angst & vrijheid

Terwijl ik weer in een vernieuwde witte wereld wakker werd, dwarrelt er een email door mijn hoofd van mijn penvriend die me 'waarschuwt' over wat wel en niet te schrijven. Niet zo zwart-wit gesteld als dat ik nu verwoord als zijnde een waarschuwing, maar toch zit het me dwars weer geconfronteerd te worden met angst die ik schijnbaar in zou moeten bouwen in het vrij uiten op mijn weblog. De angst is meer zijn zorgen voor mijn toekomst. Censuur, oftewel; rekening houden met de zieke en of ook angstige geest die niemand van ons vreemd is, denk ik. Waar blijft de vrije meningsuiting, nee, je vrij kunnen en mogen uiten zonder angst voor represailles?

Deze log gaat over angst en vrijheid. Waarom? Omdat ik en de medemens die ik mag kennen er allemaal mee te maken krijgen. Dag in, dag uit doen en laten we dingen uit angst en met het oog op het hebben of vergaren van zoveel mogelijk vrijheid. Gek genoeg zeggen we te leven in een vrije, democratische wereld. Alsof democratie gestalte geeft aan onze vrijheid en we dat dus niet zelf kunnen bepalen, de democratie vastgelegd in een grondwet bepaald dat voor ons?? Vrijheid om te kiezen voor, bijvoorbeeld een regering die met behulp van een grondwet de globale regels bepaald, rechten verleent, verboden oplegt om onze vrijheid te garanderen, en onze (schijn)veiligheid? Ik zet er vraagtekens bij. Misschien alleen omdat ik er de tijd voor heb, tijd is een groot goed geworden in de 24-uurs-maatschappij.

Mijn definitie van angst zal ergens tussen dood, ziekte en verderf liggen. Angst om dood te gaan vind ik toch altijd een beetje blasé. We gaan allemaal, de één wat eerder als de ander en we hebben het ook niet helemaal in de hand, al doen we ons best ons ervan te verzekeren dat we het dood gaan zo lang mogelijk uitstellen. Ziekte denken we iets beter in de hand te hebben. Denken we, want dat kraanwater is dan zuiver volgens bepaalde maatstaven en wetenschappelijk bepaald dat het gezond (genoeg) is, maar wat er verkocht mag worden aan voedsel wordt door dezelfde maatstaven goed gekeurd. Wat is goed tegenwoordig? En wie bepaald dat dan? Verderf, ook zo iets. 50%!! Van het voedsel dat wordt gemaakt en gekocht wordt weg gegooid nog voor het bedorven is, en nee, dit cijfer is niet overdreven of uit mijn duim gezogen. Verderfelijk vinden we veel. Van het doodschoppen van een lijnscheidsrechter, tot het verkrachten van een vrouw in India tot aan de woorden van een advocaat die zijn vak uitoefent door ervoor te kiezen de doodschoppers van diezelfde lijnscheidsrechter te verdedigen en hiervoor in het openbaar zijn werkwijze te handhaven. Deze man kan niet meer rustig zijn boodschapjes halen bij de appie, net zo min als Wilders dat kan. Nu hoor ik lezers denken; tuurlijk kan dat niet, kijk maar naar wat er met Pim Fortuyn gebeurde. Gelukkig houdt het gros ook keurig zijn mond dicht en houdt zich perfect en soms angstvallig aan alle regels. Wat een anarchie zou er wel niet ontstaan zonder. Maar deze angst wil ik het nog niet eens hebben.
Waar het mijn penvriend eigenlijk om ging is mijn aanwezigheid op twitter en facebook. Toekomstige werkgevers spitten Twitter en Facebook door om toekomstige werknemers eens grondig door te lichten en dit mee te laten tellen in hun besluit betreffende persoon wel of geen betrekking te gunnen. Als ik bazin was zou ik dat ook doen. Want ze kunnen zich veel beter en mooier voordoen als dat ze zijn en ik als bazin heb geen zin in verrassingen in deze onzekere tijd. Dat ik geen personeel wens zonder werkervaring maar enkel de benodigde papieren en ook geen 45 plusser die ieder jaar zorgt voor hoge cijfers ziekteverlof, zeg ik er natuurlijk niet bij. Mijn bedrijf is mijn appel voor de dorst als ik zelf uitgerangeerd ben, m'n hachje zal ik redden en facebook en twitter zijn toch vrijwillig en openbaar? Volwassenen die werken mogen denken toch zeker wel na voordat ze iets aan de wereld kenbaar maken?
Keuzes gemaakt uit angst, het maakt me pisnijdig. Verzekeringen afsluiten uit angst, want stel je voor? Je voorkomt er weinig mee, verzekeringen die uitkeren zijn doekjes voor het bloeden, je bloedt toch al, of erger. Ik zou ervoor kunnen kiezen om alles wat ik opschrijf niet te publiceren. Maar zou hier alleen voor kiezen uit angst voor represailles. Lief heeft angst voor wat onze hypotheek-verstrekker zou kunnen gaan doen, niet geheel onterecht natuurlijk. Laat ik nu een ontzettende hekel hebben aan mensen die leven vanuit angst en hun keuzes maken op basis van al die angsten. Toch maar niet voluit leven, want stel je voor.... Ik doe mijn best, echt hoor, maar het lukt me niet om ook maar een ietsiepietsie van de angst in me op te nemen en er waarde aan te hechten.

Vrij zijn we allerminst. Nu hebben we vrijheid om te kiezen voor een parlement met uitvoerende overheid. Vrijheid om het huis uit te gaan, vrijheid om te werken of juist niet. We mogen vrij uit spreken, op straffe van het verliezen van diezelfde vrijheid en ik denk niet dat ik voorbeelden hoef te noemen, want ook in Frankrijk zijn er heel gewone mensen die beter binnen kunnen blijven omdat ze zich hebben geuit in het openbaar.
Als ik reëel ben, ik ben niet vrij om zonder fel oranje jas en pet op woensdagmiddag, zaterdagen en zondagen te gaan wandelen in mijn eigen stukje bos. En de hond moet ik opsluiten of haar een grote bel om de nek hangen en een halsband van hetzelfde fel oranje, want de jagers komen op ons terrein en zouden wel eens mis kunnen schieten of de hond voor wild zwijntje aan kunnen zien. De angst voor zulke ongelukken is niet irreëel, maar toch ga ik wandelen met een niet aangelijnde hond. (Ze zou er trouwens niks van snappen, aangelijnd lopen.) Inschikken en slikken om uiteindelijk te stikken, mij niet gezien. Zo kan ik nog vele voorbeelden noemen waarin mijn vrijheid beperkt blijkt te zijn. U vast ook wel.
Natuurlijk riskeer ik een plekje op een lange lange lijst van mensen die weigeren hun mond te houden. Maar vrijheid van meningsuiting is en blijft onverenigbaar met het voorkomen dat je (gevoelige) zielen kwetst. Die gevoelige zielen zijn waarschijnlijk bang om in de spiegel te kijken en vreten zich tijdens het negeren van de spiegel op over allerlei zaken waarin ze zich in hun vrijheid gedwarsboomd zien. Eigen keuze zou ik denken en toch durf ik dit verderfelijk te noemen. Met angst zie ik de wereld om me heen steeds verder wegzakken, de angst in om de vrijheid maar niet aan te nemen, want dat is toch wat te eng.