Het tuig, hierover later meer, blijft aan de gang met de jacht op klein wild. Niet zozeer alleen muizen, maar ook gevogelte en zelfs reptielen. Reptielen zeg je? Ja, midwinter presteren ze het om reptielen te vangen.
Gisterochtend kwam Lief binnen met DQ in de armen. Dit om een smaragdhagedis te ontzien van DQ's spielerei onder toeziende ogen van Sooty en Merlin. De hagedis wilde Marc niet verder verstoren en uit zijn territorium halen, wat het dier even deels verliet om die ene zonnestraal te voelen, zo warm was het nu ook weer niet, zie log hiervoor. Die middag tijdens het schoonmaken van de schuur zie ik die drie 'kittens' weer op de helling 'spelen' waar we weten dat er een stel smaragdhagedissen wonen. Ze hadden dezelfde dame weer op het oog. Ik beklim de rotsige helling en zie het vrouwtje zitten, zonder staart, een gat achterop de schouder -vleeswond- en met bruine achterpoten in plaats van het levendige groen. Och goshie. Met gevaar voor een beet, als die beesten eenmaal iets vast happen dat hen bedreigt laten ze niet meer los!, raap ik het beestje op en breng het een eindje weg om het in een gat in een muur bij het chateau te plaatsen zodat het een veiliger heenkomen kan zoeken. Daar komen de katten niet vaak en de kippen scharrelen niet halverwege een muur. Vreemd dat ze al zo vroeg in het jaar zich laat zien, maar okay, God heeft vreemde kostgangers.
Vandaag hoor ik beneden bij het kattenluik Merlin brommen. Een muisje, denk ik nog. Wel wat vreemd midden op de dag. Later zie ik hem met 'iets' spelen bij één van de tochtgordijnen. Toch even kijken of het wel een muisje is. Nee dus. Een slang van een 30 centimeter. Ik pak hem de slang af door het net achter de kop beet te grijpen. Niet te hard knijpen, want dan izzie plat, en dood. Hij heeft, hij? geen idee eigenlijk, een rare vergroeiing achter op het lange lijf, ook een klein gaatje in de gladde zachte koude slangenhuid, maar verder ziet het dier er nog puik uit. Ik probeer er bij het raam een foto van te maken, maar door mijn warme handen wordt hij wakker en hap zegt het kleine bekkie. Nog geen tanden zoals je bij slangen verwacht, maar de rijtjes schuurpapier weten wel hoe ze een eeltige vinger vast moeten houden. Door de warmte van mijn handen wordt hij wakker(der) en dat mag ik weten.
Naar buiten met het reptiel. Waar ik op een buitentafel een 2e poging doe het op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij is allerminst in z'n sas en ik draag hem naar dezelfde muur waarvan ik hoop dat vrouwtjeshagedis er nog zit, hoog, droog, donker en relatief veilig voor die rovers hier. Vier kippen en vijf katten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten