Ingrediënten

Na een logloos weekend werd het weer eens tijd, ontmoedigd of niet, er zweeft weer heel wat door mijn hersenpan.

Iedere avond, of nacht, dat ik ter bedde ga kan ik het niet laten weer in de Duivelsverzen van Rushdie te duiken. Gretig vliegen mijn ogen over de meest onmogelijke zinnen met een tiental komma's en stukken dialoog op zoek naar de uiteindelijke punt. Zelf maak ik de beelden, het meest prachtige aan het lezen van boeken, het imaginaire scheppen van je eigen film. Een verhaal voorgeschoteld krijgen en toch je eigen beelden mogen creëren, heerlijk! Dit in tegenstelling tot de zoveelste fantasie-film -De Hobbit slaapverwekkend Deel 1- waarvan je het boek al eens gelezen hebt; Niks zelf je beelden maken bij de woorden zo kunstig in boekvorm gegoten. Uitgekauwd, voor jou ingevuld. Vandaar mijn lees-verslaving, haast net zo erg als roken, neem mij mijn boeken af en ik voel me ter plekke leeg of erger hol en stil. Maar die Salman Rusdhie is een beetje een te goede schrijver. Ik kan me er niet aan meten, ben niets, weg, een prutser en mijn schrijverij is kinderlijk oppervlakkig gezemel zonder daadwerkelijke inhoud of enige vorm van draagkracht door degelijke kennis over de achtergrond en van geen waarde voor mijn ook veel lezende medemens. Het verhaal speelt zich ook nog eens af in Londen waar ik een kleine blik op mocht werpen. Hij beschrijft de stad als een biotoop op zich gevormd door enkel mensen, geen urban foxes, geen nachtegalen die ik hoorde maar niet zag, geen grijze eekhoorns op de tuintafel, niets anders dan mensen in en rond hun stenen gedrochten waar iedere ziel per definitie verloren is. -deels mee eens- Het ontmoedigd me mateloos om dit boek te lezen. Zou bijna de brui eraan geven, stoppen met dat geratel op het toetsenbord, sparen voor de cursus en een andere laptop, zodat ik overal schrijven kan bij gebrek aan een voice-recorder met spraakherkenning. Maar stoppen met het lezen van zulke meesterwerken? Nee, dat gaat dus echt niet gebeuren. Misschien bevat en is het juist een hoofdingrediënt tot het neerzetten van mijn eigen meesterwerkjes, dat lezen van super getalenteerde schrijvers als meneer Rushdie, voor mezelf, want naar een groot en breed internationaal lezerspubliek ding ik niet, ik blijf wel met de beentjes op de grond.

Er kwamen onverwacht eters deze middag en laat ik nou niks geen goede ingrediënten in huis hebben voor een complete maaltijd. Ik pieker, want wat te doen met wortels, waterige bloemkool en wat kalkoenfilet of Franse worstjes, die komen ons, maar ook die vrienden inmiddels de neus uit. Lang leve internet; ik google op 'bloemkool' en vraag aan Lief of hij liever geroerbakte roosjes heeft met spekjes en mosterd of gefrituurde roosjes. Geen mosterd, vond Lief. Dan die frituurpan maar uit de kast plukken, leren een smaakvol beslag te maken, stukjes kalkoenfilet ver-schnitzelen met Britse kruidenmix en de laatste komkommer aan schijfjes schaven. 

Onderwijl belt m'n moeder die ons telefonisch niet bereiken kan, omdat we niet opnamen, op geen enkele telefoon (twee mobiele nummers, een huisnummer dat al een 2 jaar niet meer bestaat en ons huidige vaste nummer). Ik stak ondertussen de kachel aan in de schuur, dat neemt een 20 minuten in beslag, en hing een was op. Marc hakt hout en dus rinkelen er 3 telefoons met als conclusie; we zijn onbereikbaar. Ik bel haar gelijk even terug terwijl de gorges vol stroomt met de eerste rook uit de schoorsteen van de schuur. ((We zijn altijd heel groots met vrienden over de vloer tijdens de winter, dus dan moet de cottage wel warm zijn, comfortabel de indruk wekkend dat we maar aan de knop hoeven te draaien. In de hoop dat ze hun schoenen aanhouden, modderig terrein of niet, zodat ze niet voelen hoe je op sokken bijna aan de vloer vast vriest. Schijn laat ik met liefde voor onze vrienden bedriegen.)) Ik vertel mams dat ik ga experimenteren met de saaiste ingrediënten ooit voor een diner. Ze trekt de parallel met haar leven, want het is triest dat we al een kleine familie hebben en wat er nog is niet gekoesterd wordt, wat resulteert in het alleen zitten tijdens de kerst en het moeten doen met vrienden. Dat haar ingrediënten in het leven niet zijn waarop ze hoopte vele jaren geleden, maar dat ze het ook met andere ingrediënten moet doen die een fantastische maaltijd opleveren, beseft ze, gelukkig maar. In dit geval een goed leven met zoveel lieve mensen, veel vrienden en geen geranium te bekennen na pensionering, maar nog altijd druk-druk-druk met alleen maar leuke dingen in het leven, lekkere sauzen, heerlijke kruiden uit alle windstreken. Maar gevoel en verstand hè, net als dat ik maar wat aanklunste in de keuken, maar de gefrituurde bloemkoolroosjes een groot succes, lege pannen en onverwacht zelfgebakken cake met slagroom toe, gezoet met zelf gebrouwen vanillesuiker dankzij de verse dure stokjes die ik kreeg van John en zijn familie.

Het tafelgesprek ging als vanouds over de virtuele werelden, de economie aldaar, wat klanten willen en over Twitteren. Ik was natuurlijk de enige die sinds kort twittert, raar woord dan ook en "kan dat ook via je PC??" Ja, dat kan, alleen niet in de metro, bus, op straat of tijdens concerten en andere uitjes, want dat ontbreekt er hier nu juist allemaal aan. Via via en ook via Twitter kom ik enkel voor mij relevante mensen tegen, websites en organisatie's, netwerken noem ik zoiets dan maar. Ik heb netwerken nodig, heel erg hard nodig, en hier, in een door de mensen vergeten gebied met locals die nog bang zijn voor internet, is het een must. 

Kortom; ook met saaie ingrediënten kan je je leven omtoveren tot een zinvol breed en inspirerende wereld die geen grenzen kent, je moet het alleen willen zien en durven te gebruiken zonder al te veel je oor te luisteren te leggen bij de buren, als je die hebt tenminste.