Naaldbomen jatten

Met deze log roep ik misschien toch enige vorm van afgunst wakker in de lezer die nog 5 dagen per week als 'loonslaaf' naar het werk moet. Ook al is de functie vrijwillig en met veel plezier vervuld. Marc had vorige week al gepland om naaldboompjes te gaan halen in een bos een half uur rijden van huis. Het kwam er niet van. Maandagochtend dan maar. Een gewone maandagochtend waarop ik om kwart over 9 wakker gemaakt wordt, omdat ik de wekker heb uitgezet in plaats van op het eindeloze gesnoozzzzz, zo lekker tijdens de winter. Het is weer bewolkt, alleen beneden in de lagere dalen en kloven. Boven zal de zon wel schijnen gezien de temperatuur die een heldere lucht verraadt. Geen paniek om mijn verslapen toestand. Even koffie, in de kleer, haar in een speld en snel graai ik nog wat mandarijntjes uit de schaal. De honden blijven thuis, scheppen gaan mee en de kaart om de exacte locatie te vinden van de jonge boompjes.

Ieder jaar proberen we naaldboompjes uit te spitten. Meestal is het makkelijker ze uit de grond te trekken met penwortel en al. We planten ze op de helling boven het huis. Als de helft aanslaat hebben we over een jaar of 5 a 10 een altijd groene afscheiding zodat 'men' het huis niet meer kan zien vanaf het bospad. Of we nu jonge naaldbomen kopen of ze ergens uit de grond trekken maakt geen verschil. Alleen mag het officieel niet, het is stelen, net als dat je een lauze of steen van een ruine meeneemt, of twee, of de gehele ruine in stukjes. Ieder jaar worden bermen van de paden in zulke bossen gemaaid en de toppen van de jonge boompjes gehakt. Maar zo'n boompje met wortel en al uit de grond trekken en herplanten is niet toegestaan. Gelukkig is het gebied niet zo compact als in Nederland en zo ook de sociale controle niet en kunnen wij straffeloos onze gang gaan. Na het uit trekken van een boom of 30 wandelen we als struinend wild nog wat door het bos, over een dik bed van mos. De stilte is weldadig, de geur van mos, hout, zelfs de zon heeft vandaag geur, de geur van warmte. Ik besef me voor de zoveelste keer dat ik me een rijk mens mag noemen, want wie kan er nu op z'n 38ste levensjaar op een gewone maandagochtend door een geurend bos struinen in een warme winterzon met niets meer om handen dan het terug vinden van de auto en het eten van een mandarijntje? Natuurlijk voel ik me allerminst schuldig dat ik de jonge bomen niet bestel, dus koop, bij een tuincentrum die er, terecht, 15 euro per stuk voor vraagt zonder garantie dat ze ook aanslaan. Deze super gezonde jonge bomen worden niet per definitie volwassen, mits ze hun top niet kwijtraken door een draaiende ketting van een maaier. (Ook vreemd dat dit weg nemen van naaldbomen van nog geen halve meter hoog verboden is terwijl men honderden, zo niet duizenden volwassen bomen de top afhakt om ze tegen een pui aan te zetten met foute versiering erin, dat mag dan weer wel?)

M&M jatten naaldbomen, at doen we met plezier op een maandagochtend. Waarna we het muurtje van een Bar-Tabac bezetten met koffie in een nabij gelegen stadje om het terras aan het einde van de ochtend als geopend te verklaren, 7 januari 2013 in een warm zonnetje. En weer prijs ik me echt gelukkig; dat kan zomaar, 38 jaar, maandagochtend, de koffie mee naar buiten nemen, een lieve dame die 60 centen aan wisselgeld buiten komt brengen -had niet gehoeven- om samen met manlief te genieten van het leven.

Nee, emigreren is niet voor iedereen weg gelegd. Eventuele onvoorziene kopzorgen ook niet. Problemen de baas blijven op deze schaal ook niet. Maar toch, ik zou voor geen goud met wie dan ook willen ruilen, ook al ben ik een bomendief en vind ik het gras bij de buren vaak groener.