De moeder van Jane had twee weken geleden een koudje gevat. Precies in Jane's vakantie komt mams kerst vieren en steekt Jane aan. Ze geeft het koudje over aan John en sinds vanochtend loop ik met een kriebelneus wat te snuffen en te niesen. Reizen in de waterkou van Engeland is niet echt jedat. Zeker niet met twee koffers en al mijn jaszakken stijf gevuld met alle kleine dingen die niet in die koffers passen. Ach, nog twee dagen en morgen eind van de middag zit ik bij Elly en anders in de Blauwe op weg naar huis. Het verloop van dit Engelse koudje gaat snel met enkel 1 dag een lichte vorm van malaise, soi. Dit keer geen gram teveel. Ik moet alleen wat chocolade op eten voor morgen en monstertjes creme, shampoo en lotion hier laten. De 15 kilo incheck-koffer zit vol met kruiden, wat specifieke sauzen, 100 ml wel erg sjieke parfum en een megazware laptop die ik dit jaar toch echt hoop te kunnen vervangen met een sneller en licht exemplaar.
De eerste nacht met voet op de basis van het teloor gegane Britse Imperium slaap ik bij Anna. In het kamertje van de 13 jarige, jongste dochter. Die kamer waarvan de ramen eigenlijk niet open kunnen... mogen. Een kamertje met als behang posters van Direct One (googlen....). De knullen zijn verwijfd metrosexueel, gestyled, nog kinderen en kijken oh zo gelukkig uit hun ogen. Het was nog niet eens zo heel lang geleden dat ik zulke meidenkamers zag, Elly heeft er 3, niet die kamers, maar van die meiden.
Omdat ik Anna maar heel even gezien heb vorig jaar de dag voor kerst, wil ik nog even terug. Haar woonplaats is maar drie kwartier rijden van Stansted Airport en daar vast zijn vergemakkelijkt het voor ons allemaal.
Vandaag is het weer stralend weer, verschrikkelijk koud, maar lekker genoeg ieder met een koffer door Londen naar Liverpool Street Station te lopen en nog wat gebouwen te bewonderen. Heerlijk rustig is het op straat, iedereen slaapt zijn roes nog uit. Snotterend en puffend verhaalt John nog trots alles dat hij weet over de stad en de geschiedenis. Leuk!
Anna heeft een transplantatiehart, die kan geen griepjes hebben. Elly haar dochter moet deze maand ook onder het mes voor haar hart. Maar ik kan geen van beide vermijden te zien, maar wil dit koudje niet overdragen. Kunst en vliegwerk dan maar en van een afstandje in de lucht zoenen, wel jammer, maar logisch.
Maar meidenkamers? och och, ik was vroeger niet zo. Ik kon niet eens in slaap vallen als mijn kamer een zootje was. Schoon moest het ook zijn, maar in sommige gevallen lijkt rommelend leven geerft. Anna is vergeetachtig door haar medicatie, het zij haar vergeven, maar die meiden? Varkentjes, lieve roze varkentjes. En ik mag in 1 van hun stalletjes slapen, rozige heiligdommen waar ik niets verplaats, nog geen roze glittergum of harige kam.
Het is bijzonder op vakantie te zijn en niet in een tent, Landrover of hotel te slapen, maar bij mensen thuis te gast te zijn. Het is altijd even zoeken naar de balans, wat kan in dit huishouden wel en wat kan dus niet. Iedereen is anders en ik krijg weer eens een koekje van eigen deeg wat een zeur ik kan zijn als ik mensen te gast heb. Dat mijn vent toch best netjes is en we samen wel een goede huis-structuur hebben om het bos een beetje buiten te houden.
Tot snel vanuit Frankrijk en ik wens iedereen net zo'n fijne start van het nieuwe jaar, een betere gezondheid als die ik momenteel heb en voorspoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten