Bosaardbeien

Bosje uit de tuin
Deze ochtend heb ik een missie; Bosaardbeitjes oogsten in het bos. En dat valt niet mee. Er staan plantjes zat, maar niet allemaal dragen ze vrucht en als ze de kleine rode vruchtjes hebben, hangen deze onder de bladeren. De plantjes zijn misschien 10 tot 15 centimeter hoog en staan verstopt tussen het nagelkruid, hoog gras, brandnetels, bramen, zuring, kleefkruid en nog ander heerlijk geurend groen. Ik ben blij dat de gemeente de bermen nog niet gemaaid heeft en dat ik zelf geen tijd had om het stalpad te maaien. Kniehoog waad ik door de zachte blaadjes van de wilde munt. Zo 's ochtends vroeg is het nog mistig en ruikt het bos heel fris. Castel heeft nog niet door dat ik 'de katten uitlaat' en ik hoop nog wild te zien. In de laatste ruime bocht van het stalpad zie ik heel veel rode stipjes in het gras. Veel is nogal relatief en na 2 uur zoeken met ijskoude handen en natte sokken heb ik 'wel' een halve bak. De ponds bakken fromage blanc worden hier meer dan een aantal keren gebruikt en ook nu is het ideaal. Bosaardbeitjes zijn erg klein, zoiets als een cranberry. Maar de smaak van deze vruchtjes is veel lekkerder als gewone aardbeien. frisser, maar net zo zoet. Vroeger gebruikten ze bosaardbeitjes, of Fraise Sauvage, als tandbleekmiddeltje. Verder zijn ze een hele rijke bron van vitamine C en worden ze hier als delicatesse gezien. Altijd als jam, gemixt met gewone aardbeien. Dat is wel ons plan.

Ik schrik, Castel is erachter gekomen dat poezen en Tien zijn gaan wandelen, dus ze is ons achterna geslopen. Heeft vermoedelijk al een tijdje op afstand zitten lonken om toestemming te krijgen mee te lopen, maar kon het wachten niet meer aan en dendert het pad af. Ze merkt hoe rustig aan we het doen (Aai, Cros & ik) en ze blijft bedeesd achter me lopen.
De waterstand van het stuwmeer is al weer een flink eind gezakt. De werkzaamheden aan het boven liggende meer zijn afgerond en de gewone gang van waterzaken zijn weer aangevangen. Het is een waar paradijsje met de ochtendvogels, het rustige water en de zoemende beestjes die af en toe even op mens en dier uitrusten.
Castel blaft al zwemmend tegen de steentjes die ik in het water gooi. Zij kan hier zo van genieten.
Opeens weer die herrie, alsof je bijna naast een waterval zit en als ik tegen de zon in naar het water tuur, komt de massa weer met een flink geraas naar ons toe gestroomd. De herrie wordt alleen veroorzaakt door de ondiepere gedeelten met mooi rond afgesleten stenen waar het water doorheen wil.

Castel komt even bij me zitten en mijmert met haar natte vacht in de ochtendzon wat voor zich uit. De tocht omhoog door het bos heen levert weinig meer 'beitjes' op, maar die halve bak is best veel en voldoende voor 2 potjes delicatesse-jam.

Ik ben ruim 2 uur weggeweest en ik moet nog naar de markt, tuincentrum, dierenarts, Tresor Public (voor een nieuw soort factuur die we nooit eerder ontvingen, tekst en uitleg graag) en de bank.
Dat wordt wel krap allemaal... Ik zie weer op tegen die drukte, maar als ik bij het tuincentrum als oude bekende wordt begroet valt het alweer van m'n schouders af. De lachende mensen en het relaxte van het leven hier blijft een warme deken, een geruststelling, alsof de rest van de wereld ook zo is.
Precies om 12 uur sta ik buiten de super en loop bepakt en bezakt naar de auto.
Met verse groenten, een bakje gewone aardbeien, boodschappen uit de super en 2 verse forellen rijd ik blij naar huis. "Een dag met een gouden randje" fluister ik mezelf toe. Maar het zou pas compleet zijn als Marc dezelfde mood heeft.
Helaas is hij uit z'n doen. Na een ochtendje komt hij gaar thuis. Zijn ontbijt viel in het water, niet letterlijk natuurlijk. De fromage blanc van van de week blijkt boeren fromage blanc te zijn met een soort van frisse klontjes erin. Deze substantie blijkt voor hem oneetbaar en hij spoelt het geschrokken door de wasbak. (De koffiedrab en de nootjes mag ik er 's middags uithalen, je begrijpt; soms ben ik niet blij met een 'echte man' in huis.)
Tussen 7 uur vanochtend en half 2 vanmiddag heeft hij niet gegeten. Daar kan mijn lief niet tegen. Dat ik cake ontdooide om mee te nemen naar zijn werk, ontgaat hem dan geheel en een boterham smeren kwam ook niet in hem op. Maar a la; de vis was weer voortreffelijk.
Zo'n rookbak op zaagsel is ideaal, snel en makkelijk. Wat ze er alleen niet bij vertellen als je zo'n bak koopt is het onderhoud ervan. Na iedere rookbeurt zijn er 2 roosters dik aangekoekt met gerookt visvet, de hele bak natuurlijk, het zaagselplateau aan twee kanten en het deksel. Met de aangekoekte pan van gisteren erbij sta ik na de makkelijke maaltijd een uur te boenen in het kleine keukentje met laag aanrecht... De gouden rand is inmiddels vervuild koper geworden.
Ik grijp tijdens het schrijven maar even terug op het gevoel van vanochtend. De aardbei-missie, de geuren van al die kruiden, het gehuppel van Cros in het bos en de warme douche op de markt.
De rest van de dag heb ik het druk met huishoudelijke dingetjes. Misschien nog even maaien daar waar geen bosaardbeien staan.


Jammer van de bonje. Het gouden randje om de ochtend heeft de avond niet gehaald
:-(