Een tegengeluid

Mijn oog viel op een gedeeld krantenbericht met positieve rake taal. Het had van mij nog raker en positiever gemogen, maar het feit dat zo'n klein berichtje door iemand op facebook wordt gezet doet me al veel goed.

Ik heb (te) vaak geschreven over de effecten van de crisis op mijn leven, vaak in negatieve zin, soms ook in positieve zin. Ik heb het jaren in de koptekst van mijn weblog laten staan, maar het nieuwtje is eraf, nu heeft opeens iedereen er 'last' van, heeft het woord zelf vleugels gekregen, wordt het als excuus gebruikt en een reden om de politiek af te zeiken. Ik houd me niet bezig met politiek, wat ik wel zou moeten doen, al is het alleen maar de lokale politiek die mijn directe leefwereld vormt. Ook houd ik me verre van de financiële wereld, verre van de doorgeslagen (medische) wetenschap en ik hekel de 'real estate business' oftewel de huizenmarkt. Tijdens mijn vakantie was ik te gast in een gezin van vier. De één was nogal fanatiek politiek, de ander on top of de financiële wereld, zoonlief is een ambitieuze yup die het aan het maken is in het huizengebeuren hartje Londen en dochter studeert voor anesthesiste. Daar zat ik dan tussen aan de rijkelijk gevulde kersttafel. Het moet van mijn hart; Ze bleken geen van allen in staat tot het doordringen tot een zekere kern van het bestaan. Macht en geld verdienen, dat is toch wel het belangrijkste in het leven. In de supermarkt niet hoeven bukken, want dan gaan knieën onderaan een lichaam met overgewicht toch echt zeer doen. Ze weten van mijn hoed en een deel van de rand. Deels riekte hun gastvrijheid naar het helpen van een minder bedeelde en ik liet het me wel gevallen, laat ik daar heel eerlijk over blijven. Het was een geaccepteerd contrast en begrepen door beide zijden.

Toch hebben die twee weken in luxe en luiheid mij wel iets heel duidelijk gemaakt. Dat die zogenaamde crisis voor heel veel mensen heel erg goed is en nog goed zal blijken te zijn op veel langere termijn. Even terug naar het gedeelde artikel (zie afbeelding). De schrijfster doet een beroep op de media of ze eens eigen verantwoordelijkheid willen nemen, even ervan uitgaand dat wij mensen ons deels ophangen aan hoe die media ons het nieuws brengen waarop we ons leven indelen, gestalte geven, ons helpen keuzes te maken.

'Mensen komen in beweging door een kansrijk perspectief te schetsen.'  Ik maak het liever nog lastiger door niet naar de media te wijzen, niet naar de financiële wereld of naar de politiek. Uiteraard pleit ik deze sectoren van de maatschappij niet vrij van verantwoordelijkheid, maar ik neem wel die van mijzelf. De waarde van mijn leven mag namelijk niet afhankelijk worden van die sectoren, zo ver van mij af, moeilijk te beïnvloeden als zelfstandig denkend mens die het eerste schaap dat over de dam springt niet gelijk wil volgen. Eigen keuze dus. Laat dat nou een 'sector' zijn waar ik me wel aan ophang, die vrije keuze. Net als zelf-denkend en eigen verantwoordelijkheid nemen met initiatieven. Te samen vormen ze hoe ik omga met een wereldwijde crisis die me bracht waar ik nu ben.

Ik vraag me regelmatig af; what if? Wat als die crisis er niet was geweest? Dan was ons huis in NL al lang verkocht en dus een paar jaar hypotheek betalen nog in the pocket, hadden we nog wat achter de hand bij een vermogensbeheerder met leuke rente wat ons renteniers had gemaakt, we hadden dan natuurlijk een strak hek om 2 hectare met een ezel-gezin erin, een tractor, een mini-kraantje, een parketvloer in plaats van die oude tegels, overal dubbelglas, nieuwe daken, een hottub buiten, bestrating, een andere betere 4x4, af en toe een reisje of heuse vakantie, wat ons belieft, het chateau -bijgebouw- was op en top afgebouwd voor vrienden als gast-onderkomen, ruggen gespaard door af en toe ook eens wat hout te kopen en een hoogrendementsketel op hout natuurlijk, zonnepanelen en topkwaliteit eten op tafel, dagelijks en altijd.

Na deze hele riedel die ik nou wel uit mijn hoofd ken, volgt altijd een dikke NEE. Liever niet. Want dan zouden we onszelf niet zo goed hebben leren kennen. Dan waren we gezapig bezig geweest en had ik mijn passie nooit gevonden zonder een stok achter mijn eigen deur om mijn nek uit te steken en een schrijfcursus te gaan doen. Ik was nevernooitniet zoveel gaan schrijven, zou nooit huisvriend geworden zijn, zou echt niet zijn gaan poetsen bij vrouwtje Ravelac en al helemaal geen onderbroeken maat XXXL gaan strijken. Ik zou het bomen klimmen verleerd zijn. Ik zou geen vogel begrijpen en geen kleine 6-potig diertje meer zien. Ik zou de stilte niet meer voelen, de geuren niet meer zien, ik zou het bos niet meer horen en geen gesprek kunnen hebben met het meer dat soms ratelt en dondert als een rivier. Mijn creativiteit, incasseringsvermogen, initiatief en moed zou gereduceerd worden tot het maar klakkeloos aannemen en consumeren van gemak en comfort. Ik zou mezelf niet vinden en naar haar blijven zoeken ergens anders, maar zeker niet in de spiegel kijken, al hangen er hier heel wat verspreid in huis.

De meetlat heb ik zelf vorm kunnen geven dankzij de crisis. Ik ben heel creatief geworden dankzij de crisis. Ik ben een ander mens geworden dankzij de crisis. -Dat andere mens kent mijn oude achterban ook niet meer, het is gebleken, verbazingwekkend, heel apart.- Ik vertrouw op mijn moed en 6e zintuig dankzij de crisis. Ik neem initiatieven die ik niet voor mogelijk had gehouden, vroeger, dankzij die crisis. Ik ben aan de ene kant flexibeler dan ooit en aan de andere kant strikter naar anderen toe, dit om mezelf heel te houden, positief dankzij de crisis. Ik kan improviseren en vind mijn comfort in kleine dingen met een hoge niet financiële waarde dankzij de crisis. Laat ik stoppen; Lang leve de crisis, het heeft me goed gedaan en blijft me goed doen. 

Waarschijnlijk, denk ik, hoort u me anders piepen als ik per dag een half blikje bonen als dagrantsoen te verteren heb, ik de rekeningen van de EDF niet meer kan betalen en ook geen auto heb om naar de klussen te rijden die ik nu nog heb. Maar voor nu ben ik toch aardig content met die crisis, het heeft me geen windeieren gelegd. Onze overgebleven kipjes leggen sowieso geen eieren, van hen hoef ik ze dus ook niet te verwachten. Financiële onzekerheid -stress- jaagt ieder van ons de stuipen op het lijf, we hebben er slapeloze nachten van als het wat verder gaat dan eens een keer bukken in de supermarkt voor de B-merken. Ondanks deze altijd aanwezige zorg durf ik de zegeningen te tellen die zijn afbetaald door de crisis. Die zegeningen dragen juist zorg voor het incasseren van nog erger, nog dieper in de problemen die alleen problemen zijn als ik ze ervan maak. Mijn keuze is om dat niet te doen. Het is nu goed zoals het is, ondanks... de crisis.