Project schuur 1

Het is nu echt gestart; het Schuur-project. Dit is het eerste bericht, er zullen er nog velen volgen.
Ik kijk de archieven door en we kijken verbaasd naar hoe het ooit was. Beneden en boven tot in de nok lag de stoffige troep opgestapeld. Zo een huis te koop aanbieden op de franse markt is geen uitzondering. Fransen kopen een huis op een andere manier. Ze kunnen (blijkbaar) door de troep en het vuil heen kijken. Fransen kopen een huis voor het huis en het is een enorm verschil met hoe wij Hollanders hier tegenaan kijken. Ik vergelijk het even kort met hoe we ons huis te koop aanbieden; Tuin spik en span, keuken half leeg geruimd voor de foto's alleen, verfwerk in orde, TV niet aan en de voorkomendheid zelfde als er mensen komen kijken. (die in ons geval niet komen... niemand!!)
Maar we hebben het nu over dit huis en deze schuur. Na de overdracht was de schuur redelijk!!!! leeggeruimd, het huis ook. Maar de smerigheid, het stof, de muizenlijken en vleermuizenuitwerpselen (galgje!), de onbruikbare troep, de klimop die liever binnen groeide, het mos op de daken, spinnenwebben en aangekoekt roet lag en plakte en zat er nog wel. Huis verkocht?? Niks meer aan doen, ff leeghalen en wegwezen...

Buiten hadden we de situatie snel goed overzien. Dachten we. Die begroeiing snoeien we wel weg, die boom die te dicht op de helling naastde schuur staat kappen we gewoon. Geen probleem... Waar we ons het meest in vergist hebben is de toestand van de gebouwen op de plekken waar we door de begroeiing nieteens konden gaan kijken. De stal was ontoegankelijk. De hellingkant van de schuur, de broodoven.
De schuur staat tegen/in de helling gebouwd, de zuid-helling en het schuurdak aan de hellingkant staat onder een enorme eik op het noorden. Nooit geen zon en heel vochtig. Twee eeuwen geleden had men een ander idee over drainage en zulke gebouwen werden niet gemetseld, maar twee los op elkaar gestapelde muren met puin ertussen was de truuk voor een stevig bouwsel met ruimte voor het vocht. Een geul op begane grond hielp het overtollige water weg te voeren.
Deze staat van het dak was niet te zien. Te dicht gegroeid aan beide kanten en het mos op de daken was een mooie camouflage. Wisten wij veel dat mos op lauze-daken deze stenen dakbedekking stuk maakt. Wij hadden geen idee!! Ook niet over de traditionele constructie's en hoe die te beoordelen. De standaard controle die verplicht uitgevoerd wordt in Frankrijk voor je een huis koopt is meer een formaliteit voor het juiste papiertje met de juiste stempel, om het huis te kunnen (ver)kopen.
Na de overdracht gaan we de eerste etage van de schuur eens leegruimen. Alle spullen zetten we buiten om uit te zoeken. Dat duurde een week. Gelukkig met mooi weer.
Zodra we de ruimte leeg hadden kregen we meer zicht op de toestand van het gebouw. Het is na wat snoeien ook mogelijk om achter het dak te kijken. De zware grote lauzestenen die normaliter helemaal onderop liggen, waar dan een dakgoot onder hangt, zijn niet meer zichtbaar. Ondergronds zeg maar, verdwenen. Herfstblad van de eik erboven van een x aantal seizoenen vult de geul op... Denken we.
Totdat Marc eens gaat graven met een klein pioniersschepje. Hij kan zich er niet omdraaien, laat staan emmers met blaadjes, wortels, bramen en aarde aan beide zijde dumpen.
We zien pas later de dikke laag mos op de lauzen en geen idee hoeveel lauzen eraf zijn, die nu in de grond begraven liggen door jarenlang geen onderhoud. Door de lege ruimte achter het dak zien we nu ook de lekkages, als een mandje zo lek. Met heel veel pijn en moeite graaft Marc verder, schept de aarde in emmers en wurmt zich naar de oostkant om daar de emmers te legen, de helling af. Daar gaat de aarde via een kinderglijbaan achter de muur. Waar we hetooit weer weg moeten graven. Die muur is niet gebouwd als grondkering, maar moet als decoratieve muur beschouwd worden achter het zwembad.
Deze winter word ons duidelijk hoe het ermee gesteld is. Vele gaten in het dak, de dwarsbalk over de hele breedte van de schuur is verdwenen. Anderhalve meter lauzen zijn in de helling verdwenen, waar achter al het houtwerk verder rot is en weg. Het houtwerk onder het mos en de lauzen is verrot en belangrijke houten hoekverbindingen zijn ook meer weggerot dan dat er nogwat van over is...

De dwarsbalkjes zijn in het midden doorgerot. Hoe het kan dat de schuur nog staat is ons een klein raadsel. Vroeger werd er met iets meer zekerheid gebouwd en als we om ons heen kijken hoe lang op deze wijze gebouwde huizen nog blijven staan door de eeuwen heen, halen we opgelucht adem. De schuur is echt stevig genoeg. Maar toch, dit hele dak moet vervangen worden. Nu kan Marc wel bij een dakdekker werken, dit is en blijft een enorm en duur project.

Marc besluit van binnenuit te werken. Dus weer of geen weer, 40 graden of regen dat het giet, hij kan zo verder.
Hij maakt keuzes. Eerst de bovenmuur afbreken, om zo inzicht te krijgen hoeveel dwarsbalken hij moet maken. Er moet toch verder uitgegraven worden achter de schuur, ook al kun je je kont er niet keren en het glijbaan-systeem houden we erin. De zeiltjes op de lekke plekken liggen er voorlopig wel goed. We zien deze kant niet en er komen ooit golfplaten op, waarvan 1 transparant voor het ligt. Goedkoper, onderhoudsvriendelijk en sneller geplaatst.

Voorlopig is Marc daar nog niet aan toe. Het streven is wel 'voor de winter klaar.'
Gisteren heb ik mijn ochtend besteed aan het weghalen van alle begroeiing aan de zwembad-kant, zodat het glijbaan-systeem weer gebruikt kan worden zonder in de bramen of acacia-stekels te hoeven scheppen.