onbenoembare kriebels

Lentekriebels durf ik het niet te noemen. Het longkruid bloeit nog niet, er zijn nog geen gezwollen bladknoppen, de blauwe druifjes sluimeren nog met slappe sprieten, er kan nog een meter sneeuw vallen terwijl het kwik daalt tot -18, net als vorig jaar. Toch is het relatief warm, schijnt er een wat waterig zonnetje en gaan de truien uit na 5 minuten buiten staan. Je warm werken is al niet meer nodig.

Ik doe sinds kort mee met een soort wedstrijd van een vriendin op facebook. Rebecca Tolk is een vriendin van me in Amerika, fotografe met Holga als specialisme. (Rebecca Tolk op RedBubble)  Ze verkoopt haar foto's, als digitaal, als geprint op canvas in verschillende formaten, als ansichtkaart. Maar ze is volgens eigen zeggen erg slecht in het benoemen van haar foto's en lost dit op door op haar facebook-bedrijf haar vrienden te vragen mee te doen aan de wedstrijd 'Name my picks'. De eerste foto die een naam moet hebben met als prijs de ansichtkaart noem ik 'arrival'. Komst van de ganzen, komst van de winter, de kou, de rust en stilte maar ook de komst van de belofte van de lente die zal volgen. En zo voelt het vandaag buiten. Ik ben niet alleen, de katten doen mee (Op Joppie na die denkt het warmer te hebben voor een schouwvuur dat bijna uit is. Wij niet binnen is geen nieuw hout op het vuur.) Alles, de lucht, de zon, de bomen, het ruisen van de wind en de paar mezen; ze beloven dat de lente eraan gaat komen.

We zijn nu liever buiten en laten de voordeur lekker open. Ook de was droogt nu weer en wij zijn niet te houden. Eventjes, want er komt nog meer winter, dat is een onderbuikgevoel. Ik ga alle bamboe in de moestuin vernieuwen. De gesplitste sprieten die het overschot aan bronwater van bak tot bak in de moestuin leiden zijn na een ruime drie jaar wel zo'n beetje op of verdienen een steuntje zodat ze los komen van de grond. Met katten die hun eerste lente gaan meemaken en daar een voorproefje van krijgen door Moeder Aarde, zwoeg ik vanmiddag in een hemd door het bamboebos. Splits ik nieuwe rechte scheuten met een handzeis en houten hamer, verwijder ik de tussenschotjes met een rond beiteltje en zaag ik steuntjes van de dunnere uiteinden. Een rommelklus, zoals we die noemen, terwijl Marc werkt aan brandhout voor 2015/2016 en de thyleenleidingen hoger op de hellingen om beekwater naar het plateau te leiden waar we 1000 liter drums gaan plaatsen. Dit alles voor de moestuin; ons eten. Onbenoembare kriebels, want de lente mag nog even wachten. De belofte is er, vertegenwoordigd in zovele signalen en de katten vangen ze, en geven ze ons door.