Pijn, overal

Na lekker zwaar werk of een lange wandeling, na een boompje verzorgen of een uur intensief sporten kent mijn lijf de staat van spierpijn. Meestal plaatselijk en met een goede oorzaak. Vandaag is de pijn in de spieren allesomvattend, want er is geen spier die niet zeer doet. Ik wist niet dat ik zoveel spieren had. Naar de wc 'lopen' is een martelgang en ik ben blij dat ik op iedere trede een medetree heb om me aan vast te houden, 'k had anders allang benee gelegen in plaats van gestaan. Ik wil geen sokken aan, want dan gaat mijn lijf zo sudderen dat ik vermoed dat ik eindig als gaar zoet draadjesvlees. Op de ijskoude bril gaan zitten is een weldaad, rust, ontspanning, dit voor een waterig plasje. Ik koel ter plekke af, heerlijk. Een zelfde sensatie als een fris koel biertje bij 40 graden zomer. Want sudderende spieren doen zeer, dan ben ik liever stijf en koud. Ik geef toe, dat klinkt morbide, maar wat wil je met een griep in je lijf die ongekend heftig is waardoor je alles dat gedaan moet worden zomaar, met liefde, naast je neer legt om te grieperen. Griep krijgt een mens om 'als gedwongen' tot rust te komen om aan zichzelf toe te komen, want lezen gaat niet, schrijven is een moeizaam proces, ook denken en slapen wil niet echt lukken, aan eten moet ik al helemaal niet denken, ook daar is mijn lijf veel te druk voor, een stuk hout in de schouw leggen voelt als verboden en van eten koken word ik misselijk. Ogen willen niet dicht, maar open houden is ook zo wat. Oh, wacht even, de plas is gedaan, ik moet opstaan om naar boven te gaan. Maar dan warmt dat lijf weer op omdat ik niet meer op een koude bril zit met de blote voeten verheerlijkt op de nog koudere tegelvloer, met uitzicht op het belopen van een trap, auw. 

De nachten duren net zo lang als de dagen. Ik ervaar iedere vierkante centimeter van het dekbed, want dat zweten, daar wordt katoen stroef van. De kussens transformeren heel de nacht van vorm, waardoor mijn hoofd op geen van allen of allemaal meer lijkt te passen. Ik heb dorst, maar geen puf het licht aan te doen en wat in te schenken -terwijl het pak sap wel staat te lonken op het nachtkastje-. Als Marc komt kijken hoe serieus ik het te pakken heb en om te peilen of ik een boterham -jackes- kom eten vraag ik om een sinaasappel die hij komt brengen zodat ik de avondmaaltijd niet helemaal oversla. En dat lijf maar verder broeien alsof het echt van gaarheid uit elkaar moet vallen in een uurtje of wat. Ik word met een meewarig gezicht verzorgd, ach goshie. En typisch genoeg; ik ben ziek tijdens het weekend terwijl we geen weekenden hebben hier. Geen 24-uurs mini-maatschappij, maar gewoon omdat het er niet toe doet of het woensdag of zondag is. Dat zegt een hoop, spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat is er met de Tien aan de hand; Ik ben teveel bezig met wereldse zaken en probeer mee te doen met de ratrace en ben achteraan gestart als een slak met een rugnummer.

Het ho-ijzer werkt dus goed. Ik ken geen weekenden, daarom ben ik ziek op zaterdag en zondag. De things-to-do-lijst laat ik voorlopig links liggen, ik eet alle luxe sinaasappels op in 2 dagen, drink me suf aan thee en sap, laat me verzorgen, kook niet en de afwas laat ik Lief doen. Soms is ziek zijn haast lekker. Nog maar eens van die trap af om er zo lang mogelijk te blijven zitten voor een thee-plas. Tot later allemaal.

Merlin en Joppie op mijn klamme lakens. De deur naar mijn kamer kan nog niet goed dicht en daar maken zij handig gebruik van, het stelletje.  

 De zijkamer boven, een lange termijn project. Improviseren blijft het met zeer oude materialen die we opknappen zoals een oude kastdeur die weer dienst mag doen.

Winterslaap, oneindig lang. Cros wordt altijd slagerijnig tijdens de winter, het is een buitenkat tenslotte. Te pluizig met dreigende klitten is hij onaantastbaar, onkambaar, onaaibaar, niet te genieten.... 

Sloten thee, heel speciale erg lekkere thee uit Engeland, juist nu we wat ziekig zijn een weldaad, want ook Marc begint te niesen.....