De Roman

Ik heb perioden dat mijn leven er niet uitziet als een boek of een film, maar zo voelt. Niet door de gebeurtenissen, niet doordat ik loop te dromen of mijn leven fantaseer.
Het lijkt of alle boeken die ik op dat moment lees, de films die ik zie stuk voor stuk in mij blijven hangen. Als fragmenten, scenes, hoofdstukken, alinea's en zinnen. Ik kijk met de ogen van de regisseur, de hoofdrolspelers en de figuranten tegelijk.
De films en de verhalen uit de boeken, waar ik als lezer zelf een film van maak, logisch! komen heel de dag door, in stukjes terug. Kris kras door elkaar vermengd met ons leven, wederom gezien door al die ogen. Die van de schrijver, de hoofdrolspelers, regisseurs, lezers en figuranten.
Mijn rol en die van mijn lief blijven wisselen en soms maken we geen deel uit van het verhaal. Misschien zodat ik ons op een zijspoor zet om in een volgend hoofdstuk weer tevoorschijn te kunnen toveren in een andere gedaante, een andere rol. De regisseur en schrijver zijn onbekend. Soms ben ik het zelf.
In deze perioden, die ik al heel mijn leven ken, maar waar ik nooit eens wat langer bij stilgestaan heb, schrijf ik boeken. verhalen, kort en lang met af en toe een gedicht zonder einde.
De lijn van deze verhalen worden gevoed door wat ik meemaak, wat ik voel en de films die ik zie, de boeken die ik lees.
De kwaliteit van de film, het verhaal, bepalen in welke mate ik er wat mee wil. Soms nodigt het uit tot diepzinnig gepeins, soms tot gedroom midden op de dag of het me wat warrig voelen. 's Avonds laat weet ik dan dat ik beter een uur had kunnen gaan schrijven dan me op het SL-werk te storten. (Wat weer een andere vorm van creativiteit in me aanspreekt, andere capaciteiten wakker roept.) Soms laat ik het werk voor wat het is en schrijf ik tot alles eruit is, hoe onzinnig het er ook uitziet als ik mijn vingers van het toetsenbord aftrek en de spelfouten eruit probeer te halen. Wat 's avonds en 's nachts nooit goed lukt, de letters rijgen zich dan aanéén en ik lees steeds weer over de typfouten heen.
Zo langzamerhand ontstaan er steeds meer hoofdstukken in mijn hoofd, alinea's, fragmentjes die ik samen zou willen voegen tot één verhaal. Ik stuit ook steeds op hetzelfde probleem; er is niet één verhaal. Het zijn er honderden. Zoveel verschillende verhaallijnen kruisen elkaar, lopen parallel, zijn niet samen te voegen, anders gekleurd.
Ook mis ik de tijd, de concentratie, de toewijding om me op één verhaal te storten en dit verder uit te werken, onder te verdelen en het sluitend in wat hoofdpunten op papier te zetten.
Ik kom wel eens een eindje, maar altijd, altijd weer overmant de slaap mij, de zon die me buiten roept. De maankalender die me een dag geeft voor bepaalde tuinwerkzaamheden, de helpende hand voor zware buitenklussen of het gemiauw om brokjes.
Ooit, ja ooit zal er een roman groeien. Een mooi verhaal dat je door wilt lezen tot de laatste punt, kop en staart met een vloeiend middenstuk dat zijn eigen alinea's heeft en tijdsprongen...
Ik stel mezelf gerust met het feit dat weinig ongemerkt blijft, veel al wordt omschreven en beleeft. Inclusief een misschien te rijke belevingswereld.
Ooit komt ie er, dat verhaal, een boek, die film in mij. Nu zal ik me moeten behelpen met de tijdsfragmentjes die ik mezelf geven kan, om toch wat op het scherm te kliederen als een kind met kunstenaars-aspiraties. Dat ik maar deze dromer mag blijven met een saai en spannend leven waarin voor alles een plek is.