Tuig

Ik schrijf dit stuk met een afgeplakt oog, zo'n pleister erop alsof ik een kind ben met een 'lui oog', en merk wat een visueel deels gehandicapt persoon moet doorstaan. Ik heb het beschadigde oog, dat het verder nog uitstekend doet, alleen even afgeplakt om het wat rust te gunnen. Vergeef me de spelfouten. Dit ongelukje kwam door 1/5e deel van het Tuig, de katten dus. Ik houd vreselijk veel van katten. Van alle dieren, ook van slangen en insecten -op enkele uitzonderingen na dan-, maar katten hebben een streepje voor. Waarschijnlijk omdat ik als kind zo graag een groter huisdier wilde hebben dan cavia Lientje, die 9 jaar werd en overleed aan ouderdom in combinatie met nierstenen. Een groter dier met iets meer vrijheid dan gekooide Lientje, een beest dat door het huis mocht waren en dan misschien wel mijn bed verkoos om te slapen. Een levende knuffel dat geluid maakte, al was het maar snurken... of spinnen. Maar katten en honden, alles groter dan die cavia, kwamen er niet in. Slangen, wandelende takken (Die honderden kleintjes kregen, arme pa en ma die moesten toezien hoe het huis belegerd werd door centimeter kleine wandelende takjes omdat de vitrage, zorgvuldig om het terrarium gespannen, los geschoten was en zo de takjes door het hele huis heen wandelden.), kanarie's en zelfs een parkiet die spreken kon, Sanne genaamd. Sanne verslikte zich in een te groot stukje vogelzand. De kanarie verkoos tijdens een vrij uurtje vliegen in de huiskamer om op de hete rand van een koekenpan te gaan zitten en overleed de dag erna aan de gevolgen van deze fatale vergissing. Ik was op turn-kamp en heb geen afscheid kunnen nemen.

Zodra ik op vrije voeten was en even op kamers ging, ontfermde ik me over een oude poes. Poes Cees was al 12 jaar oud en heel af en toe nam ze plaats op het voeteneind. Poes was een halve pers en rood cypers gestreept met geen haartje wit en grote groene ogen, maar wel mijn poes, eindelijk een kat als huisdier. Toen mijn te vroegtijdige op kamers wonen jammerlijk faalde en ik met een torenhoge studieschuld maar weer thuis ging wonen moest poes Cees natuurlijk mee. Mijn ouders vonden het niet fijn kan ik u meedelen. Alles behalve fijn, vervelend zelfs, zo'n harenbal in huis. Poes mocht ook niet veel, de eerste weken. Maar na een paar maanden mocht ik het huis wel weer uit, maar van poes Cees bleef ik af, die bleef! Ook mijn ouders waren inmiddels gewend en verknocht aan poes Cees en poesje werd 23 jaar! Na het leven van poes Cees zat ik weer met een poesje Case dat ik als wees grootbracht tijdens mijn eerste 9 jaar op mezelf wonen in een BG flat in Dordrecht. Ik ging naar een huis met 5 katers en poesje Case kon geen andere dieren velen en zeker geen katers. Dus ontfermden mijn ouders zich over weer een poes die Case heette. Grootgebracht als een wees is poesje Case nog steeds half mens, half kat. Ze begrijpt mensentaal en intonatie ook beter dan kats of honds. Net zo lief als dat ik haar had, is poesje Case nu het surrogaatkind van mijn ouders. Mijn liefde voor katten is wat besmettelijk. 

Lief houdt ook veel van katten, is ook minder hondenmens als kattenmens en laat me begaan in mijn eis niet zonder katten te willen leven met een minimum aantal van 5 stuks haarballen op poten, scherpe nagels, eigenzinnigheid, bezitters van banken, stoelen, bedden met kuren en wangedrag. Zodoende rest ons Joppie, Cros, D(on)Quichot, Merlin & Sooty.

Tussen het texturen van een set kleding in Photoshop, het begeleiden van een hunt in Secondlife ter ere van onze rezdag en het vullen van schouw en kachel door, kijken we een film op de bank. Joppie komt dan 'pompen' op schoot met 4 poten tegelijk en zet zijn 20 nagels stevig in je vlees, dikke broeken aan of niet. Ja lekker, op schoot. Wat mij betreft 24/7, want ik ben al ruim 20 jaar en moet op dierenartsvoorschrift veel rust houden op een warme schoot. Zo presteert hij het ook om op de meest onverwachte momenten een poging te doen op schoot te klimmen als we er niet op bedacht zijn en onze benen onder tafel hebben dat geen rui8mte laat voor een grote volwassen kater met langere nagels dan de rest, omdat kater minder vaak buiten ravot en die nagels nauwelijks slijten, in lengte. Schoot = schoot, waar dan ook, schuin, onder tafel, in bed, maakt mij niet meer uit en jullie zijn steeds afgeleidt door het nieuwe grut wat mij, tegen dierenartsvoorschrift in, in de kou laat zitten op koude vloertegels. Me dunkt! Eens jullie huisdier, altijd jullie HUISdier. Dan is er Cros, ook een wees van bijna 4 jaar oud. De heerser, de leeuw, king of the French jungle, patriarch, één bonk spieren, onaantastbaar en alleen buiten aanspreekbaar. Grumpy (nietus) vindt zichzelf heel wat en heeft een attitude va (nietus) van jewelste. Meneer kent twee seizoenen; een wakker-seizoen en een slaap-seizoen. logisch en jij bent mij niet Cros was heel erg klein toen hij bij ons kwam, Misschien een week of 4, onder de teken en vlooien, viezigheid in alle kat-openingen en uitgehongerd, bibberend van de kou. Zou je niet zeggen hè, als je nu zo naar me kijkt. Niet aankomen graag, ik ben hier heer en meester over dit huis en terrein. Cros weet niet beter of heeft het hier voor het zeggen. Dat merken de andere katten, de hond, de kippen, maar zeker ook Lief en ik. Cros kan heel duidelijk praten. Dit doet hij met geluiden, oogopslag, stand van de oren, lichaamshouding, staart en snorharen. Knap hè, kunnen jullie niet en ik heb nog innerlijke voelsprieten ook! Cros is een kat om rekening mee te houden. Vreemden kunnen hem niet lezen. Ik kan nog steeds mijn gezicht in zijn buik wroeten of hem kopjes geven met kwetsbare ogen dicht bij die bek met slagerstanden. Ik ken je toch, dat is je kwetsbaarste punt en ik zal nooit en te nimmer naar jullie gericht uithalen en anders subtiel die nagels in mijn klauwen verbergen. Cros weet inderdaad zeer goed wat hij wel kan verslinden en de kleintjes op te voeden met tanden en nagels om te erkennen dat wij mensen zwakker zijn en afhankelijk van spullen. Door naar DQ. Grondig gesocialiseerd. Zal nooit in huis zijn behoefte doen. Wat Cros wel eens doet als hij last heeft van onze stress en dat hebben hebben jullie regelmatig, die stress. ik ben half mens en half kat, ik lees jullie beter dan dat jullie mij lezen, houdt daar ff rekening mee!of het niet naar zijn zin heeft om andere redenen. DQ is te lief voor woorden. Ziet eruit als een goedzak met een dubbel geknakte staart. Was al snel zo zwaar als kitten dat wij twijfelden aan zijn gezondheid. Ik ben kiplekker. sgewoon m'n bouw. Zijn vampierengebit gebruikt hij nauwelijks om mee te jagen ja ho wachtes ff, wie bracht pas die al reeds gemangelde lijster weer mee naar binnen? uit wiens bek moesjum halen? de mijne hoor! DQ laat nog aan zijn buik sabbelen als is hij een melk-bar lekker hoor en is niet te belazerd om die twee kleintjes op te voeden. Wat geen sinecure is want gewoon lekker een middag slapen kan niet. DQ speelt met alles dat los zit. Veren, kurken, touwtjes, kattenstaarten, stukjes hout. Hij gaat ermee om zoals een hond dat met een bot doet. Ben ik geen hond dan? Geen idee eigenlijk, lekker belangrijk, ben toch één van ons allemaal? Ook met slierten los hangend haar. Daar ging het dus mis gisteravond op de bank. Hij dacht, al liggend op mijn schoot, dat die pluk haar om mee te spelen was. DQ kan eruit zien als een sukkel en bedankt hè maar is ver-schrik-ke-lijk snel in speel-mood. Ratsch, zei die klauw om niet in mijn haar te belanden maar met een uitgestoken nagel in mijn oogbal. In het oogwit dan wel, anders had ik nu dus echt een probleem gehad. 'k dee het niet expres hoor, greep gewoon mis, want wij kunnen niet goed zien van zo dichtbij! Ik dacht bij de eerste tranen nog dat het meeviel, want het oog zag nog net zo goed als ervoor. Maar een traan op mijn vinger bleek rozig rood te zien. Lampen aan en in de spiegel kijken; mijn oogbal bloedt! Ik spoel het oog uit met lauw water, wat heel erg zeer doet. sorry, dee ut echt nie expres. Vannacht moest ik er even uit voor een plas. Met gesloten ogen gaat dit niet, dus dat linkeroog moest open. Ik heb nog nooit een diepe oogbalwond gehad, maar u mag weten; drama. Kiespijn is erger, maar dit is echt niet leuk --->Understatement. Steek je je haar op de volgende keer? Dus voorlopig dat fluizge haar maar met een speld achterop het hoofd zodat geen kat in de verleiding kan komen.

Merlin is wat te dom om ohhhhh, ben niet dom echt te leren hoe en wat. Sooty heeft het verstand van twee katten niet waar wel waar en is sowieso anders als poes. Merlin had erg veel tijd nodig en een castratie om te leren dat binnen plassen en poepen niet mag. Nog twee plasongelukjes na de snelle operatie liet zien dat hij nu een echte huiskat is. Maar kan hij een ruimte niet uit dan gaat de vlag uit en als het even kan legt hij een boodschap voor ons klaar die over het hoofd gezien kan worden, maar ruiken doe je hem wel. slim toch. Merlin is alles behalve een tovenaar, met zijn wollige dikke lijfje en ronde oortjes. Hij heeft een ingebouwde motor die je van een afstand kan horen boven muziek of film uit en love-attacks om je te laten weten dat hij aandacht nodig heeft. Het maakt hem onweerstaanbaar ondanks de vlaggenzetterij. Zeg kletskous, mag deze dame ook even? Je vergeet te vertellen dat we met z'n vijven een soort van terroristengroep vormen, een groep tuig-op-maat die jullie onweerstaanbaar vinden. Ik ben glanzend zwart, de kleinste, een dame, maar wel de slimste die de troep subtiel weet aan te voeren. Oude sok Joppie bejegent me als een eunuch, van Cros mag ik alles doen en laten en als het met me speelt laat hij me winnen. DQ is vaderlijk, maar kan mij tenminste bijbenen in snelheid als we elkaar nazitten in de bomen en m'n broertje, ach ja. De sukkel. En bedankt he zus!

U leest het, wij zijn gek op ons Tuig. Dus ook met oogpleister op worden ze geknuffeld, spelen we met ze mee, krijgen ze duur verdiende brok en bronwater en mogen ze de bank en stoel bezetten. Met krassen en gaatjes in handen en benen laten we ze 'bedje schudden' op schoot en verroeren we ons niet om ze lekker te laten slapen. Met een zucht wachten we tot de computers weer zijn opgestart als één der poten op de uitknop van de beveiligde stekkerdoos stapt en slaan onze ogen ten hemel als diezelfde poten een toets raken op onze toetsenborden die werk definitief van ons systeem verwijdert dat nog net niet opgeslagen was. (Aan mijn manuscripten en cursus werk ik dus uitsluitend boven op mijn kamer.) Met diezelfde kattenliefde duwen we ze van tafel of het aanrecht. Krijgen ze een brul als ze in de schouw gaan zitten of een poging doen plaats te nemen op muis en toetsenbord. Eventueel met kracht halen we bepaalde prooien uit bekken door die in veiligheid te brengen en anders te cremeren of gooien kleine steentjes als ze koolkiemplantjes om staan te woelen om de geurvlag te bedekken. Ook bonjouren we ze naar buiten als de zon schijnt of als ze te ondeugend zijn, wordt Joppie helaas vaker van schoot gezet of geweerd dan zijn dierenartsvoorschrift voorschrijft en mogen ze niet op de slaapkamers komen. ikke wel Op Cros na dan die stipt om 5 uur in de ochtend me wakker maakt om me de deur te laten openen. Ik hou van ons Tuig.