De donderdag-beleving

 La Poste is niet gek; fietsen met zijwieltjes voor en een elektro-motortje voor de steile hellingen.

 In de verte het Cantal Gebergte, voor de wintersport liefhebber.

' Zomaar' twee weilanden eind van de middag.

 Boven- en onderstaande foto's zijn van het kasteeldorpje een ruime 5 kilometer van huis.

Een medeblogster heeft een maandagavond mijmering. Ik heb een donderdag-beleving. De avond na een dag 'boven' met de (super)markt, eten bij Nadine en soppen bij de oudjes Ravelac. Nu met een landschap opgelicht door de sneeuw die in de zon een schittering geeft waar geen zonnebril tegenop gewassen is. Ik ben blij met het vooroordeel dat het hier te koud en niet prettig toeven is tijdens de winter, dat geeft deze regio juist een exclusiviteit als een liflafje uit de sprookjes van duizend-en-1-nachten. De zijwegen zijn hier en daar wel geschoven, maar allerminst sneeuwvrij. Daarom mag de Rode op 'diff-lock' rijden en kan ik extra genieten van de omgeving. Een 4x4 in z'n laag gaat niet al te snel en ik ben vroeg vertrokken omdat ik geen idee heb van de staat waarin de weggetjes verkeren. Ik beleef dit als een waar feest. Eruit, lees als 'naar boven', moet ik toch, waarom zou ik er dan geen sla'tje uitslaan door er extra van te genieten. Relatief gezien ben en blijf ik een eenling, want ook de locals weten niet beter. Ik wel. Ik kom uit de regio Rotterdam met de problematiek van 1 cm sneeuw die uitmondt in honderden kilometers file en vieze papsneeuw die niets meer met witte winterpret van doen heeft. Een feestje dus, ook al zie ik er elke donderdag weer tegenop. Waar laat ik mezelf als Nadine er toevallig niet is gedurende midi, een 2 uur waarop ook deze kleine wereld al haar deuren hermetisch sluit, van kroeg tot kapper tot farmacie (apotheek) tot slager. Krijg ik weer strijkwerk in een huis opgestookt tot sauna om de oudjes Ravelac op temperatuur te houden, geef ik niet te veel geld uit en kom ik wel uit mijn Franse woorden?

Op de markt is er eigenlijk geen markt vandaag; De groentekraam maakt plaats voor een vrachtwagen schuin op het plein geparkeerd waaruit alleen hij enkele groenten verkoopt die geen last hebben van een dagtemperatuur van -7 graden, 2 viskramen, beide vanuit de vrachtwagen en een kleine tafel met iets dat me ontgaan is. De wijn- en olijvenman is er niet, die komt zijn gemeente nu niet uit die op 1000 meter hoogte ligt, te veel sneeuw. Ook de bakker heeft het voor gezien gehouden vandaag, een top-omzet voor de 2 bakkerijen die het stadje heeft. Nadine zou in Parijs kunnen zitten, mits ze voor de sneeuwval van dinsdagnacht is vertrokken. Maar haar knalrode besneeuwde bus op het kleine parkeerterrein voor de kerk stelt me gerust, ze moet er zijn wat mij een vrij overblijven gunt met vis en andere pure ingrediënten. 

Even een praatje pot terwijl ze haar zoon aan het aardappels schillen heeft gezet om een half uurtje voor het eten nog even koffie te drinken in de bistro. Daar schiet het me weer te binnen dat mijn ogen in samenwerking met mijn hersenen filmpjes schieten. Het is er druk, niet meer blauw van de rook zoals 'toen', de TV staat aan die boven de lotto-balie hangt. Via een smalle doorgang kun je gebruik maken van de wc, maar mij niet gezien, in zo'n kroegje waar wat stamgasten vanaf 10 uur in de ochtend al aan het aperitief hangen, zitten, staan. Terwijl Le Patron smoest met Nadine, heb ik een gesprekje met een potentiële klant voor het flink terug snoeien van een enorme es in zijn achtertuin, een man die altijd overal is, vooral 'binnen' is, een klepper van een tuin heeft met het mooiste uitzicht van het grote dorp en lekker makkelijk omgaat met mensen inhuren voor het één of 't ander. Le Patron smoest alsof achter iedere zin er een groot geheim, mysterie of complot schuil gaat, de ogen zo net over de rand van zijn zilveren montuur heen met opgetrokken of juist gefronste wenkbrauwen. Op de achtergrond de enorme koffie-machine, glazen plankjes met glazen, een houten laderek van een leverancier die oog heeft voor café-decoratie en meer café-snuisterijen die waarschijnlijk alleen nog door mij geregistreerd worden. 

De kaart van Frankrijk, op de houten wand bij het raam gespijkerd, sluit alle misverstanden uit over waar er wat gebeurd is, gelezen in het provinciale dagblad dat voor iedereen ter inzage 's ochtends vroeg aan de bistro geleverd wordt. Geniaal eigenlijk; zo'n kaart van het land in de kroeg, nooit over nagedacht, het is me nooit opgevallen, maar ik begrijp er gelijk de functie van terwijl ik l'art du caffee maak met mijn lepeltje door het oppervlak van mijn cafe-creme te beroeren en er een boomblad van maak. Nadine doet haar best om me te evenaren in haar petit cafe, maar helaas, ze roert haar kleine koffie totdat de rietsuiker de koffie stroperig maakt.  Onderwijl vergeet ze weer haar aardappels op het vuur thuis, net als de rijst van vorige week, maar die kookt snel droog en die grote pan met aardappels kan wel even doorkoken. Toch moet ik haar de kroeg uit trekken, ik heb meer te doen en ben nog niet met pensioen.

'Men' vindt dat mijn Frans goed genoeg is om Nadine niet overal als tolk in te zetten. I rest my case, want wat ik vind geldt dus niet voor de mensen hier en daar heb ik het mee te doen. Mijn hang naar enige mate van perfectionisme wordt zo de nek om gedraaid en ik krijg een schop onder mijn kont. Een offerte uitbrengen voor die boom mag ik alleen doen, wanneer het me schikt tijdens iedere donderdagmiddag. Ok dan.

Terug naar de aardappels, voor puree, met vis en een quiche Lorain vooraf. Het dessert is een verrassing, want JP en Nadine krijgen een oude dame te eten die vandaag 91 jaar is geworden. Een heel licht dementerende dame, mager, met een mooie bos haar en sprankelende ogen. Ze vergeet namen, alle namen, doet 90 minuten over het eten begeleidt met een lekker oud wit portje dat ze genietend weg nipt, luistert, babbelt honderduit. Met de enorme roomsoes met kaarsjes en een plastic 91 erop weet ze geen weg, deels voor de ouders van Merlin en Sooty, Nadine doet het in een bakje omdat ze toch naar haar geboortedorp moet om voor de dorpskatten te zorgen, beetje slagroom kan geen kwaad in deze koude tijden. De oude dame is verrukt in gezelschap haar 91ste te vieren en ik geniet ervan mee, lucky me!

Door naar de Ravelac'jes waar ik diff-lock nodig heb om de Rode vast te keren. Geen auto heeft een spoor voor me getrokken, de hond komt blaffend en kwispelend het trapje af en mevrouw staat al in de deuropening van de zonnewarmte te genieten om me te vertellen dat de dagen al lengen en de zon weer voelbaar warm is. Dat neemt niet weg dat het binnen 25 graden is en ik 3 dikke truien uit kan trekken en mijn cape op de haken hang. Geen strijk deze week, gzd. De benedenverdieping, de wc en de wasbakken, gelukkig maar, de keuken en de vloer van de bijkeuken, eitje.

Met moeite maak ik mijn tijd van 2 uur bijna vol. Ze vraagt me nog of ik de plafonnière in hun slaapkamer eraf wil proberen te halen, want er liggen zo'n 100 dode vliegen in de ufo-vormige glazen lamp. Nu zijn al die plafond-lampen in het huis van plastic, op de TL-balk in de keuken na en deze plafonnière. Ik klim op een stoel en kan er niet goed bij, om onder haar toeziend oog toch maar op het bed te gaan staan en frutter aan een ijzeren lipje om te kijken of ik die roze glazen kap eraf kan krijgen. Ik knijp pardoes die hele kap kapot met als resultaat een vinger die bloedt als een rund en het bed vol scherven. Ik maakte dus brokken en de reactie is ronduit lauw. Ze voelt zich schuldig dat ze het aan me vroeg, dat ik gewond ben en kijkt nu tegen een peertje aan. Schoonzoon, sorry, ik ben zo slecht in namen, helpt me om iets dat lijkt op een pleister te vinden. Hij kwam toevallig even aanwippen, want is verbaasd dat ik er ben ondanks de sneeuw en heeft mijn wagen zien rijden iets voor drieën. Uiteraard volgt er een praatje pot, of we ook zo'n last hebben van de sneeuw, als het er tenminste ligt. Of we het wel warm genoeg hebben, lief toch?! En vergenoegd zie ik hem zijn neus ophalen, want de hal, het trappenhuis en het toilet ruiken frisser als normaal.

Op weg naar huis is de zon al een eind gezakt, stop ik tig keer voor foto's en blijf ik stug 30 rijden om te kunnen blijven genieten van het zicht op het plateau. Thuis is het opschieten. Boerenkool wassen en fijn snijden voor morgen, boodschappen opruimen en omelet bakken voor een iets van stevige avond boterham. En nu? Tig mails beantwoorden en de dag inhalen...