De twee eiken

 Het bovenhuis, het benedenhuis en de secadou gezien vanuit de moestuin.

Ik heb er vast al vaker over geschreven hoe we alles een naam geven. Dat deden we al in Nederland. Onze tuin daar kent; de beek, het eiland, het blok, de hosta-walk, de korte en de lange as, de fontijn, het bospad, de buitenrand en nog meer. Hier; Het bovenhuis, het onderhuis, het stalpad, de overkant, boven -ook een naam-, enzovoorts. De twee eiken is ook een naam. Er staan hier namelijk massa's eiken in het bos omgeven door nog een grotere massa tamme kastanjes. Maar die twee eiken zijn vanaf het begin af aan speciaal geweest. Niet alleen omdat ze samen 1 kroon vormen en toch apart geworteld staan. Niet omdat er een klein plaatje met een nummer op gespijkerd is voor de jagers als herkenningspunt. (Een plaatje dat reflecteert als een verkeersbord wat ons de eerste nachtwandelingen de stuipen op het lijf joeg, want het lijkt of er iets groots in die boom zit boven je hoofd, een bedreiging in een onbekende donkere omgeving waar alles nog vreemd is.) De twee eiken staan ook niet op ons eigen terrein, maar een 500 meter verder op het publieke bospad.

Bij die twee eiken is DE beslissing genomen, gevoelsmatig en intuitief. Na een eerste bezichtiging met zaklampjes in gezelschap van een te net geklede makelaar met hoogtevrees. We sliepen de avond voor dat we de eigenaar zouden ontmoeten voor een 2e grondige bezichtiging naast deze twee eiken. Het was erg nat en koud en 's ochtends klimt Marc de helling af om in de wolken een kijkje te nemen bij het meer. Dit is op z'n zachtst gezegd een intense ervaring geweest, niet de mens staat hier centraal, maar de natuur en de dynamische historie ervan vorm gegeven door een gletsjer, aardverschuivingen en scheuren in de aardkorst die nu deze zuidhelling voorzien van vele bronnen en stroompjes.

de twee eiken

Terwijl ik in de Blauwe koffie zet, pakt Marc een kampeerstoeltje, de laptop en een paraplu, het was april 2008, in de hoop op de ruime open plek in de bocht van het bospad verbinding te maken met internet voor nog een aantal niet onbelangrijke vragen aan de makelaar. Tevergeefs natuurlijk, er is zo diep in een kloof geen wifi of anderszins ontvangst. Vele vragen schieten door ons hoofd. Het is niet zomaar een beslissing om je schepen te verbranden en je in het onbekende niets te storten. Van een goed geregeld modern leven in de wildernis waar niets anders is dan natuur en een verstopt huisje, deels opgeslokt door het bos dat opgetrokken is uit granietstenen met de hand gehakt en hout en pen-verbindingen, zonder warm water, zonder centrale verwarming, zonder degelijke telefoon of andere moderne zaken waar wij mee opgegroeid zijn. Dit om aan de rat-race te ontsnappen en terug te gaan naar een basis-bestaan waar we nauwelijks een goed beeld van hadden of ons op hadden voorbereid.

Die beslissing destijds, bij die twee eiken, hebben ervoor gezorgd dat we nu zijn waar we willen blijven. Twijfels over deze plek hebben we geen van beide. Wel twijfels over ons kunnen en de benodigde capaciteiten. Twijfels over elkaar en onszelf en de toekomst, die meer angst zijn dan twijfels.

Vroeger naar bed betekent voor mij dat ik vroeger op kan staan om de wereld wakker te zien worden, terwijl wij nog een volle ochtend in wolken gehuld zijn. Mijn sprookjeswereld. Ik voel me naar buiten geroepen. Na de koffie pak ik als vanouds mijn camera om met de twee honden een wandeling te maken. Niet te ver, dat kan de Newfoundlander met overgwicht niet aan. Naar de twee eiken is dus een redelijke trip en zo poept hij het barterras niet onder. (We hebben wat te doen als hij maandag weer is opgehaald, want Balou heeft van het barterras een hondentoilet gecreerd. U mag weten, zo'n hond poept per dag evenveel als M&M samen, terwijl wij meer eten, lijkt het.) Merlin en Sooty willen mee. Dat kan op zaterdag, dan rijden er geen auto's van de EDF of schoolbuschauffeur. Met veel moeite krijg ik Balou in beweging, hij heeft er duidelijk geen zin in. 

Merlin

 broer en zus

     web

Ik sta altijd even stil in die ruime bocht met die twee eiken. Het blijft een bijzonder punt, er is iets. Omschrijven kan ik het niet. Ik heb er vele keren gewoon gestaan, gezeten, bleef er hangen en waarom? Geen idee. We beklommen de twee eiken, voor de lol. We klommen daar de helling af en weer op. Het is recht tegenover de aardverschuiving en nu is daar goed zicht op zonder al het blad. Ons leven hier is juist daar begonnen. Niet in huis, niet in Nederland, niet in het makelaarskantoor waar we de vraag kregen of we optie wilden. Nee, bij deze twee eiken.