagje rommelen" om eens flink wat bomenwerk te verzetten bij een lief stel die hier een (nog) vakantiewoning hebben. (Ze willen er dolgraag gaan wonen zodra dat kan) Het "gezellig rommelen" is heel verkeerd gevallen bij Marc. M'n lief wil gewoon strak en zakelijk weten hoeveel werk, wat voor werk en brengt dan een offerte uit die mondeling (dat dan weer wel) bevestigd mag worden. Duidelijkheid wil hij krijgen en deze klus is wat informeel van karakter.
Dus stond ik de vorige keer met te weinig machines en ander materiaal bij de bevriende klanten zonder Marc.
Dat schoot niet alleen bij mij in het verkeerde keelgat en zo gaat er een samen-klus aan onze neus voorbij.
Ik zit in dubio; ga ik deze klus alleen aan en laat ik de klant me helpen? Of weiger ik de hele klus, omdat Marc z'n kont in de krib gooit?? Lastig, zo lastig.
Daarnaast voel ik een vriendschap met deze mensen en doe ik al het maaien van hun weilandje. Ik wil ze niet laten zitten met een veld vol eeuwenoude kastanjebomen waarin erg veel dood hout zit en waarvan uitgescheurde toppen vervaarlijk nog op de stam zijn blijven hangen. ze willen de bomen van dood hout gesnoeit, hulp met al dat zware hout. Een extra mankracht voor het renoveren van een stuk hek, maar hoe moet ik dit aanpakken?
Ik wil m'n lieve vrienden graag helpen, wil heel graag met hen werken. Het is des te leuker als ze er zijn, het werk vlot net zo goed en het bijkletsen en het delen van het franse leven ervaar ik als heel prettig. Maar die bomenklus kan ik niet zonder Marc aannemen. We hoeven niets te zeggen of te overleggen, het gaat lekker vlot en een blik is al voldoende om elkaar te helpen.
Ik kan m'n maatje niet dwingen samen te werken met anderen, hem niet forceren te werken in de hete zon (dat wil ik zelf ook niet) en zelfs niet overhalen "gezellig een middag te rommelen met elkaar", wat toch inhoudt keihard te werken voor dat dubbelglas, die trekker of een hypotheek in Nederland.
Ook kan ik de klant cq. vrienden niet laten zitten. Ja, het kan wel, maar ik wil dat niet! Dat het botst met Marc is niet zo moeilijk, dat is m'n lief nu eenmaal. Hij gruwt van woorden als 'gezellig', 'bijkletsen', 'samenwerken met de klant' of 'agenda' 'plannen' of 'vakantie'. Ik ben dan toch uit ander hout gesneden. (Wat wel als voordeel heeft dat hij geen kluizenaar wordt en ik niet alleen met anderen bezig ben en de tijd neem bij mezelf stil testaan en voor mezelf te zorgen.)
Dus nog steeds in dubio....