Rommelthyleen

Tijdens het eten komt er een migraine opzetten tussen de oren van mijn Lief. De oorzaak is altijd 'iets' dat hij moet doen of van hem verlangd wordt dat tegen zijn gevoel in druist, een hoge mate van weerstand oproept, iets dat echt niet past in zijn denkraam. Hij heeft het verzoek gekregen van een vriend om iets zwart op wit te zetten. Maar zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten, het is een vriend. Vertrouwen hebben ze beiden en dat gaat ver. Dus gaat er gelijk iets bij hem knagen. Waarom iets op papier zetten als het vertrouwen zo groots is? Dat heeft toch geen contract nodig? Sommige vrienden zijn voor het leven, ook al heb je jaren en decennia geen contact of vrienden-contract. Deze oorzaak kent geen uitzonderingen, al een ruim jaar heeft hij geen aanval meer gehad. Ondanks dat hij actief wat doen met dit de laatste jaren ontdekte gegeven, het zijn vriend openheid geven van het onbegrijpelijke van deze situatie, zet de aanval toch door. Hij moet tenslotte even op antwoord wachten. In zijn geval begint zijn linkeroog pogingen te doen wat alleen zijn rechteroog zou kunnen waarnemen als het ultra rechts zou kijken en zijn rechteroog probeert dat met het zicht van het linkeroog. Dat proberen te corrigeren met al die spieren en je hersenen, omdat zo kijken natuurlijk niet klopt, veroorzaakt bij hem hoofdpijn. Zit je nog op kantoor, dan zul je dus nog naar huis moeten, op de fiets of met de auto. Geen doen en levensgevaarlijk. Gelukkig kan Lief zijn bord leeg eten, als hij wil, om dan snel naar bed te gaan, ogen te sluiten en zo ook de hersenen de rust te gunnen. Die hoeven niets meer over en weer te corrigeren. Na een ibuprofen en een glas water duikt hij zijn bed in. In de stilte die valt was ik even af, maak de cv-ketel schoon en steek hem vast aan om daarna boven in de schuur wat te ordenen en te vegen. (Lief kan goed klussen, maar ruimt nooit wat op. Na wat klusdagen gooit hij tijdelijk het bijltje erbij neer, omdat hij al zijn gereedschap opeens niet meer vinden kan en moet waden door zaagsel, stukjes afvalhout, kromme en rechte spijkers en machines die een snoer hebben. Om hem bepaalde klussen af te laten maken, zorg ik dan voor een schone geordende werkruimte, een andere vorm van team-work.)

Na een uurtje is Lief weer boven jan, kleedt zich aan, doet een vest aan en een muts op en vertrekt naar buiten. Hij is ook echt foetsie, inclusief hond, dus concludeer ik dat hij een ommetje maakt voor een frisse neus. Maar na een uurtje gaat de deur open en blijft hij op de mat staan. Ik kijk niet op vanaf mijn werk en vraag of de wandeling lekker is. Niet dus want hij was gaan spelen. In het ravijn boven het bospad, klimmen, klauteren, onder watervallen door, dammetjes bouwen, de hond uitdagen mee te klimmen. Ik kijk toch maar even op, want hij blijft aangekleed op de mat staan. Zie ik daar een blije man als een kind staan grijnzen. 'Kom', zegt ie, 'schoenen aan en meespelen'.

 De wasbak

Tussen 'de douche' en de hoge waterval een 18 meter dieper het ravijn in lag dat stuk rots op die slang, grrrrrr.

U begrijpt dat we wachten met het door die duiker kruipen om het thyleen verder te bevrijden!

Tis niet een beetje koud en nat buiten, maar die lach na een migraine-aanval, dat frisse blije gezicht dat opeens 10 rimpels minder kent, haalt me over de streep. Met een pioniersschepje en een stootijzer gaan we terug naar de natte, gladde en koude speeltuin. Even doorzetten is het wel, een koude douche in 1 graad buitentemperatuur is even wennen. Gelijk modder aan je handen ook.

Boven ons huis en het bospad hebben we een stuk terrein met een plat terras waar watertanks zouden kunnen staan. Omdat veel bronnen de afgelopen jaren steeds minder water gaan geven, en de onze ook, willen we graag het water uit het bergbeekje gebruiken voor bijvoorbeeld de moestuin. De vorige eigenaar heeft hoog in het terrein een thyleenslang neergelegd, die hier en daar ingegraven en naar het huis geleid. Achter het huis staat een oude betonnen wasbak waar het water uit zou moeten komen. Al dit werk als water-verzekering, slim. Alleen heeft zijn systeem nooit gewerkt en lag de 200 meter thyleenslang daar slang te wezen en werd bedolven onder stenen, stronken, taken, zand en planten. Stukjes slang hebben we al 'geoogst', gebruikt, weg moeten gooien. Maar het meeste lag nog altijd in dat ravijn, in de beek. Om de toekomstige tanks op het terras vol te laten stromen met beekwater en zo de bron te ontzien, hebben we die slang nodig. Waarom kopen als er nog een 100 meter ligt met prima koppelingen? Maar om dat uit die beek te krijgen is een typisch rommelklusje voor M&M, daar worden we blij van. Hoe moeilijker de (kleine) klus, hoe leuker en we houden wel van een uitdaging, het smeedt een band. Een kleine 3 meter slang blijkt onder een enorme steen te liggen, met een bocht de diepte in, bedolven onder nog meer grind, steentjes en een boomstronk. Uitgraven dus, onder water, met de handen en polsen en dat schepje. Met het stootijzer proberen we om en om die steen te laten scheuren en een gat te stoten om dat ijzer onder te krijgen. Misschien dat we hem kunnen kantelen. Castel is overgelukkig met ons samen op deze plek. Die speelt en is uitgelaten blij. Wij spelen mee, ik word er lekker warm van, met een zwaar stuk ijzer op een steen rammen heeft nog zin ook; scheuren in dat stukje rots. Uiteindelijk krijgen we het antieke stootijzer onder die steen, lichten hem aan één kant op en krak zegt ie. In drie grote brokken die te tillen zijn. High five!

En zo hebben we weer een kleine 70 meter 40 jaar oude thyleenslang gewonnen dat voor de groenten zorgen mag. We graven nog een stuk uit, beneden net voor het bospad bij de duiker. Volgende keer door die duiker kruipen om te kijken of we het laatste stuk in z'n geheel uit het ravijn kunnen krijgen. Die slang is 40 jaar lang gesetteld door vallend gesteente, zand, aarde, bramen, bomen en klimop, natuurlijke erosie op microformaat.

Wat je al niet kan doen op één middag!