Loskoppelen

Eén of andere pennenlikker in dienst van de overheid die de titel 'curator' dragen mag -wat dat dan ook in mag houden- is in staat om op afstand het leven van mijn Lief zuur te maken. Hij bezigt anti-SIRE taal en denkt dat de wereld aan zijn voeten ligt en angstig omhoog kijkt naar deze jonge manspersoon met een badge op het kostuum gespeld die zijn gezag moet tonen. Goed, Lief voelt die badge meer als dat we van de persoon in dat opgesierde kostuum ooit te zien zullen krijgen. Er blijft niets van hem heel als ik hem hier ooit het oude gare hek zie passeren. Ow sorry, rectificatie, van dat kostuum blijft niets schoon of heel en die strop-das zal zijn naam eer aan doen, meneer zal alleen wat gebrek aan adem krijgen, wat geschrokken mensen al snel hebben. Hoge bomen vangen veel wind, bomen zat hier en een fleurige stropdas erin zal niet misstaan tussen het egale groene blad.(Het is hier adem-benemend mooi. Of ben ik nu echt verdwaald in de macht der taal?) Maar goed, terug naar het loskoppelen. Lief staat ermee op en gaat er 's avonds weer mee naar bed; de zorgen om ons huis in Nederland en een curator en meneer Heijkneutel. De laatst genoemde heeft zich volledig verlaten op mijn schoonvader-met-mooie-praatjes en dito leugens. Het bleek voor meneer Heijkneutel te mooi om waar te zijn en wat anderen met hem; gratis opslagruimte voor spullen, of een auto die uit het zicht moet blijven of andere zaken waar wij geen weet van hadden. Gestald op ons terrein of in huis in Nederland met als beheerder; mijn schoonvader. Voor juni 2012 voelde ik me nog betrokken bij die zaken. Maakte ik er het beste van, vertoonde ik me aldaar als zijnde mede-eigenaar van het huis, mede verantwoordelijk en alles dat daar gebeurde voelde ook als 'van mij', dit om mijn verantwoordelijkheden niet te ontlopen. Ik lag zodoende net zo wakker als Marc, was er deel van, had 50% en handelde als zodanig.

Niet meer kan ik u zeggen. Er is me op vele wijzen, momenten en manieren te kennen gegeven; back off, bemoei je er niet mee. Pa-rima! Leek mijn wezen te zeggen afgelopen zomer. Laat maar los, het zal je goed doen. 

En dat doet het. Doordat zijn emoties de mijne niet meer zijn, kan ik nu tenminste echt wat voor hem betekenen en de hulp bieden die hij nodig heeft. Geconcentreerd op hem en zonder mijn betrokkenheid erin. Ik kan nu eindelijk bij mezelf blijven en dit geeft mijn partner de ruimte om bij zichzelf te rade te gaan, indien nodig. Het probleem zit hem niet in Meneer Heijkneutel, mijn schoonvader, de curator of andere types die denken wat te kunnen (ver)halen bij berooide M&M die kozen voor een simpel leventje met niets meer dan elkaar en de natuur, maar in de persoon zelf. Marc is ronduit te goed, voor anderen, voor de wet, voor het systeem dat hij zo hekelt en ontzag voor heeft. -Een systeem dat wat ons betreft van geen kanten deugd, maar leg dat maar eens uit aan mensen die het 'zelf denken' verleerd hebben.- Lief in de put? M&M zouden er niet mee gebaat zijn als ook ik in de put schiet en mijn emoties de vrije loop laat. Ik ben -inmiddels- anders, gelukkig maar. Een vrouw op de kop toe, die juist wel rationeel kan denken, oplossingsgericht -hoe irritant soms ook- en enigszins een analytisch vermogen heeft. 

Tijdens het eten een gesprek om instinct, gedachten, oude patronen en emoties van elkaar te onderscheiden. Helaas steigert Lief bij het woord meditatie, jammer dan. Het zou hem goed doen. Meneer Heijkneutel woonde maar 50 kilometer hier vandaan in Frankrijk. Om de hoek dus, maar liet zich die jaren niet zien of horen en stuurde geen enkel bericht. Meneer Heijkneutel is de vader van mijn schoonzus. De moeder van schoonzus is de ex van mijn schoonvader. Van mijn zwager horen we al jaren niks. Meneer Heijkneutel heeft zich laten inpakken door de verhalen van schoonvader, schoonzus laat echt nooit wat horen, zwager blijkt van onze aardbodem verdwenen. Maar goed. Meneer Heijkneutel dacht dus dat schoonvader ons huis in Nederland onder zijn hoede had zonder ook maar enige vorm van overleg met ons of in de veronderstelling dat schoonvader een uitstekende transparante band met zijn zonen onderhoudt. Fout! Ons-kent-ons dus niet. Dus zijn spulletjes destijds opgeslagen in ons huis zonder ons medeweten zijn nu verdwenen. Jammer dan. Ondanks dat we officieel familie zijn wisten wij van niks, als eigenaars van het huis. (Ik heb me wel wat beklaagd bij lief dat ons huis en bijgebouw gebruikt werden voor gratis opslag van weet ik veel wat zonder ons medeweten, maar Lief wilde er niets van horen of weten, niet zijn pakkie an.) Meneer Heijkneutel stuurt Lief een email, goh, heeft ie nooit eerder gedaan. Maar ja, het betreffen wel SPULLEN. Spullen, mag u weten, is materiaal. Dingen die je vast kunt pakken. Die blijken voor een meerderheid van de mensheid belangrijker dan de liefde waar een ieder zo naar smacht. Rare verhoudingen. Wij weten van niks. Spullen? Daar draait ons leven niet om. Zeker niet als het om spullen gaat die zonder ons weten op ons terrein zijn belandt met één of ander mooi praatje van schoonvader die bedacht dat hij zo goed als eigenaar is van een hectare groot object in Nederland. Wel ja. 

Samen met een curator die ook op 'spul' (geld) uit is, dat niet bestaat, en een bank die een zekere autoriteit bezit -ze kunnen mensen uit huis zetten, dakloos maken en de schouders ophalen-, is het einde voor Lief hier even zoek. Ik dank vorig jaar, als vadertje tijd die me behoedt, voor me zorgt en me de zekerheid geeft dat 'komt tijd, komt raad'. Meneer Heijkneutel krijgt te verstaan dat het huis ontruimd is en wij van niets weten. Hij mag verhaal halen bij schoonvader. Ik doe mijn ding en kan er voor Marc zijn. Dat is me meer waard dan welke spullen dan ook, ook mijn eigen spullen, tastbare dingen. Het lijkt er natuurlijk op dat ik me net zo opwindt als Lief over meneer Heijkneutel, schoonvader, curator en dergelijke... (Het zijn net spullen; die mensen) Klopt, als ik gedwongen word om mensen te bejegenen alsof ze enkel vertegenwoordigd worden en zich manifesteren als spullen, dan wind ik me daar terdege over op. Terecht, mensen zijn geen spullen, maar meneer Heijkneutel, de curator, schoonvader en meer 'mensen' zijn alleen zichtbaar als het om spullen en geld draait. En dan gaat er in mijn bovenkamer gelijk een knop om en laat ik blijken wat ik bereid ben met 'spullen' te doen; weggooien, verbranden, vergeten, verwaarlozen als ze niet bruikbaar zijn. Je denkt toch niet beste lezer, dat ik onbruikbare troep in mijn toch al redelijke zware rugzak mee ga torsen? No way, weg ermee!

"Meneer Heijkneutel, u zo schijnbaar overgewaardeerd product van een wat zieke samenleving, ik heb u niet nodig, net zo min als u zo dierbare spulletjes die u op ons terrein achterliet zonder ons medeweten. Uw spulletjes zijn verdwenen, met de noorderzon, zoals ook M&M uit uw horizon verdween als zijnde verroeste onbruikbare troep. Misschien als u stallingskosten overmaakt op onze rekening dat wij genegen zijn navraag te doen bij die of genen, maar ik geef u erg weinig hoop en nul komma nul garantie."

Tijdens de dooi op deze natte koude winterdag voelt Lief zich geborgen door de aanwezigheid van zijn maatje die gewoon haar ding doet en er voor hem is. Hij knutselt verder aan de zijkamer en mijn kamer om het tuig buiten te houden dat in staat is mijn bed vol te schijten als ik nog in katzwijm lig of even niet oplet. Ondertussen kan ik me verder toeleggen op 4 manuscripten waarvan ik een korte samenvatting op papier heb, een 'rezdag' (ra ra wat is dat?), een schrijfcursus, Photoshop-werk -heerlijk-, huishouden, brem knippen voor een broodbakdag ergens in maart als de zon schijnt, bomen vellen en de rest van de el(lendige)lange lijst.