Een mooie dag

Vandaag een echte franse zomerdag, fris in de ochtend en vanaf 'midi' de echte super-hitte die je naar binnen jaagt.
Ik was heel wat van plan vandaag, maar waar ons gesprek gisteravond eindigde, ging mijn gemoed vanochtend verder.
Ik startte pas om half 10 met maaien. Vandaag langs de berm omhet hek vrij te houden langs het bospad. De gemeentemaaier maait het anders gewoon mee. Zodra ik bij het stilte-bankje wil beginnen en de motor start, sjeest er een zwart schoon auto'tje voorbij met een vlotte jonge man erin. Die zien we hier nooit, op mijn lief na natuurlijk, dus bedenk ik me dat het G. zou kunnen zijn. De eigenaar van het huis dat we opgeknapt hebben.
Ik zet de bosmaaier af en start de terugtocht naar huis. Dat is wel even lopen vanaf het bankje. Ik ben zo uit bed in mijn werkkleer gesprongen, pet op de ongekamde haren en na het van me af schrijven op de blog gaan werken.
Maar de ontmoeting met G. loopt spontaan, hij is hard aan een bakkie toe. Ik doe een heel klein snel rondje huis en ook zijn reactie is hetzelfde als al die anderen die hier voor het eerst komen. De ogen glijden snel over de oprit, langs de helling en gebouwen, lach op het gezicht. De meest geuitte eerste reactie is en blijft dat het een plekje uit verhalen is, sprookjes en andere bekende fantasie-verhalen die universeel als zodanig erkent worden.
Heerlijk om te horen. Hak op de tak een uurtje honderduit van twee kanten. Ik moet echt naar de markt, hij is ook op weg naar het stadje, maar zoals ik er nu bij loop ga ik het terrein niet verder af als voorbij het bankje langs het pad.
We spreken morgen af voor de lunch, Marc wil ook ogen zien en hem de hand drukken.
Het verdere werk bespreken en kennis maken met een opdrachtgever, dat is hij toch.
Hij stapt de dag weer in om naar boven te rijden. Ik heb me nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed.
Op de markt is het al erg druk, de helft van de winkelende en bijpratende mensen zijn toeristen. Ik zie nu al bijna geenbekende gezichten meer, de locals vluchten een beetje voor dit circus. En terecht, ook ik sta een 30 minuten in de rij bij de groentekraam. In de supermarkt staan 2 lange rijen met mensen met minder dan 5 producten. De cassières, daar ben ik trots op. Die laten zich niet van de wijs brengen en werken stoïcijns in hun tempo door. heerlijk wat een rust die twee uitstralen. Vaste klanten krijgen een heel vriendelijk bonjour, de opzichtige toeristen krijgen geen knik of oogcontact en de dames doen op hun gemakje wat ze moeten doen.
Na anderhalf jaar pik ik ze er allemaal uit, ze praten luider, hebben 'zomergoed' aan, vaak make-up en kleding die hier niet makkelijk te krijgen is, al rij je er een uur voor. Toeristen moeten nog veel zoeken in zo'n winkel en niemand om mee bij te kletsen, dus dat treuzelt en kijken zoekend de paden af. Bukken zich voor het schap met peperdure locale producten en nemen de bril af om het etiket te bestuderen.
Maar al die drukte, nee, dat is ook niks voor mij. Ik ben al veels te laat weggegaan en haasten kan ik niet zo goed meer.
Ik vergeet brood voor wentelteefjes en op de valreep vak ik even binnen bij de Utile, zo'n mini-buurtsupertje waar ze je ook kennen.
Jaaaaaa Het dorpsfeest is volgend weekend, met dat mooie vuurwerk van vorig jaar.
Ook een vide Grenier, dus de eerste kans van wat spullen af te komen. Ik reserveer 4 meter straat en vraag R. om erbij te zijn. Dat wordt erg leuk als het weer goed is. Met een nederlandse frans sprekende vriendin/klant in ons dorp op de rommelmarkt gaan zitten.
Marc heeft na de lunch een afspraak met de bank (iedere kleine verandering in de rekening zelf of andere producten als verzekering, kun je alleen regelen met een afspraak met een medewerker van de bank.
Wij hebben 'Cerise', zo heet ze niet echt, maar haar achternaam klinkt zo. Ze is achterin de 20, denken we, en heeft een flinke boezem op een verder fijn gebouwd lijfje, kersenrode blos en donker glad haar. Ze is de enige die er werkt die een beetje engels spreekt. Vanaf onze eerste stap die we in de bank zetten, heeft zij ons met alles geholpen. Ook Cerise begroeten we met de franse zoenen en het 'ça va?'.
Ik was af en werk verder achter de pc. Het is te warm om buiten wat te doen.
Marc heeft op het dak eens nagedacht en komt met nieuwe moed en ideëen voor SL. De moed zit er weer een beetje in om nu te leven en nu te zijn met wat er nu binnen onze capaciteiten ligt.
Het maaien doe ik na het avondeten. Iets na negenen ben ik klaar en zak met Marc nog wat uit. Al met al een mooie dag